Hoofdstuk 2

 

 

 

Het was geen misverstand. Na drie weken met urenlange verhoren door de politie en besprekingen met de advocaat die hij had ingehuurd – de beste strafrechtadvocaat die hij had kunnen vinden – was Luke gaan beseffen dat de moeilijkheden die Kalyna Harter hem had bezorgd niet zonder slag of stoot zouden verdwijnen. Dat hij onschuldig was, deed er niet toe. Het Office of Special Investigations was van plan een vervolging in te stellen, wat betekende dat hij voor de krijgsraad zou worden gedaagd, beschuldigd van het verkrachten van een vrouw. Het was zo onwerkelijk dat hij het nauwelijks kon geloven.

Hij had nog steeds zijn familie niet ingelicht.

Nadat hij zich ertoe had gezet op te staan van de bank, waar hij zichzelf had zitten verwijten dat hij überhaupt met Kalyna mee naar huis was gegaan, begon hij door zijn appartement te ijsberen. Hoewel hij zijn ouders liever niet op de hoogte bracht van zijn penibele situatie, moest hij hen bellen voordat ze het nieuws van iemand anders te horen kregen. Tot nu toe had hij in de krant nog niets gelezen over zijn zogenaamde misdaad, maar zijn vader was een gepensioneerde militair, en in militaire kringen wist men alles van elkaar. Het was dus slechts een kwestie van tijd. Te oordelen naar het aantal vragen en opmerkingen dat hij op de basis te horen kreeg, verspreidde het nieuws zich snel.

Zuchtend keek hij op de wandklok. Het was over elven op een maandagavond. Te laat. Zijn ouders lagen vast al in bed. Maar plotseling kon hij het niet langer uitstellen. De behoefte aan hun steun was groter dan de afkeer te bekennen dat hij met Kalyna Harter naar huis was gegaan, dat hij zo haar beschuldiging mogelijk had gemaakt.

Het liefst was hij naar hen toe gegaan om het te vertellen. Zijn ouders woonden in San Diego, niet meer dan zeven uur rijden van Fairfield. Hij kon er tegen de ochtend zijn. Maar hij mocht de stad niet uit. Hij bofte zelfs nog dat E. Golnick hem niet had opgesloten in de gevangenis van Salano County. Als zijn commandant niet tussenbeide was gekomen, had ze het geprobeerd. Nu mocht Luke in afwachting van de uitspraak alleen niet vliegen. Momenteel had hij een kantoorbaantje, wat hij verfoeide.

Meer dan opbellen kon hij dus niet, maar hoe eerder hij dat deed, hoe beter. Hij had het al veel te lang uitgesteld.

Hij haalde diep adem voordat hij de telefoon pakte en het nummer van zijn ouders draaide.

Zijn moeder nam bijna meteen op. ‘Hallo?’

‘Hoi, ma.’

‘Luke, ben jij het?’

‘Ja.’

‘Je hebt me laten schrikken. Als er zo laat nog wordt gebeld, denk ik altijd dat je zus weer een aanrijding heeft gehad.’

‘Mag Jenny dan zo laat nog uit op een doordeweekse avond?’

‘Zo laat is het nog niet. Bovendien is het zomer, en ze is alleen maar naar de bioscoop. Hoe gaat het met je?’

Zijn moeders stem klonk zo oprecht bezorgd, dat hij overstuur raakte. Zich ergerend aan zijn zwakheid, veegde hij met een ongeduldig gebaar de tranen uit zijn ogen. ‘Het kon beter. Is pa thuis?’

‘Ja, we zitten tv te kijken. Hoezo? Is er iets?’

Luke slikte de brok in zijn keel weg. ‘Wil je vragen of hij meeluistert op het andere toestel? Ik moet jullie allebei iets vertellen.’

‘Je hebt toch geen ongeluk gehad?’ vroeg zijn moeder ongerust.

‘Nee, het gaat om iets anders.’ Voor hem om iets ergers, want dit tastte zijn goede naam aan, en hij wist dat zijn ouders er net zo over zouden denken als hij.

