Hoofdstuk 31

 

 

 

Kalyna’s appartement was niet moeilijk te vinden.

Zodra Tati het terrein op reed, begon ze uit te kijken naar de auto van haar zus, maar ze zag hem niet. Of hij stond ergens geparkeerd waar ze niet had gekeken, of Kalyna was niet thuis. Hoogstwaarschijnlijk het laatste, want het was pas halfvier op een maandagmiddag, dus zou ze op haar werk moeten zijn.

Nadat ze op een van de twee bezoekersplaatsen bij het verhuurkantoor had geparkeerd, stapte ze uit en ging op zoek naar nummer 132. De flatgebouwen, die in karakteristieke Californische stijl waren opgetrokken uit cement en hout, stonden rond een zwembad en waren allemaal bereikbaar van de buitenkant. Uit de radio van twee zonnebaders kwam hiphopmuziek. Tati bedacht dat het hier in Fairfield bijna net zo heet was als in Mesa in Arizona, alleen was er meer gras en stonden er veel meer bomen.

Kalyna’s appartement was op de begane grond in het midden van een van de flatgebouwen. Tati klopte, maar zoals ze al had verwacht, deed niemand open. Hopend dat ze binnen kon wachten, probeerde ze of de deur open was.

Die was op slot, en er lag geen sleutel onder de mat of op de deurlijst. Ze liep om het gebouw heen om te kijken of ze op een andere manier binnen kon komen, maar alle ramen waren gesloten. Dus ging ze terug naar de voordeur. Misschien lag er toch ergens een reservesleutel verstopt, maar had ze die over het hoofd gezien. Ook deze keer vond ze er echter geen. Ze stond er net over te denken om naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum of restaurant te gaan om de tijd te verdrijven in een ruimte met airconditioning toen de buurvrouw van Kalyna naar buiten kwam.

‘Hoi, Kalyna.’ De vrouw had haar autosleuteltjes in de hand en zou straal langs Tati heen zijn gelopen als die haar niet staande had gehouden.

‘Sorry, maar ik ben Kalyna niet.’

De vrouw bekeek haar aandachtiger. ‘O, wauw! Nee, dat klopt. Nu ik beter kijk, zie ik wat verschillen.’

Tati dacht onmiddellijk aan de kilo’s die ze de laatste jaren was aangekomen, maar de vrouw was niet zo onbeleefd dat ze zei wat voor verschillen ze precies zag.

‘Maar op het eerste gezicht lijk je sprekend op haar,’ zei ze. ‘Niet te geloven.’

‘We zijn een eeneiige tweeling.’ Hoewel dat inmiddels wel duidelijk was, verwachtten mensen altijd dat ze bevestigde wat ze zagen. Tweelingen baarden nog steeds opzien.

‘Je meent het,’ zei de vrouw. ‘Hoe heet je?’

‘Tatiana.’

‘Aangenaam kennis te maken, Tatiana. Ik ben Maria. Hoe gaat het met je zus na de, eh… aanval?’

‘Goed, geloof ik.’ Met een blik op Kalyna’s deur, vroeg Tati: ‘Weet je toevallig hoe laat ze thuiskomt?’

‘Haar dienst zit er meestal om een uur of vier ’s middags op. Weet ze dat je komt?’

Tati wilde niet vertellen hoe vaak ze Kalyna had gebeld zonder antwoord te krijgen. ‘Nee. Ik heb haar niet verteld dat ik kwam. Ik wilde haar verrassen. Maar ze is niet thuis en de deur is op slot, dus ik weet niet hoe ik binnen moet komen.’

‘Ik kan je wel helpen.’

Tati trok haar wenkbrauwen op. ‘O ja?’

‘Natuurlijk. Toen Kalyna hier kwam wonen, heeft ze me een reservesleutel gegeven voor het geval dat ze zichzelf buitensloot. Hij ligt in het kastje boven mijn koelkast.’

‘Zou je die willen halen? Ik weet zeker dat ze het niet erg vindt als je me binnenlaat.’

