Hoofdstuk 21

 

 

 

Uitgeput van de lange nacht en een vurige vrijpartij met Jerry, die nu achter het stuur zat, lag Kalyna te slapen in het bed achter in zijn cabine toen haar mobieltje ging. Ze werd wakker en keek slaperig op de display, maar toen ze zag dat het telefoontje uit het mortuarium kwam, zette ze de beltoon uit. Ze kon haar mobieltje niet gebruiken. Ze had genoeg misdaadprogramma’s gezien om te weten dat de politie haar, als ze belde, zou kunnen opsporen via een methode die triangulatie werd genoemd. Eigenlijk kon ze haar telefoon beter uitzetten. Ze wist het niet zeker, maar ze geloofde dat ze ieder mobieltje dat aanstond, konden traceren.

Toen ze helemaal wakker was, realiseerde ze zich echter dat de politie nog niet gewaarschuwd kon zijn. Daar was het te vroeg voor. Het was waarschijnlijker dat Tatiana of Dewayne net Norma’s lijk had ontdekt en probeerde te reconstrueren wat er was gebeurd. En zelfs als ze het mis had en de politie wel al was gebeld, bevond ze zich in de cabine van een truck met oplegger. Als ze het mobieltje naar buiten gooide, zouden ze haar nooit vinden.

Ze toetste de code van haar voicemail in en luisterde naar het paniekerige bericht van haar zus.

‘Kalyna, waar ben je? Bel me alsjeblieft. Mama is dood. We hebben… We hebben haar zo-even gevonden op de keukenvloer. Ik hoop dat het een hartaanval was, dat jij er niets mee te maken hebt. Maar haar tas is hier, en alles wat erin zat, ligt naast haar op de vloer. En papa is… Papa belt de politie. Ik… Ik weet niet wat ik ervan moet denken.’ Ze snikte. ‘Ik zou denken dat iemand jou ook kwaad heeft gedaan als je koffer en je auto niet weg waren.’

Kalyna overdacht wat ze kon doen. Ze kon niets van zich laten horen, zich ontdoen van haar telefoon en de politie naar haar laten zoeken. Of ze kon haar zus terugbellen en een rookgordijn optrekken.

Ze koos voor het rookgordijn.

Tatiana nam meteen op. ‘Kalyna?’

‘Ik heb je bericht ontvangen. Wat is er gebeurd?’

‘Ik weet het niet!’ jammerde Tati. ‘Papa denkt dat jij mama hebt vermoord. Maar dat is toch niet waar, hè? Iemand anders moet het hebben gedaan.’

‘Is ma dóód?’

Tati hapte naar adem voordat ze verder praatte. ‘Wist je dat dan niet?’

‘Hoe zou ik dat moeten weten? Ik zat er zo over in dat ik terug moest naar de basis dat ik niet kon slapen. Dus ben ik maar weggegaan, om een uur of twaalf. Voor zover ik weet, lagen ma en pa in bed.’

Haar zus zweeg even en haalde haar neus op. Toen ze weer begon te praten, klonk haar stem minder wanhopig. ‘Je bent dus weggegaan voordat het gebeurde.’

‘Tenzij ze er al lag en ik het niet heb gezien. Ik heb geen licht aangedaan, omdat ik jullie niet wakker wilde maken.’

‘Goddank. Het moet een inbreker zijn geweest.’

‘Dat lijkt me ook. Ik vind het vreselijk. Ma en ik konden niet met elkaar overweg maar… zoiets als dit zou ik haar nooit hebben toegewenst.’

‘Natuurlijk niet.’

Als iemand anders het had gedaan, moest die persoon hebben kunnen binnenkomen, dus vertelde Kalyna maar meteen hoe. ‘Ik vond het wel een beetje vreemd dat de deur niet op slot was…’

‘Was hij dat dan niet?’

‘Ik moet zijn vergeten hem op slot te doen toen ik binnenkwam van de auto. Ik voel me zo schuldig.’

‘Hij zat ook niet op slot toen pa en ik opstonden.’

