Hoofdstuk 6

‘Heb je even?’

Ava keek op toen Jonathan Stivers die donderdagmiddag zijn hoofd om de deur van haar kantoor stak. ‘Natuurlijk. Kom binnen. Ik heb je al de hele dag proberen te bereiken.’

‘Sorry, de batterij van mijn mobieltje is leeg en ik ben mijn oplader kwijt.’

Met zijn één meter vierentachtig, zijn pezige lichaam, bruine haar en bruine ogen was Jonathan beslist een knappe man. Hoewel Ava zich nooit op een romantische manier tot hem aangetrokken had gevoeld, dweepten alle stagiaires en vrijwilligsters met hem, echter zonder succes. Hij was verloofd met Zoë Duncan, een vrouw die hij ontmoet had toen hij haar had geholpen om haar ontvoerde dochter te vinden.

‘Dan ben ik blij dat je bent langsgekomen.’ Ze schoof de lijst met telefoongegevens opzij die ze aan het bestuderen was geweest voor een andere zaak. ‘Ik moet nodig met je te praten.’

Hij slenterde naar binnen en ging tegenover haar aan het bureau zitten. ‘Een geluk dat je nog hier bent. Anders had ik de hele omgeving moeten afzoeken naar je woonboot.’

Ze draaide met haar ogen. ‘Begin alsjeblieft niet weer. Zó moeilijk is hij niet te vinden.’

‘Het is minstens drie kwartier rijden.’

‘Maar hij ligt altijd op dezelfde plaats. Nou ja, deze hele maand al,’ verbeterde ze.

‘Wanneer ga je een echt huis kopen?’ vroeg hij. ‘Het lijkt me zo onhandig om elke avond helemaal naar de delta te moeten rijden.’

‘Skye woont verder weg dan ik.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Hoe dan ook, een woonboot heeft zijn voordelen.’

‘Welke dan?’

‘Ik weet niet of ik de rest van mijn leven in Sacramento wil blijven wonen. Als ik een huis had, zou ik het moeten verkopen als ik weg wilde.’

‘Je bedoelt dus dat je je boeltje kunt pakken en weggaan wanneer je maar wilt.’

Ze deed de bovenste la van haar bureau open, haalde er een pakje kauwgom uit en schoof de la met een klap weer dicht. ‘Precies.’

Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Bijvoorbeeld nu meteen.’

‘Ja. Als ik dat wilde, zou het kunnen.’ Ze pakte een stukje kauwgom uit en gooide het papiertje in de richting van de prullenbak, maar het viel ernaast.

‘Je kunt die woonboot niet zomaar achterlaten.’

‘Ik zou mijn vader bellen en zeggen dat hij er zelf voor moest zorgen. Het is tenslotte zijn boot.’ Ze stopte de kauwgom in haar mond.

‘Dat zou je niet kunnen, want dan moet hij hem verkopen. En dan is hij de illusie kwijt die jij hem hebt helpen creëren, namelijk dat hij niet zo onder de plak zit van zijn vrouw dat hij niet af en toe een paar dagen kan gaan vissen.’ Jonathan keek naar het bureau. ‘Geef mij ook eens een stukje kauwgom.’

In plaats van het gewoon te geven gooide ze het naar hem toe, maar hij ving het behendig op. ‘Zijn illusies zijn mijn probleem niet.’

‘Nu dissimuleer je.’

‘Dissimuleren? Hoe kom je aan dat woord?’

Hij maakte een propje van zijn papiertje en gooide het in de richting van de prullenbak – het ging er regelrecht in. ‘Ik heb een uitgebreide woordenschat. Ik gebruik al die moeilijke woorden alleen niet zo vaak omdat ik er niet van houd andere mensen te intimideren.’

Ze schoot in de lach. ‘Goed dan, het is geen dissimulatie of confabulatie of verdichtsel.’

Hij floot bewonderend. ‘Jij kunt er ook wat van. Ik ben onder de indruk.’

