Hoofdstuk 7

‘Verrassing!’ riep Kalyna toen haar zus de voordeur opende.

Tati’s ogen werden groot van verbazing. ‘Kalyna!’ gilde ze. ‘Wat doe jij hier?’

Kalyna zette haar koffer neer om haar zus te omhelzen. ‘Jullie bezoeken.’

‘Daar hebben mama en papa niets over gezegd!’

‘Ik heb het ze ook niet verteld. Waar zijn ze?’

‘De motor van de lijkwagen hapert af en toe. Ze zijn ermee naar de garage om hem te laten nakijken.’

‘Is má mee in de lijkwagen?’ Normaal gesproken kwam Norma zelfs niet in de buurt van de auto, niet sinds haar eigen kind op zijn tweede was verdronken en in zo’n auto naar het kerkhof was gebracht. Ze vermeed alles wat met het bedrijf van haar man te maken had.

‘Nee, mama is in de Oldsmobile achter papa aan gereden,’ zei Tati. ‘De garage is gesloten. Ze laten de wagen daar achter en gooien de sleuteltjes in de brievenbus.’

‘O, op die manier.’ Uit opluchting dat haar adoptiefouders niet thuis waren, haalde Kalyna een beetje vrijer adem. Hoewel ze hen uiteindelijk wel onder ogen moest komen, had ze nu wat tijd om te acclimatiseren voordat ze hun vragen moest beantwoorden.

‘Hoelang blijf je?’ vroeg Tati.

‘Twee dagen. Zondagochtend vroeg ga ik weer weg.’ Terwijl Kalyna haar koffer de hal in sleepte, bekeek ze het interieur van het victoriaanse huis dat haar vader had gekocht toen ze naar Mesa waren verhuisd. Het was vroeger een restaurant geweest, maar het was mooi verbouwd. De rouwkamers bevonden zich aan de voorkant, de balsemkamers en de keuken aan de achterkant. De koelcel waarin de lijken werden bewaard tot ze gebalsemd konden worden, was beneden naast de dienstlift, en de kamer die ze altijd had gedeeld met Tati was ook beneden. Haar ouders woonden boven.

‘Het is hier helemaal niet veranderd,’ zei ze. Zelfs de sortering urnen in de ontvangstkamer en de tentoongestelde doodskisten waren grotendeels hetzelfde.

‘We hebben de laatste tijd niet zoveel werk,’ bekende Tati.

‘Vraagt Anderson Brothers Mortuary weer een lagere prijs dan jullie?’

‘Ja.’

‘Ze zijn lang niet zo goed in kappen en opmaken als wij. Dat zijn ze nooit geweest. Hun lijken zien eruit als… Nou ja, als lijken,’ zei ze, lachend om haar eigen grapje.

‘Ik ben er niet zo goed in als jij, maar… ik doe mijn best. Ik dacht trouwens dat je geen verlof meer overhad. Je had toch al je vrije dagen opgebruikt om naar Santa Cruz te gaan met die lui die je vorige maand hebt ontmoet?’

‘Ja, maar er is iets gebeurd.’

‘Wat dan?’ Tati keek naar Kalyna, die neerplofte op de bank die was bestemd voor klanten.

‘Je mag daar niet op zitten,’ waarschuwde ze. ‘Je weet dat mama en papa dat niet leuk vinden.’

‘Ze zijn er toch niet.’ Profiterend van haar nieuwe status van wereldwijze, bereisde vrouw legde Kalyna haar voeten op het tafeltje. Zij was ontsnapt, terwijl haar zus nog onder de plak zat van haar ouders.

Tati fronste haar voorhoofd. ‘Waarom gaan we niet gewoon naar achter?’

‘Omdat we voor niemand hoeven te buigen. Ga zitten.’ Kalyna gebaarde naar de enige stoel die echt antiek was in plaats van een kopie. ‘Je werkt hier hard, veel harder dan ma. Vind je niet dat je het recht hebt in de voorkamer te zitten als je dat wilt?’

Tatiana was niet iemand die andere mensen tegensprak. Dus ging ze op het randje van de stoel zitten die Kalyna had aangewezen, al voelde ze zich duidelijk niet op haar gemak. ‘Wat is er dan gebeurd waardoor je naar huis kon komen?’ vroeg ze.

