Ik viel weer in slaap ondanks het gezang van moederlief. Toen ik deze keer wakker werd moest ik naar de wc. Ze kreunde hardop.

'We zijn bijna op de 1-65. Kun je er geen kurk in stoppen?'

'Ik moet nu! gilde ik.

Met tegenzin reed ze de volgende parkeerplaats op, klagend over de verloren tijd. Ik begreep niet waarom ze zo gauw in Nashville wilde zijn.

'Waar moeten we trouwens wonen als we daar zijn?' wilde ik weten.

'Bij Cory. Hij heeft een appartement met twee slaapkamers, en het is niet ver van de school waar je naartoe gaat,' antwoordde ze.

Twee slaapkamers? dacht ik. Zij en ik zouden geen kamer delen. Dat stond als een paal boven water.

'Hoe kun je gewoon weer iets beginnen met iemand die je in jaren niet gezien hebt?' vroeg ik.

Ze staarde voor zich uit, zoekend naar een plaats om te parkeren. Ik dacht dat ze me geen antwoord zou geven.

Maar toen we stopten, draaide ze zich naar me om en zei met een staalharde glans in haar ogen: 'Je doet watje moet doen om vooruit te komen in deze business, Robin. Cory kent nu mensen, en bovendien, waar maak jij je bezorgd over? Ik ben degene die met hem naar bed gaat, niet jij.'

'Met wie ga je niet naar bed?' mompelde ik. 'Daarom heb je me nooit kunnen vertellen wie mijn vader is.'

Het was de enige verklaring die ik had kunnen vinden. Naar wat ik er wijs uit had kunnen worden, had ze op een of andere wilde party met drie verschillende jongens gevrijd. Ze was zo dronken of gedrogeerd geweest, dat ze niet wist wie de eerste en wie de laatste was. Een verdwaald spermazaadje had een van haar eitjes te pakken gekregen en mij op deze wereld gebracht. Zoals grootpapa zou zeggen: 'De zonden van de moeder rusten op het hoofd van de dochter.'

'Ik heb gehoord wat je zei, Robin. Doe niet zo pedant,' zei ze, terwijl ze de motor afzette.

Ik stapte uit, sloeg het portier achter me dicht en liep hel restaurant in naar het toilet. Ik hoorde dat ze me volgde. Ik vergiste me nooit in het geklik van haar laarzen op tegels.

'Ik dacht datje kon wachten tot die verdomde afslag," zei ik tegen de gesloten deur van het hokje toen ik weer naar buiten liep. Ze gaf geen antwoord.

Ik ging naar de winkel. Ik herinner me dat ik, terwijl ik stond te kijken naar kranten, tijdschriften, snoep en andere dingen, het gevoel had dat ik in de ruimte zweefde. Ik geloofde niet dat ik mijn grootouders zou missen, maar ik had in ieder geval een thuis bij hen gehad. Waar gingen we eigenlijk naartoe? Dacht moederlief werkelijk dat ik beter af zou zijn in Nashville, of was ik niet meer dan een stel oude kleren die je in een tas stopte en met je meezeulde? Ze had me heel duidelijk gemaakt dat ze niet wilde dat ik haar moeder zou noemen. Ze zou het een stuk gemakkelijker hebben gevonden als ze me gewoon ergens af kon zetten op weg naar een nieuw leven.

Toen wc terug waren in de auto en wegreden, haalde ik het tijdschrift tussen de pagina's van de krant uit. Ze zag het me doen, reed naar de kant en trapte op de rem, zodat de wagen met een schok tot stilstand kwam.

'Heb je dat gestolen? Nou? Heb je dat tijdschrift stiekem in die krant gestopt en toen alleen voor de krant betaald? Ik ken die trucs van je.'

'Nee,' zei ik, maar ze keek me strak aan, met ogen als twee scherpe spotlights, en rimpelde haar neus.

