49

‘LEES EENS VERDER!’ ZEI MAGGIE.

‘Dat kan niet,’ hield Lewis vol, en keek haar over Ella’s eettafel zo serieus mogelijk aan. ‘Dat zou in strijd zijn met de journalistieke mores!’

‘Ahh, alsjeblieft,’ smeekte Ella. ‘Alleen de eerste paar zinnen. Alsjeblieft?’

‘Het zou heel, heel slecht van me zijn,’ zei hij, en schudde treurig zijn hoofd. ‘Ella, het valt me van je tegen dat je me hiertoe probeert over te halen.’

‘Ik heb een slechte invloed op haar,’ zei Maggie trots. ‘Zeg dan ten minste wat Irving heeft besteld.’

Lewis stak zijn handen gespeeld wanhopig omhoog. ‘Oké dan,’ zei hij. ‘Maar jullie moeten zweren dat je je mond erover houdt.’ Hij schraapte zijn keel. ‘Irving en ik houden niet van de Franse keuken,’ waren de eerste woorden van mevrouw Sobels laatste bijdrage. ‘De gerechten vinden we veel te zwaar. We hebben ook ontdekt dat veel Franse restaurants lawaaiig en slecht verlicht zijn, hetgeen zogenaamd romantisch is, maar wij kunnen er de menukaart niet goed lezen, laat staan dat we kunnen zien wat er op ons bord ligt.’

‘Arme mevrouw Sobel,’ mompelde Ella.

Lewis schudde zijn hoofd naar haar, en las verder. ‘De meeste koks weten niet hoe je een omelet bereidt. Een omelet hoort luchtig en licht te zijn, met een dun laagje gesmolten kaas. En het is jammer, maar we hebben moeten constateren dat ook Bistro Bleu geen uitzondering vormt. Mijn omelet was te lang gebakken en rubberachtig. De aardappels waren niet zo warm als ze hadden moeten zijn en er was rozemarijn overheen gestrooid, en daar houdt Irving niet van.’

‘Altijd weer die Irving,’ zei Ella.

‘Is hij lastig?’ vroeg Maggie.

‘Irving is allergisch. Voor alles,’ legde Lewis uit. ‘Hij is allergisch voor dingen waarvan ik niet eens wist dat dat mogelijk was. Bloem, schaaldieren, alle soorten zaden, alle soorten noten... de helft van iedere recensie van deze vrouw gaat erover hoe lang het duurde voor ze iets gevonden had dat Irving mocht hebben, en een kwart van de recensie is gewijd aan de problemen die hij na het eten heeft gehad om de maaltijd te verteren...’

‘Gaat het over Irving Sobel?’ vroeg mevrouw Lefkowitz, die weer richting de tafel kwam geschuifeld. ‘Tss. Hij kwam een keer naar een van mijn feestjes en hij heeft geen hap gegeten!’

Maggie keek omhoog met een quasi-wanhopige blik in haar ogen. Mevrouw Lefkowitz, die zou blijven eten, was in een heel slecht humeur. Ze droeg een roze sweater, waarop de borsjtsj die ze die avond zouden eten volgens haar geen vlekken zouden kunnen maken, en een huidkleurige nylon broek. Ze had geen verklaring voor haar broek gegeven, maar Maggie was van mening dat iedere vlek op die broek alleen maar als een verbetering kon worden beschouwd.

Mevrouw Lefkowitz ging met een zachte kreun op haar stoel zitten, nam een augurk van een schaaltje en begon af te geven op het nabijgelegen winkelcentrum. ‘Schorem!’ zei ze, met haar mond vol augurk. Maggie legde haar boeken voor de cursus ‘Make-up voor het theater’ die ze volgde aan de plaatselijke Volksuniversiteit opzij, zette de borden op tafel en legde het zilveren bestek ernaast.

‘Allemaal schorem,’ zei mevrouw Lefkowitz. ‘Schoffies! Vandalen! Tieners. Je ziet ze overal! Het hele winkelcentrum stikt ervan, en de enige kleren die je er kunt krijgen zijn van die fluttige dingen met sliertjes langs de mouwen,’ zei ze. ‘Minirokken! Blousjes waar je recht doorheen kijkt! Broeken,’ ging ze verder, met haar blik op Maggie gericht, ‘gemaakt van leer. Heb je ooit van je leven zoiets raars gehoord?’

‘Nou,’ begon Maggie. Ella onderdrukte een lach. Ze wist dat Maggie een leren broek in de kast had hangen, en ook een leren minirokje.

‘Voor wat voor gelegenheid zoek je iets?’ vroeg ze in plaats daarvan. ‘Waarnaar was je op zoek?’

Mevrouw Lefkowitz wuifde afkeurend richting de kommen borsjtsj op tafel. ‘Mijn zoon. Weet je nog? De verzekeringsexpert? Meneer Avontuur? Nou, hij belt me op en zegt doodleuk: “Ma, ik ga trouwen.” Ik zeg: “Op jouw leeftijd? Jij hebt net zo veel behoefte aan een vrouw als ik aan tapdansles.” Hij vertelt me dat hij vastbesloten is te trouwen en dat het een geweldig leuk meisje is. Ik zeg tegen hem dat hij op zijn leeftijd helemaal niet met meisjes hoort om te gaan en hij zegt dat ik me nergens zorgen om hoef te maken, dat ze zesendertig is, maar heel volwassen voor haar leeftijd.’ Ze keek Maggie en Ella aan alsof het hun schuld was dat haar zoon verliefd geworden was op een zeer volwassen zesendertigjarige. ‘Het gaat er dus van komen,’ zo beëindigde ze haar weergave van het gesprek en nam een sneetje roggebrood.

