Tijdens de begrafenis en daarna zag ik dat Barbara Ann en Jake me met angstige en verwachtingsvolle ogen aankeken. Ik voelde dat ze erop wachtten dat ik gek zou worden, zou gaan schreeuwen of wild om me heen slaan, alsof er een bom van verdriet en narigheid in me zou afgaan. Ze verwachtten natuurlijk dat ik net zo wanhopig en radeloos zou zijn als zij zouden zijn ingeval oom Buster iets ergs zou overkomen. Ik was in ieder geval slim genoeg om me te realiseren dat voor kinderen van hun leeftijd de ouders hun hele wereld vormden, al was dal voor mij nooit zo geweest. Ouders brachten vreugde en geluk, regelden hun dagelijkse leven, en beheersten hun bewegingen met goddelijke macht. Niets maakte je er zo intens van bewust datje ziek kon worden of een ongeluk kon krijgen en zelfs dood kon gaan, als het overlijden van je vader of moeder. Je staart in je eigen onvermijdelijke graf als je omlaag kijkt in dat van hen, en je hebt het gevoel datje aderen bevriezen.

Ik veronderstel dat mijn gebrek aan een echte relatie met mijn vader en mijn moeder me hielp om een wereld zonder hen onder ogen te kunnen zien. Misschien was dat achteraf maar beter. Ik had niet zo erg veel aan ze gedacht sinds ik hiernaartoe was verhuisd, behalve in woede. Met andere woorden, we misten elkaar niet zoals ouders en kinderen elkaar horen te missen. Ze waren zo goed als afwezig toen we bij elkaar woonden. Dat verdoofde gevoel, dat me belette te huilen op het kerkhof, was niet iets wat ik Barbara Ann en Jake kon uitleggen. Ze zouden het uiteindelijk zelf begrijpen als ze zagen hoe ik doorploeterde in plaats van onder mijn bed te kruipen.

Barbara Ann zei 's morgens geen woord tegen me. Jake vermeed mijn blik. Als we in de schoolbus stapten, ging Barbara Ann haastig bij haar vriendinnen zitten. Sinds mijn problemen op school en de dood van mijn vader kon ze gemakkelijker doen of ze me niet kende. Ik nam het haar niet kwalijk. Feitelijk, dacht ik, zou ik in haar plaats waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan.

Ashley zat naast een andere jongen toen ik instapte achter Barbara Ann. Hij keek even naar me, en toen fluisterden hij en de andere jongen iets tegen elkaar en lachten. Ik was teleurgesteld, maar niet erg verbaasd. Ik was er inmiddels van overtuigd dat hij tijd genoeg had gehad om me te karakteriseren zoals hij dat wilde en zichzelf tot een soort slachtoffer te bestempelen. Zijn ouders waren daar vast blij om en te oordelen naar de manier waarop zijn vrienden zich in de bus en in de schoolgangen om hem heen verdrongen, beschouwden ze hem kennelijk als een held.

Het is eigenlijk bizar, als je erover nadenkt, of misschien gewoon onrechtvaardig. Als een jongen in moeilijkheden raakt met een meisje, kloppen zijn vrienden hem op zijn schouder, en op school paradeert hij zo trots als een pauw, als een soort oorlogsveteraan, door de gang. Als een meisje daarentegen in moeilijkheden komt door een jongen, wordt ze geacht haar ogen beschaamd neer te slaan. Nou, daar piekerde ik niet over. Ik zou iedereen die het waagde me vol afkeer te bekijken, recht in de ogen zien, al verheugde ik me daar niet bepaald op.

Ik had niet kunnen denken dat ik blij zou zijn om de hele dag in een klaslokaal opgesloten te zitten, maar nu was ik er dankbaar voor. Hier hoefde ik de andere leerlingen niet voortdurend onder ogen te komen, niet hun scheve glimlachjes te zien, ze niet over me te horen fluisteren. De anderen in mijn klas leken zich er niet van bewust dat er iets gebeurd was. Meneer Cody behandelde me in ieder geval op dezelfde wijze als toen ik de eerste keer in zijn klas kwam. Hij zei niets, behalve dat hij het heel erg vond dat mijn vader zo tragisch om het leven was gekomen.

'Je boft dat je een oom en tante hebt als de Howards,' ging hij verder, ongetwijfeld om me een hart onder de riem te steken.

Ik zei niet dank u of zoiets. Stilte was een goede en intieme vriend geworden. De snelle reactie, de slimme opmerkingen tegen mensen die ik niet mocht - niets van dat alles was nog belangrijk. Ik bewoog me nog steeds in een eigen, heel smalle en donkere gang, en ik voelde er niets voor om terug te keren in het daglicht. Ik begroef me in het werk dal meneer Cody me opdroeg. Ik lunchte in mijn eentje. Ik ging verder met mijn werk en ging daarna achter in de bus naar huis zitten, met nietsziende ogen starend naar de buitenwereld, ongevoelig voor het gepraat en gelach om me heen. Diep in mijn hart wist ik dat ik, net als een tijdbom, vroeg of laat zou exploderen.

Een tijdje althans was tante Mae Louise wat soepeler met wat ze omschreef als mijn taken. Ze riep me niet om de tafel te dekken of te helpen met koken. Ik wilde geloven dat het uit vriendelijkheid, uit medelijden was, maar toen kwam het bij me op dat ze niet graag méér met me te maken had dan noodzakelijk was. Althans voorlopig voelde ze zich meer op haar gemak als ze me op een afstand hield en ik niet naast haar stond in de keuken.

