Hoofdstuk 30

‘Schatje, dat moet je niet zeggen. Toe nou, we hebben een goed huwelijk… Ik deed niet achterbaks. Ik zei alleen tegen haar dat je wilde dat ik met Buffy naar de dierenarts ging, dat ik haar later zou terugbellen.’

Toen Ava haar vader in de woonkamer zijn best hoorde doen zijn vrouw om te praten, bleef ze in haar slaapkamer. Ze had veel korter gedoucht dan ze oorspronkelijk van plan was geweest, omdat ze haar vader niet te lang alleen had willen laten. Als ze echter had geweten dat hij een oeverloze discussie met haar geliefde stiefmoeder zou aangaan, had ze zich niet zo druk om hem gemaakt.

Om tijd te rekken, keek ze in de spiegel of haar ogen nog opgezet waren.

‘…ik heb je wél verteld dat ze gebeld had,’ zei haar vader. ‘Twee dagen geleden al. Ik vond dat ik haar moest terugbellen…’

Gelukkig waren haar ogen niet meer zo dik. Nu ze haar haar had gekamd, zich een beetje had opgemaakt en een blouse en een rok had aangetrokken, zag ze er niet al te slecht uit.

‘…ik kan haar niet negeren. Ik ben met haar getrouwd geweest. Ze maakte deel uit van mijn leven…’

Ava wilde niet naar de woonkamer gaan, omdat ze dan haar vader in verlegenheid zou brengen. Hij moest zich belachelijk voelen dat hij zo kruiperig deed. Maar nu ze klaar was in de badkamer, wist ze zich geen raad met zichzelf. Ze schrok ervoor terug vandaag naar haar werk te gaan. Ze was bang dat Geoffrey langs het kantoor was geweest om haar te spreken na hun ruzie van die ochtend en dat hij had verteld wat voor rampzalige gebeurtenis hun levens had veranderd. Maar zelfs als hij dat niet had gedaan, moest ze er niet aan denken Skye of Sheridan of Jonathan onder ogen te komen terwijl ze wist dat ze met een van haar cliënten naar bed was geweest. Dus zou ze misschien niet naar kantoor gaan.

Of misschien ook wel. Waarschijnlijk zouden ze graag horen dat ze niet meer met Geoffrey omging. Maar ze had er bijna net zo weinig zin in hun dat te vertellen als de waarheid te bekennen over Luke. Haar vrienden hadden haar steeds voorgehouden dat er iets wezenlijks ontbrak aan haar relatie met Geoff. Omdat ze zo koppig was blijven geloven dat ze niets anders wilde, liet haar trots niet toe dat ze toegaf dat ze gelijk hadden gehad. Nog niet. Ze was op het moment veel te geëmotioneerd.

‘…honnepon, houd op…’

Honnepon? Ava trok een vies gezicht. Ze wilde dit gesprek niet horen, wilde er geen getuige van zijn dat haar vader om vergiffenis smeekte bij een verwende egoïstische vrouw die twee keer zo jong was als hij. Een vrouw die niet in schaduw kon staan van Zelinda voor haar zondeval.

Ze moest iets gaan doen om haar gedachten af te leiden, maar wat? Natuurlijk kon ze thuis werken. Ze had een paar dossiers meegenomen naar huis. Maar voor de meeste van haar lopende zaken moest ze telefonisch gegevens opvragen, en dat kon niet zolang haar vader haar mobieltje gebruikte. Blijkbaar was hij zo overhaast vertrokken, dat hij was vergeten zijn eigen telefoon mee te nemen. Daaruit viel af te leiden hoe Carly zich op dat moment gedragen had. Bovendien stond Ava’s laptop in de eetkamer, en om daar te komen, moest ze door de woonkamer heen.

Toen er een stilte viel, hoopte Ava dat het gesprek afgelopen was. Maar zodra ze de deur naar haar slaapkamer opendeed, begon haar vader weer te praten.

‘We hebben een kind samen, Car. Kun je niet begrijpen waarom ik haar teruggebeld heb? …Niet omdat ik nog steeds van haar houd! Neal gaat trouwen. Het was aardig van haar dat ze me dat liet weten. Neal zou het me niet hebben verteld.’

Haar broer stapte in het huwelijksbootje? Niemand had de moeite genomen dat aan Ava te vertellen.

