Hoofdstuk 8

 

 

 

Ava stond bij de reling van haar woonboot te kijken naar de ondergaande zon, die als een reusachtige rode vuurbol boven het water hing. Op dat moment werd Californië op meer dan zevenhonderd plaatsen geteisterd door niet in bedwang te houden vlammen. Hoewel de bosbrandjes niet dicht bij de delta woedden, werd de lucht er toch scherp en nevelig van, wat waarschijnlijk de ongewone kleur van de zon verklaarde. Ava had hem nog nooit zo rood gezien als nu.

We hebben regen nodig, dacht ze. In deze tijd van het jaar was daar in Sacramento echter weinig kans op, want april tot en met oktober waren droge maanden. In ieder geval zorgde het zachte briesje voor wat verkoeling, vooral laat op de avond. Zonder een beetje wind was het niet uit te houden van de hitte.

Een vogel dook neer, rakelings langs het wateroppervlak scherend. Ava zag hem duiken, wervelen en weer omhoogvliegen. Jonathan had geen goed woord over voor haar woonomstandigheden, maar ze woonde niet alleen op de boot om haar vader een plezier te doen. Ze vond het ook fijn. Een rustiger plaats dan de delta kende ze niet. Slechts sporadisch reed er een auto over de talrijke eenbaansbruggen en de smalle wegen die door het moerasland kronkelden. Sommige eilanden waren zelfs onbereikbaar voor auto’s.

Achter haar tinkelde een windorgel. Het was zo stil dat ze het water tegen de boot kon horen kabbelen. De eigenaars van de twee andere woonboten die hier vaak afmeerden, waren samen verder de rivier op gevaren om te vissen. Zonder hen voelde ze zich wel eens eenzaam, en ’s winters was het vaak mistig en grijs in de delta. Maar nu was het geen winter, de anderen zouden binnenkort terugkomen, en ze had haar werk om zich bezig te houden. Meestal nam ze een zware aktetas mee naar huis en werkte ze nog een paar uur voordat ze naar bed ging.

Ze ging naar de hut en zette de tv aan om de stilte te verdrijven. Sinds het weekend had ze al niets meer van Geoffrey gehoord, maar dat vond ze niet zo erg. Ze had nog een lijst met telefoongegevens die ze moest nakijken voor de zaak-Georgette Beeker en ze moest op de computer een paar dingen opzoeken over Willie Sims. Verder wilde ze een paar mensen opbellen in verband met Kalyna Harter, om te beginnen Kalyna’s ouders. Jonathan had haar hun telefoonnummer gegeven. Hoewel Ava Kalyna erom had kunnen vragen, wilde ze haar cliënte nog niet meedelen dat ze een beetje twijfelde aan haar oprechtheid. Als Kalyna dat wist, zou ze de mensen die haar het naast waren misschien overreden hun verhaal bij te stellen. Bovendien probeerde Ava Kalyna nog steeds het voordeel van de twijfel te geven, hoewel ze zich afvroeg of ze misschien overcompenseerde vanwege Bella.

Ze moest erachter komen of Kalyna werkelijk in staat was zo’n vreselijke leugen te vertellen. Hopelijk zouden de Harters haar dat vertellen, als ze tenminste met haar wilden praten.

De ijsblokjes tinkelden toen ze het glas ijsthee leegdronk dat ze naast haar aktetas en dossiers op de eetkamertafel had neergezet. Ze had geen idee hoe Mr. en Mrs. Harter zouden reageren op haar vragen. Misschien had Kalyna hun niet eens verteld wat er op 6 juni was gebeurd. Sommige slachtoffers van een verkrachting voelden zich zo vernederd dat ze er met niemand over wilden praten, zelfs niet met familie of vrienden.

Fronsend dacht ze even na. Zij wilde niet degene zijn die hen op de hoogte bracht. Dat was haar taak niet. Maar Kalyna’s achtergrond zou van veel betekenis zijn, hetzij voor de aanklager, hetzij voor de verdediging, afhankelijk van wat die achtergrond zou blijken te zijn. Dus zouden Kalyna’s ouders met of zonder Ava’s bemoeienis niet lang onkundig blijven van wat hun dochter was overkomen.