‘Zie je wel? Dat soort dingen vergeet ik altijd. Ik ben veel te onvoorzichtig. Het is geen moment bij me opgekomen dat er iemand zou inbreken. In een mortuarium nog wel. Belachelijk!’

‘Sommige mensen breken overal in.’

‘Het verbaast me dat ik de inbreker niet tegen het lijf ben gelopen. Is ma neergeschoten of –’

‘Nee, niet neergeschoten. En ook niet neergestoken. We weten nog niet wat de doodsoorzaak is. Misschien heeft ze haar hoofd gestoten toen ze viel, maar papa denkt dat ze is gewurgd. Ze is helemaal… blauw, Kalyna. En haar geld is weg.’

‘Waarom zou ik haar geld stelen? Daardoor had je al kunnen weten dat ik het niet heb gedaan!’

‘Dat zei ik ook tegen papa. Ik heb hem verteld dat je gister in het winkelcentrum zelf genoeg geld had. En jij zou haar trouwring niet meenemen. Waarom zou je?’

Kalyna stak haar hand uit om de fonkelende vierkant geslepen diamant te bewonderen. Ze wist niet precies hoeveel ze ervoor kon krijgen, maar ze was van plan zo gauw mogelijk naar een lommerd te gaan. ‘Wie zou haar hebben vermoord?’ vroeg ze.

‘Ik denk dat het Mark was,’ zei Tatiana met gedempte stem.

‘Mark wie?’

‘Mark Cannaby.’

Kalyna ging zitten. ‘Mark werkt al heel lang niet meer voor ma en pa. Ze hebben hem ontslagen voordat ik bij de luchtmacht ging. We weten niet eens waar hij is.’

‘Jawel. Hij beheert het kerkhof. Al meer dan een jaar.’

Voor één keer was het misschien een voordeel dat ze Mark zo goed kende. ‘Heeft ma problemen met hem gehad?’

‘Ze haatte hem sinds ze hem heeft betrapt met… je weet wel… met dat lijk. Ze zei dat hij een necrofiel was, dat hij niet vrij zou mogen rondlopen. Toen ze twee weken geleden in de kerk de vrouw tegenkwam met wie hij verkering heeft, heeft ze haar alles over hem verteld. Hij was razend toen hij daarachter kwam. Hij heeft haar een paar keer gebeld en een paar dreigberichten ingesproken waarin hij zei dat ze zich beter met haar eigen zaken kon bemoeien en hem met rust moest laten.’

Toen Kalyna daarover nadacht, moest ze glimlachen. Arme Mark. ‘Misschien heeft hij besloten het haar betaald te zetten.’

‘Dat is precies wat ik denk.’ Tati barstte weer in tranen uit. ‘Het is zo’n verdrietig idee dat ze er niet meer is. Ik… Ik kan het niet geloven.’

‘Tati, ik moet je iets vreselijks opbiechten,’ zei Kalyna.

Toen het een tijdje stil bleef, kon Kalyna de angst van haar zus bijna voelen. ‘Wat dan?’ vroeg Tati ten slotte.

‘Ik weet niet of ik het je wel moet vertellen. Ik heb het zo lang geheimgehouden. Maar je hebt gelijk. Het moet Mark zijn. Hij is de enige die ik ken die in staat is een moord te plegen.’

‘Ik wil dat niet van hem denken maar –’

‘Ik weet het bijna zeker. Hij heeft een keer een liftster vermoord, Tati. En daarna heeft hij haar lijk in het crematorium in de verbrandingsoven gestopt.’

Tatiana hapte naar lucht. ‘Hoe weet je dat?’

‘Omdat hij… me dwong hem te helpen.’ Ze liet haar stem trillen. ‘Hij zei dat hij ma en pa zou vertellen dat ik weer seks met hem had als ik hem niet hielp. Daarna durfde ik het niemand te vertellen. Ik was bang dat hij mij de schuld zou geven. Ma en pa dachten toch altijd al het slechtste van me, en ik was doodsbang dat ze me zouden verstoten. Maar nu hij mama dit heeft aangedaan… heb ik geen andere keus dan vrijuit te spreken.’

