Hoofdstuk 23

 

 

 

Ava was in Lukes appartement. Hij had haar daar afgezet opdat ze een beetje kon werken en was daarna weggegaan om boodschappen te doen. Maar zelfs nu hij weg was, kon ze zich niet concentreren. Alleen al het feit dat ze zich op zijn terrein bevond, was genoeg om haar af te leiden.

Ze zette zich ertoe de rest van de telefoongegevens van de zaak-Beeker te controleren. Daarna deed ze haar laptop aan, tikte een paar brieven om later uit te printen en probeerde een paar e-mails te beantwoorden. Maar nadat ze een van de berichten drie keer had gelezen zonder dat de inhoud tot haar was doorgedrongen, gaf ze het op. Ze kreeg niets meer gedaan.

Zuchtend stond ze op, en ze liep de kamer door. Lukes appartement was eenvoudig ingericht maar schoon, en ze moest glimlachen om de mannelijke accenten waarmee hij zijn stempel op de kamer had gedrukt: een fiets tegen de muur achter de bank, ski’s in een hoek, exemplaren van Sports Illustrated op het salontafeltje, en een reusachtige tv aan de muur tegenover de bank. Op een plank stond een foto van hem met zijn familie – genomen rond de kerst – en verschillende andere foto’s, hoofdzakelijk kiekjes van allerlei gebouwen en landschappen gezien vanuit de lucht. Het was duidelijk dat Luke van zijn werk hield. Ze durfde te wedden dat hij een erg goede piloot was.

Vervolgens ging ze naar de kleine keuken om in de kastjes te kijken. Hij had gezegd dat ze zelf maar iets moest pakken als ze wilde eten, maar ze had geen honger. Ze verveelde zich.

Hij had blikken levensmiddelen, een hele plank met vitaminesupplementen en een grote pot eiwitpoeder. De koelkast was niet beter voorzien. In de groentela lagen één appel en een paar wortels. Op de planken zag ze melk, zure room, jam en een pak hotdogs. Waarschijnlijk at hij vaak buiten de deur.

Van de keuken liep ze door een korte gang naar zijn slaapkamer en stak haar hoofd om de deur. Natuurlijk was zijn bed opgemaakt. De deur van zijn klerenkast was dicht, maar ze hoefde er niet in te kijken om te weten dat zijn uniformen allemaal netjes gestreken waren, en dat zijn schoenen er glimmend gepoetst op een rij onder stonden. Ze grinnikte bij de herinnering aan hun eerste ontmoeting, toen hij in een gestreken spijkerbroek en T-shirt voor de deur van De Laatste Linie had gestaan.

Tegen de muur lagen een paar losse gewichten, en op de ladekast stond een tweede flatscreen-tv. De rest van de ruimte op het blad werd in beslag genomen door een groot modelvliegtuig. Naast de slaapkamer was nog een badkamer. Zonder erin te kijken, wist ze dat die net zo schoon zou zijn als de badkamer waar ze in was geweest toen ze aankwam.

Toen er op de voordeur werd geklopt, ging ze onmiddellijk terug naar de woonkamer. ‘Hé, Trussell. Ben je thuis? Doe open!’

Ava deed open en zag twee mannen voor de deur staan. De ene was net zo lang als Luke, de andere ongeveer een meter vijfenzeventig. Ze waren beiden gekleed in een strak mouwloos T-shirt, een sportbroekje en tennisschoenen, en de zweetplekken op hun shirt wezen erop dat ze hadden getraind. Zelfs als ze de identiteitsplaatjes om hun nek niet had kunnen zien, had ze uit hun kapsel kunnen afleiden dat ze militairen waren.

‘Wie bent u?’ vroeg de langste.

‘Ava Bixby. Ik ben een vriendin van Luke. En wie bent u?’

‘Ik ben sergeant O’Dell,’ zei de kleinste. ‘En dit is kapitein Fewkes. Wij zijn ook vrienden van Luke.’

Ava herkende de naam van de sergeant. Hij was degene die met Luke naar de Moby Dick was geweest. Ze was blij hem te ontmoeten. ‘Willen jullie binnenkomen?’

