Hoofdstuk 28

 

 

 

De stilte leek oorverdovend. Ava hield zichzelf voor dat ze altijd van de vrede en rust had gehouden, dat ze daarom op een woonboot in de delta woonde, maar vandaag kon ze er niet van genieten. Het was té stil, zenuwslopend stil. Ze wist dat het kwam doordat ze van streek was sinds Luke en Geoffrey waren vertrokken. Maar dat kon ze niet verhelpen. Het enige wat ze kon doen, was troost zien te vinden in haar dagelijkse routine. Voordat ze het nog meer verpestte.

Met dat voornemen had ze geprobeerd aan het werk te gaan. Als ze zich verdiepte in haar werk, lukte het haar misschien de afgelopen nacht en de vreselijke scène erna te vergeten. Maar ze was bang dat niets haar Lukes aanraking kon doen vergeten. En tot dusver was ze ook niet in staat geweest in beweging te komen. Ze voelde zich ziek. Alleen wist ze niet goed wat haar mankeerde; er waren geen fysieke symptomen.

Toen haar mobieltje ging, wierp ze een blik op het nachtkastje, waar ze het had neergelegd toen ze een paar minuten eerder onder de dekens was gekropen. Hoewel het binnen handbereik lag, kon ze niet de energie opbrengen het te pakken. Ze wilde met niemand praten. Ze wilde dat ze de hele wereld kon buitensluiten tot ze hem weer aankon.

Het telefoontje ging naar de voicemail, wat haar even respijt gaf. Meteen daarna werd de stilte echter opnieuw verbroken door de beltoon.

Blijkbaar wilde iemand haar dringend spreken.

Ze boog zich ver genoeg opzij om op de display te kunnen kijken. Tot haar verbazing kwam het telefoontje uit Luke Trussells appartement. Dat was onmogelijk. Luke was hoogstens twintig minuten geleden weggegaan. En zeker op een maandagochtend in het spitsuur had hij twee keer zoveel tijd nodig om thuis te komen.

Wat was er aan de hand?

Ongerust greep ze de telefoon en nam op. ‘Hallo?’

‘Ava?’

Het was een vrouw. ‘Ja.’

‘Is Luke bij je?’

Kalyna. Ava had haar stem niet meteen herkend, omdat die zo vreemd vrolijk klonk, maar nu herkende ze hem. Kalyna was terug uit Arizona. En om de een of andere reden bevond ze zich in Lukes appartement.

‘Wat ben je aan het doen, Kalyna? Probeer je je nog meer problemen op de hals te halen?’

‘Ik zoek Luke.’

‘Hij is hier niet.’

‘Maar hij is vannacht wel bij je geweest, hè? Ik weet dat hij vannacht niet thuis was.’

Beelden van Lukes lichaam op het hare kwamen Ava voor de geest. ‘Nee, hij was hier niet.’

‘Lieg niet! Ik ben zwanger van hem, Ava.’

Ava hoopte vurig dat het niet waar was. Afgezien van of ze wel of niet met Luke wilde omgaan, moest ze er niet aan denken dat hij een kind had van deze vrouw. ‘We hebben nog geen bewijs dat je überhaupt zwanger bent, laat staan van Luke.’

‘We?’ Kalyna lachte bitter. ‘Je hebt het van hem te pakken, hè? Je hebt het net zo van hem te pakken als ik. Je bent niet anders dan ik. Niet echt. Maar hij zal jou geen haar beter behandelen. Hij zal je dumpen en verdergaan naar de volgende vrouw. Denk je dat hij mij niet precies hetzelfde heeft verteld als jou? Heeft hij je niet in je oor gefluisterd dat je zo sexy bent? Zo mooi? Hij heeft zijn mond ook op mijn borst gedrukt. Hij –’

Ava viel haar in de rede. Ze kon het niet aanhoren dat deze vrouw afbreuk deed aan wat er de afgelopen nacht was gebeurd. Ook al nam ze misschien afstand van Luke, ze stond niet toe dat Kalyna de herinnering aan hem bezoedelde. ‘Wat wil je van me, Kalyna?’