‘O nee…’ mompelde ze. Toen hoorde hij haar zijn vader vragen het andere toestel op te nemen. ‘Het is Luke. Er is iets met hem.’

‘Luke?’ vroeg zijn vader met zware stem. Hoewel Ed geen idee had wat er aan de hand was, er waarschijnlijk zelfs niet naar kon raden, klonk zijn stem al boos bij de gedachte dat iemand zijn zoon kwaad had gedaan.

‘Hoi, pa.’

‘Alles in orde, jongen?’

Lukes keel zat bijna dicht. Hij was al zo emotioneel, en nu schaamde hij zich ook nog. Het kostte hem de grootste moeite zijn stem in bedwang te krijgen. ‘Ja,’ bracht hij er ten slotte uit.

‘Wat is er?’

‘Er is hier op Travis een vrouw, een sergeant. Eigenlijk is ze mijn bemanningsleider,’ zei hij met een ongelovig lachje. ‘Ze beweert –’

‘Je hebt haar toch niet zwanger gemaakt!’

‘Nee, dat niet.’ Dat hoopte hij tenminste. Wat hem betrof, was dat ongeveer het enige wat zijn situatie nog erger kon maken. Hoewel Kalyna had gezegd dat ze geen geslachtsziekten had en aan de pil was, had hij een condoom gebruikt. Nu leek dat echter maar weinig bescherming te hebben geboden. Ze hadden zijn sperma in haar vagina gevonden. Wat moest hij doen als ze zwanger bleek te zijn? ‘Die vrouw heeft tegen de politie gezegd dat ik haar heb verkracht.’

Zijn moeder hapte naar adem, zijn vader reageerde met een verbluft stilzwijgen.

‘Pa?’ zei Luke.

‘En wat zeg jij?’ vroeg Edward ten slotte.

‘Ik heb het niet gedaan.’

‘Weet je dat honderd procent zeker?’

‘Natuurlijk!’

‘Ik heb je opgevoed tot een man, Luke. Ik heb je geleerd de verantwoordelijkheid te nemen voor je daden. Als je schuldig bent, verwacht ik van je dat je dat bekent en ervoor boet, zelfs als dat betekent dat je de gevangenis in gaat.’

Edwards gedragscode schreef hem voor dat hij zeker moest zijn van iemands onschuld voordat hij die persoon steunde. Zijn zoon vormde geen uitzondering op die regel. Omdat Luke dat begreep, kwetsten zijn vaders woorden hem niet. Ze gaven hem de gelegenheid iemand de waarheid te vertellen – iemand die hem werkelijk zou geloven. ‘Ik zweer het op mijn leven, pa.’

‘Dat is het enige wat belangrijk is.’

Luke lachte vreugdeloos. ‘Voor jou misschien, maar voor mij niet. Ze heeft al aangifte gedaan. Het Office of Special Investigations heeft de zaak in behandeling.’

‘Hebben ze een aanklacht tegen je ingediend?’ vroeg zijn moeder.

‘Ja.’

‘Wat is er dan gebeurd?’ vroeg ze met verstikte stem.

Luke liet zijn hoofd op zijn handen zakken. ‘Ik heb me gedragen als een idioot.’

Zijn vader reageerde voordat zijn moeder dat kon doen. ‘Wil je dat antwoord toelichten?’

‘Ik was niet in mijn normale doen.’

‘Waarom niet?’

Hij dacht aan het telefoontje van Lilly Hughes, de moeder van zijn beste vriend. Omdat zijn ouders niet meer op Hill Air Force Base in Utah woonden – ze waren daar weggegaan toen Ed met pensioen ging – hadden ze waarschijnlijk het nieuws niet gehoord dat hij hun nu ging vertellen. ‘Phil is omgekomen in Irak.’

‘Nee!’ riep zijn moeder.

Luke ging op het puntje van de bank zitten en staarde somber naar de vloer. ‘Jawel.’

‘Wat erg!’

