Samuel remde krachtig af toen hij een lege parkeerplaats ontdekte. I lij zette zijn motor op de standaard en sloot hem af. Daarna liep hij met zijn helm onder de arm door de donkere straten van Goes. Hij was laat en daar baalde hij van. Hij had net op het punt gestaan om te vertrekken, toen zijn vriendin Sabine hem had gebeld. Het gesprek bleef in zijn kop rondspoken.

Hij sloeg linksaf en zag aan het eind van het plein de grote sierlijke letters op de voor hem zo bekende gevel. De Beijaard, hun stamkroeg voor de vrijdagavond. Het terras zat vol, wat niet zo verwonderlijk was op zo'n zachte avond.

'Wil je mij een biertje brengen?' riep hij naar de jonge ober. 'Geef maar witbier zonder citroen.'

'Komt eraan.' De knul liep met het dienblad balancerend op zijn linkerhand tussen de tafeltjes door naar binnen.

Hij zag zijn collega's zitten. Jan, bleek, stil en introvert, zat met zijn rug naar hem toe. Daarnaast zat Harvey, die zich net op zijn knieën sloeg van het lachen. Willem, zijn joggingmaatje met het kleerkastpostuur, zag hem het eerste en draaide zijn bijna kale hoofd naar hem toe.

'Samuel, we zaten op je te wachten. Je bent laat, wc wilden na dit drankje weggaan.' zei hij plagerig.

'Sorry, jongens. Het is iets later geworden.' Hij pakte de stoel die ze voor hem vrij hadden gehouden en plofte neer.

'Alles goed?' vroeg Harvey aan hem.

'Praat me er niet van.'

'Wat is er aan de hand?'

'Sabine belde net toen ik weg wilde gaan.'

'Man, ze weet toch dat ditje kroegavond is.'

'Ach, ze vertelde me het een en ander over Van Damme.'

'Van Damme?' vroeg Harvey.

'Ja, onze milieumanager,' gaf Samuel als antwoord. Als medewerker buitendienst van het bedrijf had Harvey eigenlijk als enige niets met hem te maken.

'Wat had die vent nu weer?' vloog Willem echter meteen op. Hij richtte zich tot Harvey. 'Wees blij dat jij niet met hem te maken hebt. Die vent is vreselijk. Wij moeten al het werk doen en de uitkomsten van onze metingen aan hem doorgeven. Wij moeten ons uitsloven, maar zelf voert hij volgens mij geen flikker uit, behalve belangrijk zijn. Het is een vette blaaskaak, altijd commentaar, niets is goed genoeg,' legde Willem in overduidelijke taal uit.

'Ja, en Sabine is zijn secretaresse,' vulde Samuel aan. 'Die is pas echt afhankelijk van hem. Ik hoor al die verhalen van Sabine. Die vent zit maar luxe lunchafspraakjes te houden en zogenaamd belangrijke besprekingen te voeren en hij strijkt daarmee elk jaar een megabonus op, terwijl wij het vuile werk doen. Alleen al daarom kan ik gigantisch nijdig worden.' Samuel voelde zich weer kwaad worden.

'in de top de dikke bonussen. Maar wij al een paar jaar geen salarisgroei.' Jan die meestal niet veel zei, deed nu ook een duit in het zakje.

'Dat is dus Van Damme. Een manager die een vette bankrekening heeft doordat hij de personeelskrimp verzorgt,' vatte Samuel het strak samen.

De ober kwam hem zijn biertje brengen. Daarna keek hij de groep rond. 'Willen jullie nog wat bestellen?'

'Nou, als je toch een rondje geeft?' Het was de grap die Willem elke week maakte en de jonge knul reageerde er dan ook niet op. Ze gaven elk hun bestelling door.

'Hey, Samuel. Wat had Sabine dan eigenlijk over die vent?' vroeg Harvey.

'Als ik haar over die vent hoor praten, dan...' Samuel slikte de rest in. Hij wilde zijn vermoedens nu niet met zijn maten delen. Nu even niet. Hij nam een slok van zijn bier en stapte over op een ander onderwerp. 'Hoe is het met je vrouw, Jan?'