‘Ik wil dat je weet dat je gaat verliezen. Ik krijg hem terug. Dat zul je zien.’

‘Je hebt hem nooit gehad.’ Ava had hem trouwens ook nooit gehad. Dat was het nadeel van mannen als Luke en haar vader, het nadeel dat te weinig vrouwen inzagen. Zulke mannen waren buitengewoon knap en bijna altijd aardig – maar ze konden niet genoeg van één vrouw houden om bij haar te blijven. Het ging erom wat of wie hen op het moment het meest prikkelde.

‘Ik heb zijn baby, toch?’ zei Kalyna honend. ‘Dat is bijna even goed. Hij gebruikte je alleen – gebruikte zijn lichaam om je over te halen niet mij, maar hem te helpen. Maar Ogitani heeft de aanklacht ingetrokken. Zodra Luke dat ontdekt, zal hij beseffen dat hij je niet nodig heeft. En dan hoor je niets meer van hem.’

Na het rampzalige einde van hun gezamenlijke nacht verwachtte Ava sowieso niets meer van Luke te horen. ‘Wat doe je in zijn appartement?’ vroeg ze. Het feit dat Kalyna in Lukes appartement was en geen moeite deed dat te verbergen, getuigde van een beangstigende brutaliteit. Wachtte ze hem op met een pistool? Wilde ze ervoor zorgen dat hij haar nooit meer zou kunnen afwijzen?

‘Hij heeft me een sleutel gegeven.’

‘Dat is niet waar.’

‘Hoe ben ik dan binnengekomen?’

‘Je hebt ingebroken.’

‘Hij vertelt jou misschien dat hij niet in me geïnteresseerd is, maar tegen mij zegt hij heel wat anders. Je weet hoe mannen zijn. Ik lig vannacht onder hem te hijgen en te kreunen en ik lach me dood omdat jij dacht dat jij bijzonder voor hem was.’

‘Kalyna –’

Ze hing op.

‘Shit!’ Met trillende vingers toetste Ava het nummer van Lukes mobieltje.

Hij nam meteen op.

‘Ga niet naar huis!’ riep ze. ‘Kalyna is daar.’

‘Is dit Ava? De vrouw met wie ik vannacht heb gevrijd?’ vroeg hij. ‘Wat aardig dat je me belt.’

Hij was boos, en daar had hij alle reden toe. Ze had zich nogal snel tegen hem gekeerd. Maar dit had niets te maken met hun relatie. Dit had te maken met zijn veiligheid. ‘Heb je me gehoord?’

‘Ja. Ik weet dat ze daar is. Ze heeft met mijn moeder gepraat en ze heeft geprobeerd me te bellen. Ik hoop dat ze blijft tot ik thuiskom.’

‘Waar heb je het over? Luke, nee! Ga niet naar huis. Misschien heeft ze een pistool.’

‘Als ze heeft rondgesnuffeld, heeft ze een van míjn pistolen, een 9 millimeter. Maar als ze op me schiet, gaat ze naar de gevangenis.’

‘Eén van jouw pistolen?’

‘Ik heb er nog een. Die ligt in de kofferbak van mijn auto.’

‘O, god. Dit loopt uit op een schietpartij! Zo meteen schiet ze je dood. Dat risico mag je niet nemen. Laat het aan de politie over.’

‘Kom nou, Ava. Je weet toch hoe ze is. Ze vertelt de politie een of andere lulverhaal dat ik haar heb binnengelaten, of dat ze mijn vriendinnetje is, of dat ze me over de baby kwam vertellen en dat de deur niet op slot was en ze dacht dat ik binnen lag te slapen. Wat kan de politie doen tenzij ze mijn tv naar buiten aan het slepen is? Zeggen dat ze moet weggaan? Ik denk niet dat ze daar erg van onder de indruk zal zijn.’

