Hoofdstuk 19

 

 

 

Ava zat in de eetkamer achter haar computer haar e-mails te lezen toen Luke plotseling voor haar neus stond. Ze had boven de muziek uit wel een zacht klopje gehoord, maar omdat het bijna middernacht was, dacht ze dat ze het zich had verbeeld. Voor alle zekerheid wilde ze toch even gaan kijken, maar nog voordat ze kon opstaan, zwaaide de deur open.

‘Wat is er –’ begon ze, maar hij legde een vinger tegen zijn lippen om aan te geven dat ze stil moest zijn. Daarna wenkte hij dat ze naar de telefoon moest komen die hij tegen zijn oor hield.

‘Kalyna?’ vormde ze geluidloos met haar lippen.

Hij knikte.

Hoewel ze kon begrijpen waarom hij was teruggekomen, voelde ze zich niet op haar gemak. Ze had namelijk niets anders aan dan zijn sweater en een tangaslipje, dat ze had gekocht omdat ze zich er sexy in voelde. Het liefst was ze blijven zitten, maar omdat Luke zo gespannen keek, besloot ze dat het er niet toe deed wat ze aanhad. De sweater kwam tot halverwege haar dijen, en bovendien had hij vast wel vaker een vrouw in haar ondergoed gezien.

Toen ze naar hem toe liep, leek hij niet eens te merken dat ze zo schaars gekleed was. Hij ging helemaal op in het gesprek. Om haar te laten meeluisteren, draaide hij de telefoon een beetje van zijn oor en boog zich naar haar toe.

‘Ik zeg alleen dat je aanklacht grotendeels daarop berust, en nu is dat weggevallen. Je hebt je die verwondingen zelf toegebracht,’ zei hij.

Zo te horen waren ze verwikkeld in een verhitte discussie.

‘Wie heeft je dat verteld?’ De stem klonk enigszins schril en paniekerig, maar hij was inderdaad van Kalyna.

‘Iemand die ik ken, heeft met je moeder gesproken.’

‘Ava Bixby! Denk je dat ik dat niet weet?’

Luke ging op de bank zitten en trok Ava naast zich neer. Zittend konden ze makkelijker samen naar het telefoongesprek luisteren. ‘Je eigen moeder steunt je niet eens in deze zaak, Kalyna. Dat is wat ik je probeer duidelijk te maken.’

‘Mijn moeder steunt me nooit. Dat heeft ze nooit gedaan. En het kan me niet schelen. Ik wil alleen weten waarvan je Ava kent.’

‘Ze heeft me gebeld.’

‘Hebben jullie elkaar ontmoet? Zijn jullie bij elkaar geweest?’

‘Wat maakt dat uit?’

‘Het verklaart een heleboel. Je hebt haar ontmoet, hè! Daarom heeft ze me gedumpt.’

Die beschuldiging bracht Ava in verlegenheid. Niet op haar gemak beet ze op haar onderlip.

‘Ze heeft je gedumpt omdat ze weet dat je liegt,’ zei Luke. ‘Ze werkt nu voor mij.’

‘Wát?’ gilde Kalyna. ‘Jij bent geen slachtoffer!’

‘Ik ben meer een slachtoffer dan jij.’

‘Dat is gelul! Ze wil alleen maar met je neuken, net als alle andere vrouwen die je ontmoet.’

Ava wilde dat ze het kon ontkennen, al was het maar tegenover zichzelf. Dat ze Lukes sweater had aangetrokken – en niets anders – maakte haar echter niet zo geloofwaardig.

‘Zeg tegen Ogitani dat ze de aanklacht moet intrekken,’ zei hij.

‘Daar is het te laat voor.’

‘Waarom heb je dan teruggebeld?’

‘Om je te waarschuwen.’

‘Waarvoor?’

‘Nu ik zwanger van je ben, pik ik het niet als je vreemdgaat. Je kunt beter niet met andere vrouwen omgaan.’

Ava keek Luke verbluft aan. Dat Kalyna zwanger was, kwam voor haar als een complete verrassing, maar Luke ging er niet op in. ‘Ik ga om met wie ik wil. Je kunt me niet tegenhouden.’

‘Wedden van wel?’ vroeg ze.