God, wat was haar familie gestoord. Geen wonder dat ze de hele tijd werkte. Ze stond op het punt de badkamer weer in te gaan om iets heel opwindends te doen, bijvoorbeeld haar teennagels opnieuw lakken of het toilet schoonmaken, toen er opnieuw een stilte viel. En ditmaal hield die aan.

Omdat ze geen ontknoping of zelfs maar een afscheidsgroet had gehoord, begreep ze dat Carly nogal abrupt had opgehangen – waarschijnlijk heel erg abrupt. Ditmaal hadden zijn smeekbeden haar blijkbaar niet milder kunnen stemmen.

‘Heb je honger?’ vroeg ze toen ze de woonkamer in kwam.

Hij zat op de bank met zijn ogen dicht, zijn gebogen hoofd steunend op de hand waarmee hij haar telefoon vasthield. Toen hij haar hoorde praten, keek hij op. ‘Eh… ja, ik heb wel trek.’ Om niet te laten merken hoe neerslachtig hij was, glimlachte hij.

‘Ik ga iets te eten maken. Waar heb je zin in?’

Hij stond op en gebaarde haar naar de deur. ‘Doe geen moeite. Laten we hier weggaan. Ik neem je mee naar mijn favoriete restaurant.’

‘Ga je met me lunchen? Alleen wij tweetjes?’ vroeg Ava zonder een poging te doen om haar verbazing te verbergen. Als Carly daarachter kwam, zou haar vader nog erger in de problemen zitten dan nu.

‘Ik krijg het hier benauwd. Kom, laten we gaan.’

Ze vermoedde dat hij het alleen maar benauwd kreeg op de woonboot, omdat hij daar zou moeten wonen als hij het niet kon bijleggen met Carly.

De woning met nieuwe ogen bekijkend zuchtte Ava. De woonboot was niet van haar. Ze moest hem teruggeven aan haar vader wanneer Carly en hij hun relatie verbraken, en dat zou niet lang meer duren. Volgens haar zou hun huwelijk niet veel langer standhouden. Misschien modderden ze nog een jaar of twee door, maar daarna zou haar vader alleen zijn – ouder maar niet wijzer, als ze mocht afgaan op zijn verleden. En waar moest zij dan heen?

Ze zou helemaal vrij zijn, zonder banden, precies zoals ze altijd had gewild.

Maar wilde ze dat wel echt?

Kalyna verschool zich tussen de bomen toen ze Ava met een oudere man uit de woonboot zag komen. Wie was hij? Een vriend? Een cliënt? Familie? En woonde Ava hier of die man? Moeilijk te zeggen…

Ava en wie die man ook mocht zijn, stapten in de pick-up die naast haar Volkswagen stond en reden weg. Kalyna wachtte een paar minuten om er zeker van te zijn dat ze niet terugkwamen. Toen liep ze naar Ava’s auto. Die was niet op slot, waarschijnlijk omdat er niet veel bijzonders in lag – alleen een zonnebril. Kalyna ging achter het stuur zitten en zette de bril op, waarna ze in het achteruitkijkspiegeltje keek. Hoewel de zonnebril haar niet stond, nam ze hem toch mee. Ava zou niet lang genoeg meer leven om hem nog nodig te hebben.

Nadat ze de zonnebril aan haar shirt had vastgeklemd, stapte ze weer uit en liep over de steiger naar de woonboot. De deur was op slot, maar zo te voelen was het hout nogal dun. Het zou haar geen moeite kosten hem open te breken. Maar dan zou Ava zien dat er iemand was geweest en op haar hoede zijn. Een verrassing diende Kalyna’s doel veel beter.

Ze liep snel om de opbouw heen en vond een raam dat een paar centimeter openstond. Nadat ze een snee in de hor had gemaakt met het mes dat ze bij zich had gestoken, kon ze haar vingers erdoorheen steken. Daarna hoefde ze alleen nog het raam open te schuiven en naar binnen te klimmen.

Ze kwam binnen via een logeerkamer die eruitzag als een gewone slaapkamer. Behalve het feit dat de woning op het water lag, was er niets uitzonderlijks aan te ontdekken. De keuken, eetkamer en woonkamer grensden aan elkaar. Achterin, naast de logeerkamer, was nog een slaapkamer met een badkamer.