‘Maar in ieder geval word je dan niet neergeschoten!’

‘Niet vandaag. Maar misschien wel de volgende keer dat ze me opwacht. We moeten haar op heterdaad betrappen bij een ernstig misdrijf, iets waarop een langdurige gevangenisstraf staat, anders laat ze me nooit met rust. Ik ben wel van plan de politie in te schakelen, maar niet voordat ik denk dat het zin heeft.’

‘Tegen die tijd is het misschien te laat. Je hoeft niet naar binnen te gaan. Het kan gauw voorbij zijn. Ze wordt waarschijnlijk opgepakt voor de moord op haar moeder.’

‘Daar kan ik niet op rekenen. We hebben geen idee hoe die zaak afloopt. Zelfs als ze hun hoofdverdachte is, wordt ze niet veroordeeld tenzij er geen gerede twijfel bestaat aan haar schuld.’

‘Misschien kan ze de borgsom niet betalen.’

‘En misschien wordt ze niet eens in staat van beschuldiging gesteld. Hoe kunnen ze bewijzen dat zij haar moeder heeft vermoord? Dat ze Kalyna’s DNA in het huis vinden, is niet meer dan logisch. Ze heeft daar gewoond. En Mark is net zo’n aannemelijke verdachte als zij. Of we zijn verhaal wel of niet geloven, hij heeft het slachtoffer bedreigd voordat ze werd vermoord.’

‘Maar die liftster dan?’

‘We hebben twee mensen die elkaar beschuldigen, dat is alles. “Hij zei, zij zei.” Welke jury zal iemand op die grond veroordelen? Welke openbare aanklager zal een vervolging instellen?’

‘Je weet nooit wat er kan gebeuren, Luke. Bel de politie.’

‘Ik verwacht niet dat iemand anders in de nabije toekomst mijn problemen oplost. Ik wil dat ze uit mijn leven verdwijnt. Ze heeft mijn moeder zojuist verteld dat we gaan trouwen. Daarna heeft ze mijn moeder overgehaald haar hun adres te geven om hun een kopie van de echofoto te kunnen sturen. Er moet een eind aan komen. Iedereen die me na staat, loopt gevaar.’

‘Maar ze zou je kunnen vermoorden!’

‘Als ze in mijn appartement is en op me schiet, schiet ik terug.’

‘Wil je haar vermoorden?’

‘Ik wil dat hier een eind aan komt. En ik ben niet bang me te verdedigen. Ik ben militair, Ava. Dat is waarvoor ik ben opgeleid.’

‘Zij ook.’

‘Daardoor is het een eerlijk gevecht.’

‘Verdomme, Luke –’

‘Wat kan het je trouwens schelen? Toen je me vanochtend wegstuurde, bedoelde je in wezen toch dat je me niet meer wilde zien? Je nam niet eens de moeite om te zeggen dat het fijn was geweest en dat je me nog wel een keertje zou bellen.’

Ava liet haar hoofd in haar hand zakken. Ze deed haar mond open, maar kon geen woorden vinden. Wat ze wílde, verschilde hemelsbreed van wat ze nodig dacht te hebben. Ze kon domweg niet geloven dat ze een kans hadden, durfde hem niet te vertrouwen uit angst dat hij net als haar vader klatergoud zou blijken te zijn.

‘Ik zal dat maar als een bevestiging opvatten,’ zei hij toen ze geen antwoord gaf.

‘Ik had een fijne tijd,’ mompelde ze.

‘Oké. Bel me maar als je weer eens naakt wilt zwemmen. Ik ben altijd goed voor een gratis wip. Vraag maar aan Kalyna.’

Ava verstijfde. Luke sloeg nooit grove taal uit in het bijzijn van vrouwen. Nog geen uur geleden had hij tegen Geoffrey gezegd dat die op zijn woorden moest letten. ‘Het spijt me als ik je trots heb gekwetst, Luke.’

