Hoofdstuk 27

 

 

 

Het was Geoffrey. Geschokt keek Ava naar hem op. Hij stond daar met een beker van Starbucks in zijn hand en zijn mond hing open van verbazing. En zij lag naakt op de grond met Luke en kon niet opstaan zonder hun enige bedekking op te offeren. Nog nooit van haar leven had ze zich in zo’n benarde situatie bevonden.

‘Is dit een optische illusie?’ vroeg Geoffrey. ‘Want het ziet eruit alsof je net seks hebt gehad met… die soldaat.’

Luke verstijfde op het moment waarop Geoffreys schaduw over hen heen viel. Ava voelde dat hij liever niet wilde opstaan, omdat Geoffrey dan zou zien dat hij naakt was. Maar als hij bleef liggen, moest zíj opstaan, of ze moesten allebei op de grond blijven liggen. Kennelijk zag Luke dat ook in, of anders was hij bang dat Geoffrey hem te lijf zou gaan terwijl hij op zijn rug lag. Hij sloeg tenminste de deken van zich af, stond op en trok zijn broek aan.

Met de deken veilig om zich heen geslagen, stond Ava ook op. ‘Geoffrey, ik… ik…’ Ze voelde zich vreselijk beroerd. Ook al was ze er tamelijk zeker van dat ze hem niet had bedrogen, het zou aardig zijn geweest als ze hem gewaarschuwd had. Als de rollen omgedraaid waren geweest, zou zij die beleefdheid ook op prijs hebben gesteld. Maar de vorige avond was haar… ontglipt. Ze had wat Luke en zij deden niet beschouwd als iets wat invloed had op de werkelijkheid. Het was een droom geweest. Meer niet.

‘Geoffrey. Goed zo. Je weet in ieder geval nog hoe ik heet.’

‘Het spijt me,’ zei ze. ‘Het was niet mijn bedoeling dat dit gebeurde. Ik had niet verwacht dat je hierheen zou komen. Je komt bijna nooit. Maar… mocht je je daardoor beter voelen, ik zou het je hebben verteld. Ik zou niet hebben geprobeerd het te verzwijgen.’

‘Ik kan het gesprek al horen. “Hoi, hoe gaat het met je werk? Uitstekend. Tussen twee haakjes, ik neuk met een andere kerel”.’

‘Let op je woorden,’ gromde Luke.

‘Houd je erbuiten,’ snauwde Geoffrey. ‘Jij bent hier de indringer, niet ik.’

Lukes wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Ik ben de indringer die je tegen de vlakte slaat, als je niet op je woorden let.’

Ava legde sussend een hand op Lukes arm. Ze wilde niet dat dit ontaardde in een vechtpartij. ‘Ik zeg alleen dat ik niet tegen je zou hebben gelogen, Geoff. Ik zou me verplicht hebben gevoeld je te vertellen dat… dat het geen zin meer heeft elkaar nog te zien.’

Toen Geoffrey een stap naar voren deed, wuifde Luke hem terug. Blijkbaar probeerde hij haar te beschermen, maar tegen haar vernedering was geen bescherming mogelijk. Ze had niet alleen Geoffrey teleurgesteld, maar ook zichzelf. Zichzelf misschien nog wel meer dan hem.

‘Wie is die vent, Ava?’ vroeg Geoffrey kwaad. ‘Waar komt hij vandaan?’

‘Hij is een cliënt van me.’

‘Sinds wanneer?’

‘Sinds…’ Ze durfde het bijna niet te zeggen, maar de eerlijkheid gebood haar open kaart te spelen. ‘…deze week.’

Geoffrey vloekte, leek op het punt te staan weg te lopen, maar draaide zich meteen weer naar hen toe. ‘Dat meen je niet!’

Als ze de deken niet omhoog had moeten houden, had ze haar handen voor haar vuurrode gezicht geslagen. Wat ze had gedaan, was niet te verdedigen, en ze voelde zich vreselijk. Ze was nooit roekeloos. Ze was altijd logisch, methodisch, beheerst geweest. Tot ze Luke had ontmoet… Blijkbaar had ze net als haar moeder een zwak voor knappe mannen.

‘Ik vind niet dat hij eruitziet als een slachtoffer,’ mompelde Geoffrey.

‘Wat doe je hier?’ vroeg ze in plaats van te reageren op zijn opmerking.

