Zodra onze Engelse leraar, meneer Croft, zijn sportjasje uittrok en over de bureaustoel drapeerde die voor de klas stond, wist ik dat ik zou gaan lachen. De lach kwam in golven omhoog in mijn borst en dwarrelde vrijelijk de lucht in. Croft draaide zich om en schreef de eerste grammaticazin op het bord, en ik zag dat zijn hemd gedeeltelijk uit zijn broek hing. Dat was niets bijzonders. Hij was niet zo netjes op zijn kleren. Maar vanmorgen had ik alles van de humoristische kant gezien, van de beveiligingsman bij de ingang die met mopperige, achterdochtige ogen naar me keek, lot de snobs in het toilet die bijna ontploften van schrik toen ik mijn zilveren flacon uit mijn tas haalde en een slok nam.

'Wat is dat?' vroeg Evette Heckman.

'Sinaasappelsap en wodka,' antwoordde ik glimlachend en nam nog een slok. Toen ik hun de flacon aanbood, vluchtten ze weg alsof het vergif was. In de klas kwam mijn lach eruit met een geluid of iemand een drankje uitspuwde, en toen begon ik te giechelen. Croft draaide zich verward om, keek rond in het lokaal en liet zijn ogen toen op mij rusten. Zijn verwarring maakte plaats voor een geërgerde grijns, en toen moest ik nog harder lachen.

Ik wist dat de wodka die ik uit de bar van mijn ouders had gepakt om te mengen met sinaasappelsap grotendeels de schuld ervan was dat ik me niet in bedwang kon houden. Het was niet de eerste keer, en iets zei me dat het ook niet de laatste keer zou zijn wat er vanochtend ook zou gebeuren.

'Wat is er voor grappigs, Sommers?' vroeg Croft. 'Toch niet de bepaalde en onbepaalde voornaamwoorden, al zou het resultaat van de repetitie gisteren doen veronderstellen datje dit niet erg serieus opvat.'

Alle ogen waren op mij gericht. Een paar van de snobs keken nog kwader dan Croft, misschien om een wit voetje bij hem te halen, of misschien omdat ze werkelijk vonden dat ik hun kostbare particuliere schoolopleiding verstoorde. De grondgedachte was dat hoe meer je ervoor betaalde, hoe serieuzer je het nam. Tenminste, dat was de theorie waar mijn ouders in geloofden, of misschien moet ik zeggen hoopten dat het waar was, vooral wat mij betrof, Ik was het jaar hiervoor bijna blijven zitten in de laatste groep van de openbare school. Ik was daar drie keer geschorst en had zo vaak moeten nablijven dat de standaardgrap was dat ik daar een diploma in zou halen. Toen ik erop betrapt was dat ik de meisjeskleedkamer vernielde, wat mijn vader bijna duizend dollar kostte, dachten mijn ouders dat een overplaatsing naar een particuliere school de oplossing zou zijn. Dan zou ik minder beïnvloed worden door slechte vriendinnen. In feite was ik de slechte invloed.

Croft zette zijn handen in zijn breed uitgedijde middel en keek me woedend aan. Als hij zich opwond waren zijn neusgaten zo wijd als die van een koe. Hij draaide zijn lippen naar binnen, zodat zijn mond omlijnd werd door twee witte strepen van kwaadheid, en kiemde zijn tanden op elkaar.

'Nou?' vroeg hij, sprekend door de muur van nicotinebevlekt tandglazuur.

Ik lachte nog harder. Ik kon er niets aan doen, al had ik buikpijn en snakte ik naar adem.

Hij zuchtte.

'Het lijkt me beter datje naar het kantoor van de directeur gaat, Sommers,' zei hij gesmoord.

Ik bleef lachen.

'Teal Sommers!' schreeuwde hij, en deed een stap naar me toe. 'Sta onmiddellijk op en ga de klas uit.'

