34

Omdat er zoveel studenten aan de ucla zijn ingeschreven, kun je in Westwood nog meer koffietentjes aantreffen dan in de rest van Los Angeles. Op een terrasje zag ik een donkere vent zitten die aan een waterpijp lurkte en een beker boba-thee met tapiocakorreltjes op zijn tafeltje had staan.

Ik zei: ‘Heb je zin om op een makkelijke manier honderd dollar te verdienen?’

Hij zei: ‘Oké, maar alleen als ik bovenop mag, en vijftig extra voor achterom.’

‘Laat ik het anders formuleren.’

‘Ga je gang.’

‘Dit is mijn creditcard. Je krijgt honderd dollar als je hier de straat oversteekt en de Starbucks binnengaat, met dit pasje een beker koffie haalt en die hiernaartoe brengt.’

‘Waar heb je dat pasje vandaan?’

‘Dat is van mij.’ Ik liet hem de creditcard zien, met mijn naam erop, en legitimeerde me met mijn rijbewijs. Toen telde ik vijf briefjes van twintig uit.

‘En als ze naar mijn ID vragen?’

‘Dat doen ze niet voor iets wat maar drieënhalve dollar kost.’

‘Als je denkt dat ik kan doorgaan voor ene Horrigan, rook je waarschijnlijk nog meer dan ik.’

‘Je krijgt honderd dollar om het te proberen.’

Hij haalde zijn schouders op, kwam overeind en griste het geld uit mijn handen. Hij deed twee stappen en draaide zich om. ‘Wat voor koffie?’

‘Een Mokka Valencia.’

‘Hè?’

‘Een Toffee Noten Latte.’

‘Wat?’

‘Gewoon een kop koffie.’

‘Zeg dat dan.’

Ik wachtte tot hij de overkant van de straat had bereikt en in de rij ging staan. Daarna stak ik de kruising over en ging een juwelierszaakje binnen met getinte ramen en een strategische ligging. Telkens wanneer ik mijn kaak bewoog, voelde ik een uitstralende pijn, maar ik had geen zin om extra Ibuprofen op te halen.

De knul stak weer de straat over, met de koffiebeker in zijn hand, en merkte toen dat ik was verdwenen. Hij keek om zich heen, ging zitten, lurkte verder aan zijn waterpijp en bekeek het vrouwelijk schoon dat langskwam. Na een paar minuten begon hij mijn koffie op te drinken.

Blijkbaar had ik net iets te lang voor dezelfde vitrine gestaan. De verkoopster kwam met een agressieve glimlach op me af. ‘Kan ik u misschien helpen bij uw keuze?’

‘Zeker. Ik zoek iets voor mijn vriendin.’

‘Oorbellen?’

Ik keek omlaag in de vitrine. Oorbellen. ‘Inderdaad.’

‘Weet u zo’n beetje wat haar smaak is?’

Twee auto’s kwamen met gierende remmen voor de Starbucks tot stilstand. Sever en drie agenten die ik niet kende stapten snel uit en renden naar binnen. Ik was er al van uitgegaan dat Bilton en consorten mijn creditcard in de gaten hielden, en ik wilde de gezichten van de andere agenten die hierbij betrokken waren goed in me opnemen. Omdat de geheime dienst in het verleden onder het ministerie van Financiën viel, wisten ze daar heel goed hoe ze op geldstromen letten. Al sinds het eind van de Amerikaanse burgeroorlog was het opsporen van valsemunters een van hun prioriteiten geweest. En nu wees hun machtige opsporingsapparaat in mijn richting. Dit was geen zaak waarbij alleen Sever en een paar van zijn collega’s betrokken waren; dit was veel groter. De club rond Bilton maakte gebruik van het systeem om me te pakken te krijgen. Ze waren op de vaderschapstest en de echo uit. Misschien dachten ze zelfs dat ik hen naar Baby Everett kon leiden.

De verkoopster schraapte haar keel. ‘Is ze blank of getint?’

‘O, sorry. Ze heeft een karamelkleurige huid. Misschien iets donkerder. Prachtig zwart haar. Donkerbruine ogen.’