‘Het is wel duidelijk dat je haar zus bent,’ zei Maria lachend, en ze draaide zich om om haar eigen deur weer open te doen. ‘Een ogenblikje.’

Maria verdween in haar appartement en kwam even later terug met een sleutel. ‘Ga je gang,’ zei ze nadat ze Kalyna’s deur had opengedaan.

Tati stapte naar binnen. ‘Heel erg bedankt. Erg aardig van je.’

Waarschijnlijk van plan de sleutel weer terug te leggen boven haar koelkast, hield Maria hem bij zich. ‘Geen probleem. Veel plezier in Fairfield,’ zei ze glimlachend voordat ze wegging.

Kalyna’s appartement was niet bepaald netjes, maar ook niet heel erg rommelig. Hoewel Kalyna nooit de moeite nam haar spullen op te ruimen, vooral niet als Tati er was om dat voor haar te doen, deed ze blijkbaar meer moeite als ze niemand had om haar te helpen. Het meubilair was tweedehands, doelmatig maar zonder tierlantijnen, en de borden en handdoeken waren op zijn best een allegaartje, maar in de koelkast lagen levensmiddelen.

Toen Tati Kalyna’s slaapkamer in gluurde, zag ze dat haar zus wel thuis was geweest, maar nog niet alles had uitgepakt. Haar halflege koffer stond open op de vloer, en de resterende kleren en schoenen lagen rommelig door elkaar.

Tati wilde dat Kalyna een vaste telefoon had, zodat ze Ava Bixby kon bellen om haar te vertellen dat ze in Fairfield was. Ze had haar nog niet verteld dat ze daarheen ging, omdat ze wist dat Kalyna de advocate niet echt vertrouwde. Maar toen Tati met haar had gepraat, had ze een goed gevoel gekregen over Ava. Alsof ze erop kon rekenen dat Ava zou helpen de vreselijke dingen in hun leven op te lossen. Ava had meer ervaring met misdaad en straf dan Tati. En ze hadden íémand nodig. Marks verhaal bracht Kalyna volkomen in diskrediet.

Net toen Tati zich opkrulde op het bed in de hoop te kunnen slapen tot Kalyna thuiskwam, viel haar blik op de ladekast – en Kalyna’s sieradenkistje van vroeger. Kalyna had wel opgebiecht dat ze Sarahs kettinkje had, maar Tati had het al heel lang niet meer gezien.

Haar haar uit haar gezicht schuddend, stapte ze weer uit bed om in de laatjes te snuffelen.

Ja hoor, daar lag het. In het onderste laatje, waar het altijd had gelegen. Alleen kon Tati zich er deze keer niet toe brengen het aan te raken. Dat kettinkje had toebehoord aan een jong meisje dat gewelddadig om het leven was gebracht. Wie was ze? Waarom was ze weggelopen van huis? En hoe zat het met de mensen die ze had achtergelaten? Het kon niet anders of er waren ouders, familie, vrienden die om haar treurden.

Tati was zo gefixeerd op de ketting dat ze eerst de ring niet zag die ernaast lag. En toen ze die wel zag, drong de betekenis ervan niet meteen tot haar door. Ze staarde er een tijdje naar, dacht dat haar overspannen verbeelding haar parten speelde. Maar toen ze hem oppakte en van dichtbij bekeek, wist ze dat het helemaal geen verbeelding was.

Dit was de trouwring van haar moeder.

De ring die uit haar portefeuille was gestolen toen ze was vermoord.

‘O, god, Kalyna,’ fluisterde ze. Ze zou hebben toegegeven aan haar verdriet als ze achter zich geen geluid had gehoord. Ze had niemand horen binnenkomen. Daarvoor was ze te verdiept geweest in wat ze aan het doen was.

Haar ogen vertroebeld door tranen, draaide ze zich om naar de deur om haar zus te vragen hoe dit had kunnen gebeuren. Waarom had Kalyna Norma dit aangedaan, hun allemaal dit aangedaan?

