22

‘ZE MÓET MIJN HUIS UIT,’ ZEI ROSE TEGEN AMY. ZE ZATEN IN EEN hoek van de Marathon Grill ijsthee te drinken en op hun lunch te wachten. Rose had een taxi naar haar werk genomen en daar de hele ochtend aan de telefoon gezeten met de Philadelphia Parking Authority om te proberen erachter te komen wat er met haar auto was gebeurd en hoeveel het zou kosten om het allemaal op te lossen. Ze had een blik op de klok geworpen en gekreund, want ze was nog steeds niet aan haar werk toegekomen. Ze had naar haar appartement gebeld. Maggie had niet opgenomen. Rose had een kort bericht achtergelaten: ‘Maggie, bel me op kantoor als je dit hoort.’ Om één uur had ze nog niets gehoord, dus had Rose met Amy afgesproken om een salade te eten en een plan te bedenken.

‘Weet je nog dat ze een keer een week bij me is geweest? Weet je nog dat ik dat een hel vond? Weet je nog dat ik toen zwoer dat nooit meer te doen?’

Amy knikte meelevend. ‘Ja, dat weet ik nog.’

Rose huiverde. Ze wist ook nog dat Amy was langsgekomen om een film te kijken en er de volgende dag was achtergekomen dat ze twee lippenstiften miste en veertig dollar.

‘Luister,’ zei Amy. ‘Je bent een goede zus voor haar geweest. Je bent meer dan geduldig geweest. Heeft ze al een baan?’

‘Ze zegt van wel.’

‘Ze zegt van wel,’ herhaalde Amy. ‘En betaalt ze je huur? Betaalt ze mee aan boodschappen? Aan wat dan ook?’

Rose schudde van nee. Ze pakte haar vork op, maar legde die weer terug. ‘Wat moet ik toch doen?’

‘Schop haar de straat op,’ zei Amy met haar mond vol spinazie. ‘Zeg haar dat ze moet gaan.’

‘En waarheen?’

‘Niet jouw probleem,’ zei Amy. ‘Kijk, ik weet dat het hard klinkt, maar Maggie zal niet verhongeren op straat. En ze is niet jouw verantwoordelijkheid. Je bent haar zuster, niet haar moeder.’

Rose beet op haar lip. Amy zuchtte. ‘Het spijt me,’ zei ze. ‘Het spijt me voor je dat Maggie zo’n probleemgeval is. En Sydelle zo’n nachtmerrie. Het spijt me van je moeder. Maar Rose, wat jij hier nu probeert… dat gaat niet lukken. Je kunt haar moeder niet zijn.’

‘Ik weet het,’ mompelde Rose. ‘Ik weet alleen niet wat ik moet doen. Ik bedoel, ik weet wat ik moet doen, maar ik weet niet hóe ik dat moet doen.’

‘Zeg mij na: Maggie, je moet vertrekken,’ zei Amy. ‘Serieus. Ze gaat naar haar vader en Sydelle en als ze daar niet overtuigd wordt om het rechte pad in te slaan tot ze genoeg geld heeft voor een eigen plek, dan zal ze dat nooit doen. Je kunt haar wat geld geven – en let op: ik zeg “geven” en niet “lenen”. Ik zal je helpen als je dat wilt.’

‘Dank je,’ zei Rose en stond op. ‘Ik moet gaan.’

‘Net als Maggie,’ zei Amy. ‘Je moet een beetje op jezelf letten.’ Rose knikte triest. ‘Bel me als je hulp nodig hebt. Bel me als je iets nodig hebt. Laat me weten hoe het gaat.’

Rose beloofde dat ze dat zou doen en ging terug naar kantoor. Ze controleerde of ze nog berichten had en hoorde de hoge, koeionerende stem van Sydelle: ‘Rose bel ons alsjeblieft. We moeten iets aan je zus doen.’

Dus misschien was haar zus daar. Rose ademde diep in en belde Sydelle. ‘Ik ben het, Rose,’ zei ze. ‘Zeg, heb jij Maggie vanochtend gezien?’

‘Sinds afgelopen weekend niet meer,’ zei Sydelle die meteen doorging te vertellen wat de recentste en schandelijkste misdragingen van Maggie waren.

