Ik wist zeker dat een gevangenbewaarder die op zoek is naar drugs in de meest streng bewaakte gevangenis een cel niet zo grondig overhoop kon halen als oom Buster mijn kamer. Al die tijd moest ik in de gang blijven staan terwijl hij mijn spullen doorzocht. Ellendig, ongelukkig, voelde ik me als een eiland in een kolkende zee.

'Als hij nog iets meer of iets anders vindt, zweer ik je dat ik op hetzelfde moment de sociale dienst zal bellen en hen zal laten komen om je in een pleeggezin te plaatsen,' dreigde tante Mae Louise.

Ik vocht tegen de aandrang om haar uit te vloeken, te schreeuwen dat het me niet kon schelen en weg te rennen.

'Gaan jullie naar je kamers!' snauwde ze tegen Barbara Ann en Jake, die zich haastig uit de voeten maakten.

'Roken, en dat in mijn huis, in mijn huis! Weetje niet hoe slecht het is, niet alleen voor jou maar ook voor de mensen die je rook inademen, vooral jonge mensen als Barbara Ann en Jake? Weet je dat niet?'

'Het waren maar twee trekjes van één sigaret, met het raam wijdopen,' zei ik stuurs.

'Vertel me niet dat het "maar" dit of "maar" dat is. Zoals je niet een beetje zwanger kan zijn, kun je ook niet een beetje slecht zijn. Het is net als kanker. Als je die niet meteen eruit snijdt, word je erdoor verteerd en verwoest. Dat zei de dominee afgelopen zondag.'

'Dat moet een lange preek zijn geweest afgelopen zondag,' mompelde ik.

Eindelijk kwam oom Buster weer tevoorschijn en schudde zijn hoofd.

'Verder is er niets,' zei hij.

'Weetje het zeker. Buster? Heb je goed gekeken?'

'Kijk zelf maar, Mae Louise.' Ze liep naar de deur van de slaapkamer. Toen draaide ze zich weer naar mij om.

'Breng die kamer weer terug in de oorspronkelijke toestand en waag het niet iets te laten vallen. We zullen het er morgen over hebben wat die sigaret in de badkamer betekent. Je vader zal erg teleurgesteld zijn als ik het hem vertel. Je bent hier nog geen dag en je overtreedt al een van de regels. Het verbaast me niks.'

Ze deed een stap achteruit en ik keek de kamer in. Het bed lag op zijn kant, de matras op de grond. De twee kussenslopen, het laken en de deken waren afgehaald en in het rond gesmeten. Alle laden waren leeggehaald, mijn slipjes, beha's, kousen op de grond gegooid. Elk kledingstuk dat ik had meegebracht bungelde over een stoel of over de rand van het bed, vooral mijn beha's en slipjes.

Ik schudde mijn hoofd.

'Dit is ziekelijk,' zei ik. 'Wat heeft hij gedaan, raakte hij opgewonden van mijn kleren?'

'Niet zo onbeschoft, jij. Ruim die rommel op,' beval tante Mae Louise weer.

Ik ging naar binnen en begon alles op zijn plaats te bergen. Tien minuten later kwam ze terug met een pamflet.

'Wat is dat?'

'Dat is van de kerk. Daarin wordt jonge mensen uitgelegd waarom sigaretten slecht voor ze zijn en waarom de duivel in eigen persoon wil datje rookt. Lees het en leer het uitje hoofd. Vanaf morgenavond wil ik aan tafel de eerste pagina horen.'

'Wat?' Ik knipperde met mijn ogen. 'Dat is - '

'Doe wat ik zeg, Phoebe. Ik neem de verantwoordelijkheid over van mijn zuster en ik ben van plan dat goed te doen. Je leest dat en leert het uitje hoofd. Daarmee verdien je het recht om te eten,' verklaarde ze en ging weg.

Ik keek naar het pamflet. Uit mijn hoofd leren ? Het recht om te eten? Ik ging liever dood van de honger, dacht ik, en smeet het op de grond.

Bijna een uur later kwam ze langs en zei dat ik de borden moest afwassen.