‘Waar heb je het over, Kalyna?’

‘Dat zal ik je vertellen. Als je ook maar naar een andere vrouw kíjkt, vermoord ik haar.’

Luke reageerde niet meteen, volgens Ava omdat hij perplex was. ‘Ik hoop dat je dat niet letterlijk bedoelt,’ zei hij ten slotte.

‘Reken maar van wel. Ik weet ook hoe.’

Ava had genoeg gehoord. Mocht ze nog een laatste restje twijfel hebben gehad, nu wist ze zeker dat Kalyna vanaf het begin had gelogen. ‘Kalyna, als je niet ophoudt met die bedreigingen kom je zelf nog in de problemen,’ zei ze in de telefoon.

Op die woorden volgde een geschokte stilte. Vervolgens werd de verbinding verbroken.

De adrenaline gierde door Ava’s lichaam. Ze schoof naar het uiteinde van de bank en probeerde tot zichzelf te komen.

Luke leunde achterover en keek haar aan. ‘Denk je dat ze het meende?’

Ava had een bang voorgevoel dat Kalyna het inderdaad had gemeend. Kalyna trok zich niets aan van de pijn die ze anderen berokkende. Ze was een leugenaarster – waarschijnlijk pathologisch – en volslagen narcistisch. ‘Misschien.’

‘Maar als mensen overstuur zijn, zeggen ze wel vaker zulke dingen.’ Hij wilde het niet geloven. Zoiets als dit had hij nog nooit meegemaakt. Hoewel hij nooit in een oorlogsgebied was geweest, had hij zich altijd voorgesteld dat de vijand duidelijk te herkennen was en een ander uniform droeg dan hij. Kalyna was lid van zijn crew. Ze was een collega, een vrouw.

‘Heb je op dit moment een relatie?’ vroeg ze.

‘Nee.’

‘Des te beter.’

Hij zakte onderuit op de bank. ‘Kan ze niet worden opgepakt voor het uiten van dit soort bedreigingen?’

‘Jawel, maar ze geven haar niet zo’n zware of langdurige straf dat ze haar bedreigingen niet kan uitvoeren.’

‘Bedoel je dat ze niets doen voordat ze iemand echts iets heeft gedaan?’

‘Er is niets wat haar kan tegenhouden als haar besluit vaststaat.’ Dat was het probleem waarmee Ava steeds geconfronteerd werd, vooral in gevallen van huiselijk geweld. Maar de politie kon mensen niet opsluiten alleen omdat ze vermoedde dat ze gevaarlijk waren.

Hij wreef over zijn gezicht. ‘Verdomme! Wanneer houdt dit eindelijk op?’

‘Denk je dat ze echt zwanger is?’ vroeg ze.

‘Ik weet het niet.’ Hij legde zijn mobieltje op de salontafel. ‘Ze hebben mijn sperma gevonden, dus het zou kunnen.’

Dat moest hem doodsbang maken. ‘Wat ga je doen als het waar is?’

‘Proberen de voogdij over het kind te krijgen.’

‘Dat is pas een voorbeeld van gezinsplanning.’

‘Wat je zegt.’

Ava stond op en ging naar de keuken. ‘Wil je iets drinken?’

Zuchtend liet hij zijn hoofd achteroverzakken, en hij staarde naar het plafond. ‘Een hele fles.’

 

Iedereen sliep.

Toen Kalyna klaar was met inpakken, wierp ze nog een laatste blik op haar zus. Vreemd genoeg voelde ze zich opeens ellendig. Ze betwijfelde of ze nog een keer naar huis zou komen. Hier had ze niets meer te zoeken. Haar ouders waren nog intoleranter geworden, accepteerden nog minder van haar dan vroeger. Sinds haar thuiskomst had ze nauwelijks een beleefd woord met hen gewisseld. Maar ze had nooit met hen kunnen opschieten, dus daar had ze zich nog wel overheen kunnen zetten. Het was haar zus die haar hart brak. Tatiana was de enige van wie Kalyna ooit had gehouden en toch… kende ze haar niet meer. Tegenwoordig hadden Dewayne en Norma zo’n invloed op Tatiana, dat die zich al schuldig voelde als ze vloekte. En ze had gezegd dat ze eindelijk gelukkig was. Daarmee had ze bedoeld dat ze gelukkig was bij hén, gelukkiger zonder Kalyna.