De dood had met zijn hand over mijn gezicht gestreken en zijn donkere schaduw achtergelaten onder mijn ogen. Mijn moeder tolde rond in haar eigen waanzin, en ik was een immigrant uit die krankzinnige wereld. Als een ongewenste vreemdeling die getolereerd moest worden, werd ik opzij geschoven, onverschillig op mijn plaats gezet. Mijn kamer was een getto geworden. Tante Mae Louise kwam zelfs niet meer controleren of ik hem wel netjes opruimde.

Ik merkte ook dat de gesprekken aan tafel nooit over mij gingen of mij erbij betrokken. Alsof ik er niet meer was, praatten ze alleen maar over zichzelf. Tante Mae Louise informeerde bij Barbara Ann en Jake naar hun vorderingen op school, maar vroeg mij nooit iets. Oom Buster praatte over zijn werk, een reis die hij voor zijn gezin gepland had, en ze praatten samen over dingen die ze in huis wilden doen.

Ik begon het gevoel te krijgen dat ik er inderdaad niet was. Misschien was ik wel degene die bij het auto-ongeluk om het leven was gekomen en was dit mijn straf, mijn hel, precies zoals ik eens gezegd had tegen Jake. De vreemdste en wildste fantasieën kwamen bij me op. Soms brachten ze een brede glimlach op mijn gezicht, zo stralend, dat tante Mae Louise me vroeg wat ik zo grappig vond.

In mijn overpeinzingen gestoord keek ik haar aan alsof het nu pas tot me doordrong dat ze er was. Dat maakte haar nerveus, want ze wendde haar blik af of keek vragend om hulp naar oom Buster.

'Gaat het goed met je, Phoebe?' vroeg hij dan zachtjes.

'Goed? O, ja, ik voel me prima,' antwoordde ik en ging verder met eten.

Ik wist dat tante Mae Louise zowel Barbara Ann als Jake had gewaarschuwd bij mij uit de buurt te blijven en alleen in mijn gezelschap te verkeren als het absoluut noodzakelijk was. Geen van beiden kwamen ze ooit nog naar mijn kamer, en als ze langs me liepen in de gang of als ze uit de badkamer kwamen, sloegen ze hun ogen neer en knepen hun lippen op elkaar. Barbara Ann trok een pruimenmondje als de koorden van een buideltasje. Ze bleef me negeren in de schoolbus en tijdens het lopen heen en terug naar de bus. Zodra ze bij mij in de buurt kwamen leken ze zich terug te trekken in een onzichtbare plastic bol. Het kon me niet echt schelen. Het was alleen vreemd, omdat ik niet zeker wist of zij in die bol vertoefden of ik.

Ik bleef me op school gedragen zoals altijd, me er slechts vaag van bewust hoeveel leerlingen me uitlachten, tot ik op een middag mijn lunch at aan een tafel buiten en twee meisjes naar me toe kwamen.

Ze waren allebei blank, de langste was ook de mooiste, met haar als gesponnen goud en turkooizen ogen die glansden als opgepoetste edelstenen. Ze had het figuur van een mannequin en was heel zelfverzekerd, wat tot uitdrukking kwam in haar correcte houding en het arrogante draaien van haar schouders als ze liep of sprak.

Het andere meisje was minder knap, maar voluptueuzer, en had een volslank figuur, donkerbruin haar en kastanjebruine ogen. Haar gelaatstrekken waren niet zo fijnbesneden als die van het langste meisje, maar haar lippen waren voller, heel sexy, als iemand die ze met botox had laten inspuiten. Ik had het gevoel dat ze een kunstwerk in wording was en waarschijnlijk haar neus zou laten opereren.

'Hoi,' zei het langste meisje. 'Ik ben Taylor Madison en dit is Rae Landau. We hebben gehoord wat er gebeurd is met Ashley Porter,' voegde ze eraan toe, en ging zitten.

'Ja,' zei Rae, die naast haar plaatsnam.

Ik keek hen meesmuilend aan. Trots kneep mijn keel dicht en ik trok mijn schouders naar achteren.

'Mocht wat. Ik denk datje doof moet zijn om het niet te hebben gehoord,' zei ik.

'Precies,' zei Taylor.

'Dus wat willen jullie? Nog meer details om door te vertellen?'

'Nee. We willen je vertellen dat we medelijden met je hebben,' zei Rae. 'Ashley heeft allerlei verhalen over je rondgestrooid, ongetwijfeld overdreven en verfraaid om zelf beter over te komen.'

'Het kan me niet schelen wat hij zegt,' antwoordde ik. Toen zweeg ik en nam hen onderzoekend op, speurend naar hun ware bedoelingen, want ze beweerden dat ze niet hier waren om meer bijzonderheden te horen. 'Waarom zou het jullie iets kunnen schelen?'

'Hij heeft mij ook zoiets geflikt,' zei Rae. 'En daarna was het voor mij net zo onaangenaam. Ik kreeg bijna een zenuwinzinking.'

Ik weet dat ik sceptisch keek. Ik nam aan dat Ashley een nieuw meisje uitzocht, vooral iemand als ik die geen vrienden of vriendinnen hier had, maar niet een meisje dat eruitzag of ze alles kon kopen of verkopen wat ze wilde, vooral vrienden.

'Een zenuwinzinking?'

'Het is waar wat ze zegt,' zei Taylor. 'Hij probeerde een afspraakje met mij te maken toen hij Rae gedumpt had, maar ik zag hem niet staan, en toen ging hij smerige dingen over me vertellen.'

'Bijvoorbeeld? Wat vinden jullie smerig?' wilde ik weten.

