Hoofdstuk 32

 

 

 

Eerst probeerde Ava de rechercheur te bereiken, maar ze kreeg te horen dat hij in een bespreking was en zou terugbellen. Dus belde ze Dewayne Harter in het mortuarium, die opnam alsof hij bij de telefoon had zitten wachten.

‘Hallo?’

‘Mr. Harter, met Ava Bixby van De Laatste Linie in Sacramento.’ Ze liet zich door Luke naast hem op de bank trekken zodat hij kon meeluisteren. ‘Ik heb gehoord dat u geprobeerd hebt me te bereiken.’

‘Ja, ik… Ik wist niet wie ik anders moest bellen. Ik ken niemand in Californië.’

‘Hoe bent u aan mijn nummer gekomen?’

‘Tati, mijn dochter, heeft het me gegeven voor ze de stad uit ging. Ze zei dat u ons zou helpen.’

‘Dat klopt,’ zei ze. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Ik weet het niet precies. Tati is vanochtend naar Californië gegaan. Ze had me niet verteld dat ze dat van plan was. Ze belde vanaf het vliegveld toen het al te laat was om haar ervan af te brengen.’

‘Waarvan af te brengen?’

‘Ze wil haar zus opzoeken. Haar zo mogelijk terugbrengen, of er in ieder geval voor zorgen dat ze iets van zich laat horen. Ze is bang dat Kalyna anders moet opdraaien voor wat mijn vrouw is overkomen, en dat is niet eerlijk.’

Luke ging verzitten en boog zich dichter naar de telefoon toe.

‘Wat denkt u ervan?’ vroeg Ava.

‘Tati kan moeilijk objectief zijn. Ze ziet altijd het beste in mensen, vooral in haar zus. Maar Kalyna is altijd een beetje… gek geweest.’ Ava ving een blik op van Luke die zei dat hij het er helemaal mee eens was. ‘Ik heb haar woedeaanvallen meegemaakt, en ik heb gezien hoelang ze wrok kan blijven koesteren,’ vervolgde Mr. Harter. ‘Ik denk dat ze tot alles in staat is, zelfs tot wat ze volgens Mark Cannaby heeft gedaan met die… die liftster. Moge het kind rusten in vrede,’ voegde hij eraan toe. ‘Maar Tati weigert het te geloven.’

‘Ik begrijp waarom u zich zorgen maakt, maar… Wat kan ik voor u doen, Mr. Harter?’

‘Ik heb het contact met Tati verloren. Tati heeft geen mobieltje, en Kalyna neemt niet op, in ieder geval niet als ik bel.’

‘Kalyna was een paar minuten geleden nog hier. Ze maakt het goed.’

‘Was Tati niet bij haar?’

‘Nee. Wist ze dat Tati kwam?’

‘Dat denk ik niet. Kalyna nam ook niet op als Tati belde.’

‘Hoe laat is Tati weggegaan?’ vroeg Ava.

‘Een uur of tien. Toen ze vanaf het vliegveld belde om me te vertellen wat ze ging doen, zei ze dat ze me weer zou bellen zodra ze daar was en dat ze me op de hoogte zou houden. Het is maar een korte vlucht, dus ze moet al uren daar zijn, maar ik heb helemaal niets meer van haar gehoord.’

Ava legde een hand over de telefoon. ‘Dat is vreemd, hè?’ zei ze tegen Luke. ‘Denk je dat ze in de auto zat toen Kalyna hier kwam?’

‘Zou kunnen,’ zei hij schouderophalend.

‘Wilt u dat ik er achterheen ga?’ vroeg Ava aan Mr. Harter.

‘Als u zou kunnen. Ik zou de politie wel bellen, maar misschien maak ik me zorgen om niets. Ik zou het vreselijk vinden om vals alarm te slaan.’

‘Dat begrijp ik,’ zei ze. ‘Ik zal kijken wat ik kan doen en bel u terug.’

Er kwam nog een telefoontje binnen. Omdat Ava vermoedde dat het rechercheur Morgan was, nam ze afscheid van Mr. Harter en schakelde over. Ze bleef de telefoon schuin houden om Luke te laten meeluisteren, maar het was niet de rechercheur. Het was haar vader.

‘Ava? Jezus, eindelijk neem je op.’