Nog nooit had Kalyna zich zo verraden gevoeld als nu. Nu had ze niemand meer. Niemand die haar steunde als ze op het punt stond buiten zichzelf te raken. Niemand die haar redde van de leegte die haar dreigde te verzwelgen in de lange donkere uren dat ze niet kon slapen.

Ze was helemaal alleen.

Nooit eerder was de herinnering aan dat meisje dat Mark en zij tien jaar geleden hadden gemarteld zo sterk geweest. Misschien was dit de wraak van de onbekende liftster. Ze had Kalyna nooit iets misdaan. Kalyna had haar alleen vermoord omdat het kon, omdat Mark haar had opgehitst. En ze had genoten van het machtsgevoel dat het haar had gegeven. Daarom had ze niet meer met Mark willen omgaan. Hij had ervoor gezorgd dat ze te veel als hij was geworden.

Kalyna keek in haar portefeuille wat er over was van het geld dat ze de vorige avond had verdiend in de bar. Het meeste ervan had ze eerder die dag uitgegeven in het winkelcentrum, waar ze ermee had gesmeten om indruk te maken op Tatiana. Nadat ze van Tati geld had geleend voor de zwangerschapstest, had ze gezegd dat haar salaris elektronisch was overgemaakt, ook al zou het pas over een week komen. Haar zus mocht niet denken dat ze helemaal blut was. Niet na de moeite die Kalyna had gedaan haar ervan te overtuigen dat ze goed zat bij de luchtmacht, dat ze makkelijk kon rondkomen. Ze had het geld trouwens niet allemaal aan zichzelf besteed. Ze had een leuke spijkerbroek voor Tati gekocht om het goed te maken dat ze met Danny had geneukt. Ook al wist Tatiana daar niets van, Kalyna had het toch goedgemaakt. Was dat niet aardig van haar?

Natuurlijk. Het geld was welbesteed. Maar nu wist ze niet hoe ze thuis moest komen.

Ze liet zich op haar knieën zakken om te kijken of Tati’s handtasje achter het onderschuifbed lag. Het lag niet op het bureau of ergens anders waar ze het kon zien. En ook niet onder het bed. Maar het moest toch ergens zijn? Misschien in de keuken.

Voorzichtig deed ze de slaapkamerdeur open en tilde haar koffer naar buiten. Ze stond op het punt de trap op te gaan toen haar blik op de deur van de koelcel viel.

Als kind was ze bang geweest voor die koelcel. Ze hield niet van de wasbleke huid, de lijkvlekken en de zwellingen waaruit zo duidelijk bleek dat de mensen daarbinnen niet zomaar sliepen. En toch… oefenden die lijken tegelijkertijd een bepaalde aantrekkingskracht op haar uit. Ze konden haar geen kwaad doen. Ze waren machteloos. Het waren de levenden voor wie ze bang moest zijn.

Ze liep naar de zware luchtdichte deur en schoof de grendel opzij. Toen ze hem opentrok, hoorde ze een zacht geruis. In de koele lucht, die haar aangenaam als een omhelzing omsloot, keek ze naar de vier brancards met de doden die Tati de volgende dag moest verzorgen. Op een ervan lag een oude man, zo verschrompeld dat hij er al uitzag als een skelet. Op de tweede lag een vrouw met levervlekken, op de derde een vrouw van middelbare leeftijd en op de vierde haar tienerzoon. De laatste twee waren omgekomen bij een ongeluk met een dronken automobilist. Hoewel ze hen geen van allen kende, waren ze haar vrienden, de enige mensen die nooit tegen haar in opstand zouden komen.

Als Ava hier lag, zou ze net zo machteloos zijn als zij, dacht Kalyna. En in tegenstelling tot de liftster van jaren geleden, verdiende Ava het te sterven. Ze deed zich niet alleen beter voor dan ze was, maar dacht op de koop toe dat ze Kalyna ongestraft een dolkstoot in de rug kon geven.

Het was tijd om Ava uit de weg te ruimen. Ze vormde een bedreiging.