Voordat ze haar mobieltje pakte, keek ze op de klok. Bijna acht uur. Arizona en Californië lagen in dezelfde tijdzone, dus als ze geluk had, waren de Harters allang klaar met eten.

Ze toetste hun nummer in, en nadat de telefoon een paar keer was overgegaan, begon een meldtekst.

‘Dit is het mortuarium van de familie Harter,’ zei een mannenstem. ‘We zijn van maandag tot en met vrijdag geopend van negen tot zes, en op zaterdag van tien tot zes. Op zondag zijn we gesloten. Als u belt in verband met zaken, spreek dan een bericht in na de pieptoon, dan bellen we u terug. Als u met iemand van de familie Harter wilt spreken, toets dan één.’

Blij dat ze niet had opgehangen zodra de meldtekst was begonnen, toetste Ava 1 in.

Bijna onmiddellijk zei een vrouwenstem: ‘Hallo?’

‘Is Mr. of Mrs. Harter thuis?’

‘U spreekt met Mrs. Harter.’

‘Goedenavond, Mrs. Harter. U spreekt met Ava Bixby –’

‘Als u voor het mortuarium belt, dan moet u morgen terugbellen,’ onderbrak de vrouw haar. ‘We zijn ’s avonds gesloten.’

‘Ik bel niet voor het mortuarium.’ Ava trok een van de zware eetkamerstoelen naar achter en wurmde zich langs de armleuning heen om te gaan zitten. ‘Ik zou graag met u praten in verband met uw dochter, Kalyna.’

Na een korte stilte zei Mrs. Harter: ‘O jee, wat is er nu weer?’

Ava trok haar wenkbrauwen op. ‘O jee’ was een tamelijk onheilspellend begin… ‘Ik werk bij De Laatste Linie. Dat is een liefdadigheidsinstelling die slachtoffers van geweldmisdrijven helpt die –’

‘U belt vanwege die zogenaamde verkrachting.’

‘Ja.’ ‘Zogenaamd’ was ook niet een woord dat ze van Mrs. Harter had verwacht, maar in ieder geval wist de vrouw ervan. Dat was een opluchting.

Nu ze niet meer bang hoefde te zijn dat ze Kalyna’s vertrouwen schond, ontspande Ava, en ze begon figuurtjes te tekenen op haar notitieblok. ‘Uw dochter is afgelopen maandag bij me geweest om hulp te vragen.’

‘Wat voor hulp wilde ze? Geld?’

Ava’s pen maakte een diepe kras in het papier. ‘Nee, geen geld. Ze wil dat de man die haar heeft aangevallen gevangenisstraf krijgt, wat hij ook verdient.’

‘Hebt u enig bewijs dat hij haar heeft verkracht?’ vroeg Mrs. Harter.

‘Ik heb de getuigenverklaring van uw dochter,’ antwoordde Ava.

‘Daar zou ik liever niets van laten afhangen… vooral niet de vrijheid van die man.’

Ava liet haar pen vallen. Hij rolde van de tafel en viel op de vloer voordat ze hem kon opvangen. ‘Pardon?’

‘Kunt u me vertellen wat er voor haar in zit?’

Ava verstijfde. ‘Voor zover ik weet niets.’

‘Er moet iets zijn. Dat is er altijd.’

Hoe moest ze daarop reageren? Ze had een klein beetje meer verwacht van Mrs. Harter. Een beetje medelijden misschien. Wat bezorgdheid. ‘Kalyna is niet alleen verkracht, maar ook in elkaar geslagen,’ zei ze.

Dat nieuws leek voor Mrs. Harter geen enkel verschil te maken. ‘Denkt u dat dat iets betekent?’

‘Ik heb foto’s.’

Daar moest Kalyna’s moeder om lachen. ‘Nou, ik twijfel er niet aan dat die verwondingen echt waren, maar ze waren vast niet zo ernstig, want alle blauwe plekken zijn al weg.’

‘Hebt u haar dan gezien?’ vroeg Ava verbaasd.

‘Ze is hier. Vanmiddag stond ze opeens voor onze neus.’

Kalyna had niet gezegd dat ze naar Arizona zou gaan, maar ze hoefde natuurlijk geen verantwoording af te leggen bij Ava. ‘Het is waarschijnlijk niet meer dan normaal dat je in zo’n situatie bij je familie wilt zijn.’