‘Dan zijn robijnen misschien wel iets.’

‘Ja, maar ze heeft ook al een smaragd, als piercing in haar neus. Met robijnen erbij ben ik bang dat ze te veel op een kerstboom gaat lijken.’

De agenten kwamen de Starbucks uit en keken om zich heen. Sever kreeg de knul aan de overkant in de gaten, die op slag versteende en de slang van de waterpijp roerloos een paar centimeter van zijn geopende mond hield.

De verkoopster boog zich over de toonbank, niet echt ontspannen. ‘Parels dan misschien?’

‘Saffier is haar geboortesteen. Zitten die in goud?’

‘Inderdaad. Dat zijn flintertjes saffier, geen hele stenen.’

Sever stak over. De jongen gaf hem mijn creditcard en gebaarde om zich heen. Sever hoorde hem aan en begon toen te lachen; het wit van zijn tanden stak af tegen zijn verweerde gezicht. Sever gaf in zijn mobilofoon een bericht door, waarna de agenten overlegden.

‘Zal ik ze voor u inpakken? Meneer?’

De agenten stapten weer in hun auto’s en reden weg.

‘Menéér?’

Ik keek haar glimlachend aan. ‘Kan ik hier contant betalen?’

Induma zat op de bank in het donker te wachten toen ik een uur later via de achterdeur binnenkwam. Op de klok van de Blu Ray-dvd-recorder zag ik dat het 21.30 uur was, maar ik had het gevoel dat het al veel later was. Toen ik naar haar toe liep, zag ik dat ze een zwart bloesje en een short van Calvin Klein aanhad, een herenmodel. Een keer, toen ik bij haar was, had ze mijn onderbroek aangedaan om naar de badkamer te gaan, en dat vond ze zo lekker zitten dat ze vanaf die tijd altijd in herenondergoed sliep. Ik kon mijn ogen niet van haar donkere, gladde benen afhouden.

‘Fijn dat je weer heelhuids terug bent,’ zei ze. Maar ze keek niet erg blij.

‘Wat is er?’

Ze zuchtte gefrustreerd. ‘Alejandro is heel makkelijk om mee om te gaan, maar soms word ik helemaal niet goed van die vent.’

Ik legde de sleuteltjes op het aanrecht, vooral om tijd te rekken. Ik wachtte tot ik me in staat voelde niet al te geïnteresseerd te klinken. ‘Weegt het goede tegen het slechte op?’

‘In onze relatie? Ja. Hij ziet er fantastisch uit, om maar eens wat te noemen.’

‘Dat vind ik wel meevallen.’

‘Hij ziet er beter uit dan jij.’ Ze glimlachte toen ze mijn gespeelde verontwaardiging zag. ‘Je hoeft niet zo te kijken, want dat wisten we allang. En hij is heel aardig. Het hart van een golden retriever.’

‘En het verstand van een goudvis.’ Ik boog mijn hoofd toen ik haar blik zag. ‘Oké, soms is hij heel prettig om mee om te gaan.’

‘Dus hij ziet er niet alleen fantastisch uit…’

‘Dat heb je al gezegd.’

‘Onderbreek me nou niet,’ zei ze met een glimlach. ‘Hoe goed ze er ook uitzien, toch zie je dat na een poosje niet meer. En naarmate je ze beter leert kennen, ontstaan er steeds meer irritaties. Zweetplekken op hun shirt. Klodders haargel op het aanrecht. Mond open als ze slapen. Dat had ik nooit zo met jou. Jij had niets waar ik me aan ergerde. Lag het aan mij? Alleen aan mij?’

Ik had mijn handen tot vuisten gebald, en ik had het koud, hoewel het helemaal niet koud was. Ik kon haar parfum heel licht ruiken – Orange Blossom van Jo Malone. ‘Nee,’ zei ik. ‘Dat lag niet alleen aan jou.’