Ze stapten de woonkamer in en Fewkes deed de deur achter zich dicht, maar ze gingen niet zitten. ‘Waar is Luke?’ vroeg O’Dell met een blik in de richting van de slaapkamer.

‘Boodschappen doen.’

‘O.’ De twee mannen keken elkaar aan. ‘Hij weet toch wel dat u in zijn appartement bent? U bent toch geen vriendin of zo van Kalyna Harter?’

Ze lachte. ‘Nee. Ik werk voor De Laatste Linie, een liefdadigheidsorganisatie voor slachtofferhulp in Sacramento. Ik probeer hem te helpen in de zaak-Harter.’

‘O ja, nu herinner ik het me weer. Hij heeft het over u gehad. Wat vindt u van Kalyna?’

‘Volgens mij is ze een bron van moeilijkheden.’

‘U weet dat ik met Luke in de Moby Dick was, toch?’

‘Ja. Jonathan Stivers is mijn detective. Hij heeft afgelopen week met u gesproken.’

‘Was hij van uw bureau?’

‘Hij heeft zijn eigen bureau, maar hij werkt vaak voor ons.’

‘Heeft hij verteld dat ik zei dat Kalyna liegt?’ vroeg O’Dell.

‘Ja. We hoeven het alleen nog te bewijzen.’

‘Misschien hebt u hier wat aan.’ Hij maakte een hoofdgebaar naar zijn vriend. ‘Fewkes heeft haar half mei in een bar ontmoet. Daarom heb ik hem hierheen gebracht. Ze zei een paar rare dingen tegen hem. Ik vond dat Luke het moest horen.’

‘Wat voor rare dingen?’

‘Toen ik haar ten dans vroeg, zei ze dat haar verloofde woest werd als ze bij een andere man in de buurt kwam. Ik zei dat ze geen ring om had, en zij zei dat ze hem nog moesten ophalen bij de juwelier.’ Hij bootste zijn gezichtsuitdrukking en lichaamstaal van die avond na. ‘Ik zei: “Het is maar een dans.” Maar ze hield vol dat haar verloofde ziekelijk jaloers was. Ik zei dat ik mijn mannetje stond in een gevecht, en zij zei dat ik geen schijn van kans maakte tegen kapitein Luke Trussell.’

‘Kende u Luke?’

‘Niet goed. We hebben wel eens een partijtje basketbal gespeeld in de sportzaal, dus ik wist wie hij was en ik had genoeg respect voor hem om haar verder met rust te laten. Ik ga een vrouw niet dwingen om met me te dansen als ze niet wil. Maar toen ik ergens anders was gaan staan, liet Kalyna me maar niet met rust. Ze liep dicht langs me heen, streek met haar borst langs mijn arm of raakte me op een andere manier aan. Of ik betrapte haar erop dat ze van de andere kant van de bar naar me keek en veelbetekenend glimlachte. Het was vreemd. Ik kreeg de indruk dat ze me weer naar zich toe probeerde te lokken, ook al had ze eerst gezegd dat ik bij haar uit de buurt moest blijven.’

‘Waar denkt u dat ze op uit was?’ vroeg Ava.

‘Me opgeilen, misschien,’ zei hij schouderophalend.

‘Ik denk dat ze een fantasie uitleefde,’ zei O’Dell. ‘Ik heb gezien hoe ze zich gedroeg bij Luke. Ze is geobsedeerd door hem. Ze zou niets liever willen dan dat ze echt met hem verloofd was, dat hij genoeg om haar gaf om zo jaloers te zijn als zij beweerde. Ze flirtte met Fewkes en genoot van het gevaar en de opwinding, alsof ze echt iets te vrezen had van Trussell.’

Kalyna kennende, geloofde Ava het grif. Omdat ze Luke ieder moment terug verwachtte, keek ze de gang in. Maar daar was niemand. Waarschijnlijk waren de mannen in deze appartementen alleen thuis om te douchen en zich om te kleden, in ieder geval overdag. Ze waren vrijgezel en hadden het druk – dit was gewoon een plaats om ’s nachts te slapen. ‘Hebt u dit niet aan Luke verteld?’ vroeg ze terwijl ze de deur weer dichtdeed.