‘Weet je dat wij om acht uur ’s ochtends gebeld worden door schuldeisers?’

‘Ik ook,’ zei Rose.

‘Nou, kun je daar niets aan doen?’ eiste Sydelle. ‘Jij bent advocaat, kun je ze niet zeggen dat het verboden is naar ons te bellen? Schat, je vader kan er niet tegen…’

Rose wilde zeggen dat zij er ook niet tegen kon – dat niets wat Maggie deed ooit goed was voor een ander dan Maggie zelf – maar ze hield haar mond en zei dat ze zou doen wat ze kon. Ze hing op en belde weer naar huis. Nog steeds geen antwoord. Nu werd ze ongerust. Misschien was Maggie aan het werk. ‘Tuurlijk,’ dacht ze zuur. En misschien kwam de jury zo langs om haar tot Miss America te kronen. Rose logde in op haar computer en checkte haar e-mail. Een berichtje van een partner die kortaf vroeg wanneer Rose klaar was met de opzet van haar resumé. Een groeps-e-mail van Simon Stein met de titel ‘Voorseizoensbijeenkomst Softbal’ die Rose meteen verwijderde zonder te lezen.

Ze stond op en begon door haar kantoor te ijsberen. Ze moest Jim zien, dacht ze. Ze moest hem nu zien. Ze moest hem zien of hij haar nu wel of niet wilde zien. Ze keek omlaag en zag met ontzetting dat ze twee totaal verschillende zwarte mocassins aanhad – een logische consequentie als haar zus elke schoen van haar maar overal liet rondslingeren. Maggie! dacht ze woedend en ze liep snel de gang op, langs de secretaresse van Jim (‘Hé! Hij zit aan de telefoon Rose!’) en zijn kantoor binnen.

‘Rose? Wat is er aan de hand?’ vroeg hij toen hij de telefoon neerlegde en de deur achter zich sloot.

Rose staarde naar haar verschillende schoenen. Wat er aan de hand was, was dat haar appartement een zooitje was, haar leven in het honderd liep, ze tweehonderd dollar aan parkeerbeheer schuldig was, een hond illegaal bij haar woonde en ze zichzelf overduidelijk niet meer kon kleden. Ze wilde dat hij haar vasthield, haar hoofd in zijn handen nam en haar zou zeggen dat zij beiden nog maar aan het begin stonden en dat het begin misschien wat moeizaam ging vanwege Maggies aanwezigheid, maar dat ze binnenkort weer samen zouden zijn.

‘Hé,’ zei Jim, die haar naar de leren stoel voor zijn bureau leidde, de stoel voor cliënten, de lage Eames-stoel waarin je achterste naar achteren kantelde, zodat hij hoe dan ook altijd groter was dan jij.

Rose bleef staan en zuchtte diep. Samenvatten, zei ze tegen zichzelf. ‘Ik mis je,’ zei ze.

Jim keek schuldig. ‘Het spijt me, Rose,’ zei hij, ‘maar het is hier een gekkenhuis.’

Rose had het gevoel dat ze in een achtbaan zat en het wagentje net op het hoogste punt was gekomen, ze voelde de wereld onder zich wegglijden. Zag hij dan niet dat zij hem nodig had?

Hij sloeg zijn armen om haar schouders, maar hield zijn lichaam op afstand. ‘Hoe kan ik helpen?’ mompelde hij. ‘Wat kan ik doen?’

‘Kom vanavond langs,’ zei ze en drukte haar lippen tegen zijn nek, hoewel ze wist dat ze precies dat deed wat vrouwen onder geen enkele omstandigheid mochten doen, namelijk smeken. ‘Ik moet je zien. Alsjeblieft!’

‘Het kan laat worden,’ zei hij. ‘Rond acht uur of zo.’

‘Acht uur?’ zei ze hoopvol. ‘Het geeft niet als je laat bent. Ik wacht op je.’ Ik wacht voor eeuwig, dacht ze en ging zijn kantoor uit. Zijn secretaresse keek haar kwaad aan.

‘Je kunt niet zomaar binnenlopen,’ zei de secretaresse. ‘Ik moet je aankondigen.’

‘Het spijt me,’ zei Rose, die het idee had dat ze de hele dag niets anders deed dat haar excuses aanbieden. ‘Echt. Het spijt me.’