22

zaterdag 6 december 2008

10.40 uur, New York

Slechts iets meer dan tien minuten na het telefoongesprek met James arriveerde Alex Jaszek, de antropoloog. Tijdens die korte periode bleven Shawn en Sana elkaar minder vleiende dingen toefluisteren. Ondanks de eerdere blijdschap over hun ontdekking, begonnen ze te ruziën over de plannen voor die avond.

Alex zag er met zijn dunne baard en jeugdige gezicht jong uit voor een ervaren wetenschapper. Hij was gebouwd als de spreekwoordelijke rugbyspeler van de middelbare school, met brede schouders en een smal middel. Hij droeg een kaki broek en een ouderwets flanellen hemd.

‘Zag het er zo uit toen jullie het deksel eraf tilden?’ vroeg Alex, in het ossuarium turend.

‘Ongeveer wel,’ zei Jack. Hij keek er ook in. ‘De drie rollen zaten er ook in. Shawn heeft ze er voorzichtig uit getild. Misschien is het dijbeen een heel klein beetje verschoven, maar we hebben een heleboel foto’s genomen.’

‘Het lijkt een compleet skelet te zijn.’

‘Dat dacht ik ook.’

‘Je had de botten er wel uit kunnen tillen,’ zei Alex. ‘De positie zal ons niets vertellen, omdat dit, zoals je vast wel weet, een herbegrafenis was. Als er ossuaria werden gebruikt, lieten ze het lichaam eerst vergaan. Daarna werden de botten verzameld en zonder een bepaalde ordening in het ossuarium gelegd. Laten we dus maar beginnen met ze er een voor een uit te halen en ze op de tafel te leggen in de normale anatomische positie.’ Sana kwam bij hen staan om de tafel en Jack stelde hen aan elkaar voor. Sana schudde met veel vertoon Alex’ hand, terwijl ze hem bedankte dat hij een deel van zijn zaterdag opofferde om hen te laten profiteren van zijn buitengewone expertise.

Jack kon merken dat Sana’s gedienstigheid bedoeld was om Shawn te ergeren, en dat leek te werken. Dus terwijl Sana Alex hielp in de kleedruimte, boog Jack zich naar voren en vroeg zachtjes: ‘Gaat de afspraak vanavond door of moeten we een ander tijdstip prikken?’

‘Natuurlijk, wat dacht je dan?’ snauwde Shawn. ‘Ik snap niet wat haar soms bezielt. Maar ze kan er maar beter mee ophouden.’

Jack was wel zo verstandig om hier niet op te reageren, maar pakte een bot uit het ossuarium en probeerde te bedenken wat het was.

Nadat ze uit de kleedruimte waren gekomen ging Sana nog zo’n vijf minuten door tegen Alex, die zich duidelijk gevleid voelde door haar aandacht. Maar toen ze zagen dat Jack en Shawn er moeite mee hadden te bepalen waar de botten anatomisch thuishoorden, kwamen Sana en Alex helpen. Na een paar minuten deed Alex het verder alleen, terwijl hij ondertussen commentaar gaf op elk bot dat hij uit het ossuarium haalde en aan het steeds groter wordende skelet toevoegde. Na een halfuur was het klaar.

Voor Sana waren de schedel en de onderkaak het interessantst, omdat er nog een paar gebitselementen op hun plaats stonden. Shawn daarentegen was vooral geïnteresseerd in de botten van het bekken. Terwijl hij elk fragment beetpakte had Alex zijdelings opgemerkt dat deze vrouw kinderen had gehad, waarschijnlijk zelfs meerdere.

‘Dit is een opvallend compleet skelet,’ zei Alex, terwijl hij het in zijn totaliteit bestudeerde en de positie van een paar kleine botten aanpaste. ‘Zelfs de vingerkootjes van beide handen zijn allemaal aanwezig. Niet te geloven. In de ossuariums die ik heb mogen onderzoeken was dat nooit het geval. Degene die dit heeft gedaan had heel veel respect voor de overledene.’

‘Zei je nou dat het een vrouw was?’ vroeg Shawn opgewonden. ‘Weet je zeker dat dit het skelet is van een vrouw?’

‘Absoluut! Kijk eens naar de bovenranden van de oogkassen.’ Hij wees naar de schedel. ‘En naar de fijne armbeenderen en de pijpbeenderen van de benen. En als ik de botten van het bekken samenvoeg’ – Alex pakte de botten op en hield ze tegen elkaar, zoals bij leven het geval zou zijn geweest – ‘moet je eens kijken naar de bekkenmaat! Het is beslist vrouwelijk. Zonder twijfel!’