Eén ding was echter duidelijk. Dit was geen vakantieverblijf. Iemand woonde hier permanent, en het was makkelijk te zien wie die iemand was. Op de planken boven de televisie stonden foto’s van Ava met verschillende mensen – een man met zijn arm om haar heen op een winderige pier, de twee vrouwen die Kalyna in Ava’s kantoor had ontmoet, de man die zojuist met haar was weggegaan. Op het aanrecht lag een stapeltje al geopende post. Alles was geadresseerd aan een postbus op naam van Ava.

Vluchtig keek Kalyna een paar rekeningen door. Toen ze bij een bankafschrift kwam, keek ze aandachtiger. Het schonk haar voldoening op deze manier inbreuk te maken op Ava’s privacy, de lijst van haar recente aankopen te bekijken en een idee te krijgen waaraan ze haar geld uitgaf.

Naar het afschrift te oordelen, betaalde Ava haar rekeningen op tijd, maar ze had niet veel geld op haar rekening staan. Volgens de automatische salarisstortingen verdiende ze een stuk minder dan Kalyna. Dat stomme mens nam het voor een fooi op tegen verkrachters, moordenaars en mannen die hun vrouw mishandelden. Waarom al die moeite doen voor zo weinig geld?

‘Loser,’ mompelde ze. Terwijl ze stond na te denken, nam ze een paar koekjes uit een pak dat ze in een kastje had gevonden. Ava moest dood. Weg. Weg uit haar leven en uit dat van Luke. Maar hoe kon ze haar het best uit de weg ruimen? Ze moest voorzichtig zijn. Dankzij Mark en zijn recente dreigementen zou ze onder de schuld aan haar moeders dood uit kunnen komen, maar ze mocht niet betrokken raken bij nog een moordonderzoek. De agent die ze over de telefoon had gesproken, zou morgen komen, maar voor die ondervraging was ze niet bang. Ze wist hoe ze mensen om de tuin moest leiden. Er was nog steeds een kans dat ze haar leven weer op orde kon brengen zonder het land uit te hoeven. De dood van haar moeder gaf haar een goed excuus voor het feit dat ze vanochtend niet op haar werk was verschenen – ze was te overstuur geweest. Maar dat nam niet weg dat ze vóór de moord op Norma al zonder verlof afwezig was geweest. Maar haar verlies zou vast wel enig medeleven wekken bij haar superieuren. Misschien zou ze niet zo zwaar worden gestraft als anders. Zelfs als ze haar degradeerden, zou ze nog steeds een baan hebben, een plaats om te wonen en Luke. En over een jaartje kon ze weer promotie aanvragen.

Het zou allemaal in orde komen. Als ze maar een manier kon bedenken om zich van Ava te ontdoen. Ava was degene die alles had verpest. Het liefst zou Kalyna haar een gewelddadige en pijnlijke dood bezorgen. Maar als ze haar martelde, zou er een onderzoek worden ingesteld. Zelfs als Ava alleen werd doodgestoken of neergeschoten, zouden de media zich ermee bemoeien en de politie onder druk zetten om de moord op zo’n bekend iemand snel op te lossen.

Er moest een eenvoudiger manier zijn…

Kalyna draaide zich om en keek uit het raam, en toen kwam de voor de hand liggende oplossing bij haar op. Ava’s woning was omringd door water. Het zou niet zoveel verbazing wekken als ze verdronk. Rivieren konden gevaarlijk zijn; er kwamen regelmatig mensen in om. Ze hoefde maar uit te glijden op een steen en haar hoofd te stoten – een bizar ongeluk – met hetzelfde resultaat. En daar zouden de kranten niet meer dan een kort berichtje aan wijden.

Bij die gedachte glimlachte Kalyna. Een bijkomend voordeel was dat het makkelijk uit te voeren zou zijn, vooral omdat ze nu meteen de voorbereidingen kon treffen. Ze zou de zonnebril terugleggen in de auto en alles achterlaten zoals ze het had gevonden, inclusief het gedeeltelijk openstaande raam. Ze zou de hor gladstrijken zodat de snee die ze erin had gemaakt alleen zichtbaar was als iemand er echt naar zocht. Dan kon ze via dezelfde weg binnenkomen wanneer ze vannacht terugkwam.