Maar ze had geen tijd om iets te zeggen. Ze had zelfs geen tijd om te gillen toen ze het mes zag. Haar angstkreet werd afgesneden door een snelle steek, en nog een en nog een.

Het laatste waarvan ze zich bewust was, was dat ze op de vloer viel – en dat ze haar moeders ring over het kleed zag rollen.

 

Ava stond zich buiten het restaurant in Antioch af te vragen hoe ze thuis moest komen. Natuurlijk kon ze Sheridan, Skye of Jonathan vragen haar te komen halen. Ze zouden wel een behoorlijk eind moeten rijden vanuit Sacramento, maar terwijl ze wachtte, kon ze de telefoontjes beantwoorden die waren binnengekomen op haar voicemail toen haar telefoon uitstond. Het afgelopen weekend had ze zo weinig gewerkt. Ze moest echt weer aan de slag, weer de persoon worden die ze was geweest voordat ze Luke had ontmoet. Sinds ze hem had leren kennen, was ze niet meer zichzelf geweest.

Haar poging om zichzelf te motiveren, mislukte echter. Er stonden vijftien berichten op haar voicemail, en ze kon niet eens genoeg enthousiasme opbrengen om er zelfs maar één af te luisteren.

Morgen. Morgenochtend zou ze weer aan het werk gaan. Na de confrontatie met Luke, Geoffrey en haar vader was ze vandaag niet in staat om normaal te werken.

‘Hé, alles in orde?’

De jongeman die haar vader en haar de lunch had geserveerd, was net het restaurant uit gekomen. Blijkbaar zat zijn dienst erop en ging hij naar huis. Hij was waarschijnlijk getuige geweest van haar vaders pompeuze vertrek en had medelijden met haar.

Haar verlegenheid verbergend achter een glimlach wilde Ava hem al vertellen dat alles in orde was. Ze had tenslotte andere mogelijkheden om thuis te komen. Als ze haar collega’s niet wilde storen, kon ze altijd nog een taxi bellen. Maar toen hij dichterbij kwam en haar met oprecht medeleven aankeek, liet ze het schild zakken waarmee ze zich zo vaak beschermde.

‘Ik heb geen vervoer,’ bekende ze.

Hij deed het strikje af dat deel uitmaakte van zijn uniform. ‘Waar moet u heen?’

Ze wilde hem al vertellen dat ze naar de delta moest. Maar toen bedacht ze dat hij daarvoor zou moeten omrijden. De delta lag op niemands route. Of was het een excuus om te zeggen waar ze echt heen wilde? Fairfield lag waarschijnlijk ook niet op zijn route. ‘Covent Garden Apartments. In Fairfield.’

‘Oké, stap maar in,’ zei hij, en een halfuur later stond ze voor Lukes deur.

Ik moet een masochist zijn, hield ze zich voor. Ze had hun relatie al beëindigd en kon het beter daarbij laten voordat de situatie nog erger werd. Maar haar hart bonsde zo pijnlijk hard dat ze zich nauwelijks meer kon bewegen. En nu had ze opnieuw geen manier om weg te komen. De ober die haar hierheen had gebracht, had ze laten wegrijden met een bedankje en een zwaai.

Als ze geluk had, was Luke niet thuis. Dan moest ze alsnog doen wat ze bij het restaurant had moeten doen en een taxi bellen.

Als Luke wel thuis was, was de kans trouwens groot dat hij niet meer met haar wilde praten. Hij was allesbehalve blij geweest toen ze eerder die dag langs was gekomen.

Ze dacht aan haar vader en zijn verlammende angst voor Carly. Hij was zo bang haar te verliezen dat hij alles van haar pikte. Ava zwoer dat ze nooit zoiets zou doen. Maar zij liet zich ook door angst leiden. Het enige verschil was dat zij zich door haar angst ervan liet weerhouden het überhaupt te proberen.

Zo laf weigerde ze te zijn. Dus rechtte ze haar schouders en klopte aan.