'Het houdt niet over.' Jan zuchtte, ik probeer vertrouwen te houden in de medische wetenschap. Binnenkort horen we of de behandeling vruchten heeft afgeworpen. Zij blijft er altijd maar optimistisch onder. Maar ik krijg dat niet voor elkaar.' Jans stem schoot de hoogte in. 'Hoe kun je hoop blijven houden als de vooruitzichten zo...' Hij slikte, ik zou eigenlijk een voorbeeld aan haar moeten nemen,' vervolgde hij toen op rustiger toon.

Hel bleef even stil in de groep.

'Zullen we een kaartje leggen?' verbrak Samuel de stilte. Hij keek zijn collega's beurtelings aan. Harvey liet meteen een grijns op zijn gezicht glimmen en Willem gooide zijn bier in een keer achterover. Jan knikte slechts.

'Willem, heb jij nog iets gehoord van die bruinvis die we laatst gevonden hadden?' vroeg Samuel, terwijl hij hem de kaarten gaf om te schudden.

'Alleen maar wat ze me ook al door de telefoon verteld hadden. Ze zouden hem naar Naturalis brengen. Wat ze er daar mee doen, is me een raadsel.'

'Er zou toch een marien biologe opgetrommeld worden?'

'Nou, die kan ook niet veel meer doen dan zeggen dat hij dood is, biologe of niet,' zei Willem schamper.

'Ze zullen hem wel onderzoeken. Maar kom nu maar op met die kaarten.' Samuel was blij dat het gesprek niet meer over Sabine ging. Eigenlijk had hij beter helemaal niet over haar kunnen beginnen. De gedachten die in zijn binnenste broeiden tastten hem aan in zijn eergevoel en hij hoopte van ganser harte dat zijn instinct hem bedroog.

Opeens werd zijn aandacht getrokken. Hij floot zachtjes. 'Moetje kijken wat een mooie stoot, jongens.' Samuel gaf een knikje naar een meisje dat begeleid door vele ogen het terras op kwam lopen. 'Haar gewichtjes zou ik wel willen tillen.'

'Wow, man, daar zou ik mijn handen wel eens aan willen warmen,' hoorde hij Harvey verlekkerd zeggen.

Gehypnotiseerd keken ze alle vier naar het meisje dat een eindje verderop aanschoof. Jan was de eerste die weer wat zei. 'Van zo'n mooie meid krijg ik zelfs blosjes op mijn wangen.'

Even keek Samuel verbluft naar Jan. Toen barstte hij in lachen uit. 'Je zegt niet veel, Jan. Maar als je wat zegt...'

'Kan je lollig uit de broek komen,' vulde Willem aan. Ze bulderden van het lachen, Willem misschien nog wel het hardst van allemaal.

Samuel veegde het zweet van zijn voorhoofd. Het was benauwd in de sportschool. Ondanks de hitte was zelfs Jan naar de fitnessruimte gekomen, maar zijn energie beperkte zich lot wat rustige bewegingen. Toch was zijn normaal gesproken bleke gezicht duidelijk meer getint. Geen mens kon eigenlijk in deze drukkende atmosfeer op een normaal tempo trainen, hoewel het Samuel weer verbaasde met hoeveel gemak Willem met gewichten leek te spelen.

'Train je thuis ook nog?' vroeg hij daarom aan Willem

'Ja, sinds kort. Ik heb via een veilingsite een mooie halterset op de kop weten te tikken. Je moet maar eens kijken op zo'n site, je vindt er de mooiste dingen en echt voor geen geld. Ik duw die nieuwe halters af en toe de hoogte in als ik zin heb.'

'En je hebt zeker vaak zin,' dacht Samuel hardop.

Willem liet zijn spierballen rollen. 'Ik heb altijd zin.'

Samuel lachte en zoog het laatste vocht uit zijn bidon. Hij hing zijn handdoek om zijn nek. 'Kom, we gaan douchen.'

'Heb je nog wat van Sabine gehoord?' vroeg Jan, toen ze de kleedkamer binnenliepen. De zweetlucht hing zwaar in de ruimte.

Samuel trok eerst zijn shirt uit voordat hij antwoordde. 'Ik ben vanmorgen op het werk even bij haar langsgegaan.'

Hij zag dat Jan zijn witte slip uittrok, hem netjes opvouwde en op het bankje legde.

'En?'