‘Mijn tróts, Ava? Ach ja, natuurlijk. Wat zou het anders kunnen zijn. Een man als ik heeft tenslotte geen hart.’ Met die woorden verbrak hij de verbinding.

Verbluft knipperend keek Ava naar de telefoon. Toen probeerde ze hem terug te bellen. Ze moesten hun meningsverschillen opzijzetten. Kalyna was gevaarlijk.

Maar hij nam niet op.

Ze vloekte en belde de politie. Daarna kleedde ze zich haastig aan, bond haar haar in een paardenstaart en rende naar buiten, naar haar auto.

 

Omdat hij Kalyna niet wilde waarschuwen dat hij thuis was, parkeerde Luke niet voor zijn flat maar een blok verderop. Hij had geen idee wat hij binnen zou aantreffen, maar hij was voorbereid op het ergste. Zijn pistool had hij onder zijn riem gestoken. Sommige mensen zouden het misschien beangstigend hebben gevonden een wapen te dragen met de bedoeling het indien nodig te gebruiken, maar hij was soldaat. Een vuurgevecht baarde hem minder zorgen dan een gevecht tegen ongegronde beschuldigingen en de aantasting van zijn goede naam.

Hij liep op een sukkeldrafje naar zijn appartementengebouw en speurde ondertussen het parkeerterrein af. De auto waarmee ze altijd naar de basis kwam, stond inderdaad geparkeerd op een van de vijf plaatsen die waren gereserveerd voor bezoekers. Toen hij erlangs liep, keek hij boos naar een zootje fastfooddoosjes, bruine papieren zakken en bagage.

Wat bezielde haar in vredesnaam?

Nadat hij met twee treden tegelijk de trap op was gerend, liep hij vastberaden naar zijn voordeur. Daar bleef hij staan om te luisteren. De tv stond aan. Hij kon bijna niet geloven dat ze echt zo brutaal was om zich in zijn appartement te installeren.

‘Waar heb ik dit aan verdiend?’ mompelde hij. Hij probeerde de deurknop. De deur was niet op slot, maar… had ze zijn pistool? Zou ze proberen hem neer te schieten?

Zo geruisloos mogelijk duwde hij de deur een eindje open. Hij kon de keuken en het grootste deel van de woonkamer zien. Daar was niemand. Waar was ze dan?

Verderop in de gang ging de deur van een ander appartement open. Om te voorkomen dat iemand tegen hem ging praten, stapte hij snel naar binnen en deed de deur achter zich dicht.

Op de keukentafel stond een beker, en ernaast lag een brief – Phils brief. Toen hij hem daar zo opengevouwen zag liggen, alsof Kalyna hem net had gelezen, werd hij nog kwader. Zonder toestemming zijn appartement binnen gaan was al erg genoeg, maar zijn privécorrespondentie lezen was veel erger. Wat er tussen hem en Phil was voorgevallen, was heel vertrouwelijk. Zelfs zijn ouders begrepen niet echt hoeveel hij voor Marissa had gevoeld.

Tandenknarsend liep hij naar de slaapkamer. In de gang, waar de tv niet zo luid klonk, kon hij water horen stromen. Het kon toch niet echt zo zijn dat ze een douche nam, dacht hij, maar het geluid werd duidelijker naarmate hij dichterbij kwam.

Hoewel er ook in zijn slaapkamer sporen te zien waren dat er iemand was geweest, was hij net zo leeg als de woonkamer en de keuken. De lakens waren verkreukeld, alsof ze in zijn bed had geslapen, een van zijn onderbroeken lag naast het kussen, en een la van zijn ladekast stond open.

Ongelovig schudde hij zijn hoofd. Ze had zelfs niet de moeite genomen de la dicht te doen nadat ze in zijn spullen had rondgesnuffeld. Maar in ieder geval was nu één ding duidelijk. Ze had zijn andere pistool niet meegenomen naar de badkamer. Hij kon het zwarte metaal van de loop zien, met ernaast de doos kogels.