'Je liegt, Robin. Ik weet het altijd als je liegt. Zul je ooit ophouden met stelen? Weet je niet dat je mij ook in moeilijkheden had kunnen brengen? En dat terwijl ik op weg ben naar Nashville. Hoe denk je dat ik dat zou kunnen uitleggen? Sorry, ik kon niet op tijd komen voor de auditie, omdat mijn dochter een tijdschrift had gestolen en we onderweg gearresteerd werden?'

Ze reed weer door.

'Waarom doe je die dingen toch?' vroeg ze, maar voornamelijk aan zichzelf. 'Misschien heeft mijn vader gelijk. Misschien erven mensen het kwaad.'

'Van wie heb jij het dan geërfd?' snauwde ik.

Ze keek me even kwaad aan.

'Ik vind niet dat het zo slecht was wat ik gedaan heb, in ieder niet zo slecht als mijn vader vindt. Ik was jong en deed stomme dingen als drugs en alcohol en ik was erg gefrustreerd omdat ik in dat huis moest wonen en me steeds weer werd voorgehouden dat alles wat ik leuk vond en alles wat ik wilde doen me werd ingegeven door Satan.'

Ze draaide zich naar me om en keek weer naar het tijdschrift.

'Ik waarschuw je, Robin. Als je je in Nashville in de problemen werkt, zoals je thuis hebt gedaan, hoef je niet op mijn hulp te rekenen. Ik wil niet dat iemand, vooral niet iemand die in de business zit, weet dat ik van een kleine dievegge bevallen ben. Begrijp je wat ik zeg?'

'Je hebt me al verteld datje net wilt doen of je mijn oudere zus bent, niet? Niemand zal je veroordelen omdat je van iets bevallen bent.'

'Doe niet zo eigenwijs. O, verdorie,' zei ze met een vertrokken gezicht. 'Ik hoopte dat we een gezellige reis zouden hebben en jij net zo enthousiast zou zijn als ik. We beginnen een nieuw leven!'

'Jij begint een nieuw leven,' verbeterde ik haar.

Ze zuchtte en schudde weer haar hoofd.

Na een ogenblik haalde ik een pakje sigaretten tevoorschijn en stak er een op. Ze draaide zich nog sneller om dan de eerste keer.

'Waar heb je die vandaan?'

Ik haalde mijn schouders op.

'Ook gestolen waarschijnlijk. Mi jn god, wat een problemen zijn we ontlopen. Heb ik je niet gezegd dat ik niet wil datje in mijn aanwezigheid rookt? Heb ik je niet gezegd dat het zo slecht is voor mijn keel, mijn stem? Ik kan niet het risico lopen dat ik mijn stem moet forceren, zeker nu niet. Laat me toch altijd niet zo schreeuwen.'

'Dat doe ik niet.'

'Gooi die sigaret het raam uit!'

Ik nam nog een uitdagende trek, draaide het raam omlaag en gooide de sigaret naar buiten.

'Gooi het hele pakje eruit; beval ze.

'Het hele pakje? Maar - '

'Gooi het eruit, Robin. Nu,' zei ze, en ik gehoorzaamde.

Toen leunde ik met over elkaar geslagen armen achterover en bleef zitten mokken, tot we de sirene van een politieauto hoorden en ze in de achteruitspiegel keek en riep: 'O, nee!'

Terwijl ze langzamer ging rijden om te stoppen, begon mijn hart te bonzen. Hadden ze me gezien in die winkel?

'Nu heb je het voor elkaar,'jammerde ze. 'Ik ben al kapot nog voordat ik begonnen ben.'

De agent stapte uit zijn wagen en slenterde naar mijn kant. Hij bewoog zijn hand in een cirkel om aan te geven dat ik het raampje omlaag moest draaien.

'Uw rijbewijs en autopapieren,' beval hij. Hij leek mij wel drie meter lang en zwaarder gebouwd dan grootpapa.

Mijn moeder haastte zich om alles uit het handschoenenkastje en haar tas te halen. Het duurde even, en al die tijd stond hij woedend naar me te kijken. Ik ben weer betrapt, dacht ik verslagen.

Hij pakte het rijbewijs en de papieren.