Hij wees zo heftig en fel naar de deur, dat zijn manchetknoop losraakte en zijn mouw erbij hing als een gescheurd gordijn. Iemand slaakte een kreet, maar dat maakte alleen maar dat mijn idiote grijns nog breder werd. Hij zag wat er gebeurde, liet zijn arm zakken en wees wat eleganter met zijn andere arm en hand naar de deur.

'Verdwijn. Ik zal meneer Bloomberg laten weten datje onderweg bent.1

Ik hield mijn adem in en liet mijn hoofd even achterovervallen.

Ik keek omhoog naar het plafond, zag de lijnen van de tegels wiebelen. Croft liep het hele middenpad af naar mijn lessenaar. Zijn woede kwam omhoog als melk die gaat overkoken. Elk moment kon hij me bij mijn arm pakken en me van mijn stoel trekken, dacht

ik.

'Wat mankeert jou, jongedame?'

'Ruik haar adem maar,' riep een van de snobs. Ik wist het niet zeker, maar het zou Ainsley Winslow wel zijn. Ze was zo vol van zichzelf en zo zelfingenomen, dat ze me had gehaat vanaf het moment dat ik haar zei dat haar neuscorrectie slecht gedaan was, dat hij te puntig was en ze op een kip leek.

Croft keek haar richting uit en staarde me toen aandachtig aan.

'Is dat waar, Teal? Heb je iets ongeoorloofds gedronken?'

'Nee, meneer,' zei ik, en legde snel allebei mijn handen voor mijn mond, omdat ik een nieuwe lachbui voelde opkomen. Ik moest twee keer flink slikken om die te bedwingen. Mijn ogen puilden uit van inspanning.

'Ga weg!' beval hij met zowel paniek als woede in zijn stem.

Ik stond te snel en onhandig op en viel tegen hem aan. Hij sprong achteruit alsof ik in brand stond. Zo gauw ik kon pakte ik mijn boeken op en rende naar de deur. Achter me hoorde ik de rest van de klas lachen. Ik rammelde aan de knop en liep het lokaal uit, de deur achter me dichttrekkend. Het gerommel in mijn maag verstomde even, maar de gang leek te kantelen en toen weer recht te komen. Ik hikte zo luid dat het tot het eind van de gang tegen de muren weerkaatste. Met één hand tegen de muur om me in evenwicht te houden, liep ik over de glimmende tegelvloer.

De bibliothecaresse, mevrouw Beachim, kwam uit de faculteitskamer en bleef staan om naar me te kijken. Ze liet haar bril omlaag glijden tot hij op het puntje van haar neus stond en tuurde naar me.

'Voel je je wel goed?' vroeg ze.

'Nee,' zei ik. 'Ik voel me alsof ik binnenstebuiten gekeerd ben.'

'Pardon?'

'Als een sok die je uittrekt,' zei ik. Toen lachte ik, en ze bleef me met open mond aanstaren, met haar handen tegen haar keel.

Ik trok mijn schouders recht en probeerde in een rechte lijn te lopen, maar ik denk dat ik meer sinaasappelsap met wodka had ge- dronken dan normaal, vooral 's ochtends vroeg. De wereld wilde niet stoppen met schommelen. Ik werd steeds zeezieker.

Eindelijk was ik bij het kantoor van de directeur. Ik ging naar binnen en bleef even staan, tenminste dat dacht ik. Mijn voeten stonden op de grond, maar het leek net of ik nog bewoog.

De secretaresse van de directeur, mevrouw Tagler, keek op van haar bureau. Zodra ze me zag, gingen haar wenkbrauwen omhoog en vertrokken haar lippen in een scheve glimlach. Haar kapsel en gezicht deden me denken aan een bidsprinkhaan, vooral met die lange dunne armen, die ze bij de ellebogen gebogen hield, en met die handen waarvan de vingers naar binnen krulden.

'Wat is er nu weer?' vroeg ze.

'Ik dacht dat hij zou bellen en een klacht indienen,' zei ik.

