Hoofdstuk 26

 

 

 

Lukes auto stond niet op de parkeerplaats, en hij deed niet open op haar kloppen. Waar was hij dan om bijna vier uur ’s nachts?

Was hij uit met een andere vrouw? Met Ava? Ava was bij hem geweest toen ze hem de laatste keer aan de telefoon had. Toen was het ook laat geweest, veel later dan de afspraakjes die Kalyna altijd had.

Ze stond voor Lukes deur en keek links en rechts door de verlaten gang. Het was doodstil. Dat maakte haar nog benieuwder naar waar Luke uithing.

Zou ze naar binnen gaan? Een beetje rondneuzen in zijn appartement? Erachter zien te komen of hij iets met Ava had?

Ze moest wel. Dit was de ideale gelegenheid. Later had ze het misschien te druk om bij hem langs te gaan. De politie van Arizona wilde haar spreken. En te oordelen naar de voicemailberichten van haar werk had de politie haar superieur op de basis al gewaarschuwd. De bewaking bij de poort had waarschijnlijk al opdracht gekregen haar aan te houden als ze kwam opdagen of probeerde binnen te komen. Iedereen zocht haar. En Tati had ook al een stuk of vijf keer gebeld. Ze had alle berichten naar de voicemail laten gaan, en elk bericht klonk paniekeriger dan het vorige.

Kalyna, waarom neem je niet op? Wat is er aan de hand? Ik moet met je praten. Bel me alsjeblieft… De politie wil je een paar vragen stellen. Je moet zo gauw mogelijk contact met hen opnemen, hun vertellen wat je weet over die liftster, voordat Mark zijn zegje doet… Het wordt zo eng, Kalyna. Ik begin het ergste te vrezen. Waar ben je in godsnaam?

Ze was hier, precies waar ze wilde zijn.

Ze ging op haar hurken zitten en keek onder de mat, maar de reservesleutel die hij daar bewaarde, was weg. Ongetwijfeld had hij die veiligheidshalve weggehaald, maar dat deerde haar niet. Ze had die sleutel niet nodig, omdat ze er weken geleden al een kopie van had laten maken. Hij zat in het kleingeldvakje van haar portefeuille.

Een paar ogenblikken later stond ze in Lukes woonkamer en had ze de deur achter zich dichtgedaan. Voor het geval dat hij zijn auto had uitgeleend aan een vriend, wat hij regelmatig deed, en niet op haar klopje had gereageerd omdat hij sliep, liep ze op haar tenen naar zijn slaapkamer om dat te controleren. Maar zijn bed was onbeslapen, keurig opgemaakt.

Waar was hij? Zo laat had hij buitenshuis niets te zoeken. Zelfs de bars waren al dicht. Was hij naar San Diego gegaan om zijn familie te bezoeken? Of lag hij in Ava’s bed?

Die hoer! Alleen al de gedachte dat ze samen waren, maakte Kalyna razend. Hoe kon Ava een slachtoffer zo in de steek laten, alleen om haar benen uit elkaar te doen voor Luke? En ze leek nog wel zo preuts.

Maar natuurlijk zou Ava dat doen als ze kon. Wie zou dat niet doen – voor Luke?

Ze hoefde zich nergens zorgen over te maken. Ava was tenslotte niet mooi. Als er al iets tussen hen was, dan gebruikte Luke haar. Hij was waarschijnlijk met haar naar bed gegaan om haar zo ver te krijgen dat ze hem hielp, om er met vleierij voor te zorgen dat ze geen bedreiging voor hem vormde. Zodra hij uit de problemen was, zou hij haar als een baksteen laten vallen.

En daar kon Kalyna meteen voor zorgen. Ze hoefde alleen Ogitani te bellen en een beetje verward te doen over wat ze eerder had gezegd. Haar vertellen dat er misschien iemand anders haar appartement binnen was gekomen nadat Luke was weggegaan, maar dat ze zo overstuur was geweest dat ze het zich niet had gerealiseerd. Ze zou zeggen dat ze zich nu meer herinnerde, en dat de man ook een ander postuur had gehad dan Luke. Ogitani zou de zaak laten vallen en Luke zou Ava laten vallen. En daarmee was de kous af.

