19

vrijdag 5 december 2008

17.05 uur, New York

Jack nam vol verwachting over de dingen die komen gingen de lift naar de begane grond van het museum. Hoewel het in de lobby nog net zo druk was als eerder, merkte hij de mensen nauwelijks op. In plaats daarvan bedacht hij hoe prettig het was geweest twee van zijn beste vrienden uit een periode in zijn leven waar hij zo van genoten had terug te zien, en dan vooral met deze ongelooflijke ontwikkelingen. Jack kon zich geen andere gelegenheid herinneren waarbij hij zo graag had gewild dat de tijd voorbijvloog en dat vragen zouden worden beantwoord. Het enige vervelende aan de zaak was de voortdurende neiging van zijn twee vrienden om met elkaar in de clinch te raken. Jack had het akelige gevoel dat hij, net als in het verleden op de universiteit, opnieuw zou moeten bemiddelen in een ernstig conflict tussen de twee mannen, die beiden vast overtuigd waren van hun standpunt. Hij had nog geen idee hoe profetisch en dodelijk zijn intuïtie zou blijken te zijn.

Vanwege de kou probeerde Jack flink tempo te maken. Hij deed zijn uiterste best om zo veel mogelijk lichaamswarmte te genereren terwijl hij via 106th Street naar zijn huis reed, een pand van vier verdiepingen zonder lift dat Laurie en hij pas hadden gerenoveerd. Recht tegenover zijn huis was het speelveld dat Jack op zijn kosten opnieuw had laten aanleggen. Toen hij slippend tot stilstand kwam keek hij naar het basketbalveld waar hij voor de verlichting had gezorgd. Aan de glimmende, zwarte plassen regenwater te zien zou er die avond niet gespeeld worden.

De fiets op zijn schouder hijsend klom hij de acht treden van de stoep op en liep naar binnen. Hij keek op de wandtafel en de spiegel erboven. Er lag geen briefje op hem te wachten om hem te laten weten dat Laurie en de baby sliepen.

Jack wist niet of hij liever wel een briefje vond dan niet. Als er een briefje lag, voelde hij zich direct eenzaam. Als er geen was, dan moest hij ervoor waken dat hij zich te veel aan het kind ging hechten, waar hij zich dan weer schuldig over voelde.

‘We zijn hierboven,’ riep Laurie vanuit de keuken.

Jack voelde een lichte opluchting omdat haar stem minder gespannen klonk dan anders. Misschien was het een goede dag geweest. Hij kon het altijd aan haar stem horen als het niet goed was gegaan.

Nadat hij zijn fiets in de daarvoor gebouwde kast in de hal had gestouwd en zijn leren jasje had opgehangen, deed hij zijn schoenen uit, trok zijn slippers aan en klom de trap op. Zoals hij al had verwacht, waren Laurie en JJ in de keuken.

Oppervlakkig gezien leken ze een normaal gezin. JJ lag op zijn rug in de box, met zijn armpjes uitgestoken naar de mobile die boven hem hing. Afgezien van zijn wat uitpuilende ogen en de donkere kringen eronder, zag hij eruit als een gewone baby. Laurie stond bij het aanrecht artisjokken klaar te maken voor hun avondeten. Behalve haar bleke gezicht en de donkere kringen onder haar ogen, die bijna net zo erg waren als die van JJ, zag ze er fantastisch uit. In haar glanzende bruine haar glinsterden kastanjebruine highlights.

Toen ze Jack zag kijken zei ze: ‘JJ heeft me de kans gegeven een douche te nemen! Hij heeft vandaag een betere dag gehad dan alle voorgaande deze week en ik heb het gevoel of ik met vakantie ben geweest.’

‘Dat is fantastisch,’ zei Jack.

Laurie waste haar handen en droogde ze af aan haar schort terwijl ze op Jack af liep en haar armen om hem heen sloeg. Enige tijd omhelsden man en vrouw elkaar; het gebaar sprak boekdelen, zonder dat ze een woord zeiden. Laurie was de eerste die zich terugtrok om Jack een kus op zijn lippen te geven. Toen ging ze terug naar het aanrecht en de artisjokken.

‘Hoe was jouw dag?’ vroeg ze. ‘Hoe gaat het met je kruistocht?’

Jack dacht even na over wat hij zou zeggen. De dag was irritant en opwindend geweest. Behalve een ruzietje met Lou en Vinnie had hij geluncht met de aartsbisschop en Shawn ontmoet in het Metropolitan Museum of Art.

‘Ben je je tong verloren?’

