Steels keek Rona opzij. De haren van Line wapperden in de wanne wind die door het autoraampje naar binnen gleed. Haar vriendin. Niets minder en ook niets meer dan dat.

'Waarom wil je eigenlijk zo graag dat we meegaan?'

De vraag van Line kwam onverwachts. Het antwoord dat direct bij haar opkwam hield ze nog net op tijd binnen.

'Het leek me wel leuk voor jullie om te zien hoe een zieke zeehond opgevangen wordt.'

'Het is echt vet dat ik zo'n zeehond van dichtbij kan zien.' De heldere stern van Tom klonk achter haar. Tom zat op het bankje dat achter in het bestelbusje was gemonteerd.

Rona zag een glimlach over het gezicht van Line glijden.

'Je weet wat ik gezegd heb?' klonk toen de moederlijke waarschuwing.

'Ja, mam. Ik zal hem niet aanraken.'

Rona stuurde haar bestelwagen soepel door het landschap. De zon was ongenaakbaar aanwezig. Ze hadden beide ramen open om de temperatuur in de auto een beetje te temperen, maar zelfs de naar binnen waaiende wind was verschroeiend warm. Aan haar rechterhand zag ze de vier windturbines die bij de Zeelandbrug hun eindeloze rondjes stonden te draaien.

'Ben je er zeker van dat er iets met het water is?' verstoorde Line opeens de stilte.

'Het kan niet anders. Alles wijst op het water. Zoveel aangespoelde zeehonden.'

'En die bruinvis,' vulde Tom van achteren aan.

Die had zijn oortjes ook gespitst, bedacht Rona.'En de bruinvissen. Er zijn er zelfs nog meer gevonden. Die zeehond heeft vast ook zweertjes. En wat dacht je van al die dode vissen die op het water drijven. Ik begrijp niet dat ik er niet eerder aan heb gedacht. De problemen met mijn concentratie en geheugen lijken af te nemen sinds ik minder in het water gelegen heb. En kijk maar eens naar Tom?'

'Wat is er nu weer met mij?'

'Hoe is het met de wondjes aan jouw benen?' Rona boog wat naar achteren om het contact te vergemakkelijken.

'Oh, goed hoor.' Het klonk onverschillig.

'Met die wondjes is het goed, wil je zeker zeggen,' vulde Line haar zoon aan. 'Ze zijn er nog steeds, maar ze zijn inderdaad wel iets rustiger. Ik smeer er elke dag een aantal keren wat zalf op die ik van de huisarts heb gekregen en misschien heb je inderdaad wel gelijk.'

'Wat bedoel je?'

'Nou, met dat water. Hij heeft al een tijdje niet gesurft.'

'Ja, dat is vet klote,' mopperde Tom achterin.

Rona ving een blik van verstandhouding van Line op, die haar een wanne kriebel in haar onderbuik bezorgde.

Het was niet druk op de weg. Iedereen zat vast lekker aan het water te lunchen of lag misschien wel in het verkoelende water. Shit, het water. Ze moest erachter zien te komen wat er aan de hand was.

Ze sloeg rechtsaf in de richting van Delta Expo. Het landschap was vlak en een hele rits windturbines wees de weg naar de dam van de stormvloedkering en het werkeiland Neeltje Jans. Witte pijlers stonden als schoorstenen op de vierkanten bouwwerken, die hun werk deden als bescherming tegen een te hoge zee. Ze zag witte kruinen op de golven en de zeilboten die daar scheef tegenaan hingen.

Rona parkeerde haar auto naast het gebouw van Delta Expo. Het was druk. Ze liepen gedrieën naar de ingang van het waterpark. Het gebouw was geheel vernieuwd nadat een brand het oude gebouw in de as had gelegd. Voor de kassa stond een rij mensen te wachten. Ze had niet veel zin om daar achteraan te sluiten.

Toen ze een vrouw met een T-shirt met het logo van Neeltje Jans zag lopen, liep ze op haar af.

'Hallo, ik ben Rona van Baren, marien biologe, en ik ben benaderd door Ruud Kerkhoven van het EHBZ. Er zou een zieke zeehond bij jullie binnen zijn gebracht om verzorgd te worden. Ik wilde graag even bij hem kijken.'

'Zieke zeehond? Daar weet ik niets van,' zei de vrouw en wilde verder lopen.

'Maar dat moet. Dat is de informatie die ze mij gegeven hebben.' Rona hield haar bij de arm tegen.

De vrouw keek nadrukkelijk naar Rona's hand. 'Dan klopt die informatie niet.'

'Kunt u het misschien voor me navragen. Het is belangrijk.' Rona had haar hand weggehaald, maar bleef voor de vrouw staan en keek haar strak in haar ogen.

De vrouw zuchtte en knikte toen. 'Wacht u hier maar even.'

Rona keek de vrouw na toen ze naar de balie liep en een telefoon pakte. Ze wachtte ongeduldig en keek waar Line en Tom waren. Ze glimlachte toen ze zag dat die bij een tentoonstellingsbord stonden te kijken. Prima, die vermaakten zich wel.

'Het spijt me, maar wij vangen geen zieke dieren meer op. Dat hebben we in het verleden wel gedaan, misschien dat u daarmee in de war bent.'