‘Maar toch vond jij het niet goed genoeg.’ Het schijnsel van een tuinlamp viel door het raam, waardoor haar gezicht in een vaalgele gloed werd gezet. Er waren zoveel dingen die ik haar wilde vertellen, maar voordat ik wist waar ik moest beginnen, ging ze verder. ‘Het loopt misschien niet altijd even lekker, maar Alejandro is er wel altijd voor me wanneer ik hem nodig heb. Deze relatie werkt gewoon goed voor me.’

‘O ja?’ zei ik. ‘Hoe dan?’

‘Omdat ik zoveel geld heb, zijn er constant mensen die wat van me willen. Ik denk dat ik een deel van mezelf veilig wil stellen. Waar niemand bij kan. Bij hem loop ik geen enkel risico.’ Ze sprak met een zachte, haast kwetsbare stem, maar haar blik was net zo genadeloos als altijd. ‘Dat heb ik van jou geleerd.’

Ik liep naar haar toe. Ze veerde een beetje op op de bank toen ik naast haar ging zitten. Ik zei: ‘Dat is wel het laatste voorbeeld dat ik had willen stellen.’

‘Maar je hebt het toch gedaan. Bij mij. Keer op keer.’

Ik zei: ‘Dat spijt me.’

‘Ik heb mijn eigen keuzes gemaakt. Ik zit niet naar excuses te hengelen, hoor.’

‘Dat betekent nog niet dat ik je geen excuses schuldig ben.’

Ze beet op haar lip en maakte een wegwuivend gebaar. Haar ogen begonnen te glimmen, of misschien kwam dat door de lichtval.

Ik had het gevoel dat er een zwart gat zat op de plek waar mijn maag hoorde te zitten. Wat zou ik graag de klok willen terugdraaien, maar er was niets meer aan te doen. Hier zaten we dan: zij was overstuur, en ik probeerde iets te bedenken om haar te troosten. ‘Sorry dat je uitje met Alejandro zo slecht uitpakte.’

‘Het was een uitje van niks.’

‘O.’ Mijn gezicht begon te gloeien. ‘Mm-mm.’

‘Hij had bedacht dat we wel naar Hooters konden gaan. Snap je dat nou? Hooters?! En weet je wat hij voor me bestelde? Kippenvleugeltjes. Terwijl ik verdomme vegetariër ben. Het maakt me niet uit dat het geen chic restaurant is. Ik bedoel, een broodje op het strand vind ik ook prima. Maar je mag toch wel verwachten dat iemand een beetje kijk heeft op wie ik ben?’

Ik vond mijn nagels ineens fascinerend. ‘Ik, eh…’

‘Ik vroeg hem waar hij in godsnaam mee bezig was, maar hij wilde niks zeggen.’ Ze keek me aan en merkte hoe ongemakkelijk ik me voelde. ‘Wat nou.’

‘Misschien is dat voor een deel aan mij te wijten.’

‘Vertel.’

Liever zou ik zwijgen over de valse rol die ik had gespeeld bij hun avondje uit, maar daar zou ik niet onderuit kunnen komen zonder mijn gevoelens voor haar bloot te leggen. Ze had er recht op te weten hoe de vork in de steel zat, en bovendien was het niet meer dan eerlijk tegenover Alejandro.

Ik schraapte mijn keel, me zeer bewust van mezelf. ‘Hij kwam naar me toe voor advies over waar hij je het best mee naartoe kon nemen, en toen, eh… heb ik hem dus advies gegeven. Een beetje bij wijze van grap. Ik zou het liefst zeggen dat het een misverstand was, maar ik moet toegeven dat het ook een beetje níét voor de grap was.’

Ze keek me een tijdje vernietigend aan en schaterde het vervolgens uit. Toen ze was bijgekomen, wreef ze de tranen uit haar ogen en zei: ‘Waarom heb je dat nou gedaan?’

Mijn gezicht gloeide. Als ik had kunnen verdwijnen door me zo klein mogelijk te maken, zou ik dat allang hebben gedaan. Ik boog voorover, zette mijn ellebogen op mijn knieën, en staarde naar het donkere beeldscherm van de tv.

Ze zei: ‘O, Nick.’ Ze klonk begrijpend en tegelijkertijd teleurgesteld.

Toen kwam ze overeind en liep de trap op om te gaan slapen.