10

JIM DANVERS DEED ZIJN OGEN OPEN EN DACHT HETZELFDE WAT HIJ iedere ochtend dacht: vandaag zal ik goed zijn. Leid mij niet in verzoeking, reciteerde hij, terwijl hij het scheerapparaat over zijn kaaklijn bewoog, zichzelf streng aankijkend in de badkamerspiegel. Ga weg van mij, Satan, zei hij terwijl hij zijn broek aantrok.

Het probleem was echter dat Satan overal was. De verleiding lag om elke hoek. Daar bijvoorbeeld, leunend tegen de muur, wachtend op de bus. Jim liet het gaspedaal van zijn Lexus terugkomen en bekeek de blondine in haar strakke spijkerbroek eens goed. Hij vroeg zich af hoe haar lichaam eruitzag onder haar dikke winterjas, hoe ze zich in bed bewoog, hoe ze rook, hoe ze klonk en wat er voor nodig was om daar achter te komen.

Stop, beval hij zichzelf, kappen nu, en zette de radio aan. Howard Stern vulde de auto met zijn lekkere stem, wijs en alwetend. ‘Zijn die echt, schatje?’ vroeg hij aan het sterretje van die ochtend. ‘Echte siliconen,’ giechelde zij. Jim moest slikken en zocht de klassieke zender op. Het was zo oneerlijk. Al vanaf het moment dat een gênante natte droom in de derde nacht van een scoutingkamp bij hem op twaalfjarige leeftijd de puberteit had ingeluid, had hij de wildste dromen over vrouwen, als een uitgehongerde man op een onbewoond eiland met culinaire tijdschriften. Over blondines, brunettes en roodharigen, over lenige meisjes met kleine borstjes en over kleine, veerkrachtige mollige meisjes, zwarte meisjes, Latino’s, Aziatische, blanke, jonge, oude en alles daartussenin en zelfs, God sta hem bij, over een leuk ogend meisje met beugels om haar benen, die hij had gezien bij de tv-marathon van Jerry Lewis – in zijn fantasiewereld was Jim Danvers een werkgever die niet discrimineerde.

En hij kreeg ze nooit, die meisjes. Niet op zijn twaalfde, toen hij klein en gezet was en altijd buiten adem. Niet op zijn veertiende, toen hij nog steeds klein was en niet langer gezet, maar dik en zijn gezicht volgens dokter Guberman vol zat met de ernstigste vorm van acne die hij ooit had gezien. Op zijn zestiende groeide hij vijftien centimeter, maar het kwaad was al geschied en zijn bijnaam Puddinkje Walvis volgde hem helaas naar de universiteit. Daarna volgde de klassieke vicieuze cirkel – hij voelde zich ellendig vanwege zijn gewicht. Hij at om zijn ellende te vergeten, at pizza en dronk bier, wat hem alleen maar dikker maakte, waardoor hij de vrouwen alleen maar nog meer afstootte. Hij verloor zijn maagdelijkheid in het laatste jaar aan een prostituee die hem van top tot teen bekeek, en erop stond dat zij bovenop ging. ‘Niet om het een of ander, schat,’ had ze gezegd, ‘maar ik denk dat er anders iemand aansprakelijk zal worden gesteld.’

Law School zou anders gaan, dacht hij terwijl hij luisterde naar de geruststellende klanken van Bach. Hij was nog langer geworden en na de gênante tien minuten met de prostituee was hij gaan hardlopen, de route die Rocky door de straten van Philadelphia liep (hoewel hij er vrijwel zeker van was dat zelfs Rocky in het begin niet veel verder was gekomen dan drie straten, voordat hij moest stoppen om op adem te komen). Hij verloor gewicht. Zijn huid herstelde zich en liet slechts vage, maar interessante littekens na, en hij liet zijn tanden rechtzetten. Wat nog restte was een fnuikende verlegenheid, een verlammend gebrek aan eigendunk. Toen hij een twintiger was en langzaamaan opklom bij Lewis, Dommel en Fenick, had hij altijd het gevoel dat wanneer hij vrouwen hoorde lachen, ze om hem lachten, of hem uitlachten.

En toen veranderde alles op de een of andere manier totaal. Hij herinnerde zich de avond nog dat hij partner was geworden. Hij was samen met drie andere collega’s die ook partner waren geworden op weg naar een Ierse pub in Walnut Street. ‘Het is Nanny Night,’ had een van hen gezegd. Hij had Jim een veelbetekenende knipoog gegeven. Wat was Nanny Night? Maar Jim kwam er snel genoeg achter. De pub puilde uit van de Ierse meisjes, blauwogige Zweedse meisjes, Finse meisjes met vlechtjes. Allerlei zangerige accenten waren te horen boven de bar van mahonie met koper. Jim was sprakeloos toen hij al dat prachtigs zag. Hij stond in een hoekje en dronk champagne en bier lang nadat zijn collega’s naar huis waren gegaan. Hij staarde hulpeloos naar de giechelende meiden die over hun rekening klaagden. Op weg naar het toilet botste hij tegen een roodharige schoonheid met sproeten en twinkelende blauwe ogen op. ‘Rustig aan!’ zei ze lachend, terwijl hij ‘sorry’ mompelde. Ze heette Maeve en ze kreeg hem uiteindelijk mee naar haar tafeltje. ‘Een partner!’ kirde ze tegen haar goedkeurend kijkende vriendinnen. ‘Gefeliciteerd!’ En op de een of andere manier kwamen ze in zijn appartement terecht, waar ze een aangename zes uur met elkaar in bed doorbrachten, waarin nog nooit twee lijven tegelijk hadden gelegen. Hij likte haar sproeten, vulde zijn handen met het knapperende vuur van haar haar.