'Ik zal ze controleren om zeker te weten dat er geen vlekken en vegen zijn achtergebleven als je ze hebt afgedroogd en in de kast

gezet. Op het aanrecht vind je boenwas en een doek. Na de afwas moetje de eettafel wrijven en daarna het kleed stofzuigen.'

'Wat gaat u doen?' vroeg ik.

Ze glimlachte.

ik ga voor je bidden, Phoebe. Ik zal elke avond voor je bidden en je oom Buster en de kinderen ook.'

ik weet niet hoe ik u allemaal moet bedanken.'

Ze bleef even zwijgend staan en zei toen met kille, harde stem: 'Ik zal niets hiervan aan je vader vertellen als je precies doet wat ik zeg. We hadden een paar crisistoestanden met jou verwacht. Alleen niet zo snel, maar ik wil het niet meteen opgeven. Daar hoor je dankbaar voor te zijn.' Met die woorden draaide ze zich om en ging weg.

Ik vroeg me af of Ashley Porter er slechter aan toe was geweest toen hij thuiskwam.

Ik deed alles wat ze me gevraagd had. Terwijl ik bezig was te stofzuigen ging de telefoon en ze kwam de eetkamer in om me te vertellen dat mijn vader aan de lijn was.

'Ik heb mijn belofte gehouden,' zei ze. 'Ik heb hem niet verteld watje gedaan hebt. Hij wil je spreken. Ga naar de keuken en neem de telefoon op.'

Ik zette de stofzuiger weg en deed wat ze zei.

'Hoi,' zei papa toen ik hallo had gezegd. 'Hoe gaat het?'

Ik had het gevoel dat mijn keel werd samengeknepen.

'Phoebe?'

'Goed,' wist ik eruit te brengen. Wat had het voor zin om te klagen? Hij zou alleen maar kermen dat hij hulpeloos was tot de omstandigheden waren verbeterd.

'Is het een goede school?'

'Geweldig,' zei ik sarcastisch.

'Alles goed met tante Mae Louise? Ze klonk oké.'

'Papa,' zei ik, 'bel me niet en kom niet hiernaartoe voor je me mee naar huis kunt nemen.'

'Wat bedoel je?'

'Je hebt me gehoord, papa. Ik zal hier nooit gelukkig zijn. Het heeft geen zin om aan de telefoon net te doen alsof.'

'Haal geen stommiteiten uit, Phoebe. Je hebt een strafblad. Je moeder is een del, en ik heb op het ogenblik het geld en de middelen niet om te doen wat er voor je gedaan moet worden. Luister je naar me?'

'Nee,' zei ik. Eindelijk rolden de tranen over mijn wangen, tranen die ik niet langer kon bedwingen. Ik veegde ze zo snel mogelijk af.

'lk ben ermee bezig, Phoebe. Ik zal een oplossing weten te vinden. Ik beloof het je. Wees een lieve meid. Alsjeblieft,' smeekte hij.

ik moet ophangen, papa. Ik moet mi jn karweitjes afmaken, anders word ik in het souterrain opgesloten.'

'Phoebe?'

'Bedankt voor het bellen,' zei ik en hing op.

Tante Mae Louise stond vlak achter me in de deuropening naar de eetkamer. Ik wist dat ze had staan luisteren.

ik had ook niet gedacht datje het hem gemakkelijk zou maken,' zei ze. 'Ga je huiswerk maken. Ik ruim de boel hier op.'

Ik liep zonder een woord te zeggen de kamer uit. Toen ik langs Barbara Anns kamer kwam, keek ik naar binnen en zag dat ze een chocoladereep in haar mond stak.

'Ik ben benieuwd watje moeder zou zeggen als ik haar dat vertelde.'

Ze verstarde en keek me bang aan.

'Dat is het verschil tussen ons, Barbara Ann. lk klik niet. Ik wed datje geen vriendinnen hebt, hè?'

'Die heb ik wél.'

'Dat moeten dan ook klikspanen zijn.' Hoofdschuddend liep ik weg naar mijn kamer.

