Hoofdstuk 10

 

 

 

Toen Kalyna’s telefoon ging, zat ze met Tati in hun favoriete Mexicaanse restaurant in Main Street na het eten een margarita te drinken. Haar ouders waren niet meegegaan omdat ze op de terugweg van de garage iets hadden gekocht in een afhaalrestaurant. Dat zeiden ze tenminste, maar Kalyna geloofde hen niet. Volgens haar wilden ze haar zo veel mogelijk uit de buurt blijven. Het was trouwens een wonder dat Tati mee had gemogen. Ze hadden het vast niet goedgevonden als Tati hen niet terzijde had genomen voor een gefluisterd onderonsje.

‘Moet je niet opnemen?’ vroeg Tatiana toen Kalyna alleen de beltoon uitzette.

‘Ik bel straks wel terug.’ Op de display stond een nummer uit het district van Sacramento, en Kalyna had niet zoveel zin om met iemand in Californië te praten. Waarom zou ze zich bezighouden met de onaangename gevolgen van haar vertrek, nu ze zich eindelijk een beetje begon te amuseren? Maar toen er een kwartier later opnieuw werd gebeld, bedacht ze zich. Het deed er niet toe wie er ontdekte dat ze weg was. Haar verdwijning zou toch niet lang geheim blijven. Majoor Ogitani wist waarschijnlijk al dat ze vandaag niet op haar werk was gekomen.

Ze nam op. ‘Hallo?’

‘Kalyna? Met Ava Bixby van De Laatste Linie.’

Kalyna had al vermoed dat het te maken had met de verkrachting. Afgezien van een paar mannen die ze in diverse dancings en bars had ontmoet, kende ze in Sacramento bijna niemand.

Ze nam nog een slokje van haar margarita en ontspande. Van Ava had ze minder te duchten dan van Ogitani. ‘Wat kan ik voor je doen, Ava?’ vroeg ze.

‘Wie is dat?’ wilde Tati weten.

Kalyna legde haar hand op het mondstuk. ‘De vrouw van slachtofferhulp in Californië die mijn zaak behandelt.’

‘Bel ik ongelegen?’ vroeg Ava.

‘Nee hoor.’

‘Fijn, want ik denk dat we moeten praten.’

Er was iets aan de hand. Dat hoorde Kalyna aan Ava’s toon. Voor het geval dat dit een gesprek werd dat Tati beter niet kon horen, stond ze op. ‘Een ogenblikje.’ Opnieuw legde ze haar hand op het mondstuk. ‘Het gaat over de verkrachting,’ legde ze uit. ‘Ik ben zo terug.’

Ze voelde Tati’s ogen in haar rug toen ze het restaurant door liep. Pas toen ze buiten stond en de deur achter zich had dichtgetrokken, had ze de benodigde privacy. ‘Hier ben ik weer.’ Ze posteerde zich onder de dakrand bij de hoek van het gebouw, vanwaar ze zowel de deur van het restaurant als het voetpad vanaf het parkeerterrein in de gaten kon houden.

‘Ik heb zo-even je moeder gesproken,’ zei Ava.

Van woede klemde Kalyna haar vingers om de telefoon. Dit had ze niet verwacht. Niet van Ava. ‘Heb je mijn móéder gebeld? Waarom?’

‘Eerlijk gezegd ben ik een beetje in de war.’

‘Waarover?’

‘Ik krijg tegenstrijdige verhalen te horen, Kalyna.’

Kalyna’s maag verkrampte. ‘Waarom heb je mij dan niet gebeld?’

‘Omdat ik het standpunt van je moeder wilde horen.’

‘Stel je altijd een onderzoek in naar het slachtoffer in plaats van naar de dader?’

‘Ik stel altijd een onderzoek in naar beiden. Ik kan een misdrijf niet los zien van de mensen die erbij betrokken zijn – aan beide kanten. Dat zou zijn alsof ik een controversiële opmerking uit haar verband rukte. En iemands vrijheid staat misschien op het spel. We mogen geen fouten maken.’

Kalyna vertrapte een kever die zich naast haar voet over het beton repte. ‘Ik begrijp nog steeds niet waarom je met mijn moeder moest praten. Als je het mij had gevraagd, had ik je kunnen vertellen dat ze me haat.’