‘Wie is daar?’ riep Luke boven het geluid van zijn televisie uit. Hij klonk verveeld, zo ongeïnteresseerd dat hij niet eens de moeite nam open te doen.

Ava slikte. ‘Ik ben het.’

Een seconde later vloog de deur open en stond Luke voor haar.

‘Hoi,’ zei ze. Ze verwachtte dat hij zou vragen waarom ze was teruggekomen of een verontschuldiging zou eisen voor haar gedrag van die ochtend, maar in plaats daarvan leek hij opgelucht. Hij duwde haar kin omhoog en kuste haar zo teder dat haar hart smolt.

‘Bedankt dat je bent teruggekomen,’ fluisterde hij, en hij trok haar naar binnen.

 

Luke had zich voorgenomen niet met Ava naar bed te gaan als hij zo gelukkig zou zijn dat ze hem nog een kans gaf. Niet meteen, tenminste. De afgelopen nacht waren ze overhaast te werk gegaan en hadden ze er een potje van gemaakt. Dat had haar bang gemaakt. Nu wilde hij het rustiger aan doen, er de tijd voor nemen haar beter te leren kennen en haar vertrouwen te winnen voordat ze opnieuw met elkaar naar bed gingen. Nu Kalyna zwanger was, mogelijk van hem, was het leven gecompliceerd, en daar moest hij rekening mee houden. Maar toen ze zich tegen elkaar aan drukten en elkaar hartstochtelijk kusten, was het niet makkelijk Ava’s kleren aan te laten.

Twee keer had hij haar vingers al weggehaald van de knopen van zijn jeans. Hij betwijfelde of hij weerstand zou kunnen bieden als ze nog een keer zijn broek probeerde open te maken. Ze gaf zich zo volledig over aan zijn aanraking. Hij genoot er zo intens van dat hij haar weer in zijn armen had. Waarschijnlijk zou hij hebben toegegeven. Hij had haar rok al omhooggeschoven toen er op de deur werd geklopt en ze achteruitdeinsde.

Met haar blozende wangen, de knoopjes van haar blouse los zodat haar kanten beha te zien was, was ze een plaatje. Toen ze haar kleren probeerde te fatsoeneren, grinnikte hij, en ze lachte verlegen terug.

‘Luke? Ben je thuis?’

Hij trok een grimas toen hij Kalyna’s stem herkende. Had hij haar maar niet zijn vuile was laten meenemen. Ze was zo verdomd opdringerig. Sinds ze was overgeplaatst naar Travis, was er geen dag voorbijgegaan zonder dat hij haar ergens tegen het lijf was gelopen.

‘Je weet wie dat is, hè?’ vroeg hij zachtjes.

Ava knikte. ‘Doe je open?’

‘Denk je dat ze weggaat als ik niet opendoe?’

‘Ze is geobsedeerd door je. Ze gaat nooit weg, tenzij ze haar opsluiten.’

‘Luke?’ riep Kalyna opnieuw.

‘Een ogenblikje.’ Hij draaide zich naar Ava toe. ‘Dus ik kan alleen maar hopen dat ze haar veroordelen, iets wat heel onwaarschijnlijk is? Wauw! Dat stelt me gerust.’

‘Als ze haar moeder heeft vermoord, is die veroordeling niet zo onwaarschijnlijk als je denkt.’

‘Misschien kan ik beter een privédetective inhuren om de politie van Mesa te helpen.’

‘Ik zal vragen of Jonathan tijd heeft om te helpen.’

‘Heb je dat dan nog niet gedaan? Je zou hem toch vragen die liftster op te sporen? Sarah.’

‘Er is vandaag zoveel gebeurd dat ik er niet aan toe ben gekomen. Ik ben niet eens naar mijn werk gegaan, en dat is helemaal niets voor mij. Maar ik spreek hem morgen.’