Het was niet al te moeilijk om in slaap te vallen. Zodra ik in bed lag, besefte ik hoe moe ik was. Ik wilde niet langer nadenken over mijn situatie, en verheugde me erop te kunnen slapen. Het volgende wat ik wist was dat Barbara Ann me vertelde dat tante Mae Louise wilde dat ik opstond om te helpen met het ontbijt, en daarna met het afruimen van de tafel. Ten slotte moest ik nog de vuilniszak naar buiten brengen.

'En mama zegt datje ervoor moet zorgen datje kamer helemaal opgeruimd is voor je naar school gaat.'

'Ga weg voordat ik die dikke oren van je eraf draai,' waarschuwde ik haar met opeengeklemde tanden.

Ze sperde angstig haar ogen open en holde toen mijn kamer uit.

Even bleef ik liggen en vroeg me af of ik gewoon zou weigeren iets te doen en me eruit zou laten gooien. Met tegenzin stond ik op, waste me en trok een spijkerbroek en een blouse aan en daaroverheen een trui die ik in hetzelfde warenhuis had gestolen waar ik verleden maand was betrapt.

'Pers die sinaasappels uit,' beval tante Mae Louise zodra ik verscheen. 'Je oom Buster wil elke ochtend vers sinaasappelsap. Zorg ervoor dat je elke druppel eruit perst. Sinaasappels zijn duur.'

Nog half in slaap deed ik het, maar ze liet me zien dat ik in elke sinaasappel nog een klein beetje sap had overgelaten.

'Een druppel verspild, is een stuiver verloren,' zei ze.

Toen ik oom Buster zijn sap had gebracht, kreeg ik een preek dat ik zo slecht at en dat het ontbijt de belangrijkste maaltijd van de dag was. Tante Mae Louise kwam mijn kamer controleren toen ik mijn bed had opgemaakt en had op alles kritiek: ik hing mijn kleren niet goed op, ik had het beddengoed niet strak genoeg aangetrokken, het kussen niet goed opgeschud. Ze ging maar door, tot ik erop wees dat ik de schoolbus zou missen.

'Vergeet niet de vuilniszak mee te nemen als je naar buiten gaat,' riep ze me achterna.

Ik liep terug naar de keuken, pakte de zak op en smeet hem in de container.

Barbara Ann stond op de hoek met haar boeken in haar armen te praten met twee andere kinderen van haar leeftijd. Ze draaiden zich om toen ik dichterbij kwam, met nieuwsgierig glinsterende ogen na de verhalen die Barbara Ann hun ongetwijfeld verteld had.

'Boe!' zei ik, en ze maakten een luchtsprong.

Toen ik in de bus stapte, zag ik onmiddellijk dat Ashley Porter in zijn eentje zat. Hij lachte en ik ging naast hem zitten.

'Je hebt het overleefd, zie ik,' zei hij.

'Nauwelijks. En jij?'

'Mijn vader heeft me verboden de auto te gebruiken. Niet dat ik vaak de kans kreeg. Hij en mijn moeder werken allebei en hebben hun auto de hele dag nodig, zes dagen per week. Zaterdagavond en zondag mocht ik de auto van mijn moeder gebruiken, maar dat is nu voorbij. Ik moet meteen na school thuiskomen, bla, bla. En jij?'

'Ik moet een berg rotsblokken in de achtertuin kapotslaan met een moker.'

Hij lachte en wilde meer over me weten, over mijn school in de stad en mijn vrienden. We waren zo druk aan het praten, dat we geen van beiden merkten dat we al bij school waren toen de chauffeur de deur opende.

'Misschien zie ik je bij de lunch,' zei hij toen we naar de ingang liepen.

'Ik weet niet eens wanneer dat is. Ik kwam gisteren pas na de lunch, en we moeten binnen blijven.'

Bij de voordeur bleef hij staan.

'Weetje wat, zorg datje om ongeveer halftwaalf ziek wordt. De naam van de verpleegster is mevrouw Fassbinder, en ze is erg tolerant. Vertel haar datje buikkramp hebt, zoals meisjes elke maand hebben, dan mag je gaan rusten. Ik zal er ook zijn.'

'Wat heeft dat voor zin?' vroeg ik.

'Dat zul je wel zien,' zei hij met een tinteling in zijn ogen. Toen liep hij naar zijn leslokaal.

Meneer Cody, gewapend met de resultaten van mijn test van gisteren, begroette me stralend.