'Wie?'

'Crofts hemd hangt uit zijn broek,' zei ik.

'Wat zegje?'

'Hij is een sloddervos.'

Ik giechelde, en haar mond viel ver genoeg open om de gouden kroon achterin te kunnen zien.

'Ben je naar meneer Bloomberg gestuurd?'

'Nee. Ze hebben me gevraagd hem een vriendschappelijk bezoekje te brengen,' antwoordde ik. 'Om te vragen hoe het ermee gaat en of ik iets kan doen om de school te verbeteren,' en voor ik het kon beletten hikte ik.

Ze knikte begrijpend.

'Ga zitten,' beval ze en richtte zich in haar volle lengte van een meter tachtig op. Ik had gehoord dat haar man maar een meter vijfenzestig was en moest oppassen dat hij niet in zijn oog geprikt werd door een van haar borsten. Ze droeg altijd die stijve puntige beha's die eruitzagen of ze uit Madonna's kostuumkast geleend waren.

Mevrouw Tagler ging naar het kantoor van de directeur en deed de deur achter zich dicht. Slechts een paar seconden later werd de deur weer opengegooid, en meneer Bloomberg stond op de drempel en keek me nijdig aan. Iets in mijn gezicht vertelde hem het hele verhaal. Zijn borstelige wenkbrauwen gingen omlaag toen ik weer hikte.

'Ik wens niet met je te praten als je in zo'n toestand verkeert,' zei hij. 'Ga onmiddellijk naar de eerstehulp. Ik bel je moeder.' Hij richtte zich tot mevrouw Tagler. 'Zorg ervoor dat ze naar Lila's kantoor gaat.' Ze knikte.

'Kom, Teal,' zei ze, op zachtere toon.

Ik stond op, dacht aan mijn boeken, bukte me om ze op te rapen en smeet ze alle kanten op.

'Laat maar,' zei mevrouw Tagler. De telefoon ging. Croft had zich eindelijk voldoende beheerst om te bellen, dacht ik. Ze nam op en luisterde.

'Ja, hij weet het,' zei ze. 'Dank u.'

Ze bekeek me aandachtig, terwijl ik op mijn benen stond te zwaaien. Ik zag haar beurtelings scherp en onscherp, en daar moest ik om glimlachen. Toen hikte ik weer, en nog eens.

'Schiet op, Teal,' beval ze. 'Ik heb wel wat beters te doen dan op een zestienjarig meisje te passen dat haar verstand hoort te gebruiken.'

Ik verliet het kantoor en liep met haar naar de kamer van de eerstehulp, die gelukkig maar twee deuren verder was.

Mevrouw Miller keek op van haar bureau. Ze was bezig een of ander rapport op te stellen. Dat leek het enige te zijn wat ze hier ooit deed, dacht ik, rapporten schrijven of een van de snobs vertroetelen die een slechte maandelijkse periode had, zoals zij het omschreef.

'Wat is er?' vroeg ze. Ze staarde me achterdochtig aan.

'Onze juffrouw Sommers heeft kennelijk iets alcoholisch gedronken. Ze moet haar roes uitslapen tot haar moeder komt. Ze was naar meneer Bloombergs kantoor gestuurd, maar hij wil zo niet met haar praten.'

Mevrouw Miller stond op en liep om haar bureau heen. Ze keek me onderzoekend aan en verwees me toen naar een van de kleine kamertjes waarin een stretcher stond.

'Hoe voel je je nu?'

Het hikken was eindelijk opgehouden, maar veel hielp het niet.

'Misselijk,' zei ik.

'Ga liggen. Als je moet overgeven, doe het dan hierin,' zei ze, en zette een kom naast het bed. Er klonk slechts nuchtere vastberadenheid in haar stem, geen sympathie. 'Waarom doe je dit?'

