Epiloog
Een week later
Emily dook nog wat dieper weg in haar leren jas. De wind was ijskoud. Huiverend knielde ze neer bij het graf van haar vader. ‘Ik ben je een excuus schuldig, pap.’
Ze had al eerder willen komen, maar ze was de afgelopen dagen al haar tijd kwijt geweest aan bezoekjes aan het Boise Memorial Hospital, waar Zack was opgenomen, en aan gesprekken met justitie.
Avery Shaw, Marcus Underwood en Clay Carpenter zaten in de gevangenis, waar ze wachtten op hun proces. Het zag ernaar uit dat ze de rest van hun leven achter de tralies zouden doorbrengen.
Dankzij Zack.
‘En dankzij jou, pap,’ zei ze, met een glimlach naar de granieten gedenksteen kijkend. ‘Het spijt me dat ik al die jaren aan je heb getwijfeld. Je was een held, en ik ga ervoor zorgen dat de hele wereld dat te weten komt.’
‘Daar kan ik je misschien wel bij helpen.’
Bij het geluid van de bekende stem, sprong Emily overeind. Ze keek Zack aan en voelde zich ter plekke smelten. Hij was magerder geworden, en zijn gezicht was bleek. Zijn glimlach was echter precies wat ze nodig had.
‘Ik wist niet dat je al uit het ziekenhuis was ontslagen.’
‘Ik heb de dokter omgekocht,’ zei hij met een grijns. ‘Ik haat ziekenhuizen.’
‘Ik ook.’
‘Ik heb de mensen van MIDNIGHT al verteld wat je vader heeft gedaan. Ze zullen ervoor zorgen dat zijn naam en zijn reputatie worden gezuiverd.’
‘Dank je.’
Er viel een ongemakkelijke stilte.
Emily voelde zich verscheurd door de neiging om hard weg te rennen en de drang om zich in zijn armen te storten.
Zack begreep dat hij haar niet onder druk moest zetten, maar hij had de afgelopen week al genoeg geduld gehad. Hij kon het niet meer verdragen dat hij niet wist wat er in haar omging en wat ze voor hem voelde. ‘Toen ik wakker werd en merkte dat je was weggegaan, wist ik niet of je nog wel zou terugkomen,’ zei hij.
Ze keek hem aan. Haar ogen weerspiegelden haar onzekerheid. ‘Ik wist niet of je wel wilde dat ik terugkwam.’
Wist ze dan niet dat hij tot over zijn oren verliefd op haar was? Dat bestond niet! ‘De verpleegkundigen vertelden me dat je drie dagen niet van mijn zijde bent geweken’ zei hij zacht.
‘Je hebt mijn leven gered, Zack. Ik wilde zeker weten dat je het zou redden.’
‘Was dat alles?’ vroeg hij.
Ze wendde haar blik af. ‘Ik weet niet wat je wilt dat ik zeg. We hebben het nooit over de toekomst gehad.’
‘De toekomst is wat wij ervan maken.’
‘Jij werkt vanuit Washington, en mijn leven is hier, in Idaho.’
‘Dat kan best een probleem zijn voor twee mensen die van elkaar houden,’ merkte hij op.
Zijn woorden troffen haar als een dolk. Met open mond keek ze naar hem op. ‘Ja,’ beaamde ze met een verstikt lachje. ‘Maar ik ben bang voor wat hierna komt.’
‘Waarom?’ vroeg hij.
‘Omdat ik verliefd op je ben.’
Al eerder had ze gezegd dat ze van hem hield, maar hij had zich afgevraagd of ze dat niet alleen had gedaan om hem te helpen omdat hij op dat moment op het randje van de dood had gezweefd. Eén blik in haar ogen was echter voldoende om te weten dat die woorden ook toen recht uit haar hart waren gekomen.
Met grote stappen liep hij naar haar toe. Hij trok haar in zijn armen en snoof haar zoete vrouwelijke geur op. Het volgende moment hief hij haar kin op met zijn duim en nam zijn mond ruw bezit van de hare.
Hun kus was loom en sensueel, zoals hij wilde dat al hun kussen zouden zijn. ‘Ik hou van je, Emily Monroe.’ Hij tilde haar kin nog iets verder op zodat ze hem wel moest aankijken. ‘Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van jou, en ik laat je niet gaan. Als je erover denkt om me te dumpen, zeg dat dan nu, dan vechten we het meteen uit.’
‘Maar hoe moet het dan met je werk?’
‘Als ik maar in een stad woon met een vliegveld, is er niets aan de hand,’ zei hij grinnikend. ‘Het vliegveld van Boise voldoet prima.’
Ze knipperde hevig met haar ogen.
Zack zag tranen blinken. ‘Dat zijn toch hoop ik wel tranen van geluk?’ vroeg hij zacht.
Ze lachte. ‘Ja.’
‘Mooi zo, want ik ben nog niet klaar.’ Met zijn duimen veegde hij de tranen van haar wangen. ‘Nu we het toch over ons hebben, wil ik je namelijk meteen maar ten huwelijk vragen.’
‘Jij weet wel hoe je het voor een meisje spannend moet houden, hè?’
‘Ik zou niet willen dat je me saai ging vinden.’
‘Die kans is heel klein, Zack Devlin.’
‘Is dat een ja?’ vroeg hij.
‘Dat is een volmondig ja.’
Overmand door emoties, liet hij zijn voorhoofd tegen het hare rusten. ‘Je hebt me zojuist de gelukkigste man van de hele wereld gemaakt,’ fluisterde hij schor.
‘Ik begin nog maar net,’ fluisterde ze terug, voordat ze haar lippen op de zijne drukte.
* * *
Het volgende verhaal in de MIDNIGHT-reeks van Linda Castillo is Gevecht in het Duister.