Hoofdstuk 1

Sacramento, Californië

Drie weken later

Van achter haar bureau keek Ava Bixby naar de stevig gebouwde vrouw die het papieren zakdoekje verfrommelde dat Ava haar zojuist gegeven had. Haar vlekkerige gezicht en opgezette ogen leken niet te passen met het gevechtstenue dat ze aanhad. Maar het afschuwelijk incident dat pas drie weken geleden had plaatsgevonden waarover ze net verteld had zou iedere vrouw aan het huilen zou maken, zelfs zo’n stoer militair type.

‘Neem er de tijd voor,’ zei Ava geruststellend. Doordat ze dagelijks met slachtoffers omging, wist ze de juiste toon aan te slaan. Het was haar werk. Natuurlijk waren niet al haar cliënten verkracht, de meeste waren het rechtstreekse slachtoffer van een gewelddelict. Haar partners, Skye Willis en Sheridan Granger, waren ervaringsdeskundigen. Zelf had Ava ook ervaring met een geweldmisdrijf, maar op een andere manier.

Toen Kalyna Harter zich had voorgesteld, had ze verteld dat ze stafsergeant E-5 was bij de luchtmacht. Hoewel haar voornaam deed vermoeden dat ze uit Oekraïne kwam, wat ook uit haar uiterlijk af te leiden viel, sprak ze accentloos Engels. Daardoor vermoedde Ava dat ze naar de Verenigde Staten was geemigreerd toen ze nog heel jong was. Op haar neus had ze lichte sproeten, en haar fijne blonde haar hing steil over haar rug. Ze zou mooi zijn geweest als haar gelaatstrekken niet een beetje grof of onregelmatig of… wat dan ook waren geweest. Ava kon niet precies zeggen hoe het kwam dat haar gezicht net niet mooi was.

‘Het spijt me, het is…’ Kalyna snufte. ‘…zo moeilijk om erover te praten.’

‘Dat begrijp ik volkomen.’ Hoewel Ava nooit zelf fysiek was aangevallen, had ze wel geleden onder de gevolgen van een misdrijf. Door wat haar moeder had gedaan, wist ze hoe iedereen die bij een misdrijf betrokken was geweest daar onder kon lijden, ook als men niet zelf het slachtoffer was geweest.

‘Hij… Hij leek zo’n aardige man,’ zei Kalyna. ‘Ik heb drie maanden met hem gevlogen en hij heeft nooit iets gezegd of gedaan waardoor ik dacht dat hij gevaarlijk kon zijn. Waarom zou een man met zo’n lichaam trouwens zijn toevlucht moeten nemen tot geweld?’

Zoals altijd wanneer Ava aan haar moeder dacht, dwaalden haar gedachten af. Ze was moe en daardoor kon ze zich vandaag niet zo goed concentreren als anders. Weliswaar was het pas maandagochtend, maar zoals gewoonlijk had ze het grootste deel van het weekend gewerkt. Soms gunde ze zich geen tijd om afstand van dit alles te nemen en dan voelde ze zich bijna… verdoofd.

Ze pakte haar pen en probeerde zich te concentreren, haar best doend om het drukkende gevoel van verlies en verraad af te schudden dat haar altijd overviel wanneer ze er het minst op voorbereid was. Ze miste haar moeder, en tegelijkertijd schaamde ze zich ervoor dat ze iemand miste die in staat was tot wat Zelinda had gedaan. ‘Verkrachting gaat niet om seks, Ms. –’

‘Zeg alsjeblieft Kalyna.’

‘Kalyna. Het gaat om macht. En je kunt aan de buitenkant niet zien of iemand een verkrachter is. Maar…’ Ze legde haar pen weer neer. ‘…ik weet niet goed hoe ik je kan helpen. Dit is een zaak voor het leger. Je hebt al verteld dat de militaire politie een onderzoek instelt.’

‘Het is gebeurd in mijn appartement, en ik woon niet op de basis, dus de civiele politie zou ook een vervolging kunnen instellen.’

Hun gesprek werd onderbroken door een klop op de deur.

‘Sorry.’ Ava legde haar pen neer. ‘Binnen,’ riep ze vervolgens.

Skye Willis verscheen in de deuropening. Met haar zongebruinde huid en strakke armen en benen had ze geen make-up of elegante kleren nodig, maar ze kleedde zich altijd leuk. Vandaag had ze een zomerjurkje aan en droeg ze haar blonde haar in een paardenstaart. Ze had Sheridan bij zich. Hoewel die een stuk kleiner was dan Skye en niet zulke strakke spieren had – ze was een beetje mollig – was ze net zo mooi. Met haar opvallende bijna violette ogen en haar donkere haar trok ze bijna overal de aandacht.