Het was erger dan erg, zo erg dat Luke het niet kon verdragen. Hij keek naar de schoenen die hij moest opsturen naar de nichtjes die in zijn appartement hadden gelogeerd. Ze waren die schoenen en nog een paar andere dingen vergeten mee te nemen toen ze weer naar huis gingen. Hij was zo opgegaan in zijn eigen ellende dat hij nog geen kans had gezien om naar het postkantoor te gaan.

‘Wat erg, lieverd,’ zei zijn moeder. ‘Ik weet hoeveel je van Phil hield.’

Phil was Lukes eerste vriend geweest toen Luke halverwege zijn tweede jaar op de middelbare school met zijn ouders naar Ogden in Utah was verhuisd. Phil had hem in hun derde jaar overgehaald lid te worden van het football-team. Phil, hij en hun vriendinnetjes waren altijd met zijn vieren uitgegaan. Met Phil had hij in het eindexamenjaar gewedijverd om de eer om de afscheidsrede te mogen houden. Samen met Phil had hij op de dag van de diploma-uitreiking een wedstrijd met eten gooien op gang gebracht, waarna Phil voor straf geen toespraak had mogen houden tijdens de afstudeerplechtigheid. Phil en hij waren zelfs verliefd geweest op hetzelfde meisje. Maar omdat Phil haar het eerst zijn liefde had verklaard, had Luke niets gezegd. Hij was getuige geweest bij hun huwelijk en had Phil met Marissa zien trouwen. Daarna had Phil dienst genomen bij de marine, en Luke was in de voetsporen van zijn vader getreden en bij de luchtmacht gegaan.

‘Wanneer is de begrafenis?’ vroeg zijn moeder.

‘Die is al geweest. Hij is vijf weken geleden overleden. Lilly was zo overstuur dat ze er niet aan gedacht heeft om me te bellen. Ze heeft zich uitgeput in verontschuldigingen, maar…’

‘Waarom heeft Phils vrouw geen contact met je opgenomen? Ze moet toch beseft hebben dat je het zou willen weten. Jullie drie waren onafscheidelijk op de middelbare school.’

Hij was de laatste die Marissa zou bellen. Ongeveer een jaar na haar huwelijk met Phil had ze Luke verteld dat ze zich vergist had, dat hij degene was van wie ze echt hield. Hoewel het zijn hart bijna had gebroken, had hij haar afgewezen en haar verboden nog contact met hem op te nemen – om wat voor reden dan ook. Hij wilde geen driehoeksverhouding, aangezien die meestal in een tragedie eindigden. Hoeveel hij ook om Marissa gaf, hoe jaloers hij ook was geweest telkens wanneer hij hen samen zag, hij had gewild dat ze gelukkig waren. Phil was er het eerst bij geweest; Luke was degene die zijn verlies moest dragen en verdergaan. ‘Ik denk dat Marissa er ook niet aan gedacht heeft.’

‘Je hebt dus geen afscheid van hem kunnen nemen,’ zei zijn moeder.

‘Nee.’ Erger nog, toen Phil en hij elkaar de laatste keer spraken, hadden ze ruziegemaakt. Over Marissa, zoals gewoonlijk. Phil had zich niet moeten aanmelden voor nog een uitzending, vond Luke, en hij had geprobeerd hem te overreden om thuis te blijven en voor zijn gezin te zorgen. Hij had gezegd dat Marissa een echtgenoot nodig had en hun zoon een vader, maar Phil had er niets van willen horen; hij was te vervuld geweest van de oorlog en van vaderlandsliefde. Voordat Luke de hoorn had neergegooid, had hij tegen zijn vriend gezegd dat hij Marissa niet verdiende. Maar dat had hij niet gemeend. Van die opmerking had hij zelfs nog meer spijt dan van het feit dat hij met Kalyna naar huis was gegaan.

‘Wat heeft zijn dood te maken met die… sergeant – hoe heet ze eigenlijk?’ vroeg zijn vader.

‘Kalyna Harter. Ik ben die avond naar een bar gegaan om mijn verdriet over Phil te verdrinken, en toen kwam zij opdagen.’

‘Ga door.’