In plaats van te antwoorden sloot ik mijn ogen. De vraag leek

door mijn hoofd te galmen: waarom doe je dit? Waarom doe je die gekke dingen, Teal? Wie denk je daarmee te kwetsen? Waar is je waardering voor al die geweldige dingen die je hebt en al die geweldige dingen die ze voor je doen? Bla, bla, bla, dacht ik. Het leek een kapotte cd of opgesloten zitten in een echoput.

Ik voelde mijn maag tot rust komen en even later sliep ik.

'Wat heb je gedaan?' hoorde ik iemand schreeuwen door de wanden van mijn aangename cocon. Ik kreunde, opende met tegenzin mijn ogen en keek naar mijn moeder.

Ik besefte nooit goed hoe lang ze eigenlijk was, dacht ik, of hoe benig haar schouders waren, zelfs onder haar stijlvolle designer pakje. Mijn vader beschuldigde haar van anorexie, maar ergens, ongetwijfeld in een van haar kuuroorden, moest iemand haar verteld hebben dat ze, als ze mager bleef, nooit oud zou lijken, ik vond dat juist het tegenovergestelde het geval was. Ze was achter in de veertig, maar zag er tien jaar ouder uit. Haar huid leek te strakgetrokken over die hoge jukbeenderen waar ze zo trots op was, en het effect was een te grote nadruk op haar kaakbeen. In de schemerige verlichting, met slechts een gloed op haar gezicht, zag ze eruit als een skelet. Dat had ik een keer tegen haar gezegd, en ze had met een harde klap bijna mijn hoofd eraf geslagen. Ondanks de kilometer crèmes die op haar toilettafel stonden, had ik haar handen nooit als zacht ervaren. Ik kon me niet herinneren dat ze ooit zacht waren geweest, en natuurlijk had ze altijd perfecte nagels.

Ze had eens een belangrijk gynaecologisch onderzoek gemist omdat ze een afspraak had met haar manicure.

'Nou?' vroeg ze. Ze zwaaide met haar tas naar me in een poging om me met een klap tot aandacht te dwingen. Hij bleef even boven mijn gezicht hangen en toen trok ze hem terug.

Ik wreef met mijn handen over mijn wangen en helaas liet ik toen een boer.

Ze deed een stap achteruit alsof ik elk moment kon ontploffen.

'Je bent walgelijk,' zei ze, en trok haar mondhoeken omlaag.

Ik ging rechtop zitten.

'Is het al ochtend?' vroeg ik plagend.

De ogen van mijn moeder waren het mooist aan haar, ze waren van normale grootte en prachtig groenbruin, met natuurlijke lange wimpers. Ze kon ze opensperren tot ze bijna twee keer zo groot waren als ze woede of verbazing wilde tonen. Een secondelang leek ze een en al oog, als een soort buitenaards wezen.

'Je bent niet grappig, Teal. Weetje wel hoeveel je vader betaalt om je hier op school te laten gaan?' vroeg ze.

Ik vond het altijd vreemd dat ze over alle uitgaven van het gezin sprak of ze uitsluitend door mijn vader werden gedaan. Ze behoorde kennelijk niet tot de vrouwen die geloven dat de helft van alles wat hun man bezit aan hen toekomt.

Soms gaf ze me het gevoel dat ze niet meer was dan een bewoonster in het huis van mijn vader, net als mijn oudste broer, Carson, was geweest en ik nog steeds was.

'Dat ben ik vergeten, moeder,' zei ik.

'Vijftigduizend dollar,' zei ze en tikte na elke lettergreep met haar voet op de grond om er de nadruk op te leggen. Het leek of ze het ritme aangaf van muziek. 'Als we dat optellen bij al het geld dat hij heeft uitgegeven aan psychotherapie, privé-leraren, de reparatie van dingen die je hebt gebroken, het afkopen van mensen die een klacht tegen je hebben ingediend, en wat ik verder nog kan bedenken, heeft hij net zoveel uitgegeven als sommige derdewereldlanden in een jaar!'

'Misschien moet hij de VN dan om hulp vragen,' zei ik.