‘Dat is fijn. Kunnen we dan nu ophouden met ruziemaken?’ Het was zinloos hem ervan proberen te overtuigen dat ze gelijk had, want dat had ze niet. Ze kon de woonboot niet teruggeven aan haar vader. Althans niet zonder dat ruim van tevoren aan te kondigen. Nu haar moeder in de gevangenis zat, had ze niemand anders dan Chuck Bixby. Hoewel hij zich altijd op een afstand had gehouden, althans in emotioneel opzicht, had ze het op zich genomen de kloof tussen hen te overbruggen, te maken wat ze kon van de schamele restanten van haar familie. Dat betekende dat ze haar vader niet kon dwarszitten.

‘Het is geen ruzie. Het is een ratiocinatie,’ zei hij.

‘Een wát?’ Ze stond op om het papiertje van de kauwgom in de prullenbak te gooien.

‘Ratiocinatie,’ zei hij met een zelfvoldaan lachje. ‘Een methodische en logische redenatie.’

Ze ging weer zitten en tilde een hand op. ‘Oké, wijsneus. Dan heb ik er nog een voor jou: wees niet zo’n polemische klootzak, oké? Kunnen we nu eindelijk ter zake komen?’

Hij krabde op zijn hoofd. ‘Dat van die klootzak begrijp ik wel, maar…’

‘Houd op!’ riep ze terwijl ze het dossier van Kalyna Harter opensloeg. ‘Wat ben je te weten gekomen over kapitein Trussell?’

Jonathan klakte met zijn tong. ‘Het spijt me voor je, schat, maar je hebt de verkeerde vent te pakken.’

‘Hoezo?’

‘De Luke Trussell over wie ik inlichtingen moest verzamelen, is zo braaf als een padvinder. Meer kan ik er niet over zeggen.’

‘Heeft hij helemaal geen strafblad?’

‘Twee bekeuringen voor te hard rijden in drie jaar. Dat is alles.’

‘Is hij nooit ergens voor gearresteerd? Heeft hij nooit dronken achter het stuur gezeten?’

‘Nee. Hij is ook nooit opgepakt voor mishandeling, huiselijk geweld of ordeverstoring. Zelfs niet voor skateboarden in het park.’

‘Heb je gesproken met zijn vrienden, zijn vijanden, zijn vroegere minnaressen?’

‘Vijanden heb ik niet kunnen vinden. Ik heb wel twee vrouwen te pakken gekregen met wie hij in het verleden is omgegaan. De ene zei dat hij een paar keer met haar uit was geweest maar nooit heeft geprobeerd haar in bed te krijgen. Toen ik vroeg waarom niet, zei ze dat hij geen vaste relatie wilde. Hij was destijds pas vierentwintig en was er nog niet klaar voor.’

‘En de andere?’

‘Paris Larsen. Kapitein Trussell heeft meer dan een jaar verkering met haar gehad. En ze gaf onverbloemd toe dat hij de beste minnaar was die ze zich kon voorstellen. Attent en teder. Dat waren haar woorden. Hij heeft de relatie anderhalf jaar geleden verbroken, maar ik durf te wedden dat ze nog steeds verliefd op hem is en hem zo terug zou nemen. En deze vrouw is een modeontwerpster die nu in San Francisco woont en daar naam maakt. Volkomen geloofwaardig, erg intelligent.’

‘Een attente en tedere minnaar?’ herhaalde Ava. ‘Mijn cliënte beweert dat hij haar met zijn vuisten heeft bewerkt en daarna verkracht. Vind jij dat attent en teder?’

‘Zei je niet dat ze dat bewéért?’

‘Waarom zou ze liegen?’

‘Dat weet ik niet, maar Trussell heeft een onberispelijke staat van dienst. En nog iets. Hij was op de middelbare school de beste van zijn klas en mocht de afscheidsrede houden.’

Ava wist niet goed wat ze van die informatie moest denken. Tot dusver had men haar cliënte beschreven als een slet en de verdachte als een voorbeeldig burger. ‘Hoe zit het dan? Had hij te veel gedronken en kon hij zijn libido niet meer beheersen?’

‘Dit had niets met libido te maken, Ava. De aanvaller van Kalyna Harter, wie het ook was, was kwaad.’

De telefoon ging, maar omdat het na werktijd was, liet ze het gesprek overschakelen naar de voicemail. ‘Misschien heeft ze hem kwaad gemaakt. Misschien heeft zij hem het eerst geslagen of heeft ze hem op de een of andere manier gekleineerd. Misschien heeft ze de spot gedreven met zijn klok-en-hamerspel.’