Zich bij voorbaat verheugend op de geschokte reactie van haar zus stak Kalyna haar kin naar voren. ‘Ik ben verkracht.’

Tati reageerde echter niet zo ontsteld als Kalyna had gehoopt. Zo te zien was ze niet eens verbaasd. ‘Dat is niet waar.’

Hoewel Kalyna zich ergerde aan Tati’s sceptische reactie, probeerde ze het van zich af te zetten. Ze was een paar dagen verlost van de luchtmacht, verlost van de zogenaamde huilbuien en gekwelde uitdrukkingen die ze sinds 6 juni steeds tevoorschijn had moeten toveren. Waarom zou ze zich door Tati’s reactie uit het veld laten slaan? Wat kon het haar schelen wat Tati dacht? ‘Het is wel waar.’ Met de bedoeling het daarbij te laten, leunde ze achterover en ontspande, maar toen haar zus niet reageerde, kon ze zich niet inhouden. ‘Hij heeft me in elkaar geslagen.’

Nu bekeek Tati haar aandachtiger. ‘Ik zie niets ongewoons aan je.’

‘Omdat het een paar weken geleden is gebeurd, stommeling! Ik ben niet meteen naar huis gekomen.’

‘Hebben ze je daarom vrijgelaten? Omdat je verkracht bent?’

‘Ze hebben me niet “vrijgelaten”. Mijn sergeant-majoor wilde me geen verlof geven, en dat had hij wel moeten doen. Dus ben ik weggegaan.’

Eindelijk klonk er ongerustheid door in Tati’s stem, maar om een andere reden dan Kalyna had gehoopt. ‘Je bent dus weggegaan zonder toestemming!’

‘Nou en? Ze kunnen niet van me verwachten dat ik na zo’n beproeving daar blijf.’ Zelfs Ogitani had ze niet de kans gegeven bezwaar te maken tegen haar vertrek. De aanklaagster wilde dat Kalyna de hele tijd beschikbaar was. Maar Kalyna had al uren met haar, en ook met Ava, gepraat om het kleinste detail van de zogenaamde verkrachting op schrift te laten stellen. Het begon haar de keel uit te hangen steeds weer komedie te moeten spelen. Ze had een beetje rust nodig, want ze was bang dat ze zich zou vergissen als ze voortdurend zo intensief werd ondervraagd. Waarom dus niet een beetje bijkomen in Arizona?

‘Wie zegt dat ze dat niet kunnen verwachten?’ vroeg Tatiana.

‘Ik! Bovendien zal mijn verdwijning alleen maar bewijzen dat ik me zo ellendig voelde dat ik niet langer daar kon blijven.’

‘Zodra je hebt getekend op de stippellijn hoor je bij de luchtmacht, Kalyna. Dat hebben ze heel duidelijk te verstaan gegeven.’

‘Ik ben niet het eigendom van de luchtmacht. Ik heb daar meer vrijheid dan ik hier had. Ik kan tenminste ’s avonds uit.’ Ze schudde haar haar naar achter. ‘Hoe dan ook, ik maak me geen zorgen. Het is pas desertie als ik langer dan dertig dagen wegblijf.’

‘Maar je krijgt evengoed problemen!’

‘Ik krijg een beperkte straf omdat ik afwezig ben geweest zonder verlof.’ Mocht het nodig zijn, dan zou ze wel een manier bedenken om eronderuit te komen.

‘Wat houdt een beperkte straf in?’ vroeg Tati.

‘In dit geval hoogstwaarschijnlijk een korting op mijn salaris, maar het kan ook iets anders zijn.’

‘Wat dan?’

‘Degradatie. Maar zover komt het vast niet. Ik blijf maar een paar dagen weg. Niks bijzonders. En het is mijn eerste overtreding.’ Althans, voor afwezig zijn zonder verlof. Ze had ook als eens een beperkte straf gekregen omdat ze niet had gehoorzaamd aan een bevel zich te melden voordat ze naar huis ging, maar dat kwam doordat haar superieur een hekel aan haar had en op alle slakken zout legde.

‘Waarom neem je dat risico? Waarom blijf je daar niet als dat moet?’

‘Maak je maar geen zorgen. Ik regel het wel.’ Ze keek haar zus kwaad aan. ‘Waar maak je je trouwens zo druk om?’