Kalyna ging voor het raam staan en keek naar het parkeerterrein beneden. De auto’s onder de straatlantaarns stonden allemaal geparkeerd. Even later zag ze de lichten van koplampen dichterbij komen en er reed een auto voorbij, maar het was geen BMW.

Ze hield zich voor dat ze moest weggaan voordat Luke haar betrapte. Maar ze had een goede reden om hier te zijn. Ze zou uitleggen dat ze helemaal vanuit Arizona rechtstreeks naar zijn appartement was gereden om hem te vertellen dat ze had besloten met de waarheid voor de dag te komen. Dat ze had gedacht dat hij dat zo gauw mogelijk zou willen weten. En ze zou zeggen dat de deur open was geweest. Omdat hij de sleutel had weggehaald, moest hij wel geloven dat hij was vergeten hem op slot te doen.

Dat zou werken. En het betekende dat ze kon blijven.

Omdat ze alles over hem te weten wilde komen, doorzocht ze zijn hele appartement en stal ze zelfs een paar dingen. Een paar foto’s van hem met zijn familie verdwenen in haar tas, tezamen met een T-shirt waarin ze van plan was ’s nachts te slapen. En toen vond ze zijn wasmand. Opgewonden bij het idee dat die kleren zo kort geleden in aanraking waren geweest met zijn huid haalde ze een armvol ervan uit de mand. Ze drukte ze tegen haar gezicht en snoof diep zijn geur op. Afgezien van seks kon ze zich niets persoonlijkers, niets intiemers voorstellen. Maar zijn geur maakte haar verlangen om bij hem te zijn alleen maar sterker. Zo sterk dat ze bang was eraan te bezwijken.

Ernaar snakkend weer dicht bij hem te zijn, kleedde ze zich uit en ging met zijn boxershort aan in zijn bed liggen. Het was niet zo goed als in zijn armen liggen, maar toen ze haar ogen dichtdeed en zichzelf begon te bevredigen, kon ze bijna geloven dat híj het deed.

 

Ava was fysiek en emotioneel uitgeput. Nog vochtig van het zwemmen en het vrijen lag ze op de oever van de rivier naar de sterren te kijken. Luke lag naast haar. Haar hart ging langzamer kloppen, haar ademhaling werd regelmatiger. Het was voorbij. Maar dat vond ze niet erg. Loom, ontspannen, tevreden – voor het eerst in tijden helemaal bevredigd – had ze het gevoel dat ze op het water dreef dat zo dicht bij haar blote voeten kabbelde.

‘Dat was geweldig,’ zei hij.

Ze glimlachte loom. Het leek bijna niet mogelijk dat zij de vrouw was die zojuist met Luke had gevrijd. Ze had niets achtergehouden. Maar ze had er geen spijt van. Nog niet in ieder geval. Er waren te veel vrouwen op de wereld die nooit op deze manier de liefde bedreven. Het oversteeg het alledaagse, het werktuiglijke, het achteloze en schiep een unieke ervaring.

‘Hoe voel je je?’ fluisterde hij.

‘Goed.’

‘Het begint af te koelen. Zullen we naar binnen gaan?’

Ze draaide haar hoofd om en keek naar de woonboot, naar het licht dat door de ramen scheen. Ze wilde nog even in de schaduw blijven, nog een beetje langer genieten van het donker. ‘Zo meteen.’

‘Heb je het niet koud?’

‘Nee. Jij?’

‘Ook niet.’