O nee, niet nu, dacht ze. Ze haalde de telefoon weg bij Lukes oor en ging rechtop zitten. ‘Wat wil je, papa?’

‘Wat denk je? Ik heb je al tig keren gebeld. Het spijt me, schat. Ik had je daar niet zomaar mogen achterlaten. Ik ben even later teruggegaan naar het restaurant, maar toen was je al weg. Is alles in orde met je?’

Ava wist niet wat ze moest zeggen. Ze had zo haar best gedaan een relatie op te bouwen met deze man, vooral sinds haar moeder in de gevangenis zat. Hij was de enige wie ze had. Maar ze kon niet om de blokkade heen die zijn vrouw tussen hen opwierp. Zolang hij met Carly was, zou die een wig tussen hen drijven omdat ze Ava noch iemand anders wilde toelaten in Chucks leven. Carly wilde zichzelf en ieder ander bewijzen dat Chuck alleen om haar gaf.

‘Met mij gaat het goed,’ zei Ava. ‘Maar… ik wil niets meer van je horen, papa. Niet zolang je met Carly bent.’

Naar de stilte te oordelen, was haar vader precies zo geschokt als ze had verwacht. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij ten slotte. ‘Carly is mijn vrouw!’

‘Dat weet ik. Ik weet hoeveel ze voor je betekent, daarom ga ik jullie uit de weg. Misschien maakt dat je leven makkelijker. Ik hoop dat jullie huwelijk standhoudt omdat jij dat wilt, maar vanaf nu wil ik er niets meer mee te maken hebben.’

‘Je bent overstuur,’ zei hij. ‘Je weet niet wat je zegt.’

Ava lachte een beetje bedroefd. ‘Ik weet precies wat ik zeg. En ik meen het.’

‘Toe nou, Ava. Je lijkt Neal wel.’

‘Neal verdient meer dan jij hem ooit hebt gegeven. En ik ook.’ Met een steek van pijn verbrak ze de verbinding. Het viel niet mee de relatie met haar vader te verbreken, vooral niet omdat ze zo hardnekkig haar best had gedaan die in stand te houden. Maar nu had ze het gedaan, en ze wist dat het beter was. De voortdurende teleurstellingen sloopten haar.

Luke boog zich naar haar toe. ‘Hé, alles in orde?’

Hij keek zo meelevend dat ze een brok in haar keel kreeg. Maar ze had geen spijt van haar beslissing. Ze had alleen spijt dat ze zoveel van haar vader had getolereerd voordat ze die beslissing nam. ‘Prima.’ Ze stak haar kin naar voren en kwam ter zake. ‘Ik ga naar Kalyna’s appartement, kijken of Tati daar is.’

‘Maar niet in je eentje,’ zei hij, en hij trok haar overeind.

 

Het was maar vijf minuten rijden naar Kalyna’s appartement. Omdat alle bezoekersplaatsen bezet waren, parkeerde Luke zijn BMW op de plaats van een bewoner. De kans dat zijn auto zou worden weggesleept, was niet zo groot. Ze zouden niet lang genoeg blijven om iemand meer dan een paar minuten overlast te bezorgen.

‘Misschien had Tati’s vlucht vertraging,’ zei Luke toen hij uitstapte en op Ava wachtte. ‘En heeft ze daardoor haar aansluiting gemist.’

‘Ik denk niet dat ze hoefde over te stappen. Phoenix is het middelpunt van het zuidwesten. Er waren vast genoeg directe vluchten. San Francisco is geen kleine afgelegen luchthaven.’

‘Misschien moest ze overstappen in Los Angeles,’ zei hij toen ze het parkeerterrein overstaken.

Ava had Kalyna’s adres niet hoeven opzoeken in haar dossier, omdat Luke hier eerder was geweest. Daar was de ellende mee begonnen… ‘Maar zelfs als ze haar aansluiting heeft gemist, moet er inmiddels een andere zijn geweest,’ zei ze. ‘Er gaat elk uur een vlucht van Los Angeles naar San Francisco.’

‘Is ze hier bekend? Misschien heeft ze een auto gehuurd en is ze verdwaald.’