'Waar gaat u naartoe?' vroeg hij al lezend.

'Naar Nashville, agent. Ik ben zangeres en ik heb een kans om vooruit te komen in mijn carrière. Mijn dochter en ik gaan een nieuw leven beginnen,' ging ze verder. Ik vind het zielig, zoals ze probeerde lief en onschuldig over te komen.

Hij glimlachte niet.

'Beseft u wel.' begon hij, meer naar mij kijkend, 'dat u een ernstige brand kunt veroorzaken door brandende sigaretten uit het raam op het droge gras te gooien?'

'O,' zei moederlief, blijkbaar opgelucht dat ik niet gearresteerd werd voor winkeldiefstal. 'Ja. Ik bedoel, nee. Ik realiseerde me niet dat ze een brandende sigaret uit het raam had gegooid. Ik dacht dat ze hem had uitgemaakt. Ik heb je toch gezegd datje dat eerst moest doen, Robin?' vroeg ze met een verhit gezicht.

Ik keek haar aan zonder te antwoorden. Hij moest wel heel stom zijn om daarin te trappen, dacht ik.

'We hebben hier onlangs een paar ernstige branden gehad, en met die droogte...'

'O, ja, agent. U hebt absoluut gelijk. We hebben niet goed na- gedacht. U weet hoe twee jonge vrouwen soms kunnen doen. We luisterden naar muziek en praatten met elkaar omdat we zo opgewonden zijn over het nieuwe leven dat we gaan beginnen.'

'Hm,' zei hij, 'ik hoor u hiervoor te dagvaarden.'

'We hebben niet veel geld,' jammerde ze. 'Net genoeg om in leven te blijven. Ik zweer u dat we nooit meer zoiets zullen doen. Nee toch, Robin?'

'Nee,' zei ik droogjes. 'Nooit meer.'

Hij knikte.

'In orde. Kijk goed uit en let op uw snelheid, ik zie dat uw rechterachterband te veel is afgesleten. Ik zou die maar gauw laten verwisselen.'

'O. Net iets voor mij om mijn auto te verwaarlozen. Maar,' zei ze, knipperend met haar oogleden, 'mijn mannen verwaarloos ik nooit.'

Eindelijk lachte hij.

'Dat geloof ik graag. Goeie reis.'

'Dank u wel, agent,' zei ze.

Ik moest bijna overgeven, maar ik slikte een paar keer, sloot mijn ogen en kneep mijn lippen op elkaar.

'Oké. Veel succes met uw carrière. Hoe is uw naam? Voor het geval ik later over u hoor?'

'Kay Jackson,' zei ze. 'En u zult over me horen.'

Hij lachte, tikte aan zijn pet en liep terug naar zijn auto.

Moederlief liet haar ingehouden adem ontsnappen.

'Zo,' zei ze zelfvoldaan. 'Laat dat een les voor je zijn. Als je aardig bent tegen mensen, zijn ze ook aardig tegen jou. Vooral mannen,' voegde ze eraan toe en reed weg.

'Als je zo aardig tegen ze bent hoe komt het dan dat niemand je ooit gevraagd heeft met hem te trouwen?' vroeg ik.

Diep in mijn hart dacht ik dat ik in feite de reden was. De meeste mannen willen niet trouwen met een vrouw die een kind moest opvoeden, en toen ik opgroeide, werd dat steeds meer een probleem. Ik kreeg nachtmerries waarin moederlief besloot met iemand te trouwen, maar alleen als ik bij grootpapa en oma bleef. In die sombere droom kwam ze naar me toe en zei: 'Je kunt niet van een man verwachten dat hij de verantwoordelijkheid op zich neemt om het kind van een ander op te voeden, nee toch. Robin? ik weet

zeker datje het begrijpt.' Ik werd wakker als ze het huis verliet en dan vroeg ik me een ogenblik af of het echt gebeurd was. Zo levendig was de droom meestal.

'Waarom denk je dat niemand me ooit gevraagd heeft?'

'Je hebt er nooit iets over gezegd,' antwoordde ik.