‘Tot dusver heb ik alleen jouw verklaring van wat er op 6 juni is gebeurd, Kalyna. Ik heb nog een getuige nodig, een beetje bewijs, iets wat het kan bevestigen. Kun jij me daarmee helpen?’

‘Het is niet alleen mijn verklaring,’ wierp Kalyna tegen. ‘Ze hebben Lukes sperma toch gevonden? Ze hebben een uitstrijkje gemaakt van mijn –’

‘Dat bewijst alleen dat je seks hebt gehad,’ onderbrak Ava haar. ‘Niet dat hij je daartoe heeft gedwongen.’

‘En de foto’s dan? Die bewijzen dat hij geweld heeft gebruikt. Je hebt zelf gezien hoe hij me heeft toegetakeld.’

‘Ook in dat geval hebben we alleen jouw woord dat hij je die verwondingen heeft toegebracht.’

‘Er was geen tijd voor iemand anders om binnen te komen. Dat heb je zelf gezegd.’

‘Je moeder suggereerde een ander scenario.’

Kalyna sloeg haar vrije arm om haar middel om haar opspelende maag in bedwang te houden. Haar moeder had haar opnieuw verraden. Vanaf het begin dat Kalyna bij hen woonde, had haar moeder haar vader apart genomen om over haar te klagen. ‘Dat kind is niet normaal, Dewayne,’ had ze dan gezegd, en haar vader had met zijn tong geklakt en zijn hoofd geschud alsof hij het er volkomen mee eens was. ‘Mijn moeder was er niet bij. Hoe kan ze dan weten wat er is gebeurd?’

‘Ze heeft je grootgebracht. Ze kent je verleden.’

‘Je mag niet naar haar luisteren! Je hebt geen idee wat voor vreselijke jeugd ik heb gehad met háár als moeder.’

Ava’s aarzeling gaf haar hoop.

‘Ze hield ons dag en nacht opgesloten in dat mortuarium. Als we iets verkeerds deden, ons bord niet leegaten of… of vergaten ons speelgoed op te ruimen, sloot ze ons op in de koelcel bij de lijken en deed ze het licht uit.’

‘Heb je daar bewijs van?’ vroeg Ava op minder scherpe toon. Het was Kalyna gelukt enige twijfel te zaaien, maar kon ze bewijzen wat ze had gezegd? Vast niet.

‘Natuurlijk niet. We durfden het niemand te vertellen, want dan zou ze ons nog strenger straffen.’

‘Bedoel je met “we” jezelf en je tweelingzus?’

‘Ja, Tatiana.’

‘Zal zij deze incidenten bevestigen?’

Zoals ze als kind altijd had gedaan, begon Kalyna op de punten van haar haar te kauwen. Ze was niet meer helemaal zeker van haar zus. Misschien was het niet slim geweest Tati hierbij te betrekken. ‘Ik weet het niet,’ mompelde ze. ‘Misschien heeft ze het allemaal verdrongen. Bovendien was het voor haar minder erg.’

‘Waarom?’ Ava klonk weer onzeker.

‘Mijn ouders hielden meer van haar. Dat doen ze nog steeds.’

‘Heb je nog meer zussen of broers?’

Hoewel het al bijna negen uur was, was het nog zo heet dat Kalyna’s kleren aan haar lichaam plakten. In tegenstelling tot in Californië werd het in Arizona ’s avonds niet koeler. ‘Nee. Mijn adoptiefouders hadden vruchtbaarheidsproblemen. Ze hebben wel één zoon gehad, maar die is verdronken in het zwembad van de buren toen hij pas twee was.’

‘Wat erg voor je.’

‘Ik heb hem niet gekend. Hij is overleden voordat mijn eerste stel Amerikaanse ouders ons opgaven. Maar mijn moeder is nooit over zijn dood heen gekomen. Ik deed altijd onder voor haar eigen lieveling.’ Voor het effect liet ze haar stem extra bitter klinken, maar heimelijk stond ze zich te verkneukelen. Wat had ze haar moeder getreiterd! Dan haalde ze Roberts schoentjes van zolder en zette die op Norma’s bed, schoof zijn dekentje tussen de lakens van haar ouders, en stootte tenslotte zijn foto van de muur.