Zodra haar ogen gewend waren aan het felle zonlicht, controleerde Ava de nummers op de deuren waar ze langs kwamen. ‘Als Kalyna haar niet heeft gezien, zal ik Jonathan navraag laten doen bij de autoverhuurbedrijven. Als ze een auto heeft gehuurd, moeten we erachter kunnen komen waar en wanneer. Dat geeft ons een uitgangspunt.’

Luke bleef staan bij een appartement aan de rechterkant en belde aan. Omdat niemand opendeed, klopte Ava zachtjes op de deur, en tot haar verbazing zwaaide die naar binnen open. Toen ze keek hoe dat kwam, zag ze dat de deur wel dicht was geweest, maar niet in het slot was gevallen toen er de laatste keer iemand naar binnen of naar buiten was gegaan.

‘Kalyna?’ riep ze.

Er kwam geen antwoord. Ze maakte aanstalten om naar binnen te gaan, maar Luke duwde haar achteruit en haalde een pistool achter de tailleband van zijn jeans vandaan.

‘Waarom heb je… dat meegenomen?’ fluisterde ze.

Hij keek niet om. Zijn lichaam was gespannen, zijn ogen waren gericht op de binnenkant van het appartement. ‘Voorkomen is beter dan genezen,’ zei hij zachtjes. ‘Wacht hier.’

Met de loop op het plafond gericht, stapte hij behoedzaam naar binnen. Maar Ava wachtte niet. Omdat ze net zo graag als hij wilde zien wat er aan de hand was, ging ze meteen achter hem aan naar binnen. Bij hem voelde ze zich veilig.

Als Tati in het appartement was geweest, was daar niets van te zien. Er was ook geen teken van Kalyna te zien. De woonkamer, keuken, slaapkamer en badkamer waren allemaal leeg. ‘Ze is niet naar huis gegaan nadat ze bij jou is geweest,’ zei Ava toen ze in de grote slaapkamer stonden.

Luke keek haar fronsend aan. ‘Waarom heb je niet buiten gewacht?’

‘Dat was niet nodig. Er is niemand thuis.’

‘Dat wist je niet van tevoren.’ Hij stak het pistool weer tussen zijn broekband. ‘Hier staat een koffer,’ zei hij, hem met zijn voet aanrakend. ‘Denk je dat die van Tati is?’

‘Niet per se. Hij kan ook van Kalyna zijn. Ze is net terug uit Arizona. Misschien is ze nog niet klaar met uitpakken.’

Hij raapte een blouse op die naast de koffer op de vloer lag. ‘Ik geloof dat die van Kalyna is. Ze heeft die blouse wel eens aangehad.’

Ava keek in de kast en zag daar genoeg seksspeeltjes liggen om een pornoshop te bevoorraden. ‘Zo te zien heeft ze hier alles wat ze nodig heeft voor haar fetisjisme.’

Luke weigerde zelfs maar in de buurt van de kast te komen. ‘Ik wil het niet zien.’

‘Dit wil je misschien wel zien.’

Toen hij zich omdraaide, pakte ze een ingelijste foto van twintig bij vijfentwintig van de ladekast.

‘Dat ben ik! Hoe komt ze daaraan?’ Hij bekeek de foto van dichterbij en vloekte binnensmonds. ‘Dat was in de Moby Dick. Ze had die avond een digitale camera bij zich en was steeds foto’s aan het maken.’

‘Blijkbaar heeft ze er nog meer.’ Ava wees naar een foto op het nachtkastje van Luke in zijn vliegeniersuniform.

‘Ik herinner me niet dat ze die heeft genomen. Ik krijg er de koude rillingen van. Het lijkt wel een heiligdom. Het enige wat nog ontbreekt, zijn de kaarsen.’

‘Stonden die foto’s er ook toen je die nacht bij haar was?’

‘Ik heb geen idee. Op dat soort details lette ik niet. En wat ik me wel herinner, probeer ik te verdringen.’

‘Ze moet naar een psychiater,’ zei Ava.

‘Ik ook, als ze zo doorgaat,’ zei hij ironisch. ‘Waar zou Tati zijn?’

Ava schudde haar hoofd. ‘Geen idee. En dat maakt me ongerust. Ik kan beter Jonathan naar die autoverhuurbedrijven sturen. Dit kan niet tot morgen wachten.’