'Hij vertelde dat ik meer geïnteresseerd was in meisjes en dat Rae en ik daarom zulke goede vriendinnen waren.'

Ik trok mijn wenkbrauwen op en vroeg me af of er een greintje waarheid in school.

iemand als Ashley denkt dat dat de enige reden is waarom een meisje niks met hem wil,' zei Rae. 'Hij is veel te ijdel en egocentrisch om iets anders te geloven. Hij kan nooit iets verkeerd doen of de oorzaak zijn van moeilijkheden.'

'Ja,' zei ik met een diepe zucht, 'ik kan niet ontkennen dat ik heb toegestemd hem in de kamer van de verpleegster te ontmoeten. Ik kan niemand anders de schuld geven van wat er gebeurd is.'

'O, jawel, je hoort hém de schuld te geven.' riep Taylor met stemverheffing uit. 'Je was hier net vierentwintig uur. Het kon hem niet schelen als hij betrapt zou worden. Hij wist dat hij het ongestraft kon doen. Ze hebben hem zelfs niet geschorst. En weet je,' ging ze verder, 'hij is ook weer terug in het basketbalteam.'

'Echt waar?'

'Ja. Vanmiddag. Er was een hoorzitting of zoiets, en zijn ouders kwamen voor hem pleiten en de school besloot dat hij voldoende gestraft was omdat hij zo lang uit het team verbannen was geweest.'

'Ik dacht dat zijn vader marinier was en het juist goed vond dat hij gestraft werd.' zei ik.

Ze keken elkaar hoofdschuddend aan.

'Ashley liegt zo vaak tegen iedereen dat ik denk dat hij zelf niet meer weer wat waar is en niet waar,' zei Taylor. 'Zijn vader was in het leger en niet bij de mariniers, en hij is een invloedrijke advocaat die altijd wel een manier vindt om de fouten van zijn zoon te verdoezelen, vooral boetes voor te hard rijden.'

'Natuurlijk heeft Ashley én de school én de coach beloofd dat hij braaf zou zijn en het nooit meer zou doen,' viel Rae haar bij.

'Als je dat gelooft, geloof je ook in de tandenfee,' zei Taylor. Ze moesten allebei lachen.

'Mij kan het niet schelen of hij in het basketbalteam zit of niet. En ook niet of hij zich hier alles kan permitteren,' zei ik, en at verder.

'Het hoort je wél te kunnen schelen. Hij heeft je in moeilijkheden gebracht en nauwelijks met zijn ogen geknipperd,' zei Rae. Haar gezicht was vertrokken van woede. 'Bovendien, zoals we al zeiden, is hij niet opgehouden met lelijke verhalen over je rond te strooien.'

'Misschien zijn ze wel waar,' zei ik.

ik hoop voor jou dat ze dat niet zijn,' reageerde Rae onmiddellijk.

'Ze zijn nog erger dan de verhalen die hij over mij vertelde,' merkte Taylor op.

Mijn meesmuilende glimlach verdween.

'Wat voor verhalen?'

'Hij zei datje een beroeps was, datje geld verdiende in de straten van Atlanta, en datje moeder het ook was en je samen met haar liet werken,' zei Taylor. 'Hij zei datje daarom hiernaartoe gebracht bent, om je uit dat rotzooitje weg te halen, en dat hij daarom zo weinig problemen met je kreeg. Hij zei zelfs dat de directeur het geld van je heeft afgenomen dat je Ashley had gedwongen je te geven.'

'Hij zei dat ik geld van hem vroeg om seks met hem te hebben in de kamer van de verpleegster?'

'Ja,' antwoordde Rae. 'Vandaag heeft hij iedereen verteld datje vader vermoord werd door de pooier van je moeder omdat hij jou naar je oom en tante stuurde en hij daardoor inkomsten misliep. De kinderen geloven hem omdat ze denken dat zijn vader op goede voet staat met de officier van justitie.'

'Het is toch niet waar, hè?' vroeg Taylor, terwijl ze wantrouwend haar ogen samenkneep.

'Nee, en ik waarschuw iedereen om dal niet te zeggen waar ik bij ben, anders zullen dat hun laatste woorden zijn.'

Ze keken even naar elkaar en toen weer naar mij.

'Wat is er?' vroeg ik, toen ik hun aarzeling zag.

'Dat is het ergste nog niet,' zei Taylor. 'Hij haalt een paar jongens over om geld in een pot te doen, zodat ze seks van je kunnen kopen. Iemand zal je geld bieden en je uitnodigen voor een feestje, maar het zal maar al te duidelijk zijn waarvoor.'

Ik beet hard op mijn onderlip en probeerde mijn emoties te onderdrukken. Als je niemand ter wereld kende die je kon vertrouwen of geloven, voelde je je hulpeloos, even hulpeloos als een astronaut die in de ruimte per ongeluk los is geraakt en daar rondzweeft. In plaats van terecht te komen in een betere, veiligere omgeving met een superieure school, voelde ik me als iemand die in een slangenkuil wordt gegooid, waar sissende slangen liggen te wachten om je aan te vallen.

'Bedankt voor de waarschuwing,' zei ik.

'Wat ga je eraan doen?' vroeg Rae.

'Waaraan?'

'Ze bedoelt, wat ga je doen als die jongen naar je toekomt?'

'Zeggen dat hij dood kan vallen.' Ze staarden me aan. 'Wat anders?'

'Taylor en ik hebben een beter idee,' zei Rae.

'Wat dan?'

'Ja zeggen en naar dat feest gaan,' zei Taylor.

'Wat? Ben je gek geworden?'