‘Omdat alle vluchten naar Sacramento volgeboekt waren, ben ik naar San Francisco gevlogen. Dus besloot ik op weg naar huis bij mijn vriendinnetje langs te gaan om haar te verrassen. Wat een giller! Wie had kunnen denken dat ik nog veel verraster zou zijn dan jij?’

‘Geoffrey, ik ben al maanden niet meer je vriendinnetje.’

‘Ik beschouwde je nog steeds zo. We hebben het er wel over gehad dat we met andere mensen mochten omgaan, maar ik heb het niet gedaan. En bij mijn weten had jij dat ook niet.’

‘Alleen omdat we het allebei te druk hadden of te lui waren of… zoiets. Je zei dat je met andere vrouwen wilde omgaan als ik niet meer met je naar bed ging.’

‘Dat zei ik om je zo ver te krijgen dat je weer met me naar bed ging! En in plaats daarvan spring jij in bed met deze… deze Jan Soldaat. Die vent komt rechtstreeks uit een advertentie voor de marine. Jezus! Ik weet wel dat ik niet bepaald gespierd ben, maar ik had nooit gedacht dat je zó oppervlakkig was.’

‘Ik ben niet met hem naar bed geweest vanwege zijn lichaam.’

‘Waarom dan wel?’ vroeg hij.

Omdat ze verliefd op hem was. Nu al. Ze kon niet begrijpen dat het zo vlug was gebeurd. Nadat ze omgang had gekregen met Geoffrey had het een halfjaar geduurd voordat ze had besloten dat ze misschíén met hem naar bed zou gaan – als de planeten in de juiste stand stonden en als de timing goed was en als ze in de stemming was. Bij Luke was het volkomen het tegenovergestelde geweest.

Dit moest haar straf zijn voor de ongevoeligheid waarmee ze haar moeder veroordeeld had omdat die haar vader niet had kunnen vergeten. ‘Ik…’ Ze draaide zich hulpeloos om naar Luke, en die vatte dat op als een uitnodiging om tussenbeide te komen.

‘Hoor eens, dit is niet het goede moment om het te bespreken. Waarom ga je niet naar huis en bel je Ava later?’

Tot Ava’s verbazing begonnen Geoffreys ogen te fonkelen. Zo geëmotioneerd had ze hem nog nooit gezien.

Hij gooide zijn koffiebeker op de grond en posteerde zich pal voor Luke. ‘Denk je dat je me kunt rond commanderen nadat…’ Zijn stem brak. ‘…nadat je me hebt afgenomen wat me het liefst was?’

Luke tilde zijn handen op. ‘Ik heb liever niet dat dit vervelend wordt. Je hoeft jezelf niet te bewijzen.’

‘Het is al vervelend. Val dood, vent! Ga jij maar weg!’

Luke hield waarschuwend zijn hoofd schuin. ‘Bedaar een beetje.’

‘Of anders? Breng jij me dan tot bedaren?’

‘Als het nodig is wel.’

Eindelijk wendde Geoffrey zich af. ‘Moet je die verwaande klootzak horen!’ zei hij tegen Ava.

‘Je provoceert hem.’

‘Heeft hij mij dan niet geprovoceerd?’

‘Ik heb je dag verpest,’ zei Luke, ‘dus laten we het niet nog erger maken. Ga naar huis en bel haar later. Dat is veel beter.’

‘Zeg hem dat híj weg moet gaan, Ava,’ smeekte Geoffrey. ‘Mensen maken vergissingen. We komen er wel overheen. Misschien had ik dit wel nodig om te beseffen hoeveel ik om je geef. Ik had er al veel eerder op moeten aandringen dat je weer met me naar bed ging, voordat iemand anders mijn plaats kon innemen.’

Ze was blij dat hij dat niet had gedaan. Misschien zou ze hebben toegegeven en genoegen hebben genomen met de situatie. Jonathan had gezien dat ze stuurloos en beïnvloedbaar was, maar zijzelf niet. Dat zag ze nu pas. Nu waren haar ogen opengegaan. Nadat ze met Luke had gevrijd, zou ze Geoffreys aanraking niet meer kunnen verdragen. Hun relatie had lang in het ongewisse verkeerd. Nu was ze plotseling voorbij, omdat Luke haar had laten zien hoe weinig ze in werkelijkheid voor Geoffrey voelde.

Maar dat mocht Luke niet weten. Als hij wist dat hij zelfs maar een stukje van haar hart bezat, kreeg hij macht over haar, het soort macht dat haar vader altijd had misbruikt. En ze wilde niet worden zoals haar moeder, wat ze ook moest doen om dat te voorkomen.

