Hoofdstuk 5

Op een woensdagmiddag liep Luke net zijn appartement uit toen de telefoon ging. Hij ging terug om op te nemen, maar aarzelde toen hij De Laatste Linie op de display zag staan.

Zo heette de liefdadigheidsorganisatie voor slachtofferhulp waarvoor zijn advocaat hem had gewaarschuwd.

Nerveus met zijn sleutels spelend, wachtte hij tot het antwoordapparaat opnam. Het sloeg aan toen de telefoon voor de zesde keer overging. Een paar seconden later weerklonk er een vrouwenstem in zijn woonkamer.

‘Kapitein Trussell, met Ava Bixby. Ik werk bij De Laatste Linie, een liefdadigheidsinstelling in Sacramento die hulp biedt aan slachtoffers van geweld. Sergeant Kalyna Harter heeft contact met me opgenomen. Ze vertelde me een verontrustend verhaal over de nacht die jullie op 6 juni samen hebt doorgebracht. Voor ik te zeer betrokken raak bij deze zaak, zou ik graag uw versie van het voorval horen. Als u even tijd hebt, bel me dan alstublieft.’

Vervolgens gaf ze zowel het nummer van haar mobieltje als van haar kantoor.

Lukes hand zweefde boven de hoorn. Ms. Bixby klonk onbevooroordeeld, alsof ze nog niet had beslist of ze hem zou vervolgen. Maar hij mocht niet opnemen. De beste advocaat van Sacramento had hem afgeraden met haar te praten.

Zodra hij er zeker van was dat ze had opgehangen, belde hij McCreedy.

‘Met Luke Trussell,’ zei hij toen zijn advocaat opnam.

‘Hallo, kapitein Trussell. Hoe gaat het vandaag met u?’ vroeg McCreedy hartelijk.

Als je zelf niet op de schopstoel zat, was het makkelijk om vrolijk te zijn, dacht Luke. ‘Ik ben ongerust.’

‘Wat kan ik doen om dat te verhelpen?’

‘Ik weet niet of u het kunt verhelpen. Ava Bixby van De Laatste Linie heeft me net gebeld.’

‘U hebt haar toch geen bijzonderheden gegeven, hè?’

‘Nee. Ik heb niet eens opgenomen.’

‘Goed.’

Nog steeds met zijn sleutels spelend, vroeg Luke: ‘Waarom is dat goed? Ze zei dat ze mijn kant van het verhaal wilde horen, en die zou ik haar echt graag vertellen.’

‘Het is een valstrik. Ze hoopt u te betrappen op een zwak moment, u zo ver te krijgen dat u iets zegt wat later tegen u kan worden gebruikt. Geloof me, kapitein Trussell, ze wordt niet zomaar een verdedigster van slachtoffers genoemd.’

Maar McCreedy’s advies was gebaseerd op een verkeerde vooronderstelling: dat Luke loog. De meeste verdachten waren schuldig, toch? Ze kónden de waarheid niet zeggen, niet als ze uit de gevangenis wilden blijven.

‘Dit is een ander geval,’ wierp hij tegen. ‘Ik ben niet zoals uw meeste andere cliënten. Ik heb niets te verbergen, dus wat kan het voor kwaad als ik met Ava Bixby praat?’

‘Al mijn cliënten zijn onschuldig tot het tegendeel is bewezen. En u zou uw zaak vreselijk veel schade kunnen toebrengen.’

‘Maar hoe kan iets wat ik zeg me benadelen als ik Kalyna niet verkracht heb?’

‘Afhankelijk van hoe gemotiveerd Ms. Bixby is, zou ze een paar van uw opmerkingen verkeerd kunnen uitleggen of uw woorden zelfs verkeerd kunnen overbrengen.’

‘Maar als ik niet reageer, gaat ze uit van het ergste. Dat zou iedereen doen.’

‘Nee. Ze zal ervan uitgaan dat u een goede advocaat hebt. Omdat dat zo is.’

Daarna gaf Luke zijn poging om McCreedy te overtuigen op. Hij betaalde de man niet voor niets; hij moest op zijn advies vertrouwen.

Toen hij een kwartier later naar de sportschool reed, hield hij zich voor dat hij juist had gehandeld. Maar het maakte geen verschil. Hij bleef maar nadenken over Ava Bixby en haar bericht, dus keerde hij om en ging terug naar huis. Hij wilde meer te weten komen over De Laatste Linie en was te ongeduldig om zijn onderzoek een paar uur uit te stellen.

Thuisgekomen gooide hij zijn sleutels op het tafeltje in de hal en liep rechtstreeks naar zijn computer.

Via Google kreeg hij een hele lijst links naar de liefdadigheidsinstelling, hoofdzakelijk krantenartikelen waarin werd beschreven hoe medewerkers van de organisatie vermiste personen hadden opgespoord, geholpen hadden om zedendelinquenten en moordenaars te veroordelen, misbruikte echtgenotes hadden beschermd.

De lof die hun werd toegezwaaid, maakte Luke nerveus. McCreedy had gezegd dat ze zeer volhardend waren. Die indruk maakten ze inderdaad. Maar zouden ze een onschuldige man net zo volhardend achtervolgen als een schuldige? Zouden ze de moeite nemen het verschil te zien?

Een van de links verwees naar de officiële website van De Laatste Linie. Daar, op de homepage, stond hun taakstelling: slachtoffers van geweldmisdrijven helpen gerechtigheid, veiligheid en gemoedsrust te vinden.

Het klonk nobel. In de volgende alinea’s werd omstandig beschreven waarom er behoefte was aan zo’n organisatie en werd er om financiële steun gevraagd. Men kon zelfs rechtstreeks via de site doneren, via een beveiligde server.

Waarschijnlijk had Luke een paar honderd dollar overgemaakt als hij hun site toevallig een andere keer had ontdekt. Nu was hij echter bang dat zijn geld uiteindelijk tegen hem zou worden gebruikt.

Vluchtig verder lezend vond hij informatie over hun personeel. Volgens de opgave werkten er maar drie mensen – allemaal vrouwen – fulltime in het kantoor in Sacramento. Jammer genoeg stonden er op de website geen foto’s van die directieleden, zoals ze werden genoemd, maar hij vond wel van ieder van hen een korte biografie. Ava was geboren en getogen in het noorden van Californië. Ze was cum laude afgestudeerd in de psychologie aan en was via vrijwilligerswerk betrokken geraakt bij De Laatste Linie.

Luke staarde naar de korte alinea die hij zojuist had gelezen. Ze leek hem een intelligente vrouw. Maar kon hij haar vertrouwen? Zou ze oor hebben voor de waarheid of er zelfs maar om geven? Of had Kalyna haar zo overtuigd dat ze alleen maar nog een overwinning wilde boeken door hem te laten veroordelen?

Hij had íémand nodig die luisterde, iemand die een eind maakte aan deze karikatuur van rechtvaardigheid voordat de situatie volledig uit de hand liep. Hij wilde zijn leven hervatten, hij wilde weer vliegen.

Hij belde het kantoornummer dat Ava had ingesproken op zijn antwoordapparaat.

‘De Laatste Linie,’ zei iemand met een vriendelijke stem.

‘Kan ik Ava Bixby spreken?’

‘Ze is in gesprek op een andere lijn. Kan ik een boodschap aannemen en vragen of ze u terugbelt?’

Praat niet met haar. Ze staat aan hun kant, had McCreedy gewaarschuwd. Waarom had hij niet naar hem geluisterd?

‘Nee, laat maar,’ zei hij, en hij hing op.