‘Ik hoorde het vandaag pas,’ zei O’Dell.

‘En ik zag er het nut niet van in,’ merkte Fewkes op. ‘Als het waar was, zou hij alleen maar kwaad worden als hij hoorde dat we met elkaar hadden geflirt. En als ze loog, deed het er niet toe, want ik wilde haar toch niet meer zien. Pas toen ik vandaag in de sportschool was, hoorde ik O’Dell vertellen dat een grietje beweerde dat Trussell haar verkracht had. De naam viel me op omdat Kalyna die had genoemd. Dus vroeg ik me af wat er in godsnaam aan de hand was. Mij had ze verteld dat ze met hem verloofd was, en iedereen anders vertelt ze dat hij haar heeft verkracht.’

‘Geen van beide is waar,’ zei O’Dell.

‘Ze moet gek zijn,’ voegde Fewkes eraan toe.

O’Dell gaf hem een por in zijn zij. ‘Vertel haar de rest.’

‘Is er dan nog meer?’ vroeg Ava.

‘Wacht maar tot u dat hoort,’ zei O’Dell grinnikend.

‘Toen ik later die avond op weg naar de bar langs haar heen liep,’ vervolgde Fewkes, ‘kneep ze in mijn kont.’

Ava kon zich niet voorstellen dat vrouwen zo vrijpostig waren. Maar van Kalyna kon je tenslotte alles verwachten. ‘Nog meer opgeilen?’ vroeg ze ongelovig.

‘Ik denk het, want toen ik haar vroeg waarom ze dat deed, zei ze dat ze wel met me naar bed wilde, maar niet durfde. Dus vroeg ik wat haar verloofde zou doen als hij ons betrapte, en zij zei dat hij ons allebei zou vermoorden.’

‘Hoe reageerde u daarop?’

‘Ik geloofde haar niet. Zoals ik al zei, ken ik Trussell niet zo goed, maar voor zoiets lijkt hij me te beheerst. Dus ik zei: “Is dat niet een beetje extreem?” En zij zei: “Helemaal niet. Ik zou hetzelfde doen als hij mij bedroog.” Toen ik begon te lachen, zei ze: “Je denkt dat ik een grapje maak, hè?” En ik zei: “Ik denk dat je dronken bent”.’

Ava wist dat dit pas de inleiding was. De climax moest nog komen. ‘En toen?’

‘En toen boog ze zich naar me toe en liet me een mes zien dat ze in haar tasje had, en ze zei: “Ik heb dat al eerder gedaan”.’

Er liep een rilling over Ava’s rug. Dit voorval maakte het beslist makkelijker te geloven dat Kalyna Norma had vermoord. ‘Wat deed u toen?’

‘Ik ging weg. Ik was haar zat.’

‘Denkt u dat ze serieus was?’

Fewkes knikte nadrukkelijk. ‘Zo serieus als een hartaanval. En dat zal ik getuigen ook.’

Uit zijn verhaal bleek dat Kalyna angstaanjagend ongevoelig was. Daarom kon Fewkes’ getuigenis volgens haar belangrijk zijn in beide zaken – in die van Luke en in die van Norma. ‘Misschien moet u dat wel. Mag ik uw adres en telefoonnummer?’ En zodra de beide mannen weg waren, belde ze de politie van Mesa.

 

Terwijl Luke nog alle boodschappen naar een arm probeerde te verplaatsen om bij de deurknop te kunnen, deed Ava de deur open. ‘Sergeant O’Dell en kapitein Fewkes zijn langs geweest,’ zei ze, een stap naar achteren zettend om hem binnen te laten.

Hij bracht de tassen naar de keuken en zette ze op het aanrecht. ‘Wie is Fewkes?’

‘Een man met wie je een paar keer basketbal hebt gespeeld.’

De naam zei Luke niets. ‘Wat kwam hij doen?’