Ze wist niet hoelang ze in zijn armen lag. Wegdoezelend deed ze geen poging de tijd bij te houden. Op een gegeven moment voelde ze Luke van houding veranderen en een deken over hen heen leggen voordat hij zijn armen weer om haar heen sloeg. Niet lang daarna deed ze met tegenzin haar ogen open om naar de hemel te kijken. Ze hadden een tijdje geslapen. Maar het was nog donker; ze kon nog even blijven liggen. Nog een kwartiertje, en dan zou ze opstaan en naar binnen gaan.

Maar toen ze opnieuw wakker werd, was het klaarlichte dag en keek ze knipperend omhoog naar een derde persoon, die boven hen uittorende en de zon blokkeerde.

 

Kalyna lag nog in Lukes bed. Ze had op hem gewacht, hopend dat hij zou terugkomen zodat ze hem kon verrassen. Ze wilde hem het goede nieuws over Ogitani vertellen en hem de verontschuldigingen aanbieden die ze gerepeteerd had. Maar hoewel ze had geprobeerd de nacht van 6 juni te reënsceneren, was ze nog steeds onbevredigd.

Waarom was hij niet thuisgekomen? Bij haar was hij niet de hele nacht gebleven. Waarom dan wel bij Ava?

Omdat hij dacht dat Ava hem schade kon toebrengen als hij dat niet deed. Daarom. Hij deed alleen wat opportuun was.

Ze sloeg de deken van zich af en stond op om naar het parkeerterrein te kijken. Nog steeds geen BMW. Net toen ze zich had omgedraaid om zich aan te kleden, ging zijn telefoon.

Ze liep naar het nachtkastje en keek op de display. Edward Trussell. Zijn vader. Of iemand uit het huis van zijn vader. Luke was dus niet bij zijn ouders, want dan zouden ze niet naar zijn appartement bellen.

Ze hield zich voor dat ze niet moest opnemen. Maar op het laatste moment schoot haar hand uit. Ze kon er niets aan doen. Ze wilde deze mensen leren kennen, een band met hen hebben. Ze hoorden bij Luke. Als zijn ouders haar mochten, zou Luke eerder geneigd zijn haar ook te accepteren.

‘Hallo?’

Na een korte stilte zei een vrouwenstem: ‘Neem me niet kwalijk. Ik heb het verkeerde nummer gedraaid.’

‘Niet als u Luke zoekt.’

‘Die zoek ik inderdaad. U spreekt met Robin Trussell, zijn moeder.’

‘Hij is er op het moment niet, Mrs. Trussell. Hij was zo aardig me uit te laten slapen terwijl hij iets voor het ontbijt haalt. Maar ik dacht al dat u het misschien was. Daarom nam ik op.’

Opnieuw stilte. Toen vroeg Mrs. Trussell: ‘Wie bent u?’

‘Kalyna Harter.’

‘Kalyna?’

Uit de vijandige klank van Robins stem maakte Kalyna op dat Luke het over haar had gehad. ‘Ja. U hebt waarschijnlijk gehoord van de moeilijkheden die we hebben gehad.’

‘Ik heb een paar dingen gehoord waarover ik erg ongerust was, ja.’

‘Het spijt me. Ik was… in de war. Luke en ik waren samen, die nacht dat alles verkeerd ging. Toen ging hij weg, maar ik sliep en wist niet dat hij was weggegaan. Opeens kwam er een andere man binnen en…’ Ze hapte naar adem. ‘…en het was vreselijk. Hij sloeg me en hij… verkrachtte me en ik dacht dat ik doodging. Het gebeurde allemaal zo snel, en ik herinnerde me niet dat Luke was weggegaan, dus… dus ik nam natuurlijk aan dat hij het was. Ik kon me niet voorstellen dat iemand anders was binnengekomen, zo gauw nadat hij uit mijn bed was gestapt.’

‘Maar waarom zou hij je pijn doen?’

