16

De steen was te zwaar om te verplaatsen, dus lieten Summer en Dirk hem liggen en zwommen de grot uit. Dirk had een kleine decoboei bij zich die aan zijn trimvest bevestigd was, die hij met zijn ademautomaat opblies en aan een rotspunt bij de ingang vastbond. De boei steeg naar de oppervlakte, waar hij als markeringspunt van de locatie van de grot fungeerde. Dirk en Summer volgden het zakje omhoog, waarna ze langs de rotswand naar de plek terugzwommen waar Torres hen ongeduldig opwachtte.

De archeoloog sprong als een dronken dwerg in de rondte toen Summer over haar vondst vertelde. ‘Het was een uitgehakte halve cirkel?’

‘Ja,’ antwoordde Summer, ‘alsof hij door midden was gehakt. Hij zat vol met hetzelfde soort hiërogliefen als in de codex.’

‘Fantástico! Kan hij uit de grot worden gehaald?’

‘Ja, maar we krijgen hem met geen mogelijkheid hiernaartoe.’ Ze wees naar een oranje stipje in het water. Dirks decoboei lag zo’n vierhonderd meter van hen vandaan.

‘We moeten daar met de bestelwagen dichterbij zien te komen,’ zei Dirk. Hij keek naar de bovenrand van de rotswand, waarna hij de topografische kaart van Torres overnam. ‘Als we om de heuvelrug heen rijden, kunnen we er aan de andere kant waarschijnlijk overheen en zo tot recht boven de grot komen. Daar vlakbij is een smalle uitgesleten kloof waardoor wij naar het meer kunnen afdalen.

Summer knikte. ‘Dan kunnen we de steen langs de steile wand omhoog hijsen. Achter in de bestelwagen ligt een rol touw die we kunnen gebruiken.’

Torres lachte. ‘Afgezien van m’n auto hebben we verder niets te verliezen. Laten we het proberen.’

Ze laadden hun spullen in en reden naar de oostkant van de heuvelrug over een door regenwater uitgesleten karrenpad dat langs de helling naar de dam van het stuwmeer liep. Toen ze bij een niet al te steile opgang naar de heuvelkam kwamen, draaide Torres van het pad af de helling op. De ondergrond was hard en stevig, en bood voldoende grip voor de versleten banden van de bestelwagen.

Waar Torres de kam bereikte bestond de helling uit rots. Dirk stapte uit en gidste hem langs de andere kant omlaag tot aan de rand, waar ze zich recht boven de markeringsboei bevonden. Torres stopte bij een stapel rotsblokken en stak zijn hoofd uit het raampje. ‘Wat dacht je hiervan?’

‘Perfect,’ antwoordde Dirk. ‘Vergeet alleen niet om hem in zijn achteruit te zetten als we weggaan.’

Torres trok de handrem aan en zette de motor af. Summer was al uitgestapt en had de rol nylontouw gepakt. Nadat ze het ene uiteinde aan een deurspijl van de bestelwagen had vastgemaakt, wierp ze de rest van het touw over de rand en keek hoe het twaalf meter lager in het water plonsde.

‘Het touw is dertig meter lang,’ zei ze. ‘Dat moet precies genoeg zijn.’

Dirk pakte hun duikuitrusting en twee dunne slaapmatjes uit de zak met hun kampeerspullen.

‘Kun je me m’n nieuwe camera even aangeven?’ Summer wees op een Olympus-onderwatercamera die binnen Dirks handbereik lag.

Torres hielp hen met het sjouwen van hun spullen naar de kloof, waarin een steil maar begaanbaar pad naar het stuwmeer liep. ‘Doe voorzichtig, jongens,’ riep hij toen ze zich klaarmaakten om het water in te gaan.

‘We halen hem heel omhoog,’ antwoordde Dirk, die begreep dat de bezorgdheid van Torres vooral het welzijn van het artefact betrof.