‘Ik wil dat jullie allebei weggaan,’ zei ze zachtjes. Daarop liep ze met opgeheven hoofd terug naar haar vroegere leven, wetend dat geen van beide mannen daar meer deel van zou uitmaken. Geoffrey bracht haar te weinig in vervoering; Luke bracht haar veel te veel in vervoering.

 

Met haar voeten op de stoel tegenover zich zat Kalyna koffie te drinken en Phils brief te lezen.

 

Hoi Luke,

Ja, ik ben het. Verbaasd? Ik denk dat je het de rest van je leven met deze ene brief van me zult moeten doen. Maar jij bent geen haar beter. Ik schrijf deze waarschijnlijk ook alleen maar vanwege dat laatste telefoontje. Ik wil je in ieder geval proberen uit te leggen wat me beweegt. Oké, jij vindt het dus stom van me dat ik me nog een keer heb laten uitzenden. Je hebt gelijk. Het is moeilijk voor Marissa dat ik weg ben. Maar toen ze met me trouwde, wist ze dat ik bij de marine ging. En… het gaat niet zo goed tussen ons. Ik weet dat je er niet over wilt praten. (Echt waar. Ik kan je voor me zien en je je hoofd zien schudden, maar telkens als ik haar ter sprake breng, verander je van onderwerp. Zij is het enige waarover we niet kunnen praten, niet zonder ruzie te krijgen. Daarom heb ik besloten mijn gedachten op papier te zetten.) Dus… eigenlijk hoop ik dat mijn afwezigheid Marissa en mij even rust zal geven. Eindelijk even geen ruzies meer. Ooit hielden we van elkaar. Denk ik. Maar ik ben bang dat dat voorbij is. Ik kan het ons voelen ontglippen.

Dus misschien vlucht ik voor mijn problemen, zoals je zei. Shit, dat is mogelijk. Ik wil niet onder ogen zien wat ons te wachten staat – ik ben minder bang voor kogels dan voor dat soort pijn. Heb dus een beetje begrip voor mijn keus, maat. Ik ben marinier. Ik ben goed in mijn werk. Hier ben ik een succes. Maar bij Marissa ben ik een mislukking. Niet dat ze geen goede vrouw is. We zijn gewoon te verschillend. Als je haar spreekt, wil je haar dan zeggen dat het me spijt? Misschien gelooft ze het als jij het zegt. En… ik weet niet of ik dit er wel bij moet schrijven, maar… ik doe het gewoon. Ik ben nu toch bezig. Ik weet wat je hebt opgeofferd om ons bij elkaar te laten zijn. Ik heb het al die jaren genegeerd. Ik wilde me niet de egoïst voelen die nam wat hij wilde hebben. Maar ik weet dat jij ook verliefd was op Marissa, op de middelbare school. Jij trok je terug, en daar bedank ik je voor. En voor het feit dat je je afzijdig hield, dat je me echt de kans gaf. Nu wilde ik bijna dat het anders was verlopen. Ik weet zeker dat jij een betere man voor haar zou zijn geweest, dat jij haar wel gelukkig had gemaakt.

Maar dat is verleden tijd. Gedane zaken nemen geen keer. En spijt verteert je als je het toelaat.

Ik wilde je alleen maar laten weten dat ik niet helemaal een klootzak ben.

Phil

 

Marissa… Kalyna keek naar de afzender. Marissa Hughes. Phil schreef dat Luke vroeger van haar had gehouden. Maar hij kon niet al te veel van haar hebben gehouden, anders had hij haar niet opgegeven.

Haar mobieltje ging.

Omdat ze dacht dat het waarschijnlijk wéér haar zus was, viste Kalyna het zonder veel haast op uit haar tas. Het verbaasde haar dat de batterij nog sterk genoeg was om nog een telefoontje te ontvangen. Ze had haar oplader in Jerry’s truck laten liggen en had gedacht dat de batterij inmiddels helemaal leeg was.

Maar blijkbaar was hij dat niet. En het telefoontje kwam niet van Tati. Het nummer was afgeschermd.

Was het de politie?

Nadat ze diep had ademgehaald, nam ze op. Ze moest diepbedroefd klinken, geloofwaardig. Ze wist hoe ze het moest aanpakken. Maar het was niet de politie. Het was majoor Ogitani.

‘Kalyna?’

‘Ja?’

‘Ik ben bang dat ik slecht nieuws heb.’