'Luister,' zei Rae, terwijl ze dichter bij me kwam zitten. 'We denken dat het feest dit weekend bij Ashley thuis wordt gegeven. Zijn ouders gaan de deur uit. Behalve dat ze je geld bieden voor

seks, zullen ze ook drugs hebben. We weten dat Ashley altijd aan ecstasy kan komen. Dat heeft hij al vaker gedaan.'

'Nou en?'

'Vertel haar wie je vader is, Rae,' drong Taylor aan, en gaf haar een por met haar elleboog. Rae glimlachte sluw.

'Mijn vader is rechercheur bij de politie. We zullen hem vertellen wat de jongens van plan zijn, en hij zal zorgen dat hij er is met een paar andere politiemannen en de jongens arresteren.'

'Wat schiet ik daarmee op? Het zal net zijn of ik echt een hoer ben,' zei ik.

'Nee. Raes vader zal weten datje met ons en met de politie samenwerkt,' legde Taylor uit. 'De politie doet vaak zulk soort dingen. Ze noemen het een undercoveroperatie, ja toch, Rae?'

'Ja. Iedereen zal weten datje met de politie samenwerkte. Je zult een stuk slimmer overkomen dan die jongens.'

'We zullen eindelijk dat zelfingenomen, arrogante lachje van Ashley Porters gezicht vegen en niemand zal ooit meer geloven wat hij over welk meisje ook zegt.'

'Je zult ons allemaal een enorme dienst bewijzen,' ging Rae verder.

'Het zal doodgemakkelijk zijn,' zei Taylor. 'En bedenk eens hoe je je zult voelen als je ziet dat die jongens naar het politiebureau worden gebracht. En al hun ouders worden gebeld, vooral de ouders van Ashley, die het weekend weg zijn en dan naar huis moeten komen.'

'Mr. Perfect verdwijnt in de stront,' zei Rae, en Taylor knikte. Ze keken me allebei met een gretige blik aan.

'Nou, wat denk je ervan?' vroeg Taylor.

'Ik weet het niet,' zei ik.

'Je kan het best,' spoorde Rae me aan.

'Dat weet ik,' snauwde ik terug. Ik had geen aanmoediging nodig van die knuffelpoes.

'Nou?' zei Taylor. 'Wat vind je? Wij zullen de hele tijd bij je zijn.'

'Wraak is zoet,' kirde Rae stralend.

'Er is geen betere manier om een kurk te stoppen in Porters vuil spuitende mond,' zei Taylor met nadruk.

'Wat kan het mij schelen of hij vuil spuit of niet? Het komt niet in mijn oren.' mompelde ik.

'Heb je dan helemaal geen zelfrespect?' vroeg Rae.

Nee, wilde ik zeggen, ik heb niet eens een zelf meer om respect voor te hebben. Ik weet niet wie ik ben, laat staan wie ik zal zijn. Ik woonde bij familieleden die me niet wensten. Ik had een leerstoornis en een strafblad. Mijn vader was dood en mijn moeder zat in de afkickafdeling van een gekkenhuis. Niets van wat ik deed of wat er met me gebeurde leek belangrijk.

iedereen hier, vooral elk meisje, zal je een heldin vinden.' zei Taylor. 'Ik wed datje familieleden ook trots op je zullen zijn.'

'Niemand komt aan Phoebe Elder,' verklaarde Rae, alsof ze de aankondiging schreef van een televisieprogramma.

'Doe je het?' ging Rae enthousiast verder.

Ik haalde diep adem. Het kon me niet echt schelen. Wat maakte het voor verschil of ik het deed of niet? dacht ik. Ik kon het net zo goed doen. In ieder geval was het een afleiding.

'Oké. Wat komt er eerst?'

'Wacht af of een van de jongens naar je toekomt met een bod en een uitnodiging. Misschien is het alleen maar geklets. Maar als het dat niet is, zal Ashley verwachten dat je verontwaardigd en woedend wordt, en de jongen wegjaagt. Waarschijnlijk zal hij dat hopen, maar jij zult hem van zijn stuk brengen door de uitnodiging aan te nemen. Dan moet hij over de brug komen of zijn mond houden, en hij zal over de brug komen,' legde Rae uit.

'Hij zal geen afgang willen tegenover zijn vrienden,' viel Taylor haar bij.

'Goed. Dan heb je dus een datum en een plaats,' ging Rae verder. ik zal het mijn vader vertellen en we lokken ze in de val.'

'Geweldig,' zei Taylor. ik kan bijna niet wachten tot het zover

is.'

'Nog één ding,' ging Rae verder. 'We willen niet dat ze achterdocht krijgen, dus zullen we pas daarna vriendschappelijk met je omgaan, oké?'

'Ze zijn niet op hun achterhoofd gevallen,' zei Taylor. 'Als ze ons drieën bij elkaar zien, zullen ze het af laten weten of iets doen om het spelletje te bederven.'

'Schrijf maar op wanneer en waar en stop een briefje in mijn kastje. Nummer 103. Je komt er elke ochtend langs op weg naar je klas,' zei Rae.

'We bellen je de avond nadat je het briefje in mijn locker hebt gestopt en geven je de instructies van Raes vader.'

'En als hij het niet wil?'

'Ben je mal? Mijn vader heeft een obsessie voor discipline. Hij vindt dat de jeugd tegenwoordig veel te veel vrijheid heeft, en zal op de kans afspringen om die jongens te arresteren,' antwoordde Rae. 'Vooral als er drugs aan te pas komen, en zeker als iemand als Ashley erbij is, die denkt dat hij boven de wet verheven is. Mijn vader mag zijn vader ook niet. Hij zegt dat hij te veel criminelen heeft geholpen aan de wet te ontsnappen.'