‘Vertellen dat Kalyna labiel is.’

‘Alsof ik dat nog niet wist.’ Hij zette de melk in de koelkast. ‘Hoe weet hij dat?’

Terwijl Ava vertelde wat Fewkes en O’Dell hadden gezegd, borg Luke de rest van de boodschappen op. Tegen de tijd dat ze klaar was, was hij net zo opgelucht als bezorgd. Het aantal mensen dat aan zijn kant stond, werd steeds groter. Dankzij alle details die aan het licht kwamen, zou geen enkele krijgsraad hem veroordelen.

Maar hij had nog steeds geen idee hoever dit zou gaan. Hij was ervan overtuigd dat hij op zichzelf kon passen en betwijfelde of Kalyna hem fysiek zou aanvallen. Maar door een obsessie gedreven moordenaars kwamen niet alleen in de film voor.

Je hebt haar ontmoet, hè!

Uit haar beschuldigende toon was gebleken dat Kalyna Ava en hem als een stelletje zag. En ze had hem al verteld wat ze in petto had voor vrouwen met wie hij een verhouding had. Liep Ava gevaar?

Het was mogelijk. Niemand had enig idee waar Kalyna was, maar als ze inderdaad haar moeder had vermoord, was ze nu misschien helemaal door het dolle heen. En ze had een militaire opleiding, kon met wapens omgaan.

‘Wat ben je stil,’ zei Ava toen hij geen commentaar gaf op Fewkes’ verhaal.

Hij vouwde de tasjes op en legde ze op een plank in zijn kleine provisiekast. ‘Ik vraag me af wat ik moet doen.’

‘Waaraan?’

‘Jou.’

‘Ik ben jouw probleem niet.’

Wiens probleem was ze dan wel? Hij betwijfelde of ze hierbij betrokken zou zijn geraakt als ze de zaak gewoon had laten vallen en zich er verder niet meer mee had bemoeid, zoals ze oorspronkelijk van plan was geweest. Het was haar connectie met hem die haar in gevaar bracht. ‘Ze werkt nu voor mij,’ had hij tegen Kalyna gezegd. Hij had praktisch een schietschijf op Ava’s voorhoofd getekend. Waarom had hij dat gezegd?

Omdat hij had gedacht dat Kalyna was als andere mensen, als hij. Dat ze zou beseffen dat ze haar overwicht begon te verliezen nu Ava was overgelopen. Dat ze zou ophouden. Maar ze was niet als andere mensen. Hoe verder hij hierin verzeild raakte, des te beter begreep hij dat.

‘Dus je bent veilig op de woonboot?’ vroeg hij. ‘Ze kan er toch niet achter komen waar hij ligt, hè?’

‘Nee. Maar jouw appartement kan ze wel vinden. Ze kan hierheen komen en in het wilde weg gaan schieten – jou overhoopschieten. Meer dan een paar seconden heeft ze daar niet voor nodig.’

‘Ze schiet mij niet overhoop.’

‘Dat weet je niet. Je kunt hier niet blijven.’

‘Waar moet ik dan heen?’

‘Naar een vriend.’

‘Mijn vrienden hebben kamergenoten en geen extra bedden. En ik ga niet weg uit mijn gerieflijke appartement tenzij ik ergens heen kan waar ik me goed voel.’

‘Wat wil dat zeggen?’

Hij grinnikte. ‘Ik voel me goed op jouw woonboot.’

‘Geen sprake van. Je kunt niet bij mij logeren.’

‘Waarom niet?’ Al waren haar kleren foeilelijk, desondanks was ze mooi, veel mooier dan toen hij haar voor het eerst had gezien. Waarom ze in zo korte tijd zoveel leek te zijn veranderd, kon hij niet zeggen – behalve dat haar persoonlijkheid belangrijker was geworden dan haar uiterlijk. ‘Je hebt een comfortabele ligstoel.’

Ze fronste haar voorhoofd. ‘Je maakt een grapje, hè? Moet je morgen niet werken?’