‘Waarom gingen jullie niet naar school, Kalyna?’ vroeg Ava.

‘Dat mochten we niet van mijn moeder. Ze gaf ons thuis les. Dat heb ik je toch al verteld?’

‘Ja. Je zei dat jullie het onderwijsprogramma goed genoeg volgden om niet te worden lastiggevallen door de leerplichtambtenaren.’

‘Dat klopt.’

Na weer een stilte zei Ava: ‘Je moeder heeft me verteld dat je jezelf wel eens pijn hebt gedaan.’

‘Denk je dat ik zo aan die verwondingen ben gekomen?’

‘Ik vraag het me af.’

Kalyna veegde de druppeltjes van haar bovenlip. Ze zweette niet alleen van de hitte, maar ook van de zenuwen. Het leek wel alsof ze smolt. ‘Dat is belachelijk! Hoeveel mensen ken je die zich met opzet verwonden?’

‘Niet een,’ gaf Ava toe. ‘Maar ik heb gehoord dat er mensen zijn die dat doen.’

‘Psychopaten misschien. Maar ik ben niet gek. Ik begrijp niet hoe mijn eigen moeder zoiets vreselijks kon zeggen.’ De tranen die nu in haar ogen kwamen waren echt. Ze voelde zich van alle kanten ingesloten. Eerst hadden haar ouders haar laten weten dat ze niet welkom was. Daarna had Tatiana bemiddeld, waarmee ze duidelijk had gemaakt dat zij veel meer invloed op hen had dan Kalyna. En nu dit. Veel meer kon ze niet verdragen. Iedereen keerde zich tegen haar. ‘Ze heeft altijd leugens over me verteld. Ze wil voor elkaar krijgen dat niemand met wie ik praat me vertrouwt. Ze vindt het leuk om me pijn te doen, om mijn vrienden van me te vervreemden.’

‘Kalyna, kalmeer,’ zei Ava.

Maar Kalyna kon niet kalmeren. Als Ava geloofde dat ze loog, zou ze zich verplicht voelen majoor Ogitani in te lichten, en dan zou majoor Ogitani hoogstwaarschijnlijk de aanklacht intrekken. Daarna zou Kalyna nooit meer de kans krijgen om met Luke te praten. Ze zouden haar indelen bij een ander vliegeskader of haar misschien zelfs overplaatsen naar een andere basis. Of, nog erger, een aanklacht tegen haar indienen. Zelfs als ze op Travis bleef en juridische problemen wist te voorkomen, zou Luke alles doen om haar te ontwijken. Hij zou een vrouw vinden die net zo graag zijn minnares wilde zijn als zij, en zij zou achterblijven met een verlangen dat alleen hij kon bevredigen.

Bij die gedachte snikte ze hartverscheurend.

‘Kalyna, houd op,’ zei Ava met meer nadruk.

‘Ik ben verkracht! En omdat Luke meer vrienden en betere ouders heeft dan ik, komt hij ermee weg.’ Hikkend hapte ze naar adem om verder te kunnen praten. ‘Mijn eigen moeder verpest mijn kans om gerechtigheid te krijgen!’

‘Waarom zou ze dat doen?’

‘Omdat ze me haat. Dat heb ik toch al verteld? En ze weet dat de waarheid aan het licht komt als dit een rechtszaak wordt. Begrijp je het niet? Majoor Ogitani wil onderzoeken wat voor jeugd ik heb gehad. Mijn moeder zou zelf gevangenisstraf kunnen krijgen voor wat ze me heeft aangedaan!’

‘Het was erg genoeg dat ze je heeft opgesloten in de koelcel, maar… heeft ze je nog meer aangedaan?’

‘Ja! Om het minste of geringste sloeg ze me. Ze kneep me vreselijk hard, boog mijn vingers naar achteren, schopte me. Eén keer duwde ze me van de trap, waardoor ik mijn arm brak!’ Kalyna had dit verhaal zo vaak verteld dat ze niet eens meer wist wat er precies van waar was. Hoewel haar ouders lijfstraffen hadden toegepast, was ze er zo goed als zeker van dat ze nooit haar arm hadden gebroken. Maar dat deed er niet toe. Hun wreedheid ging verder dan een pak slaag.