'Sta op,' snauwde ze. 'Je brengt me altijd weer in verlegenheid. Denk je dan nooit aan ons gezin en onze reputatie? O, wat heb ik toch gedaan om dit te verdienen?' vroeg ze aan het plafond.

'Zestien jaar geleden vergeten de pil in te nemen?' opperde ik.

Haar gezicht werd een tint donkerder dan bloedrood en ze keek naar het bureau van mevrouw Miller. Tegenover andere mensen was mijn moeder altijd stijlvol, elegant, en in staat haar woede te beheersen. Zelden of nooit zat er één lok van haar haar niet op zijn plaats, en toen ik klein was geloofde ik dat de kreuken te bang waren om in haar kleren te komen. Ze zou ze dood hebben gestreken.

'Ik veronderstel dat dit eigenlijk allemaal mijn schuld is,' zei ze, al klonk ze volstrekt niet schuldbewust, 'omdat ik je zo laat in mijn leven heb gekregen.'

Met die diagnose was ik het eens. Mijn ouders hadden me verwekt op een hete zomeravond toen ze allebei te veel gedronken hadden. Mijn vader liet zich dat kleine detail een keer ontvallen toen ze ruzie hadden over iets stompzinnigs, zoals hoeveel geld

mijn moeder uitgaf aan verse bloemen, vooral in de winter. Toevallig had ik het gehoord.

'Misschien snakte ik ernaar om geboren te worden en kon je er niets aan doen,' zei ik sarcastisch.

Ze richtte zich op, zo trots als een pauw. Toen liep ze, kalm en koel als een hersenchirurg, het rustkamertje uit en sprak met mevrouw Miller.

'Denkt u dat haar conditie goed genoeg is voor een gesprek met de directeur?' vroeg ze. Ze hoopte natuurlijk nee als antwoord te krijgen.

Mevrouw Miller stond op en liep naar me toe.

Ze pakte me bij mijn schouders en draaide me naar haar toe terwijl ik opstond, en toen schudde ze haar hoofd.

'Wat bezielt die kinderen tegenwoordig toch?' vroeg ze.

'Buitenaardse wezens?' antwoordde ik. 'Via onze navels waarschijnlijk.'

Mevrouw Miller moest bijna glimlachen.

'Niets aan de hand, mevrouw Sommers. Ze zal waarschijnlijk de hele dag een flinke hoofdpijn hebben. Geef haar thuis maar een aspirientje.'

'Het lijkt me beter als ze er de hele dag last van heeft, dan beseft ze misschien wat ze zichzelf aandoet,' zei mijn schat van een moeder.

Mevrouw Miller trok een gezicht of ze het ermee eens was.

'Kom, Teal,' zei moeder, en ik liep naar buiten.

'Je boeken,' bracht mevrouw Miller me in herinnering. 'Mevrouw Tagler heeft ze voor je gebracht.'

'O, sorry,' zei ik. Ik bedoelde dat het me speet dat zij ze had gebracht, maar mevrouw Miller glimlachte en gaf ze aan mij.

Ik volgde moeder de gang door. Het getik van de hoge hakken van haar schoenen op de tegels klonk als tromgeroffel, terwijl ze me onwillig terugbracht naar het kantoor van de directeur, om in rode inkt geëxecuteerd te worden. Ik bleef ruim een meter achter haar en verbeeldde me dat er een onzichtbaar touw om mijn hals was geknoopt, dat diende om me door het leven heen te sleuren.

'Hoe gaat het met haar?' vroeg mevrouw Tagler toen we binnenkwamen.

'Niet zo goed, zou ik zeggen, denkt u ook niet?' antwoordde

moeder. Haar lippen vormden een smalle rode streep in haar gezicht. Ik vond altijd dat moederlief voor een expert in cosmetica haar lippenstift er te dik op smeerde.

Mevrouw Tagler stond zonder iets te zeggen op en liep het kantoor van de directeur in. Moeder draaide zich hoofdschuddend naar me om.