‘Vooral omdat je zei dat ze meerdere kinderen had gehad,’ zei Shawn met een zelfvoldaan gegrinnik.

‘Daar ben ik niet honderd procent zeker over,’ zei Alex.

Shawns glimlach verflauwde enigszins. ‘Waarom niet?’

‘Dit zijn heel prominente pre-auriculaire sulci ,’ zei Jack, terwijl hij een darmbeen pakte en het aan Alex liet zien. ‘Ik heb nog nooit grotere gezien.’

‘Wat zijn sulci?’ vroeg Shawn.

Jack wees op de gegroefde delen aan de rand van het bot. ‘De sulci verschijnen na het baren. Dit zijn misschien wel de diepste die ik ooit heb gezien. Ik zou zeggen dat ze wel tien kinderen moet hebben gehad.’

Alex hief zijn vinger op en schudde hem ontkennend. ‘De diepte van de sulci op het darmbeen en de punten op de schaambeenderen bij de schaambeenverbinding zijn niet altijd in overeenstemming met het aantal kinderen dat een vrouw heeft gebaard.’

‘Maar meestal wel,’ hield Jack vol.

‘Oké,’ zei Alex. ‘Meestal wel, dat geef ik toe.’

‘Dus de sulci en de punten van deze vrouw duiden er heel sterk op dat ze meerdere kinderen heeft gehad. Ze bewijzen het niet, maar ze duiden er heel sterk op. Kun je het daarmee eens zijn?’

‘Jawel. Maar ik zou ook kunnen zeggen dat het niet zo is. Hebben jullie enig idee van de identiteit van de persoon en hoeveel kinderen ze inderdaad heeft gehad? Staat er een naam of een datum op het ossuarium? En hoe zit het met de rollen? Wordt daarin iets gezegd over kinderen?’

Even bleef iedereen doodstil staan. Behalve het geluid van een koelkastcompressor op de achtergrond was het doodstil. Omdat hij plotseling een gespannen sfeer voelde, voegde Alex eraan toe: ‘Heb ik iets verkeerds gezegd?’

‘Helemaal niet,’ zei Shawn haastig. ‘We zijn niet zeker van de identiteit van het skelet, maar er staat een datum op het deksel van het ossuarium. Het is 62 na Christus, alleen weten we niet of dat haar overlijdensdatum of de datum van de herbegrafenis is. We hopen dat de rollen enig licht zullen werpen op haar identiteit, maar we hebben ze nog niet uitgerold en dus ook nog niet gelezen.’

‘Hoe zit het met de leeftijd van de vrouw?’ vroeg Sana. ‘Kun je daar iets over zeggen?’

‘Alleen maar globaal,’ zei Alex. ‘Helaas zijn botten niet als bomen, waar je de ringen kunt tellen. Bij leven wordt het bot zelfs voortdurend vervangen, waardoor we met koolstof heel nauwkeurig kunnen dateren. Je zou kunnen overwegen om zoiets te doen met deze botten om de datum op het ossuarium te controleren. Het monster dat je daarvoor nodig hebt is met de nieuwste technieken heel erg klein.’

‘We zullen het overwegen,’ zei Shawn.

‘Als je haar leeftijd zou moeten schatten, wat zou je dan zeggen?’ vroeg Sana.

‘Ik zou zeggen boven de vijftig, om aan de veilige kant te blijven. Als ik er een slag naar zou moeten slaan, dan zou ik zeggen tachtig. Mijn gevoel zegt me dat dit een oud iemand is, gezien de mate van artritis in de vingerbotten en de voeten. Wat zeg jij ervan, Jack?’

‘Ik denk dat je volkomen gelijk hebt. Het enige wat me verder nog is opgevallen, is een lichte vorm van tuberculose op een paar van de ruggenwervels, maar verder was ze in heel goede conditie.’

‘Opvallend goed, inderdaad,’ stemde Alex in.

‘Ik ben dolenthousiast,’ zei Sana. ‘De was moet perfect gewerkt hebben. Ik had er een hard hoofd in dat ik dna zou kunnen vinden, maar nu kan dat wel. Met de gebitselementen die nog op hun plek staan, en het feit dat de botten zo droog zijn, moet er wel wat mitochondriaal dna zijn.’

‘Maak je niet te veel illusies,’ waarschuwde Shawn.

‘Waarom wil je dna vinden?’ vroeg Alex. ‘Heb je iets bijzonders in gedachten?’

Sana haalde alleen maar haar schouders op. ‘Ik denk dat het interessant en een uitdaging zal zijn om uit te zoeken waar ze vandaan kwam, genealogisch gezien. Het ossuarium is in Rome gevonden, maar dat betekent niet dat ze uit Rome, of ook maar uit Italië kwam. In de eerste eeuw na Christus was er een heleboel migratie vanwege de Pax Romana. En een vrouw uit de eerste eeuw zal een interessante toevoeging zijn aan de internationale mitochondriale databank.’