'Ik ben er zeker van datje lijdt aan een leesafwijking die we dyslexie noemen, Phoebe.'

Ik maakte een grimas.

'Wat betekent dat?'

'De korte verklaring is dat je letters of woorden verwart en woorden of zinnen in de verkeerde volgorde leest. Dat heeft niets te maken met je intelligentie, die volgens mij boven het gemiddelde ligt.'

Was dat alleen om me een goed gevoel te geven? vroeg ik me

af.

'Het klinkt nog steeds gestoord,' zei ik.

'Meer mensen dan je weet lijden aan dyslexie, Phoebe. Tom Cruise bijvoorbeeld, en hij heeft hel er niet slecht afgebracht, vind je wel?'

Ik bleef achterdochtig kijken.

'Lees maar eens wat over hem. Je zult het zien. Ik wil niet te technisch worden. Dat is niet nodig. Je hebt een probleem dat je leesvermogen stoort, en dat heeft grote invloed op je leercapaciteit, wat zou verklaren waarom je niet goed bent in onderwerpen waarvoor veel gelezen moet worden. Mensen doen niet graag iets

dat voortdurend mislukt, dus vermijden ze het, raken ontmoedigd. Dat verklaart veel,' voegde hij er bijna fluisterend aan toe, alsof hij en ik een belangrijk geheim deelden.

'Dus?' vroeg ik.

'Het verbaast me dat de docenten die je moesten beoordelen, er niet meer aandacht aan hebben besteed.'

'Mij niet,' zei ik.

Ik vertelde hem hoeveel dagen ik op school had gemist, vooral op de basisschool, als mama te moe was of een te grote kater had om me te brengen. Misschien begreep hij dat, dacht ik. Later op high school waren de leraren al blij als ze geen last van me hadden. Zij lieten mij met rust, en ik liet hen met rust als ik in de klas zat.

'Goed, we zullen dat probleem aanpakken en je helpen,' zei hij. 'Ik weet dat je snel vooruit zult kunnen komen.'

'Bedoelt u dat ik hier weg zal kunnen, weg uit dit lokaal?'

'Eerder dan je denkt, als je hard werkt aan de opgaven die ik je zal geven,' beloofde hij.

Hij zette me voor een soort leesmachine met een scherm waarop woorden stonden, een koptelefoon en een microfoon waarin ik hardop moest lezen. De machine controleerde ook van tijd tot tijd hoeveel ik begreep van wat ik las. Ik merkte dat de andere leerlingen, ook de lachende Lana, jaloers leken. Toen Lana vroeg waarom zij niet met de machine mocht werken, antwoordde hij dat die niet voor haar was maar voor iemand met een leesprobleem.

In plaats dat ze blij was keek ze teleurgesteld. Meneer Cody gaf me een knipoog, en ik kon niet anders dan geloven dat hij de waarheid vertelde. Ik was anders dan de overige leerlingen. Ik hoorde niet echt in een groep verstandelijk gehandicapten.

'Dat is al een stuk beter,' zei hij, toen hij het werk nakeek dat ik in het eerste uur had gemaakt.

De tijd verstreek sneller dan ik gevreesd had, en plotseling drong het tot me door dat het bijna halftwaalf was. Ik herinnerde me het plan dat Ashley had voorgesteld, hield op met werken en ging voorovergebogen zitten en deed net of ik hevige buikpijn had. Dat werkte altijd bij mannelijke docenten. Meestal keken ze dodelijk verschrikt en aarzelden geen seconde om me toestemming te geven het lokaal snel te verlaten. Meneer Cody verschilde geen haar van de andere leraren. Hij vertelde me waar de kamer van de verpleegster was, en ik verliet het lokaal.

Mevrouw Fassbinder zag eruit of ze tegen de tachtig liep. Later ontdekte ik dat ze een gepensioneerde verpleegster was die haar inkomen moest aanvullen. De school had moeite met het vinden van iemand voor die baan. Haar kamer was veel groter dan die van de verpleegster op mijn laatste school. Ze had een bureau en een werkruimte met weegschalen en een bloeddrukmeter, kasten vol verband, desinfecterende middelen en krukken, maar naast die kamer waren drie vertrekken met beklede banken, waarop dekens en kussens lagen.