‘Ze kwam steeds maar naar me toe en…’ Hij voelde zich vreselijk schuldig. Hoewel hij Kalyna niet had verkracht, had hij zich kwetsbaar gemaakt. Nu zou zijn hele familie de dupe worden van haar beschuldigingen. ‘Ik… Het was een vergissing.’

‘Je bent dus met haar naar bed geweest,’ constateerde zijn vader.

‘Ja, maar ik heb haar niet gedwongen.’

‘Waarom zou ze liegen?’

‘Dat begrijp ik juist niet. Ik bedoel, ik weet dat ze kwaad was dat ik niet de hele nacht bij haar wilde blijven. Toen ik wegging, zei ze een paar behoorlijk afschuwelijke dingen, maar –’

‘Bijvoorbeeld?’

Luke weigerde ze te herhalen. Hij was niet met haar naar bed gegaan omdat hij een relatie met haar wilde, wat de enige eerbare reden was voor zoiets intiems. Maar volgens hem had ze begrepen dat het alleen om seks ging. Als hij in haar geïnteresseerd was geweest, had hij haar wel gevraagd om met hem uit te gaan. Ze had tenslotte vaak genoeg laten doorschemeren dat ze geen nee zou zeggen. ‘Ze beschuldigde me ervan dat ik haar had gebruikt, dat soort dingen.’

Edward zuchtte. ‘Seks betekent iets voor een vrouw. Je kunt niet met een vrouw naar bed gaan en verwachten dat het haar koud laat. Ik heb je toch beter geleerd dan dat.’

Zijn moeder nam het meteen voor hem op. ‘Ed, hij had net gehoord van Phil! Hij had verdriet, zocht afleiding.’

‘Dat geeft hem nog niet het recht andere mensen te kwetsen.’

‘Maar van zoiets ergs is hij nog nooit beschuldigd!’ voerde ze aan. ‘Je weet dat Luke geen rokkenjager is.’

Het laatste wat Luke wilde, was dat zijn moeder de kastanjes voor hem uit het vuur haalde. ‘Pa, ik dacht dat het geen kwaad kon. En al helemaal niet dat het haar kwaad zou doen. Zij drong zich aan mij op. Toen we in haar appartement waren, bood ze…’ Hij dacht erover uit te leggen wat een triootje was maar zag ervan af. Een man die zo ouderwets, religieus en beheerst was als zijn vader zou een vrouw als Kalyna nooit begrijpen. ‘Laat maar. Ze is gestoord, oké? Dat is wat ik jullie probeer te vertellen.’

‘Je moet een goede advocaat zoeken,’ zei hij.

‘Die heb ik al.’

‘Kunnen we je ergens mee helpen?’ vroeg zijn moeder. ‘Wil je dat we naar je toe komen, dat we bij je zijn?’

‘Nee, ma. Dit is de laatste zomer dat Jenny thuis is. Ze zal vreselijk ongelukkig zijn als jullie haar weghalen bij haar vrienden, en je weet dat jullie haar niet alleen daar kunnen achterlaten.’ Jenny had zich met de verkeerde mensen ingelaten. Allemaal klaplopers, had zijn vader gezegd. Luke bedacht dat ze eigenlijk knapper was dan goed voor haar was.

‘Het komt misschien niet zo goed uit, maar we kunnen vast wel iets regelen,’ drong zijn moeder aan. ‘We zijn je familie. We willen je helpen.’

Luke leunde met zijn hoofd tegen de rugleuning van de bank. Al zat hij nog steeds in de problemen, zijn ouders stonden achter hem. Voorlopig was hun morele steun genoeg. ‘Doe nog maar niets. Het helpt al dat jullie me geloven.’

‘Natuurlijk geloven we je!’

‘Ik moet er niet aan denken dat Jenny dit te horen krijgt,’ mompelde hij.

‘We vertellen het haar niet,’ beloofde zijn moeder.

‘Maar misschien doet iemand anders het dan. Het is voor jullie allemaal vernederend.’

‘Nee.’

‘Ik weet zeker dat een paar van onze vrienden zich zullen afvragen of het waar is.’