‘Hoe ga je dat doen?’ vroeg Alex. ‘Welke procedure ga je volgen?’

‘Eerst probeer ik een gebitselement als bron,’ zei Sana. ‘Als dat niet werkt, gebruik ik beenmerg. In beide gevallen is het geen ingewikkeld proces. De buitenkant van de tand zal heel goed schoongemaakt moeten worden om dna -contaminatie te voorkomen. Dan boor ik in de kroon van de tand, haal het droge materiaal uit de pulpaholte, suspendeer het met reinigingsmiddel om de cellen open te breken, behandel het met protease om de proteïnen te elimineren, en extraheer dan het dna . Zodra ik het dna opgelost heb, vermenigvuldig ik het met een pcr , kwantificeer en sequence ik het. Zo simpel is het.’

‘Hoeveel tijd heb je daarvoor nodig?’ vroeg Alex. ‘Ik zou geïnteresseerd zijn in een follow-up, als je het niet erg vindt.’

Sana wierp een blik op Shawn, die bijna onmerkbaar knikte. ‘Het hangt ten dele af van die eerste stap, of er intact mitochondriaal dna beschikbaar is. Als dat zo is, heb ik het binnen een paar dagen tot maximaal een week. Sommige stappen werken het best als ze een nacht lang kunnen percoleren.’

‘Oké,’ zei Alex, terwijl hij opstond en Sana een klopje op haar rug gaf. ‘Bedankt dat ik mee mocht doen. Het is een fantastische ochtend geweest.’ Toen hij in de richting van de kleedruimte liep om de beschermende kleding uit te trekken, viel zijn oog toevallig op de drie oude rollen. Hij bleef staan en keek om naar Shawn. ‘Ik was zo verdiept in dit skelet dat ik vergeten ben te vragen naar de rollen. Wat ga je daarmee doen?’

‘Ik ga ze lezen,’ zei Shawn, die enigszins jaloers was op Alex’ kameraadschappelijke houding tegenover zijn vrouw. ‘Maar eerst moet ik ze uitrollen, wat een enorme klus zal worden. Ze zijn kurkdroog en heel teer.’

‘Zijn ze gemaakt van papyrus?’ vroeg Alex. Hij boog zich voorover en bekeek ze nauwkeurig. Hij durfde ze niet aan te raken.

‘Het is papyrus, ja,’ zei Shawn.

‘Denk je dat je ze makkelijk kunt uitrollen?’

‘Was dat maar waar,’ zei Shawn. ‘Het zal een moeilijk proces worden, dat millimeter voor millimeter moet worden uitgevoerd. Ze kunnen in duizenden piepkleine stukjes uiteenvallen, en daarbij moeten we ook nog voorzichtig zijn.’

Iedereen lachte, zelfs Shawn.

‘Wat een aardige vent,’ zei Sana nadat Alex was vertrokken, en ze voegde er inwendig aan toe: vergeleken met mijn echtgenoot .

‘O, heb je dat gemerkt?’ zei Shawn spottend, en hij voegde er in stilte aan toe: Ik weet precies wat je aan het doen bent, en ik zal me er niets van aantrekken – ik word niet jaloers. Het is de moeite niet waard om er nijdig over te worden, en ik zal je die voldoening niet geven .

‘Oké, mensen!’ riep Jack, die in zijn handen klapte om de aandacht te krijgen. ‘Laten we aan het werk gaan. Laten we bedenken wat er gedaan moet worden, zodat jullie kunnen beginnen. Ik word gek van nieuwsgierigheid of jullie een positieve identificatie van deze botten kunnen krijgen. Maar luister eens: als jullie met elkaar blijven ruziën, dan ben ik weg en kun je me schrappen van je gastenlijstje, en als ik daar niet op sta dan zal James ook ontbreken, en dat betekent: geen feestje!’

Even keken Shawn en Sana elkaar woedend aan. Na een tijdje gooide Sana haar hoofd achterover en lachte: ‘God, wat zijn we toch een stelletje kinderen.’

‘Spreek voor jezelf!’ beet Shawn haar toe. Hij hield niet van de nieuwe Sana.

‘Dat doe ik. Ik denk dat we te veel op elkaar beginnen te lijken, zoals een hond en zijn baas.’

Nu was het Shawns beurt om te lachen. ‘O, en wie is dan de hond?’