Ze stonden allebei op.

'Vergeet het niet, kastje 103.'

Ik knikte en ze liepen weg. Bij de deur draaide Taylor zich om en wuifde me goedendag.

Het leven in de perfecte buitenwijken blijkt al even laag en smerig te zijn als het leven in mijn oude buurt, dacht ik. Eén goede kant van dit alles zou zijn dat mijn tante Louise niet langer zo hoog te paard kon zitten en opscheppen hoeveel netter en veiliger het was om hier te wonen. Dat alleen al leek voldoende reden om het door te zetten. Die middag gebeurde er niets, en ook de volgende dag kwam niemand tijdens de lunch naar me toe. Ik begon al te denken dat het allemaal een hoop gezwets was, precies zoals Rae had geopperd, iets waarover de jongens praatten om te laten zien hoe dapper en wereldwijs ze waren. Maar toen ik terugliep naar mijn klas, kwamen twee jongens die ik samen met Ashley had gezien, naast me lopen. Eén was ongeveer net zo lang als ik, met zwart krulhaar en een mopsneus. Hij had brede schouders en droeg een jack van een worstelteam. De andere jongen was groter, had lang stroblond haar en een scherpe puntneus boven dunne lippen, en een kloof in zijn kin.

'Hoi,' zei hij. 'We hebben gehoord datje in moeilijkheden bent geraakt.'

'Fijn voor je,' zei ik, en liep door.

'We vinden het verkeerd dat alle andere meisjes op school zulke snobs zijn en niets met je te maken willen hebben,' zei de jongen rechts van me. 'Ze horen je welkom te heten, niet links te laten liggen.'

Ik bleef doorlopen en keek recht voor me uit. Ze hielden gelijke tred met me.

'Je meent het,' zei ik.

'Ja. Ik ben Gerry Balwin. Mijn vrienden noemen me Grog. En dit is Skip Lester.'

Ik bleef staan en draaide me naar hen om.

'Oké, wat willen jullie?' vroeg ik.

Hij keek glimlachend naar zijn vriend.

'We geven een feest en dachten datje misschien zin zou hebben om te komen.'

'Wat voor feest?'

'Een cool feest. Er komen nog een paar meisjes, maar drie van ons willen graag dat jij komt. We dachten - dat wil zeggen...'

'We geven je driehonderd dollar, dat is honderd dollar de man,' zei Grog snel. Dat kreeg je hiervóór toch ook, hè?'

Het liefst had ik hem zo'n harde klap in zijn gezicht gegeven dat zijn hoofd er bijna afvloog. Mijn hart bonsde. Ik was plotseling razend, en dacht toen dat Taylor en Rae gelijk hadden en we wraak moesten nemen op deze jongens. Met alleen een klap in hun gezicht schoten we niet veel op. Bovendien zouden ze natuurlijk ontkennen dat ze het gezegd hadden en dan was ik weer degene die in de problemen kwam.

'Waar is dal feest?'

'Bij Ashley thuis. Ik heb het adres voor je opgeschreven,' zei Grog. 'Met de tijd erbij. Zaterdagavond.' Hij gaf me een stukje papier. 'We nemen het geld mee en beloven je het je te geven zodra je er bent. We houden het geheim.'

'De meeste andere meisjes op school, die zo op je neerkijken, zullen jaloers zijn dat jij bent uitgenodigd en zij niet. We zullen ze niet vertellen waarom. Dan word je later ook voor andere dingen gevraagd,' verzekerde Skip me.

'Wat voor soort feest is het? Ik hoop dat er ook nog iets anders te doen is,' zei ik.

'O, maak je daar maar geen zorgen over,' zei Grog met een veelbetekenend lachje. 'Ashley heeft alles voorbereid. Hij zal wat goeie stuff hebben.'

Ik keek naar het stukje papier en toen van de ene jongen naar de andere.

'Driehonderd zodra ik er ben?'

'Gegarandeerd.' ik wil morgen de helft.'

'Hè?'

'We moeten elkaar vertrouwen, niet?'

Ze keken elkaar aan.

'Nou?' zei ik, toen ik hun aarzeling zag. 'Wil je dat ik kom of niet?'

'Je krijgt het in de lunchpauze,' verzekerde Grog me.

'In dat geval kom ik zeker,' zei ik glimlachend. 'Ga nu maar je spaarvarken openbreken.' Met die woorden liep ik weg.

Ik hoorde ze lachen en opgewonden teruggaan naar de kantine. Mijn wraak zou zoet zijn als de politie ze arresteerde, dacht ik, maar ik zou ook honderd vijftig dollar hebben, en ik was niet van plan die weer af te staan.

Aan het eind van de dag liep ik langs kastje 103, bleef even staan en mikte het briefje door de gleuf. Die avond kreeg ik tot verbazing van mijn tante een telefoontje. Ze kwam naar mijn kamer om me te vertellen dat er een meisje aan de telefoon was dat naar mij vroeg.

'Ze zei dat ze Rae heette,' zei tante Louise achterdochtig. 'Wie is dat?'

'Een meisje dat ik op school heb leren kennen. Haar vader is bij de politie.'

Haar gezicht ontspande zich.

'O. We willen graag dat je aardige vriendinnen hier hebt, Phoebe. We denken altijd aan je welzijn.'

Ze probeerde het niet te laten merken, maar ik wist dat ze me volgde naar de keuken. Ze zou als spionne voor de regering moeten werken, dacht ik.