‘Nee, natuurlijk niet! Maar hoe kunnen we bewijzen dat hij die liftster heeft vermoord?’

‘Het meisje heette Sarah. Ze was een jaar of veertien. De politie zal haar waarschijnlijk op de lijst van vermiste personen vinden. Ik geloof dat ze zei dat ze uit New Mexico kwam. Ik… Ik heb haar ketting. Herinner je je dat gouden kettinkje met die diamant, dat ik onder in mijn sieradenkistje bewaarde?’

‘Dat kettinkje dat je zogenaamd van de quarterback had gekregen?’

‘Precies. Dat was van haar. Ik heb het bewaard voor het geval dat dit ooit aan het licht zou komen, om te kunnen bewijzen dat ze bestond.’

‘Ik vroeg me al af waarom je het nooit om had. Waarom ik het ook nooit van je mocht dragen.’

‘Nu weet je het.’

‘O god, dit is nog erger dan ik dacht,’ riep Tatiana. ‘Maar in ieder geval was jij het niet, Kalyna. Daar… Daar was ik echt bang voor.’

Nu deed Kalyna ook alsof ze huilde. ‘Hoe kon je zoiets van me denken?’

‘Dat deed ik niet, niet echt. Ik was alleen zo geschokt. Het zag eruit… Nou ja, je kunt je wel voorstellen hoe het eruitzag. Maar ik wist dat je van plan was vroeg naar huis te gaan. Je slaapt vaak slecht. En Mark was zo kwaad over wat ma had gedaan… Maar nu begrijp ik het. Het klinkt logisch.’

Het klonk logisch. Volkomen logisch. Kalyna kon haar geluk niet op. Ze zou Mark beide moorden in de schoenen schuiven en zelf buiten schot blijven.

‘Kom je terug?’ vroeg Tati.

‘Ik kan niet meteen komen, maar ik zal zien of ik verlof kan krijgen,’ zei Kalyna. Nadat ze haar belangen in Fairfield had veiliggesteld. ‘Ik heb al genoeg problemen.’

‘De politie zal je willen spreken.’

‘Dan moet die me maar bellen.’

Kalyna hoorde stemmen op de achtergrond.

‘Ik moet ophangen,’ fluisterde Tati. ‘De politie is er.’

‘Houd me op de hoogte,’ zei Kalyna, waarna ze de verbinding verbrak.

‘Wie was dat?’ riep Jerry van achter het stuur.

‘Mijn zus. Iemand van mijn familie heeft een ongeluk gehad. Kun je me afzetten bij het eerstvolgende tankstation?’

Hij duwde zijn hoed omhoog. ‘Natuurlijk. Maar red je het wel in je eentje?’

‘Ja hoor. Ik moet terug om mijn auto te halen.’ Nu Mark de schuld kreeg van wat ze had gedaan, hoefde ze zo’n gerieflijke manier van vervoer niet op te geven.

‘Hoe ga je terug? Je hebt je koffer ook nog.’

‘Wat denk je? Op dezelfde manier als ik hier ben gekomen,’ zei ze lachend.

 

Luke nam Ava mee naar zijn favoriete ontbijtrestaurant, Hog Heaven in Davis. In Davis, een universiteitsstad ten westen van Sacramento, waren verschillende restaurants waar het eten was zoals bij moeder thuis. Omdat hij tamelijk vaak in Hog Heaven at, werd hij herkend door de gastvrouw, die hem begroette met een hartelijke glimlach.

‘Hallo, kapitein. Welkom terug. We hebben u al een paar weken niet gezien.’

‘Te lang,’ zei hij. ‘Ik snak naar een van jullie beroemde omeletten.’

‘Die kunnen we vast wel voor u bakken.’ Toen keek ze een beetje verbaasd naar Ava, waarschijnlijk omdat hij gewoonlijk met een groepje vrienden kwam eten.

