72

Pitt dacht over diezelfde vraag na toen de achterdeur van de controlekamer openzwaaide. Er stapte een gewapende soldaat naar binnen die het wankele lijf van de ROV-bestuurder ondersteunde. De versufte man kwam weer enigszins bij zinnen toen hij Pitt aan zijn computer zag zitten.

‘Dat is hem!’ riep hij naar Pitt wijzend. ‘Dat is de man die me aanviel. Doodschieten!’

Pitt sprong op maar zag van verdere actie af toen de soldaat zijn geweer op hem richtte. En nog geen seconde later kwamen de twee bewakers die voor in de ruimte stonden, aangestormd. Pitt was omsingeld.

‘Wat gebeurt er?’ riep Díaz terwijl hij op hen toeliep om te kijken wat er aan de hand was. Zijn mond zakte open toen hij Pitt bij de ROV-console zag staan.

‘Volgens mij hebt u een duikboot van mij,’ zei Pitt kalm. ‘Die wil ik terug hebben.’

De ROV-bestuurder stapte naar voren. ‘Hij heeft me aangevallen en me weggesleept zodat hij ROV nummer twee kon besturen.’

Díaz knikte zonder dat hij zijn ogen van Pitt kon afhouden. ‘U bent nu één keer aan de dood ontsnapt, maar dat gaat geen tweede keer gebeuren. Ik zal u persoonlijk in Havana afleveren en dan zit ik op de voorste rij bij uw executie. Maar eerst komt u met me mee naar voren… om te zien hoe uw dochter sterft.’

Hij wendde zich tot de man van de ROV. ‘Check de duikboot. We gaan de machines naar boven halen.’

Díaz liep met grote passen terug naar zijn stoel. De soldaten waren nu beter op hun hoede en namen Pitt tussen zich in.

Pitt keek naar het grote scherm en volgde de beelden van ROV nummer twee die om de Starfish cirkelde. In een flits zag Pitt dat Summer door de patrijspoort tuurde alsof ze een seintje van de ROV verwachtte. Maar nu keek hij haar onbewogen aan.

Pitt dacht aan de ontstekingsbuis en hield zijn adem in, hopend dat de ROV niet die kant op draaide en ze zouden zien dat de buis was verdwenen. Maar de ROV-bestuurder kwam niet op het idee om de explosieven te controleren. Hij liet de ROV een minuut of twee boven de duikboot hangen, steeg toen op en stoof achter de in de verte verdwijnende bulkcutter aan.

Díaz zag het tevreden aan. ‘Ik hoop dat u afscheid van haar hebt genomen, meneer Pitt,’ zei hij, waarna hij zich tot alle aanwezigen in het vertrek richtte. ‘Alle werktuigen naar de oppervlakte. Klaarmaken voor detonatie.’

Op het hoofddek kwamen vier reusachtige lieren in actie die de bulkcutter, het werkplatform en de twee ROV’s ophaalden. In de controlekamer vielen de beelden van de onderwatercamera’s tijdens het ophijsen van de apparatuur weg.

Toen alle vier de objecten een meter of dertig boven de bodem hingen, belde Díaz met de brug. ‘Verplaats het schip tweehonderd meter stroomopwaarts. We bereiden ons voor op detonatie.’

De schroeven van de Sea Raker sloegen aan, waarop het schip langzaam in beweging kwam. Een paar minuten later meldde de kapitein dat de verplaatsing naar de nieuwe positie was uitgevoerd. Díaz verzocht de hoofdingenieur om een update van het ophijsen.

‘Beide ROV’s zijn aan boord en het werkplatform is zojuist uit het water opgehaald. De bulkcutter volgt en is momenteel op twintig meter diepte.’

‘We zijn op veilige afstand van de schokzone. Gereedmaken voor detonatie.’ Díaz wendde zich tot Pitt. ‘Zou u die eer op u willen nemen?’

Pitt keek hem met een kille blik aan. ‘Nee. Ik denk dat die laatste handeling aan u is.’

Díaz liep naar het controlepaneel van het werkplatform en legde zijn vinger op de knop van de detonatiekabel. Hij keek Pitt glimlachend aan en drukte de knop in.