‘Dat is makkelijk, gezien de manier waarop jij de laatste tijd blaft,’ plaagde Sana, nog altijd glimlachend. Ze draaide zich om naar Jack. ‘Hij weet wel beter dan mensen uit te nodigen voor het eten zonder het eerst met mij te overleggen. Daar hebben we het niet één keer, maar tientallen keren over gehad.’

‘Jij moet altijd het laatste woord hebben,’ pruttelde Shawn.

Jack ging tussen man en vrouw in staan en maakte een gebaar alsof hij een time-out vroeg bij een spelletje basketbal. ‘Stop!’ zei hij. ‘Hou ermee op elkaar zo te jennen. Jullie gedragen je belachelijk! Hou je kop en laten we aan het werk gaan.’

‘Ik ga naar de bouwmarkt,’ zei Shawn abrupt. ‘Jack, kun jij me helpen?’

‘Misschien heb ik een tang nodig,’ zei Sana. ‘Ik zal even kijken of ik een van de hoektanden er makkelijk uit kan krijgen.’ Ze pakte de schedel en trok aan de rechterhoektand, die opmerkelijk goed geconserveerd was. De tand kwam er zonder veel kracht met een lichte plop uit. ‘Dat was makkelijk. Nee, ik heb geen tang nodig.’

‘Wat heb je nodig van de bouwmarkt?’ vroeg Jack.

‘Een stel glasplaten,’ zei Shawn. ‘En een klein sonisch vernevelapparaat dat ik kan instellen om een minuscuul pufje waterdamp te richten op de plek die ik wil. Ik heb al verschillende pincetten zoals die door filatelisten worden gebruikt in mijn rugzak. Het uitrollen zal niet makkelijk zijn. De papyrus zal uit elkaar vallen, dus ik moet hem direct beschermen onder glas. Zoals ik al tegen Alex zei, bestaat de kans dat alles in kleine stukjes uiteenvalt, die ik dan weer aan elkaar moet leggen als een puzzel. Ik weet niet wat ik kan verwachten, om je de waarheid te zeggen.’

‘Terwijl jullie naar de bouwmarkt zijn, ga ik het laboratorium in om te beginnen met mijn aandeel in het project,’ zei Sana, de hoektand omhooghoudend. ‘Hoe sneller ik hem in een ultrasoon apparaat krijg, des te sneller ik hem kan decapiteren om in de pulpa te komen.’

‘Hoe staat het met vanavond?’ vroeg Jack. ‘Zijn jullie van plan je te gedragen? Gaat het etentje nog door of niet?’

‘Natuurlijk wel,’ zei Sana. ‘Ik hoop dat je je niet ongemakkelijk of onwelkom voelt door ons stekelige gedoe. We beloven dat we ons zullen gedragen. Ik hou er alleen niet van dat Shawn mensen uitnodigt zonder het eerst met mij te bespreken. Het is niet dat ik dat niet leuk vind, want dat is wel zo. Ik hou zelfs erg van koken en krijg er maar zelden de kans voor, dus ik zal het vanavond heel leuk vinden. Zodra ik het materiaal uit de pulpa in de incubator heb om vannacht te drogen, ga ik naar de winkel en ik zal met veel plezier iets klaarmaken waar jullie twee en James hopelijk van zullen genieten. Het zal leuk worden, als Shawn en James zich tenminste gedragen.’

‘Oké. Dan is het goed,’ zei Jack. ‘Maar ik moet eerst mijn vrouw vragen of ze het niet erg vindt. We hebben pas een baby gekregen en zij neemt het leeuwendeel van de verzorging voor haar rekening.’

‘Een baby, wat leuk,’ zei Sana zonder enthousiasme. En ze nodigde moeder en baby ook niet uit. ‘Ze zal je toch zeker een avond met studievrienden niet misgunnen?’

‘Het ligt gecompliceerder dan je denkt,’ zei Jack, zonder verder in detail te treden.

‘Nou, we snappen het wel als je niet kunt komen,’ zei Shawn. ‘Maar we hopen dat het doorgaat. Wat we hebben gevonden in het ossuarium is ongelooflijk en ik verheug me er al op het Zijne Excellentie James onder de neus te wrijven.’

‘Alsjeblieft, loop niet te hard van stapel,’ zei Jack. ‘Hij is zich wild geschrokken van het hele gebeuren en de mogelijke gevolgen.’

‘Dat moet ook,’ zei Shawn.

‘Ik zou er maar niet zo luchtig over doen,’ waarschuwde Jack. ‘James is getrouwd met de kerk. En hij is ontzaglijk loyaal.’