‘Is dat ergens vastgelegd? Heeft ze je naar een arts of naar het ziekenhuis gebracht?’

‘Nee. Het moest uit zichzelf genezen. Gelukkig was het waarschijnlijk maar een enkelvoudige breuk.’

Toen Kalyna zich bewust werd van de korrelige bakstenen tegen haar rug, kwam ze in de verleiding met haar hoofd tegen de muur te bonken. Soms bekroop haar het verlangen naar zelfdestructie, een soort waanzin die haar zo verteerde dat ze hem niet kon overwinnen zodra die had postgevat. Ze wilde zichzelf bewusteloos slaan, haar armen en gezicht krabben, haar haar uittrekken. Ik haat je, ik haat je, herhaalde ze steeds maar in gedachten. Maar ze wist niet zeker of ze dat tegen Ava Bixby, haar adoptiefmoeders, haar biologische moeder of tegen zichzelf zei.

‘Kalyna, luister! Kalmeer, dan kunnen we praten.’

‘Wat?’ Ze rukte al aan haar haren, trok er een pluk uit.

‘Heeft iemand wel eens de blauwe plekken gezien nadat je moeder je had geslagen?’

‘Natuurlijk. Maar dan vertelde ze wat ze jou vertelde. Dat ik mezelf pijn had gedaan.’

Tatiana stak haar hoofd naar buiten. ‘Kalyna…’ Toen ze Kalyna zag huilen, maakte ze haar zin niet af. ‘Alles oké?’

Zodra Kalyna haar zus zag, liet ze haar haar los. In Tati’s bijzijn mocht ze niet bonken of krabben of trekken. Ze had haar familie immers verzekerd dat ze daarmee was opgehouden, dat het een kinderachtige dwanghandeling was geweest die ze ontgroeid was. Als ze wisten dat ze zichzelf nog steeds verwondde, zouden ze haar helemaal niet meer geloven. ‘Nee!’ riep ze tegen Tati. ‘Ik heb je nodig. Kom hier.’

Tatiana rende naar haar toe. ‘Wat is er?’

‘Ze vervolgen hem niet. Ze laten hem buiten schot.’

‘Wie?’

Kalyna deed geen poging haar tranen te verbergen of weg te vegen. ‘De man die me heeft verkracht!’

Haar zus begon te hakkelen. ‘Ze… Dat doen ze toch niet als… als er genoeg bewijs is om hem te veroordelen?’

‘Als jij deze vrouw de waarheid vertelt, laten ze hem niet vrijuit gaan.’

‘Wát?’

‘Hier is mijn zus. Die zal je vertellen hoe het was,’ zei ze tegen Ava. ‘Ze heeft het allemaal gezien… heeft het zelf doorgemaakt.’ Ze stak haar mobieltje uit naar Tati.

Die probeerde het weg te meppen. ‘Nee! Wat doe je?’

‘Vertel Ava wat mama ons heeft aangedaan. Vertel haar dat ze ons steeds sloeg.’

Tati’s ogen werden zo groot als schoteltjes. Opnieuw probeerde ze de telefoon weg te slaan, maar daar moest Kalyna niets van hebben. ‘Doe wat ik zeg,’ fluisterde ze.

‘Maar ik wil er niets mee te maken hebben!’

‘Kom op. Je bent mijn zus!’

Van Tati’s ongelukkige gezicht viel af te lezen dat ze in tweestrijd verkeerde. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat zelfs haar tweelingzus aarzelde haar te helpen? Was iedereen in haar leven er dan op uit haar teleur te stellen?

‘Als je dit niet voor me doet, ga ik weg, verdwijn ik, en dan zie je me nooit meer terug!’ dreigde Kalyna.

‘Toe nou, Kalyna…’ smeekte Tati.

‘Mama heeft ons geslagen!’

‘Niet erger dan andere moeders. En alleen als we lastig waren.’

‘Dat kan me niet schelen. Ik vraag je alleen het te zeggen.’ Ze hield haar opnieuw de telefoon voor. ‘Zég het!’