Wat nu? Had ze haar eigen pistool bij zich? Of was ze ongewapend?

De badkamerdeur stond op een kier. Hij sloop erheen en gluurde naar binnen, zijn hand voor alle zekerheid om de kolf van het pistool onder zijn broekriem. Maar het was niet nodig het te trekken. Hij kon in de badkamer geen wapens zien liggen, en haar naakte lichaam was deels zichtbaar door het beslagen glas.

Hij stapte de badkamer in en vroeg: ‘Wat doe je verdomme onder mijn douche?’

Ze gilde van schrik. Daarna schoof ze de deur van de douchecabine open en stak haar hoofd naar buiten. Ze hield geen handdoek voor zich, maar haar naakte lichaam deed hem niets. ‘Daar ben je eindelijk!’ zei ze opgelucht. ‘Ik vroeg me al af wanneer je zou thuiskomen. Je moeder heeft gebeld en vroeg of je haar wilde terugbellen. Ze is op school.’

Wist Kalyna dat zijn moeder op een school werkte? Wat was ze verder nog te weten gekomen? Zijn moeder had gezegd dat ze naar Jenny had gevraagd… ‘Kom eruit,’ zei hij.

Ze aarzelde, alsof zijn koude stem haar verbaasde. ‘Nu meteen? Doe niet zo gek. Ik heb shampoo in mijn haar.’

‘Spoel die er dan uit en kom naar buiten. Ik wil dat je je spullen pakt en verdwijnt uit mijn appartement. En ik wil dat je nooit meer terugkomt.’

‘Zo behandel je de moeder van je baby niet,’ zei ze met een overdreven pruilmondje.

‘Dat je zwanger bent van mijn kind – áls het waar is – geeft je nog niet het recht in te breken in mijn appartement en rond te snuffelen in mijn spullen.’

Haar blik ging naar het pistool onder zijn riem. ‘Wat? Wil je me neerschieten?’

‘Als ik je mijn andere pistool geef, schiet jij dan eerst op mij?’ vroeg hij.

Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Dat is niet aardig van je, Luke.’

‘Je kunt me niet kwalijk nemen dat ik het hoop.’

‘Wat ben jij humeurig. Wat is er? Heeft Ava je uit bed gegooid?’

Feitelijk wel – bij wijze van spreken. En dat stak nog steeds. Maar Kalyna mocht niet merken dat ze het bij het rechte eind had. ‘Waarom doe je dit?’ vroeg hij.

‘Wat?’

‘Dit! Bij me inbreken! In mijn bed slapen!’

‘Ik heb niet ingebroken. De deur was open –’

‘Hij was op slot.’

‘Nee. Ik zweer het. Kijk zelf maar. Hoe moet ik anders zijn binnengekomen?’

Omdat hij op de eerste verdieping woonde, kon ze moeilijk door een raam naar binnen zijn geklommen. Maar hij wist zeker dat hij de deur op slot had gedaan.

‘Toen je niet opendeed, probeerde ik de deur,’ vervolgde ze. ‘Ik kwam hier zo laat aan dat je nergens anders kon zijn dan thuis. Ik dacht dat je sliep. Maar je was er niet, dus heb ik op je gewacht. Ik snap niet waarom je daar zo’n probleem van maakt. Ik heb gister een heel eind gereden en ik was emotioneel uitgeput. Ik verwacht geen medeleven van je, maar mijn moeder is gister overleden. Vermoord. En ik denk dat de moordenaar iemand is die ik van vroeger ken. Dus vergeef me dat ik niet meer in staat was om weg te gaan toen ik hier eenmaal was.’

In plaats van zijn pistool te trekken, balde hij hulpeloos zijn vuisten. ‘Waarom ben je hierheen gekomen?’