Onder het praten doorzocht Kalyna de bovenste la van het nachtkastje. Ze keek wat voor liedjes hij op zijn iPod had gezet, viste een paar kwartjes uit de la – ze zat altijd verlegen om kleingeld voor de parkeermeter of de wasautomaat – en nam nota van de andere spullen die hij bewaarde. ‘We hadden eerder die avond ruzie gehad, toen hij erachter kwam dat ik met iemand anders uit was geweest. Op de een of andere manier… bracht ik het allemaal met elkaar in verband. Ik was zo vreselijk versuft. Hebt u de foto’s van die nacht gezien?’

‘Nee.’

Er lag een pistool in de la, een 9 millimeter, maar dat verbaasde haar niet. De pistolen die ze op de basis gebruikten, moesten na de schietoefeningen worden ingeleverd in de wapenkamer, maar veel personeelsleden van de luchtmacht hadden er zelf ook een, en het 9mm-pistool was het populairst. Ze dacht erover er zelf een te kopen, maar was er nog niet aan toegekomen. ‘Ik was bont en blauw geslagen.’

‘Maar weet je nu dat Luke het niet heeft gedaan?’

‘Natuurlijk. Het is allemaal rechtgezet.’

‘Goddank.’

Kalyna pakte zijn pistool, controleerde het vizier. ‘Luke zou me nooit zo’n pijn doen. We hebben er inmiddels over gepraat. Eigenlijk zijn we weer samen. Dus alles is in orde.’

Robin Trussell hoestte alsof ze zich had verslikt in haar koffie of thee. ‘Weer samen?’

‘Het zat er al een tijd in dat we een serieuze relatie zouden krijgen, al vanaf de dag dat ik bij zijn vliegeskader werd ingedeeld. Maar het ongelukkige voorval van 6 juni dreef ons bijna uit elkaar.’ Ze richtte zijn pistool op haar spiegelbeeld. ‘Ik voel me zo schuldig over wat ik hem heb aangedaan. Wat ik ú heb aangedaan. Ik bied u mijn welgemeende verontschuldigingen aan.’

‘Wat wij hebben doorgemaakt, is niets vergeleken bij wat jij hebt doorgemaakt. Het moet afschuwelijk zijn geweest. Ik hoop dat ze de man oppakken die het heeft gedaan. Heeft de politie enig idee wie het kan zijn?’

Kalyna legde het pistool neer toen ze nog een foto van Lukes familie vond. Zijn moeder was een kleine vrouw, een beetje te dik, met tintelende ogen en een warme glimlach. ‘Nee. Er zijn geen verdachten. Niemand heeft de dader zien komen of gaan. Het is niet te geloven. Mede daardoor is het ook zo uit de hand gelopen. Ik ben naar een instelling voor slachtofferhulp gegaan en een advocate daar, Ava Bixby, hield vol dat Luke het moest hebben gedaan, dat niemand anders tijd had gehad om binnen te komen nadat hij was weggegaan. Maar… u en ik weten dat hij nooit zoiets zou doen. Ik laat me niet door Ava aanpraten dat hij wel de dader is, niet meer. Het was slopend.’

‘Zei je Ava Bixby?’

‘Ja. Kent u haar?’

‘Luke heeft het over haar gehad. Hij dacht dat ze de ware toedracht begreep en dat ze zich daarom terugtrok.’

Ze trok zich terug omdat hij haar de wip van haar leven had gegeven. ‘Dat kan ze hem wel hebben verteld, maar pas toen ik in de gaten kreeg dat ze me manipuleerde. Ze zei steeds negatieve dingen over hem, dat hij niet zo volmaakt kon zijn als hij leek, dat achter zijn knappe gezicht een verknipte man schuilging.’ Ze dempte haar stem. ‘Ik denk dat ze verliefd op hem is en mij als een rivale beschouwt.’

Weer stilte. Toen zei Robin: ‘Zo te horen is er veel veranderd.’

‘Ja. De afgelopen weken waren een hel.’

‘Het spijt me. En ik ben zo blij dat je weet dat mijn zoon je niets heeft aangedaan. Luke is een goede man.’