‘Kun je hem in de auto bellen?’ vroeg hij. ‘Ik voel me hierbinnen niet op mijn gemak.’

‘Natuurlijk.’

‘Moeten we de deur dichtdoen of hem laten zoals we hem hebben gevonden?’

‘Dichtdoen, zou ik zeggen. Dat was de bedoeling, alleen is hij niet in het slot gevallen. Maar dat weet ze waarschijnlijk niet.’

‘Hé…’ Hij liep naar het nachtkastje. ‘…dat is mijn horloge!’

‘Laat liggen,’ waarschuwde ze. ‘Ze mag niet weten dat we hier zijn geweest.’

‘Ik raak het niet aan,’ zei hij met een grimas. ‘Kom op, we gaan weg.’ Hij liep voor haar uit de slaapkamer uit.

Ze stond op het punt achter hem aan te gaan toen ze een grote natte plek op de vloer zag. Nadat ze een paar kleren en daarna de koffer uit de weg had geschoven, voelde ze eraan. Het was geen bloed, maar het kleed was drijfnat en het rook alsof het net was schoongemaakt. Waarom?

‘Hé, kom je nog?’ Luke verscheen weer in de deuropening.

Ava fronste haar wenkbrauwen. ‘Zo te zien heeft Kalyna iets gemorst en het weggeboend.’

‘Waarschijnlijk een drankje,’ zei hij. ‘Kunnen we nu weg?’

Een drankje. Dat was waarschijnlijk de meest voor de hand liggende verklaring. Mensen morsten regelmatig drankjes. Maar omdat ze met slachtoffers van gewelddaden had gewerkt, gingen haar gedachten meteen in een andere richting.

‘Oké, ik kom eraan,’ zei ze. Maar ze kon niet nalaten bij de deur te blijven staan om nog één keer de kamer rond te kijken. En toen zag ze een handtas onder het bed uit piepen. De inhoud was eruit gerold, alsof de tas onder het bed was geschopt tijdens een worsteling. ‘Luke! Wacht even,’ riep ze, en ze ging de kamer weer in om de tas te pakken.

Hij kwam voor de tweede keer terug. ‘Wat is er nu weer?’

Ava knielde op de grond om de handtas te doorzoeken. Een pakje kauwgom, zuurtjes en make-up waren eruit gevallen, maar de portefeuille zat er nog in. Ze deed hem open in de verwachting Kalyna’s identiteitsbewijs te vinden, maar in plaats daarvan vond ze dat van Tati.

Ze hield het omhoog en zwaaide ermee naar Luke. ‘Tati is hier geweest.’

Hij kwam niet dichterbij. Met over elkaar geslagen armen leunde hij tegen de deurpost en keek haar fronsend aan. ‘Waar is ze nu dan?’

Ava zei niets, maar ze vreesde het ergste.

‘Ze moet bij Kalyna zijn,’ zei hij, zelf zijn vraag beantwoordend.

Ava’s hart begon te bonzen toen ze naar de natte plek op het vloerkleed keek. ‘Dat hoop ik,’ zei ze. Toen legde ze de handtas en de koffer terug waar ze ze had gevonden.

Daarna belde ze Jonathan.

 

Zodra Ava de Lexus naast haar auto bij de steiger geparkeerd zag staan, keek ze Luke aan om te zien hoe hij reageerde.

‘Is dat wie ik denk dat het is?’ vroeg hij zuur.

‘Ja, als je denkt dat het Geoffrey is.’ Ava was niet blijer dan Luke toen ze de auto van haar voormalige vriendje zag. Ze was te moe om nog een emotionele confrontatie aan te kunnen. De laatste keer dat ze Geoffrey had gesproken, was op de ochtend geweest dat ze hem had weggestuurd.

Luke liet de motor stationair draaien. ‘Wil je dat ik hem wegstuur?’

Hoewel zijn stem hoopvol klonk, schudde ze haar hoofd. Het zou niet eerlijk zijn als ze Geoffrey liet wegsturen door Luke. Hij had recht op een verontschuldiging. Ze wenste alleen dat ze zich niet vanavond met hem moest inlaten. ‘Ik regel het wel.’

