29

‘ELLA?’ VROEG LEWIS. ‘GAAT HET?’

‘Ja hoor,’ zei ze en knikte ter bevestiging.

‘Je bent ineens zo stil,’ zei hij.

‘Er is niets hoor,’ zei ze en glimlachte naar hem. Ze zaten samen op Ella’s van horren voorziene veranda te luisteren naar de krekels en de kikkers en Mavis Gold die de aflevering van Everybody loves Raymond van gisterenavond besprak.

‘Vertel me eens,’ begon Lewis. ‘Waar heb je spijt van?’

‘Wat een rare vraag,’ zei Ella.

‘Dat is geen antwoord,’ reageerde Lewis.

Ella dacht erover na. Waar moest ze beginnen? Niet met de dingen waar ze echt spijt van had, besloot ze. ‘Weet je waar ik spijt van heb? Dat ik nog nooit in de zee heb gezwommen.’

‘Echt? Nog nooit?’

‘Niet sinds ik hier woon. Al sinds ik een klein meisje was niet meer. Ik was het een keer van plan, ik had mijn handdoek al gepakt en mijn badmuts op, maar het leek zo…’ Haar stem stierf weg. Het had haar een halfuur gekost om een parkeerplaats te vinden en op het strand zag ze alleen maar meisjes in schokkend kleine bikini’s en jongens in felgekleurde zwembroeken. Ze hoorde allerlei verschillende muziek uit allerlei verschillende radio’s en de lucht was gevuld met de luide stemmen van jongeren, en de zon leek te fel en de zee te groot, en toen had ze zich omgedraaid en was teruggelopen naar haar auto en zat weer in haar auto zonder ook maar een voet op het strand gezet te hebben. ‘Ik denk dat ik er te oud voor ben,’ zei ze.

Hij stond op en schudde zijn hoofd. ‘Niets daarvan. Kom, we gaan.’

‘Lewis! Nu? Maar het is al laat!’

‘Ik geloof niet dat het strand aan openingstijden doet,’ zei hij.

Ze staarde hem aan; een miljoen redenen om niet te gaan speelden door haar hoofd. Het was laat, ze moest morgen vroeg op, het was donker en wie wist wat ze daar zouden aantreffen? Nachtelijke ritjes naar het strand was iets voor tieners of pasgetrouwden, niet voor senioren met jicht en gehoorapparaten.

‘Kom op,’ zei hij en trok zachtjes aan haar handen. ‘Je vindt het vast heerlijk.’

‘Ik denk het niet,’ zei ze. ‘Misschien een andere keer.’ Maar toch was ze overeind gekomen en de deur uitgegaan en liepen ze beiden op hun tenen langs het stille appartement van Mavis Gold, als een stelletje samenzweerders, of kinderen die kattenkwaad gaan uithalen.

In tien minuten waren ze op het strand. Lewis parkeerde vlak bij het zand, hield haar deur open en hielp haar uit de auto. ‘Laat je schoenen maar hier,’ zei hij.

En daar was het, het water dat ze al honderd keer had gezien, vanuit haar auto, vanuit een raam, op een ansichtkaart en in de glimmende brochures die haar naar Golden Acres hadden gelokt. Daar was het, rusteloos bewegend. De golven zwollen aan en schuimden en rolden het strand op, tot zo dichtbij, dat ze aan haar blote voeten kriebelden.

‘O!’ zei ze en maakte een sprongetje. ‘Dat is koud!’

Lewis bukte zich en rolde zijn broekspijpen op en daarna die van haar. Hij hield haar hand vast en ze waadden tot over hun enkels in het water, bijna tot aan hun knieën. Ella stond stil, voelde het water aan haar trekken en zuigen terwijl de golven het zand verplaatsten. Ze hoorde het geraas van de golven en ze kon de rook ruiken van een vuurtje, ver weg op het strand. Ze liet de hand van Lewis los.

‘Ella?’ vroeg hij.

Ze waadde verder, twee stappen, drie stappen en het water kwam tot boven haar knieën, voorbij haar heupen. Haar wijde katoenen blouse waaide rond haar, bolde op als de golven aanspoelden. Het water was vreselijk koud, kouder dan de meren uit haar jeugd, en haar tanden klapperden tot haar lichaam aan de temperatuur was gewend.

‘Hé, voorzichtig!’ riep hij.

