9

Pas toen de deurbel ging, herinnerde Mix zich dat Danila kwam. Hij was vergeten goedkope wijn te kopen en zou haar nu die lekkere merlot moeten schenken die hij had gekocht om er zelf op zondagavond van te genieten. Hij had gedacht dat hij de avond alleen zou doorbrengen en was verdiept in hoofdstuk 3 van Christies slachtoffers . Hij las over Muriel Eady, een eenendertigjarige vrouw die in Putney woonde en op de Ultra Radio Works in Park Royal werkte. Toen hij om onbekende redenen bij de politie was weggegaan, was Christie daar ook gaan werken. Muriel en hij raakten bevriend, voorzover Christie tot vriendschap in staat was, en zij en haar verloofde gingen vaak uit met de heer en mevrouw Christie.

Muriel Eady leed aan chronische rinitis en Christie beweerde dat hij haar kon genezen met een inhaler die hij zelf had uitgevonden. Toen zijn vrouw voor de zoveelste keer bij haar broer in Sheffield logeerde, nodigde hij Muriel uit. Hij gaf haar een kop thee en liet haar het apparaat zien. Maar hoewel het kloosterbalsem bevatte, was zonder dat Muriel het wist aan de andere kant een slang met een gasinstallatie verbonden…

Op dat moment ging de deurbel. Omdat ouwe Chawcer het niet nodig had gevonden een intercom te laten aanbrengen, of zelfs een afzonderlijke deurbel voor het zolderappartement, moest Mix de zeldzame keren dat er iemand bij hem op bezoek kwam alle tweeënvijftig traptreden afdalen en daarna weer helemaal naar boven gaan. Ouwe Chawcer deed nooit open, tenzij ze een gast verwachtte, en dat kwam ‘s avonds vrijwel nooit voor. Daarom was hij er vrij zeker van dat ze Danila niet zou binnenlaten. Want op het moment dat hij zijn voet op de bovenste trede van de betegelde trap had gezet, wist hij weer wie de bezoeker moest zijn.

De bel ging nog twee keer voordat hij beneden was. Hij had zich geen zorgen hoeven te maken over de wijn, want ze had twee flessen meegebracht, Riesling en gin. Dat had hem genoegen moeten doen, maar deed het niet. Hij vond dat vrouwen niets hoefden mee te brengen om de avond tot een succes te maken, geen enkele zichzelf respecterende vrouw zou dat doen, ze zou verwachten dat de man betaalde. Danila’s massa donkere haar was groter en wilder dan ooit. Belachelijk, dacht hij, daardoor leek dat samengeknepen gezichtje van haar nog kleiner. Het volgende dat ze deed, maakte het nog erger. Nadat ze de flessen op de tafel in de hal had gezet, sloeg ze haar armen om Mix’ hals en kuste hem.

‘Ik ben zo blij dat ik je zie. Ik heb me hier zo op verheugd.’

Hij zei niets, maar leidde haar de trap op. Voor mevrouw Chawcers slaapkamer zat Otto zich uitgebreid schoon te likken.

‘O, wat een lief poesje!’ Danila riep dat zo plotseling uit dat Otto overeind kwam en zijn rug welfde. ‘Is ze van jou? Is ze geen schatje?’ Ze beging de fout haar hand naar Otto’s kop uit te steken. Hij deinsde terug, siste en haalde naar haar uit om vervolgens naar boven te rennen. ‘O, ik heb haar bang gemaakt!’

‘Kom,’ zei Mix.

Op de overloop bij zijn voordeur vroeg ze waarom het zo donker was en zei ze dat ze de kriebels kreeg van dat gebrandschilderde raam, maar zijn woede zakte af tot lichte ergernis toen ze vol bewondering rondkeek in zijn appartement. Ze liep door zijn huiskamer, wierp een blik op het portret van Nerissa Nash en toen op hem, maar vond al het andere prachtig. ‘O, die zonwering! O, die kussens, die meubelen, die ornamenten, die lampenkappen! Die schitterende tv! Dat prachtige grijze marmeren beeld van een meisje. Wie was dat?’

