'Heb je nou een lijst met namen gekregen of niet?' Samuel had Sabine uitgenodigd voor de lunch en boog zich naar haar toe. Ze knabbelde ondertussen zuinig aan haar broodje gezond.

'Ja,' antwoordde ze toen.

'Waarom kun je er niet wat meer over zeggen?'

'Die lijst is vertrouwelijk.' Haar donkere ogen keken hem heel even aan, waarna ze ze weer neersloeg.

'Aan wiens kant sta je eigenlijk?'

'Sammie, doe niet zo boos. Natuurlijk sta iek aan jouw kant. Maar jij hoeft je geen zorgen te maken.'

'Betekent dat...?'

'Ja, jij staat niet op die lijst. Niemand van jouw afdeling trouwens. De meeste ontslagen vallen bij de geurafdeling. Waarom weet iek ook niet.'

'Niemand van mijn afdeling? Weet je dat heel zeker?'

Sabine pakte een plakje tomaat dat uit haar broodje dreigde te glijden tussen duim en wijsvinger, waarbij het Samuel opviel hoe lang haar nagels waren.

'Natuurlijk weet iek dat zeker. Dat was toch het eerste waar iek naar keek,' zei ze een beetje pruilend.

'Kom, geef me eens een zoen.' Hij boog zich naar haar toe en zoog haar lippen naar binnen. De smaak van lippenstift drong zijn mond binnen. Zacht liet hij zijn tong bij haar naar binnengaan, maar ze sloot haar lippen.

'Niet hier, Sammie.'

'Ik verlang naar je. Zullen we vanavond naar de film gaan?' Hij had geen idee wat er op het moment draaide, maar daar ging het hem ook niet om. Hij schoof zijn stoel naar haar toe en streelde met zijn hand over haar been.

'Niet doen, Samuel. Iedereen kijkt.'

Samuel keek om zich heen. Een stukje verderop in de stampvolle kantine zaten zijn collega's. Hij zag dat hun gezichten donker stonden. Er kon geen enkel lachje af. Hij zou ze straks vertellen dat ze zich geen zorgen hoefden te maken. Dat vooruitzicht gaf hem een gevoel alsof hij verliefd was. Maar net als bij verliefdheid kwam opeens de onzekerheid om de hoek kijken.

'Sabine, hoe kan het eigenlijk dat een hele afdeling ontzien wordt? Wij presteren heus niet beter dan de anderen. Staat er niet ergens een opmerking bij of zo.

'Nein, Dummerchen. Wees nu maar gewoon blij. De ontslagen gaan onze deur voorbij.' Ze stopte het laatste kontje van haar broodje in haar mond.

Hij nam een paar happen van zijn soep, die intussen lauw was geworden. De onzekerheid bleef aan hem knagen. 'Ik wil het wel zeker weten. Misschien kun je het voor de zekerheid nog een keer navragen.'

'lek zal er straks wel naar vragen.'

'Het is erg belangrijk voor me, lieverd. Probeer er alsjeblieft achter te komen. Als we het zeker weten, gaan we vanavond de bloemetjes buiten zetten. Er draait vast een mooie film.'