‘Ik kan bellen, een bericht achterlaten voor mijn commandant. Ik heb zoveel verlof te goed dat hij me zo een hele week vrij geeft. Dat bespaart hem de moeite klusjes voor me te bedenken nu ik niet mag vliegen.’

‘Je wilt dus met me mee naar huis.’

‘Volgens mij is dat veiliger.’ Hij verborg een lachje. Natuurlijk hoefde hij nergens te logeren. In zijn ladekast lag een 9mm-pistool. Hij kon zichzelf beschermen. Maar voor de zoveelste keer kwam het beeld van Ava in die tangaslip hem voor de geest, en daar kon thuisblijven – of ergens anders logeren – niet tegenop. Hoewel hij betwijfelde of Kalyna de woonboot zou kunnen vinden, wilde hij niet riskeren dat hij zich vergiste en dat Ava iets overkwam. Het ging er meer om dat hij háár wilde beschermen, en daar stak geen kwaad in. ‘Wat vind jij ervan?’

‘Ik heb de boot al eerder gebruikt als schuilplaats voor cliënten,’ zei ze nadenkend. ‘En ik heb een logeerkamer.’

Je zou vanuit mijn slaapkamerraam de zon moeten zien opkomen… Hij was niet geïnteresseerd in haar logeerkamer. En hij vond het niet meer dan eerlijk haar te waarschuwen. ‘Ik zeg er wel bij dat je om moeilijkheden vraagt als je me bij je laat logeren.’

Ze kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Wat voor moeilijkheden?’

Hij ging dichter bij haar staan en zei zacht: ‘Het soort moeilijkheden dat je krijgt als je naakt bent.’

Ze streek nerveus met haar tong over haar lippen. ‘Je vindt me niet aantrekkelijk, weet je nog?’

‘Misschien overdreef ik mijn desinteresse een beetje.’

‘Nee, je had gelijk.’ Ze week achteruit. ‘We passen niet bij elkaar. We zijn totaal verschillend, hebben niks met elkaar gemeen.’

‘Dat houd ik mezelf ook steeds voor.’

‘Maar…’

‘Ik verlang nog steeds naar je.’

Ze schraapte haar keel. ‘Absoluut niet. Vergeet het. Ik ga me niet voor je uitkleden.’

Maar toen hij zijn tas inpakte, haalde hij voor alle zekerheid de condooms uit zijn nachtkastje.

 

De vrouw die Kalyna had begroet bij Hulp voor Vrouwen, een gratis kliniek in Reno die zeven dagen per week vierentwintig uur per dag geopend was, stond in de deuropening van de kleine onderzoekkamer waar Kalyna had zitten wachten. Ze glimlachte, wat een goed voorteken was. ‘Geweldig nieuws,’ zei ze.

‘Echt waar?’ vroeg Kalyna opgewonden.

‘Echt waar. Uit de aidstest is gebleken dat je geen antistoffen hebt tegen het hiv-virus. Je bent volkomen gezond.’

Maar hoe zat het met de baby? ‘En de zwangerschap?’

De glimlach van de vrouw verflauwde. ‘Ik ben bang dat je niet zwanger bent.’

Niet zwanger! Kalyna kon het niet geloven. Ze had van haar leven niet zoveel onbeschermde seks gehad als de afgelopen week. Het kon gewoon niet anders, of ze was zwanger. Toen ze jonger was, was ze zo makkelijk zwanger geraakt.

‘Mankeert me iets?’ vroeg ze. ‘Is er een reden waarom ik geen baby kan krijgen?’ Ze voelde weer de aandrang zichzelf pijn te doen. Waarom gaf God haar geen baby?

Omdat ze slecht was. Maar Hij was degene die haar zo had gemaakt. Ze had nooit gekregen wat ze wilde, niets. Waarom kon Hij haar tenminste Luke niet laten krijgen?

De arts deed haar stethoscoop af en stopte hem in haar jaszak. ‘Dat is moeilijk te zeggen na zo’n oppervlakkig onderzoek. Als u een kind wilt, kunt u beter een gynaecoloog raadplegen. En u hoeft echt niet ongerust te zijn. Zelfs als er problemen zijn, kunnen ze daar tegenwoordig zoveel aan doen.’