Nadat ze hun missie naar de bouwmarkt hadden volbracht en ze de loodzware glaspanelen in de kofferbak van een taxi hadden gelegd, probeerde Jack opnieuw Shawn zover te krijgen dat hij James een beetje met rust liet. Hij herinnerde hem eraan dat hij nog een lange weg te gaan had voor hij kon bewijzen dat hij de botten van de maagd Maria had ontdekt.

‘Ik heb het nog niet bewezen,’ stemde Shawn in, ‘maar wel bijna, denk je ook niet, kerel?’

‘Nee, dat denk ik niet,’ antwoordde Jack.

‘Bekijk het dan eens van een andere kant. Stel dat ik het hele verhaal tot nu toe, over Saturninus’ brief, samen met het feit dat het ossuarium precies daar was waar hij zei dat hij het had neergelegd, en dat het bijna tweeduizend jaar niet was aangeraakt – stel dat ik het verhaal, de brief, en het ossuarium mee zou nemen naar Las Vegas en aan de bookmakers vroeg of ik de maagd Maria in de kist had. Wat zou de inzet zijn die ze me zouden geven, denk je?’

‘Hou op!’ riep Jack uit. ‘Dit zijn allemaal belachelijke vermoedens.’

‘Ha, dus zo hangt de vlag erbij!’ zei Shawn plotseling. ‘Jij staat aan James’ kant, zoals je ook altijd deed op de universiteit. Sommige dingen veranderen nooit.’

‘Ik sta aan niemands kant. Ik sta aan mijn eigen kant, precies in het midden, en ik probeer zoals altijd de vrede tussen jullie twee stijfkoppen te bewaren.’

‘James was de stijfkop, ik niet.’

‘Neem me niet kwalijk. Je hebt gelijk. Jij was het leeghoofd.’

‘En jij was de klootzak. Ik weet het nog goed,’ zei Shawn. ‘En als de klootzak stond je bijna altijd aan de kant van de stijfkop, net als vanavond natuurlijk. Ik waarschuw je dat ik vanavond mijn gram zal proberen te halen. Bij al onze discussies in die jaren kwamen we altijd op een punt waar James zijn troefkaart inzette: het geloof! Hoe kun je daarover twisten? Nou, vanavond gaan we een paar van die discussies overdoen, maar deze keer heb ik de feiten aan mijn kant. Het zal heel onderhoudend worden. Dat beloof ik je.’

De taxi stopte voor het dna -gebouw en de chauffeur vroeg aan de bewaking bij het laadplatform om een karretje. Jack en Shawn arriveerden bijna tegelijkertijd en begonnen het glas uit te laden en op het karretje te stapelen. Jack klopte, enigszins buiten adem, op de bovenkant van het laatste stuk. ‘Glas lijkt niet zoveel voor te stellen als je erdoor kijkt, maar eigenlijk is het verdomd zwaar spul.’ Shawn knikte terwijl hij met de rug van zijn hand over zijn bezwete voorhoofd veegde.

‘Gaat het lukken om dit boven allemaal uit te laden?’ vroeg Jack, met zijn hand nog op het glas.

‘Geen probleem,’ zei Shawn vol zelfvertrouwen. ‘Miss Flirt moet maar even helpen.’

‘Ik zou me niet druk maken over Alex,’ zei Jack. ‘Het is gewoon een heel vriendelijke, open vent. Hij vindt iedereen aardig en iedereen vindt hem aardig.’

‘Ik heb geen probleem met Alex. Mijn probleem is dat Sana zo anders lijkt te worden. Begrijp je wat ik bedoel? Neem nou haar haar. Het was prachtig lang en ik zei dat ze het niet mocht afknippen, en dus liet ze het afknippen. Ik vraag haar kleine dingen in huis te doen, zoals mijn overhemden strijken, en zij zegt dat ze net zo hard werkt als ik. Ik zeg dan dat ik sneeuwruim en het vuilnis buitenzet. En weet je wat ze toen zei?’

‘Ik heb geen idee,’ zei Jack, terwijl hij hoopte dat zijn toon aangaf dat het hem geen barst kon schelen.

‘Ze zegt dat ze wel wil ruilen. Als ik strijk, zal zij het vuilnis doen en sneeuwruimen. Kun je je dat voorstellen?’

‘Vervelend,’ zei Jack vaag, want hij weigerde in een discussie over huwelijkszaken te worden betrokken.

‘Waar woon je ook alweer?’ vroeg hij.

‘Forty Morton Street. Weet je nog hoe je er moet komen?’

‘Zo’n beetje,’ gaf Jack toe. Hij pakte een notitieblokje en schreef het adres op. ‘Oké. Tenzij mijn vrouw andere plannen heeft, zal ik er om zeven uur zijn,’ zei hij. ‘En hoe zit het met morgen? Zijn jullie van plan om te werken? Als dat zo is en als je er geen bezwaar tegen hebt, zou ik graag even langskomen om te zien hoe het gaat.’