'Ik was op weg om te gaan lunchen met Carson,' zei ze. Mijn broer, die bijna vijftien jaar ouder was dan ik, leidde de zakelijke afdeling van de onroerendgoedfirma van mijn vader. Hij had zijn eigen huis in de stad en was zo goed als verloofd met de dochter van een rijke bankier.

Carson was alles wat ze wilden dat ik zou zijn, dacht ik. Hij is Mr. Attachékoffer, een pak en das met een perfect ontworpen etalagepop erin, kortom Mr. Perfect. Ik noemde hem de tweede schaduw van mijn vader, vooral op zakelijk gebied.

Onze vader specialiseerde zich in winkel- en amusementscentra, en het had hem - ons - heel rijk gemaakt, vele malen miljonair. Aan het eind van het fiscale jaar rekende Carson graag uit hoeveel dollar per minuut werd verdiend. Ik denk dat het in mijn geval neerkwam op hoeveel dollar per minuut werd verspild.

We woonden op een landgoed met vierduizend vierkante meter grond, een zwembad van olympische afmetingen, en een gravel tennisbaan, die alleen nu en dan door Carson werd gebruikt. Het landgoed was ommuurd en had een afgesloten poort.

'Het spijt me dat ik je dag bedorven heb,' zei ik tegen moeder. Toen Croft een keer had gevraagd om voorbeelden van een understatement, stak ik mijn hand op en zei: 'Mijn moeder trekt mijn broer voor.' Aanbidt hem, zou beter op zijn plaats zijn geweest.

'Mijn dag?' Ze lachte. 'Het is meer dan één dag die je hebt bedorven, Teal.'

Ik keek naar haar op en voelde de tranen in mijn ogen prikken. Alleen mijn eigen altijd aanwezige woede voorkwam dat ze eruit kwamen.

De deur van Bloombergs kantoor ging open voor ik iets kon zeggen, en we konden naar binnen. Hij stond niet op toen we binnenkwamen, en ik kon zien dat het mijn moeder dwarszat. Maar hij wilde iets duidelijk maken, namelijk dat dit geen beleefdheidsbezoek was.

'Gaat u zitten alstublieft,' zei hij met een knikje naar de stoelen die mevrouw Tagler blijkbaar zojuist recht voor zijn smetteloze bureau met het manneren blad had geplaatst. Alles was zo keurig georganiseerd, dat ik de neiging kreeg met mijn handen door de stapels papieren en dossiers te graaien voor ik ging zitten en ze overal in het rond te verspreiden. Natuurlijk deed ik dat niet.

'U realiseert zich waarschijnlijk wel, mevrouw Sommers, dat dit de vierde keer in drie maanden is dat Teal naar mij is gestuurd wegens wangedrag.'

'Ja, natuurlijk. Het maakt me heel erg van streek, meneer Bloomberg.'

'We zijn er trots op dat onze school zo goed functioneert en onze leerkrachten zo capabel zijn. Dat alles tenietdoen door iets als dit is meer dan het overtreden van de regels van onze school; het is zonder meer een zonde.'

'O, ik ben het helemaal met u eens,' zei moeder. Hij had kunnen zeggen: 'Laten we haar bij het ochtendgloren ophangen,' en ze zou instemmend hebben geknikt. Tenzij het niet uitkwam met haar afspraak bij de kapper natuurlijk.

'Alcohol, alle soorten drugs, alle wapens, het is allemaal een reden om een leerling van school te sturen na slechts één incident, mevrouw Sommers, laat staan drie of vier. Hij pakte een document dat op zijn bureau lag en ging verder. 'Ik heb mevrouw Tagler gevraagd uw contract met ons voor me op te zoeken. U en Teal hebben beiden het contract getekend toen ze hier op school kwam, zoals u zich zult herinneren. Ik heb de clausule onderstreept dat ingeval Teal wordt verzocht de school te verlaten als gevolg van herhaald wangedrag, het schoolgeld verbeurd wordt verklaard.'