Maar dan zou het te laat zijn.

Was ze maar zwanger. Dan zou Luke haar nog een kans geven. Zo’n man was hij wel. En meer dan één kans had ze niet nodig om te bewijzen dat ze een volmaakt paar zouden vormen. Niemand kon meer van hem houden dan zij.

‘U kunt zich weer aankleden,’ zei de arts, en ze ging de kamer uit.

Kalyna stond langzaam op. Wat nu? Het was slechts een kwestie van tijd voordat Ogitani de aanklacht zou intrekken. Haar eigen vader zou tegen haar getuigen. En Ava ook. Dat kreng had alles verpest door met haar moeder en haar zus en Luke te praten. Zo had het niet moeten gaan…

Ava had Luke van haar gestolen.

Ik haat haar. Ik haat haar uit de grond van mijn hart. Nu had Kalyna geen hoop meer. Geen enkele.

Maar toen ze op weg naar de uitgang de uitgeprinte resultaten van de tests kreeg overhandigd, realiseerde ze zich dat ze de hoop te snel had opgegeven. Op het vel papier stond wel ‘negatief’, maar dat kon makkelijk worden verholpen met correctievloeistof en een kopieerapparaat.

Luke had gevraagd om bewijs dat ze zwanger was. Dus zou ze hem de vervalste laboratoriumuitslag laten zien. Akkoord, met die truc zou ze maar een paar maanden winnen. Na een tijdje zou het immers opvallen dat haar buik niet dikker werd.

Maar een paar maanden was beter dan niets.

 

Ava’s stiefvader had de woonboot afgemeerd waar ze hem had achtergelaten. Hoewel de geur van zijn goedkope aftershave er nog hing, was hijzelf goddank weg. Ze wilde niet met hem praten. Niet nu ze zo weinig had geslapen. En niet nu ze Luke bij zich had.

Nou ja… Eigenlijk wilde ze helemaal nooit met hem praten.

Toen ze de sleutel onder de pot met de hortensia vandaan had gehaald en hen binnen had gelaten, zag ze een briefje op de keukentafel liggen. Omdat het al donker werd, moest ze het licht aandoen om het te kunnen lezen. ‘Dank je,’ stond er in Petes hanenpoten. Iemand anders, waarschijnlijk zijn nieuwe vriendin, had eronder geschreven: ‘Heel erg bedankt dat we je woonboot mochten gebruiken. Het was fantastisch, een avontuur dat mijn zoon niet gauw zal vergeten.’

‘Jammer dat ze haar telefoonnummer er niet bij heeft geschreven,’ mompelde Ava.

‘Wie?’ vroeg Luke.

‘Liz… Smeltzer, als ik het goed lees.’

‘De vriendin van je stiefvader? Zou je haar echt voor hem waarschuwen?’

‘Ik zou geen seconde aarzelen.’ Ze zette haar aktetas neer en haalde haar laptop eruit.

‘Je gaat toch niet weer werken?’ vroeg hij toen ze hem aanzette.

‘Ik wil nog een paar dingen doen, onder andere Kalyna’s zus bellen.’

‘Denk je dat ze weet waar Kalyna is?’

De computer startte zachtjes brommend op. ‘Misschien heeft ze contact met haar, maar zelfs als ze dat niet heeft, zou ze kunnen helpen.’

‘Ons? Hoezo?’

Ava ging aan de eettafel zitten. ‘Toen ik haar die avond in het restaurant aan de telefoon had, leek ze totaal anders dan Kalyna. Ik kreeg de indruk dat ze eigenlijk geen kwaad wilde spreken over haar moeder. Nu dit is gebeurd, is ze misschien zo overstuur dat ze zegt wat ze echt denkt.’

Luke legde zijn plunjezak op de bank. ‘En misschien belt ze haar zus en brieft ze alles over wat je zegt.’

‘Dat risico moeten we maar nemen, vind je niet? Misschien denkt ze dat Kalyna Norma heeft vermoord. Dat maakt haar misschien wat minder loyaal.’