Dat was een stap in de goede richting. Toch zouden niet al zijn problemen zijn opgelost als Kalyna achter de tralies verdween. Hij dacht aan het document dat ze hem had gebracht waarin stond dat ze zwanger was. Het lag nog op zijn keukentafel. Hij moest Ava vertellen dat Kalyna een zwangerschapstest had laten doen, moest iets doen aan de zorgen die ze zich misschien maakte over het feit dat hij een baby had bij een andere vrouw. Vooral als Kalyna die andere vrouw was… Zijn situatie zou elke relatie op de proef stellen, maar een relatie die zo pril was als die van hen kon ze makkelijk kapotmaken. Dat wilde hij zo mogelijk voorkomen.

‘Luke, die tas is zwaar,’ klaagde Kalyna.

‘Ik schud haar wel af,’ fluisterde hij.

Ava tikte hem op zijn arm. ‘Wacht even. Dan ga ik naar de slaapkamer. Ik heb liever niet dat ze weet dat ik hier ben. Dan jagen we haar alleen maar tegen ons in het harnas en dat lijkt me niet verstandig. Niet tot we meer weten over Norma’s dood, en die van Sarah.’

Hij wachtte tot ze langs hem heen was geglipt voordat hij de deur opendeed. Hoewel hij onmiddellijk de was van Kalyna aanpakte, ging ze niet weg.

‘Is er iemand bij je?’ Verdwenen was de bezorgde manier waarop ze hem die ochtend had benaderd. In haar tot spleetjes geknepen ogen lag een beschuldigende blik, en haar kaken waren strak gespannen.

Het liefst had hij gezegd dat ze niet eens het recht had dat te vragen, maar hij raakte haar sneller kwijt als hij een ruzie vermeed. ‘Ben je nu al klaar?’

Ze liet zich niet afleiden. ‘Ik dacht dat ik een vrouw hoorde.’

‘De tv staat aan.’

Ze probeerde steeds maar langs hem heen te kijken. ‘Waarom duurde het dan zolang voor je opendeed als het alleen de tv was?’

Met zijn handen om de deurlijst boven zijn hoofd geklemd, belette hij haar binnen te komen. ‘Misschien was ik niet aangekleed,’ zei hij kwaad.

Ze reageerde niet op zijn geïrriteerde stem. De blik waarmee ze hem van top tot teen opnam, was zo sensueel dat hij zich bijna aangerand voelde. ‘Dat had ik helemaal niet erg gevonden.’

Alsof ze dat niet al eerder duidelijk had gemaakt. Hij negeerde haar opmerking en glimlachte geforceerd. ‘Bedankt voor je hulp. Tot ziens op het werk.’

Toen hij de deur probeerde dicht te doen, zette ze haar voet ertussen. ‘Ava is bij je. Ik weet het. Lieg niet tegen me.’

Ditmaal kon hij het niet nalaten te reageren. ‘Kalyna, ik mag hier zoveel vrouwen hebben als ik wil. Daar heb je niets over te zeggen.’

Haar ogen begonnen woest te glinsteren. ‘Het kan me niet schelen als je meer partners wilt. Ik zal ze zelfs leveren. Alleen… niet Ava. Iedereen, behalve zij. Sluit me niet buiten, Luke. Laat mij nummer één zijn.’

‘Zo werken relaties niet,’ zei hij. ‘Mijn relaties tenminste niet.’

‘Ik kan alles zijn wat je wilt.’

‘Kalyna –’

‘Vertel me gewoon de waarheid. Ava is hier, hè? Je bent verliefd op haar. Je wilde dat zij zwanger van je was in plaats van ik!’

Luke zei niets.

‘Ja toch?’ vroeg ze.

Zuchtend knikte hij. ‘Ja.’

Het bloed trok weg uit Kalyna’s gezicht. Hij deed zijn mond open om haar te vertellen dat hij haar nooit iets had beloofd. Dat hij haar vanaf het begin had verteld dat hij niet in haar geïnteresseerd was. Maar ze gaf hem de kans niet.

‘Schoft!’ gilde ze. Toen gaf ze hem een klap in zijn gezicht en rende weg.