‘Hierheen,’ zei ze, en Luke wenkte Ava hem voor te gaan.

Ava had haar haar gekamd en een zonnebril opgezet, maar ze had zich niet opgemaakt. Dat vond Luke niet erg, want ze had een mooie huid en een expressieve mond. Dat ze eruitzag alsof ze net uit bed kwam, vond hij ook allesbehalve erg. Van haar kleren was hij echter minder onder de indruk. Zo’n lelijke korte broek en blouse had hij nog nooit gezien. De tailleband van de short zat boven haar middel, de pijpen kwamen tot haar knieën, en de broek leek gemaakt van dezelfde kreukvrije stof waar zijn moeder zo enthousiast over was. Al was het model populair – hij had veel vrouwen in shorts van dezelfde lengte gezien – op de een of andere manier maakte zij het… truttig. En erger nog, door de hals van haar blouse was een lintje geregen dat geschikter zou zijn geweest voor een kleuter. Luke betwijfelde of een andere man in het restaurant Ava in die outfit een tweede blik waardig zou keuren. Maar hij had haar gezien in slechts een slipje en een sweater, en bij zijn weten had hij nog nooit iets verleidelijkers gezien.

‘Is dit tafeltje goed?’ Toen de gastvrouw hem op de arm tikte om zijn aandacht te trekken, besefte hij dat ze hem had betrapt terwijl hij naar Ava’s achterwerk keek.

Om zijn blunder te verdoezelen, grinnikte hij. ‘Prima,’ zei hij, en hij schoof de nis in.

Ava ging tegenover hem zitten en verdiepte zich meteen in het menu. Sinds de komst van haar stiefvader met zijn nieuwe vriendin had ze niet veel gezegd. Ze had erop gestaan haar aktetas en een stapel dossiers mee te nemen, maar hij vroeg zich af waar ze dacht te kunnen werken.

‘Wil je die zonnebril niet afzetten?’ vroeg hij.

Ze keek niet op en zette de bril ook niet af. ‘Dat beslis ik zelf wel.’

Grinnikend om haar koppigheid deed hij zijn eigen menu open. Arme Ava. Haar familiesituatie was beroerd. Ze kon zich niet kleden. Flirten kon ze ook al niet, tenminste niet als ze nuchter was. En ze kon haar kwetsbaarheid niet helemaal verbergen achter het boze gezicht dat ze had opgezet toen haar stiefvader wegvoer met haar woonboot.

‘Misschien is het beter er nu over praten. Dan hebben we het achter de rug,’ zei hij.

Ditmaal keek ze op. ‘Waarover?’

‘Je stiefvader. Je moeder.’

De serveerster kwam met twee glazen water. Ava gaf pas antwoord toen ze weer wegging. ‘Ik wil niet over ze praten. Waarom denk je dat ik dat zou willen?’

‘Ik zeg alleen dat we het onderwerp niet meer hoeven te vermijden zodra we het hebben besproken. Dan kunnen we het vergeten.’

‘We hoeven het niet te bespreken. Onze relatie is puur zakelijk. Zodra je zaak is opgelost, zie ik je waarschijnlijk nooit meer.’

Waarom herinnerde ze hem daar steeds aan? Hij was niet in haar geïnteresseerd. Dat had hij haar met zoveel woorden gezegd, en hij had het gemeend. Natuurlijk was hij af en toe in de verleiding de uitdaging aan te nemen en te bewijzen dat ze niet zo ontoeschietelijk was als ze pretendeerde. Maar dan zou het er voornamelijk om gaan hoe hij haar uit de kleren kon krijgen, en dat was geen eerbaar doel.

‘We kunnen toch vrienden zijn?’ zei hij.

‘Ik ben niet in de markt.’

‘Ik zei vrienden.’

‘Ik weet het.’ Ze draaide haar geopende menu naar hem toe en wees naar een foto van een bord roerei. ‘Heb je dit wel eens gehad? Het ziet er lekker uit.’