‘Het is een drukke dag geweest,’ zei Jack, maar hij wist niet hoe hij verder moest gaan. Zijn belofte aan James om Laurie niets over het ossuarium te vertellen bracht hem in een lastig parket, want het was het enige wat hij haar wilde vertellen. Hij wilde zijn beschamende gedrag tegenover Lou en Vinnie niet opnieuw beleven, en als hij over Shawn en het museum begon, dan zou hij het over het ossuarium moeten hebben.

‘Nou, was het prettig druk of vervelend druk?’

‘Een beetje van allebei.’

Laurie steunde met haar handen op de rand van het aanrecht. ‘Dus eigenlijk wil je het liever niet over je dag hebben?’

‘Zoiets,’ zei Jack ontwijkend. Hij voelde zich in een hoek gedreven. ‘Ik heb de kruistocht eerlijk gezegd maar opgegeven.’

‘Waarom?’

‘Niemand wil kritiek horen op alternatieve geneeswijzen, tenminste niemand die er gebruik van maakt, en er zijn een heleboel mensen die dat doen. De enige manier waarop ik hun mening zou kunnen beïnvloeden is door heel veel gevallen te melden en die zal ik niet kunnen vinden. Ik weet zeker dat er honderden zaken in de ocme -dossiers zitten, maar ik kan er op geen enkele manier aan komen. Het lijkt wel of ik geen steek verder kom. Het grootste probleem is dat de kruistocht me er niet van weerhoudt om onophoudelijk te denken aan je-weet-wel-wie.’

‘Ik geloof dat ik dat wel begrijp, maar het leek zo’n goed idee toen je me er maandagavond over vertelde. Het spijt me.’

‘Hé, het is jouw schuld niet.’

‘Dat weet ik, maar toch spijt het me. Ik weet dat je afleiding nodig hebt. Die zou ik zelf ook wel kunnen gebruiken.’

Jack kreunde inwendig bij Lauries opmerking, waardoor zijn voortdurende schuld dat hij de last van JJ’s ziekte niet met haar deelde nog verder toenam. ‘Dat kan ik me heel goed voorstellen,’ zei hij. ‘Wil je dat plan van een verpleegster niet nog eens overwegen, zodat jij weer aan het werk zou kunnen gaan, misschien parttime?’

‘Absoluut niet,’ zei Laurie met volle overtuiging.

‘Oké, oké,’ herhaalde Jack, die wel aanvoelde dat het onderwerp onbespreekbaar was.

‘Heeft iemand nog iets gezegd over JJ sinds je gisteren met Bingham en Calvin hebt gesproken?’

‘Nee, niemand, behalve Bingham zelf.’

‘Dat is goed. Misschien houden ze zich aan hun woord en respecteren ze onze privacy.’

Jack liep naar de box en keek omlaag naar zijn zoontje. Hij verlangde er heel erg naar zich voorover te buigen, hem op te tillen en tegen zijn borst te drukken om zijn hartje te voelen kloppen, zijn warmte te voelen en zijn zoete geur op te snuiven, maar hij durfde niet.

Er was ook een praktische reden waarom hij aarzelde hem op te tillen
– want JJ zou dan waarschijnlijk beginnen te huilen. Jack dacht dat JJ’s uitgezaaide tumoren hem ongelooflijk veel pijn moesten doen, wat erger leek te worden als hij werd opgetild.

‘Hij is vandaag ontzettend flink geweest,’ zei Laurie, die Jack gadesloeg terwijl hij naar de baby keek. ‘Ik hoop dat dit het begin is van een nieuwe fase, want dit was een zware week.’

‘Zal ik proberen hem op te tillen?’ vroeg Jack toen hij zag dat JJ bewust naar hem glimlachte.

‘Nou...’ aarzelde Laurie. ‘Misschien kun je hem beter laten liggen nu hij zo rustig is.’

‘Dat dacht ik al,’ zei Jack, opgelucht.

Schuldig keerde hij zich van JJ af. Hij ging achter Laurie staan en masseerde haar schouders. Ze sloot haar ogen en leunde achterover tegen zijn handen.

‘Ik geef je een halfuur om daarmee op te houden,’ kreunde ze.

‘Je verdient het. Ik verbaas me continu over je geduld met JJ. En ik ben ook heel dankbaar. Ik geloof niet dat ik het zou kunnen.’

‘Jij bent in een andere positie dan ik. Jij hebt al twee kinderen verloren.’

Jack knikte. Laurie had gelijk, maar daar wilde hij niet aan denken.

‘Het is jammer dat het vandaag zo hard heeft geregend,’ zei Laurie. ‘Ik ben bang dat er vanavond dus niet gebasketbald kan worden.’

