Mijn driedaagse schorsing ging niet snel voorbij. Als je zoveel tijd voor jezelf hebt, zonder enige verantwoordelijkheid, schijnt de klok reumatisch te worden en kruipen de wijzers onwillig voort. Een van onze dienstmeisjes, die ook onze diners klaarmaakte, had eens gezegd dat als je naar de pan kijkt, de melk nooit gaat koken. Dat herhaalde ze elke keer als ik vroeg of het eten al klaar was. Ik veronderstel dal het enige waarheid bevat. Ik merkte dat hoe vaker ik naar de klok keek, hoe langzamer de wijzers zich voortbewogen.

Omdat ik over geen enkel vervoer beschikte, kon ik het huis ook niet uit. Ik had misschien een taxi kunnen bellen of stiekem de Lexus suv nemen als moeder niet thuis was, maar ik wist overdag toch niet waar ik naartoe moest. Al mijn echte vriendinnen gingen naar de openbare school. De eerste dag van mijn schorsing kwam er 's middags laat een taxi, maar dat was omdat de chauffeur opdracht had gekregen mijn huiswerk te brengen. In gedachten zag ik hoe mijn broer Carson deze post bijschreef op mijn winst- en verliesrekening. Ik ontdekte dat moeder aan Bloomberg had gevraagd of ik het huiswerk kon krijgen zodat ik niet te veel achter zou raken. Ik wist niet hoe ik haar moest vertellen dat ik al heel erg achter was. Mijn rapport zou ongetwijfeld kerstkleuren hebben, en de onvoldoendes zouden schitteren als kaarslichtjes.

Meer uit verveling dan iets anders, rommelde ik wat met mijn huiswerk, en vatte een vage belangstelling op voor het hoofdstuk in mijn geschiedenisboek over de Amerikaanse Burgeroorlog. Croft stuurde mij meer grammaticaoefeningen dan hij de rest van de klas opgaf, dat wist ik zeker. Ik wist dat hij huiswerk gebruikte als straf of als middel om wraak te nemen.

Vrijdag mocht ik weer naar school. Ook al keken de snobs nog zo zelfvoldaan over mijn straf, toch leverde ik het huiswerk in en ging als een engelachtig meisje in de klas zitten. Ik kwam hevig in de verleiding hun veren eraf te knauwen en die vrolijke lachjes van hun gezicht te vegen, maar ik hoopte dat mijn vader me respijt zou geven als ik zorgde niet meteen in moeilijkheden te raken.

's Avonds aan tafel ondervroeg hij me over mijn dag, en ik probeerde hem de antwoorden te geven waarvan ik wist dat hij ze op prijs zou stellen. Ik had voor natuurkunde 78 punten gekregen en voor geschiedenis 82, en hem de cijfers laten zien. Hij bekeek ze aandachtig, bestudeerde de cijfers om zeker te weten dat ik ze niet vervalst had. Ik had dat al eerder gedaan, een drie in een acht veranderd en een één in een negen.

'Hm,' zei hij, op de papieren tikkend, 'het is niet geweldig, maar het kan ermee door; het is in ieder geval een vooruitgang,' gaf hij toe.

Ik keek met een trieste blik naar moeder.

'Ik doe mijn best,' klaagde ik. 'De andere kinderen gaan al jaren naar deze school. Zij zijn aan alles gewend. Het is niet eerlijk om mij op dezelfde manier te beoordelen. Je moet gewend raken aan nieuwe leraren, aan het schoolgebouw, aan alles.'

Zijn gezicht leek te verzachten, dus ging ik door.

'Het is altijd moeilijker als je naar een nieuwe school gaat of iets doet watje nooit eerder gedaan hebt. Het was toch zeker ook moeilijk voor jou toen je voor het eerst naar de universiteit ging?'

'Nee,' bulderde hij bijna. 'Ik had goede studiegewoontes en een vast doel voor ogen. Een uitdaging was pas een echte uitdaging als het moeilijk was. Je kunt niet trots zijn op jezelf omdat je tegen een zachte bal slaat, Teal. Als je in deze wereld wilt overleven, moet je harder worden.'

ik probeer het,' kermde ik.

'Zorg dat je dat blijft doen,' zei hij met een blik naar moeder, wier halsspieren zich spanden. Dat deed ze altijd als ze gestrest was, vooral aan tafel.