Ik vertelde haar wat mijn probleem was, en ze wees me een vertrek aan.

'Ga maar liggen,' zei ze. 'Als je iets nodig hebt, kun je het hier vinden.' Ze liet me zien waar ze tampons en maandverband bewaarde.

Nu ik in het vertrek op de bank lag, vroeg ik me af wat er met Ashley was gebeurd. Ik begon me nogal dwaas te voelen, toen mijn deur een eindje openging en hij naar binnen keek. Hij hield een koude natte doek tegen zijn voorhoofd.

'Hé,' zei hij, en ik ging rechtop zitten.

Hij keek achterom naar mevrouw Fassbinder, kwam toen mijn kamer binnen en deed de deur dicht.

'Dat ging gemakkelijk, hè?'

'Ja.'

'Na een tijdje vergeet ze datje hier bent,' zei hij. 'Het is bijna tijd voor haar lunch. Ik kom terug zodra ze weggaat,' beloofde hij en glipte weer naar buiten.

Vijf minuten later was hij weer terug.

'Ze is weg,' zei hij, en ging op de bank zitten. 'En als ze weggaat, doet ze de deur op slot en hangt een bordje op voor de leerlingen dat ze is gaan lunchen en ze naar het kantoor moeten gaan in een spoedgeval.

ik dacht dat het hier moeilijk zou zijn om zoiets te doen,' zei ik. 'Doe je dit vaak?'

'Soms. Als ik een goede reden heb,' voegde hij er met een glimlach aan toe.

'Wat is die goede reden nu dan?' vroeg ik.

'Jij.' Hij boog zich langzaam naar me toe om me te zoenen. Ik liet hem zijn gang gaan en leunde achterover tegen het kussen.

'Hoe wist je dat ik dat toe zou laten?' vroeg ik.

'Ik hoopte het.'

'Wil je proberen misbruik van me te maken?'

'Nee,' zei hij met een glimlach. 'Ik hoop dat jij misbruik van mij zult maken.'

We moesten allebei lachen.

'Ik moetje wel waarschuwen,' zei hij, 'dat ik niet gemakkelijk te krijgen ben.'

'Moetje dat horen!' zei ik een beetje verontwaardigd. Hij haalde zijn schouders op.

'Je bent een mooi meisje, Phoebe. Ik weet niet hoe lang ik het uithoud.'

'Hoe bedoel je?'

Hij zoende me weer en liet dit keer zijn handen onder mijn trui en blouse glijden. Ik hield zijn armen even vast en hij liet mijn lippen los, keek me diep in de ogen, glimlachte weer en zoende me nog langer en intenser. Het was zo lang geleden dat ik me zo behaaglijk en tevreden voelde, dat ik onwillekeurig mijn tegenstand liet verslappen, vooral toen zijn vingers bij mijn borsten kwamen en zijn duimen bij mijn tepels. Ik kreunde zachtjes.

'Jongens, je bent echt heel aardig,' fluisterde hij. 'Zo opwindend.'

Hij schoof mijn trui omhoog en ik liet toe dat hij hem uittrok en zijn lippen op mijn borst drukte, strelend van de ene tepel naar de andere ging. Mijn hele lichaam tintelde.

'Wat ben jij een lekker ding,' zei hij. Ik was verbaasd toen hij zijn mond op mijn buik drukte en toen mijn spijkerbroek openritste en me steeds lager begon te zoenen.

Om de paar seconden realiseerde ik me: we doen dit op school, in de kamer van de verpleegster. Het maakte alles nog opwindender - zo opwindend dat mijn hart bonsde en mijn adem stokte.

Als ik hem niet tegenhoud, zal ik mijn schat nog aan hem afstaan, dacht ik. Zijn handen waren in mijn jeans, klemden zich om mijn billen en tilden me op, zodat zijn mond nog lager kon komen. Zijn lippen liefkoosden de binnenkant van mijn dijen.

ik heb bij me wat we nodig hebben.' fluisterde hij. 'Maak je maar niet ongerust.'