‘Dat had je me gevraagd. Je wilde toch het bewijs zien dat ik zwanger ben?’

‘En heb je dat?’

‘Ja!’

Verdomme. Het idee dat hij een kind met haar kreeg, maakte hem bijna net zo misselijk als de manier waarop ze haar lichaam inzeepte en over haar borsten wreef.

‘Schiet in godsnaam op,’ snauwde hij. ‘We praten verder als je klaar bent met douchen.’

Hij smeet de badkamerdeur dicht, stampte zijn slaapkamer in en haalde het pistool en de kogels uit de la. Daarna ging hij op haar zitten wachten in de keuken. Daar kon hij koffie voor zichzelf inschenken en zich uit het hoofd praten een kogel door zijn kop te jagen om geen kind te hoeven krijgen bij een vrouw die door de duivel bezeten was.

De politie kwam toen Kalyna nog in de badkamer was. Ze hoorde Luke met hen praten, hun verzekeren dat hij de situatie onder controle had. Had híj de politie gebeld? Waarschijnlijk wel. Maar hij had hen ook weer weggestuurd, dus het gaf niet. In ieder geval was hij bereid te luisteren naar wat ze te zeggen had. In ieder geval liet hij haar niet uit zijn appartement gooien voordat ze hem de uitkomst van haar zwangerschapstest kon laten zien.

Extra zorg aan haar uiterlijk bestedend, bracht ze mascara aan. Ze wilde er goed uitzien, beter dan ooit. Alles wat ze verlangde, hing af van het komende gesprek.

Nadat hij nog een minuut of tien had gewacht, gooide hij de slaapkamerdeur open. ‘Waarom duurt het zo lang?’

Eindelijk. Ze boog zich voorover naar de spiegel, waardoor haar T-shirt omhoog kroop en hij haar blote achterwerk kon zien. ‘Ik moet me nog aankleden.’

Ongeduldig grommend ging hij terug naar de keuken. Dat was niet de reactie waarop ze had gehoopt. Maar ze had het document van de kliniek nog.

‘Schiet op!’ riep hij over zijn schouder.

Ze trok haar spijkerbroek aan zonder onderbroek. Haar slipje lag ergens in Lukes bed. Waarschijnlijk kon ze het zo vinden, maar omdat haar list om hem terug de slaapkamer in te lokken geen succes had gehad, wilde ze geen tijd verliezen met het te zoeken.

Toen ze de keuken in kwam, stond hij met een beker koffie in zijn hand bij het aanrecht kwaad naar het parkeerterrein te kijken.

‘Zal ik iets te eten voor je maken?’ vroeg ze zo vriendelijk mogelijk, maar hij keek alleen maar nog kwader.

‘Nee. Ik wil dat zogenaamde bewijs zien.’

Zonder iets te zeggen liep ze naar haar tas en haalde het in de kopieerwinkel vervalste document eruit. ‘Alsjeblieft.’

Ze bleef op een afstandje staan terwijl hij het bestudeerde, maar toen hij niet reageerde, kwam ze dichterbij. ‘Het is positief, zie je? Daar staat het.’ Terwijl ze wees, streek ze langs zijn arm en kon bijna niet nalaten haar armen om zijn middel te slaan. Eén omhelzing maar…

‘Ik wil een vaderschapstest,’ zei hij.

Omdat ze dat had verwacht, had ze haar antwoord klaar. ‘Natuurlijk. Maar dat kan niet nu, domoor. Dat kan pas nadat de baby is geboren. Anders kan het gevaarlijk zijn. Ik heb me er al in verdiept omdat je zei dat je bewijs wilde.’

‘Moeten we negen maanden wachten?’

‘Nou ja… acht.’

Hij legde het vel papier weg en liet zich op de stoel zakken waarop zij eerder die ochtend had gezeten.

‘Is dat alles wat je te zeggen hebt?’ vroeg ze.

Zijn blik schoot naar haar toe, en ze had hem nog nooit zo boosaardig zien kijken.