Tati knipperde met haar ogen. ‘Hoe bedoel je?’

‘Je gedraagt je net als ma en pa. En je ziet er vreselijk uit. Waarom ben je zoveel aangekomen?’

Haar zus kromp ineen. ‘Zóveel ben ik niet aangekomen.’

‘Jawel. Je bent een slons. Bah! En je haar!’ Haar tweelingzus zag eruit als de slechtst mogelijke versie van haar eigen spiegelbeeld. Ze kon zich niet voorstellen dat kapitein Trussell zich aangetrokken zou voelen tot een vrouw die eruitzag als Tatiana.

Maar we zijn niet hetzelfde, dacht Kalyna. Zij ging naar de zonnebank, zij deed aan gewichtheffen en hardlopen. Zij ging iedere week naar de manicure om haar nagels te laten verzorgen. Ze was assertief en vriendelijk, niet verlegen en bescheiden. En ze rook niet meer naar formaldehyde. Misschien was ze niet zo aantrekkelijk als ze altijd had gehoopt te worden, maar ze had leren leven met haar beperkingen. Maar weinig mannen wezen haar af. Ze wist het beste van zichzelf te maken. Nadat ze weken over kapitein Trussell had gefantaseerd, had ze hem gekregen. Ja toch?

‘Hebben ze je verkrachter gearresteerd?’ vroeg Tatiana, van onderwerp veranderend.

‘Ja. Hij is in staat van beschuldiging gesteld. Binnenkort moet hij voor de rechtbank komen.’

Zich er opeens van bewust hoe ze eruitzag, trok Tati haar rok naar beneden om wat meer van haar benen te bedekken. ‘Vind je het niet eng om te getuigen?’

‘Helemaal niet. Ik verheug me er juist op.’

‘Stel dat hij vrijkomt en achter je aan komt?’

Kalyna bekeek haar onlangs gemanicuurde handen. ‘Dat zal hij niet doen.’

‘Hoe kun je daar zo zeker van zijn?’

Omdat Luke, in tegenstelling tot wat ze had beweerd, niet gewelddadig was. Hij was een van de integerste mannen die ze ooit had ontmoet en ook verreweg de beste piloot. ‘Ik kan mezelf beschermen.’

Tati zei niet het voor de hand liggende – dat ze daar tot dusver weinig blijk van had gegeven als ze in elkaar geslagen en verkracht was. ‘Hoe is het gebeurd?’

Kalyna had er genoeg van steeds opnieuw dat verhaal te vertellen, had er genoeg van zich af te vragen hoe ze overkwam. Omdat haar zus haar toch al niet geloofde, liet ze het onderwerp liever rusten. ‘Ik wil er niet over praten,’ zei ze schouderophalend. ‘Het is gebeurd, en ik doe er iets aan. Dat is alles.’

Tati gaf geen commentaar.

‘Wat heb jij hier zoal uitgevoerd?’ vroeg Kalyna.

Haar zus gebaarde met haar hoofd naar de achterkant, waar de balsemkamers waren. ‘Eén keer raden.’

‘God, wat ben ik blij dat ik hier weg ben. Je had met me mee moeten komen. Californië is geweldig!’

Tatiana richtte haar blik op het gebloemde kleed op de hardhouten vloer. ‘Je weet toch dat het leger me niet wilde.’

‘Je had een baantje kunnen zoeken, bij mij kunnen wonen.’

‘Wat voor baantje?’ vroeg haar zus.

‘Doet er niet toe! Misschien was je niet zoals ik omringd geweest door mannen die lichamelijk allemaal in geweldige conditie zijn, maar het zou beter zijn geweest dan door pa en ma als slavin te worden gebruikt. Ze buiten je uit. Dat hebben ze altijd gedaan. Je vergooit je leven.’

‘Ik vergooi mijn leven niet! Pa heeft mijn hulp nodig.’ Ze stond op, alsof praten over Dewayne het haar onmogelijk maakte nog langer zijn regels te overtreden door op de antieke stoel te zitten. ‘Hij kan dit bedrijf niet in zijn eentje runnen. En ik krijg er iets voor terug. Wanneer hij met pensioen gaat, neem ik het bedrijf over. Dat heeft hij me verteld.’