Ik boog mijn hoofd en liep terug naar mijn stoel. Toen keek ik op alsof ik me zojuist iets had herinnerd.

'Mag ik morgen naar het winkelcentrum? Ik wil wat winkelen. Ik heb een paar dingen nodig.'

Hij at door zonder antwoord te geven.

'Ik kom meteen terug.'

Hij bleef zwijgen.

'Ik kan hier niet opgesloten zitten als een gevangene!'

'O, laat haar toch gaan,' zei mijn moeder, die moeite leek te hebben met haar ademhaling.

Mijn vader keek me woedend aan.

'Ik hoor je niet vrij te laten. Je hebt nog niet voldoende gedaan om alle problemen die je je moeder en mij hebt veroorzaakt goed te maken.' Hij zweeg en schudde zijn hoofd. 'Ik weet zeker dat het verkeerd is en dat ik er spijt van zal hebben. Oké, maar ik wil dat je vóór vijf uur thuis bent, begrepen?'

'Ja,' zei ik snel, voordat hij van gedachten kon veranderen.

'Ik meen het, Teal. Als je niet stipt om vijf uur terug bent, sluit ik je op in je kamer.'

'Ik zal er zijn!' riep ik, al was ik dat beslist niet van plan. Ik zou wel een aannemelijk excuus verzinnen. Zoals hij al gezegd had, daar was ik goed in. 'Mag ik de suv lenen?'

Het was de auto die moeder geacht werd te nemen als ze ging winkelen, maar ze reed liever in de Mercedes.

Hij legde zijn vork hard neer.

'Ik ben blij datje dat vraagt. Ik was vergeten dat ik net een ernstige waarschuwing heb gekregen van het politiebureau over zeven parkeerbonnen waarvan ik niet wist dat je die had gekregen toen je met de suv weg was.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Ik herinner me geen parkeerbonnen,' zei ik. Dat deed ik wel natuurlijk. Ik had ze gewoon verscheurd en weggegooid. Mijn vriendinnen van de openbare school hadden dat grappig gevonden. 'Weet je,' ging ik verder voor hij iets kon zeggen, 'ik heb gehoord dat sommige kinderen bij wijze van grap parkeerbonnen van auto's halen voordat de eigenaar ze kan vinden. Ik weet zeker dat wij niet de enigen zijn die een waarschuwing hebben gekregen. Bel je vrienden op het kantoor van de burgemeester maar, als je me niet gelooft. Je zult zien dat ik gelijk heb.'

'Dat heb jij toch ook niet gedaan, hè - parkeerbonnen van auto's halen?' vroeg hij met achterdochtig toegeknepen ogen.

'Nee, papa. Dat is echt kinderachtig.'

'Ik ben blij datje tenminste iets beneden je waardigheid acht,' mompelde hij. 'Maar boetes wegens te hard rijden niet, hè?'

'Ik heb er niet één gehad sinds...'

'En je kunt er maar beter niet nog één krijgen, jongedame, anders mag je nooit meer in een van mijn auto's rijden, begrepen?'

'Ja,' zei ik.

Hij pakte zijn vork weer op.

'Je kunt heen en terug een taxi nemen. Je hoeft niet met de auto.'

'Maar -'

'Ik wil dat je om vijf uur terug bent,' zei hij streng, wat dus betekende dat het gesprek ten einde was.

'Oké,' zei ik met een benepen stemmetje. Het was altijd verkeerd om te veel met hem te argumenteren.

'We willen je zo graag van alles geven, lieverd,' zei mama, en legde haar hand op de mijne. 'We willen dat je gelukkig bent en succes hebt in je leven, maar je moetje gedrag veranderen.'

'Ik weet het,' zei ik bijna jammerend. Ze gaf me een klopje op mijn hand en glimlachte.

Ik kon zo lief en aardig zijn als ik dat wilde. Binnen in me moest mijn heimelijke ik, waarover mijn therapeut altijd sprak, zo hard lachen dat ik dacht dat ze los zou breken en op de tafel gaan dansen.

'We hebben je zoveel te geven,' ging moeder verder, 'als je om te beginnen maar eens aardig wilde zijn voor jezelf.'

Ik knikte.

'Mag ik opstaan?' vroeg ik. 'Ik wil een bubbelbad nemen.'