‘Als ze zich dat afvragen, kennen ze jou niet,’ zei zijn vader.

Luke keek omhoog naar het plafond. ‘Ik denk dat de meeste mensen in een geval als dit de vrouw het voordeel van de twijfel gunnen. Dat heb ik tenminste wel altijd gedaan.’

‘Dat bewijst dat je een goed mens bent,’ zei zijn moeder. ‘Hoe ziet die Kalyna er trouwens uit?’

Zijn maag draaide zich om toen hij zich haar voor de geest haalde, naakt in bed, boos naar hem kijkend toen hij zich aankleedde. Op het laatst had ze er de pest in gehad. Maar voordien had ze luidruchtig te kennen gegeven hoe fijn ze alles vond wat hij deed. En hij had haar niet gebruikt; hij had oprecht zijn best gedaan haar te bevredigen. Volgens hem was het een gelijkwaardige situatie geweest, een gemeenschappelijke vlucht uit het dagelijkse leven.

Bij de herinnering aan de obsceniteiten die ze tegen hem had liggen kreunen, deed hij zijn ogen dicht alsof hij haar zo uit zijn geheugen kon verdrijven. ‘Sommige mannen vinden haar waarschijnlijk mooi.’

‘En jij?’

‘Ik weet het niet. Nu al helemaal niet.’

Een pieptoon kondigde aan dat er nog een gesprek binnenkwam. Verbaasd ging hij rechtop zitten en hield de hoorn een eindje van zich af om op de display te kunnen kijken wie er belde. Onbekend nummer, stond er.

‘Ik kan beter ophangen. Ik krijg nog een telefoontje.

Voordat hij de verbinding kon verbreken, vroeg zijn vader: ‘Hoe sta je er financieel voor?’

‘Goed.’

‘De advocaat is vast niet goedkoop. Niet voor een zaak als deze.’

Zeker weten van niet. Luke had al een cheque voor tienduizend dollar uitgeschreven – het voorschot dat zijn advocaat vroeg. Gelukkig verdiende hij goed en had hij weinig uitgaven. Hij had een mooie auto, een BMW M3, die aanvoelde als een jet op wielen. Hoewel de maandelijkse afbetaling er niet om loog, kon hij het grootste deel van zijn salaris op zijn spaarrekening storten. ‘Ik laat het jullie wel weten als ik iets nodig heb.’

‘Vecht voor je goede naam, zoon,’ zei zijn vader.

Vechten zou Luke zeker, zowel voor zijn vrijheid als voor zijn goede naam.

Nadat hij afscheid had genomen van zijn ouders schakelde hij over naar de andere lijn. ‘Hallo?’

‘Kapitein Trussell?’

Het was een man. ‘Ja?’

‘Met Pledge McCreedy.’

Zijn advocaat. Maar waarom zou McCreedy hem zo laat op de avond nog bellen?

Opeens kreeg hij hoop. Misschien was de aanklacht ingetrokken. Hij had geen geweld gebruikt, had Kalyna helemaal geen letsel toegebracht. Hij kon niet geloven dat ze wraaklustig genoeg was om door te zetten. ‘Hebt u goed nieuws?’

‘Integendeel, vrees ik,’ zei zijn advocaat na een korte aarzeling.

Luke zette zich schrap. Was Kalyna zwanger? ‘Wat nu weer?’ vroeg hij.

‘Een vrouw van De Laatste Linie –’

‘De laatste wat?’ McCreedy had niet ‘zwanger’ gezegd. Nog niet. Luke sprong op en begon door de kamer te ijsberen in een poging zijn nerveuze energie af te reageren.

‘De Laatste Linie. Dat is een liefdadigheidsorganisatie in Sacramento die slachtoffers van geweldmisdrijven bijstaat. Hebt u er nooit van gehoord?’

‘Nee.’

‘De organisatie wordt gerund door drie vrouwen. Ze onderzoeken uiteenlopende zaken, gaan het bewijs opnieuw na, geven advies, zelfverdedigingscursussen en geld voor een advocaat – alles wat de slachtoffers die hun hulp inroepen volgens hen nodig hebben.’

