Ik vind het vreselijk om oneerlijk te zijn tegen iemand die zo bereidwillig zijn ziel blootlegt en zijn emoties vol vertrouwen toont, maar de angsten en dromen van moederlief drukten zwaar op me, en ik was bang dat ze zou denken dat ik haar had verraden als ik de waarheid vertelde. Keefer was net begonnen openhartig over zichzelf te praten. Het was alsof hij niemand had om mee te praten voor hij mij leerde kennen. •

'Mijn vader drinkt veel,' begon hij. 'En hij wordt echt gemeen als hij dronken is. Ik heb een litteken op mijn rechterbeen van die keer dat hij me raakte met een gebroken bierflesje. Hij gooide het de kamer door. Ik was toen een jaar of zeven.'

'En je moeder?'

'Die is wat ze noemen manisch-depressief. Wel eens van gehoord?'

Ik schud<Je mijn hoofd.

'Het gaat op en neer. Soms wordt ze zo depressief dat ze de hele dag niet uit haar slaapkamer komt, zelfs niet om te eten. Kan het haar niet kwalijk nemen, als je met zo'n man getrouwd bent.'

'Heb je nog broers of zussen?'

ik heb een zus, Sally Jean, maar zij is er ongeveer twee jaar geleden vandoor gegaan met haar vriend. Ze had een goede reden om bij mijn vader weg te gaan, zelfs een nog betere reden dan ik heb,' zei hij. Zijn ogen werden klein en donker. 'Ze woont in Texas en nu en dan stuurt ze me een ansichtkaart. Misschien ga ik een dezer dagen naar haar toe,' voegde hij er weemoedig aan toe. Toen draaide hij zich naar me om en zei: ik weet dat het niet gemakkelijk is om op jezelf te zijn aangewezen, dus begrijp ik wat jij en je zus doormaken. Ik hoop dat het haar goed gaat hier.'

'Dank je,' zei ik met een benepen stemmetje. Mijn schuldbewustzijn gaf me een gevoel of ik door verlopen motorolie waadde.

'Maar denk eraan dat er heel veel mensen zijn in Nashville die ervan dromen een ster te worden, dat je de fantasieën in de lucht kunt ruiken,' waarschuwde hij.

We zwegen allebei tot we bij het appartementencomplex waren.

'Met de bus leek het veel verder,' zei ik.

'Ja, dat komt door al die haltes onderweg.'

'Welbedankt,' zei ik toen hij het portier voor me opendeed.

'Geen probleem. Als je weer in de stad bent, kom dan nog eens langs. Dan zal ik je laten zien hoe je een deuk uit een autoportier kunt halen.'

Ik lachte en stapte langzaam uit. Hij zwaaide, schakelde en reed achteruit. Ik keek hem na toen hij wegreed en liep toen naar de trap naar de bovenverdieping. Het was bijna halfeen en ik verwachtte niet anders dan dat moederlief woedend zou zijn. Maar tot mijn verbazing was er niemand thuis en ik was nog verbaasder toen ik merkte dat de deur niet op slot was. Was dat omdat er bij ons niets te stelen viel dat iemand zou willen hebben?

In ieder geval had ik de badkamer een tijdje voor mij alleen. Later ging ik naar bed en besefte dat de lakens en de deken roken alsof ze in een sigarettenfabriek waren gemaakt. Ik moest bijna kokhalzen van de stank. Ik besloot mijn kleren weer aan te trekken en niet de deken te gebruiken. Ik trok een van mijn rokken over het kussen, en eindelijk, na veel woelen en draaien, viel ik een uur lang in slaap, om te worden gewekt door een hard gelach. Het waren mijn moeder en Cory, maar ze maakten herrie voor zes. Ik hoorde Cory zeggen: 'Ik zei je toch dat het hier gemakkelijker zou zijn.'

ik moet even gaan kijken bij Robin. Ik wil zeker weten dat ze thuis is,' zei moederlief.