De opwinding bracht een stoot adrenaline teweeg. Haar plan verder uitstippelend, liep ze nog een keer de woonboot door. Ze moest er in het donker de weg kunnen vinden zonder tegen meubels op te botsen, moest weten waar ze Ava kon vinden wanneer die sliep.

‘Hier zal ze liggen,’ mompelde Kalyna toen ze de grote slaapkamer binnen ging. ‘En ze zal niets vermoeden.’

Hoewel Ava’s kamer schoon was, was haar bed niet opgemaakt, en over een stoelleuning hing een sweater. Een deel van het logo op dat sweater was zichtbaar, en toen Kalyna het herkende, klemde ze haar kaken op elkaar. Waarom had Ava een sweater van de luchtmacht? Vooral een die zo groot was.

Natuurlijk was die niet van haar. Hij was van Luke.

‘Dat rotwijf!’ schreeuwde ze, en ze gooide de sweater op de vloer. Ze wilde alles op de boot kapotmaken, wilde Ava ook kapotmaken. Ze zou Luke met niemand delen; ze wilde hem helemaal voor zichzelf.

Maar ze kon alleen maar krijgen wat ze wilde als ze haar hersens gebruikte.

Diep ademhalend probeerde ze te kalmeren. Ze mocht zich niet zo opwinden. Zoals altijd als ze overstuur was, kwam ze in de verleiding zichzelf te snijden of te krabben, met haar hoofd tegen de muur te bonken, maar daar mocht ze nu niet aan toegeven. Zíj zou vannacht niet gewond raken. Ze zou haar woede bewaren voor Ava – maar die sweater liet ze niet achter.

Nadat ze vastbesloten de sweater om haar middel had geknoopt, begon ze Ava’s laden te doorzoeken. Ze moest weten of Ava een wapen had voor het geval dat ze ontsnapte of dat er iets anders misging.

Maar ze vond niets gevaarlijkers dan een nagelvijl. Ava was totaal niet voorbereid op wat haar te wachten stond.

Aan de zijkant van de kamer staande, stelde Kalyna zich voor hoe het precies zou gaan. Ze zou Ava verrassen in haar slaap en haar handen en voeten vastbinden. Daarna zou ze haar naar de rivier slepen –

Nee, ze kon haar niet slepen. De schaafwonden zouden te zien zijn op het lijk wanneer dat werd gevonden. Ze moest Ava op een deken leggen en haar op die manier naar buiten brengen. Dan zou ze Ava over de reling van de boot gooien en achter haar aan het water in duiken om haar hoofd onder water te houden tot ze dood was. Wanneer Ava’s longen zich hadden gevuld met rivierwater zou ze haar met een steen een klap op haar hoofd geven. Dan zou het lijken alsof ze haar hoofd had gestoten en het bewustzijn had verloren. Daarna zou ze de touwen om Ava’s handen en voeten doorsnijden en de sporen die ze eventueel op haar huid hadden achtergelaten wegmasseren.

Kalyna was een beetje bang dat ze die sporen niet helemaal weg zou kunnen krijgen. Ze had nog nooit iemand op deze manier vermoord, wist niet wat ze kon verwachten. En in de tv-series over forensische onderzoekers waren het altijd de sporen op het lichaam waardoor de politie de dader vond. Maar dit was een ander geval. Ze zou de touwen zo gauw weer verwijderen dat ze weinig schade konden aanrichten. En als Ava’s lichaam lang in het water bleef, zou het zo opgezwollen en verkleurd zijn dat de afdrukken van de touwen toch niet meer zichtbaar zouden zijn.

Wanneer het voorbij was, zou ze de steen en het touw meenemen. Vervolgens zou iemand, morgen of overmorgen, of misschien zelfs nog later, Ava in de rivier zien drijven. Of, nog beter, de vissen zouden haar opeten of ze zou naar zee drijven. Wat er in dat stadium gebeurde, kon Kalyna niet schelen. Tegen die tijd was ze immers terug op haar werk en kon niets of niemand haar in verband brengen met zo’n tragisch ongeval.

En dan zou Luke van haar zijn.