Dit was niet wat Luke had verwacht. Als zijn advocaat niet zo bezorgd had geklonken, zou hij opgelucht zijn geweest. ‘Wat heeft dat met mij te maken?’

‘Meer dan u misschien denkt. Sergeant Harter heeft hun hulp ingeroepen. Ik heb zojuist de berichten op mijn antwoordapparaat afgeluisterd. Een zekere Ava Bixby van De Laatste Linie heeft geprobeerd me te bereiken.’

‘En?’

‘Laat ik het zo zeggen: ze kan naar de media gaan. Als die uw zaak publiek maken, werkt dat vrijwel zeker in uw nadeel. Deze vrouwen worden beschouwd als de voorvechters van zwakken en noodlijdenden, waardoor u des te schuldiger zou lijken. Ze zouden hun tijd en geld kunnen gebruiken om de openbare aanklager te helpen zijn zaak te onderbouwen. Van wat ik heb gezien, zijn ze zo vasthoudend als de pest zodra ze iemand op het oog hebben. Ze zouden zelfs de plaatselijke politie erbij kunnen halen, wat de mogelijkheid biedt voor een tweede proces.’

Fantastisch. Kalyna’s eventuele zwangerschap was dus niet het enige wat zijn situatie nog erger kon maken. ‘Hoe kunnen we voorkomen dat ze zich ermee bemoeien?’

‘Dat kunnen we niet.’

‘Maar ik ben onschuldig.’

Hoewel hij het binnensmonds had gezegd, had Mr. McCreedy het blijkbaar gehoord. ‘Al mijn cliënten zijn onschuldig, kapitein Trussell.’

Juist ja. McCreedy geloofde dat Luke onschuldig was omdat hij ervoor werd betaald. Verder keek hij niet. En waarom zou hij ook? Het was onmogelijk dat al zijn cliënten onschuldig waren. Maar als hij geloofde dat ze schuldig waren aan het hun ten laste gelegde, liep hij kans in gewetensconflict te komen. Aangenomen dat hij een geweten had. ‘Wat wil Kalyna Harter?’ vroeg Luke. ‘Mijn hoofd op een schaal?’

‘Ik weet het niet, maar als u kunt zeggen wat haar motiveert, ben ik een en al oor. We moeten met een aannemelijke reden komen waarom ze zou liegen – iets wat we kunnen bewijzen – anders hebben we geen poot om op te staan. Dan is het uw woord tegen het hare, en ze hoeft maar in tranen uit te barsten om geloofwaardig te lijken.’

‘Ik weet niet waarom ze me zo haat,’ zei Luke. ‘Ik bleef niet zo lang als ze wilde, en dat maakte haar woest. Dat is de enige reden die ik kan bedenken.’ Hij had ook niet tegen haar kunnen zeggen wat zij tegen hem had gezegd voordat hij uit bed stapte. Ik houd van je… Hij had gedacht dat ze een grapje maakte. Ze waren collega’s, maar liefde kwam er niet aan te pas. ‘Wat kunnen we dan doen aan Ava Bixby?’ vroeg hij.

‘Hopen dat ze failliet gaat. Liever vandaag dan morgen.’

Luke schudde zijn hoofd. Nu had hij ook nog een liefdadigheidsinstelling achter zich aan die hem wilde laten hangen voor een misdrijf dat hij niet had gepleegd. ‘Zou het helpen als ik met haar praatte?’

‘Nee! Daarom bel ik juist. Ze neemt misschien contact met u op, maar u moet beslist niet met haar praten. Ze staat aan Kalyna’s kant.’

Luke masseerde zijn linkerslaap. Hij wilde zijn onschuld aantonen bij iedereen die wilde luisteren, waardoor het moeilijk was om níét te praten. Maar sinds de bewakingsdienst van de basis op zijn deur had gebonsd, had hij ontdekt dat hij in een juridisch mijnenveld was beland. Hij kon beter luisteren naar iemand die wist hoe hij het moest oversteken.

Anders kwam hij er misschien niet heelhuids uit.