‘Een godin. Psyche, noemden ze haar toen ik haar kocht,’ zei hij. Hij schonk voor hen beiden een stevige gin in, met tonic uit zijn koelkast en ijs uit de vriezer. Hij had geen citroen.

‘Dus je vindt het een mooi appartement?’

‘Het is geweldig. Wat moet je wel niet van mijn armzalige kamer denken!’

‘Ik heb veel moeite gedaan om het zo te krijgen.’

‘Dat wil ik wel geloven. Waarom lees je over afschuwelijke moorden als je zo’n prachtig appartement hebt?’ Ze had zijn boek opgepakt dat opengeslagen en omgekeerd op de armleuning van de grijze zijden bank was blijven liggen. ‘Jakkes, wat verschrikkelijk. “Ze was bewusteloos, en terwijl hij haar wurgde, verkrachtte hij haar,”’ las ze hardop.

‘Geef hier.’ Mix griste het boek uit haar hand. ‘Nu weet ik niet meer waar ik was.’

‘Sorry. Ik wilde alleen…’

‘Goed, laat maar. Neem je glas mee naar de slaapkamer.’

Natuurlijk zou ze weer van die enthousiaste gilletjes gaan slaken als ze het meubilair en de ornamenten in de slaapkamer zag. Hij kon het maar beter snel afwerken, dan konden ze beginnen aan datgene wat de reden voor haar komst was. Hij schonk zijn glas nog eens in terwijl ze met hetzelfde soort extase door de slaapkamer liep als ze in de huiskamer had vertoond. Hij nam slokjes uit zijn glas. Ze had die goede Bombay-gin in de blauwe fles meegebracht, dat moest hij haar nageven. Hij slenterde terug, deed alsof het hem verbaasde dat ze nog aangekleed was, net als twee minuten geleden.

‘Ik dacht dat je al spiernaakt zou zijn.’

‘Mix.’ Ze kwam naar hem toe. ‘Mix, moeten we daar altijd mee beginnen zodra we bij elkaar zijn? Kunnen we niet een beetje praten?’

Hij was verrast. Voor het eerst toonde ze initiatief, alsof ze toch nog vond dat ze recht had op een eigen mening. Hij begreep wel hoe dat kwam. In haar ogen was hij nu haar vriend en ze begon hem als iets vanzelfsprekends te beschouwen. Straks ging ze hem nog zeggen wat hij moest doen.

‘Waarover praten?’ zei hij.

‘Weet ik veel. Dingen. Waar je deze meubelen vandaan hebt, je baan, de mijne, je lieve kat.’

‘Die rotkat is niet van mij!’ Hij schreeuwde het bijna uit.

‘Je hoeft niet zo te schreeuwen.’

Ze trok haar kleren uit, maar niet zoals Mix het graag zag, niet op de opwindende manier van een stripteasedanseres. Danila kleedde zich uit zoals ze zou doen wanneer ze alleen was. Ze hing haar bovenkleding over de rugleuning van een stoel en keerde hem haar rug toe om haar string en panty uit te trekken. Wat had hij een hekel aan panty’s. En wist ze niet dat het belachelijk was om daar een string bij te dragen? Ze hield haar beha tot het laatst aan, want ze schaamde zich voor haar kleine borsten. Hij dacht, dit is de laatste keer dat ik bij haar ben, ik vind wel een andere manier om met Nerissa in contact te komen.

Ze ging naar het bed toe, maar hij hield haar tegen. ‘Wacht even.’ Hij ging het niet doen op zijn ivoorwitte satijnen sprei; hij pakte hem van het bed en vouwde hem op. ‘Goed,’ zei hij.