Ava’s gedachten waren bij de zaak in Arizona. Het was makkelijker om over de moord op Norma na te denken, om zich af te vragen of rechercheur Morgan vorderingen maakte, dan om aan Luke te denken. En ze wilde zich al helemaal niet concentreren op wat haar vader haar vertelde, want dan zou ze gillend van frustratie het restaurant uit rennen. Vanaf het moment waarop ze waren gaan zitten, had hij over Carly gepraat. Hij had haar deugden opgehemeld en had Ava – en waarschijnlijk ook zichzelf – ervan proberen te overtuigen dat ze niet zo slecht was als ze leek. Hij zei zowaar dat ze minder opvliegend zou worden en ‘ten slotte’ volwassen zou worden.

Wanneer, wilde Ava vragen. Zij zag geen enkele verbetering in Carly’s gedrag. Waarom zou Carly ook veranderen? Niets spoorde haar daartoe aan. Als ze in woede uitbarstte omdat Chuck wilde gaan vissen, ging hij niet vissen. Als ze in woede uitbarstte omdat Chuck zijn dochter wilde bezoeken, zegde hij de afspraak af. Hij deed alles wat ze vroeg.

Waarom loog hij zichzelf dan voor? Waarom pikte hij Carly’s gedrag? Ava kreeg er geen hoogte van. Was het zo belangrijk voor zijn ego dat hij zo’n jonge vrouw had? Dat moest haast wel. Wat had ze anders om hem vast te houden?

De reden waarom hij bij Carly bleef, was een combinatie van trots, ego en angst, oordeelde ze. Haar vader verafschuwde de gedachte alleen te zijn, vooral nu hij ouder werd. Maar hij was nog steeds een knappe man. Hij zou niet lang alleen zijn. Dat was hij nooit geweest.

‘Ava? Luister je wel?’ vroeg hij.

Ze knipperde met haar ogen en concentreerde zich weer op het gesprek. Om de reden voor zijn plotselinge komst te bagatelliseren, had hij gezegd dat Carly als zoenoffer zijn lievelingseten had gekookt toen ze de laatste keer ruzie hadden gehad. Alsof dat haar kleinzielige aanvallen van jaloezie en haar egoïsme goedmaakte. En daarna had hij iets anders gezegd, maar dat had ze niet gehoord.

‘Sorry, ik… Ik heb een heleboel aan mijn hoofd. Wat zei je?’ vroeg ze.

‘Ik zei dat je geen hoge dunk van haar hebt, hè?’

De berusting in zijn stem verbaasde Ava. Hoe was hij van zijn gebruikelijke verkooppraatje – ze bedoelt het goed, ze heeft alleen veel temperament; ze is opvliegend maar ze heeft een goed hart – gekomen tot een opmerking die zo onverbloemd en direct was?

Ava deed haar mond al open om het te ontkennen. Ze wist wat ze moest zeggen om te worden toegelaten in het leven van haar vader. Ze moest doen alsof ze iedere vrouw aan zijn zijde mocht, omdat die vrouw altijd op de eerste plaats kwam. Maar vandaag kon ze dat niet opbrengen. Ze was te moe voor dat gevecht, een gevecht dat ze toch nooit kon winnen, in ieder geval niet van Carly.

Nerveus keek ze hem aan. ‘Nee.’

Hij legde zijn vork neer. ‘Ze is niet zo slecht als jij misschien denkt, Ava.’

‘Dat zeg je steeds. Hoe vaak heb je dat alleen vandaag al niet gezegd?’

‘Ik hoop dat je het op een dag gelooft. Ik probeer de kloof tussen jullie te overbruggen.’

Door de verantwoordelijkheid voor die kloof op háár te schuiven?

‘Carly zou graag meer contact met je hebben,’ zei hij. ‘Dat zegt ze altijd tegen me.’

Omdat het goed klonk. Omdat hij het wilde horen, het wilde geloven. Maar Carly had nooit iets gedaan waaruit bleek dat ze echt meer contact wilde, had nooit enige moeite gedaan. Ze maakte juist duidelijk dat ze precies het tegenovergestelde wilde. ‘Waarom wil ze me dan nooit zien?’ vroeg Ava.

‘Ze voelt dat je haar niet mag, lieverd. Dat geeft haar een onbehaaglijk gevoel. Dat zou iedereen een onbehaaglijk gevoel geven.’