'Wat is er?' zei ik in plaats van hallo.

ik bel alleen even om te bevestigen dat we je briefje hebben ontvangen en dat ik met mijn vader heb gesproken. Hij is enthousiast en vroeg me je vast te bedanken,' zei ze snel. 'Hij zei datje net moest doen of je met alles instemde, daarna neemt hij het over.'

'Hoe bedoel je?' vroeg ik zo zacht mogelijk. Tante Mae Louise was wel niet in de keuken, maar ik wist dat ze bij de deur stond te luisteren.

'Je weet wel, net doen of je het doorzet, zodat ze zich niet van de domme kunnen houden. Je zult met de eerste jongen naar de slaapkamer moeten gaan nadat ze je betaald hebben. Ze zullen zich eerst oppeppen met wat ecstasy, en mijn vader en zijn partners zullen jullie voortdurend in het oog houden. Ik weet dat je waarschijnlijk bang zult zijn, maar...'

ik ben niet bang en ik weet wat ik moet doen,' zei ik. Ik liet me niet aanmoedigen door dat soort meiden.

'Goed. Wij vieren ons eigen feestje daarna, dat beloof ik je,' zei ze en hing op.

'Waar is het feest?' vroeg ik schijnheilig toen ze had opgehangen. ik zal het aan mijn oom en tante moeten vragen. Dank je.' En hing op.

Zoals ik al verwacht had, stond tante Mae Louise vlak achter de deur.

'De meisjes geven een feestje dit weekend en hebben gevraagd of ik kom. Is dat goed?'

'Waar is dat feest?'

'Bij Rae thuis. Haar vader en moeder zijn er ook,' zei ik. 'Het is zo'n pyjamaparty, waar meisjes elkaar leren kennen en zo.'

'Klinkt niet slecht. Ik zal oom Buster vragen je erheen te brengen.'

'Dat hoeft niet,' zei ik gauw. 'Rae komt me afhalen.'

'O. Hoe heette ze ook weer?'

'Rae Landau. Haar vader is rechercheur.'

Ze onthield het goed en vertelde het aan oom Buster. Ik hoorde ze erover praten. Hij belde iemand om mijn verhaal te controleren. Ze waren erg voorzichtig, dacht ik. Maar toen hij terugkwam en zei dat ik de waarheid had verteld en dat er inderdaad een rechercheur Landau was, moest ik toegeven dat ik me ook opgelucht voelde.

Het vooruitzicht van zaterdagavond en van de wraak die ik zou nemen maakte mijn leven wat opwindender. Ik verheugde me er zelfs op om naar school te gaan en de anderen naar me te zien kijken, Skip en Grog glimlachend en knipogend, Taylor en Rae vertrouwelijk en enthousiast.

Vrijdag, kort nadat ik in de kantine was en mijn lunch had gehaald, kwam Grog naar me toe en overhandigde me een envelop.

'Stop hem gauw weg,' zei hij, nerveus om zich heen kijken. 'We kunnen ons hierdoor allebei een hoop moeilijkheden op de hals halen.'

Ik stopte hem in mijn tas en later, in het meisjestoilet, haalde ik hem eruit en telde zeven biljetten van twintig en één van tien. Ik grinnikte vrolijk. Wat zouden die rijke arrogante jongens verbaasd opkijken. Alleen al de gedachte daaraan gaf me een verende tred en nieuwe energie. Ik werkte hard in de klas, zodat meneer Cody me een complimentje gaf.

Als je zo doorgaat, Phoebe, heb je voordatje het weet het goede leesniveau bereikt en kom je op de plaats waar je thuishoort."

De anderen keken met jaloerse blikken naar me.

Dat is precies waar ik graag wil zijn, dacht ik. Op de plaats waar ik thuishoor.

Die avond en de hele volgende dag probeerde ik me thuis zo voorbeeldig mogelijk te gedragen. Ik wilde niet dat er iets gebeurde dat onze plannen zou kunnen verstoren. Ik bood aan tante Mae Louise te helpen met de afwas voordat ze het vroeg. De volgende ochtend, onmiddellijk nadat ik was opgestaan en me had aangekleed, ging ik mijn kamer stofzuigen en opruimen, en daarna de gangen en de zitkamer.

Tante Mae Louise knikte goedkeurend. Later vroeg oom Buster of ik met hem, Barbara Ann en Jake ijs wilde gaan eten. Ik bedankte hem en zei dat ik me gereed moest maken voor het feest. Ik trok de meest conservatieve jurk aan die ik had en vroeg tante Mae Louises mening, wat haar volkomen verraste.

'Ja,' zei ze, 'die is geschikt.' Ze dacht even na en zei: 'Als de nalatenschap van je vader is geregeld, zullen we wat er is besteden aan nieuwe kleren voor je, Phoebe. Een meisje van jouw leeftijd moet een mooie garderobe hebben. Als je later naar de universiteit gaat, moetje de juiste kleren hebben.'

Ik knikte. Ik op de universiteit? Wees reëel, dacht ik, probeerde het me toen even voor te stellen. Elke fantasie leek kolder. Ik wist zeker dat ik zou eindigen als mama, een serveerster in een of ander restaurant. Het maakte me kwaad en nog verlangender om naar dat feest te gaan en die rijke jongens en hun vrienden een lesje te leren.

Rae en Taylor stonden klokslag zeven uur voor de deur. Tante Mae Louise stond erop dat ik ze binnen liet komen om ze aan haar voor te stellen. Ze leken zenuwachtiger dan ik.

'Ik vind het erg aardig van jullie om een nieuwelinge op deze manier welkom te heten,' zei tante Mae Louise. 'Het bewijst dat jullie een warm hart hebben, een vriendelijk en meelevend hart, en zo wandelen wc allen in het licht Gods.'