Ik deed net of ik sliep. Ze opende de deur en bleef daar zo lang staan, dal ik dacht dat ze niet geloofde dat ik sliep. Eindelijk deed ze de deur weer dicht. Ik hoorde gegiechel en even later hoorde ik hen in zijn slaapkamer. Het was niet moeilijk te raden wat ze daar deden. Moederlief bleef haar best doen hem te bewegen niet zo luidruchtig te zijn.

'Waarom? Robin Lyn weet heus wel wat er aan de hand is, en als ze het niet weet wordt het hoog tijd dat ze dat doet,' zei hij.

Ik probeerde mijn hoofd in mijn kussen te verstoppen, maar de sigarettenstank was meer dan ik kon verdragen. Pas toen zij sliepen, viel ik ook in slaap. De volgende ochtend was ik eerder op dan zij, wat me goed uitkwam omdat ik een douche kon nemen en me aankleden voordat moederlief en Cory wakker werden. Tenminste, dat had ik gehoopt.

Ik wist zeker dat ik het knopje op de deurknop had ingedrukt om hem op slot te doen, maar toen ik een paar seconden onder de douche stond hoorde ik de deur opengaan. Ik gaf een gil toen ik een naakte Cory zag. die stommelend naar de wc liep. Even dacht ik dat hij niet eens besefte dat ik in de badkamer was, ondanks het stromende water van de douche en mijn gegil. Hij begon domweg te urineren.

Ik trok het dunne douchegordijn om me heen.

'Ik sta onder de douche!' schreeuwde ik.

'Wat moet, dat moet,' mompelde hij.

Toen hij klaar was draaide hij zich om en ging weg, maar bij de deur bleef hij staan en zei: 'Vergeet nietje achter je oren te wassen.' Lachend deed hij de deur dicht.

Met een rood gezicht van gêne en kwaadheid draaide ik de douche uit en droogde me af. Zodra ik aangekleed was, holde ik de badkamer uit. Ze lagen allebei nog in bed.

'Moeder!' riep ik door de gesloten deur heen. Lange tijd bleef het stil en toen hoorde ik: 'Noem me Kay, verdomme!'

'Kay, ik moetje meteen spreken.'

Ik hoorde haar kermen. Ik bleef staan wachten tot ze eindelijk de deur opendeed en me aankeek.

'Wat is er?'

'Ik was in de badkamer. De deur was dicht en ik dacht dat ik hem op slot had gedaan, en hij kwam gewoon binnen terwijl ik onder de douche stond en... en ging naar de wc.'

'Overtuig je er de volgende keer van dat de deur op slot is.'

'Het slot werkte niet en hij zag dat de deur gesloten was, en de douche stond aan. Hij móést weten dat ik in de badkamer was.'

'Hij moest plassen,' zei ze. 'Maak er niet zo'n ophef van. We moeten slapen. We hebben al werk en we beginnen vanavond,' ging ze verder en deed de deur dicht.

Mijn gezicht voelde zo verhit dat mijn bloed leek te koken. Ik liep weer naar de deur van hun slaapkamer, maar bleef daar staan en ging toen terug naar mijn kamer om uit te razen. Na een paar minuten ging ik naar de zitkamer en zag dat Cory en zij de vorige avond wild en dronken tekeer waren gegaan. Overal lagen kleren verspreid in de ontredderde kamer. Ik dacht even na, liep toen naar zijn broek en haalde zijn portefeuille eruit. Er zaten drie briefjes van twintig, een van tien, een van vijf en vijf van één dollar in. Ik pakte de drie briefjes van twintig en stopte de portefeuille weer terug.

'Dat is je boete omdat je onhebbelijk bent geweest,' mompelde ik bij de deur, en verliet het appartement.