Hij ging van me af om zich voor te bereiden en in die paar seconden praatte ik op mezelf in, waarschuwde dat dit mijn laatste kans was om hem tegen te houden voor het te laat was. Ik wist wat het was om het hoogtepunt van opwinding te bereiken en om te vallen als iemand die zijn evenwicht verliest op een klif. Ik zou hulpeloos zijn, gevangen in mijn eigen verrukkelijke seksuele verlangen.

Je bent hier pas twee dagen. Phoebe Elder, las ik mezelf de les. Hoe kun je dit doen met de eerste de beste jongen die je tegenkomt? Je zult zo gauw een slechte reputatie krijgen, dat het onmogelijk zal zijn door de gangen te lopen. Stop hem; stop hem voor het te laat is.

Het is oké. redeneerde een andere kant van me. Hij vindt jou aardig en jij vindt hem aardig. In zo'n geval heb je niet veel tijd nodig. Het is iets magisch. Laatje gaan. Geniet tenminste van iets in de onplezierige omstandigheden waaronder je leeft.

Hij trok zijn broek en ondergoed uit en ging tussen mijn benen liggen. We zoenden elkaar nog hartstochtelijker. Ik hield hem bij zijn schouders vast en wachtte, maar voor hij iets kon doen, ging de deur open.

Even heerste er zo'n diepe stilte, dat het leek of er een atoombom was gevallen en de ontploffing in een onderdeel van een seconde te horen zou zijn. De stilte deed de situatie nog meer op een droom lijken, alsof Ashley Porter en ik in de lucht zweefden en als twee veertjes omlaag zouden vallen.

Toen hoorden we mevrouw Fassbinder gillen, en Ashley sprong achteruit, zocht haastig zijn kleren. Ik trok mijn jeans omhoog en draaide me af van de deur.

'Eruit! Eruit!' schreeuwde ze tegen Ashley.

ik ga al. Ik ga al. Kalm maar.' riep hij.

'O, mijn god.' zei ze, naar mij kijkend. 'O, mijn hemel.'

Ze keek zo verward en zenuwachtig, dat ik half en half verwachtte dat ze een hartverlamming zou krijgen. Haar bleke gezicht zag knalrood, haar lippen vertrokken. Toen beheerste ze zich, zei dat ik moest blijven waar ik was en liep snel weg. Ik trok mijn kleren recht en liep de kamer uit. Ashley was nergens te bekennen, en mevrouw Fassbinder ook niet. Toen ik wat water op mijn gezicht gespat had, veegde ik het af met een handdoek en ging terug naar de bijwerkklas.

'Hoe gaat het?' vroeg meneer Cody toen ik binnenkwam. 'Je ziet er nog een beetje verhit uit.'

'Ik voel me prima,' zei ik, en zag toen dat er niemand anders in het lokaal was. 'Wat is er aan de hand?'

'Lunchtijd, Phoebe.' Hij wees naar de klok. 'Zorg datje om tien over één terug bent. Weetje waar de kantine is?'

ik heb geen honger.'

'Tja, je hebt nog een lange dag voor de boeg, Phoebe. Je moet iets in je maag hebben, tenzij de verpleegster iets anders gezegd heeft.'

'Dat is in orde. Ze heeft iets anders gezegd.'

'Goed, ik ga nu zelf lunchen. Je kunt hier blijven zitten of naar buiten gaan, zolang je het terrein van de school niet verlaat. Oké?'

Ik knikte en hij ging weg. Ik rilde nog steeds zo hevig, dat mijn botten leken te rammelen. Ik plofte neer op mijn plaats en leunde met mijn hoofd op mijn armen. Ik denk dat ik een paar minuten in slaap was gevallen, want toen de deur openging en ik mijn naam hoorde, was het al bijna één uur.

Een lange, donkerharige man in overhemd en das, zonder jasje, stond op de drempel en hield de deur open. Zijn mouwen waren opgerold tot aan zijn ellebogen. Hij had een krachtige mond, een spleetje in zijn kin, en twee bruine ogen onder dikke, donkerbruine wenkbrauwen.

'Phoebe Elder?' vroeg hij.

'Ja.'

'Kom met me mee.'

'Wie bent u?'