Hij schoof het duikmasker voor zijn ogen en liet zich met de slaapmatjes onder zijn arm in het water zakken. Summer zwom hem voorbij naar het loshangende touw. Ze ontmoetten elkaar weer bij de decoboei en doken samen nog eens negen meter lager naar de grotingang.

Bij de vuurplaats maakte Summer nog een serie foto’s van de steen op zijn oorspronkelijke vindplaats. Nadat ze de camera had weggelegd, hielp ze Dirk bij het op een van de slaapmatjes tillen van de zware steen. Daarna wikkelde Dirk het andere matje om de naar boven gekeerde kant van de steen en maakte zo een beschermhoes, waar hij Summers touw strak omheen bond. Met zijn voeten stevig op de bodem van de grot testte hij het touw met een harde ruk. Daarna schoven ze de loodzware steen met vereende krachten over de modderige bodem.

Met een hoofdknikje naar Summer sleurde hij de steen de grot uit, terwijl zijn zus erboven zwom en de steen langs obstakels leidde. Eenmaal buiten de grot duwde Dirk de steen rechtop langs de rotswand. Ze hadden afgesproken dat Summer in het water zou blijven om het opstijgen van de steen te begeleiden, terwijl Dirk en Torres hem naar de bestelwagen hesen.

Dirk hoefde Torres nauwelijks te helpen. Tegen de tijd dat hij zijn duikuitrusting had afgedaan en naar de auto was gelopen, stond Torres al als een bezetene te hijsen. Het was duidelijk dat de adrenaline door zijn aderen kolkte. Maar zijn oude spieren verzwakten toen de steen door de waterspiegel van het meer brak en Dirk schoot hem te hulp bij het laatste stuk. Summer kwam uit het water en voegde zich bij de mannen toen zij buiten adem het touw en de matjes van de steen losmaakten.

De witte halve schijf glinsterde in de namiddagzon. Torres liet zich op zijn knieën zakken en streek met zijn vingertoppen over het oppervlak. De hiërogliefen waren spits uitgehakt, hoewel de randjes wat afgesleten waren.

Summer zag dat de hiërogliefen in stroken waren aangebracht die, voordat hij in tweeën was gehakt, de hele steen rondgingen. ‘Kunt u lezen wat er staat?’

‘Gedeeltelijk,’ antwoordde Torres met een knikje. ‘Dit gedeelte beschrijft een belangrijke reis over water. Hoewel de andere helft ontbreekt, denk ik dat we veel van de inhoud wel kunnen achterhalen.’ Hij glimlachte. ‘Met deze steen en de codex hebben jullie een stel oude archeologen voor de komende jaren een flinke portie werk bezorgd.’

‘Beloof ons,’ zei Dirk, ‘dat u dit niet in een stoffig archief wegstopt.’

‘Mijn hemel, nee. Dit wordt zonder meer het belangrijkste stuk van het universiteitsmuseum. Wat me eraan doet denken: waren er nog andere artefacten?’

‘Nee, dat heb ik nog gecontroleerd toen ik de steen fotografeerde,’ antwoordde Summer. ‘O, nee hè!’ riep ze opeens uit. ‘Mijn camera! Die heb ik in de grot laten liggen.’

‘Ik ga hem wel halen,’ zei Dirk. ‘Ik moet toch mijn decoboei nog ophalen. Misschien kun jij, terwijl ik weg ben, uit de koelbox wat te eten voor ons klaarmaken.’

‘Nee,’ zei Torres, ‘wij gaan dit in Zimapán vieren met een etentje en de tequila is voor mijn rekening.’

Dirk grinnikte. ‘Zo’n aantrekkelijk aanbod heb ik al in geen eeuwigheid meer gehad.’

Hij daalde af naar de waterkant, sjorde zijn persluchtfles op zijn rug, schoof zijn masker omlaag en zwom naar de boei. Hij keek nog even omhoog en zag boven aan de rotswand een vreemde stofwolk opdwarrelen. Zonder er verder aandacht aan te besteden ontluchtte hij het trimvest en liet zich onder water zakken.