‘Ik zal het je nog laten weten. Sana wil misschien wel uitslapen. Wat mij betreft, ik ben te opgewonden, dus ik zal hier zijn. Zodra ik kan moet ik weten wat Simon de Magiër te vertellen heeft en of hij zijn slechte naam kan goedmaken. Ik heb me altijd afgevraagd of hij alleen maar een zondebok was. De kerk was in de eerste eeuw zo’n zootje dat ze iemand nodig hadden om de schuld in de schoenen te schuiven, en toen was daar die arme Simon de Magiër met zijn wens een betere heler te zijn, en natuurlijk zijn maatjes de gnostici.’

‘Weet je zeker dat je het redt met dat glas?’ vroeg Jack weer, terwijl hij al wegliep. Hij wilde naar huis om te zien of hij die avond weg kon, hopend dat hij Laurie er misschien toe kon overhalen even het huis uit te gaan. Hij wist dat het onwaarschijnlijk was, maar hij zou het toch proberen.

‘Sana en ik redden het samen wel,’ zei Shawn, en hij zwaaide. ‘Tot vanavond.’

‘Ik hoop het,’ zei Jack met opgestoken duim. Nerveus en tamelijk schuldbewust omdat het al iets over twaalven was, holde Jack terug naar het ocme -gebouw op 30th Street en 1st Avenue. Hij weerstond de neiging om naar zijn werkkamer te gaan en pakte in plaats daarvan zijn fiets, zwaaide naar de bewaking en reed richting huis.

Zodra hij eenmaal op zijn fiets zat voelde hij zich beter, in de wetenschap dat hij over dertig minuten thuis zou zijn, waar hij de kans zou krijgen zijn schuldgevoel wat te verlichten, als hij Laurie tenminste het huis uit zou kunnen krijgen. Natuurlijk, als JJ een slechte dag had, zou dat waarschijnlijk niet gebeuren, omdat Laurie bezwaar zou hebben het arme kind achter te laten in de relatief incapabele handen van Jack. Want naast alle emotionele kanten was Jack geen natuurtalent met zieke kinderen, zoals zijn coschappen op pediatrie in zijn derde jaar ruimschoots hadden aangetoond.

Jacks humeur werd steeds beter, want het weer was bijna perfect, met een kristalheldere, saffierblauwe hemel en een temperatuur die zacht te noemen was voor New York in december. Er hing ook een feestelijke stemming in de lucht, omdat het druk in de stad was met mensen die al vroeg hun kerstinkopen deden om de hordes voor te zijn.

Jacks route voerde hem langs de dierentuin in Central Park, die uitpuilde van de kinderen en ouders. Hij voelde plotseling een brok in zijn keel toen hij zich afvroeg of hij ooit de kans zou krijgen een dergelijk uitstapje te maken met JJ. Even verderop, bij een mooie speelplaats met een glijbaan van gepolijst graniet, bleef Jack staan om naar de kraaiende, gillende en lachende kinderen te kijken. Hun pret was aanstekelijk en bracht bijna een glimlach op Jacks gezicht toen hij terugdacht aan zijn eigen uitgelaten jeugd. Maar even later werden zijn gedachten weer beheerst door JJ’s neuroblastomen en de vraag wie het zou gaan winnen: de raadselachtige macht van JJ’s lichaam om zichzelf te helen met behulp van moderne geneesmiddelen, als daarmee weer gestart kon worden, of de even raadselachtige macht van de door dna gedreven neuroblastoomcellen: een klassieke botsing tussen goed en kwaad.

Jack sprong weer op zijn fiets en trapte woest door om zijn hoofd leeg te maken. Gelukkig belandde hij, vanwege het lenteachtige weer, al snel in een hele meute andere fietsers, hardlopers, in-line schaatsers, rolschaatsers en wandelaars, zodat hij nergens anders meer aan kon denken om te voorkomen dat hij tegen iemand aan reed.

Jack verliet het park bij 106th Street. In de verte kon hij zijn huis al zien, dat schril afstak bij de rest, omdat het als enige helemaal gerenoveerd was. Toen ving hij een glimp op van iets wat hij liever niet had gezien: zijn buren die bezig waren met een warming-up op het basketbalveld. Niet in staat er weerstand aan te bieden reed Jack de stoep op en kwam slippend tot stilstand bij het gaas.

Vrijwel direct slenterde een van de spelers op hem af. Zijn naam was Warren Wilson, en hij was zonder meer de beste speler. In de loop van de jaren dat Jack in de stad en de buurt woonde waren ze de beste vrienden geworden.