‘Ms. Bixby, ze is niet hierheen gekomen omdat ze ons zo graag wilde zien. Ze probeert eruit te halen wat ze kan.’

‘Ik begrijp u niet.’

‘Ze speelt het zielige gewonde slachtoffer. Wist u dat ze van de basis is weggegaan zonder verlof?’ vroeg ze, alsof dat bewees dat Kalyna in elk opzicht onbetrouwbaar was.

Ava deed Kalyna’s dossier open en las snel haar samenvatting van hun eerste gesprek door. ‘Kon ze geen verlof krijgen?’

‘Ze zegt dat ze het haar niet wilden geven. Beweert dat haar sergeant-majoor de pest aan haar heeft en haar te grazen wil nemen. Maar dat zegt ze van iedereen die haar dwarszit. Waarschijnlijk heeft ze niet eens de moeite genomen om vrij te vragen. Ze had een goed excuus en daar heeft ze gebruik van gemaakt.’

Kalyna’s moeder was zo negatief, dat Ava zich eraan ergerde. En dat had het tegenovergestelde effect: het deed Kalyna geloofwaardiger lijken in plaats van minder geloofwaardig. ‘Haar situatie bij de luchtmacht heeft niets met mij te maken,’ legde Ava uit. ‘Ik ben alleen geïnteresseerd in wat er is gebeurd – of niet is gebeurd – in de nacht van 6 juni. Eerlijk gezegd vind ik het schokkend dat u niet bezorgder bent over haar verwondingen.’

‘Het is wel duidelijk dat u nooit hebt gezien wat ze zichzelf kan aandoen als ze weer eens een woedeaanval heeft.’

‘Bedoelt u dat ze zichzelf eerder heeft verwond?’

‘Dat is precies wat ik bedoel.’

Shit! Hoewel Ava daar al bang voor was geweest, kwam ze toch in de verleiding Mrs. Harter te vertellen over Bella, wier dood haar op een verschrikkelijke manier had geleerd dat je een specifiek incident niet mocht beoordelen op basis van eerder gedrag. Elke situatie moest worden beoordeeld op haar eigen waarde. Maar wat had het voor zin haar ervaringen te delen met Mrs. Harter? Opheldering was het beste wat ze van Norma kon hopen te krijgen.

Ze stond op en liep naar het raam. ‘Woedeaanvallen? Op haar zesentwintigste?’

‘Ik weet niet of ze die de laatste tijd nog heeft gehad, maar in haar jeugd had ze ze regelmatig, telkens als ze haar zin niet kreeg.’

‘Waaruit bestonden die woedeaanvallen?’

‘Ze begon te gillen en te huilen en zich te verwonden. Dat is toch een woedeaanval, of niet soms?’

Zo klonk het zeker. ‘Hoe ver ging ze?’

‘Heel ver. Zo ver dat een paar blauwe plekken niets voor haar betekenden. Ik betrapte haar een keer toen ze ’s avonds stiekem uitging toen ze… een jaar of zeventien was, dus ik zei dat ze de hele volgende maand moest schoonmaken. En weet u wat ze toen deed? Ze begon met haar hoofd tegen de muur te bonken. We moesten haar vastbinden op haar bed om te voorkomen dat ze haar stomme schedel brak.’

Als dat waar was, was Kalyna een zeer getroebleerde vrouw. Maar dat had Ava al vermoed. ‘Is ze wel eens in therapie geweest?’

‘Nee. We wisten dat ze de therapeut alleen maar zou manipuleren, hem zou wijsmaken dat we bullebakken waren. Ze heeft ons een paar keer aangegeven wegens kindermishandeling, is bijna in een pleeggezin geplaatst. Dat zou voor ons een hele opluchting zijn geweest. Ik begrijp nog steeds niet waarom we het hebben aangevochten.’

Al was Ava geen gediplomeerd psychologe, ze was er zich terdege van bewust dat zelfverminking een belangrijk waarschuwingssignaal was. Ze hadden hulp moeten vragen. ‘Het ziekenhuis dan?’ vroeg ze koppig. ‘Er is toch wel ergens een bewijs van dit gedrag te vinden? Zelfs al is het maar één gedocumenteerd geval.’

