60

‘ZIT STIL,’ ZEI MAGGIE VOOR DE ACHTTIENDE KEER, EN BOOG ZICH voorover naar Rose, die haar gezicht vertrok. ‘Als je niet stilzit, lukt het me nooit.’

‘Ik kan niet stilzitten,’ zei Rose. Ze droeg een dikke, witte badstoffen kamerjas. Haar haar was, dankzij de urenlange inspanningen van Michael van Pileggi, veranderd in een ingewikkeld opgestoken geheel met krullen, haarspelden en kleine witte bloempjes. Er zat foundation op haar gezicht en haar lippen waren gestift. Amy zag er prachtig uit. Ze droeg een eenvoudige, nauwsluitende marineblauwe jurk en op haar rug zat een enorme strik. Ze liep gehaast rond, op zoek naar iemand van de catering en de schaal met broodjes die hun was beloofd. Maggie probeerde, voorlopig zonder veel succes, om Rose’ wimpers te krullen.

Michael Feller, in een splinternieuwe smoking en met zijn haar op ingenieuze wijze over zijn kale achterhoofd gekamd, stak zijn hoofd om de deur. ‘Alles in orde hier?’ Hij deinsde terug toen hij Maggie bezig zag met het tangetje. ‘Wat is dat?’ vroeg hij, met een angstige ondertoon in zijn stem.

‘Een wimperkruller,’ zei Maggie. ‘Rose, ik doe je geen pijn. Dat beloof ik. Kijk me nu eens recht aan... hoofd stil... ja! Hebbes!’

‘Agh,’ zei Rose, die haar gezicht vertrok, voorzover dat tenminste ging met haar wimpers in het metaal van de tang. ‘Auw... doet pijn...’

‘Je doet je zus geen pijn, hoor je me!’ zei Michael Feller streng.

‘Het... doet... geen... pijn,’ zei Maggie, die het tangetje langzaam naar het uiteinde van Rose’ wimpers bewoog. ‘Zo! Perfect! Nu alleen je andere oog nog!’

‘God sta me bij,’ zei Rose, en keek naar haar voeten. Ze zagen er mooi uit, dat moest ze toegeven. Ze had zo haar twijfels gehad bij het nut van een pedicure. ‘Ik ben gewoon geen pedicuremens,’ had ze gezegd. Maar Maggie, die de afgelopen maanden nogal bazig geworden was, vooral sinds Your Favorite Things was opgenomen in de Fort Lauderdale Sun-Sentinel, nam met ‘nee’ geen genoegen.

‘Niemand ziet mijn voeten toch?’ had Rose gesputterd, maar Maggie had daartegenin gebracht dat Simon haar voeten wel zou zien. En toen had Rose maar een afspraak gemaakt.

Maggie bracht de tang richting oog nummer twee, krulde voorzichtig de wimpers en deed een stapje achteruit om het resultaat in ogenschouw te nemen. ‘Heb je mijn date gezien?’ vroeg ze. ‘Ik weet wel dat het jouw Grote Dag is en zo, maar...’ Ze was even stil en keek haar zus aan.

‘Maggie!’ riep Rose uit. ‘Je bloost! Zie ik dat goed?’

‘Nee,’ zei Maggie. ‘Ik ben me er alleen van bewust dat het voor een man niet zomaar iets is om te worden uitgenodigd voor een huwelijk...’

‘Charles ziet er anders heel ontspannen uit,’ zei Rose. Charles zag er trouwens sowieso prima uit. Het was precies het soort man waarmee ze had gehoopt dat Maggie thuis zou komen, als ze ooit af zou weten te komen van haar voorliefde voor de basgitaar spelende barmannen van de wereld. Hij was jonger dan zij, studeerde archeologie. Ze had hem op Princeton ontmoet, maar Maggie was niet zo scheutig geweest met informatie. ‘En het is duidelijk dat hij dol op je is.’

‘Zou je denken?’ vroeg Maggie.

‘Hoe zou hij niet van je kunnen houden?’ vroeg Rose. Op dat moment kwam Amy binnen met een grote schaal sandwiches op haar hoofd. Maggie schoot door de deur naar buiten.

‘Gevonden!’ riep ze triomfantelijk uit.

‘Waar?’ vroeg Rose, zwaaiend naar haar vader, die de kamer ook verliet.

‘Bij Sydelle, waar anders?’ vroeg Amy, die zorgvuldig een servetje om een sandwich met kalkoenfilet vouwde en hem aan Rose overhandigde. ‘Ze was bezig de mayonaise van het brood te schrapen. En Mijn Marcia vroeg de rabbi of ze het onzevader mocht bidden.’

‘Dat meen je niet, hè.’

Rose nam een hapje en legde de sandwich opzij. ‘Ik krijg geen hap door mijn keel. Zenuwen,’ zei ze, terwijl Maggie de kamer weer binnenkwam, met een grote, op een jurk lijkende bundel stof in een half doorzichtige plastic hoes.