'Cassidy, de directeur van deze school,' zei hij. 'Laten we gaan.'

'Waarheen?'

'Naar mijn kantoor, jongedame. Schiet op. Ik ben niet van plan bij de open deur met je te staan praten,' zei hij streng.

Ik stond op en liep naar buiten.

'Doorlopen,' zei hij. Hij bleef ongeveer dertig centimeter achter me. 'Langs de informatiebalie,' ging hij verder. Ik liep door een open deur zijn kantoor binnen.

De secretaresse draaide zich om bij de archiefkast en keek naar ons. Ze had kort, roodbruin haar en een rond gezicht, en ze was mollig. Ze kneep haar ogen samen en schudde haar hoofd.

'Laat Ashley Porter komen,' beval de directeur, en ze liep snel naar de telefoon op haar bureau.

'Hierin,' zei hij, terwijl hij een deur openhield.

Ik liep zijn kantoor binnen, dat niet veel groter was dan de receptieruimte. Aan de gelambriseerde muren hingen eervolle vermeldingen, plaquettes en prijzen van diverse organisaties die Cassidy feliciteerden met zijn werk voor de jeugd van de gemeenschap, en zijn universitaire diploma's in vergulde lijsten. Op zijn bureau stonden foto's van een knappe vrouw en twee kleine meisjes.

'Ga zitten,' beval hij, en wees naar een stoel voor zijn bureau. Hij liep niet naar zijn eigen stoel, maar naar het raam en bleef naar buiten kijken. Hij stond er zo lang zonder iets te zeggen, dat ik dacht dat hij nog op iemand anders wachtte, maar ten slotte draaide hij zich om en keek me met een kwade blik aan.

'Ik ben hier nu al bijna tien jaar,' begon hij. 'Ik heb hier heel wat meegemaakt: ongehoorzaamheid in de klas, spijbelen, diefstal, vechten, roken, vandalisme, maar dit is de eerste keer dat er zich zoiets smerigs en walgelijks voordoet.

En tot overmaat van ramp is een van die leerlingen nog geen twee volle dagen op mijn school!'

Ik draaide me om en staarde naar de muur.

'Ik weet niet of ik je naar een kerk, een psychiatrische inrichting of een gevangenis moet sturen,' bulderde hij zo luid, dat ik bang was dat mijn trommelvliezen zouden springen. Ik beefde over mijn hele lichaam, maar ik huilde niet en kromp niet ineen.

Langzaam draaide ik mijn hoofd weer naar hem toe en keek hem aan. Hij stond verstard, met gebogen rug, een woedend gezicht en uitgestrekte armen.

'Goed, als u een besluit hebt genomen,' zei ik zacht, 'laat het me dan weten.'

Als een mens zou kunnen exploderen en zich weer opnieuw vormen, zou hij dat op dat moment hebben gedaan. Het bloed steeg naar zijn gezicht, dat zo rood werd dat ik dacht dat de bovenste helft eraf zou vliegen en aan het plafond zou blijven plakken. Zijn keel maakte golvende bewegingen als het lichaam van een slang, zijn adamsappel puilde uit, en toen stotterde hij en wees naar me.

'Jij... jij kunt me beter wat respect betonen, jongedame. Je leven hangt aan een zijden draad.'

Ik draaide me weer om, en er werd op de deur geklopt.

'Binnen!' schreeuwde hij.

De deur ging open en zijn secretaresse zei dat Ashley op de gang stond.

'Laat hem binnen,' beval hij.

Ik hoorde Ashley binnenkomen, maar draaide me niet naar hem om.

'Niet alleen is de coach diep teleurgesteld in je, Ashley, maar ik walg van je gedrag. Wat ging er in dat hoofd van je om?'

Ik lachte even bij mezelf.

Het was niet precies wat er in zijn hoofd omging, dacht ik.

'Veeg die grijns van je gezichtjongedame, anders zal ik het voor je doen,' dreigde directeur Cassidy.

'En hoe zou u dat willen doen?' kaatste ik terug.

Hij sperde verbaasd zijn ogen open. Ik keek naar Ashley, die al even verbaasd keek. Hij schudde waarschuwend zijn hoofd.

