17

 

 

Met bonzend hart staarde Emily naar de mannen tegenover hen. Dit kon niet waar zijn!

‘Als je beweegt, krijgt hij een kogel in zijn hart,’ zei een van de mannen. ‘Handen omhoog, nu!’

Ze was echter niet in staat om te bewegen.

Een van de mannen liep naar haar toe. ‘Ik zei, handen omhoog!’ schreeuwde hij.

‘Doe het, Emily,’ zei Zack.

Ze ontwaakte uit haar verdoofde toestand en stak haar handen in de lucht.

‘Handen op het bureau en benen uit elkaar,’ zei een van de mannen tegen Zack.

Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Zack deed wat hem was opgedragen. Hoe was het mogelijk dat hij zo kalm bleef?

De mannen fouilleerden Zack en haalden de papieren achter zijn broekband vandaan.

‘Nu jij,’ zei een man.

Ze wilde niet dat ze haar aanraakten, maar ze wist dat ze geen keuze had.

Voordat ze kon gehoorzamen, duwde een man met blond haar en kille blauwe ogen haar tegen het bureau. Daarna schopte hij haar benen uit elkaar. Snel en onpersoonlijk liet hij zijn handen over haar heen glijden. ‘Ze is schoon.’

‘We hebben Devlin en Monroe,’ blafte een andere man in zijn portofoon.

Zack keek woedend naar Emily. ‘Je hebt me erin geluisd, kreng,’ snauwde hij.

Het duurde even voordat ze besefte dat hij net deed alsof hij boos op haar was, in de hoop dat de mannen zouden denken dat hij haar had ontvoerd. Ze keek de man die haar had gefouilleerd dankbaar aan. ‘Ik dacht dat jullie nooit zouden komen,’ zei ze, het spel meespelend.

‘Handen op het bureau, nu!’ snauwde de man.

Lieve God, ze geloofden haar niet.

‘Ik heb haar gedwongen om me hier te brengen,’ zei Zack.

‘We hebben allemaal de beelden van de beveiligingscamera gezien, Devlin,’ zei de blonde man lachend. ‘Zeg nu maar niet dat je haar niet hebt gehad.’ Hij wierp Emily een valse blik toe. ‘Het moet wel heel lekker zijn geweest. Anders zou je vast niet je hele leven voor die gast hebben opgegeven.’

Wanhopig keek ze naar Zack, die haar met zijn ogen maande om kalm te blijven. Ze geloofde echter niet dat ze hier ooit nog uit konden komen.

Het volgende moment verscheen Marcus Underwood in de deuropening. Hoofdschuddend keek hij naar Emily. ‘Waarom kon jij niet gewoon je werk doen en je erbuiten houden?’

Ze dacht aan de dierlijke kreten die ze in de kelder had gehoord en voelde een intense haat opborrelen. ‘Je bent een moordenaar!’ beet ze hem toe.

‘Emily!’ zei Zack op waarschuwende toon.

Ze had echter geen grip meer op zichzelf. ‘We weten alles over de RZ-902. We weten dat je de gevangenen hebt gebruikt als proefkonijnen en dat Lockdown het gif op de zwarte markt wil gaan verkopen.’

‘Wat slim van jullie,’ zei Underwood met een ijzingwekkend glimlachje.

‘Denk maar niet dat je ermee wegkomt,’ zei ze, flinker dan ze zich voelde. ‘We hebben al bestanden uit je computer naar onze e-mailadressen gestuurd.’

Underwood knipte met zijn vingers naar een van de mannen. ‘Neem contact op met de IT-afdeling en zeg dat ze de server moeten platgooien. Nu.’

De man rende de kamer uit.

‘Wat denk je nog meer te weten?’ vroeg Underwood, zich weer tot Emily wendend.

‘Dat je er gloeiend bij bent en dat –’

Zack legde zijn hand op haar schouder. ‘Emily, –’

Plotseling haalde de man die het dichtst bij Zack stond uit met zijn geweer. De kolf kwam hard tegen Zacks middenrif terecht.

Happend naar adem, viel Zack op zijn knieën.

‘Zack!’ Geschokt rende ze naar hem toe.

‘Zeg niets meer,’ zei hij, toen ze naast hem neerknielde. Zijn hele lichaam beefde van de inspanning om lucht in zijn longen te krijgen.

Ze keek omhoog naar Underwood. ‘Wat wil je?’

‘Dat jullie allebei verdwijnen,’ antwoordde hij. ‘Voorgoed.’

Hij ging hen vermoorden, besefte ze met een schok.

‘De hele wereld weet al van je smerige operatie, Underwood,’ zei Zack met een van woede vertrokken gezicht. ‘Het duurt niet lang meer of je wordt gepakt.’

De deur ging opnieuw open. Tot grote opluchting van Emily kwam directeur Carpenter binnen. Hij zou Underwood wel tegenhouden, dacht ze, overeind komend. Haar opluchting ging over in afschuw toen ze hem aankeek en zijn spottende blik zag.

‘Vrijen met de vijand, Emily?’ vroeg hij minachtend.

‘Vertel me… alstublieft dat u hier niet bij betrokken bent,’ stamelde ze.

‘Ach, wat ben je toch loyaal,’ zei hij, naar haar toe lopend. Hij legde zijn hand tegen haar wang. ‘Schattig, hoor. Jammer dat je daardoor moet sterven.’

