49

Er maalden duizenden gedachten door Pitts hoofd, maar bezorgdheid over het welzijn van zijn dochter had de overhand. Pitts kinderen waren opgevoed door hun vroeg overleden moeder en hij had het opgroeien in hun kindertijd dus volledig gemist. Sinds Dirk en Summer zijn leven als jonge volwassenen waren binnengestapt, was hij voortdurend met hen in contact geweest. Door hun samenwerking in NUMA-verband was een hechte vertrouwensrelatie ontstaan die hun gedeelde liefde voor de zee alleen maar had versterkt. Hoewel Pitt wist dat zijn dochter een sterke, pientere meid was, sneed de angst om haar welzijn hem door zijn ziel.

Hij concentreerde zich op het meest actuele probleem. Ze hadden hem naast het kantoortje van Díaz in een lege voorraadkast gestopt, afgesloten door een dikke deur met een stevige schuifvergrendeling. Afgezien van een kaal peertje aan het gipsen plafond was de ruimte leeg.

Zijn polsen waren nog met een tie-wrap achter zijn rug bijeengebonden. Maar dat was geen probleem, aangezien de Cubanen hem niet hadden gefouilleerd. Hij ging languit op de grond liggen, draaide op zijn zij en wrikte net zolang met zijn armen tot hij een hand in zijn broekzak kon wringen. Het zakmes van de Starfish zat diep weggestopt, maar hij kreeg het te pakken en trok het eruit. Hij tastte het mes af en het lukte hem het lemmet open te klappen en de tie-wrap door te snijden.

Nu hij zijn handen vrij had krabbelde hij overeind, masseerde zijn polsen en bestudeerde de kastdeur. Weer had hij geluk. De deur was dan wel aan de buitenkant vergrendeld, maar hij hing ook aan drie vrij draaiende scharnieren met een verwijderbare pin. Opnieuw ging Pitt met het zakmes aan het werk, tikte de pinnen uit twee scharnieren en wrikte de derde alleen los. Vervolgens was het een kwestie van afwachten.

Pitt hoorde nog steeds stemmen in het kantoortje en wachtte, zittend op de grond, tot het stil werd. Toen hij uiteindelijk de grendel hoorde verschuiven, sprong hij van de deur weg, stak de twee pinnen in zijn zak en verborg zijn polsen achter zijn rug. Een bewaker stak zijn hoofd door het gat van de half geopende deur en zette een fles water en een lege emmer voor Pitt neer, waarna hij weer vertrok.

Nadat het een uur stil was gebleven, tikte Pitt ook de pin uit het laatste scharnier. Hij stak het mes in de spleet langs de deurpost, wrikte de deur aan de scharnierende kant naar zich toe en tuurde door de kier. Er was niemand te zien. Daarop greep hij de deur beet en rukte hem naar binnen tot hij hem uit de grendel kon trekken. Hij duwde de grendel terug, hing de deur weer in de scharnieren en stak in één ervan de pin terug. Ten slotte stapte hij uit de kast en sloot de deur achter zich.

Maar het kantoorgebouw was niet verlaten. Achter in de gang hoorde hij twee mannen praten, dus liep hij de andere kant op naar de hoofdingang. Hij controleerde het kantoor waarin Summer en hij eerst gevangen werden gehouden, maar het vertrek was leeg. Summer, zo vermoedde hij, was niet meer in het gebouw.

De stemmen klonken luider, waarop Pitt door de openstaande deur van het kantoortje van Díaz binnenglipte en de deur achter zich dichtdeed. Hij liep naar de kaart van de Straat van Florida, die aan de muur hing. Er stonden drie rood en groen gekleurde cirkels op aangegeven. De kleinste herkende hij als een markering van de plek waar de Alta was vergaan. Tot zijn schrik zag hij dat de beide rode cirkels veel verder van de kust midden in de Straat lagen. Dit konden niet anders dan de volgende thermale bronnen zijn die zouden worden verwoest, en ze bevonden zich op de meest ongunstige locaties.

In het midden van de Straat van Florida was de Floridastroom het sterkst met een stroming van meer dan drie knopen in noordoostelijke richting. Pitt wist dat het water tegen een aardplooi langs de oostelijke kustlijn van Florida werd gestuwd. Het volgde de loop van de Floridastroom langs de kust tot die zich bij de Golfstroom voegde. Miami Beach lag op nauwelijks honderdvijftig kilometer afstand. Ze hadden geen slechtere plek voor hun afgravingen kunnen verzinnen als het hun althans niet heel bewust om het ontketenen van een milieuramp te doen was.