‘Doe ik,’ riep ze terug. Opeens was ze bang. Wist ze nog wel hoe ze moest zwemmen? Was dat iets wat je kon vergeten? O, ze had moeten wachten tot het licht was, of in ieder geval een handdoek mee moeten nemen…

Niet meer, dacht ze. Niet meer. Ze was al twintig jaar bang – langer zelfs, als je die verschrikkelijke nachten meetelde dat Caroline uit was en zij niet wist waar naartoe. Maar hier wilde ze niet bang zijn. Niet nu. En in haar jeugd, en later als jonge vrouw, was zwemmen altijd een liefhebberij van haar geweest. Ze voelde zich altijd onzichtbaar in het water, vrij, alsof ze alles kon, alsof ze voor eeuwig kon doorgaan, of ze helemaal naar China kon zwemmen. Niet meer, dacht ze weer, en zette af met haar voeten. Een golf sloeg haar midden in haar gezicht. Ze proestte, spuugde zout water uit en zwom erdoorheen, haar handen kliefden door het donkere water, haar voeten bewogen onregelmatig, totdat ze het juiste ritme te pakken hadden. En daar ging ze. Het water droeg haar en ze zwom weer.

‘Hé!’ riep Lewis. Ella verwachtte even dat haar kleine zusje Emily aan de rand van het water stond, bleek en met kippenvel, die riep: ‘Ella! Je bent te ver weg! Ella, kom terug!’

Ze draaide zich om en moest bijna lachen toen ze Lewis op haar af zag peddelen, zijn tanden stijf op elkaar en zijn hoofd goed omhoog (om zijn gehoorapparaat te beschermen, dacht ze). Ze dreef op haar rug – haar haar deinde mee op elke golf – en wachtte tot hij haar had ingehaald en toen strekte ze haar hand naar hem uit, raakte zijn hand met haar vingertoppen en zette haar voeten weer op de bodem.

‘Als ik had geweten dat we gingen zwemmen,’ hijgde hij, ‘had ik mijn zwembroek aangedaan.’

‘Ik wist het ook niet!’ zei ze. ‘Het kwam zomaar in me op!’

‘Goed, heb je genoeg gezwommen?’

Ze deed haar voeten van de bodem, trok haar benen op tegen haar borst en liet zich door het water dragen. Ze voelde zich een ei in een pan warm water, drijvend en geheel omgeven. ‘Ja,’ zei ze uiteindelijk en peddelde met haar armen tot ze weer rond was en zwom samen met Lewis terug naar de kant.

Later, toen ze op een picknicktafel zaten op het strand, gewikkeld in een muffe deken die Lewis uit de kofferbak had opgedoken, zei ze: ‘Je vroeg me eerder op de avond waarvan ik spijt had.’

‘Voordat we een duik namen?’ vroeg hij, alsof het zoute water zijn geheugen had uitgewist.

‘Ja,’ zei Ella. ‘Daarvoor. En nu wil ik je de waarheid vertellen.’ Ze ademde zwaar, dacht aan het water om haar heen, dat haar drijvende had gehouden, haar moed had gegeven. Ze herinnerde zich nog dat toen ze een klein meisje was, ze verder zwom dan alle andere kinderen, verder dan alle volwassenen, zo ver dat Emily zwoer dat ze nog maar een stipje in het water was. ‘Ik heb er spijt van dat ik mijn kleinkinderen kwijt ben geraakt.’

‘Kwijtgeraakt?’ vroeg Lewis. ‘Hoezo?’

‘Toen Caroline overleed, nam hun vader hen mee. Hij verhuisde naar New Jersey met hen en wilde niet dat ik contact hield. Hij was erg boos… op mij, op Ira, op iedereen. Ook op Caroline, maar zij was er niet meer, en wij wel. Ik wel.’ Ze sloeg de deken strakker om haar heen. ‘Ik neem hem dat niet kwalijk.’ Ze keek omlaag naar haar handen. ‘Een deel van mij was…’ Ze ademde weer zwaar. ‘Opgelucht, denk ik. Caroline was zo moeilijk in de omgang en Michael was zo kwaad, dat het gewoon veiliger voelde om niet meer met ze te maken te hoeven hebben. Dus ik koos de gemakkelijke weg. Ik probeerde het niet meer. Nu zijn ze uit mijn leven.’

‘Misschien moet je het weer proberen,’ zei Lewis. ‘Misschien vinden ze het fijn om van je te horen. Hoe oud zijn ze nu?’

Ella gaf geen antwoord, hoewel ze het wel wist. Maggie was achtentwintig en Rose dertig. Ze konden al getrouwd zijn, kinderen hebben, een andere achternaam dragen. Ze hadden er vast geen behoefte aan dat een oude vrouw, een wildvreemde, hun leven binnen kwam wandelen met een hart vol droevige herinneringen en de naam van hun dode moeder op haar lippen. ‘Misschien,’ herhaalde ze, want Lewis keek haar aan, op de picknicktafel, zijn benen over elkaar en zijn haren nog nat van het water. En Lewis had geknikt en tegen haar geglimlacht en ze wist dat ze die nacht geen vragen meer hoefde te beantwoorden.