‘Van wat zijn ex-vriendin zei, heb ik begrepen dat hij zich niet hoeft te schamen voor zijn klok-en-hamerspel. Ik betwijfel of het net zo indrukwekkend is als het mijne, maar… het is zeker niet slecht.’

‘Grapjas.’ Ondanks het serieuze karakter van hun gesprek grinnikte ze. ‘De avond dat hij Kalyna aanviel, was hij dronken. Alcohol verandert iemands gedrag.’

‘Hij is geen kroegloper. In geen enkele bar waar ik ben geweest, herkenden ze zijn foto.’

Ze had kunnen tegenwerpen dat zelfs iemand die geen kroegloper was dronken kon worden en herrie kon gaan schoppen, maar Jonathans laatste opmerking vond ze interessanter. ‘Heb je een foto van hem?’

Hij haalde een foto uit zijn achterzak. ‘Van Paris Larsen gekregen,’ zei hij, de foto over het bureau naar haar toe schuivend.

Ze bestudeerde de keurige man die haar vanaf de foto aankeek. Hij had knappe regelmatige gelaatstrekken en een fantastische glimlach. De details van zijn gezicht waren echter moeilijk te zien omdat de foto buitenshuis was genomen, bij een honkbalwedstrijd, en hij een honkbalpet en een zonnebril droeg en een windjack aanhad. ‘Gebruikt hij anabole steroïden? Doet hij aan gewichtheffen?’

‘Hij doet aan gewichtheffen, maar hij is in zes jaar niet naar een civiel arts of een apotheek geweest. Hij wordt regelmatig medisch onderzocht in het militaire ziekenhuis, dat is alles.’

‘Ik neem aan dat hij vanwege zijn werk verplicht wordt getest op drugsgebruik.’

‘Ja. Steekproefsgewijs. Er is nooit iets bij hem gevonden.’

Ava weigerde het zo vlug op te geven. Vanwege haar vroegere gedrag had Kalyna heel weinig kans op gerechtigheid. Als Trussell werkelijk schuldig was, dacht ze. Maar ze wilde er niet eens aan denken dat ze misschien voor de gek werd gehouden. Bella had ze ook niet geloofd, en die had de waarheid verteld. Ze had haar in de steek gelaten. Zonder vrienden en depressief had Bella zich uit wanhoop van het leven beroofd. ‘Er zijn andere manieren om aan steroïden te komen.’

‘Trussell doet aan gewichtheffen om in vorm te blijven, om dezelfde reden waarom hij honkbalt,’ zei Jonathan. ‘Hij is geen bodybuilder.’

Ze trommelde met haar vingers op het bureau. ‘Waarom zou zo’n intelligente, succesvolle en rechtschapen man opeens door het lint gaan en een vrouw verkrachten, en dan ook nog zo gewelddadig?’

‘Dat is nou net mijn punt,’ zei Jonathan. ‘Volgens mij heeft hij het niet gedaan.’

Maar hij had het kúnnen doen. En als ze Kalyna wilde helpen – nog een tragedie zoals die van Bella wilde voorkomen – moest ze het zeker weten.

‘Verder heb ik nog gesproken met technisch sergeant O’Dell,’ vervolgde Jonathan.

Ze legde Trussells foto opzij. ‘Wie is technisch sergeant O’Dell?’

‘Volgens de barkeeper was die met Trussell in de Moby Dick.’

‘En?’

‘O’Dell zegt dat ons zogenaamde slachtoffer een goedkope hoer is die iemand schade wil berokkenen. Hij werd razend toen ik hem vertelde dat ze Trussell van verkrachting beschuldigde.’

‘Hoeren kunnen ook verkracht worden. Ze hebben het recht om nee te zeggen,’ zei Ava, zich koppig vastklampend aan haar geloof in Kalyna’s tranen, aan haar vastbeslotenheid de zwakken en machtelozen te beschermen. Omdat Bella stripteasedanseres was, had niemand willen geloven dat ze verkracht was. Pas twee maanden nadat ze zelfmoord had gepleegd, was de waarheid aan het licht gekomen. Toen de man die ze had beschuldigd opnieuw toesloeg en zijn volgende slachtoffer wurgde.