Vergeleken bij haar mooie partners voelde Ava zich maar gewoontjes. Met haar donkerblonde haar, ogen die bruin noch groen waren maar iets daartussenin, en een lichaam dat zo mager was dat je het bijna knokig kon noemen, kon ze niet bij hen in de schaduw staan. Misschien droeg ze daarom het liefst stijve rechte pakjes. Maar ze accepteerde zichzelf en probeerde niet te wedijveren met vrouwen die mooier waren dan zij.

‘We gaan naar Starbucks,’ verkondigde Skye.

‘Zullen we koffie voor jullie meenemen?’ vroeg Sheridan.

Ava keek Kalyna vragend aan.

‘Ik hoef niets,’ mompelde die.

‘Ik ook niet,’ zei Ava.

Skye moest Kalyna’s vlekkerige gezicht hebben opgemerkt en hebben beseft dat ze midden in een serieus gesprek waren beland, want ze dempte haar stem. ‘Oké, sorry dat ik jullie heb gestoord,’ zei ze.

Sheridan zwaaide even toen ze weggingen.

‘Werken die vrouwen ook hier?’ vroeg Kalyna.

‘Zij hebben deze organisatie opgericht.’ Ava werkte nu twee jaar bij De Laatste Linie, maar Skye, Sheridan en nog een andere vrouw die Jasmine Fornier heette, waren op het idee gekomen en hadden de instelling opgericht en op gang gebracht. Jasmine, die een uitmuntende forensisch psychologe was, gaf nog steeds af en toe advies aan hen, maar ze was inmiddels getrouwd en naar Louisiana verhuisd, waardoor er een baan was vrijgekomen voor Ava.

‘Dus jullie werken hier maar met zijn drieën.’

‘Ja, plus een groep deskundigen, van psychologen tot en met bodyguards, van wie de meesten onbetaald werken. En verder hebben we nog een aantal vrijwilligers.’

‘Dat wist ik niet. Toen ik belde, kreeg ik direct een afspraak met jou.’

‘Omdat ik niet getrouwd ben, werk ik meer uren per week dan de anderen. En ik houd me vooral bezig met casework en minder met administratie en fundraising.’

‘Ik begrijp het.’

In een poging weer ter zake te komen, keek Ava in haar aantekeningen waar ze waren gebleven voordat ze gestoord werden. ‘Je… zei iets over de civiele politie.’

‘Ik zei dat die ook een vervolging zou kunnen instellen,’ zei Kalyna. ‘Maar ze willen er niet bij betrokken raken. Ze vinden het niet nodig het geld van de belastingbetalers twee keer uit te geven om de kapitein te vervolgen, dus hebben ze besloten de zaak door het leger te laten afhandelen.’

‘Wil je dan niet dat het leger de zaak afhandelt?’

‘Ik heb geen vertrouwen in de luchtmacht. Die zou alles doen om een schandaal te voorkomen, zelfs als dat betekende dat ze Luke vrijuit moesten laten gaan. Hij is een van hun beste piloten, een officier. Dat is iemand met een heleboel gezag. Ik ben maar een lager personeelslid, en op de koop toe een vrouw.’

Ava geloofde best dat het leger deze zaak liever in de doofpot zou stoppen. Maar zou de militaire politie hem daarom echt minder grondig onderzoeken dan nodig was?

Terwijl Ava daarover zat na te denken, welden er opnieuw tranen op in Kalyna’s ogen. ‘Daarvoor zijn jullie er toch? Om mensen als ik te helpen? Mensen die alles tegen zich hebben en geen recht krijgen gedaan?’

‘Daarvoor zijn we er.’ Hoewel Ava op dezelfde geruststellende toon sprak als tevoren, zaten haar in deze zaak een paar dingen dwars. De ambtenaren van de luchtmacht zouden niet blij zijn als ze op de vingers werden gekeken door iemand van een civiele organisatie. Zelfs de openbare aanklagers die ze zou proberen te helpen, zouden haar waarschijnlijk tegenwerken. Dat zou misschien niet zo’n probleem zijn als ze wist hoe het leger te werk ging of als ze daar connecties had, maar dat was niet het geval. En dat gold ook voor de anderen van DLL. Ze moest voorzichtig omspringen met het fonds van de organisatie en zeker weten dat ze niets verspilde van het geld dat ze met zoveel moeite inzamelden. Ze hadden lang niet genoeg middelen om iedereen bij te staan die hulp nodig had. Nu het slecht ging met de economie hadden Skye, Sheridan en zij besloten alleen mensen bij te staan die dringend hulp nodig hadden of mogelijk bedreigd werden. Anders gingen ze failliet, en dan konden ze helemaal niemand meer helpen.