‘Haar verwondingen waren nooit zo ernstig dat we ze niet zelf konden verzorgen,’ zei haar moeder.

‘Dat meent u niet, toch?’

‘Waarom zou ik u iets proberen wijs te maken? Wat kan een arts doen aan een blauwe plek?’

Omdat het al donker werd, deed Ava de gordijnen dicht. ‘Maar ze kon toch wel een hersenschudding hebben opgelopen door dat gebonk? Hebt u haar nooit laten onderzoeken door een arts?’

Mrs. Harter reageerde niet goed op kritiek. Haar stem werd aanzienlijk koeler. ‘Weet u hoeveel dat zou hebben gekost?’

Gaven de meeste ouders niet meer om hun kinderen dan om geld? ‘Maar –’

‘We hebben een klein bedrijf, Ms. Bixby. We kunnen ons geen ziektekostenverzekering veroorloven. Bovendien zou Kalyna dan alleen maar de aandacht hebben gekregen die ze zo graag wilde hebben. Ze speelt komedie.’

Ava haalde zich de jonge vrouw voor de geest die in haar kantoor had zitten huilen. Die dag had ze normaal geleken, althans voor iemand die kortgeleden iets traumatisch had meegemaakt. ‘Maar misschien vertelt ze in dit ene geval de waarheid.’

‘Hoe denkt u daarachter te komen?’ vroeg haar moeder.

‘Dat is wat ik probeer uit te zoeken.’

‘Hoor eens, Ms. Bixby. U hebt vast genoeg andere mensen om u zorgen over te maken. Verspil u tijd niet aan Kalyna. Sommige mensen deugen gewoon niet… en zij is er een van.’

Een klik gaf aan dat Mrs. Harter had opgehangen.

Ava probeerde terug te bellen, maar de meldtekst van het mortuarium werd weer afgespeeld, en toen ze ditmaal 1 intoetste, nam niemand op. ‘Verdomme!’ mompelde ze, en ze belde Jonathan om stoom af te blazen.

‘Dit is niet te geloven,’ zei ze zodra hij had opgenomen.

‘Wat is er?’

‘Ik heb net de moeder van Kalyna Harter gesproken. Wat een raar mens!’

‘Hoezo? Is ze onvriendelijk? Excentriek?’

‘Onvriendelijk is nog zwak uitgedrukt.’ Ava wreef over haar vermoeide ogen. ‘Ze is harteloos, onverschillig. Je kunt haar nauwelijks een moeder noemen. Ik heb medelijden met Kalyna.’

‘Stel je medelijden nog even uit. Ik heb meer bewijs gevonden dat Kalyna niet bepaald een voorbeeldige burger is.’

Daar zat ze nou net op te wachten. Zuchtend liep ze terug naar de tafel. ‘Wat voor bewijs?’

‘Op LexisNexis kun je zien dat ze een paar creditcards kreeg toen ze achttien werd, er meteen de eerste week uitgaven mee deed tot de kredietlimiet, en nooit de moeite heeft genomen haar schuld af te lossen.’

Ava haalde de foto’s uit Kalyna’s dossier en bekeek haar verwondingen opnieuw. Die waren niet veroorzaakt doordat ze met haar hoofd tegen een muur had gebonkt. Ze moest zichzelf hebben gestompt en gekrabd. Kon ze dat echt hebben gedaan? ‘Misschien had ze het verkeerd begrepen en dacht ze dat spullen die je met een creditcard kocht gratis waren.’

‘Voor haar waren ze gratis,’ zei hij. ‘Maar ze krijgt niet nog een keer de kans. Voorlopig tenminste niet.’

‘Oké, ze is dus een onverantwoordelijke nymfomane die een problematisch kind was. Dat hebben we inmiddels wel vastgesteld. Maar liegt ze over die verkrachting?’

‘Dat kan ik niet zeggen. Maar ik kan je wel vertellen dat Trussells kredietwaardigheid volmaakt is. Niet één achterstallige betaling.’

‘We beoordelen deze mensen niet op hun kredietwaardigheid, Jon.’

‘We onderzoeken die niet voor niets, schat.’