De jury had zijn uitspraak klakkeloos gebaseerd op een paar korte karakterschetsen, maar Bella had beter verdiend.

‘O’Dell is toch niet met hen mee naar huis gegaan?’ zei Ava. ‘Hij kan niet zeker weten wat er werkelijk is gebeurd.’

‘Nee, maar hij kent de verdachte tamelijk goed. Hij zal getuigen als het tot een rechtszaak komt. En hij zal zeggen dat Kalyna, gekleed in een strakke, diep uitgesneden jurk met een korte rokje, dicht tegen de kapitein aan kroop. Dat ze zich steeds vooroverboog om hem een blik op haar decolleté te gunnen. Dat ze er herhaaldelijk op aandrong dat hij met haar ging dansen. Dat ze hem voortdurend in de gaten hield. Hoe klinkt dat?’

‘Het klinkt alsof zij meer geïnteresseerd was in hem dan hij in haar.’ In Kalyna’s versie was de kapitein ontegenzeglijk opdringeriger geweest. Maar dat hing misschien af van hoe je het bekeek. Het bewees niet dat ze loog.

‘Ze liep hem achterna, Ava,’ zei Jonathan. ‘Misschien was het wel een valstrik.’

‘Waarom zou ze zoiets doen?’

‘Daar kunnen een heleboel redenen voor zijn. Wraak, onder andere.’

Ava zei niets.

‘Ze is lid van zijn vliegeskader,’ vervolgde hij. ‘Misschien koestert ze om de een of andere reden wrok tegen hem.’

‘Maar kijk eens hoe knap hij is! Is het niet mogelijk dat ze echt in hem geïnteresseerd was en geen idee had dat hij een bedreiging vormde?’ vroeg ze. ‘Dat ze hem achternaliep, is geen excuus voor wat hij haar heeft aangedaan.’

‘Alleen zij twee weten wat er die nacht echt is gebeurd.’

‘Precies.’ Ze legde een paar voorwerpen op haar bureau recht. ‘Ik wilde dat hij met me praatte.’

‘Heb je hem proberen te bellen?’ vroeg Jonathan verbaasd.

‘Ik heb een bericht ingesproken op zijn antwoordapparaat. Hoezo?’

‘Omdat hij je vast en zeker niet zal terugbellen. Dat zal zijn advocaat niet toestaan. Dat moet jij toch weten.’

Nijdig over zijn kritische reactie verstijfde ze. ‘Dat zou kunnen. Maar als hij onschuldig is, zou hij wel moeten terugbellen.’

‘Waarom? Vind je dat hij het aan ons verschuldigd is onze nieuwsgierigheid te bevredigen?’

‘Ik ben onpartijdig. Ik wil alleen de waarheid weten.’

Jonathan stond op en ging pal voor haar bureau staan. ‘Ava, je bent niet onpartijdig, en dat weet hij drommels goed. Je werkt voor het slachtoffer – het vermeende slachtoffer. Maar of de kapitein je telefoontje wel of niet beantwoordt, zegt niets over zijn schuld of onschuld.’

Ze ging rechtop zitten. ‘Misschien dacht hij ermee weg te kunnen komen, juist omdat ze een hoer is en hij dat makkelijk kan bewijzen. Misschien vindt hij haar onbelangrijk.’ Een wegwerpartikel – net zoals Bella. ‘Iemand heeft haar in elkaar geslagen, Jon.’

Jonathan ging weer zitten en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Waarom moet hij dat zijn geweest?’

‘Omdat hij om drie uur ’s nachts bij haar wegging en ze een halfuur later in het ziekenhuis aankwam. De buurvrouw zei dat Kalyna hysterisch was, helemaal buiten zichzelf toen ze op de deur klopte. Alleen zijn sperma is in haar vagina aangetroffen. Men heeft niemand anders het pand in of uit zien gaan.’

‘Misschien heeft ze zichzelf die verwondingen toegebracht.’

Ava was al bang geweest dat hij dat zou zeggen. En na haar gesprek met Maria Sanchez was ze heel erg bang dat hij gelijk had.

Verdomme! Ze wilde geen dubieuze zaak, een zaak waarin ze moest afgaan op louter vermoedens. Zulke zaken konden je levenslang blijven obsederen…