‘Hij is fantastisch. Ik houd vreselijk veel van hem.’ Kalyna bespeurde meer verbazing. ‘Heeft hij u niet over ons verteld?’

‘Niet veel, maar… je weet hoe mannen zijn. Ze praten niet graag over gevoelsaangelegenheden. Hoe dan ook, ik begrijp waarom je van hem houdt. We zijn erg trots op hem.’

‘Hoe gaat het met Jenny?’ vroeg Kalyna.

‘Weet je van Jenny?’

Kalyna lachte. ‘Natuurlijk. Luke heeft het vaak over haar.’ In feite had hij het nooit met haar over zijn zus gehad, maar ze had andere leden van hun eskader horen vragen hoe het met haar ging. Dat was een van de voordelen dat ze bij zijn team was ingedeeld. De leden van het eskader hadden een hechte band.

‘Dan weet je natuurlijk al dat ze het ons tegenwoordig niet makkelijk maakt. Ik ben bang dat ze met de verkeerde mensen omgaat. Je weet hoe tieners kunnen zijn. Maar… we doen wat we kunnen.’

‘Gaat ze niet naar een goede school?’

‘Het is best wel een goede middelbare school, maar Jenny is zo weerspannig. Veel opstandiger dan Luke was.’

‘Luke maakt zich zorgen over haar.’

‘Hij wil haar beschermen. Dat willen we allemaal.’

Kalyna haalde een sleuteltje met het BMW-logo uit de la. Ongetwijfeld zijn reservesleuteltje. Ze stopte het in haar tas. ‘Ik zou dolgraag naar San Diego komen om kennis te maken met u en de rest van de familie. Misschien kan ik hem overhalen met Thanksgiving te gaan.’

‘Of misschien wel eerder. Ik voel me hier een beetje vergeten. Maar natuurlijk heeft hij de afgelopen weken wel wat anders aan zijn hoofd gehad.’

‘Wij allebei. We hebben wat tijd nodig om te herstellen.’

‘Dat geloof ik graag. Nou, het was leuk om met je te praten, Kalyna. Wat een fantastisch nieuws dat de aanklacht wordt ingetrokken. Ik popel om het Lukes vader te vertellen.’

Robin klonk geweldig, ideaal – net als Luke. Ze zou een volmaakte schoonmoeder zijn. ‘Zegt u alstublieft tegen uw man dat het me spijt.’

‘O, Ed zal het je vast niet aanrekenen. Wie zou dat kunnen na wat je hebt doorstaan?’

Nog steeds in Lukes bovenste la snuffelend, vond Kalyna een pakje condooms, rekverband en een brief uit Irak van iemand die Phil heette. Dit was de enige brief die hij had bewaard, dus moest hij belangrijk voor hem zijn. En dat betekende dat hij ook voor haar belangrijk was. ‘Dank u voor uw begrip.’

‘Geen dank. Nu kan ik beter ophangen,’ zei Robin. ‘Ik moet naar mijn werk.’

‘Werkt u dan?’

‘Ja. Zodra we ons hier hadden gevestigd, besloot ik te gaan doen wat ik altijd heb willen doen: lesgeven.’

‘Hoe bevalt het u in San Diego?’

‘Heel goed. Het is hier zo mooi.’

‘Aan welke leeftijdsgroep geeft u les?’

‘Kleuters.’

‘Vindt u het leuk?’

‘Ja. Wil je Luke vragen of hij me op school belt wanneer hij terug is?’

‘Natuurlijk. Hij zal het jammer vinden dat hij er niet was toen u belde.’ Kalyna ging op het bed zitten om Phils brief te kunnen lezen, maar ze wilde het gesprek met Lukes moeder nog niet afbreken. Het was bijna alsof ze echt Lukes vriendin was. Dus zocht ze een manier om het gesprek te rekken, om zich nog geliefder te maken, en ze vond het voor de hand liggende onderwerp. ‘We… We hebben nieuws dat hij u graag zal vertellen,’ zei ze. ‘Dus… bereidt u zich maar vast voor.’