Toen ze haar tas pakte, klaar om uit te stappen, pakte Luke haar bij de arm. ‘Weet je zeker dat je niet wilt dat ik hem wegstuur?’

‘Ja. Dit is mijn schuld. Ik had het lang geleden al moeten uitmaken met hem. Maar omdat ik dat niet heb gedaan, moet ik hem de kans geven te praten. Hij wil een verklaring. Een afsluiting.’

‘Dat kan maar beter alles zijn wat hij wil,’ mompelde hij.

Ava trok haar wenkbrauwen op. Hoe moeilijk het ook te geloven was, Luke klonk jaloers. Voelde hij zich werkelijk bedreigd door Geoffrey? ‘Ik ben al maanden niet meer met hem naar bed geweest. Dan ga ik dat nu opeens toch niet wel? Dat weet je toch?’

‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘Ik ben ook niet bang dat je met hem naar bed gaat. Het is alleen…’

‘Wat?’ drong ze aan.

‘Misschien kom je weer tot de conclusie dat we niet bij elkaar passen. Zo noemde je het toch? Misschien herinner je je waarom je iets met hem had, geef je hem nog een kans.’

‘Niet waarschijnlijk.’

‘Om de een of andere reden voel je je veilig bij hem, heb je het gevoel dat je de situatie meester bent, en dat is wat je wilt.’

Omdat Geoffrey niet het gevaar opleverde dat ze altijd met zoveel moeite had vermeden. Haar relatie met Luke was een gok die ze wilde nemen, maar het ene moment vond ze het dom haar hart op het spel te zetten en het volgende zou ze liever doodgaan dan zich de kans te ontzeggen van hem te houden.

‘Wat jij te bieden hebt, is volkomen anders,’ zei ze.

‘Wat bedoel je daarmee?’ vroeg hij. ‘Wat heb ik te bieden?’

Om een eerlijk antwoord te ontkomen, overwoog ze iets oppervlakkigs. De beste seks die een vrouw zich kan wensen, kwam haar in gedachten. Maar ze wist dat Luke zich daardoor beledigd zou voelen, omdat hij niet oppervlakkig was. Bovendien was het niet eerlijk afbreuk te doen aan wat ze voelde, of aan wat hij te geven had, alleen omdat zij zich onzeker voelde. ‘De hemel.’

Zijn hoofd schuinhoudend kneep hij zijn ogen tot spleetjes. ‘Meen je dat?’

‘Ja,’ zei ze zuchtend. Het viel haar moeilijk dat te bekennen, maar toen hij het volgende ogenblik zijn handen om haar gezicht legde en haar teder kuste, had ze er geen spijt van.

‘Ik ben niet zoals je vader, Ava.’

We zullen zien, dacht ze onwillekeurig. Maar ze glimlachte en knikte. ‘We praten later verder.’

‘Morgen.’

‘Oké, morgen.’

Luke was van plan geweest vroeg op te staan en naar de basis te gaan om zijn normale werk te hervatten. Hij kon zich niet voorstellen dat hij nog veel langer aan de grond zou moeten blijven, dus wilde hij geen verlof meer nemen. Maar hij zou met Ava de woonboot in zijn gegaan als Geoffrey daar niet was geweest, en niet alleen omdat hij zich zo bezitterig voelde. Hij voelde zich niet op zijn gemak over wat ze in Kalyna’s appartement hadden gevonden en was nerveus omdat Tati’s vader nog steeds niets van haar had gehoord. Het was al bijna tien uur ’s avonds. ‘Weet je zeker dat je in orde bent nadat hij is weggegaan?’ vroeg hij.

‘Natuurlijk. Je hoeft je geen zorgen te maken. Kalyna weet niet eens waar ik woon,’ zei ze. Daarna zwaaide ze en deed de deur dicht.

 

Het was vreselijk druk geweest op de weg. Af en toe had Kalyna wel kunnen gillen van frustratie. Ze was naar Oakland gereden om te kopen wat ze nodig had en was erin geslaagd daar in recordtijd te komen. Maar de terugreis had zo lang geduurd. Er was een vrachtwagen met oplegger gekanteld, met een kilometerslange file als gevolg.

Maar nu was ze thuis. En ze had alles wat ze nodig had.