‘Hé, man, kom je ook? Ik kan er nog wel iemand bij gebruiken.’

‘Dat zou ik wel willen,’ zei Jack, ‘maar Laurie zit al de hele tijd thuis vast met JJ en ik moet haar aflossen. Snap je?’

‘Ja, ik snap het. Tot later dan.’

Worstelend met zijn geweten zag Jack Warren teruglopen naar de groep. Aarzelend keerde hij zijn fiets en stak de straat over. Daarna hees hij de fiets op zijn schouder om hem de trap op te tillen.

Nadat hij de deur had geopend, stak Jack zijn hoofd naar binnen en luisterde. Geen gehuil. Hij droeg de fiets naar binnen, zette hem op zijn plek en begon de trap op te lopen.

Onderweg naar boven hoorde hij veelzeggende geluiden vanuit de keuken. Tegen de tijd dat hij daar was veronderstelde hij de baby in de box en Laurie bij het aanrecht te zien, net als de vorige avond. ‘Hallo, liefje!’ riep hij in de richting van Laurie, die hij uit zijn ooghoek zag, terwijl hij ondertussen naar de box liep om een blik op JJ te werpen. Maar tot zijn stomme verbazing was JJ nergens te zien.

‘Waar is onze zoon?’ vroeg hij een beetje bezorgd, omdat de situatie zo uniek was.

‘Ons kleine mannetje slaapt nog,’ vertelde Laurie vrolijk. ‘En omdat ik vannacht redelijk heb geslapen, dacht ik maar vast aan het eten te beginnen. Het is tamelijk chic.’

Wat een luxe , dacht Jack, maar hij zei het niet hardop. Hij liep recht op haar af, sloeg zijn handen van achteren om haar middel en duwde haar met kracht de keuken uit, de kleine hal door en de woonkamer in. Hij liet haar op een van de met een felgeel en lichtgroen geruite stof beklede loveseats plaatsnemen en ging op de stoel tegenover haar zitten.

‘Ik moet iets vertellen,’ zei hij met een gezaghebbende stem.

‘Oké,’ zei Laurie, met een scheef oog naar Jack kijkend. De situatie was een beetje ongewoon, en ze wist niet of ze zich nou wel of geen zorgen moest maken. Ze kon Jacks emoties niet peilen, hoewel ze wel merkte dat hij niet helemaal zichzelf was. ‘Is alles goed op het instituut?’

Jack aarzelde even, niet wetend waar te beginnen. Hij had er nog niet over nagedacht wat hij wilde zeggen. Helaas voor Laurie, want bij elke minuut stilte van Jacks kant werd haar ongerustheid over wat hij probeerde te zeggen alleen maar groter.

‘Ik moet je iets vragen,’ zei Jack. ‘Iets waardoor ik me heel schuldig voel.’

Laurie haalde diep adem en kreeg opeens ijskoude handen. ‘Wacht!’ riep ze een tikje wanhopig uit, terwijl haar in een flits het vreemde telefoongesprek in de badkamer van de vorige avond te binnen schoot. ‘Als je me wilt vertellen dat je een verhouding hebt, dan wil ik dat niet horen. Dat kan ik er niet bij hebben! Ik heb nu zoveel op mijn bord dat ik het net aankan, en soms weet ik niet eens of ik het allemaal wel red.’ De woorden kwamen er geëmotioneerd uit terwijl Laurie vocht tegen haar tranen. Snel stond Jack op en ging naast haar zitten. Hij sloeg zijn arm om haar schouders.

‘Ik heb absoluut geen verhouding,’ zei hij, ontzet bij het idee. ‘Wat ik je wilde vragen was of je het erg zou vinden dat ik vanavond uit eten ga met twee studievrienden. De ene heb je weleens ontmoet, Shawn Daughtry.’

‘De archeoloog?’ vroeg Laurie opgelucht, met tranen in haar ogen. ‘De archeoloog met die aanhankelijke vrouw?’

‘Precies,’ zei Jack. Stomverbaasd door Lauries idee dat hij misschien wel een verhouding had moest hij denken aan de belofte die hij James had gedaan. Hij had gezworen niets te zeggen over de kans dat ze de botten van de maagd Maria zouden vinden, maar niets over het ossuarium zelf. Er was geen probleem geweest om Alex Jaszek te vertellen over het bestaan van de kist. Jack wilde iets betekenisvols met Laurie delen om haar angst helemaal weg te nemen.

‘Gisteravond heb ik je verteld dat ik stopte met mijn kruistocht tegen alternatieve geneeswijzen, hoewel ik dringend afleiding nodig heb. Nou, het mooie is dat zo’n afleiding me letterlijk in de schoot is geworpen.’