Ze glimlachten naar haar en keken naar mij met een blik die wilde zeggen dat we snel moesten vertrekken. Zodra we weg waren vroeg Rae: 'Je hebt toch niets van onze plannen aan je oom en tante verteld, hè?'

'Nee. Wees maar niet bang. Ik weet wat ik moet zeggen en wat ik moet doen,' zei ik vinnig.

Ik zou me door die verwende meiden met hun chique kleren en auto's niet het gevoel laten geven dat ik een onschuldig dommerd- je was en niet wist hoe ik de dingen aan moest pakken. Ze hadden niet de helft gezien van wat ik had meegemaakt, dacht ik. Anders zouden ze zich heel snel in een kast verstoppen.

'Raes vader zei dat wij ons moeten gedragen alsof we van niks weten,' legde Taylor uit. 'De jongens drinken en Ashley komt natuurlijk met ecstasy. Die moet je nemen om te voorkomen dat ze achterdocht krijgen. Heb je wel eens drugs gebruikt?'

Ik trok mijn wenkbrauwen op.

'Waar ik vandaan kom is het snoepgoed.'

'Dat geloof ik graag. Als dit achter de rug is, wil ik een echt feest geven bij mij thuis, zodat de andere meisjes je leren kennen. Sommigen zijn zo naïef en simpel, dat ze zullen denken datje uit een of andere film bent gestapt of zo.'

'Jullie niet, hè?' zei ik.

'Taylor en ik hebben heel wat meer wereldwijsheid dan onze vriendinnen,' legde Rae uit. 'Voornamelijk door alles waarover ik mijn vader hoor praten, dingen waarvan hij niet eens weet dat ik ze gezien en gehoord heb.'

'Dat is niks. Dat is net alsof je het op de televisie ziet,' zei ik.

Ze zwegen allebei. We reden door een andere buurt met grotere en duurdere huizen dan die in de woonwijk van mijn oom en tante. Het was de hele dag bewolkt geweest en het werd steeds donkerder, tot de wind opstak en er regendruppels tegen de voorruit spatten. Toen we over een lange oprijlaan reden met lantaarns en prachtige, op gelijke hoogte gesnoeide cipressen, tot aan de cirkelvormige oprit, gingen de regendruppels over in een stage motregen.

Ik was onder de indruk van de grootte van Ashley Porters huis, maar ik wilde het niet laten merken en met open mond zitten staren. Het was een huis van twee verdiepingen met een steil puntdak en hoge. smalle ramen. Ik kon de schoorsteen zien aan de linkerkant. De muren van het huis waren van baksteen. Ik zag vijf andere auto's geparkeerd staan.

'Het schijnt dat iedereen er al is,' merkte Rae op.

'Waar is je vader?' vroeg ik.

'Hij is er al of is vlak achter ons,' zei Rae. 'Maak je over hen geen zorgen. Als wij ze kunnen zien, zouden de jongens ze ook kunnen zien.'

Zodra we de portieren van de auto opendeden, hoorden we de muziek in het huis.

'Ze zijn al vroeg begonnen,' zei Taylor. 'Goed zo. Dan zijn ze al te ver heen om op hun tellen te passen.'

De voordeur stond een eindje open, wat verklaarde waarom de muziek zo luid naar buiten doordrong.

'Hé, we zijn er!' riep Taylor.

We hoorden links een juichkreet. Ik probeerde niet te opvallend te kijken naar alle kunstwerken, de beelden, de kostbare kleden en vergulde spiegels. In de zitkamer stonden meubels die voor reuzen gemaakt leken. De open haard was de grootste die ik ooit had gezien - niet dat ik er zoveel had gezien in mijn leven.

Ik herkende de meeste jongens en zag maar één ander meisje. Sommige jongens zaten op de grond en sommigen op een lange bank en enorme fauteuils. Twee flessen wodka stonden op de grote, lage, ovale tafel met sodawater, sap, glazen en een ijsemmer. De meesten rookten - maar geen gewone sigaretten.

Ashley, die bij een stereo stond, draaide zich om en glimlachte. Ik twijfelde er niet aan of er ging iets glibberigs en lelijks schuil achter die lachende ogen.

'Hé, ze zijn er!' riep hij. De jongens lieten een juichkreet horen.

Ik had leeftijdgenoten dronken gezien van alcohol en drugs. Ik was op heel wat feesten geweest waar seks, drank en drugs gemeengoed waren, maar iets in dit tafereel, het feit dat ik me onder zoveel rijke kinderen bevond, maakte me nerveus, net als ons geheime plan, dat ik nu ten uitvoer zou moeten brengen. Misschien kwam het door het grote huis en al die kostbare dingen. Ik bevond

me op onbekend terrein, en al was ik voor geen van hen bang, toch voelde ik me een beetje als een vis op het droge. Zelfs een haai heeft dan problemen, dacht ik.

'Wat wil je drinken?' vroeg Ashley. 'Of wil je meteen gaan feesten?'

Ik keek naar Rae en Taylor. Rae knikte bijna onmerkbaar.

'Waarom zou ik tijd verspillen? Tijd is toch geld?' kaatste ik terug. en de jongens juichten weer.

'Hier, geniet eerst van een e,' zei Ashley, en overhandigde me een ecstasypil. 'Dal is een extraatje.'

'Dank je,' zei ik, en deed net of ik hem inslikte, maar hield hem heimelijk tussen mijn vingers.

Grog sprong overeind.

'We hebben al besloten.' zei hij. 'Ik ga als eerste.'