Hij overhandigde het contract aan moeder, die net deed of ze het vol belangstelling las en het toen weer met een knikje aan hem teruggaf.

Hij zuchtte diep en keek naar mij.

'Bestaat er een mogelijkheid dat je je gedrag wijzigt, Teal?' vroeg hij.

Moeder draaide zich om en doorboorde me met haar blik.

Ik haalde mijn schouders op. Hij fronste zijn dikke, donkere wenkbrauwen en boog zich naar voren.

'Dat is niet bepaald het antwoord dat ik verlangde,' zei hij.

Mijn mond was droog. Dat was het enige waar ik aan kon denken, en ik stond op het punt om een glas water te vragen. Hij richtte zich tot moeder.

'Als ze nog één keer naar mij wordt gestuurd om wat voor reden ook, al is hel nog zo'n geringe overtreding, zullen we haar moeten verzoeken de school te verlaten. Voorlopig wordt ze drie dagen geschorst. Ik hoop dat u en uw man haar duidelijk kunnen maken hoe serieus dit is, mevrouw Sommers. We zijn geen openbare school. We hebben noch de tijd, noch de bereidheid oneerbiedige jonge mensen manieren bij te brengen. Iedereen die deze school bezoekt hoort doordrongen te zijn van de waarde van het onderwijs dat hij of zij ontvangt.'

Ik wilde mijn vingers in mijn oren stoppen, maar ik durfde het niet. Feitelijk wilde ik meestal mijn vingers in mijn oren stoppen. Ik denk dat het drinken van alcohol gewoon een manier was om dat te doen, vooral op deze school met pinguïns en kanaries, dacht ik.

'lk begrijp het,' zei moeder. Ze keek me woedend aan. 'We zullen eens goed met elkaar praten.'

Hij knikte, klemde zijn lippen op elkaar en keek me sceptisch aan. Onze blikken kruisten elkaar en hij wist dat de klok de minuten aftikte tot ik van school gestuurd zou worden. Hij kon ook zien hoe weinig belang ik eraan hechtte.

'Goed,' zei Bloomberg op een toon die duidelijk aangaf dat het onderhoud geëindigd was.

Moeder stond op en ik volgde haar de kamer uit. Mevrouw Tagler keek op toen we door de ontvangstkamer liepen. Zij en moeder wisselden een blik van medeleven uit alsof ik meer een ziekte was dan een kind.

'Je vader zal razend worden als hij dit hoort. Teal.' zei ze toen we het gebouw verlieten en naar moeders grote Mercedes liepen.

lk wist wat er zou komen. Moeder had een vaste tekst. Ik geloofde echt dat ze het allemaal had opgeschreven en uit haar hoofd geleerd. Het begon er altijd mee hoeveel mijn vader voor me had gedaan. De preek begon zodra we in de auto zaten en ze van het parkeerterrein reed. Ze had hem moeten laten opnemen op een cd, dan hoefde ze die alleen maar af te draaien, dacht ik.

'Bedenk eens watje allemaal hebt, Teal. Een prachtig huis. Je eigen suite, je eigen telefoon en computer, kleren die de vergelijking met de garderobe van een prinses kunnen doorstaan, kleren die je nooit draagt, mag ik er wel bij zeggen. Al het speelgoed dat je vroeger wilde, heb je gekregen. Je hebt personeel datje bedient, een auto met chauffeur die je brengt waar je naartoe wilt, en als je je behoorlijk gedroeg, zou je je eigen auto hebben. Waarom, waarom doe je zo? Wat wil je?' Er klonk iets meer hysterie in haar stem dan gewoonlijk. Ik keek uit het raam. Wat ik wilde?

Moest ik het haar vertellen? Zou ik het haar ooit kunnen vertellen? Hoe vertel je je eigen moeder dat watje het allerliefste wilt iemand is die van je houdt?