'Ik word echt doodziek van de verhalen over die vent. Ze is dan wel zijn secretaresse, maar meer niet.'

'Valt Van Damme haar lastig?' kwam Willem tussenbeide.

'Ik heb het idee dat hij handtastelijk begint te worden, dat is het ergste. Het begon met dubbelzinnige opmerkingen.

maar als ik Sabine nu hoor...' Samuel kon de woorden niet vinden.

'Dan lijkt het op meer,' vulde Willem hem aan. 'Maar zeg nou zelf, Sabine is ook wel een heerlijke stoot.'

Samuel keek naar het gespierde figuur van Willem, dat scherp afstak tegen de wat vadsige gestalte van Jan, terwijl ze naar de douche liepen. Hij deed nu zelf ook zijn tanga uit en volgde hen naar de douche. Hij draaide de kraan open. 'Een heerlijke stoot, oké. Maar daarom moet hij nog wel zijn poten thuishouden!' zei hij nu harder om boven het geluid van de douches uit te komen.

Hij stak zijn hoofd onder de waterstraal en streek wild met zijn handen over zijn hoofd. Even wilde hij niets horen. Had hij maar niets gezegd. Wat moesten zijn maten wel niet van hem denken? Dat hij zijn meisje niet kon beschermen tegen haar opdringerige baas? Maar het zat hem zo hoog dat hij zijn mond niet kon houden. Hij blies uit door zijn mond, wat een gordijn aan spetters opleverde. Jan scheen het niet op te merken. Die was heel geconcentreerd bezig zijn witte buik in te zepen, waarna hij eerst zijn linker- en daarna zijn rechterarm op eenzelfde manier onder handen nam. Het leek een heel ritueel. Samuel voelde zich betrapt toen Jan opeens opkeek.

'Ze zou het zelf oplossen, heeft ze me verzekerd,' zei Samuel nu rustiger.

'Ik neem aan dat ze met hem gaat praten?' vroeg Jan.

'Hmm.'

'Dapper,' besloot Jan.

Samuel zag dat Jan nu heel secuur de bosjes haar onder zijn oksels inzeepte. Hij was wel een overdreven perfectionist, vond Samuel. Onvoorstelbaar. Zelf spoot hij een beetje shampoo in zijn hand en verdeelde het over beide handpalmen voordat hij zijn handen over zijn harde lichaam liet gaan. Hij was trots op zijn gespierde body en deed erg zijn best om het in conditie te houden. Een lichte jaloezie bleef hem echter bekruipen als hij het forse lichaam van Willem zag. Hij was zelf maar een meter zeventig, waardoor hij er eigenlijk niet echt potig uit kon zien. Soms vroeg hij zich af of al dat afbeulen in de sportschool wel echt zoden aan de dijk zette. Maar als hij zijdelings naar zijn andere collega keek, was hij meteen weer supergemotiveerd om het toch te blijven doen.

Hij voelde zich onbespied toen Jan zich secuur onder de stromende douche ging afspoelen en hij liet zijn zepige hand over zijn lid glijden. Het reageerde meteen. Het was ook al even geleden, dacht hij. En dat terwijl die vuilak misschien wel aan haar...

'Misschien kunnen wij een keer met hem gaan praten.'

Samuel schrok van de plotselinge opmerking van Willem. Hij draaide zich van hem af en begon zich af te spoelen. Toen pas dacht hij na over de opmerking.

'Wat bedoel je daarmee?'

'Sabine staat misschien wel haar mannetje, maar we zouden toch gewoon een keer met hem kunnen praten, zoals alleen wij dat maar kunnen.' De klemtoon op het woord "praten" maakte Samuel meteen duidelijk wat hij bedoelde.

'Dat schiet niet op natuurlijk. Hoe graag ik dat ook zou willen.' Samuel voelde in gedachten al aan zijn rechtervuist.

'En anders ik wel,' vulde Willem aan.

'Dan zijn we allebei meteen onze baan kwijt.'

Samuel draaide de kraan dicht en keek naar Jan, die zijn handdoek achter zijn rug heen en weer schuurde.

'Ais Sabine zelf met hem praat, heeft ze misschien nog de meeste kans om haar werksituatie te verbeteren en haar baan te houden,' zei Jan droog.