‘Het zou ook kunnen dat ze bang is voor Kalyna,’ zei hij. ‘Dat ze daarom aan de telefoon die dingen over haar moeder zei.’

‘Ze zóú ook bang moeten zijn voor Kalyna. Als Kalyna zo narcistisch is als ik geloof, zou iedereen bang voor haar moeten zijn. Maar daarom moeten we snel iets doen. Hoe eerder de politie haar opsluit, des te eerder kunnen we allemaal rustiger ademhalen.’

‘Heb je haar nummer?’

Ava opende haar internetbrowser en zocht de webpagina van het mortuarium op. ‘Ik heb het nummer van haar mobieltje niet, maar ik kan het bedrijf bellen. Ik ben er zeker van dat Jonathan ook via internet aan het nummer is gekomen.’

‘Jonathan?’

‘Stivers. Een privédetective die ons vaak bij onze zaken helpt.’

‘Dus Stivers is niet Geoffrey.’

‘Nee.’

‘Hoe vaak zie je Geoffrey?’ vroeg Luke.

‘Ongeveer een keer per week.’

‘Waarom ben je niet met hem naar bed geweest?’

Ze was wel met hem naar bed geweest, alleen niet de laatste tijd, en ze wilde niet uitleggen hoe nietszeggend het had gevoeld. ‘Je hebt mijn stiefvader gehoord. Ik ben frigide.’

‘Je gelooft toch niet echt dat…’

Nee, maar ze hoopte dat Luke het zou geloven. Misschien zou de spanning tussen hen daardoor een beetje afnemen. ‘Ik weet het niet meer,’ mompelde ze.

‘Hoelang ben je niet meer met een man naar bed geweest?’

‘Dat gaat je niet aan.’

‘Kom nou. We zijn toch vrienden.’

‘Nee.’ Ze waren geen vrienden. Daarom moest ze van onderwerp veranderen, anders zou het niet lang duren voordat ze zich uitkleedden. En dan zou hij er zelf achter komen dat ze helemaal niet frigide was. Telkens als ze naar hem keek, wilde ze hem aanraken. ‘We hadden het erover dat we Tatiana gingen bellen.’

‘Ja.’ Hij wreef met een hand over zijn gezicht. ‘Misschien kunnen we beter tot morgen wachten. Ze heeft net haar moeder verloren.’

‘Het klinkt harteloos, maar daardoor krijgen we misschien meer los uit haar. En Kalyna zou gevaarlijk kunnen zijn, niet alleen voor ons maar ook voor anderen.’

‘Het is het proberen waard,’ gaf hij toe.

Ava draaide het nummer en wachtte tot de meldtekst was afgelopen. Daarna toetste ze 1 in. Er nam niemand op, maar ze kon na de pieptoon een bericht inspreken.

‘U spreekt met Ava Bixby van De Laatste Linie, de organisatie voor slachtofferhulp in Sacramento. Ik bel voor Tatiana. Tatiana, wil je alsjeblieft terugbellen? Het is erg belangrijk dat ik je spreek,’ zei ze, en ze gaf haar telefoonnummer.

Ze had nauwelijks opgehangen of de telefoon ging. Op de display zag ze het nummer van het mortuarium.

 

Nerveus door haar slaapkamer ijsberend wachtte Tati tot Ava Bixby opnam. Ze had niet het recht haar terug te bellen. Ze wist wat Kalyna van Ava dacht, wist dat haar zus het als verraad zou beschouwen. Maar Tati was zo in de war. Ze had uren geprobeerd Kalyna te bereiken, maar óf de batterij van haar mobieltje was leeg óf Kalyna had het uitgezet. Waarom had ze sinds hun gesprek van die ochtend niets meer van zich laten horen? Ze had vanuit een telefooncel kunnen bellen, desnoods collect call. Kon het haar dan niet schelen dat Norma dood was? Dat hun familie kapot was?

En dan die foto die Mark had gemaild. Wat had die te betekenen?