Moeder glimlachte. Het doen van vrouwelijke dingen versterkte haar levensstijl, legaliseerde die. Als ik maar wat meer op haar kon lijken en zorgen voor mijn haar, mijn huid, mijn vinger- en teennagels, dan konden we samen naar een schoonheidssalon, moeder en dochter die samen antioxidanten en nagellak uitzochten. Na afloop was er altijd een lunch in de club met de vrouwenvereniging of een soortgelijke liefdadigheidsorganisatie. Wat kon ik nog meer verlangen van het leven?

'Ga maar,' zei papa, 'maar bewaar hierin alles wat ik gezegd heb,' voegde hij eraan toe, wijzend op zijn slaap.

O, ja, papa, dacht ik, ik zal het in jóuw hoofd bewaren, niet in dat van mij.

Ik ging weg, glimlachend bij mezelf en denkend aan Del Grant.

Toen mijn ouders naar bed waren, sloop ik mijn kamer uit en ging naar beneden naar papa's kantoor, waar ik Shirley belde om tijd en plaats af te spreken waar we elkaar in het winkelcentrum zouden ontmoeten.

'Laten we afspreken in Dels pizzarestaurant,' stelde ze giechelend voor.

'Goed idee. Doen we,' zei ik en hing op. Ik zweefde praktisch de gang door en de trap op naar mijn kamer en deed de deur zo zacht dicht dat het leek of er een ademtocht doorheen blies. Alle echo's, standjes en dreigementen werden buitengesloten.

Toen rolde ik me op in bed en droomde de dromen van mijn keuze.

Ik sliep tot laat in de ochtend en toen ik eindelijk opstond bracht ik de rest van de ochtend door met beslissen wat ik zou aantrekken en hoe ik mijn haar zou doen. Moeder die langskwam, was blij dat ik de designerjeans droeg die ze vorige maand voor me had gekocht. Het was een heupbroek met een sjerp. Hij kostte vierhonderdvijftig dollar. Als moeder hem niet in een advertentie in Vogue had gezien, zou ze hem nooit voor me hebben gekocht. Normaal kon het me niet schelen, maar ik wilde er opmerkelijk goed en wat ouder uitzien, zodat het Del onmiddellijk zou opvallen. Met mijn bijpassende nauwsluitende zijden blouse met korte mouwen, zag ik er heel sexy uit, vond ik. Ik droeg een beha omdat mijn vader kwaad werd als ik dat niet deed, maar zodra ik het huis uit was, ' zou ik hem uittrekken.

Ik borstelde mijn haar naar achteren en deed zelfs een paar oorbellen in.

Een andere moeder zou zich misschien hebben afgevraagd waarom haar dochter zich zo optutte om naar een winkelcentrum te gaan, maar niet mijn moeder. Zij zou als vanzelfsprekend hetzelfde hebben gedaan. Ze zou de voordeur niet achter zich dichttrekken, al was het maar om naar het postkantoor te gaan, als ze er niet goed genoeg uitzag voor een foto in Cosmopolitan of een ander soortgelijk tijdschrift. Wat haar betrof was er maar één plaats waar een vrouw zich niet zo perfect mogelijk hoefde voor te doen, en dat was in haar eigen slaapkamer. Verder hoorde ze niet naar buiten te gaan zonder goed genoeg gekleed te zijn voor een ontmoeting met de president van de Verenigde Staten.

Mijn enige belangstelling ging uit naar een ontmoeting met Del Grant.

Moeder ging eerder het huis uit dan ik, en papa was natuurlijk allang naar zijn kantoor. Hij werkte zes, en soms zeven dagen per week.

Ik wilde een taxi bellen, maar legde toen de telefoon weer neer en ging kijken of de sleutels van de Lexus op hun gebruikelijke plaats in papa's werkkamer lagen. Ik kan terug zijn voordat een van hen thuiskomt, dacht ik, en pakte de sleutels op. Het zou meer indruk maken op Del als hij me hierin zag rijden.

Shirley was op tijd in het winkelcentrum, met Darcy Cohen en Selma Wisner.

'En hoe is het leven in de wolken?' vroeg Darcy onmiddellijk. Ze was een lang, mager, roodharig meisje met sproeten op haar wangen, en lippen die zo oranje waren dat ze nooit lippenstift hoefde te gebruiken.

'Ik zou liever in Philadelphia zijn,' zei ik.

'Hè?' zei Selma met een grimas alsof ze kiespijn had.

'Dat zegt mijn vader altijd als hij zich ongelukkig voelt. Een zekere W.C. Fields had het op zijn grafsteen laten graveren.'