‘Wil je je jurk zien, Assepoester?’ vroeg ze.

Rose slikte en knikte. Ze bestierf het van de zenuwen. Wat als de jurk niet gelukt was? Ze stelde zich voor dat ze naar het altaar liep met losse draadjes aan haar jurk, en opengesperde, half afgewerkte naden. O god, dacht ze. Hoe had ze zo stom kunnen zijn om Maggie de jurk te laten maken?

‘Ogen dicht,’ zei Maggie.

‘Nee,’ zei Rose.

‘Alsjeblieft?’

Rose zuchtte en sloot langzaam haar ogen. Maggie stak haar hand uit naar de hoes, maakte voorzichtig de rits open en nam Rose’ jurk voorzichtig van de hanger.

‘Tadaaa!’ zei Maggie, en zwaaide de jurk in het rond.

De rok viel Rose het eerste op – lagen en lagen tule. Toen Maggie de jurk goed omhooghield, kon ze zien hoe mooi hij was – het lijfje van roomwit satijn, bezet met zaadpareltjes, de nauwsluitende mouwen, het perfecte decolleté. Maggie had woord gehouden en haar nu en dan foto’s opgestuurd en ze was naar Philadelphia gevlogen om Rose de jurk te laten passen. Maar het eindproduct was mooier dan Rose ooit had durven hopen.

‘Hoe lang ben je hier wel niet mee bezig geweest?’ vroeg Rose, in de rok stappend.

‘Dat is niet belangrijk,’ zei Maggie, die bezig was de tientallen knoopjes, die ze met de hand op de rug had genaaid, te sluiten.

‘Hoeveel heeft hij wel niet gekost?’ vroeg Rose.

‘Dat is ook niet belangrijk. Je krijgt de jurk van mij cadeau,’ zei Maggie, die de kraag gladstreek en haar zus naar de spiegel begeleidde.

‘Oooh,’ zei Rose, naar adem happend bij het zien van haar spiegelbeeld. ‘O, Maggie!’

Amy kwam binnen met Rose’ boeketje in haar hand, dat bestond uit roze rozen en witte lelies, en de rabbi stak zijn hoofd om de deur. Hij lachte Rose toe en vertelde haar dat het tijd was. Ella snelde achter hem langs de kamer binnen, haar corsage in haar ene en een schoenendoos in haar andere hand.

‘Je ziet er beeldig uit,’ zeiden Ella en Maggie in koor, en Rose bleef maar naar zichzelf kijken. Ze wist dat de jurk perfect was, dat ze er nog nooit zo mooi had uitgezien, en dat ze nooit gelukkiger was geweest dan op dit moment.

‘Alsjeblieft,’ zei Ella, de schoenendoos openend. ‘Deze zijn voor jou.’

‘O, ik heb al schoenen...’ Rose keek in de doos en zag een schitterend paar schoenen staan – ivoorkleurig satijn, met lage hakken en geborduurd met hetzelfde draad als haar jurk. ‘O, wat zijn ze mooi. Waar heb je ze vandaan?’ Ze keek Ella aan en vroeg: ‘Zijn dit de trouwschoenen van mijn moeder?’

Maggie keek Ella aan en hield haar adem in.

‘Nee,’ zei Ella. ‘Ze zijn van mij geweest.’ Ze bette haar ogen met een zakdoekje. ‘Ik weet dat ik word geacht je oorbellen of een ketting te lenen, als je nog iets nodig mocht hebben, maar...’

‘Ze zijn perfect,’ zei Rose, die haar voeten in de schoenen stak. ‘En ze passen me! Dank je wel,’ zei ze.

Ella schudde haar hoofd, en haar ogen vulden zich met tranen. ‘Ik weet het,’ fluisterde ze. ‘Dank je wel.’

‘Er mag nog niet gehuild worden, hoor!’ zei Lewis, die zijn hoofd om de deur stak. ‘We zijn nog niet eens begonnen.’ Hij grinnikte. ‘Rose, je ziet er prachtig uit. En ik geloof dat we van start kunnen gaan als jij zover bent.’

Rose sloeg haar armen om Ella heen en knuffelde daarna haar zusje. ‘Dank je wel voor de jurk. Het is ongelooflijk. De mooiste jurk die ik ooit heb gezien!’

‘Niets te danken,’ zei Maggie. ‘Kom, we moeten gaan.’

‘Zijn jullie zover?’ vroeg Rose, en Maggie en Ella knikten. De deuren werden geopend. Alle gasten keken naar Rose en glimlachten. Fotocamera’s flitsten. Mevrouw Lefkowitz pinkte een traantje weg. ‘Mammie, waarom ziet die mevrouw eruit als een prinses?’ vroeg Jason of Alexander, die snel tot stilte werd gemaand. Michael Feller kneep in zijn dochters hand en tilde haar sluier op. ‘Je bent zo mooi,’ fluisterde hij haar toe. ‘Ik ben heel trots op je.’