In ieder geval niet wat hij volgens Mark betekende. Kalyna was wel altijd ontoeschietelijk, humeurig en moeilijk geweest. En egoïstisch. Dat ze de vorige dag in het winkelcentrum die spijkerbroek voor Tati had gekocht, was een van de weinige uitzonderingen. Maar ze zou nooit iemand voor de lol vermoorden.

In gedachten hoorde Tati weer Marks morbide beschuldigingen.

Ik heb haar alleen geholpen het lijk uit de weg te ruimen, Tati.

Waarom heb je het niemand verteld?

Wat denk je? Ik was smoorverliefd op haar. En ze beloofde me allerlei seksuele gunsten als ik haar uit de brand hielp. Pas toen ze dreigde je ouders te vertellen over mij en… je weet wel, de lijken, gaf ik toe. Maar zij rotzooide ook graag met de lijken. Je moet niet denken dat ik de enige was. Zij was degene die me ertoe aanzette. Ze zei dat ze niet met me naar bed zou gaan als ik mijn liefde voor haar niet bewees door –

‘Hallo?’

Met een schok kwam Tati terug in de werkelijkheid. Ze moest slikken voordat ze iets kon zeggen. ‘Ava? Met Tatiana Harter. J-je vroeg me terug te bellen.’

‘Hoe gaat het met je, Tatiana?’

Ava’s stem klonk zo bezorgd dat Tati onwillekeurig weer begon te huilen. ‘Ik weet het niet. Ik ben nog nooit zo bang en… in de war geweest.’

‘Hoe staat het ermee bij jullie?’

‘Het is chaotisch. Niemand weet iets. Behalve dat mijn moeder dood is.’

‘Heb je nog iets van Kalyna gehoord?’

‘Niet sinds vanochtend toen ik haar vertelde dat mama dood was.’

‘Je denkt toch niet dat zij schuldig is aan wat er is gebeurd, hè?’

‘Ik wíl het niet denken, maar… het is allemaal zo onlogisch.’

‘De politie heeft me verteld dat een zekere Mark Cannaby het misschien heeft gedaan. Dat hij een paar aanvaringen heeft gehad met je ouders, een paar bedreigingen heeft geuit.’

‘Ik heb Mark vandaag een paar keer gesproken en hij… hij beweert dat hij onschuldig is.’ En dankzij die foto begon ze hem nog te geloven ook.

‘Heeft hij een alibi?’

‘Nee. Hij beweert dat hij vannacht alleen thuis was. Maar… Kalyna heeft ook geen alibi. Ze zei dat ze vannacht om een uur of twaalf is weggegaan, maar dat betekent niet dat het waar is. Volgens de patholoog-anatoom is mijn moeder ergens tussen een en vier uur ’s nachts overleden. Zelfs als Kalyna echt rond middernacht is vertrokken, zou ze het nog gedaan kunnen hebben.’

‘Er is vandaag een man bij me langs geweest,’ zei Ava. ‘Hij beweerde dat hij een paar weken geleden in een bar een interessant gesprek had met Kalyna.’

Tati moest er niet aan denken waarover dat gesprek was gegaan. Kalyna hield ervan mensen te shockeren, waardoor ze Tati vaak in verlegenheid bracht. ‘Wat zei hij?’ vroeg ze schoorvoetend.

‘Dat ze hem had verteld dat ze wel eens iemand had vermoord. Ze klonk zo overtuigend dat hij haar geloofde. En na wat de politie me heeft verteld over die liftster… ben ik bang dat Kalyna de waarheid vertelde.’

Toen Tatiana dat hoorde, stortte ze helemaal in. ‘O god, hoe is het mogelijk dat je iemand denkt te kennen, maar haar helemaal niet kent?’ vroeg ze snikkend.

‘Dat gebeurt regelmatig,’ zei Ava kalm. ‘Heb je wel eens iets gezien of gehoord wat zijn verhaal zou kunnen bevestigen?’

‘Niet echt, maar…’ Tatiana deed haar best haar stem in bedwang te krijgen. ‘Kun je me je e-mailadres geven? Ik moet je iets sturen.’