'Bof jij even,' zei ik. Er werd hard gelachen.

Ik keek naar Rae, die weer knikte. Ik wierp een blik op het raam. Stonden de agenten op hun post? Waren ze al in huis? Konden ze alles horen?

'Hierheen,' zei Grog, die me bij mijn rechterelleboog pakte.

'Wacht even,' zei ik, weer naar Rae kijkend. 'Waar is de rest van het geld?'

'O, ja. sorry,' zei Grog. Hij haalde een biljet van vijftig dollar uit zijn zak en hield het omhoog.

De andere jongens keken als gehypnotiseerd toe, zelfs Ashley. Straks stikte hij nog in zijn smerige woorden, dacht ik.

Taylor en Rae keken toe terwijl ik het geld uit zijn vingers plukte en in mijn tas stopte. Ik probeerde het allemaal overduidelijk te doen, zodat Raes vader tevreden zou zijn, waar hij zich ook schuilhield. Toen keek ik naar de deur.

'Hij zal er niet lang over doen,' riep Skip Lester ons achterna. Er ging een hard gelach op.

We liepen de gang door en kwamen in een vertrek dat eruitzag als een groot kantoor.

'Hierheen,' zei Grog, en liep verder naar een deur achterin.

Langzaam liep ik achter hem aan; ik verwachtte elk moment Raes vader te zien binnenkomen. Grog opende de deur naar een klein slaapkamertje dat in een inloopkast was gebouwd.

'Wat is dat?' vroeg ik verbaasd.

'De schuilplaats van Ashleys vader. Goed, hè?'

Ik schudde mijn hoofd. Er was geen raam. De muziek achter me klonk luider. Waar waren Raes vader en de andere politieagenten?

'Laten we beginnen. Doe maar net of we in de kamer van de verpleegster op school zijn,' zei Grog, terwijl hij snel zijn hemd losknoopte en vervolgens zijn broek.

Ik keek achterom. Er was iets mis. Iets heel erg mis. Ik wilde gillen maar kon geen geluid uitbrengen en mijn hart bonsde waarschuwend.

'Wat is er?' vroeg Grog, met afgezakte broek.

Ik draaide me om zonder te antwoorden en liep terug door het kantoor, maar toen ik bij de deur kwam stonden alle andere jongens daar.

'Waar ga je naartoe, Phoebe?' vroeg Ashley. 'Zó vlug was hij toch niet?'

Ik probeerde langs hen heen te kijken naar Rae en Taylor.

'Waar is Rae? Waar is Taylor?'vroeg ik.

'O, die hadden een andere afspraak,' zei Skip. 'Ze zeiden datje je geen zorgen hoefde te maken. Ze komen terug.'

'Wat? Ze komen terug? Wat bedoel je? Waar zijn ze?' Ik probeerde weer langs hen heen te kijken.

'Hé,' hoorde ik Grog roepen uit het kleine kamertje. 'Ik ben klaar.'

'Hij is klaar,' riepen de jongens in koor.

'Wat is er, Phoebe?' vroeg Ashley, terwijl hij dichterbij kwam. 'Verwacht je nog iemand?'

'Laat me eruit,' zei ik. Ik voelde dat ik gevangenzat in een spinnenweb dat gedeeltelijk door mijzelf geweven was. Ik probeerde langs ze heen te dringen, maar ze vormden een muur en lieten me er niet door.

'Vertel me niet dat we je niet genoeg betaald hebben,' zei Ashley. 'Op straat krijg je minder, en geen extraatjes.'

Ze keken me allemaal wellustig aan, hun ogen glinsterden van pornografische fantasieën. Ik liep achteruit. Het was een val, en ik was er blindelings ingelopen, arrogant, zelfverzekerd, stom. Er was geen politie, geen undercoveroperatie. Wat voor meiden waren dat, dat ze me zoiets konden aandoen? De jongens liepen in een groepje naar voren.

'Weet je wat?' zei Ashley. 'Als we je nog honderd erbij geven, kunnen we allemaal toekijken. Wat vind je ervan?'

Ik draaide me met een ruk om. Grog stond in de deuropening en had zijn broek en hemd uitgetrokken.

'Schoften!' schreeuwde ik, pakte een beeldje van het bureau en hield het omhoog als een knuppel.

'Leg dat neer,' beval Ashley.

In paniek sloeg ik toe en raakte Skip Lester, die rechts van me kwam lopen, op de zijkant van zijn voorhoofd. Het kleine voetstuk van het beeldje sneed diep in zijn schedel. Bloed spatte in het rond, en alle jongens deinsden achteruit. Skip wankelde en viel in hun richting. Ik zag mijn kans schoon en holde langs de groep door de deur van het kantoor.

Ik hoorde ze achter me schreeuwen, maar ik aarzelde niet. Ik holde door de voordeur naar buiten en de trap af.

'Pak haar en breng haar terug!' beval Ashley, die in de deuropening stond.

Ik holde zo hard ik kon over de oprijlaan, gleed bijna uit op de grond die modderig was van de regen en toen dwars over het grasveld naar het struikgewas en de bomen. Ik hoorde de voetstappen van de jongens achter me op de oprijlaan. Ik rende door, bleef haken aan het struikgewas, scheurde mijn kleren, maar minderde pas vaart toen ik op de weg was. Ik kon ze nog achter me horen schreeuwen. Op de hoek van een straat bleef ik eindelijk staan om op adem te komen en te luisteren.

Ze zaten me niet meer achterna. Ik hoorde niemand meer. Na een paar minuten liep ik snel verder tot er achter me niets anders meer was dan duisternis en een nare herinnering.