'Met andere woorden,' zei Shirley tegen haar, 'Teal vindt het vreselijk.'

'O. Waarom zei je niet gewoon datje het vreselijk vindt?' vroeg Selma.

'Dat zei ik.'

Ik keek door het raam en zag dat Del bezig was met een pizza. Hij zag me en stopte even. Ik glimlachte en hij knikte. Darcy zag het.

'Weetje, misschien halen ze zijn broertje en zusje bij zijn moeder vandaan.'

'Echt waar? Waarom?'

'Ze zit meestal zo onder de drugs, dat zij ze zelfs niet te eten geeft,' zei Darcy. 'Het is zo'n troep in zijn huis dat zelfs de ratten het ontvluchten.'

ik heb zo'n medelijden met Del,' jammerde Selma, terwijl ze naar hem keek. "Het maakt zijn leven kapot.'

'Ik geloof graag datje medelijden met hem hebt.' zei Shirley. 'Je zou willen dat hij jóuw leven kapotmaakte.' ik heb echt medelijden met hem, en niet om die reden!' riep ze uit, maar keek weer stiekem naar Del.

'Vergeet het,' zei ik. Ik deed net of het me niet interesseerde. 'Wat doen jullie tegenwoordig voor je plezier, behalve je teennagels lakken en zo vaak dromen over minnaars datje er nog zwanger van zou worden?'

Selma verbleekte en Darcy lachte.

'Het is erg stil geweest sinds jij weg bent,' zei Darcy. 'Alles gaat zo zijn oude gangetje.'

'Waarom vraag je dat? Wat heb jij voor geweldige dingen gedaan op die dure particuliere school van je waar iedereen zo keurig netjes is?' vroeg Selma.

'Teal is net geschorst omdat ze dronken op school kwam.' verkondigde Shirley. De twee anderen keken me aan.

'Heus?' vroeg Darcy. 'Nu al geschorst?'

'Mocht wat,' zei ik. 'Het is zo rustig op die school,' ging ik verder, om me heen kijkend. Ik bleef stiekem naar Del kijken, die al even stiekem naar mij leek te kijken. 'Weetje wat? Laten we winkeldiefstal spelen.'

'O, kom nou,' zei Selma.

'Bang?'

'Nee, alleen hebben we dat niet meer gedaan sinds we twaalf waren, hè, Darcy ?'

Ze haalde haar schouders op.

Ik keek op mijn horloge. 'Oké, laten we afspreken dat we over een halfuur hier terugkomen om te vergelijken. Zoals gewoonlijk mag degene die het duurste artikel heeft, alles bevelen wat ze wil en zijn de anderen de rest van de dag haar slavinnen.'

ik haat dat spelletje,' zei Selma. Ze keek naar Shirley en Darcy, die het niet met haar eens waren, en zei toen: 'O, goed dan.'

'We gaan,' zei ik, en ze verspreidden zich. Ik keek hen even na en liep toen de pizzatent binnen.

'Hoi,' zei Dei. ik dacht datje verhuisd was of zoiets.'

'Zoiets,' zei ik, blij dat hij een gesprek begonnen was. 'Mijn ouders hebben me gedwongen naar die particuliere school te gaan waar iedereen zich boven alle anderen verheven voelt.'

'Je hoeft niet naar een particuliere school te gaan om zulke mensen te ontmoeten,' zei hij en ging verder met zijn pizza.

ik heb gehoord dat je van school af bent,' zei ik toen hij weer dichterbij kwam.

Ik dacht niet dat hij antwoord zou geven, maar bleef afwachtend staan. Hij bediende een volgende klant en draaide zich toen naar me om.

'Al jaren geleden, zei hij. 'Alleen was ik de enige die het wist.'

Ik lachte.

'Waar zijn je vriendinnen?' vroeg hij.

'O, die doen wat ik zeg, zoals gewoonlijk.' Hij lachte weer.

'En wat is dat precies?'

Ik vertelde hem over ons spelletje, en hij schudde zijn hoofd en liep weg om een paar andere klanten te helpen.

Hij denkt dat ik gekheid maak, dacht ik. Ik besloot het hem te laten zien en liep haastig naar buiten. Ik ging regelrecht naar juwelier Mazel omdat ik een goed plan had. Moeder had daar een paar sieraden gekocht, waaronder de armband die ik nu om had. En meneer Mazel kende mijn vader goed.