Terwijl de moed hem in de schoenen zonk, zag hij de onvoorstel-bare gevolgen van deze onzichtbare stroming des doods voor zich. Als deze thermale bronnen zouden worden opgeblazen en het gehalte van het vrijkomende kwik zo hoog als verwacht zou zijn, was de verwoestende werking niet te overzien. De wateren langs de hele oostkust zouden verontreinigd raken met als gevolg een totale vernietiging van het zeeleven inclusief alle visbestanden. Hierbij vergeleken was de ramp door het lek van het BP-booreiland een vervelende kleinigheid.

Hij wierp een blik op het bureau en zag een agenda met verscheidene handgeschreven aantekeningen. Een ervan betrof de op handen zijnde aankomst van een schip met de naam Algonquin. Onder die naam stond de notitie: 250 ton met 45% opbrengst.

Pitt doorzocht de bureaulades, waarin hij alleen wat standaardformulieren en een mes van tamelijk grof obsidiaan vond. Toen hij op de gang stemmen hoorde, verborg hij het mes in zijn handpalm.

De stemmen stierven weg en hij liep naar de kast met artefacten. Het was een hoog opgestapelde verzameling aardewerken potten, gegraveerde stenen en gouden sieraden. Op de bovenste plank lag een mahoniehouten peddel, een reproductie, vermoedde Pitt, van een peddel die bij de Azteekse kano was gevonden. Helemaal achter in de kast ontwaarde hij een ingelijste afbeelding van een pagina uit een Meso-Amerikaanse codex.

Hij pakte hem op en zag dat het een tekening was van een man met een hoofdtooi van groene veren, die met zijn hoofd omlaag op de grond lag. Op de achtergrond laadden twee mannen met vogelmaskers voor hun gezicht een kist in een kleine kano. Pitt bekeek de tekening enige tijd aandachtig, waarna hij de halve steen ernaast opmerkte.

‘Krijg nou wat…’ mompelde hij en hij gaf een begrijpend tikje op de steen. ‘Geen wonder dat ze hier zo’n ophef over maken.’

Hij zette de steen uit zijn hoofd en concentreerde zich op het vinden van Summer en op een manier hoe ze het opblazen van de thermale bronnen konden voorkomen. Maar eerst moest hij uit dit gebouw zien weg te komen. Voor zover hij wist was er maar één ingang. En die werd beslist bewaakt.

Pitt opende de deur van het kantoor van Díaz en luisterde. In de gang was alles stil. De mensen in het erachter liggende kantoor hadden het gebouw kennelijk verlaten.

Met gespitste oren stapte hij heel zachtjes de gang in en liep naar de hal. Hij bleef stokstijf stilstaan toen hij zag dat er bij de ontvangstbalie een gewapende bewaker naar buiten stond te kijken. De afstand was te groot om hem ongemerkt te kunnen naderen, waarop Pitt zich in de gang terugtrok… met een idee.

Hij ging terug naar het kantoor van Díaz en bekeek de telefoon. Het was een oud diensttoestel met druktoetsen voor diverse lijnen. Pitt nam de hoorn op en drukte wat toetsen in tot hij bij de receptie de bel hoorde overgaan. Hij legde de hoorn op het bureau, liep naar de kast en pakte de mahoniehouten peddel.

Pitt stapte de gang in en liep naar de hal. De telefoon op de ontvangstbalie bleef rinkelen terwijl de bewaker er zichtbaar geïrriteerd langs heen en weer liep. Na een minuut of vijf was zijn ergernis zo groot dat hij ten slotte opnam. ‘Hola? Hola?’

Toen er geen antwoord kwam, smeet hij de hoorn terug. Omdat hij op datzelfde moment een beweging achter zich voelde, draaide hij zich om zijn as en zag Pitt met de peddel als voor een homerunslag naar hem uithalen. Door de keiharde klap tegen de zijkant van zijn hoofd sloeg hij achterover tegen de ontvangstbalie. In een waas sprong hij weer overeind en kreeg tegen de andere kant van zijn schedel een tweede dreun, die hem velde.

Pitt tilde het slappe lichaam op en sleepte het naar de lege voorraadkast. Nadat hij de man naar binnen had gesjord, ontdeed hij hem van zijn camouflagejas en -broek en trok die over zijn eigen kleren aan. Hij sloot de man in de kast op en liep naar de voorkant van het gebouw, waar hij dankbaar de AK-47 van de soldaat meepakte.

Hij gluurde naar buiten en zag niemand in de onmiddellijke omgeving. Behoedzaam sloop hij het gebouw uit en ging koortsachtig op zoek naar zijn dochter.