Hij negeerde haar vraag. Nog nooit had een vrouw – of een man – zijn vriendschap geweigerd. ‘Waarom kunnen we geen vrienden zijn?’

Opnieuw verschool ze zich achter haar menu. ‘Je hebt al meer dan genoeg vriendinnen.’

Verbluft duwde hij haar menu naar beneden om haar gezicht te kunnen zien. ‘Hoe kom je daarbij?’

‘Ik weet het gewoon.’

‘Alleen omdat ik toevallig de gastvrouw hier ken?’

Haar menu ging weer omhoog. ‘Gewoon om hoe je bent.’

Hij deed het menu weer naar beneden. ‘Ik verzamel ze niet. Ik mag een heleboel mensen. Dat is iets anders.’

‘Als jij het zegt.’

‘Ja. En daar is niets verkeerds aan.’ Maar haar beschuldiging deed hem denken aan iets wat zijn moeder had gezegd nog voor zijn problemen met Kalyna – dat hij geen diepere gevoelens leek te hebben voor de vrouwen met wie hij omging. Ze had gezegd dat hij te aardig was, te gemakzuchtig, dat hij zich altijd op de vlakte hield, en zo was het precies. Alleen Marissa was doorgedrongen tot zijn hart, en zij was met zijn beste vriend getrouwd.

‘Ik spreek je niet tegen,’ zei ze schouderophalend.

‘Waarom zei je het dan?’

‘Ik zou liever speciaal zijn voor iemand, dat is alles.’

Nu maakte ze hem kwaad. ‘Ben je speciaal voor Geoffrey?’

Ze nam een slokje water. ‘Over Geoffrey wil ik ook niet praten.’

‘Natuurlijk niet. Je gaat niet eens met hem naar bed. Hoeveel betekent hij dan voor je?’

‘Misschien ben ik gewoon kieskeuriger dan jij.’

‘Als je bedoelt dat ik van het ene bed in het andere duik, dan heb je het mis. Die nacht met Kalyna heb ik een vergissing gemaakt, dat geef ik toe. En daar moet ik nu voor boeten. Maar je moet niet denken dat dat voor mij normaal gedrag is, want dat is het niet.’

Ze hief haar hand om hem het zwijgen op te leggen. ‘Dat is je eigen zaak. Je hoeft je gedrag niet te rechtvaardigen.’

Dat het haar koud leek te laten, zat hem dwars. ‘En voor de goede orde, je bent niet kieskeurig, Ava. Je verschuilt je achter je werk. Je laat niet toe dat iemand je echt leert kennen. En zal ik je vertellen waarom?’

‘Nee.’

Hij deed het toch – en boog zich daarbij half over de tafel heen. ‘Omdat je bang bent.’

‘Kunnen we eindelijk bestellen?’

‘Heb je daar geen weerwoord op?’ vroeg hij.

‘Ik ben niet bang. Waarvoor zou ik bang zijn? Voor jou?’

‘Misschien wel.’

Eindelijk legde ze haar menu neer. ‘Ik ben niet bang, Luke. Ik ben alleen niet zo stom dat ik verliefd word op iemand die knapper is dan ik. Vooral niet op iemand die niet net zo verliefd wordt op mij als ik op hem.’

Hij staarde haar aan. Over dat knappe had hij kunnen redetwisten, maar wat de rest betrof, had ze gelijk. Hij kón niet zo verliefd worden als zij. Hij was bang dat hij helemaal niet verliefd kon worden. Met welke vrouw hij ook omging – hoe aantrekkelijk, aardig en intelligent ze ook was – hij leek niet die allesoverheersende hartstocht voor haar te kunnen voelen die zijn vader voelde voor zijn moeder. Niet sinds de middelbare school.

‘Dat weet je niet,’ zei hij, maar het was een zwakke reactie.

Plotseling keek ze beschaamd, alsof ze besefte dat ze een gevoelige snaar had geraakt. Zuchtend zette ze haar zonnebril af. ‘Ze gebruikte antivries.’

‘Wie?’