Daarna werd hij een slet. Ook al klonk dat raar bij een man, maar iets anders kon hij het niet noemen. Hij was geen Don Juan of Romeo en hij was ook geen dekhengst. Hij was een slet, die elke fantasie uit zijn gefrustreerde puberteit in de praktijk bracht in een stad die plotseling vol goedgehumeurde meisjes van rond de twintig was, die net zo erg verlangden naar een wilde stoeipartij zonder verplichtingen als hij. Hij was een hoek omgeslagen en ergens terechtgekomen waar wat hij was (en wat hij verdiende) veel belangrijker was dan hoe hij eruitzag. Of zijn uiterlijk moest verbeterd zijn. Of de woorden ‘ik ben een partner’ klonken voor vrouwen precies hetzelfde als ‘doe je slipje uit’. Hij had er geen verklaring voor, maar opeens waren er kinderjuffrouwen en studenten en secretaressen, barmeisjes en babysitters en serveersters, en hij hoefde er niet eens voor naar de kroeg om ze te vinden. Op kantoor was een zekere juridisch medewerker die het niet erg vond om over te werken, de deur van zijn kamer achter hem te sluiten en alles uit te doen behalve haar lila kanten behaatje en een paar open schoenen met veters die ze tot rond haar kuiten had geregen, en…

Hou op, zei Jim tegen zichzelf. Het was ongehoord. Het was beschamend. Het moest afgelopen zijn. Hij was vierendertig en partner. Hij had zichzelf het laatste anderhalve jaar volgepropt op het gewillige-lijvenbanket en dat zou toch genoeg moeten zijn. Denk aan de risico’s, beval hij zichzelf. Ziekten! Hartzeer! Boze vaders en vriendjes! De drie jongens die gelijk met hem partner waren geworden, waren al lang getrouwd en twee van hen waren al vader en hoewel er nooit met zo veel woorden over werd gerept, was het duidelijk dat zij het soort leven hadden gekozen die de goedkeuring van de firma wegdroeg. Huisje-boompje-beestje, met misschien in het geheim een discrete afleiding, dat was hoe het hoorde, niet deze wilde weekeinden met meisjes van wie hij de achternaam vaak niet eens wist. Zijn collega’s waren inmiddels niet meer zo vol ontzag over zijn escapades, maar eerder geamuseerd. En het zou niet lang meer duren, vreesde Jim, dat ze ervan zouden walgen.

En toen was Rose er. Zijn geheime liefde. Jim werd er week van als hij aan haar dacht. Rose was nou niet bepaald het knapste meisje dat hij ooit had gehad, ook niet het meest sexy. Ze kleedde zich als een gefrustreerde bibliothecaresse, en onder sexy lingerie verstond ze een katoenen slip met bijpassende katoenen beha, maar toch, ze had iets wat voorbijging aan de hitte onder zijn riem en rechtstreeks zijn hart raakte. De manier waarop ze naar hem keek! Alsof hij de eerste man ter wereld was, de enige man in de kamer. Alsof hij een van de jongens was die op de omslag van haar liefdesromannetjes stonden, alsof hij zijn witte paard had gestald bij een parkeermeter in Walnut Street en zich door de dikke doornhagen een weg baande om haar te redden. Het verbaasde hem dat het kantoor nog niet doorhad wat ertussen hen speelde, ook al was dat tegen de regels. Maar misschien was hij blind. Misschien was iedereen er allang achter. En toch, hij werd honderd keer per dag in verleiding gebracht haar hart te breken.

Lieve Rose. Ze verdiende beter, dacht Jim, terwijl hij zijn Lexus in de parkeergarage van het kantoor reed. En voor haar zou hij zijn uiterste best doen om goed te zijn. Hij had zijn geile secretaresse al verruild voor een moederfiguur van in de zestig, die rook naar hoestsnoepjes, en hij was al drie weken niet meer uitgegaan. Ze was goed voor hem, zei hij tegen zichzelf, terwijl hij de lift nam naar zijn kantoor. Ze was scherpzinnig en slim en vriendelijk, ze was het soort meisje met wie hij oud zou kunnen worden, met wie hij de rest van zijn leven kon slijten. En voor Rose zou hij op het goede pad blijven, beloofde hij plechtig, terwijl hij naar de drie kwebbelende secretaresses keek die de lift binnenkwamen. Hij snoof nog één keer de geur op van hun verschillende parfums, moest flink slikken en keek de andere kant op.