'Ik wilde jullie samen in mijn kantoor zien, zodat ik niet twee verschillende verhalen te horen krijg. Je hebt geen idee hoe ernstig dit is, Ashley. Je zou je wel eens in heel wat grotere moeilijkheden kunnen bevinden dan ik je kan bezorgen,' zei directeur Cassidy met een blik op mij.

Wat wilde hij daarmee zeggen? Dat ik Ashley ervan zou beschuldigen dat hij geprobeerd had me te verkrachten?

Ashley keek nu pas echt angstig.

ik zal niet in details treden over wat mevrouw Fassbinder me heeft gemeld. Jullie weten wat ze heeft gezien. Wil een van jullie het ontkennen?' vroeg de directeur.

'Nee, meneer.' zei Ashley snel.

'En jij, jongedame?'

'Ik heet Phoebe,' zei ik.

'En jij, Phoebe?'

Ik keek naar Ashley.

'Ik veronderstel dat het was zoals ze u verteld heeft, maar ik kan niet weten wat ze u heeft verteld, wel?'

ik ben niet van plan om in details te treden,' zei directeur Cassidy.

Hij ging eindelijk achter zijn bureau zitten.

'Oké, Phoebe, wacht buiten. Ik wil eerst met Ashley praten.'

Ik stond op en liep naar buiten. Ik smeet de deur achter me dicht. Ik wist wat hij daarbinnen zou gaan zeggen. Ik had de dialoog voor hem kunnen schrijven. Hij zou Ashley Porter vertellen dat ik een heel slechte meid was, met een slecht dossier van mijn andere school en dat hij zich om mij grote moeilijkheden op zijn hals had gehaald. Hij zou hem vertellen hoe kapot zijn ouders ervan zouden zijn als ze hoorden wat er gebeurd was. Hij zou hem vertellen dat hij een jongen was met een goede toekomst, die hij nu bezig was te vergooien. En ten slotte zou hij proberen hem zoveel mogelijk van de schuld op mij te laten schuiven. Tegen de tijd dat hij uitgesproken was, zou het zijn alsof ik Ashley verleid had.

Ashley zou waarschijnlijk doen en zeggen wat de man wilde, dacht ik. Ik was immers niet belangrijk? Zijn ouders woonden hier, en de directeur zou beklemtonen dat hij aan hen moest denken.

'Het kan haar niet schelen of ze haar tante Mae Louise en oom Buster te schande maakt in de gemeenschap, anders zou ze zich hier niet zo gauw in de nesten hebben gewerkt. Je hebt geen enkele reden om je loyaal te gedragen jegens een meisje als zij,' zou hij zeggen.

Misschien hoefde Ashley niet zo erg overgehaald te worden. Het was een feit dat ik hem nauwelijks kende. Voorzover ik wist was loyaliteit een vreemd woorden voor hem. Hij was in ieder geval niet erg loyaal geweest jegens zijn teamgenoten van het honkbal, dacht ik.

Waarom heb je daar niet eerder aan gedacht, stommeling? vroeg ik me af terwijl ik tegenover de secretaresse zat, die me aankeek alsof ik een seriemoordenaar was.

Na wat me dertig minuten leken maar er in werkelijkheid waarschijnlijk niet meer dan tien waren, ging de deur van het kantoor open en Ashley kwam met gebogen hoofd naar buiten, op de hielen gevolgd door de directeur. Hij keek even naar mij en wendde toen schuldbewust zijn blik weer af.

'Schrijf een pasje voor hem uit zodat hij terug kan naar zijn leslokaal,' zei de directeur met zijn hand op Ashleys schouder.

'Phoebe,' ging hij verder, met een knikje naar de open deur.

Ik stond op en schudde mijn hoofd.

'Nee, dank u,' zei ik, 'ik ken het verhaal, ik weet het allemaal wel.'

'Wat zegje?'

Ashley draaide zich verbaasd om toen ik langs hem heen de kamer uitliep, de gang op.

'Als je weet wat goed voor je is, jongedame, kom je onmiddellijk hier terug!' riep directeur Cassidy in de deuropening. Ik weet wat goed voor me is, dacht ik. Dus ga ik niet meer terug.