Ze bracht de tassen naar haar slaapkamer en legde haar aankopen op het bed. Ze had een haarnetje, latex handschoenen, een zwarte bivakmuts, een zwarte coltrui, een zwarte lange broek en zwarte laarzen. Ze zou geen enkel kledingstuk gebruiken dat ze al bezat, omdat daar haren of andere bronnen van DNA op konden zitten die konden achterblijven.

Ze pakte de nieuwe laarzen en bekeek ze tevreden. Dit was de slimste aankoop van allemaal, dacht ze. Ze waren nieuw, dus de zolen zouden geen ongewoon spoor of tekens van slijtage achterlaten. En ze waren niet van het leger – belangrijk omdat zij in het leger zat en dat beslist niet wilde verraden. Volledigheidshalve had ze mannenlaarzen in maat drieënveertig en een half gekocht om iedereen te misleiden die misschien naar de maat van de schoenen keek. Het touw en het plakband had ze in de kofferbak van haar auto laten liggen, tezamen met haar mes en een koevoet die ze op de koop toe had gekocht.

Ze stelde zich Ava’s schrik al voor. ‘Je zult niet weten wat je overkomt,’ zei ze glimlachend. Het enige wat ze niet had gekocht, was een oplader voor haar mobieltje. Maar ze was zo verdiept in wat ze had gepland dat ze zich daar geen zorgen over maakte. Op dit moment wilde ze trouwens toch van niemand horen. Ze had morgen en de rest van de week om uit te komen onder wat ze haar moeder had aangedaan en om zich bij haar superieur te verontschuldigen voor het feit dat ze zonder toestemming was verdwenen. Het zou veel makkelijker zijn haar leven weer op orde te krijgen als ze zich er geen zorgen over hoefde te maken of Ava iets met Luke had.

Toen ze zich uitkleedde, moest ze beslissen of ze wel of niet een douche zou nemen. Ze was al in de woonboot geweest en had misschien DNA-sporen achtergelaten, dus enerzijds leek het overdreven voorzichtig. Maar nog meer DNA achterlaten zou alleen maar de kans vergroten dat het werd gevonden en gebruikt werd in een onderzoek. Dus schoor en waste ze al het haar van haar lichaam zoals ze oorspronkelijk van plan was geweest. Als ze tijd had nadat ze Ava had vermoord, zou ze stofzuigen en stof afnemen en al het mogelijke doen om de sporen van haar eerdere bezoek ook uit te wissen.

Kalyna floot nog toen ze klaar was met douchen. Ze zou ervan genieten Ava te vertellen dat ze Luke nooit meer zou zien. Noch iemand anders trouwens. Ze wildew dat ze Ava kon verkrachten met haar mes. Ze wilde Ava’s hele wezen vernietigen, alles wat haar een vrouw maakte. Dat zou haar leren te denken dat ze de liefde kon bedrijven met Luke.

Maar dat zou bloed betekenen, en bloed was het eerste waar de politie naar zou zoeken.

Ze ging de slaapkamer in om zich aan te kleden en besefte dat ze haar laarzen niet kon aantrekken in haar appartement. Ze konden tapijtvezels meenemen naar Ava’s woonboot. Ze zou naar buiten moeten gaan op haar sokken en de laarzen aantrekken in haar auto, nadat ze de rubbermatjes had uitgeklopt.

Misschien zou ze niet zoveel plezier hebben als ze graag wilde, maar ze zouden haar tenminste nooit grijpen. Ava had geen schijn van kans.

Op het punt de coltrui aan te trekken, liep Kalyna om het bed heen. En toen stapte ze op iets kouds wat zich leek uit te spreiden van onder haar koffer. Verbaasd duwde ze hem opzij en keek naar beneden. Het leek alsof ze water had gemorst op het kleed. Behalve dat de vlek daar te groot voor was.

Ze ging de badkamer in om te kijken of het toilet was overgelopen tijdens haar afwezigheid, maar ze was naar het toilet gegaan voordat ze ging douchen. En het kleed tussen het bed en de badkamer was droog. Er was maar één nat stuk, en dat was pal voor haar toilettafel.

‘Die waardeloze appartementen,’ mompelde ze. ‘Er lekt natuurlijk ergens een afvoerbuis.’ Maar dat moest ze morgen oplossen.

Het was tijd om te gaan.