‘Ik houd ook van jou, pap,’ zei Rose. ‘Bedankt voor alles.’ Ze draaide zich om. Voor het altaar stond Simon haar toe te lachen, zijn blauwe ogen glinsterend, het keppeltje op zijn kortgeknipte krullen, zijn ouders er stralend naast. Ella greep Maggies hand en kneep er even in.

‘Het is je gelukt,’ fluisterde ze en Maggie knikte blij. Ze keken naar Rose. We houden van je, dacht Ella met een lach om haar mond en in gedachten wenste ze Rose alle geluk van de wereld toe... en op dat moment keek Rose hen door haar sluier aan en lachte terug.

‘En nu,’ zei de rabbi, ‘zal Margaret Feller, zuster van de bruid, een gedicht voordragen.’

Maggie stond op en liep naar voren. Zenuwachtig streek ze haar jurk (grijsgroen, mouwloos en zonder het diepe decolleté of het hoge split waarvoor haar zus bang was geweest) glad. Ze schraapte haar keel en wist zeker dat haar vader en Sydelle iets van haar verwachtten van het niveau van een limerick.

‘Ik ben zo blij voor mijn zus,’ zei Maggie. ‘Toen we klein waren zorgde Rose altijd voor mij. Ze nam het altijd voor me op en had het beste met me voor. En ik ben zo blij vandaag, omdat ik weet dat Simon nu al die dingen voor haar gaat doen, en omdat ik weet dat we altijd een rol zullen blijven spelen in elkaars leven. We zullen altijd van elkaar blijven houden, omdat we nu eenmaal zusjes zijn. Dat is wat het betekent om iemands zus te zijn.’ Ze lachte naar Rose. ‘Rose, dit gedicht is voor jou.’

Maggie haalde diep adem en hoewel ze het in het vliegtuig eindeloos herhaald had en het al heel lang uit haar hoofd kende, voelde ze een zenuwachtige rilling langs haar ruggengraat gaan. Ella glimlachte haar toe en richtte haar hoofd op met een karakteristiek gebaar dat de familieband met Rose en Maggie verried. Charles lachte haar trots toe vanaf zijn zitplaats op de achterste rij. Maggie ademde uit en knikte naar haar grootmoeder. Daarna richtte ze haar blik op Rose, die de prachtige jurk droeg die Ella en zij hadden gemaakt, en begon:

‘“ik draag je hart met me mee (ik draag het in mijn hart)

ik heb het altijd bij me (waar ik ga, daar ga jij

en alles wat ik doe doe ik om jou)

ik vrees mijn lot niet (want jij bent mijn lot)

ik wil de wereld niet (want mooi ben jij, mijn wereld, mijn ware)

en jij bent het, jij bent wat de maan altijd heeft bedoeld

en wat de zon steeds weer zal zingen dat ben jij”’

Het voelde alsof iemand Maggies keel dichtkneep. Michael Feller, op de eerste rij, had tranen in zijn ogen en Ella lachte haar toe. Haar vader tilde zijn bril iets op en depte zijn ogen droog. De rest van de gasten zat haar vol verwachting aan te kijken. Achter haar sluier waren Rose’ ogen wijd opengesperd en haar lippen trilden. Maggie stelde zich voor dat haar moeder er ook bij was, een geest op de achterste rij, met felrode lippenstift en gouden oorbellen, wakend over haar dochters, wetend dat ze ondanks alles allebei waren uitgegroeid tot dappere, slimme en mooie vrouwen, dat ze er voor elkaar zouden zijn en bevriend zouden zijn en dat Rose altijd het beste zou willen voor Maggie en Maggie het beste zou willen voor Rose. Ademhalen, dacht Maggie en ze ging verder:

‘“dit is het grootste geheim dat niemand kent

(dit is de wortel van de wortel en de knop van de knop

en de hemel van de hemel van een boom die leven heet;

die hoger groeit dan de ziel kan hopen of de geest kan verhullen)

en dit is het wonder dat de sterren uiteen houdt

ik draag je hart met me mee (ik draag het in mijn hart)”’

Ze lachte de aanwezigen en haar zus toe en even leek het of ze in de toekomst kon kijken. Ze zag het huis en de baby’s die Rose en Simon zouden krijgen, de vakanties waarop ze Ella en haar in Florida zouden komen opzoeken, de keren dat ze samen zouden zwemmen, Rose en Maggie en Ella en Rose’ kinderen, in een groot, blauw zwembad in de zon en de keren dat ze ’s avonds samen op Ella’s bed tegen elkaar aan zouden gaan liggen tot ze in slaap vielen.

‘e.e. cummings,’ zei ze. Ze wist dat het haar gelukt was. Alle ogen waren op haar gericht geweest en ze had ieder woord perfect uitgesproken. Zij, Maggie Feller, had het er prima afgebracht.