Kalyna nam niet de moeite zich schrap te zetten. Ze had dit verwacht. ‘Wat dan?’

‘Ik heb net gereageerd op een van de vele berichten die ik heb ontvangen van Ava Bixby van De Laatste Linie.’

‘O. Wat wilde ze?’

‘Ze vertelde me een paar interessante dingen.’

Dat kreng. Ogitani en Ava waren allebei krengen. Aan geen van beiden had ze meer iets.

‘Ik kan wel raden wat. Ze denkt dat ik mezelf heb verwond.’

‘Ja. En ze zei dat je vader zal getuigen dat je dat eerder hebt gedaan, telkens als je buiten jezelf raakte van woede.’

Natuurlijk zou haar vader getuigen, om wraak op haar te nemen omdat Norma dood was.

‘Ze zei ook dat ze bewijs heeft dat je lang voor de nacht in kwestie al seksueel geïnteresseerd was in kapitein Trussell.’

‘Trekt u de aanklacht in?’ vroeg ze, meteen ter zake komend.

‘Ja.’

‘Oké.’

Het verbaasde Ogitani kennelijk dat ze niet protesteerde, want het bleef een tijdje stil. Ten slotte vroeg de aanklaagster: ‘Doe je niet eens alsof je verbaasd bent?’

‘Nee.’

‘Heb je dan gelogen, Kalyna?’ vroeg ze duidelijk ontsteld. ‘Tijdens ons hele onderhoud?’

Kalyna moest bijna hardop lachen. Ogitani geneerde zich omdat ze erin was getrapt. Zelfs nu hoopte ze nog op iets wat haar trots kon redden. Maar Kalyna had haar niets te bieden. Dankzij Ava was ze gedwongen haar plannen te wijzigen. ‘Natuurlijk niet,’ zei ze. ‘Maar ik was misschien een beetje in de war.’

‘Ik denk dat je professionele hulp nodig,’ snauwde Ogitani.

Kalyna gaf haar echter niet de kans zich verder af te reageren. Er kwam nog een telefoontje, en dat moest ze beantwoorden voordat de batterij echt leeg was. Dit was het telefoontje waarop ze had gewacht, van de politie uit Mesa.

 

Luke was in zijn auto op weg naar huis toen zijn moeder belde. Hij had al gezien dat Robin een paar keer had gebeld toen zijn mobieltje in Ava’s woonboot lag en hij buiten met Ava op de oever van de rivier was, maar hij had haar telefoontjes niet beantwoord. Het was maandagochtend. Hij had gedacht dat ze op haar werk zou zijn. Bovendien had hij zijn verlof moeten regelen. En hij was niet in de stemming voor een gesprek over persoonlijke kwesties. De nacht die hij met Ava had doorgebracht, was te slecht geëindigd. Hij begreep nog steeds niet helemaal wat er was gebeurd. Maar zijn moeder had hem al zo vaak proberen te bereiken dat hij bang was dat het dringend was. Hij moest opnemen.

‘Hallo?’

‘Luke, waarom heb je niet teruggebeld?’ vroeg ze.

Denkend aan die laatste minuten met Ava, toen hij poedelnaakt had moeten opstaan in aanwezigheid van de man met wie ze meer dan een jaar een relatie had gehad, schudde hij ongelovig zijn hoofd. Hij had betere tijden gekend. ‘Mijn batterij was leeg,’ zei hij om de uitleg zo kort mogelijk te houden.

Gelukkig nam ze daar genoegen mee. Blijkbaar zat ze ergens anders over in. ‘Wanneer wilde je het ons vertellen?’ vroeg ze.

Hij zette de richtingaanwijzer aan en veranderde van rijbaan. ‘Wat vertellen?’

‘Over de baby.’

Hij draaide het volume van de stereo, die op volle sterkte stond om zijn hersens te verdoven, lager. ‘Welke baby?’

‘Houd je nou maar niet van de domme! Ik heb net met Kalyna gepraat.’

‘Wát heb je?’

‘Je hebt me wel verstaan.’

‘Maar… hoezo? Waarom?’

‘Wat bedoel je? Ik belde naar je appartement en zij nam op.’

Wat was er in godsnaam aan de hand? ‘Dat kan niet waar zijn.’

Zijn moeder zweeg even alsof ze plotseling net zo in de war was als hij. ‘Het ís waar,’ zei ze toen. ‘Ik draaide jouw nummer. Zij nam op en zei dat je iets voor jullie ontbijt was gaan kopen.’

