Alle aanvallen van Oranje Meisjes Onder 15 gaan over rechts en alle tegenaanvallen over links. Linkshalf Tessa (14) heeft nog geen bal gehad. Als na twaalf minuten de centrale verdediger inschuift, neemt Tessa zonder een woord te wisselen haar positie over. Gewoon een afspraak die ze maken bij Oranje. Als de tegenstander over rechts had aangevallen, had de rechtshalf de positie achterin overgenomen.

'Ik leer meer van haar dan in die 45 jaar bij onze club EGVV,' zegt vader Bert. Hij rolt nog een shaggie.

Dit Oranje is een gekooide leeuwin. Spelen Oranje Jongens Onder 17 al om echte internationale titels, bij gebrek aan beter spelen Tessa en haar collega's maar weer een oefenpotje tegen de jongens-C1 van Rohda '76. Ze leggen het fysiek af tegen de lange lummels uit Bodegraven. Na elk balverlies maken elf paardestaarten netjes het veld klein, kleunen hun ronde schouders hard in de bleke bonestaken om bij balherovering de snelle rechtsbuiten weg te sturen. Die wordt in het voorzetgebied door de kopgrotere back van Rohda toch weer kapot gelopen. 'Het oude liedje', zegt Bert. 'Vrouwelijke voetballers doen niet zoveel onder voor mannen, maar hebben moeite met de lange pass en met scoren.' Een voetbalveld is nu eenmaal gemaakt voor mannen —een kleiner veld zou meer duels in de kleine ruimte opleveren. Wat volgens Bert ook niet helpt, is dat ze voor deze pot tegen Rohda eerst een uur stevige loop- en krachttraining kregen van de bondscoach. Ze moesten zich opdrukken, steigerung lopen en nog zo wat. Speelsters die de top willen bereiken, moeten nu eenmaal zwaar worden belast, vinden de zeer ambitieuze damescoaches in Nederland. Alleen zo boeken zij progressie. 'Dat vreet kracht en dat is nu te zien.'

Tessa heeft al gezien dat de opening voor Oranje op de as ligt. Ze wordt ingespeeld met een man in haar rug, draait open, jongleert de bal tussen haar rechter- en linkervoet, verstuurt een steekpass dwars door het midden naar haar centrumspits. Die start te laat. Bondscoach Vera Pauw glimlacht: 'Dat is mijn Tessa. De vrouw van de tweebenige actie, het overzicht en de splijtende pass.' Tessa is haar eigen vrouwelijke Wesley Sneijder —toevallig ook het idool van Tessa zelf.

Meisjes wilden altijd al voetballen, alleen hun ouders vonden het maar niks. Nu lopen in Nederland meer voetbalsters rond dan hockeysters. Voetbal is zo aantrekkelijk voor vrouwen, zeggen ze, omdat het niet meer een sport is van knoesten van kerels, maar zij weet niet beter. Achter de Gelselaarse varkensboerderij van haar vader ligt een grazig veldje met twee roestige doelen en daar speelt ze al sinds ze kan lopen met haar tweelingbroertje Biense, haar twee oudere broers, haar vader en haar vele ooms en neefjes uit de Klein-Braskampclan. Van 's ochtends vroeg totdat 's middags het voetbal op tv begint. Duits voetbal, Engels voetbal, Belgisch voetbal, Spaans en Italiaans, Eerste divisie, Studio Sport en dan nog alle praatprogramma's over voetbal —ze kijken er elke week met het hele gezin ademloos naar. Moeder Ineke serveert dan zoute koekjes, en Tessa wacht op Liverpool. Op Steven Gerrard.

Het sprak vanzelf dat Tessa en Biense op hun zesde debuteerden in de jongens-F1 van vierdeklasser VV EGVV uit Gelselaar, de club waar het zwart ziet van de Klein-Braskampjes. Rechtsback Bert schakelde er mannetjes uit in het eerste, speelt nu samen met zijn broer in het derde, Tessa's broers Sander en Jorrit spelen in het huidige eerste —en zo hobbelt er nog een zwikkie neefjes en achterneefjes rond tussen de Gelselaarse akkervelden, ergens achter het Gelderse Lochem.

Dat er geen meisjesteam was, donderde niet. In veel gemixte teams onderscheidden meisjes zich moeizaam, maar Tessa was van meet af aan de sterkste van het team. Nog altijd bepalen zij en Biense het spel in de C1. Ze is een aanvallende 10, hij een controlerende 6. Na het kampioenschap in de derde klasse werden ze rondgereden op een platte kar door het dorp, maar voor Tessa zat toen het seizoen er gelukkig nog niet op. Behalve voor Oranje komt ze ook uit voor het Groenlose Regioteam Onder 15 en het Districtsteam Oost Onder 15. Nee, aan conditie en spelritme ontbreekt het haar bepaald niet. Ze traint ook nog eens twintig uur per week extra bij de opleiding tot profvoetbalster van FC Twente. Kijk, en daar in Hengelo krijgt ze eindelijk de mentale prikkels die ze nodig heeft om verder te groeien. 'Ik vind jou helemaal geen nummer 10', zei de trainer tot haar schrik. 'Jij controleert meer dan dat je passeert.'

Nou, dat zou ze hem dan eens laten zien.

Diepe bal op de rechtermiddenvelder van Rohda '76, het mannetje dat Tessa moet dekken. Ze keert net terug van een aanval van Oranje, in kalme draf. Haar rug is kaarsrecht, haar benen hoog als in dressuur. Ze ziet het gapende gat dat de jongen dankzij haar voor zich heeft, maar overweegt geen moment in galop te gaan, laat hem lekker lopen voor haar linksback. Oranje verliest met slechts 0-3. 'Mijn mannetje stond steeds zo diep,' verklaart ze later, lurkend aan een blauwe Gatorade. 'Zover kan ik mezelf echt niet laten inzakken. Wij speelden 4-3-3 en zij 4-4-2. Zij hadden dus een man meer op het middenveld. Daar leren we van, vindt de bondscoach.'