Omdat het een tamelijk nauwkeurige aanwijzing was van de manier waarop mensen leefden. Jonathan had gelijk…

Ava keek naar de dossiers van haar andere cliënten – allemaal geloofwaardige slachtoffers. Verdeed ze haar tijd met Kalyna? Dit geval werd met de seconde gecompliceerder. Maar de herinnering aan Bella stond haar niet toe het op te geven voordat ze er absoluut zeker van was dat ze niet iemand in de steek liet die haar wanhopig nodig had. ‘Verder nog iets gevonden?’

‘Niets. Nul. Nada. Raar, hè?’

Ze pakte een aardbei uit de kom met fruit dat ze eerder die had avond had gewassen. ‘Waarom is dat raar?’

‘Het lijkt wel of haar leven pas is begonnen toen ze bij de luchtmacht ging. Nee, dat is niet helemaal waar,’ verbeterde hij zichzelf. ‘Ik heb bewijs gevonden dat zij samen met haar tweelingzus uit Oekraïne hier zijn geadopteerd toen ze zes waren, en drie jaar later nog een keer, door andere ouders, maar dat is alles. Er is geen enkel document waaruit blijkt dat ze hier naar school zijn geweest. Ze zijn als kind ook nergens tegen ingeënt. Voor zover ik het kan zien, zijn ze zelfs nooit naar een dokter geweest.’

‘Hun moeder heeft ze thuis lesgegeven. En een bezoek aan de dokter vond ze zonde van het geld,’ legde Ava uit.

‘Een interessante opvatting voor een moeder.’

‘Mijn idee.’ Ze zette haar laptop weer aan, zocht Harter Family Mortuary op en zag een beeld van een geel met wit victoriaans huis op het scherm verschijnen. Ze wist dat ze het juiste gebouw had toen ze het adres controleerde. Het stond in Mesa en had het telefoonnummer dat ze zojuist had gebeld. ‘De Harters hebben een mortuarium. Kijk maar,’ zei ze, en ze gaf hem de webpagina.

‘Het ziet eruit als een bed and breakfast,’ zei hij een paar seconden later.

‘Ongeveer, maar dan zonder ontbijtzaal, en het bed is permanent.’

‘Waarom kijken we hiernaar? Wat heeft het familiebedrijf in Arizona te maken met de vermeende verkrachting in Californië?’

‘Misschien niets, tenminste niets meer dan Kalyna’s kredietwaardigheid. Het is alleen een interessante achtergrond, vind je niet? Vooral als je dat combineert met zo’n onverschillige moeder.’

‘Doden begraven is smerig werk, maar iemand moet het doen,’ merkte Jonathan op. ‘Wat ik wil weten, is of je er eindelijk van overtuigd bent dat kapitein Trussell onschuldig is.’

‘Ik ben ervan overtuigd dat hij kredietwaardig is,’ zei ze. ‘Maar het gaat er niet om of ik hem geld zou willen lenen.’

‘Dus je blijft erbij dat hij schuldig is. Jezus, Ava! Wat heb je dan nog meer nodig om je van het tegendeel te overtuigen?’

Opnieuw gleden haar ogen naar de dossiers die uitgespreid op de tafel lagen. Ze had weinig tijd en geld, en deze zaak zou niet makkelijk zijn. Als alles wat ze over Kalyna wist bekend werd, zou de aanklager de zaak vermoedelijk niet aanhangig maken. Een jury die bestond uit militair personeel zou beslist niet veel sympathie kunnen opbrengen voor een vrouw die schulden maakte met haar creditcard en niets afbetaalde, zichzelf in het verleden al had verwond en met jan en alleman naar bed ging.

‘Deze vrouw heeft alles tegen zich,’ zei ze.

‘Daarom kun je het niet loslaten. Ze is de underdog.’

‘Stel dat ze een gekwetste verwarde vrouw is die is misbruikt door haar ouders, die bij de luchtmacht ging omdat dat haar enige uitweg was, die op alle verkeerde manieren liefde zocht en uiteindelijk werd geslagen en verkracht door een man die er zo zeker van was dat hij dat ongestraft kon doen dat hij niet eens de moeite nam zijn sporen uit te wissen?’ De gedachte alleen al maakte haar razend. Niemand was onbelangrijk. Als kapitein Trussell Kalyna had verkracht, moest hij zijn verdiende straf ondergaan.

‘Ik denk dat je deze zaak beter niet kunt aannemen,’ zei Jonathan.