Ze keek hem onderdanig maar ook een beetje verbaasd aan. Hij trok zijn schoenen en broek uit, maar hield zijn overhemd en sokken aan. Een man hoefde zich niet helemaal uit te kleden; dat was de rol van de vrouw. Een smeulende woede, een kille afkeer die hij niet helemaal kon verklaren, weerhield hem ervan om moeite te doen, en wat nu gebeurde, kon gemakkelijk verkrachting worden genoemd, alleen bood ze geen verzet. Hij rolde zich van haar af om zijn glas leeg te drinken.

Vijf minuten later liep ze weer door het appartement. Hij hoorde haar zeggen: ‘Waarom heb je haar daar hangen?’

Het was volkomen duidelijk wat ze bedoelde. Toch zei hij voor alle zekerheid: ‘Je bedoelt Nerissa Nash?’

‘Val je op haar of zo?’

Mix stond op. Hij had ergens een preuts trekje, misschien het gevolg van een jeugd bij de zevendedagsadventisten. Natuurlijk was zijn afkeuring afhankelijk van wie het was. Op de een of andere manier zou hij het geen probleem hebben gevonden als het Colette was geweest en zou het juist goed – fantastisch – zijn geweest als het Nerissa was geweest, maar uit Danila’s mond klonken zulke woorden te veel als een provocatie, als een teken dat ze de situatie en hem als iets vanzelfsprekends beschouwde, en dat ze haar rechten wilde laten gelden. Een vrouw als zij wist heel goed dat je niet naakt door het appartement van een man liep als je geen goede reden had om hem de jouwe te noemen en je je niet een beetje mede-eigenares van dat appartement kon voelen. Hij pakte zijn ochtendjas uit de kleerkast en hing hem om haar heen.

Ze reageerde niet erg gracieus. Net als zijn moeder ging ze mokken als je zei dat ze iets niet goed deed. Ze ging voor het portret staan, wees ernaar, drukte bijna met haar vinger op het glas. ‘Zíj heeft vrijwel niets aan. Dat mag zeker wel.’

Zonder zich iets aan te trekken van de pijn die de woorden haar konden doen, zei hij: ‘Zij is mooi.’

Danila zei niets, maar bleef kijken en hield haar vinger op dezelfde plaats. Ze was toch al niet lang, maar leek nu een beetje te verschrompelen. Er kwam kippenvel op haar onderarmen, die onder de mouwen van de ochtendjas uitstaken. Hij voelde grote weerzin. Doordat ze zo stil was en zich zo gekwetst voelde, had ze hem in verlegenheid gebracht.

‘Wil je nog iets drinken?’ mompelde hij.

‘Nu nog niet.’

Hij trok de wijnfles open. Als hij aan de gin bleef, zou hij het niet nog een keer kunnen doen, en dat was het enige doel van haar aanwezigheid: dat ze het twee of drie keer konden doen. Met Nerissa, dacht hij, zou hij onvermoeibaar zijn. Hij herinnerde zich dat Danila’s aanwezigheid nog een ander doel had. Hij moest haar naar de ledenlijst vragen. Hij moest haar dat zéggen, verbeterde hij zichzelf, met een boordevol wijnglas in zijn hand.

‘Zeg, om lid te worden van de fitnessclub dacht ik…’

Langzaam draaide ze zich om. Hij zag sporen van tranen op haar gezicht. Ze luisterde niet naar wat hij begon te zeggen. ‘Ik heb haar gezien,’ zei ze.

‘Wie gezien?’

‘Haar. Nerissa Nash.’

Dit ging helemaal verkeerd. Als hij nu, op dit moment, tegen haar zei wat ze met de lijst moest doen, zou ze meteen begrijpen dat hij alleen maar lid van de fitnessclub wilde worden om met Nerissa in contact te komen. Hij zou zijn verzoek weer moeten uitstellen.

Hij koos zijn woorden met zorg uit. ‘Waar heb je haar dan gezien? Op een foto, bedoel je.’