‘Mijn moeder. Ze heeft Pete proberen te vergiftigen met antivries. Ze deed het in het dieetdrankje dat ze klaarmaakte om hem te helpen afvallen.’

Dit was haar verontschuldiging voor het feit dat ze overstuur was en het afreageerde op hem. Dat wist hij. Hij wist ook dat hij haar uit de brand zou helpen door te zeggen dat ze er niet over hoefde te praten. Maar ze zou niet zomaar iemand vertellen wat er gebeurd was. Als ze hem de details hiervan toevertrouwde, waren ze vrienden, zelfs als ze het ontkende. Daardoor voelde hij zich weer meer op zijn gemak. ‘Hoelang geleden?’

‘Vijf jaar.’

‘Hoe hebben ze het ontdekt?’

‘Eigenlijk toevallig. Hij werd zo ziek dat hij zelf naar het ziekenhuis is gereden, terwijl mijn moeder op haar werk was. De arts die hem behandelde had al eerder zulke verschijnselen gezien. Toen mijn moeder kwam en maar bleef vragen of Pete het zou overleven, vond hij dat zo vreemd dat hij besloot een paar tests uit te voeren. Uit het toxicologisch onderzoek bleek dat hij was vergiftigd met ethyleenglycol, en zij was de enige die hem dat had kunnen toedienen.’

‘Hoe komt het dat hij het niet proefde?’

‘Het is kleurloos en reukloos en het smaakt zoet. Dat deed het tenminste totdat de fabrikanten het veranderden. Ze deed het in zijn dieetdrankje, en hij dacht dat dat gewoon zo smaakte. Toen kwam uit dat ze kort daarvoor nog een levensverzekering had afgesloten op zijn naam – met haar als enige begunstigde – en meer was er niet nodig.’

‘Hoe kwam jij erachter dat ze hem had willen vergiftigen?’

‘Ik werd gebeld op mijn werk. Omdat ik geen geld had om mijn studie voort te zetten zoals ik oorspronkelijk van plan was geweest, was ik als kasbediende bij de Bank of America gaan werken.’

‘Belde zij om het te bekennen of…’

‘Nee, mijn vader belde. Mijn echte vader. Toen ze haar arresteerden, zocht ze geen steun bij mij maar bij hem.’ Ze fronste haar voorhoofd. ‘Dat zei genoeg.’

Overmand door medelijden zei Luke zachtjes: ‘Het moet een vreselijke schok voor je geweest zijn.’

Hoewel ze duidelijk probeerde haar verdriet te verbergen, kromp ze ineen. ‘Ik weigerde het te geloven totdat ik in de rechtszaal hoorde wat ze riep toen ze haar wegvoerden.’

‘Wat dan?’

‘“Hij was me dat geld schuldig!” De jury had haar al schuldig verklaard, maar toen ze dat zei, was ik er ook van overtuigd dat ze schuldig was. Tot dat moment was ik haar ondanks al het bewijs niet afgevallen.’

‘Sorry,’ zei hij.

‘Het geeft niet. Ik zit er niet meer mee. Ik ben eroverheen.’

Verre van dat, dacht hij, maar hij liet het rusten. ‘Waarom had ze het gedaan?’