‘Dat heb je soms,’ zei Jack, terwijl zijn somberheid de kop weer opstak. Hij keek altijd erg uit naar de afleiding die de basketbalwedstrijden op vrijdagavond hem bezorgden. Om er niet te lang over na te denken richtte hij zijn gedachten op zijn nieuwe afleiding: het ossuarium en het vooruitzicht dat hij en de anderen de volgende ochtend zouden ontdekken wat erin zat. Plotseling herinnerde hij zich dat hij James had beloofd hem direct te bellen nadat hij Shawn had gezien.

Jack gaf Laurie een laatste kneepje. ‘Ik geloof dat ik even ga douchen. Hoe laat denk je dat we gaan eten, als je tenminste niet wordt afgeleid?’

‘Alsof ik iets kan plannen,’ lachte Laurie goedgehumeurd. ‘Geniet van je douche en kom dan naar beneden. Zoals gewoonlijk hangt het af van die kleine aap en van hoe lang deze amnestie duurt.’

Terwijl hij de trap op klom, voelde Jack weer diepe bewondering voor Lauries houding. Ondanks alles wat ze na de diagnose van JJ had moeten meemaken, en alles wat ze in de komende tijd nog te dragen zou krijgen, was ze nog steeds in staat het van zich af te zetten en te doen of alles normaal was. ‘Kon ik ook maar zo altruïstisch zijn,’ mompelde Jack tegen zichzelf.

Een beetje schuldbewust, alsof hij betrokken was bij een soort samenzwering, belde hij in de badkamer met zijn mobiele telefoon naar James. Hij wilde dat niet doen waar Laurie bij was, uit angst dat ze daardoor een heleboel vragen zou gaan stellen, die hij geen van alle zou kunnen beantwoorden zonder zijn belofte aan James te breken.

‘Mijn redder!’ riep James goedgehumeurd uit, nadat hij Jacks naam op het displayschermpje had gezien.

‘Is dit een goed moment om te praten?’ vroeg Jack zachtjes. ‘Sorry dat ik niet direct heb gebeld. Ik ben eerst naar huis gefietst, en daar ben ik nu.’

‘Ik was aan het bidden, maar Hij zal het wel begrijpen als ik even pauzeer, want jij bent een van mijn gebeden. Vertel me wat er gebeurd is. Wanneer gaat hij het ossuarium openmaken?’

‘Ik ben naar hem toe gegaan in het Met. Ik wilde Saturninus’ brief graag zien.’

‘Hoe zag die eruit? Leek hij echt?’

‘Heel erg,’ zei Jack, en toen zweeg hij. Hij hoorde plotseling het gehuil van JJ, dat steeds luider werd. Lichtelijk in paniek besefte hij dat Laurie snel dichterbij kwam. ‘Wacht even, James!’ Met een schuldig gevoel omdat hij aan het telefoneren was liep hij naar de deur en trok hem open, net toen Laurie eraan kwam met het ongelukkige kindje. JJ brulde en zijn gezichtje was knalrood.

Op Lauries gezicht was een lichte wanhoop te zien. ‘De plannen zijn veranderd,’ zei ze, de baby wiegend. ‘Ik denk dat we maar weer eten moeten gaan halen. Je moet even naar Columbus Avenue rennen na je douche.’

Jack knikte en kon zien dat ze vragend naar de mobiele telefoon in zijn hand keek. Hij hield hem omhoog. ‘Ik moest snel even iemand bellen over de plannen voor morgen.’

‘Dat zie ik,’ zei Laurie. ‘In de badkamer?’

‘Net toen ik wilde gaan douchen dacht ik er opeens aan dat ik al eerder had moeten bellen.’

‘Hoe dan ook,’ zei Laurie, ‘JJ en ik gaan even liggen.’ En ze liep door.

‘Ik kom zodra ik klaar ben met douchen,’ riep Jack haar na.

Jack sloot de deur, zich afvragend of hij nog meer uitleg zou moeten geven. Toen hij weer aan de telefoon kwam, verontschuldigde hij zich tegenover James.

‘Niet nodig,’ zei James. ‘Ik kijk er alleen van op dat ik ben gereduceerd tot een “iemand”.’

‘Sorry dat het zo onpersoonlijk klonk. Ik zal het de volgende keer dat ik je zie wel uitleggen.’

‘Dat klonk als een heel jonge baby.’

‘Vier maanden.’

‘Dat heb je me niet verteld. Gefeliciteerd.’

‘Dank je. Nou, om weer terug te komen op Shawn en de brief. Zoals ik al zei: hij zag er echt uit, omdat hij heel oud leek, met zulke donkere randen dat ze bijna verbrand leken. Natuurlijk kon ik er niets van lezen, want hij is geschreven in het Grieks.’