Mevrouw Mazel was bezig met een klant, en meneer Mazel zat achterin een horloge te repareren.

'Hallo, Teal,' zei mevrouw Mazel. 'Hoe gaat het?'

'Goed,' zei ik glimlachend. 'Ik vroeg me alleen af welk verjaardagscadeau ik dit jaar voor mijn moeder zal kopen.'

'Dat is aardig,' zei ze, en riep haar man, die met een geforceerde glimlach naar me toe kwam.

'Wat kan ik voor je doen?' vroeg hij.

'Ik zoek een leuk verjaardagscadeau,' herhaalde ik.

Hij knikte en zijn lippen verstrakten terwijl hij zijn juwelen-vitrine bekeek.

'Armbanden zijn altijd een goed geschenk, vooral met bijpassende oorbellen,' zei hij.

Ik keek in de vitrine.

'Ja. Kan ik er een paar zien?' vroeg ik.

'Welke?'

'Die en die en die,' zei ik, willekeurig drie armbanden uitkiezend.

Ze leken wel een ton te wegen toen hij ze op de toonbank legde.

'Deze zijn erg duur,' waarschuwde hij.

'O, en die oorbellen en die,' zei ik, hem negerend en wijzend.

Hij keek naar zijn vrouw en haalde ze tevoorschijn.

Er kwam nog een klant binnen. Ik deed net of ik de armbanden aandachtig bekeek, pakte ze stuk voor stuk op en paste ze om mijn eigen pols om te zien hoe ze stonden, hield ze omhoog en bestudeerde ze. Daarvoor moest ik de goedkopere armband afdoen die mijn moeder voor me had gekocht. Toen ik de kans kreeg, legde ik die in de doos van de armband die er het meest op leek en hield het dure exemplaar om mijn pols.

Mevrouw Mazel had de verkoop afgerond en ging de doos inpakken. Meneer Mazel was nu druk bezig met de nieuwe klant.

'Dank u.' riep ik naar hem. 'Ik heb een goed idee. Ik zal het met mijn vader bespreken en dan kom ik terug.'

'Oké,' zei hij. Hij keek nu alsof hij geloofde dat ik iets zou kopen.

'Dank u,' herhaalde ik bij de deur en ging weg. Haastig ging ik terug naar het pizzarestaurant.

Darcy stond al te wachten.

'Hoe ging het?' vroeg ze.

'Dat zul je wel zien,' zei ik. 'Ga mee naar binnen. Del wil zien wat we gedaan hebben. Waar zijn de anderen?'

'Daar is Shirley.' zei ze, en knikte naar links. Shirley kwam haastig en grijnzend aangelopen.

ik ga winnen,' verklaarde ze.

'We zullen zien. Kom mee naar binnen.' Del zag ons en kwam naar ons toe.

'Jij mag beoordelen wie het duurste artikel heeft,' zei ik. Hij kneep nog steeds sceptisch zijn lippen op elkaar.

We keken allemaal naar Selma die met een gefronst voorhoofd binnenkwam.

ik was bijna betrapt,' kermde ze. 'Ik moest net doen of ik het was vergeten en toen moest ik hiervoor betalen.' Ze haalde een zijden sjaal uit een tas. 'Mijn hele zakgeld is eraan opgegaan! Vijftig dollar!'

'Beter dan ik,' zei Darcy die een vulpen liet zien. 'Deze was maar negenendertig.'

Shirley lachte stralend. Ik keek nerveus naar Del, die zijn hoofd schudde.

'Voilà!' Shirley haalde een Palm Pilot uit haar jaszak. 'Vierhonderdnegentig dollar. In de uitverkoop. Hij is veel meer waard. Het is het nieuwste model.'

'Sorry,' zei ik en hief langzaam mijn pols op. Hun monden vielen open.

'Hoeveel is die waard?' vroeg Selma ademloos.

'Tienduizend dollar,' zei ik zo achteloos mogelijk terwijl ik naar Del keek.

'Hoe heb je dat gedaan ?' vroeg hij.

'Ik heb gewoon mijn goedkopere armband in de doos van deze gelegd. Ze lijken zoveel op elkaar, dat de ouwe Mazel het pas zal merken als een ander de armband bekijkt. Misschien kopen ze hem toch en verliest hij geen cent,' voegde ik eraan toe.