‘Dus moet ik iets hebben om aan te trekken. En dat kan ik natuurlijk nergens vinden.’

‘Wat voor iets zoek je?’ vroeg Maggie.

Mevrouw Lefkowitz trok een grijze wenkbrauw op. ‘De prinses spreekt!’

‘Natuurlijk kan ik praten!’ riep Maggie beledigd uit. ‘En toevallig ben ik deskundig op het gebied van winkelen.’

‘Nou, wat zou je me aanraden voor het derde huwelijk van mijn zoon?’

Maggie nam mevrouw Lefkowitz eens goed in zich op – haar verfomfaaide grijze krullen, haar felblauwe, nieuwsgierige ogen, de roze lippenstift die ze zelfs nog op haar afhangende mond aanbracht. Ze was niet echt dik, maar er zat ook niet veel vorm meer in haar lichaam. Haar buik was dik geworden, haar borsten waren uitgezakt.

‘Hmm,’ zei Maggie hardop, de mogelijkheden nagaand.

‘Ze kijkt naar me alsof ik een wetenschappelijk experiment ben.’

‘Ssst,’ zei Ella, die deze blik al eerder op Maggies gezicht had waargenomen, als ze ’s avonds opgekruld op de bank zat, in het licht van de lamp over haar dichtbundel gebogen: zo geconcentreerd dat het leek alsof ze zichzelf onder hypnose had gebracht.

‘Waar houd je het meest van?’ vroeg Maggie plotseling.

‘Softijs met karamelsaus,’ zei mevrouw Lefkowitz prompt. ‘Maar dat mag ik niet meer eten. Alleen met yoghurtijs,’ zei ze en ze trok haar neus op om aan te geven wat ze van yoghurtijs vond. ‘En met van die vetvrije karamelsaus, die feitelijk niet zo genoemd mag worden omdat het iets anders is. Karamelsaus,’ zei ze, en schudde haar hoofd. Ieder moment kon ze beginnen aan een lange verhandeling over de tekortkomingen van nepkaramelsaus, maar Maggie weerhield haar daarvan.

‘Wat is je lievelingskledingstuk?’

‘Kledingstuk?’ Mevrouw Lefkowitz keek naar beneden alsof ze verbaasd was dat ze überhaupt kleren droeg. ‘O, ik kies gewoon dingen uit die lekker zitten.’

‘Het allermooiste kledingstuk dat je ooit gehad hebt,’ zei Maggie, een paardenstaart makend. Ella ging op het puntje van haar stoel zitten en was zeer benieuwd waar dit heen zou gaan.

Mevrouw Lefkowitz opende haar mond. Maggie stak haar hand op. ‘Eerst goed nadenken,’ zei ze. ‘Denk goed na. Denk aan alle kleren die je ooit gedragen hebt, en vertel me dan wat je het allermooist vond.’

Mevrouw Lefkowitz sloot haar ogen. ‘Mijn weekje-weg-pak,’ zei ze na een minuut.

‘Wat was dat?’

‘Mijn weekje-weg-pak,’ herhaalde ze, alsof Maggie haar niet verstaan had.

‘De kleren die je na afloop van je huwelijk droeg op weg naar het vliegveld voor de huwelijksreis,’ raadde Ella.

‘Ja, precies ja,’ zei mevrouw Lefkowitz knikkend. ‘Het was zwart-wit geruit en de rok zat hier heel strak,’ zei ze, met haar handen langs haar heupen glijdend. ‘Ik had zwarte pumps...’ Met gesloten ogen zag ze het allemaal weer voor zich.

‘Wat voor een jasje was het?’ vroeg Maggie.

‘O, kort geloof ik,’ zei mevrouw Lefkowitz dromerig. ‘Met gitzwarte knopen. Het was zo mooi. Wat is er eigenlijk mee gebeurd?’

‘Wat als...’ zei Maggie. ‘Wat als we eens samen zouden gaan winkelen?’

Mevrouw Lefkowitz trok een gek gezicht. ‘Naar dat winkelcentrum? Ik denk niet dat ik dat nog een keer aankan.’

Maggie wist niet zeker of zij het zelf aan zou kunnen, een rondgang maken langs al die winkels met de slakkengang waarmee mevrouw Lefkowitz zich voortbewoog. ‘Ik weet het goed gemaakt,’ zei ze. ’Je geeft me gewoon je maten...’

‘Nu wordt ze meteen al persoonlijk!’

‘...en je geeft me je creditcard...’

Ella kon zien dat mevrouw Lefkowitz haar hoofd wilde gaan schudden. Ze hield haar adem in en deed een schietgebedje.

‘...en ik koop kleren voor je. Een paar setjes. Zodat je kunt kiezen. Dan houden we hier een modeshow. Je probeert alle kleren uit en kiest wat je het mooist vindt. En de rest van de kleren breng ik gewoon terug.’

Nu keek mevrouw Lefkowitz Maggie nieuwsgierig aan. ‘Zoiets als een personal shopper?’

‘Precies,’ zei Maggie. ‘Hoeveel mag het kosten?’ vroeg ze.

Mevrouw Lefkowitz slaakte een zucht. ‘Tweehonderd dollar of zo?’

Maggie kreunde. ‘Ik zal mijn best doen,’ zei ze.