‘Dat weet ik niet precies,’ zei ze hoofdschuddend. ‘Ze was ongelukkig. Ik denk dat ze mijn vader nooit heeft kunnen vergeten. Het was vreselijk moeilijk voor haar hem van de ene naar de andere vrouw te zien gaan zonder dat hij ook maar een ogenblik aan haar dacht. Ze is heel lang blijven geloven dat hij zou gaan beseffen dat hij de liefde van zijn leven had verloren, maar uiteindelijk gaf ze het op en hertrouwde ze. En, tja… Je hebt Pete ontmoet. Het was een ramp.’ Ze speelde met haar zonnebril. ‘Mijn vader kon niet trouw blijven en hij was oppervlakkig, maar hij was ook energiek, charmant en levenslustig. Pete is lui en sloom. Emotioneel en financieel gaf hij haar niets. Hij beweerde dat hij rugklachten had en daardoor niet kon werken, dus zat hij de hele dag voor de tv terwijl zij in de kantine van de basisschool bij ons in de buurt werkte en als bijverdienste Tupperware verkocht. Ze raakten achter met hun rekeningen, hadden voortdurend ruzie. Toen ging ze in het weekend huizen schoonmaken. Hij beweerde dat hij een ongevallenuitkering zou krijgen, maar die kwam nooit. Ze rekende echt op dat geld, en toen ze erachter kwam dat hij de hele tijd had gelogen, alleen om niet te hoeven werken, besloot ze hem op een andere manier te laten betalen. Met het geld van zijn levensverzekering wilde ze opnieuw beginnen en…’ Ze kromp weer ineen. ‘…mijn collegegeld helpen betalen zodat ik kon afstuderen.’

Dus kennelijk voelde Ava zich ook verantwoordelijk voor de situatie. ‘Hoe oud was je toen ze trouwden?’

‘Ik zat op de middelbare school, maar ging niet lang daarna studeren. Daardoor wist ik niet hoe slecht hun relatie in feite was. Hoewel ik mijn studie grotendeels zelf betaalde, stuurde mijn moeder me af en toe geld. Ze hield vol dat het goed met haar ging. En natuurlijk ging ik in weekends en op feestdagen naar huis. Maar…’ Toen haar stem begon te trillen, hield ze op met praten.

Luke wist dat bijna in tranen was. Hij had haar verdediging doorbroken omdat hij er niet tegen kon te worden buitengesloten, maar nu voelde hij zich schuldig omdat hij herinneringen had opgehaald die zo pijnlijk voor haar waren.

Om haar te troosten, stak hij een arm uit en pakte haar hand. Hij verwachtte dat ze hem zou terugtrekken. Ze was vastbesloten niemand nodig te hebben, haar last in haar eentje te dragen. Maar ze stond toe dat hij zachtjes met een vingertop over haar handpalm streek. ‘Soms zijn mensen zo wanhopig,’ zei hij, ‘dat ze een verkeerde beslissing nemen.’

‘Een verkeerde beslissing?’ herhaalde ze. ‘Ze wilde hem vermoorden!’

Het was overduidelijk dat ze nog steeds kwaad en verbitterd was. Maar ook dat ze verlangde naar de moeder die ze ooit had gehad. Ten tijde van de moordpoging was ze waarschijnlijk helemaal in zichzelf verdiept geweest, geconcentreerd op haar opleiding en de hoop op een goede loopbaan. Hij kreeg de indruk dat ze zichzelf nog meer de schuld gaf dan haar moeder – omdat ze haar moeders wanhoop niet had gezien, omdat ze er niet was geweest om haar moeder te helpen voordat ze elkaar door die wanhoop kwijtraakten.

‘Misschien is het makkelijker als je haar zou vergeven – en jezelf ook,’ voegde hij eraan toe.

Onmiddellijk sloot ze zich weer af. Ze rukte haar hand los, stond op en liep met grote passen naar het toilet, en Luke bleef achter met het gevoel van haar vingers die uit de zijne gleden.

 

Het liefst was Ava in het toilet gebleven. Hoewel ze Luke nog niet lang kende, gaf hij haar soms het gevoel dat ze een open boek voor hem was. Ze probeerde zichzelf steeds wijs te maken dat hij net zo oppervlakkig was als haar vader, niets anders dan een knap gezicht. Maar dan ving hij echter een nuance op die haar vader zou zijn ontgaan en dwong hij haar respect af. Zelfs Geoffrey accepteerde kritiekloos wat ze over haar moeder verteld had, maar Luke was onmiddellijk doorgedrongen tot de kern van de zaak. En hij had gelijk. Ze kon Zelinda niet vergeven, maar ze vond dat ze zelf ook schuld had aan het gebeurde. Ze had haar moeder in de steek gelaten. Daardoor was Zelinda zo ongelukkig en wanhopig geworden dat ze iets vreselijks had gedaan, en nu zouden hun levens nooit meer hetzelfde zijn.