Ik was nog niet ver toen er een deur openging en iemand mijn naam riep. Kathy Ann stond in de deuropening van het appartement van haar ouders. Ze had een badjas aan en haar haar zag eruit of er een rattenfamilie in had rondgedarteld. Even was ik van plan haar te negeren, maar ze bleef me wenken en liep naar buiten, de deur driekwart achter zich sluitend.

'Wat is er met jou gebeurd gisteravond? Ik wist niet eens dat je weg was. Hoe ben je thuisgekomen? Ik heb een heerlijke avond gehad.' zei ze voordat ik antwoord kon geven.

'Fijn voor je,' zei ik.

'Axel spreekt een beetje Spaans. Zijn ouders hebben een Spaans dienstmeisje. Hij was onder de indruk dat ik al zoveel Spaans kende.'

'Klinkt als een band die in de hemel gesmeed is,' zei ik cynisch, maar ze was in een geluksstemmingen negeerde het of merkte mijn gebrek aan belangstelling niet op.

Ze keek naar me met een suikerzoete glimlach.

'En?' vroeg ik ten slotte.

'We hebben het gedaan,' zei ze. ik bedoel, hij heeft het gedaan.'

'Het is niet of je de honderd meter of zo hebt gewonnen, Kathy Ann. Je verdient er geen medaille mee.'

Haar glimlach verdween.

'Wil je het niet horen?' Ze zag eruit of ze elk moment in tranen kon uitbarsten.

'Oké.' zei ik met grote tegenzin. 'Wat is er gebeurd?'

'Hij was heel attent en zachtzinnig en liet me eerst zien dat hij veilig vrijde.'

'Dat doet me plezier,' zei ik.

'Maar ik was toch bang. Hij zei dal hij het begreep, dat het net zo was als toen hij de eerste keer moest spelen in een footballteam en met de hoofden tegen elkaar moest botsen met een jongen die net zo fors was als hij, zo niet forser. Hij zei dat het net was of je tegen een muur opliep, maar toch door moest zetten.'

'Ja, dat klinkt echt of je de liefde bedrijft,' mompelde ik.

'Hij bedoelde dat je elke keer als je iets nieuws doet, zenuwachtig bent. Ik vond het erg lief dat hij mij over zijn angst vertelde. Hij is zo groot en sterk; het was moeilijk te geloven dat iets hem angst kon aanjagen.'

'Moeilijk te geloven.' zei ik.

'Maar goed, ik deed mijn ogen dicht en hield mijn adem in en het was net zo heerlijk als Charlotte Lily me had gezegd dat het zou zijn. Na een beetje pijn. bedoel ik. Axel zei dat hij me elke keer als hij in de stad kwam zou bellen.' Ze boog zich naar me toe en fluisterde: 'Hij mag eigenlijk niet zo actief zijn. Hij is in training.'

'Aardig van hem om jou vóór zijn football te laten gaan.'

'Dat vind ik ook,' zei ze.

Ik staarde haar aan. Zouden we op een gegeven moment allemaal zo reageren? vroeg ik me af. Hebben we allemaal oogkleppen op, negeren we met opzet de waarheid om ons te kunnen vastklampen aan een van onze fantasieën? Is dat wat er met moederlief gebeurde, nog steeds gebeurt? Wat zal het eindresultaat zijn? Een diepe val, dacht ik, een grote teleurstelling, en daarna verbittering en cynisme. We zouden net zo zijn als de vos in het verhaal dat een van mijn leraren had verteld, de vos die niet bij de druiven kon en toen zei dat ze waarschijnlijk toch te zuur waren. Een oprechte blijde glimlach zou zeldzaam worden.

'Waar ga je naartoe?' vroeg Kathy Ann.

'Winkelen,' zei ik. 'Ik heb een paar nieuwe kleren nodig.'

'Kun je even wachten ? Dan ga ik met je mee. Ik ben dol op winkelen, ook al doet iemand anders het.'

Ik weet toch niet naar welk warenhuis ik moet gaan, dacht ik. Zij zou het wel weten.