Ze waren allemaal sprakeloos.

'Dat is een serieuze winkeldiefstal,' zei Del geïmponeerd.

'Niet belangrijk,' zei ik.

'Hij is prachtig,' kermde Shirley, die bijna een flauwte kreeg.

'Mocht wat. Het is maar een armband,' zei ik. en maakte hem los. 'Hier. Beschouw het maar als je verjaardagscadeau,' zei ik en wilde hem aan haar geven.

Ze maakte geen aanstalten om hem aan te pakken. Ze keek van mij naar de andere meisjes, naar Del en toen naar de armband.

'Echt waar?'

'Ik ben niet onder de indruk van dure dingen.' zei ik met een zijdelingse blik naar Del.

ik wel!' verklaarde ze en rukte hem praktisch uit mijn handen.

'Dat geeft niet,' zei ik. 'Jullie hebben toch verloren. Kan ik een pen van je lenen. Del?'

'Een pen, natuurlijk.' zei hij, en gaf me er een.

Ik pakte een servetje en schreef een lijst van dingen op die ik nodig had van de drogisterij en het warenhuis, en een cd die ik wilde voor in de auto.

'Hier,' zei ik. 'Neem de lijst en het geld,' ik gaf Shirley vijf biljetten van twintig, 'en koop dat voor me. Breng alles hierheen, dan eet ik intussen een pizzapunt. En haast je.' beval ik.

Ze gingen weg, Shirley praktisch gehypnotiseerd door dc armband.

Del lachte. Hij gaf me een pizzapunt en ik ging aan de toonbank

zitten en at een paar muizenhapjes. Ik had eigenlijk geen honger.

ik neem aan dat je ze om je vinger wikkelt,' zei hij. Hij sloeg zijn armen over elkaar en deed een stap achteruit.

'Ik verveel me, dat is alles,' zei ik. Ik kon zien dat hij me scherper aankeek en met heel wat meer belangstelling. 'Jij niet?'

'Voortdurend. Daarom werk ik graag. Het belet me te veel na te denken.'

'Soms denk ik wel eens dat ik jaren ouder ben dan mijn vriendinnen. Er is maar zo weinig voor nodig om indruk op ze te maken.'

Hij schudde zijn hoofd.

'Die armband was niet zo weinig.'

Ik haalde mijn schouders op.

'Voor mij wel.'

'Ik had er een tweedehands auto mee kunnen kopen.'

'Hoe ga je naar je werk en naar huis?' vroeg ik.

'Met de bus en een stuk lopen.'

'Ik kan je vandaag thuisbrengen. Hoe laat ben je klaar?'

'O, ik moet hier nog zeker vier uur werken.'

'Geen probleem,' zei ik. 'Ik heb alle tijd in de wereld. Ik probeer te vermijden om naar huis te gaan.'

Hij glimlachte.

'Dat zijn er dan twee,' zei hij. Hij ging weer aan het werk, en ik dacht dat hij mijn aanbod was vergeten. Later, toen de anderen terug waren, kwam hij weer naar ons toe en zei: 'halfvijf.'

'Ik zal er zijn,' zei ik en verliet het restaurant, gevolgd door mijn vriendinnen.

'Wat bedoelden jullie daarmee?' vroeg Selma.

'Niets,' zei ik. 'Ik geef hem later een lift naar huis. Dat is alles.'

'Dat is allesbehalve niets!' riep ze uit.

Ik bleef staan en keek haar aan.

'Je moet een jongen nooit de indruk geven datje iets geweldig of belangrijk vindt. Je moet ze altijd het gevoel geven dat ze tekortschieten. Als je dan wat waardering of enthousiasme toont, zullen ze enorm dankbaar zijn. Het probleem met jou, Selma,' ging ik verder, 'is datje alles te gemakkelijk en te snel laat merken.'

'Ik! Je hebt net een armband van tienduizend dollar weggegeven alsof het een pakje kauwgum was.'

'Meer is het ook niet, Selma. Jij zult er alleen langer over doen om erachter te komen dan ik.'

Ze hield op met grimassen maken en keek naar de anderen, die naar mij stonden te kijken.

Was ik dan toch zo anders?

Waarom, vroeg ik me af, heb ik het gevoel dat ik me van iedereen distantieer, zelfs van de vriendinnen die ik meende zo aardig te vinden?

Waar leek ik naartoe te drijven ? Waarheen?