‘Dat kan nog wel twintig jaar duren, Tati. Ben je van plan om nog twintig jaar lijken te wassen? En stel dat hij eerder doodgaat dan ma. Hoe denk je het uit te houden met dat oude kreng?’

‘Ze is geen… kreng. Hoe dan ook, dat zie ik wel als het zover is.’

In de veronderstelling dat ze een auto hoorde aankomen, keek Kalyna naar de oprit, maar het was loos alarm. ‘Wil je hier dan niet weg, een man ontmoeten, seks hebben?’ vroeg ze.

Tati bloosde tot achter haar oren. ‘Ik zou graag verliefd worden en een gezin stichten, maar –’

‘Bah! Wat ben je toch een loser. Je kunt niet op je gemak gaan zitten wachten tot je droomprins je komt halen. Sinds wanneer is ons trouwens iets in de schoot gevallen? Je moet eropuit en grijpen wat je wilt hebben.’

‘En verkracht worden, zoals jij?’

Eindelijk toonde Tati een beetje pit, maar ze mocht niet denken dat Kalyna’s besluit om weg te gaan verkeerd was geweest. Ze mocht zich niet verkneukelen omdat ze zo verstandig was geweest hier te blijven.

‘Als je de man zag die me verkracht heeft, zou je voor hem in de rij staan,’ zei ze met een spottend lachje. ‘Ik heb nog nooit zo’n fantastische man gezien als hij. En het was niet zo dat ik het niet lekker vond.’

‘Lekker?’ Tati’s mond viel open. ‘Je zei dat hij je heeft geslagen!’

‘Je begrijpt niet hoe het was,’ zei Kalyna geduldig.

‘Leg het me dan uit.’

‘Je zou het toch niet begrijpen. Je begrijpt niets van het leven en liefde. Houd er dus maar over op, oké?’ Ze stond op. Als haar zus er zo verdomd nerveus van werd dat ze in de ‘ontvangstkamer’ zaten, konden ze beter weggaan. ‘Je bent veranderd,’ zei Kalyna fronsend.

‘Nee.’

‘Jawel. Je zet een domper op alle vreugde.’

Tati verstijfde. ‘Wil je liever ergens anders zijn, om verkracht te worden?’

‘Geef er niet op af voordat je het geprobeerd hebt,’ mompelde ze. Maar ze wilde niet denken aan de intimiteit die ze met Luke had gedeeld. Als ze zich die speciale ogenblikken herinnerde, wilde ze weer dicht bij hem zijn, hem zien en aanraken en ruiken. Door dat verlangen vroeg ze zich af wat hij zou hebben gedaan als ze niet zo overhaast had gereageerd. Zou hij haar hebben gebeld?

Nee, dat risico had ze niet kunnen nemen. Ze moest najagen wat ze wilde, zoals ze Tatiana had verteld. ‘Is er iets te eten?’ vroeg ze. ‘Ik sterf van de honger.’

Haar zus keek haar ongelovig aan. ‘Soms begrijp ik helemaal niets van je.’

Kalyna zou hardop hebben gelachen als het geluid van een auto haar niet had tegengehouden. Haar ouders waren thuisgekomen.

Toen Tati de motor hoorde, bleef ze zonder iets te zeggen met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht staan wachten. ‘Wat ga je ze vertellen?’ vroeg ze ten slotte.

‘De waarheid,’ zei Kalyna, en ze forceerde een glimlach toen haar moeder op een drafje het huis binnen kwam.

‘Wat doe jij hier?’ vroeg Norma.

Kalyna stak haar kin naar voren. ‘Hoezo? Mag ik niet thuiskomen?’

Haar vader kwam achter haar moeder aan naar binnen. Voordat haar moeder antwoord kon geven, vroeg hij: ‘Wat heb je uitgespookt?’

‘Waar heb je het over? Ik heb niets uitgespookt.’

Uit zijn gehijg maakte Kalyna op dat hij haar auto had zien staan en sneller dan normaal had gelopen om het huis binnen te komen.

‘Waarom hebben ze je ontslagen?’

‘Ik ben niet ontslagen!’

‘Goddank.’ Haar moeder zakte neer op de bank waarvan Kalyna net was opgestaan. ‘Wanneer ga je dan weer terug?’