De traptreden kraakten toen ze naar boven ging, maar verder was er niets anders te horen dan de automatische sprinklerinstallatie voor het huis. Haar vader besproeide het gazon ’s nachts om te voorkomen dat de hete zon van Arizona het gras verschroeide. Een mortuarium moest er vanaf de straat aantrekkelijk uitzien, zei hij altijd. Volmaakt onderhouden gras had een troostend effect.

Zodra ze in de keuken was, bewoog Kalyna zich sneller. Ze liet haar koffer bij de deur staan en begon Tati’s tas te zoeken, maar in plaats daarvan vond ze die van haar moeder.

‘Nog beter,’ mompelde ze, en ze nam de tas mee naar de voorraadkamer, waar ze veilig het licht aan kon doen.

Bingo! Er zat bijna vijfhonderd dollar in haar moeders portefeuille. En haar trouwring zat in het vakje voor kleingeld. Hij paste niet meer, omdat Norma’s handen waren opgezet door de vochtophopingen die was veroorzaakt door de antidepressiva die ze slikte.

Het was een mooie ring met een grote, vierkant geslepen diamant. Nadat Kalyna het geld in haar zak had gestopt, schoof ze de ring om de ringvinger van haar linkerhand om te kijken hoe hij stond. Niet slecht. Aan een jonge hand stond hij veel beter dan –

Kalyna keek op toen ze een geluid hoorde bij de deur van de voorraadkamer. Daar stond haar moeder, de afdruk van het kussen op de wang met de moedervlek, haar donkere haar, dat normaal gesproken keurig gekapt was, aan één kant plat.

‘Wat ben je aan het doen?’ Norma schreeuwde niet. Haar stem was zacht, maar de blik in haar ogen voorspelde weinig goeds.

Het was overduidelijk wat ze aan het doen was. Ze was op heterdaad betrapt. Dus besloot Kalyna het af te doen alsof het niets bijzonders was. Ze haalde de ring van haar vinger en deed hem terug in het kleingeldvakje van haar moeders portefeuille. ‘Ik kon niet slapen, dus besloot ik nu alvast naar huis te gaan.’

‘Je hebt mijn tas.’ Haar versleten knie ontziend, stapte Norma naar voren. Omdat ze zo zwaar was, deden al haar gewrichten pijn, nu al een hele tijd. ‘Je was van me aan het stelen.’

‘Ik was niet aan het stélen,’ zei Kalyna. ‘Ik leende alleen een paar dollar om naar huis te komen. Zodra ik mijn volgende salaris krijg, stuur ik het je terug.’

‘En mijn ring?’

‘Die was ik aan het bewonderen. Wat moet ik er verder mee?’

‘Dat is precies wat ik wil weten. Geef me mijn tas.’ Haar wijde nachtpon golfde om haar heen toen ze naar voren hinkte om haar tas te pakken. ‘Wat heb je verder nog gepikt?’ vroeg ze, in de tas rommelend. ‘Waar zijn mijn diamanten oorbellen?’

‘Die heb ik niet. Ik wist niet eens dat ze erin zaten.’

‘Ze zijn weg.’

‘Ik heb ze niet!’

‘Ik geloof er niets van! Ze kunnen niet vanzelf zijn verdwenen.’ Ze greep haar portefeuille, deed hem open en zag dat hij leeg was. Toen vertrok haar gezicht van de haat die Kalyna de hele tijd al had bespeurd. ‘Kreng! Je heb mijn geld gestolen. Je wilde me kaalplukken, hè?’

Haar moeder begon steeds harder te praten. Kalyna wist dat er een vreselijke scène zou komen als haar vader hier lucht van kreeg. Tatiana zou zich er ook mee bemoeien en proberen iedereen te kalmeren, maar uiteindelijk zou ze partij kiezen voor Norma en Dewayne. In het holst van de nacht geld uit Norma’s portefeuille halen zou Tati ook niet beschouwen als lenen. Als Kalyna geld van Tati had gestolen, zou die het haar hebben vergeven. Dat had ze al eerder gedaan. Maar niet als ze geld stal van Norma. Waarom heb je me niet verteld dat je geld nodig had, zou ze fluisteren met die teleurgestelde blik die ze had vervolmaakt tijdens Kalyna’s afwezigheid.