‘Ik ben sinds gistermiddag niet thuis geweest!’

‘Waar was je dan?’

Het leek hem beter niet te vertellen dat hij bij een andere vrouw dan Kalyna was geweest. Jarenlang had hij dat soort problemen vermeden, en nu maakte hij er opeens een potje van. ‘Bij een vriend.’

‘O. Waarom zei Kalyna dan dat je iets voor het ontbijt was gaan halen? Ze zei dat jullie weer samen waren. Ze zei dat jullie een baby verwachtten. Ze zei zelfs dat jullie naar Las Vegas zouden gaan om te trouwen!’

Hij passeerde een voorligger en gaf gas. In Californië was het verboden tijdens het rijden mobiel te bellen zonder Bluetooth. Dus moest hij maar het risico nemen dat hij een bon kreeg voor mobiel bellen én voor te hard rijden. Als Kalyna zijn telefoon had opgenomen, was ze in zijn appartement. Hoe ze erin was gekomen, was hem een raadsel. Hij had de deur op slot gedaan. Dat herinnerde hij zich omdat hij meteen daarna zijn reservesleutel onder de deurmat vandaan had gehaald. En die sleutel lag in zijn auto, op de console.

‘Ten eerste zijn we niet weer samen.’ Hij schoot tussen twee andere auto’s door naar de linkerrijbaan. ‘We zijn nooit samen geweest, behalve die ene nacht.’ Een vrouw claxonneerde en stak een middelvinger op toen hij haar inhaalde, maar dat liet hem koud. Hij moest naar huis, zo snel mogelijk. ‘Ten tweede, oké… misschien is ze zwanger. Maar ze heeft al zoveel leugens verteld dat ik het niet zeker weet. En ten derde gaan we niet trouwen. Ik laat me nog liever castreren.’

Hoewel het nieuws dat zijn moeder hem had verteld onaangenaam was, luchtte het hem bijna op. Nu had hij een uitlaatklep voor de overdaad aan emoties die hem hadden gekweld sinds hij was weggegaan bij Ava. Geoffrey was in zijn auto blijven wachten tot Luke zijn spullen bij elkaar had gezocht om er zeker van te zijn dat hij wegreed. Maar Luke had niet gekeken of Geoffrey ook wegging. Met Geoffrey had hij geen probleem, niet echt. Het was Ava die hem overstuur had gemaakt. Hij had gedacht dat er iets nieuws tussen hen was opgebloeid, iets wat potentie had. Maar zij had gedaan alsof de afgelopen nacht niets voor haar had betekend, alsof ze gewoon blij was te hebben bewezen dat ze goed kon vrijen. En nu had ze hem niet meer nodig.

‘Heb je je appartement dan niet op slot gedaan?’ vroeg zijn moeder.

‘Jawel. Ik weet niet hoe ze binnen is gekomen.’

‘Waarom zou ze doen alsof ze bij onze familie gaat horen? Wat heeft ze daar voor voordeel bij?’

Toen hij een eindje voor hem een auto van de verkeerspolitie zag rijden, nam hij gas terug. Als hij naar de kant werd gehaald, zou het alleen maar nog langer duren voordat hij in Fairfield kwam. ‘Dat wil ze graag, denk ik. Verdorie, ik weet het niet. Ze is niet goed bij haar hoofd.’

‘Ze zei dat ze vreselijk veel van je hield. En het klonk zo oprecht. Ze zei dat ze bij ons op bezoek wilde komen om kennis met ons te maken.’

Kalyna probeerde ieder aspect van zijn leven te infiltreren. Hoe kon hij haar tegenhouden? Wat kon hij doen? Een straatverbod aanvragen? Misschien wel, maar hij wist niet eens zeker of hij daar genoeg bewijs voor had. Hij was militair. De politie zou vast niet zoveel moeite doen om hem te beschermen tegen een vrouw.

Hij betwijfelde trouwens of Kalyna zich iets zou aantrekken van een straatverbod.

‘Je moet niet naar haar luisteren,’ zei hij tegen zijn moeder. ‘Geloof geen woord van wat ze zegt. Blijf zo ver mogelijk bij haar uit de buurt.’

‘Ik… Ik zal niet meer met haar praten. Natuurlijk niet, nu ik dat weet. Maar…’

Ze klonk ongerust.

‘Wat?’

‘Ik heb haar ons adres gegeven, Luke. Ze weet waar we wonen. Kan dat kwaad?’