Ze drukte een hand tegen haar keel. ‘Kijk niet zo boos naar me, Luke. Ik krijg er de zenuwen van. Het is míjn schuld niet. Het condoom is gescheurd.’

‘Natuurlijk,’ gromde hij, zijn koffiebeker pakkend.

Ze sloeg haar ogen neer, probeerde er schuldbewust uit te zien. ‘Er is nog iets wat je moet weten.’

‘Wat dan?’ Hij klonk niet bijster geïnteresseerd in nog meer nieuws.

‘Ik heb Ogitani de waarheid verteld. Ze trekt de aanklacht in.’

‘Moet ik nu blij zijn?’

‘Ben je dat dan niet?’ Ze vertelde niet dat er misschien een aanklacht tegen haar zou worden ingediend, noch dat er de volgende dag een rechercheur overkwam uit Mesa om met haar te praten. Dat was van later zorg. Niet alles tegelijk.

‘Zonder jou was er geen aanklacht geweest,’ zei hij.

‘Ik was gekwetst, Luke. Begrijp je dat niet?’

Hij zweeg zo lang dat ze al dacht dat hij geen antwoord zou geven, maar ten slotte zei hij: ‘Misschien wel.’

‘Ik… Ik dacht dat we samen iets hadden. Ik geef al heel lang om je, bijna vanaf het begin dat ik bij je eskader ben. Toen je me die nacht in de steek liet, had ik het gevoel dat… dat je me alleen maar had gebruikt en me dumpte. En voor mij betekende het zoveel meer.’

De poten van zijn stoel schraapten over de vloer toen hij hem naar achteren schoof, maar hij stond niet op. Hij zette zijn ellebogen op zijn knieën en steunde met zijn hoofd op zijn gebalde handen. Waar dacht hij aan? Ze kreeg de indruk dat haar woorden effect hadden, maar helemaal zeker wist ze het niet…

‘Het spijt me,’ vervolgde ze. ‘Het spijt me vreselijk. Het was verkeerd van me dat ik op die manier reageerde. Dat weet ik. En toen ik de artsen had verteld wat er gebeurd was, haalden ze de politie erbij en toen liep de situatie helemaal uit de hand. Ik wist niet hoe ik me eruit moest praten dus… dus bleef ik kwaad om er niet over te hoeven nadenken.’

Hij had die ochtend niet gedoucht en had zich niet geschoren. Toen hij over zijn kin wreef, hoorde ze zijn hand over zijn baardstoppeltjes schuren.

‘Ik vraag alleen maar een beetje begrip van je,’ zei ze, ‘je steun tijdens de zwangerschap.’ Ze wilde hem zo graag aanraken dat het leek alsof haar handen door een onzichtbare kracht naar zijn haar werden getrokken. Maar ze verzette zich ertegen. Ze mocht het niet overhaasten. Hij probeerde fair te zijn. Dat zag ze.

‘Het is deels mijn schuld,’ bekende hij. ‘Ik had me niet zo onverantwoordelijk mogen gedragen.’ Zijn blik gleed naar de brief, schoot toen weer weg. ‘Op de een of andere manier slaan we ons er wel doorheen.’

‘Dat waardeer ik echt,’ zei ze zacht.

Hij haalde diep adem. ‘En als de baby van mij is, zal ik voor hem doen wat ik kan. Dat beloof ik.’

‘Dank je,’ fluisterde ze. ‘Ik weet zeker dat je een fantastische vader zult zijn.’

Ze had verwacht dat haar complimentje een glimlach teweeg zou brengen, maar hij liet zijn hoofd nog verder zakken en sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Hij keek niet eens naar haar. Hij had zich in zichzelf teruggetrokken. Kalyna bracht een hand omhoog. Ze wilde het net wagen die op zijn schouder te leggen toen er op de deur werd geklopt. ‘Luke? Luke, ben je thuis?’

Het was Ava Bixby.