‘Wind je niet zo op,’ zei Kalyna. ‘Ik zei toch dat ik het zou teruggeven? Ik zit alleen even krap bij kas.’

‘En al dat geld dan dat je in het winkelcentrum hebt uitgegeven? Ik heb de pakjes gezien waarmee je vandaag thuiskwam.’

‘Ik probeerde Tati een leuke tijd te bezorgen.’

Haar moeder kon niet eens fatsoenlijk haar make-up verwijderen. Haar wenkbrauwen, die normaal gesproken ingekleurd waren, waren weggewassen, maar door de vegen mascara onder haar ogen zag ze eruit als een wasbeer.

‘En dan is het dus in orde? Je geeft je geld uit hoe en wanneer je wilt en als je blut bent, steel je van mij? Niet te geloven! Net als ik denk dat je me niet meer kunt verbazen, doe je iets als dit.’

‘Er is een vrouw in Californië die mijn rechtszaak probeert te saboteren,’ legde Kalyna uit. ‘Ze had beloofd me te helpen, maar nu is ze overgelopen naar de kant van de verdachte. Als ik niet terugga, zal ze de aanklaagster overhalen de aanklacht tegen mijn verkrachter in te trekken.’

‘Houd toch op!’ riep Norma. ‘Je bent helemaal niet verkracht. Zoiets bespottelijks heb ik nog nooit gehoord.’ Ze legde haar tas neer en ging de keuken in. ‘Dit is de druppel die de emmer doet overlopen. Ik bel de politie.’

Kalyna volgde haar op de voet. ‘En wat ga je die vertellen?’

‘Dat je een dievegge, een hoer en een leugenaarster bent, dat ga ik ze vertellen! Je bent de lucht die je inademt niet waard, Kalyna, en dat ben je nooit geweest.’

Kalyna’s woede over Ava en Luke en zelfs Tatiana vermengde zich met haar haat voor haar moeder en resulteerde snel in onwrikbare vastberadenheid. ‘Zeg dat niet steeds! Ik ben het zat!’

‘Ik zeg wat ik wil,’ zei Norma, met de hoorn al in haar hand.

Kalyna wist dat alles afgelopen zou zijn als de politie kwam. Zelfs als ze haar niet arresteerden, zouden ze haar terugsturen naar de basis. En daar zou ze worden gestraft door haar bevelvoerend officier. Niemand zou medelijden met haar hebben als ze zojuist was aangehouden wegens diefstal. Ze zou ook uit de gratie raken bij Ogitani, en Luke en Ava zouden ongestraft tegen haar kunnen samenspannen.

‘Leg de telefoon neer,’ beval ze.

Haar moeder rechtte haar hoofd, waardoor haar onderkin schommelde. ‘Vergeet het maar.’ Toen veranderde de klank van haar stem, en Kalyna wist dat iemand had opgenomen. ‘Hallo? Ja, ik wil melding maken van een –’

Kalyna greep de hoorn en smeet hem neer voor Norma haar zin kon afmaken. Maar voordat ze wist wat er gebeurde, schoot Norma’s hand uit en gaf ze Kalyna een draai om haar oren. Verbijsterd en met tuitende oren staarde Kalyna Norma aan. Haar zieke oude moeder had haar geslagen!

En toen sloegen de stoppen door.

Ze liet haar ene schouder zakken en duwde Norma tegen het aanrecht. Toen Norma gromde en haar mond opendeed om te schreeuwen, vloog Kalyna haar naar de strot. Voordat ze het wist, lagen ze op de vloer en kneep Kalyna uit alle macht haar moeders keel dicht. ‘Dit is het gevoel dat je me geeft. Dit is het gevoel dat je me altijd hebt gegeven. Hoe bevalt het je, hè? Hoe bevalt het je?’

Haar moeders ogen puilden uit, haar gezicht werd blauw, en haar mond ging open en dicht, maar Kalyna bleef knijpen, met haar volle gewicht op haar armen leunend toen ze geen kracht meer in haar handen had om te knijpen. Ze liet niet toe dat ze door die olifant Luke zou verliezen. Ze liet niet toe dat ze door die olifant wat dan ook zou verliezen. Eindelijk zou Norma boeten voor wat ze Kalyna had aangedaan.