26

zondag 7 december 2008

17.05 uur, New York

Luke Hester had zich nog nooit zo kwetsbaar gevoeld als toen hij voor de deur van het houten huis van de Daughtry’s stond, onder het licht van een naar beneden gerichte lamp. Hij had net de deurklopper gebruikt om zichzelf aan te kondigen en hij was verrast door het lawaai dat het ding maakte, waardoor zijn nervositeit nog toenam. Hij draaide zich om en keek naar de auto waarin hij naar de Village was gebracht met de aartsbisschop achter het stuur. Verlegen zwaaide hij. De aartsbisschop zwaaide terug en stak zijn duim op. Luke deed hetzelfde, wensend dat hij er maar half zo zeker van was als de aartsbisschop beweerde te zijn dat hij, Luke, erin zou slagen deze man en zijn vrouw ervan te weerhouden artikelen te publiceren die schadelijk zouden zijn voor de gezegende maagd en de kerk. Wat hem het meest deed aarzelen was de verklaring van de kardinaal dat dokter Daughtry de hulp en de aandacht van Satan had. Daardoor was Luke doodsbenauwd om te zien wie de deur zou openen.

De belangrijkste reden waarom Luke het klooster niet meer alleen had willen verlaten nadat hij er acht jaar geleden naartoe was gevlucht, was de angst dat hij Satan onder ogen zou moeten komen, en dat was precies wat hij nu deed. En hoewel hij tijdens zijn tienerjaren gedwongen was geweest om dagelijks met Satan te worstelen door zijn goddeloze vader, was Luke van mening dat hij misschien wel de minst geschikte persoon was om het op wat voor niveau dan ook tegen de prins der duisternis op te nemen.

Zijn ongemakkelijke gevoel en kwetsbaarheid werden nog versterkt door zijn kleding. James had geopperd dat het habijt van de Broederschap van de slaven van Maria te veel zou zijn voor Shawn, en daarom hadden Vader Maloney en Vader Karlin samen een simpele outfit van spijkerbroeken en shirts bij elkaar gezocht, waarvan hij nu een deel droeg; de rest zat in een kleine koffer, die naast hem stond. Er zaten ook toiletspullen in die de priesters hadden gekocht omdat Luke dergelijke dingen niet had meegebracht uit het klooster. Naast kleren en toiletartikelen zaten er in de koffer ook een mobiele telefoon, wat geld en een nieuwe rozenkrans, gezegend door de Heilige Vader zelf, als een speciaal cadeau van de kardinaal. Als hij iets nodig had, moest Luke Vader Maloney of Zijne Eminentie bellen.

Plotseling werd de deur van de Daughtry’s wijd opengetrokken en staarden Sana en Luke elkaar aan. Ze stonden allebei stokstijf van verbazing, omdat geen van tweeën ook maar in de buurt kwam van de verwachtingen van de ander. Sana was het meest verrast en was direct diep onder de indruk van Lukes engelachtige en jeugdige verschijning en deugdzame uitstraling, maar vooral van zijn zachtaardige, vragende ogen, die haar aan bodemloze kristalheldere poelen deden denken. Luke, van zijn kant, had een onaantrekkelijke man verwacht als een allegorisch beeld van de duivel op een middeleeuws schilderij.

‘Luke?’ vroeg Sana, alsof ze een visioen had.

‘Mevrouw Daughtry?’ vroeg Luke, alsof hij misschien bij het verkeerde huis was.

Sana keek langs Lukes magere, maar welgevormde lichaam en zag James, die het lampje in zijn auto aanhad. Ze zwaaide om hem te laten weten dat Luke veilig was. James antwoordde met een armzwaai en deed toen het lampje uit, waarna hij wegreed.

‘Kom binnen, alsjeblieft,’ zei Sana met een onzekere stem. Ze voelde zich nerveus en was geschrokken door Lukes lichte uiterlijk, en vooral van de kleur en de glans van zijn schouderlange witblonde haar en zijn gave huid toen hij haar voorbijliep. ‘Shawn!’ riep ze. ‘Onze gast is er.’