 

Toen Ava de slaapkamer uit kwam, zag ze Luke verbluft bij de voordeur staan. ‘Wat is er?’ vroeg ze.

‘Ik vraag me af of ik nog in de werkelijkheid leef.’

‘Hoezo?’

Hij deed de deur dicht. ‘Op de een of andere manier ben ik de hoofdrolspeler in Fatal Attraction geworden.’

‘Obsessies komen ook in het echte leven voor.’

‘In het leven van andere mensen.’

‘Deze keer niet, knappe vent,’ zei ze met een triest lachje.

‘Heb je zoiets als dit vaker meegemaakt?’

‘Vaker dan je denkt. Meestal is het een man die geobsedeerd is door zijn vrouw of vriendin, bezitterig en dominant wordt, haar van zich afstoot terwijl hij juist probeert te bereiken dat ze hem nooit verlaat. Maar omgekeerd komt het ook voor.’

‘Maar Kalyna en ik hebben nooit een relatie gehad!’

‘Volgens haar hebben jullie die gekregen toen je die nacht met haar naar bed ging.’

Met een scheef lachje pakte hij haar handen. ‘Voelde jij zoiets wereldschokkends toen we met elkaar naar bed gingen?’

‘Ik zag sterren,’ zei ze.

Hij verdraaide zijn ogen. ‘We lagen buiten.’

Ze schoot in de lach. ‘Hm, oké, af en toe verdronk ik bijna in begeerte.’

‘Of in de rivier.’

Ze gaf hem een por. ‘En jij?’

In plaats van haar nog verder te plagen, werd hij serieus. ‘Ik wist dat het te gauw was, maar ik verlangde zo erg naar je dat ik niet kon ophouden.’

‘We hebben absoluut niets gemeen,’ zei ze.

‘Jij bent het soort persoon bij wie ik graag ben. Dat moet toch iets betekenen.’

Omdat ze besefte dat hij zich door die opmerking kwetsbaar had gemaakt, ging ze op haar tenen staan om hem te kussen.

‘Kun je ertegen dat ik misschien een baby bij een andere vrouw heb?’ vroeg hij.

Daar dacht ze liever niet over na. ‘Het sleutelwoord is “misschien”.’

Hij haalde een vel papier uit de keuken en gaf het haar. ‘Dit ziet er nogal echt uit.’

Ava’s spieren verkrampten toen ze de uitslag van de zwangerschapstest las. Ze wilde niet zien wat ze zag. ‘Dat ze zwanger is, wil nog niet zeggen dat de baby van jou is.’

‘Maar als hij dat wel is?’

Daar had ze geen antwoord op. Ze hoopte dat ze het niet erg zou vinden, maar was bang dat ze dat wel zou doen. Wilde ze dat Kalyna deel uitmaakte van haar leven? ‘We zien wel als het zover is, oké?’

Toen zijn mobieltje ging, keek hij op de display. ‘De Laatste Linie,’ zei hij fronsend.

‘Wát? Wie zou je van ons kantoor bellen, behalve ik?’

‘We zullen zien.’ Hij nam op. ‘Hallo?… Met Luke… Ja, ik heb haar gezien. Ze is hier… Een ogenblikje.’ Hij gaf haar de telefoon. ‘Voor jou. Skye Willis.’

Verbluft met haar ogen knipperend bracht Ava de telefoon naar haar oor. ‘Skye?’

‘Waarom neem je je telefoon niet op?’ vroeg Skye.

Ava voelde zich een beetje schuldig. Ze had haar mobieltje uitgezet, omdat ze bang was dat Geoffrey haar zou bellen, of dat haar collega’s haar zouden bellen over Geoffrey. Tot dusver was het haar gelukt iedereen te ontlopen. ‘Ik heb geluncht met mijn vader en wilde niet gestoord worden.’

‘O,’ zei Skye vriendelijker. Ze wist dat Ava’s relatie met Chuck problematisch was. ‘Hoe ging het?’

