65

De hydrothermale bron Domingo 2 doemde op als een aan scherven geslagen caleidoscoop midden in een kale woestijn. Op een diepte van ruim driehonderdvijftig meter was de omringende zeebodem een koude, modderige vlakte, kleurloos en doods.

De reservegraafmachine van de Sea Raker had bij de bron een rechte geul gegraven voor het plaatsen van de springstof. In het epicentrum van de geul was een smalle, diepe inkeping gemaakt voor de krachtigere explosieven.

Er vlakbij had men een vrij hangend platform met een lading in kratten verpakte zakken ANFO-springstof laten zakken. De bulkcutter had de kisten met behulp van de sterke robotarm een voor een opgepakt en naar de geul gebracht. Binnen enkele uren was er zo meer dan vijfduizend pond aan explosieven in het hart van de thermale bron geplaatst.

Aan de oppervlakte naderde het motorjacht van Díaz de marionetachtig aangestuurde operatie die vanaf de Sea Raker werd uitgevoerd. In de avondschemering zag Summer het schijnsel van de felle deklampen op de kalme zee glinsteren. De lichter, nog beladen met de explosieven voor de tweede thermale bron, lag aan bakboordzijde van het mijnbouwschip afgemeerd. Bij het naderen van de lichter zagen ze dat de reservegraafmachine na het graafwerk op de zeebodem weer aan boord werd gehesen.

Het motorjacht meerde af aan de achtersteven van de lichter, waarna Díaz de neergelaten ladder opklom. Summer bleef in het passagierscompartiment achter. Vervolgens verschenen er twee soldaten op de boot, van wie er een in de stuurhut verdween en de ander Summer bij haar elleboog greep en haar aan boord van de Sea Raker bracht.

Díaz werd door een mijnbouwingenieur begroet, die hen naar een grote prefabbouwkeet op het middendek bracht. Summer had het idee dat ze een kleine versie van het legendarische Houston Control Center van de NASA binnenkwam. De ruimte was gevuld met mensen achter in meerdere rijen opgestelde computers, allemaal met zicht op een gigantisch videoscherm. Vanuit ieder werkstation werd een onderdeel van de diepzee-ontginningsprocedure aangestuurd, zoals de vergaar- en graafmachines en de ROV’s, die stuk voor stuk met een eigen bedieningspaneel en joysticks werden bestuurd. Op het grote videoscherm waren in vakken verdeelde beelden van al de onderwaterapparatuur te zien.

Summer volgde de livebeelden van twee ROV’s die onder water actief waren, terwijl de camera’s van de twee aan boord gehesen graafmachines beelden van het dek toonden.

Díaz nam plaats in een leren armstoel voor het videoscherm en Summer werd naar een er vlakbij staande bank geleid.

De mijningenieur stond voor het scherm en sprak met Díaz. ‘We zijn klaar met het graven van de geulen en het plaatsen van de basisspringstof. De positie bij de bron is uitstekend waardoor het sneller ging dan verwacht. Zoals u waarschijnlijk zag, zijn zowel de bulkcutter als de reservegraafmachine al weer aan boord gehesen.’

Díaz wees naar het scherm. ‘Maar de krachtigere explosieven zijn nog niet geplaatst?’

Een van de camera’s op de bulkcutter toonde beelden van bemanningsleden die op het dek een lange buisvormige huls oprolden.

‘De bulkcutter moet de met TNT gevulde slang met ontstekingsmechanisme nog naar de rand van de thermale bron brengen. Dan zijn we klaar om af te drukken. Over een minuut of tien moeten we zo ver zijn dat we de cutter met lading kunnen laten zakken.’

‘Heel goed. Ik blijf de operatie vanaf hier volgen.’

De ingenieur knikte, terwijl er vlakbij een telefoon rinkelde. Hij nam op en gaf de hoorn door aan Díaz. ‘De kapitein op de brug wil u iets vragen.’

Terwijl Díaz telefoneerde, liep de ingenieur naar een van de bedieningspanelen en sprak met de man die ervoor zat.

Summer volgde dit alles op de voet. Het viel haar op dat, sinds ze in het controlecentrum was, alle aanwezigen zo op hun taak geconcentreerd waren dat niemand enige notitie van haar nam. Nu ook Díaz en de ingenieur door andere dingen in beslag werden genomen, zocht ze naar haar bewaker. Hij stond aan de zijkant van het vertrek tegen de muur geleund naar de onderwaterbeelden op het grote scherm te kijken.

Stilletjes stond ze op en liep naar een deur aan de overkant van de ruimte en glipte naar buiten, waar ze meteen oog in oog stond met een andere bewaker, die haar met zijn hand op de grendel van zijn geweer terugdrong de controlekamer in en haar met de loop van zijn geweer in haar maag porrend voor zich uit bleef duwen.

Díaz zag wat er gebeurde en kwam hoofdschuddend op haar af.

‘Een moedige, maar vruchteloze poging,’ zei hij.

‘Waarom laat u me niet gewoon gaan? Ik kan uw diepzeeverwoesting nu toch niet meer tegenhouden.’

‘Stelt u onze gastvrijheid niet op prijs? Wat u wilt. Dan blijft u toch niet op de Sea Raker.’ Hij keek haar spottend aan. ‘Maar terug naar mijn motorjacht gaat u ook niet.’