Shawn verscheen uit de keuken met een whisky met ijs in zijn hand. Hij was al net zo verrast als Sana, bleef abrupt staan en staarde Luke met open mond aan. ‘Goeie god, hoe oud ben jij, jongen?’

‘Vijfentwintig, meneer,’ zei Luke. ‘Bijna zesentwintig.’ Hij was enigszins opgelucht. Shawn zag er lang niet zo indrukwekkend of duivels uit als hij had gevreesd.

‘Je lijkt veel jonger,’ reageerde Shawn. De jongen had een benijdenswaardig gave huid en een gebit zo wit als pasgevallen sneeuw.

‘Dat hebben al meer mensen gezegd,’ antwoordde Luke.

‘Je bent een week lang onze gast,’ ging Shawn verder. ‘Welkom.’

‘Dank u, meneer,’ antwoordde Luke. ‘En er is mij verteld dat u precies weet waarom ik hier ben.’

‘Je bent ingehuurd om me ertoe over te halen mijn werk niet te publiceren.’

‘Alleen als het gaat om de gezegende maagd Maria, moeder van de kerk, moeder van Christus, moeder van God, mijn redster, die me naar Christus heeft gebracht, Maria van de onbevlekte ontvangenis, Maria koningin der hemelen, koningin van de vrede, stella maris, en moeder van alle smarten. Ik ben haar geheel toegewijd en ben al begonnen met bidden dat u haar niet zult belasteren door te suggereren dat ze niet in de hemel is opgestegen om plaats te nemen naast God: de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.’

‘Nee maar,’ zei Shawn, overdonderd door deze jongen, van wie hij nu al helemaal niets meer snapte. ‘Wat een verbazingwekkende litanie. Ik begrijp dat je in een klooster woont.’

‘Dat klopt. Ik ben een noviet bij de Broederschap van de slaven van Maria.’

‘Is het waar dat je acht jaar niet naar buiten bent geweest?’

‘Bijna acht – tenminste, niet alleen. Ik ben een paar jaar geleden hier naar de stad gekomen met een paar broeders voor een paar medische onderzoeken, maar dit is de eerste keer alleen.’

Shawn schudde zijn hoofd. ‘Ik vind het maar moeilijk om te geloven dat een jongeman zoals jij bereid is zijn vrijheid op te geven.’

‘Ik offer mijn vrijheid graag op voor de heilige moeder. Het verblijf binnen de muren van het klooster geeft me meer tijd om te bidden voor haar tussenkomst en de vrede die die brengt.’

‘Tussenkomst voor wat?’

‘Om me te behoeden voor de zonde. Om me dicht bij Christus te houden. Om de broeders bij hun missie te helpen.’

‘Kom maar mee,’ zei Sana tegen Luke. ‘Ik zal je naar de logeerkamer brengen.’

Luke keek Shawn nog even aan en volgde toen Sana de trap op naar boven. Ze gingen de eerste verdieping voorbij, waar Sana vertelde dat Shawn sliep, en de tweede verdieping, waar Sana vertelde dat zij sliep, naar de derde verdieping. Het was een kamer met een dakkapel aan de voorkant van het huis.

‘Hier is jouw kamer,’ zei Sana terwijl ze opzijstapte om Luke de gelegenheid te geven de kamer in te gaan, die werd gedomineerd door een enorm hemelbed.

‘Lijkt hij op je cel in het klooster?’

‘Nauwelijks,’ zei Luke, die een blik wierp in de badkamer, die de logeerkamer deelde met de tweede logeerkamer op de verdieping. Daarna liep hij naar zijn koffer en ritste hem open. Het eerste wat hij eruit haalde was een plastic beeldje van de maagd Maria, dat hij op het nachtkastje zette. Het tweede was een popperig beeldje van het kindje Jezus, gekleed in een prachtig gewaad en met een kroon op. Met liefdevolle zorg plaatste hij het popje naast de gezegende maagd.