'Oké, als het maar niet lang duurt.'

Ze liep haastig naar binnen en ik slenterde naar de haveloze bruine bank die bij het lege zwembad stond. Ik hoorde nog een deur dichtgaan en zag een vrouw die de hand vasthield van een klein jongetje en een klein meisje. Ze leken even oud, als een tweeling. De vrouw trok de kraag van het jongetje recht en gaf hem toen een zoen op zijn wang, en hij lachte. Alsof ze de afgunst van haar dochtertje kon voelen, draaide ze zich om, streek over haar haar en gaf haar ook een zoen. Toen liepen ze gedrieën naar de parkeerplaats, omgeven door een aura van geluk en tevredenheid.

Dat is echte liefde, dacht ik, een cocon die je helpt je veilig te voelen en vooral geliefd en gekoesterd.

Even miste ik zelfs grootpapa en oma. Ondanks zijn harde, kritische ogen waren er momenten waarop we alledrie bij elkaar zaten en televisiekeken of samen aten, en ik het gevoel had dat ik bij een familie hoorde. Oma was zo lief en aardig, dat ze hem zachtzinniger maakte, en dan vertelde hij over een avontuur dat hij had beleefd toen hij zo oud was als ik. Even was er een deur geopend en kon ik naar binnen kijken en genoeg zien om te begrijpen wat het was dat me bond aan hem, aan oma, aan zijn idee van een familie.

Maar dan kwam moederlief thuis of zei iets en de deur viel weer in het slot.

Ik hoorde een deur dichtslaan en keek op. Kathy Ann holde naar me toe.

'Laten we gaan,' zei ze. 'Ik wil iets voor Axel kopen dat ik hem kan geven als hij de volgende keer komt.'

'Waar kunnen we het best naartoe?'

'Naar Dillards. Kom, dan nemen we de bus. Waarom ben je eigenlijk zo plotseling uit Charlotte Lily's huis verdwenen?'

'Ik moest om elf uur thuis zijn en het was al tegen middernacht,' zei ik.

'O. Hoe ben je thuisgekomen?'

'Met een taxi.' Instinctief besloot ik om Keefer Dawsons naam te verzwijgen.

Ze geloofde me en praatte de rest van de tijd dat we onderweg waren over Axel. Uit de manier waarop ze over hem sprak leidde ik af dat het niet alleen de eerste keer was dat ze seks had gehad, maar ook de eerste keer dat ze überhaupt met iemand alleen was geweest. Ze praatte maar door over alles wat hij haar beloofd had, over hun toekomst, over de kaartjes die ze zou krijgen voor alle thuiswedstrijden, en dat hij haar mee zou nemen naar party's en dansavonden.

'Beloftes zijn vaak net als ballons,' merkte ik op. 'Ze lijken prachtig en geven je een goed gevoel als ze zijn opgeblazen, maar ze gaan allemaal lekken en vallen ten slotte op de grond.'

'Niet mijn beloftes,' bezwoer ze me. 'En als mijn vader mijn stiefmoeder iets belooft, komt hij zijn belofte altijd na.'

'Fijn voor haar,' zei ik.

'En meestal doet hij voor mij ook wat hij mij belooft. Deed jouw vader dat niet? Voordat hij verongelukte, bedoel ik?'

Ik staarde uit het raam zonder antwoord te geven.

'Sorry,' zei ze. ik weet dat het pijnlijk voor je is om daaraan te denken. Laten we het alleen maar over prettige dingen hebben. Weetje, ik zal mijn Spaans oefenen. Goed?'

'Wat je wilt,' antwoordde ik, en ze begon een reeks Spaanse woorden op te ratelen.

Na een tijdje luisterde ik niet meer. Ik voelde me gespannen, alsof mijn maag in de knoop was geraakt en alles erin en eromheen platgedrukt werd. Nee, ik had geen vader om zelfs maar een belofte aan me te verbreken. En nu, nu mocht ik zelfs geen moeder meer hebben. Ik was de ballon waarover ik gesproken had. Mijn leven was vol hete lucht, en ik lekte heel erg. Straks zou ik op de grond belanden.