Rona zocht naar haar notitieboekje maar besefte opeens dat ze die in de auto had laten liggen. Had Frits niet tegen haar gezegd dat die zeehond hierheen gebracht was? Ze twijfelde nu. Ze was er zo van overtuigd geweest, maar nu vroeg ze zich af of hij misschien toch wat anders had gezegd. Oh, dat verdomde geheugen!

'Waarom worden ze hier niet meer opgevangen?'

'Het drijvende bassin moest gerepareerd worden. Maar Rijkswaterstaat heeft de subsidie ingetrokken. En wij konden het zelf niet betalen. Tja, iedereen moet bezuinigen,' besloot de vrouw. Ze groette Rona vriendelijk en liep weg.'Dank u wel,' riep Rona de vrouw na. 'Shit!' schold ze daarna zacht voor zich uit.

'Kom, we gaan,' zei Rona tegen Line en Tom, die haar verbaasd aanstaarden.

'Wat is er? Mogen we er niet bij?'

'De zeehond is niet hier naartoe gebracht.' Rona baalde stevig.

'Kunnen we niet naar binnen, mam?'

Rona hoorde Line haar best doen om haar zoon over te halen niet te zeuren en gewoon zonder protest mee te gaan. Verdomme, die stomme Frits ook! Of zou ze het zelf vergeten zijn? Nee, ze was ervan overtuigd dat Frits had gezegd dat het dier naar Neeltje Jans was gebracht.

Nu ze er beter over nadacht wist ze ook wel dat de opvang verplaatst was naar de zeehondencrèche in Pieterburen. Gewoon stom dus. Ze voelde zich de eerste de beste amateur en dat net nu ze Line bij zich had. Shit, shit! Ze probeerde rustig te blijven, ze kon het niet hebben dat ze zich zo opgefokt voelde. Maar ze kon dat gevoel niet onderdrukken.

Ze trok haar pet diep over haar voorhoofd en liep in hoog tempo naar haar auto terug. Ze stapte in en pakte haar notitieboekje. Neeltje Jans, zie je wel. Stomme Frits. Wat nu? Ze moest contact opnemen met Ruud. Die zou wel meer weten. Ze zocht in het dashboardkastje naar haar mobiele telefoon. Voordat ze het kastje helemaal doorzocht had, wist ze het eigenlijk al. Het woord "vergeten" drong zich voor de zoveelste keer op.

'Hé, je moet het jezelf riet kwalijk nemen. Jij kunt er toch niets aan doen?' Ze voelde de hand van Line op haar arm en voelde de verontwaardiging wegebben.

'Ik wilde jullie een leuk uitje bezorgen. Maar dat valt dus totaal in het water. Heb jij misschien een nulzes bij je?'

'Ja, hier.' Line duwde haar een mobiele telefoon in haar handen.'Pas op voor de ijsblokjes,' hoorde ze wijs van achteren.

Ze begreep niet meteen wat Tom bedoelde en keek vragend naar Line.

'Nou ja, het is niet echt het nieuwste model koelkast,' zei Tom toen lachend.

'Ach, als hij maar belt,' zei Line een beetje verlegen.

Gelukkig wist ze het nummer van Ruud uit haar hoofd en al snel hoorde ze de donkere stem. Hij vertelde dat de zeehond inderdaad overgebracht was naar Pieterburen, waar ze er op dat moment alles aan deden om het dier te redden.

'Heb je ook gezien of die zeehond wondjes had? Net als die dode bruinvis die we laatst van de slikken hebben gehaald, weet je nog wel?'

'Ik heb geen idee. Zo goed hebben we de zeehond niet bekeken op dat moment. Het was een haastklus. Hij moest met spoed vervoerd worden.'

Ze kon zich niet voorstellen dat mensen die beroepsmatig met strandingen van deze dieren te maken hadden, zo weinig opmerkzaam waren. Dat soort dingen zag je toch? Maar ze hield zich in.

'Ruud, ik ben bang dat het water niet in orde is.'

'Wat bedoel je? Welk water?'

'Het water van de Oosterschelde is vervuild of besmet of weet ik veel wat. Maar er is iets heel erg mis.'

'Meisje, je fantasie gaat met je op de loop. Het is gewoon erg warm deze zomer. Je weet toch ook wel wat dat met het water doet. Warm water, en dus dit soort problemen.'

Rona zuchtte. Dit zou wel eens moeilijk kunnen worden, besefte ze. 'Kan je niet aandringen op een extra controle? Kunnen er geen extra metingen gedaan worden?' vroeg ze hoopvol.

'Er worden al meer metingen gedaan. Nog meer gaat handen vol geld kosten en wie betaalt dat? Overal moet bezuinigd worden. Denk je dat ze dan extra controles gaan uitvoeren?'

'Maar je hebt geen idee...' begon Rona weer, maar ze werd onderbroken.

'Sorry, Rona. Pas als je meer aanwijzingen hebt dat er iets aan de hand is kan ik wat doen.'

Voordat Rona nog kon reageren had hij opgehangen.

'Het zit vandaag niet mee,' zei ze tegen Line die haar mobiel weer aanpakte.

'Wat nu?'

'Ik Iaat het er niet bij zitten. Er is echt iets mis.'