‘Wat is dat?’ vroeg Sana.

‘Het Kindje uit Praag,’ legde Luke uit. ‘Het was een van de dierbaarste bezittingen van mijn moeder voor ze overleed.’

Daarna haalde Luke zijn zwarte habijt tevoorschijn en hing het in de kast.

‘Is dat je gebruikelijke kleding?’ vroeg Sana.

‘Ja,’ antwoordde Luke, ‘maar de kardinaal vond het beter dat ik meer informele kleren draag die van zijn secretarissen zijn. Gelukkig is een van de mannen ongeveer even groot als ik.’

‘Je kunt dragen wat je wilt,’ zei Sana. ‘We gaan over ongeveer een halfuur uit eten. Je hebt nog tijd om te douchen, als je dat wilt. Dat ga ik ook even doen. En dan zien we je daarna wel beneden in de zitkamer.’

Shawn, Sana en Luke kwamen om ongeveer halftien met een taxi weer thuis. Het diner bij Cipriani Downtown was heel plezierig verlopen, tot Luke had geprobeerd het gesprek op zijn missie te brengen. Shawn, die bijna net zoveel alcohol gedronken had als de avond ervoor, had de gelegenheid te baat genomen om Luke te vertellen dat hij voor een onmogelijke taak stond. Toen Luke aanhield, was Shawn kwaad geworden, en vanaf dat moment was de sfeer geleidelijk verslechterd, tot het punt waarop Shawn weigerde met Luke te praten, die hij steeds maar kleinerend ‘jongen’ bleef noemen.

‘Ga je naar bed?’ vroeg Shawn aan Sana, terwijl hij het vermeed met Luke te praten.

‘Ik denk dat ik nog even opblijf met Luke,’ fluisterde Sana. ‘Ik wil niet dat hij aan James hoeft te melden dat hij niet gastvrij is ontvangen.’

‘Goed idee,’ zei Shawn, met zijn hand op de trapleuning om zichzelf in evenwicht te houden. ‘Hoe laat wil je morgenvroeg naar het lab vertrekken?’

‘Is iets over negenen goed?’ vroeg Sana. ‘Dan heb ik tijd om een ontbijt voor onze gast te maken, zodat we een goed rapport krijgen.’

‘Weer een goed idee,’ zei Shawn, zijn woorden half inslikkend. ‘Tot morgen dan.’

Terwijl Shawn langzaam naar boven verdween, draaide Sana zich om naar Luke. ‘Zal ik de haard aansteken?’ stelde ze voor.

Luke haalde zijn schouders op. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst van een vuur had kunnen genieten. Eigenlijk was hij een beetje nerveus dat hij te veel zou genieten na de teleurstellende avond, want hij was heel onzeker over zijn kansen om Satan te overwinnen.

‘Kom op!’ zei Sana aanmoedigend. ‘Laten we samen een vuur aanleggen.’

Een kwartiertje later zaten ze met z’n tweeën op de bank geboeid naar het knisperende vuur te staren dat van het aanmaakhout oversprong op de opgestapelde houtblokken. Sana dronk een glas wijn en Luke een cola. Sana was degene die de stilte verbrak. ‘De aartsbisschop heeft ons verteld dat je geen makkelijk leven hebt gehad. Zou je me erover willen vertellen?’ vroeg ze.

‘Jawel,’ zei Luke. ‘Het is geen geheim. Ik vertel het aan iedereen die wil luisteren, want het is een eerbetoon aan de gezegende maagd.’

‘Er is ons verteld dat je van huis bent weggelopen toen je achttien was om in het klooster te gaan. Mag ik vragen waarom?’