‘Nee, in het echt. Ze gaat naar madam Shoshana om de stenen te laten lezen.’

Hij had geen idee waar ze het over had, maar alsof hij zich over haar antwoord verbaasde, zei hij: ‘Ze is toch lid van de fitnessclub?’

‘Nerissa? Nee hoor. Met dat figuur zal ze wel ergens naar een sportschool gaan. Ergens in de West End, denk ik, in Mayfair. Ik was naar mevrouw Shoshana geweest voor een sessie – ik krijg korting – en kwam haar tegen toen ik de trap af ging. Dat was op een woensdag, ergens in juli. Ze was heel aardig, zei hallo, en wat een mooie dag het was. Ze gaf je het gevoel dat het fijn is om te leven.’

Hij was stomverbaasd en kon geen woord uitbrengen. Hij had weken verspild. Steeds weer was hij daarheen gegaan en had zinloos aan machines geprutst die helemaal geen onderhoud nodig hadden. Zijn avonden had hij verspild aan deze lelijke trut; zijn zuurverdiende geld had hij aan haar uitgegeven. Haar dichte, naar achteren gekamde en verwarde haar had gedaan wat het altijd deed wanneer ze hun stoeipartijen hadden: het had sluike rattenstaarten gevormd. De woede die in hem was opgekomen toen hij hoorde wat Nerissa werkelijk in het gebouw van het fitnesscentrum kwam doen, had een kookpunt bereikt, en die woede was nu gericht tegen dit meisje, dit domme, onwetende, lelijke meisje met haar rijstwitte huid en magere borst. Nerissa was niet eens lid van Shoshana’s Fitnessclub. Ze was daarheen gegaan om een waarzegster te raadplegen, en waarschijnlijk was ze daar maar één keer geweest.

Zonder zich bewust te zijn van zijn woede zei Danila: ‘Let wel, van dichtbij is ze niet het supermodel dat ze op je foto is. Haar huid is een beetje ruw – nou ja, met dat zwakke licht kun je dat verwachten. Ik denk dat degene die de foto nam aan het photoshoppen is geweest…’

Hij hoorde het eind van de zin niet. Er kwam haat in hem op, boven op zijn woede. Dat ze het lef had kritiek uit te oefenen op de mooiste vrouw van de wereld! Die belediging schraapte als het ware over zijn hersenen. Hij greep naar een voorwerp, welk voorwerp dan ook, om zijn woede erop los te laten. Zijn hand sloot zich om de marmeren Psyche en opnieuw was het of hij Javy weer hoorde, Javy die hem beschuldigde van de aanval op Shannon, terwijl zijn moeder erbij stond te kijken.

Wie was het die hij met dit wapen wilde vernietigen? Javy? Zijn moeder? Dat ineenkrimpende meisje?’

‘Wat doe je?’

Ze sprak niet meer, gilde alleen nog en maakte gorgelende geluiden. Hij sloeg haar meermalen met de Psyche tegen haar hoofd. Hij had gedacht dat bloed langzaam vloeide, maar dat van haar spoot met vuurrode stralen tegen hem aan. Haar ogen bleven vol schrik en verbijstering op hem gericht. Hij sloeg een laatste keer op haar voorhoofd om die starende ogen dicht te krijgen.

Ze viel op de vloer, gleed langs het portret omlaag en bleef op haar rug liggen. Hij liet de Psyche op de gelakte vloerplanken vallen. Het ding kwam met een enorme klap neer en hij verwachtte dat er allemaal mensen op het lawaai af zouden komen, maar er kwam niemand, natuurlijk kwam er niemand. In plaats daarvan was er absolute stilte, de stilte van een uitgestrekte woestijn, of van een leeg huis bij de zee, golven die zachtjes tegen een strand kabbelen. De Psyche rolde een beetje opzij, deze kant op, die kant op, en bleef toen liggen. De enige beweging was het langzame druppelen van haar bloed over het glas.