Met haar hand over het mondstuk maakte Tati aanstalten om nog meer tegenwerpingen te maken, maar Kalyna’s moordlustige blik drukte verdere protesten de kop in. Ze bracht het mobieltje naar haar oor. ‘H-Hallo… Met wie spreek ik?… Ik ben Tatiana… Ja… Kalyna’s zus.’

Kalyna luisterde met ingehouden adem toe.

‘Het was soms moeilijk…’

‘Harder praten,’ beval Kalyna, maar Tatiana keek niet eens op.

‘Het… Het kostte ons soms moeite met onze nieuwe ouders op te schieten… Wat zei u? Of Kalyna zichzelf wel eens heeft verwond?’ Eindelijk keek Tati Kalyna aan, waarop die haar hoofd schudde.

Tati streek met haar tong over haar lippen. ‘N-Nee. Natuurlijk zou Kalyna dat nooit doen… Mijn m-moeder houdt er niet van dat buitenstaanders iets weten over ons privéleven… Ja… Ja, dat is waar… Hm-m…’ Ze deed haar ogen dicht. ‘Natuurlijk… Geen dank.’

Tegen de tijd dat ze het gesprek beëindigde, was haar stem zo zacht dat Kalyna zich afvroeg of Ava haar wel kon verstaan, maar toen Tati haar de telefoon teruggaf, pakte ze hem aan.

‘Wat heb ik gedaan?’ hoorde ze Tati mompelen, maar ze negeerde haar.

‘Hallo,’ zei ze tegen Ava.

Er kwam geen antwoord.

‘Hallo?’

‘O… Sorry, ik zat na te denken.’

‘Waarover?’

‘Je zus lijkt me een erg aardige vrouw.’

Kalyna zag Tati met haar rug tegen de muur leunen, erlangs naar beneden zakken en haar armen voor haar gezicht slaan. ‘Dat is ze ook. We zijn vreselijk aan elkaar gehecht.’ Dat had ze tot voor kort tenminste geloofd.

‘Het spijt me dat jullie oorspronkelijke adoptie niet uitpakte zoals jullie hadden gehoopt… zoals iedereen zou hebben gehoopt. Het is een tragisch verhaal.’

‘Zolang je maar weet dat mijn huidige moeder over me liegt,’ zei Kalyna.

‘Dit is geen makkelijke zaak,’ zei Ava.

Een nieuwe kans bespeurend om haar te overtuigen, zei Kalyna met nog serieuzere stem: ‘Dat weet ik. Maar als jij me helpt, komt het vast wel in orde. Laat me alsjeblieft niet in de steek. Ik heb je nodig.’

Er viel weer een stilte, en ten slotte zuchtte Ava. ‘Ik zal mijn best doen.’

Toen Kalyna dat hoorde, trok ze haar bezwete blouse van haar huid. ‘Bedoel je dat je me helpt?’

‘Ik denk het wel,’ zei Ava, maar ze klonk eerder berustend dan enthousiast.

‘Dank je, Ava. Je zult er geen spijt van krijgen.’

‘Zeg alleen nog één keer dat je niet tegen me liegt. Want als ik hierbij betrokken raak en we laten een onschuldige man opsluiten…’

‘Luke is niet onschuldig. Dat is de zuivere waarheid. Ik zweer het.’

‘Oké. Voorlopig ga ik ermee door. Ondertussen kun jij beter zo gauw mogelijk teruggaan naar de basis. Desertie is een ernstige overtreding, dus zorg dat je er berouwvol uitziet. Dat is het verstandigste wat je in dit geval kunt doen. Iedereen staat welwillend tegenover iemand die zijn leven wil beteren, zelfs stipte militairen – als je geluk hebt.’

‘Is zondag vroeg genoeg? Het heeft geen zin om eerder terug te gaan. Ik kan sowieso niet voor het weekend terug zijn.’

‘Als het geen verschil maakt.’

‘Het maakt geen verschil. Bedankt. Heel erg bedankt.’ Nadat ze de verbinding had verbroken, ging Kalyna op haar hurken voor Tati zitten en gaf haar een kneepje in haar schouder. ‘Ik wist wel dat je me niet in de steek zou laten.’