‘De voornaamste reden was de dood van mijn moeder,’ legde Luke uit. ‘Maar alles bij elkaar had ik een heel moeilijke jeugd, die werd gedomineerd door een goddeloze vader. In schril contrast met mijn vader, die alcoholist was en zijn vrouw sloeg, was mijn moeder een heel gelovig iemand die oprecht geloofde dat zij de schuld was van mijn vaders gedrag en niet hij. Zij geloofde dat ze zich, net als Eva, van God had afgekeerd door met mijn vader te trouwen en dat ze daardoor een zondaar was, zo erg zelfs dat ze mij ervan had overtuigd dat ik geboren was in zonde. Ze was daar zo zeker van dat ze me zei dat als ik mijn eeuwige ziel wilde redden, ik tot de maagd moest bidden en mijn leven aan haar, Christus en de kerk moest wijden.’

‘Grote goedheid,’ zei Sana, ontzet over Lukes verhaal. Hoewel het nauwelijks te vergelijken was, had ze altijd gevoeld dat ze had geleden onder haar vaders vroegtijdige dood toen zij nog maar acht was. Ze vroeg zich nu zelfs af of dat een van de redenen was dat ze met Shawn was getrouwd, omdat ze in hem toen ze hem voor het eerst ontmoette vooral de vaderfiguur had gezien die ze zo had gemist. ‘Heeft het geholpen dat je je tot de kerk wendde?’

Luke stootte een kort, minachtend lachje uit. ‘Nauwelijks,’ zei hij. ‘Een van de priesters beschouwde me duidelijk als een getroebleerd kind en maakte, zelf getroebleerd, vervolgens meer dan een jaar misbruik van me.’

‘O, mijn god, nee!’ zei Sana, terwijl ze steeds meer met Luke te doen kreeg. Ze was zo ontdaan dat ze met moeite de sterke neiging kon onderdrukken om hem in haar armen te nemen, uit angst voor wat zijn reactie zou zijn. Hij zou haar gebaar verkeerd kunnen interpreteren als meer dan empathie. Hij was immers geen kind, maar een man. Daarbij had de manier waarop Luke het verhaal vertelde iets mechanisch.

‘Eerst dacht ik dat het vrij normaal gedrag was,’ zei Luke droevig, ‘want ik dacht dat ik van hem hield. Maar toen ik ouder werd, wist ik dat het fout was. Omdat ik niet wist wat ik moest doen, want de priester was erg geliefd in de parochie, vatte ik moed om het mijn moeder te vertellen.’

‘Kon ze je helpen?’ vroeg Sana, die zich bezorgd afvroeg welke kant het verhaal op zou gaan, gezien wat Luke al over zijn moeder had verteld.

‘Integendeel. Net zoals ze er helemaal naast zat met haar idee dat zij schuld had aan het geweld van mijn vader, was ze er volledig van overtuigd dat ik de priester had verleid en niet andersom, vooral toen ze me vroeg waarom het zo lang had geduurd en ik moest toegeven dat ik het prettig had gevonden, vooral in het begin. Pas de laatste jaren hebben de broeders in het klooster me laten inzien wat er werkelijk is gebeurd, en dat ik niet verantwoordelijk was voor de ongepaste relatie met de priester en niet voor de zelfmoord van mijn moeder.’

‘Here God!’ zei Sana. Door een overweldigend medelijden verdwenen haar terughoudendheid en alle vragen over zijn mechanische manier van vertellen, alsof het een uit het hoofd geleerd script was. Zonder verder na te denken sloeg ze troostend haar armen om hem heen – tenminste, tot ze voelde hoe hij verstijfde, waarna ze hem snel losliet. ‘Wat een tragisch verhaal,’ voegde ze er met diepe sympathie aan toe. Ze keek hem teder aan en wenste dat ze hem kon helpen de last te dragen waar ze dacht dat hij onder leed vanwege zijn moeder, ongeacht wat hij zei over de hulp van de broeders. Ze voelde ook een enorme woede jegens de kerk, die hem had misbruikt, waardoor ze plotseling Shawns huidige missie beter begreep.