En ze had hem nog niet eens verteld over Kalyna’s woedeaanvallen.

‘Bekijk het eens van de andere kant,’ vervolgde hij. ‘Stel dat je helpt een onschuldige man achter de tralies te brengen? Hoe zou je je dan voelen?’

‘Vreselijk.’

‘En het zal de liefdadigheidsinstelling schade toebrengen, onze geloofwaardigheid aantasten, ons alles kosten wat we met zoveel moeite hebben opgebouwd.’

‘Je hebt gelijk,’ zei ze. ‘Maar ik wil nog één keer met mijn cliënte praten. Ik vind dat ik haar de kans moet geven op een weerwoord voordat ik ermee ophoud.’

‘Oké. Wil je dat ik intussen nog iets anders doe?’

‘Nee, dit is voorlopig alles. Bedankt.’

‘Komt Geoffrey vanavond?’ vroeg hij voordat ze kon ophangen.

‘Komt Zoë?’ luidde haar wedervraag.

‘Zoë is in Los Angeles. Ze heeft haar dochter meegenomen om haar vader te bezoeken.’

‘Is hij nog steeds van de drugs en de alcohol af?’

‘Tot nu toe wel.’

‘Fantastisch nieuws.’ Ze bukte om de pen op te rapen die ze eerder had laten vallen. ‘Wanneer gaan jullie trouwen?’

‘Waarschijnlijk in augustus, voordat Sam weer naar school moet.’

‘Ik weet dat Zoë een fantastische vrouw is, maar ik kan nog steeds niet geloven dat je met haar gaat trouwen.’

‘Waarom niet?’

‘Trouwen is zo… permanent.’

‘Dat is juist zo vreemd,’ zei hij. ‘Zo dacht ik er ook altijd over, maar met Zoë bevalt het idee van permanent me. Permanent klinkt goed. Het gaat er gewoon om dat je de juiste persoon ontmoet.’

Ze had eindelijk haar pen gevonden maar stootte haar hoofd toen ze weer overeind kwam. ‘Au!’

‘Wat is er?’

‘Niets.’ Ze wreef over de zere plek. ‘Hoe weet je zo zeker dat Zoë de ware is, Jon?’

‘Omdat ik liever doodga dan zonder haar te leven.’

Voor één keer maakte hij geen grapje. Hij had het gezegd alsof het onomstotelijk waar was. Maar Ava kon zich niet voorstellen dat haar gevoelens voor iemand zo intens konden zijn, en al helemaal niet voor Geoffrey. Hij kon haar dag niet eens maken of breken, laat staan haar leven, en die houding beschouwde ze als een zegen. Een huwelijk vereiste zoveel compromissen, zoveel offers. En waarvoor? De meeste huwelijken eindigden met een echtscheiding waarvan de kinderen die erbij betrokken waren de dupe werden.

Ze hoefde maar te kijken naar wat zij had doorstaan met haar stiefvader. Ze hoefde maar te kijken waarheen dat ‘tot de dood ons scheidt’ haar moeder had geleid…

‘Ik ben blij dat je er zo over denkt, echt waar,’ zei ze ten slotte. ‘Maar verwacht niet van me dat ik hetzelfde wil, oké?’

‘Je weet niet wat je mist, Ava.’

‘Het huwelijk is niet geschikt voor iedereen, Jon,’ zei ze. ‘Een fijne avond nog.’

Nadat ze de verbinding had verbroken, probeerde ze te vergeten hoe jaloers ze was op zijn geluk, en hoe stil het zelfs met de tv aan in haar woonboot was. Terwijl ze naar het beeld van het mortuarium op haar scherm keek, hoorde ze in gedachten weer het gesprek.

Kunt u me vertellen wat er voor haar in zit?

Voor zover ik weet niets.

Er moet iets zijn. Dat is er altijd.

Was het waar? Ava had Mrs. Harter kunnen geloven – had haar kunnen geloven en zou zonder zich te bedenken deze zaak hebben opgegeven – als Kalyna maar naar school was gegaan en minstens een of twee keer in haar jeugd naar de dokter was geweest. Onderwijs en medische hulp werden beschouwd als strikt noodzakelijk, iets wat alle normale ouders hun kinderen gaven. Ja toch?