‘We kregen ruzie over Carly, dus toen stormde hij weg en liet mij zonder vervoer bij het restaurant achter.’

‘Dat meen je niet!’

‘Heeft je vader je in de steek gelaten?’ vroeg Luke verontwaardigd. ‘Heeft hij je zonder vervoer achtergelaten?’

Ava legde haar hand over de telefoon om hem antwoord te geven. ‘Hij heeft me lang geleden al in de steek gelaten. Wat vanmiddag is gebeurd, heeft de breuk alleen maar officieel gemaakt.’ Ze hervatte haar gesprek met Skye, maar eigenlijk praatte ze tegen hen beiden. ‘Tot zijn verdediging moet ik aanvoeren dat hij al overstuur was. Carly en hij hadden slaande ruzie gehad.’

Skye maakte een ongelovig geluidje. ‘En tot jouw verdediging moet ik aanvoeren dat die vrouw een superkreng is. Ik begrijp niet hoe je het zolang met haar hebt uitgehouden.’

Skye draaide er nooit omheen, dacht Ava. ‘Dat is waar,’ zei ze.

‘Ik hoop dat je hem dat hebt verteld.’

‘Min of meer. Hetzelfde gevoel, zij het met andere woorden. En toen ging hij dus weg.’

Luke was voor het raam gaan staan om naar het parkeerterrein te kijken. ‘Hoe ben je hier gekomen?’

Ava keek hem verlegen aan. ‘De kelner had medelijden met me.’

‘Waarom heb je mij niet gebeld? Dan was ik je komen halen.’

Zijn beschermende toon deed haar glimlachen, maar ze had geen tijd om te reageren omdat Skye verder praatte. ‘Goed zo,’ zei haar vriendin. ‘Misschien heeft hij daardoor iets om over na te denken.’

‘Dat betwijfel ik,’ zei Ava. ‘Hij is er zo op gebrand zijn huwelijk te redden dat hij mij eigenlijk niet eens ziet staan.’

‘Dat vind ik erg voor je, Ava. En ik wil je niet te hard vallen, maar we waren echt ongerust. Geoffrey is twee keer langs kantoor geweest, op zoek naar jou. Hij zei dat je niet thuis was, dat hij geen idee had waar je was, en dat je hem de bons hebt gegeven voor iemand die Luke heet. Geen achternaam, niets. Als Jonathan je niet onlangs over een zekere Luke had horen praten, hadden we je niet eens kunnen vinden.’

Jonathan lachte zich waarschijnlijk een ongeluk. ‘Zeg hem maar dat hij gelijk had wat Luke betreft.’

‘Dat mag je hem zelf vertellen,’ zei Skye. ‘Hij staat hier naast mijn bureau en is razend dat je niemand van ons hebt laten weten wat er aan de hand is. Je bent vanochtend niet op kantoor gekomen.’

‘Ik heb geen vaste werktijden. En ik werk altijd meer dan mijn veertig uur. Dus…’

‘Maar je hebt niet gebeld. Je kunt niet zomaar wegblijven, Ava, zelfs niet een paar uur, anders gaan we uit van het ergste.’

Natuurlijk. Ze waren het niet gewend dat iets haar normale patroon verstoorde. Zijzelf was dat trouwens ook niet gewend, anders zou ze gewoontegetrouw hebben gebeld. ‘Ik begrijp het. Sorry,’ zei Ava. ‘Is dat wat je wilde? Je ervan vergewissen dat alles in orde was?’

‘Nee. Er zijn een paar mensen die je hebben proberen te bereiken, en het klinkt ernstig.’

‘Wie dan?’

‘Een zekere rechercheur Morgan van de politie in Mesa in Arizona. En een man die Dewayne Harter heet.’

Ava wierp een blik op Luke, die aandachtig naar haar keek. ‘Wat is er?’ fluisterde hij.

Ze hief een hand op. ‘Zeiden ze wat ze wilden?’

‘De rechercheur zei dat hij dringend met je moest praten. Mr. Harter zei dat het een noodgeval was.’