‘Prachtig,’ zei Laurie, die nog een beetje moest bijkomen. ‘Ik ben blij dat te horen. Wat is het?’

Jack vertelde haar het verhaal over het ossuarium vanaf het begin, en zoals hij al verwacht had was Laurie geboeid en gefascineerd door het verhaal, zelfs zonder de mogelijke associatie met de maagd Maria.

‘Ik wist niet eens dat je de aartsbisschop van New York kende,’ zei Laurie ontdaan.

‘Het was een deel van mijn oude leven dat ik probeerde te vergeten,’ legde Jack uit. ‘Eigenlijk verbaasde het me dat Shawn er niets over zei toen we samen met hem en zijn vrouw aten.’

‘Ik vraag het me af,’ zei Laurie. ‘Maar dat doet er niet toe. Ik vind het alleen verbazingwekkend, net als dat hele verhaal over het ossuarium en de rollen. Ik kan niet wachten om meer te horen.’

‘Dat gevoel heb ik ook. Als afleiding had ik niets spannenders kunnen bedenken. Wanneer ik zou geloven in een genadige God, dan zou ik het als door de hemel gezonden beschouwen.’ Jack moest inwendig lachen toen hij besefte hoe waar dit was.

‘Het spijt me dat ik ook maar dacht dat je een verhouding had,’ mompelde Laurie. ‘Ik ben tegenwoordig niet helemaal mezelf.’

‘Het is helemaal niet nodig dat je je verontschuldigt,’ zei Jack. ‘We zijn geen van tweeën onszelf, en ik al helemaal niet.’

‘Natuurlijk kun je vanavond uit eten gaan,’ zei Laurie. ‘Mijn zegen heb je.’

‘Dank je,’ zei Jack. ‘Maar je begrijpt misschien wel waarom ik me daar schuldig over voel.’

‘Jawel.’

‘En misschien ook dat ik liever zou hebben dat je mee kon,’ zei Jack, terwijl hij de wens onderdrukte dat ze het kind niet hadden gekregen, vooral omdat er een reageerbuisbevruchting voor nodig was geweest.

‘Natuurlijk begrijp ik dat, en onder andere omstandigheden zou ik dat ook graag doen, al was het alleen maar om de aartsbisschop te ontmoeten.’

‘Die zul je ook ontmoeten,’ zei Jack. ‘Want hij zei dat hij er zeer naar uitzag.

Nu het probleem over het etentje uit de weg geruimd is, wil ik je nog iets zeggen. Het is een prachtige dag, en omdat JJ slaapt, kun jij mooi even naar buiten voor een beetje frisse lucht.’

Er verscheen een brede glimlach op Lauries gezicht. ‘Ik vind je bezorgdheid heel lief, maar het gaat prima met me.’

‘O, kom op. Je bent al dagen niet meer buiten geweest. De zon schijnt en het is lekker warm geworden.’

‘Waar zou ik naartoe moeten?’ vroeg Laurie schouderophalend.

‘Dat doet er niet toe,’ moedigde Jack haar aan. ‘Ga wandelen in het park, ga kerstinkopen doen, ga naar je moeder. Geniet gewoon een beetje van de vrijheid.’

‘JJ zal het weten zodra ik de deur uit loop. Ik zou me vreselijk zorgen maken.’

‘Dus je hebt niet veel vertrouwen in mij?’

‘Als kinderarts? Nee. Hoor eens, ik ben blij dat ik fulltime bij JJ thuis kan zijn. Het zou veel zwaarder zijn als ik aan het werk moest en zijn verzorging aan iemand anders moest overlaten. Je moet het meer zo zien: jij maakt het mogelijk voor me dat ik kan doen wat ik wil, en niet dat ik vastzit.’

‘Meen je dat?’

‘Ja. Het is nu niet makkelijk, maar we zullen binnenkort weer met de behandeling kunnen beginnen. En hoe meer ik mijn best doe, hoe meer vertrouwen ik in de uiteindelijke afloop heb.’

‘Oké,’ zei Jack. Hij wenste dat hij haar optimisme kon delen. Nadat hij haar even tegen zich aan had gedrukt, stond hij op en liep naar het raam. Warren en de anderen waren midden in hun eerste game en renden het basketbalveld op en neer.

‘Ik denk dat ik even een beetje ga basketballen,’ zei Jack.

‘Goed idee, maar zorg ervoor dat je niets overkomt,’ zei Laurie. ‘Ik wil liever niet nog een patiënt in huis hebben.’

‘Ik zal proberen eraan te denken,’ zei Jack, waarna hij naar boven liep om zich te verkleden.