‘Dat had ik ook niet verwacht,’ zei James. ‘Was hij blij dat je toestemming voor hen hebt gekregen om het lab te gebruiken in het dna -gebouw?’

‘Dolblij.’

‘Wanneer beginnen ze?’

‘Morgen. Eigenlijk verbaast het me dat hij geen contact met je heeft opgenomen. Hij vertelde me dat hij langs de residentie zou rijden om het ossuarium op te halen, waarna we elkaar even voor acht uur bij het dna -gebouw zouden ontmoeten.’

‘Typisch Shawn,’ zei James. ‘Rekening houden met anderen is nooit zijn sterkste kant geweest. Ik zal hem bellen zodra wij hebben opgehangen.’

‘Hij is ontzettend opgewonden over deze ontdekking. Hij ziet het als zijn weg naar eer en glorie en als het verdiende loon voor de kerk. Volgens mij heeft hij sterk het gevoel dat als de kerk het fout heeft in relatie tot de maagd Maria, ze het ook fout kan hebben op andere gebieden.’

‘Daar ben ik het mee eens, maar ik heb ook vertrouwen in zijn sterk ontwikkelde gevoel voor ethiek, ondanks zijn moraal. Hij en ik hebben onder andere eindeloos gediscussieerd over seks, die hij ziet als een gave aan de mensheid in ruil voor de last van het vooruitzicht van onze dood. Hij is van mening dat je van seks moet genieten, en hij is kwaad op de kerk omdat die alle aspecten van seks interpreteert als een zonde, behalve als het om voortplanting gaat. Hij kan op elk gebied goed en kwaad van elkaar scheiden, en daarom heb ik er vertrouwen in dat hij zal beseffen dat hij niet kan bewijzen dat de botten in het ossuarium van de maagd Maria zijn. Saturninus’ brief is heel suggestief, maar zoals we al hebben besproken: het berust allemaal op Simon de Magiër. Heeft Simon Saturninus de waarheid verteld? Niemand weet het, en niemand kan het achterhalen.’

‘Hoe zit het dan met het evangelie van Simon dat Shawn in het ossuarium denkt te vinden?’

‘Wat is daarmee?’ vroeg James aarzelend.

‘Wat nou als hij het over dit specifieke onderwerp heeft?’

‘Daar heb ik helemaal niet aan gedacht,’ bekende James. ‘Ik neem aan dat dat een mogelijkheid is. Dat zou de zaak wel gecompliceerd maken.’ Even bleef het stil. ‘Jij wordt geacht mij te helpen, niet andersom,’ voegde hij er met een nerveus lachje aan toe.

‘Sorry,’ zei Jack. ‘Maar denk eens na. Saturninus zei er iets over dat Simon teleurgesteld was dat de botten zelf hem niet de helende krachten gaven. Dat betekent dat Simon ervan overtuigd was dat de relieken echt waren.’

‘Oké, zo is het wel genoeg!’ smeekte James. ‘Je maakt me alleen nog maar onzekerder over wat ik ervan moet denken. Zelfs als het waar is wat je zegt, dan zijn het nog altijd geruchten.’

‘Je klampt je vast aan een detail als je zoiets zegt. Het ossuarium zal morgen worden geopend. Laten we maar afwachten en kijken wat erin zit. Misschien zijn het wel koeienbotten en een brief vol pure, hoogdravende verzinsels.’

‘Je hebt gelijk,’ zei James. ‘Mijn bezorgdheid laat me het ergste vrezen.’

‘Ik heb Shawn gevraagd of hij er bezwaar tegen heeft als ik erbij ben, en hij zei dat ik welkom was. Ik heb ook gevraagd of hij gebruik zou willen maken van de nieuwe afdeling Antropologie van het ocme , en hij zei ja, mits niemand de identiteit van de persoon in kwestie te horen krijgt.’

‘Betekent dat dat het mogelijk is om uit te zoeken of de botten menselijk zijn en van welk geslacht?’

‘Als een antropoloog ernaar kijkt, zonder meer.’

‘Wil je me zo snel mogelijk bellen?’

‘Natuurlijk! En ik hoop dat ik je kan geruststellen.’

‘O, God sta ons bij! Ik zal bidden dat dat het geval zal zijn.’

Nadat ze afscheid hadden genomen, hing Jack op. Hij opende de deur van de badkamer. JJ huilde nog steeds, nog doordringender dan eerder. Het zou weer een afhaalmaaltijd en een moeilijke avond worden.