Maar dit was een schoolvoorbeeld van het gevecht van David tegen Goliath. Omdat Ava een zwakke plek had voor de underdog, was de verleiding groot de opdracht aan te nemen. Misschien kwam het doordat ze wist dat deze in gevechtstenue gestoken vrouw zich staande moest houden in een typische mannenwereld. Of misschien kwam het door de herinnering aan Bella Fitzgerald, haar allereerste cliënte, die Ava tot op de dag van vandaag nog achtervolgde.

‘Help je me dus?’ vroeg Kalyna.

Kalyna’s situatie voldeed aan beide normen van De Laatste Linie: ze had dringend hulp nodig en werd misschien bedreigd. Maar toch was Ava er nog niet van overtuigd dat hun organisatie veel zou kunnen uitrichten. Zou het alleen haar tijd en het geld van DLL opslurpen, met geen beter resultaat dan als ze zich er niet mee had bemoeid? Ze moest haar verstand gebruiken. Wat Bella was overkomen, mocht haar niet dwingen elke verkrachtingszaak aan te nemen, hoe geloofwaardig die ook leek te zijn.

Kalyna haalde een paar foto’s uit haar tas en schoof ze over het bureau heen naar Ava toe. ‘Kijk wat hij me heeft aangedaan.’

De foto’s toonden Kalyna onder fel wit licht, gekleed in een nachthemd van het ziekenhuis. Haar gezicht was bont en blauw, haar ene oog was zo opgezwollen dat het bijna dichtzat, en ze had een dikke lip. Op dat moment zag Ava niet Kalyna maar Bella, die in een vergelijkbare omgeving lijkwit en levenloos onder een laken had gelegen.

‘Hoe kom je aan die foto’s?’

‘Ze zitten in mijn dossier. Ik heb van de arts van de spoedeisende hulp geëist dat hij mij ook een setje gaf.’ Ze boog zich naar Ava toe. ‘Help je me? Alsjeblieft, help me.’

Ava vloekte, maar alleen in gedachten. Ze kon geen nee zeggen omdat ze weigerde het risico te lopen nog een vrouw te laten sterven zoals Bella was doodgegaan. ‘Ik zal doen wat ik kan,’ beloofde ze. Om Kalyna’s opluchting een beetje te temperen, voegde ze er meteen aan toe: ‘Maar je moet wel begrijpen dat ik nog nooit iemand uit het leger heb bijgestaan. Ik heb geen idee waar we mee te maken krijgen, maar ik ben ervan overtuigd dat de regels anders zijn dan waarmee ik in het verleden ben geconfronteerd. Het leger is een volkomen andere wereld.’

‘Het is genoeg dat ze weten dat jij me helpt. Dan moeten ze de zaak wel eerlijk behandelen,’ zei Kalyna. ‘Jullie staan altijd in de krant, en ze zijn bang voor de media.’

‘Heb je ons zo gevonden?’ vroeg Ava. ‘Heb je over ons gelezen in de krant?’

‘Ja. En ik heb over jullie horen praten op het journaal.’

Dat verklaarde het. De twee luchtmachtbases in Sacramento waren jaren geleden gesloten, en Travis was maar een uur rijden in westelijke richting, in Fairfield. Hoewel Ava zelf zelden een piloot zag, althans niet in uniform, hadden haar partners en zij aan een paar tamelijk in het oog lopende zaken gewerkt. De publiciteit verhoogde niet alleen de donaties maar ook de bekendheid. Maar als de luchtmacht zijn kapitein wilde beschermen, zou hij een geduchte tegenstander zijn, vooral als de civiele politie er niet bij betrokken wilde raken.

Het zou allemaal afhangen van het bewijs, besloot Ava. Als ze genoeg bewijs kon verzamelen – een getuige die Luke had zien weggaan net voordat Kalyna om hulp riep, verwondingen die Kalyna hem had toegebracht toen ze zich verdedigde, eerdere verkrachtingen of andere problemen, – kon niemand Luke Trussell redden.

‘Spel zijn achternaam en vertel me alles wat je verder nog over hem weet,’ zei ze, ‘tot en met de kleur van zijn ondergoed aan toe.’