Toen we in het warenhuis kwamen, ging Kathy Ann naar de mannen-afdeling om een cadeau te zoeken voor Axel. Ik ging naar de damesconfectie, en na een tijdje vond ik een rok en blouse die ik mooi vond. Ik dacht aan Keefer Dawson en hoe leuk hij het zou vinden me in deze kleding te zien. Maar de rok was bijna zestig dollar en de blouse dertig. En ze waren alleen echt mooi in combinatie.

De verkoopster had het erg druk, en dat gaf me de kans de rok en blouse allebei mee te nemen naar de paskamer. Ik had dat al eerder gedaan, dus voelde ik me volkomen op mijn gemak. Ik stopte de blouse onder mijn eigen blouse en zorgde ervoor dat hij niet te zien was. Toen liep ik met de rok de paskamer uit en zei tegen de verkoopster dat ik hem wilde kopen.

Ze keek even naar me en vroeg me te wachten tot ze klaar was met de klant vóór me of naar een andere kassa te gaan. Dat was nog beter, dus liep ik naar de kassa vooraan in de zaak en legde de

rok op de toonbank. De vrouw achter de kassa sloeg het bedrag aan en ik betaalde haar met Cory's geld. Nu ik de verlangde kleren had, wilde ik zo gauw mogelijk weg, maar ik zag Kathy Ann nergens. Niettemin dacht ik dat het verstandiger zou zijn om meteen weg te gaan, dus ging ik naar buiten.

Nog geen minuut nadat ik de winkel uit was, pakte een lange man in een donker pak mijn linkerelleboog en kneep er hard genoeg in om me even ineen te doen krimpen.

'Hé!' snauwde ik. 'Wat denkt u wel - '

'Waar wilde je naartoe, jongedame?'

ik ga naar huis. Wie bent u?' vroeg ik.

Sommige klanten die naar binnen en naar buiten liepen bleven staan kijken, en ik dacht erover te gaan gillen om meer aandacht te trekken en wie het ook was af te schrikken, maar hij verraste me door zijn portefeuille te openen en me een legitimatie te laten zien.

ik ben van de beveiligingsdienst, en jij, jongedame, bent gearresteerd voor winkeldiefstal. Draai je om en ga terug naar de winkel,' beval hij.

'Ik heb ervoor betaald!' riep ik en liet hem het bonnetje zien.

Hij glimlachte.

'En watje onder je blouse hebt verborgen?'

Hoe kon hij dat weten tenzij ze een soort camera of kijkgat in de kleedkamer hadden? vroeg ik me af.

'Wil je dat ik je hier je blouse laat uittrekken?' vroeg hij.

Ik dacht erover om weg te rennen, maar de kleine drom toeschouwers was aanzienlijk gegroeid en omringde ons aan alle kanten.

Ik draaide me om en liep terug naar de ingang van de winkel. Toen we vlak bij de deur waren, kwam Kathy Ann naar buiten. 'Waar wasje? Waarom ben je zonder iets te zeggen weggegaan?'

'Ga opzij,' beval de man haar.

'Ga naar huis, Kathy Ann,' zei ik, 'en zeg tegen mijn zus dat ik een probleem heb.'

'Wat is er aan de hand?' vroeg ze, naar de man van de beveiligingsdienst kijkend.

'Winkeldiefstal,' zei hij.

Haar mond viel open. De beveiligingsman legde zijn hand op mijn rug en duwde me naar binnen.

Hij bracht me naar een kantoor aan de achterkant van de zaak, waar de manager stond te wachten. Hij was een kleine, kale man met wallen onder zijn ogen en dikke, vochtige lippen. Aan de manier waarop hij knikte en glimlachte kon ik zien dat hij zich verkneukelde over een zinvolle dag.