'Er waren er meer dan genoeg, maar ik kan niet werken aan een zangcarrière en tegelijk voor het huishouden zorgen. En als hij eens meer kinderen wilde? Wat moest ik dan, met een baby in mijn armen mijn songs opnemen? Ik heb geen behoefte aan een huwelijk, maar aan een doorbraak in de muziek.'

Ze keek naar mij.

ik wil niet beweren dat een huwelijk verkeerd is of zo, Robin. Voor bijna alle andere vrouwen is het goed. Ik hoop dat je op een dag de juiste man zult vinden. Het gaat alleen niet op voor mij. Herinner je je dat lied dat ik heb geschreven: "I'm not the marry- in' kind, so don't bendin' your knee for me"? Ik behoor niet tot de trouwlustige soort, dus val niet op je knieën voor mij.'

'Ik herinner het me. Ik probeer het alleen te vergeten,' mompelde ik.

'Je zult er veel spijt van krijgen datje al die gemene dingen tegen me gezegd hebt, Robin. Op een dag zul je naar me opkijken als ik op het podium sta van de Grand Ole Opry en dan zul je spijt hebben datje de spot hebt gedreven met mij en de countrymuziek. Die is in ieder geval eerlijk, die komt uit het hart, niet zoals die rap of dat gedreun en geschreeuw dat jij muziek vindt.'

Ik sloot mijn ogen en probeerde weer te slapen. Ze zweeg, maar toen we dichter bij Nashville kwamen, raakte ze opgewonden. Ze vond een paar nieuwe radiostations en zong mee waar ze kon.

Ik deed mijn ogen weer open en keek om me heen naar de prachtige dag, een van die dagen waarop slechts enkele verspreide donzige wolkjes in een helderblauwe lucht drijven.

'O, ik voel het,' riep mijn moeder uit. ik voel de veranderingen die op komst zijn, Robin. Jij niet?'

'Nee,' zei ik, maar het kwam er triest uit. Ik wilde echt dal ik hetzelfde kon voelen als zij. Ze straalde van hoopvolle verwachtingen. Zou ik ooit zo stralend gelukkig kunnen zijn?

Ze negeerde me omdat ze zich concentreerde op de routebeschrijving die Cory Lewis had gegeven, naar een wijk die Madison heette. Of hij had iets weggelaten, óf ze was in de war, en aan mij had ze ook niet veel. Ten slotte stopte ze bij een pompstation en kreeg betere aanwijzingen. Ongeveer een halfuur later reden we een brede straat in naar de Garden Apartments.

'We zijn er!' verklaarde ze en reed de parkeerplaats op. Auto's stonden geparkeerd onder carports. Ze vond het nummer van Cory Lewis' appartement en stopte achter wat ik dacht dat zijn rode pick- up was. Even bleef ze glimlachend zitten. 'We hebben het gehaald,' zei ze toen. Ze haalde diep adem en voegde eraan toe: 'De rest zal gemakkelijk zijn.'

Ik trok mijn wenkbrauwen op. Misschien was het niet zo goed om zulke hoge verwachtingen en dromen te hebben, dacht ik. Als je die niet had, bleven ook de teleurstellingen uit, en als er één ding was dat mijn leven beschreef, was het teleurstellingen met een hoofdletter T.

We stapten uit de auto. Ze wilde eerst naar Cory en dan onze spullen boven brengen.

'Hij helpt wel,' zei ze.

De appartementen in het complex maakten een vervallen indruk. Het stucwerk was gevlekt en verkleurd door jaren van regen. Op sommige balkons zag ik oude meubels, roestige fitnessapparaten en verlepte planten. Het pad door het complex was gebarsten en afgebrokkeld, en hier en daar waren diepe groeven waar stukken cement waren verdwenen. Er was een zwembad, maar het stond droog en er zat niemand. Toen we er langskwamen keek ik omlaag en zag allerlei afval op de bodem liggen, waaronder iets wat eruitzag als een driewieler voor een klein kind.