Zou ze de situatie hebben kunnen veranderen als ze beter had opgelet? Als ze haar moeder meer had gesteund? Als ze een betere dochter was geweest? Dat waren de vragen die ze zichzelf steeds weer stelde, maar er kwamen nooit antwoorden op. Het was onmogelijk om terug te gaan in de tijd en de situatie recht te zetten. Dat was het ergste van alles.

Omdat het tijd werd terug te gaan naar Luke, bekeek ze zichzelf in de spiegel boven de wasbak. Toen ze het restaurant in waren gekomen, had de gastvrouw haar opgenomen alsof ze niet goed kon geloven dat ze bij Luke hoorde. En dat nam Ava haar niet kwalijk. Ze pasten niet bij elkaar. Dat kon iedereen zien. Maar desondanks verlangde ze ernaar dat hij haar aanraakte. Die ochtend, toen ze haar ogen opendeed en hem over haar heen gebogen zag staan, was haar huid gaan tintelen.

De deur ging open. ‘Ms. Bixby?’

Ava keek om en zag de gastvrouw staan. ‘Ja?’

‘Is alles in orde? Kapitein Trussell wilde dat ik even ging kijken.’

Zich vermannend knikte ze. ‘Ja. Zegt u hem maar dat ik zo kom.’

Wat mankeerde haar in vredesnaam? Ze kon niet in het toilet staan dagdromen over Luke. Ze had werk te doen.

Was Pete vandaag maar niet gekomen. Dan was Luke weggegaan en zou ze alleen thuis zijn geweest…

Nadat ze wat water over haar gezicht had gespat, ging ze naar buiten, maar voordat ze het restaurant door kon lopen, ging haar mobieltje. Ze haalde het uit haar zak en bleef bij het toilet staan om de andere gasten niet te storen. ‘Hallo?’

‘Ms. Bixby?’ vroeg een mannenstem. Het kengetal was van een district in Arizona, maar de rest van het nummer herkende ze niet.

‘Ja?’

‘U spreekt met rechercheur John Morgan van het politiebureau in Mesa in Arizona.’

De enige persoon uit Arizona die ze kende, was Kalyna. Was haar iets overkomen?

Haar gedachten vlogen terug naar het telefoontje dat ze had ontvangen op de dag dat Bella Fitzgerald zichzelf had opgehangen. Ze kreeg zo’n schok dat ze stond te trillen op haar benen. Was het opnieuw gebeurd? Was het haar opnieuw ontgaan hoe wanhopig iemand was?

Ze zag Luke vanaf de andere kant van de eetzaal naar haar kijken, zag een bezorgde trek op zijn gezicht komen. Maar ook toen hij opstond en naar haar toe kwam, bleef ze stokstijf staan. ‘U belt toch niet over Kalyna Harter?’ vroeg ze, nauwelijks in staat om adem te halen.

‘Ik ben bang van wel,’ antwoordde rechercheur Morgan. ‘Hoe goed kent u sergeant Harter?’

Hoewel ze meteen aan het ergste dacht, drukte ze de vingertoppen van haar vrije hand tegen haar slaap om zich te concentreren. ‘Ik werk voor een liefdadigheidsorganisatie voor slachtofferhulp in Sacramento. Afgelopen maandag is ze bij me geweest. Ze beweerde dat ze was verkracht. Dat was de eerste keer dat ik haar ontmoette.’

Er volgde een stilte waarin hij deze informatie in zich opnam, maar Ava kon niet wachten op zijn volgende vraag. ‘Zeg alstublieft dat haar niets mankeert.’

‘Ik heb geen idee hoe het met haar gaat,’ zei hij. ‘Ik heb haar niet gezien, maar ik zou haar graag spreken. Ze schijnt vanochtend vroeg van huis te zijn vertrokken. Omstreeks de tijd dat haar moeder is vermoord.’