Hij ging nog langzamer rijden. ‘Wát heb je gedaan?’

‘Ze zei dat ze me een kopie van de echofoto zou sturen. Ik wilde de baby zien, dus… heb ik haar verteld waar ze die foto heen kon sturen.’

‘Nee,’ zei hij kreunend.

‘Ja. Ik geloofde haar. Ze was om zeven uur ’s ochtends in je appartement. Ik nam aan dat je wist dat ze daar was. En ze loog alsof het gedrukt stond, nog wel over dingen die zo… makkelijk te weerleggen zijn. Waarom zou ze dat doen? Wat heeft ze erbij te winnen?’

‘Ze is geobsedeerd door me, ma. Ze wil geloven dat het waar is wat ze zegt.’

‘Ze zei dat ze van je hield.’

‘Daardoor is ze nog niet aardig.’

Wat nu, vroeg hij zich af. Waarom zou Kalyna om het adres van zijn ouders hebben gevraagd tenzij ze van plan was erheen te gaan?

Zijn moeder probeerde hem nog steeds uit te leggen waarom ze Kalyna had geloofd. ‘Maar ze wist zoveel over je. Het klonk erg overtuigend. Ze vroeg naar Jenny en mijn werk en –’

Toen Luke de naam van zijn zusje hoorde, liep er een rilling over zijn rug. Waarschijnlijk omdat hij daardoor weer moest denken aan wat hij had gehoord over Sarah, de veertien jaar oude liftster die in de handen van Kalyna was gevallen. ‘Luister, ma,’ viel hij haar in de rede. ‘Ga met Jenny en pa ergens anders heen. Ik weet niet of jullie gevaar lopen, maar het zou kunnen, en ik wil me geen zorgen over jullie hoeven te maken. Ga een week of zo naar een hotel tot ik heb uitgepuzzeld wat er aan de hand is. Ik betaal het. Pak je koffer en ga het huis uit. Nu meteen.’

‘Maar ik ben op mijn werk.’

Hij wilde zijn moeder niet bang maken, maar hij vond dat ze moest weten waartoe Kalyna in staat was. ‘Deze vrouw heeft misschien de vrouw vermoord die haar heeft grootgebracht. Ze heeft misschien ook iemand anders vermoord, een jonge liftster, jaren geleden.’

Zijn moeder hapte naar adem. ‘Hoe weet je dat?’

‘Ava Bixby heeft het ontdekt. Ze helpt me.’

‘Maar Kalyna zei dat Ava juist het probleem was.’

‘Ava vormt geen probleem.’ Nou ja, ze was een van zíjn problemen, maar niet het soort probleem dat Kalyna bedoelde.

‘Weet je dat zeker?’

‘Ja.’ Toen de verkeerspolitie eindelijk afsloeg, gaf Luke weer gas. Hij moest Kalyna betrappen in zijn appartement. Dit was misschien zijn enige kans om haar te stoppen. Als ze er nog was wanneer hij aankwam, kon hij de politie bellen, en die zou haar dan hopelijk arresteren voor inbraak. Tegen de tijd dat ze haar weer lieten gaan, zou de politie van Mesa haar misschien willen laten voorkomen en zou ze worden overgeleverd.

Toen de wijzer van zijn snelheidsmeter naar honderdvijftig kilometer kroop, kwam er nog een telefoontje door. Hij nam afscheid van zijn moeder en verbrak de verbinding om het andere gesprek te kunnen beantwoorden. Maar toen zag hij zijn eigen nummer op de display.

Het was Kalyna. Het liefst had hij opgenomen, maar hij wilde haar niet waarschuwen dat hij onderweg was. Dus legde hij zijn telefoon op de console en concentreerde zich op de weg.

Toen ze eindelijk ophield met bellen, dacht hij erover Ava te laten weten dat hij Kalyna had opgespoord. Misschien wilde ze op de hoogte gehouden worden. En anders gaf het hem de kans met haar te praten. Haar te vragen hoe ze vol overgave de liefde met hem had kunnen bedrijven en de volgende ochtend kon doen alsof er niets was gebeurd.

Maar toen herinnerde hij zich dat ze hem had weggestuurd, hoe beleefd en afstandelijk ze ten afscheid had geknikt. Ze had haar handen van deze onverkwikkelijke zaak afgetrokken toen ze haar handen van hem had afgetrokken.

Op de een of andere manier zou hij het in zijn eentje redden. Als Ava hem niet in haar leven wilde, dan zou hij eruit blijven.