Ava deinsde achteruit. ‘Dus het is míjn schuld?’

‘Dat zeg ik niet. Ik vraag je alleen een beetje verder te kijken dan de buitenkant, een beetje meer moeite te doen.’

Ava sloeg haar handen voor haar gezicht.

‘Luister je?’

‘Dat probeer ik, maar…’

‘Maar wat?’

Ze liet haar handen zakken. ‘Ik vind het zo gênant dat je je belachelijk maakt voor zo’n kinderachtige rotmeid.’

Met een vuurrood hoofd vloog hij overeind. ‘Nu klink je net zo jaloers als je volgens haar bent.’

‘Ben ík jaloers? Ik ben je dochter. Ik verdien op zijn minst een beetje aandacht van je.’

‘Doe me dit niet aan,’ zei hij. ‘Niet nu. Ik ga een succes maken van mijn huwelijk.’

‘Maar begrijp je het dan niet?’ riep ze. ‘Daar zijn twee mensen voor nodig. Twee volwassen mensen. Je kunt niets doen. Het is gewoon een kwestie van tijd.’

‘Zie zelf maar hoe je thuiskomt!’ snauwde hij, en hij liep met grote passen naar buiten. Om het nog erger te maken, bracht de serveerster haar vervolgens de rekening.

Het was goed om weer in haar appartement te zijn. Een tijdje had Kalyna gedacht dat ze er nooit meer zou komen. Toen ze meereed in Jerry’s truck en zich haar terugkeer naar haar geboorteland voorstelde, had ze niet verwacht dat ze haar appartement zou missen, maar nu wist ze beter. Ze kon zich Oekraïne niet eens herinneren, had geen idee waar ze daar zou moeten wonen als ze terugging. Nu zou ze hier blijven, bij Luke.

Op de klok, die aan dezelfde muur hing als haar tv, zag ze dat het al over drieën was. Ze had voor vanavond nog een heleboel te doen. Om te beginnen moest ze de was doen, zoals ze Luke had beloofd. Luke moest denken dat ze daar de hele dag mee bezig was geweest. Verder moest ze zwarte kleren en touw kopen voor haar bezoek aan Ava’s boot. En die spullen kon ze niet halen bij een winkel in de buurt. Ze moest naar een ander district, ergens waar de politie niet zou zoeken, voor het geval ze werd vastgelegd door een bewakingscamera. Ze zou haar aankopen contant betalen en de bonnetjes vernietigen. En het touw zou ze na afloop begraven in het bos.

De hele rit van Ava’s woonboot naar Fairfield had ze nagedacht over haar plan en gezocht naar mogelijke problemen, maar ze kon er geen fout in vinden. Het zou natuurlijk beter zijn als ze niet met haar eigen auto ging, maar er een leende, maar ze kende niemand in haar appartementencomplex goed genoeg om zoiets te vragen. Bovendien zou het een ongewoon verzoek zijn en juist de aandacht op haar vestigen in plaats van van haar af te leiden.

Nadat ze haar koffer de slaapkamer in had gesleept, deed ze hem open en haalde haar vuile kleren eruit. Als ze toch Lukes was deed, kon ze net zo goed meteen haar eigen was doen. Ze wilde dat ze tijd had om ook iets voor hen beiden te koken, maar dat kon altijd morgen nog, of overmorgen, wanneer Ava dood was.

Bij de gedachte aan Luke wilde ze hem bellen, gewoon om iets van zich te laten horen. Maar de batterij van haar mobieltje was leeg, en om dat te verhelpen, moest ze een nieuwe oplader kopen.

Misschien kon ze dat doen terwijl ze haar andere aankopen deed. Ze was in de verleiding ook nog een paar andere dingen te kopen – voorwerpen waarmee ze wat meer lol kon hebben met Ava. Als iemand het verdiende om op dezelfde manier te sterven als Sarah, dan was het Ava Bixby wel. Maar als het lijk werd gevonden, zou er autopsie op worden verricht. Kalyna kon niets extra’s doen om Ava te straffen, want dat zou te zien zijn op haar lichaam. En het was juist de bedoeling dat haar dood eruitzag als een ongeluk.

‘Je komt er genadig af,’ gromde ze. Hoewel Ava meer verdiende, moest het volstaan dat ze betaalde met haar leven.