‘Nog meer nieuws?’ vroeg zijn moeder.

Kalyna frunnikte aan de hoek van de envelop die ze vasthield. ‘U hoeft niet ongerust te zijn. Dit is goed nieuws. Het soort nieuws dat je moet vieren.’

‘Ik heb een hekel aan verrassingen. Ga je me echt laten wachten?’ vroeg Robin lachend.

Kalyna liet zich glimlachend achterovervallen op Lukes bed. Zijn moeder en zij konden het zo goed samen vinden. Dat was nog een teken dat Luke en zij voor elkaar bestemd waren. ‘Ik zou het u wel vertellen, maar ik denk dat Luke het graag zelf vertelt.’

‘Ik beloof dat ik zal doen alsof ik van niets weet.’

Lachend drukte Kalyna Lukes kussen tegen zich aan. ‘Oké, maar mondje dicht! Bent u zover?’

‘Ik ben zover.’

‘U kunt zich misschien voorbereiden op een gezinsuitbreiding.’

‘Een baby? Ben je in verwachting?’

‘Ja. Ik hoop van een jongen… Luke jr. Ongelooflijk, hè, dat zoiets fantastisch kan voortkomen uit wat er de afgelopen weken is gebeurd.’

Stilte. Toen zei Lukes moeder: ‘Ik… Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik word grootmoeder en ik heb nog niet eens mijn zoons, eh… de moeder van mijn kleinkind ontmoet.’

‘We komen binnenkort op bezoek. Maar misschien gaan we eerst trouwen. U weet wel, een tripje naar Las Vegas. Sinds hij weet dat ik zwanger ben, heeft hij vreselijke haast.’

‘Zijn vader en ik… Nou ja, we zijn een beetje ouderwets,’ legde Robin uit. ‘We willen graag dat de baby onze naam draagt. Maar we zouden ook graag bij de bruiloft zijn.’

‘Ik zal het er met Luke over hebben.’

‘Oké.’

Kalyna ging weer zitten en haalde de brief uit de envelop. ‘U vindt het toch niet erg dat ik niets kan beloven zonder het eerst met Luke te bespreken?’

‘Nee. Ik had het me alleen anders voorgesteld, dat is alles. Maar… dat wil niet zeggen dat we niet ontzettend gelukkig zijn. Als Luke van je houdt, houden wij ook van je. Zonder meer. Hoever ben je heen?’

‘Nog maar een maand.’

Mrs. Trussell begon hardop te rekenen. ‘Dan komt de baby dus in februari.’

‘Ja. Op tijd voor Valentijnsdag.’

‘Wat spannend.’

Wat was deze vrouw goed van vertrouwen. Ze geloofde alles zonder een moment te twijfelen. Kalyna nam aan dat het feit dat ze Lukes telefoon had opgenomen haar geloofwaardigheid verhoogde. Het was te vroeg op de ochtend voor gewone visite. ‘Zodra er een echo is gemaakt, stuur ik u een kopie van de foto.’

‘Dat zou ik fijn vinden.’

Kalyna streek de brief glad om hem te kunnen lezen. ‘Kunt u me uw adres geven? Of zal ik het gewoon aan Luke vragen?’

‘Ik weet niet eens of Luke het heeft. Hij komt met de auto hierheen, maar ik geloof niet dat hij ons wel eens iets heeft opgestuurd,’ zei ze. ‘Heb je een pen?’

‘Een ogenblikje.’ Kalyna sprong op en viste een pen op uit het allegaartje in Lukes la. ‘Ja, zegt u het maar,’ zei ze, en ze noteerde het adres op de envelop van Phils brief. Nadat ze er ‘ma en pa’ boven had geschreven, nam ze afscheid van Lukes moeder en stopte ze de envelop in haar tas. Ze zou hun beslist een bezoek gaan brengen. Heel gauw.