Het appartement van Cory Lewis was op de eerste verdieping, nummer 202. Moederlief, nog steeds met een stralende glimlach van opwinding en verwachting, drukte op de bel. Ik hoorde niets. Ze belde weer.

'Misschien is de bel kapot,' opperde ik.

'O.'

Ze klopte, maar er was binnen nog steeds geen geluid te horen. Ik klopte harder, bonsde praktisch op de deur.

'Robin!'

'Nou, misschien staat de radio aan. Heeft niet iedereen in Nashville de radio aan?'

Ze rimpelde haar neus en toen ging de deur eindelijk open en zagen we een lange, magere man met een smalle neus en dunne lippen. Hij had een baard van misschien twee of drie dagen, stijf en hard genoeg om er verf mee te kunnen afschuren. Zijn lange, lichtbruine haar hing sluik langs zijn hoofd op zijn schouders, waar de gespleten uiteinden omkrulden. Hij was gekleed in een zwart T- shirt met de verschoten tekst Bulls Are Always Horny (stieren zijn altijd geil), en een spijkerbroek, liep op blote voeten en zag eruit of hij net wakker was geworden. Zijn blauwe ogen waren glazig. Ik zag dat hij een klein litteken had vlak onder zijn rechteroog, met kleine putjes erin alsof het veroorzaakt was door een eetvork.

'Cory, wij zijn het!' was moederlief gedwongen te verklaren, want op zijn gezicht viel nog geen enkele herkenning te bespeuren.

' Waa...' Hij streek met zijn hand over zijn ogen en knipperde met zijn oogleden. Toen glimlachte hij. 'Verrek, dat is zo. Kay Jackson in eigen persoon,' riep hij uit. 'Ik had nooit gedacht datje het zou doen, Kay. We dachten er net over een andere zangeres te zoeken.'

'Dat zou ik dan maar niet doen," zei moederlief, ik heb je gezegd dat ik zou komen en hier ben ik.'

'Ja, maar dat vertelde je me al een hele tijd.'

Hij keek naar mij. 'En dit is...'

'Robin Lyn.'

ik wil graag alleen Robin worden genoemd,' zei ik snel.

'Wat je wilt, kindlief. Sorry, maar het appartement is niet bepaald in prima conditie, Kay. Gisteravond waren de jongens hier en we hebben tot drie uur zitten kaarten. Ik kreeg de kans niet om op te ruimen of de andere slaapkamer in orde te brengen.'

Hij deed een stap achteruit en we staarden naar de kleine zitkamer. De lage tafel was bedekt met lege bierblikjes en een doos met twee overgebleven en uitgedroogde pizzapunten. Er stond een schaal met sigarettenpeuken en diverse kledingstukken lagen verspreid op de bank en de twee fauteuils, beide met brede armleuningen en brandgaatjes van gemorste as. Kranten lagen overal op de grond, en onder de tafel zag ik iets wat op een renbaanformulier leek.

'Mijn huis heeft een vrouwenhand nodig,' zei hij. Voordat moederlief het kon zeggen wees hij met zijn wijsvinger als een pistool

naar haar en voegde eraan toe: 'Goeie titel voor een song.'

Ze lachte.

'Nog steeds dezelfde ouwe Cory. Nou ja,' zei ze filosofisch. 'We hadden niet verwacht dat het vanaf het eerste begin een makkie zou zijn, hè, Robin?'

'Beslist niet,' zei ik op droge toon.

'Ga jij vast terug naar de auto en begin met onze spullen te halen,' zei ze tegen mij. 'Ik zal Cory helpen de boel op orde te brengen en dan kan hij misschien de zware dingen naar boven dragen.'

'Goed idee,' zei hij. 'Het is al een tijd geleden dat het er hier een beetje netjes uitzag.'

Ik liep naar de deur.

'O,' zei hij, me nakijkend toen ik naar buiten liep. 'Welkom in Nashville.'

'Dank je,' zei ik, en liep door.

Ik wou dat ik gewoon kon blijven doorlopen zonder te stoppen.