'Jullie jeugddelinquenten denken dat jullie hier maar naar binnen kunnen lopen en me bestelen, zei hij. 'Deze keer zijn we je te slim af geweest.'

Ik zei niets.

'Nou? Wat voor excuus heb je? Vooruit, laat horen. Misschien kom jij met iets nieuws.'

'Ik was het vergeten,' zei ik.

'O,' kermde hij en liet zich op zijn stoel vallen. 'Ze is niet eens origineel. Ik heb de politie al gewaarschuwd. We gaan je aanklagen, om een voorbeeld te stellen. We weten dat jullie het hele jaar door hier komen en stunts uithalen, en we hebben er schoon genoeg van. De enige manier om er een eind aan te maken is ervoor te zorgen datje als je betrapt wordt, de prijs moet betalen, en ik bedoel niet de prijs van watje hebt gestolen.'

Ik hoopte dat hij het alleen maar zei om me angst aan te jagen. Ik was bang, maar iets in me belette me het te tonen. Ik kon niet eens huilen. De woede en spanning die ik had gevoeld op weg hiernaartoe, waren nog niet geweken.

'Hoe heet je?' vroeg hij.

'Puddin' Tame,' zei ik.

'Aha, een wijsneus. Oké, we zullen het aan de politie en de rechter overlaten. Ga zitten,' beval hij, naar een stoel wijzend.

Ik keek naar de stoel, naar de beveiligingsman en naar de deur, en ging zitten.

'Ze had een vriendin bij zich,' zei de beveiligingsman tegen de manager.

'Ja?'

'Onschuldig, voorzover ik het kon beoordelen.'

'O, natuurlijk, ze komen altijd met z'n tweeën. De een zorgt voor afleiding terwijl de ander gapt.'

'Dat is niet waar.' zei ik. 'Ze heeft hier niets mee te maken. Ze was niet eens bij me in het warenhuis.'

'Hoe is haar naam?' vroeg hij.

'Pippi Langkous.'

Hij leunde achterover en wreef zijn handen tegen elkaar alsof hij zich verheugde op een feestmaal.

Een paar ogenblikken later ging de deur open en een politieman kwam binnen.

'Dit is onze dievegge,' zei de manager. 'Ze heeft het gestolen artikel onder haar blouse verborgen. Je hebt je bewijs. Arresteer haar.'

'Sta op,' zei de politieagent tegen mij. Hij haalde een paar handboeien tevoorschijn. Dat was me in Ohio nog nooit overkomen. Toen ik ze zag, ging er een steek van angst door me heen. Ik weet dat mijn armen trilden toen hij de boeien om mijn polsen sloot.

'We gaan,' zei hij kortaf.

Toen ik weer door de zaak liep, deze keer met een politieman vlak achter me en met handboeien om, zag ik nog meer nieuwsgierige gezichten. Sommigen schudden vol minachting hun hoofd. Toen we buiten kwamen keek ik om me heen, zoekend naar Kathy Ann, maar ze was nergens te bekennen.

'Vooruit,' zei de politieman. Hij duwde me in de richting van de patrouillewagen. Een vrouwelijke agent stond ernaast te wachten. Ze hield het achterportier open.

'Pas op je hoofd,' zei ze, en legde haar hand op mijn hoofd toen ik me vooroverboog om in te stappen en op de achterbank met het getraliede tussenschot te gaan zitten. 'Wat hebben we hier?' vroeg ze aan de agent.

'Ze verbergt een blouse onder haar blouse.'

De politievrouw glimlachte en keek me hoofdschuddend aan.

'Kindlief,' zei ze, 'je hebt je flink in de nesten gewerkt.'

Ze stapten in de auto en we reden weg. Ik keek achterom naar de mensen die ons bij de ingang stonden na te staren.

In ieder geval heb ik voor het nieuws van de dag gezorgd, dacht

ik.