‘Blijf uit haar buurt, gestoorde rotzak,’ beval Zack. Hij kwam overeind en keek Carpenter woedend aan. ‘Je kleine koninkrijkje staat op het punt om in te storten.’

‘Mijn kleine koninkrijkje bloeit juist als nooit tevoren,’ zei de directeur lachend. ‘En aangezien we een crematorium op het terrein hebben, kan ik al het bewijs dat er hier misschien iets is gebeurd wat niet door de beugel kan binnen een uur laten verdwijnen.’ Met een minzaam glimlachje keek hij naar Emily. ‘De RZ-902 is trouwens een reuze succes. De kopers staan in de rij.’

‘Je hebt je land verraden en tientallen mensen vermoord,’ zei ze. Van pure walging liet ze alle formaliteit varen.

‘Kom op, Emily. Het gaat om moordenaars en verkrachters.’

‘Het zijn mensen,’ bracht ze gesmoord uit. ‘Mannen die veroordeeld zijn tot gevangenisstraf, niet tot gruwelijke martelingen tot de dood erop volgt. Je hebt het recht niet.’

‘Daar denk ik anders over,’ zei Carpenter onaangedaan.

‘Door massavernietigingswapens aan terroristen te verkopen, verraad je niet alleen je land, maar verkoop je ook je ziel,’ merkte Zack op.

‘Mijn ziel is mijn zaak,’ zei Carpenter schouderophalend. ‘Voor de rest moet de binnenlandse veiligheidsdienst maar zorgen. Ik ben gewoon een zakenman.’

‘Je bent een stuk tuig,’ zei Emily. Ze wilde zich op hem storten, maar Zack greep haar bij de pols.

‘Rustig,’ fluisterde hij.

Carpenter sloeg haar met een geamuseerde blik gade. ‘Je bent echt een dochter van je vader, hè, Emily?’

‘Ik lijk helemaal niet op mijn vader.’

‘Meer dan je denkt. Adam Monroe was ook zo’n idealistische dwaas.’ Peinzend wreef hij over zijn kin. ‘Het is jammer dat je nooit de waarheid over hem hebt gekend.’

‘Ik weet alles over hem wat ik moet weten.’

‘O ja? Wist je dan dat hij vijftien jaar geleden per ongeluk op onze eerste plannen voor RZ-902 is gestuit? We werkten toen nog vanuit de vrouwengevangenis. Hij ontdekte dat we experimenten hadden uitgevoerd op een paar vrouwelijke gevangenen en dreigde naar de politie te gaan.’

Verbijsterd keek ze naar de man die de beste vriend van haar vader was geweest. De man die ze haar hele leven had vertrouwd. ‘Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd,’ fluisterde ze. ‘H-Hij had een verhouding met een gevangene.’

‘Ik vond het naar om zijn brandschone reputatie te bezoedelen,’ merkte Carpenter op, ‘en ik vond het ook niet prettig om hem te vermoorden. Maar ja, ik kon hem toch moeilijk naar de politie laten gaan?’

‘Ik geloof je niet!’ riep ze met een bonzend hart uit.

‘Ja, dat doe je wel. Ik zie het aan je ogen.’ Carpenter schudde zijn hoofd. ‘We hebben hem wel de keuze gegeven, hoor. Hij mocht zich bij ons aansluiten, of hij moest de gevolgen onder ogen zien. Helaas koos hij de verkeerde optie.’

Tranen prikten in haar ogen, maar ze drong ze terug. ‘Je… hebt hem vermoord,’ fluisterde ze.

‘Natuurlijk lieten we het op zelfmoord lijken. De vrouwelijke gevangene hebben we ook voorgoed tot zwijgen gebracht.’ Met een verwrongen glimlach keek hij haar aan. ‘Ze was de eerste van velen.’

Emily kon haar oren niet geloven. Haar vader had exact dezelfde strijd gestreden als zij. Ook hij was tegen deze gek in opstand gekomen. ‘Je bent een monster.’

‘Ik ben een zakenman,’ zei hij kalm. ‘Ik wil mijn product verkopen. Als ik problemen tegenkom, ruim ik ze uit de weg.’ Zijn blik gleed heen en weer tussen Zack en haar. ‘Devlin en jij zijn een probleem geworden, Emily.’ Zijn ogen waren zo grijs en koud als ijs. ‘Weet je dat de nieuwste vorm van RZ-902 nog niet op vrouwen is getest? We willen erg graag weten hoe het vrouwelijk zenuwstelsel zal reageren op de stof.’

Ze begon over haar hele lichaam te beven.

Carpenter stak zijn hand op en knipte met zijn vingers. ‘Breng haar naar de onderzoekkamer.’ Hij keek naar Zack. ‘Breng hem naar het crematorium en verbrand hem levend.’

 

Zack was altijd een ster geweest in het ontsnappen uit onmogelijke situaties. Hij zou echter niet weten hoe hij hieruit moest komen. Hij werd onder schot gehouden door drie mannen. Marcus Underwood stond bij de deur, en Clay Carpenter stond naast Emily.

O, Emily…

Zijn hart kromp ineen toen hij naar haar keek. Zijn ergste nachtmerrie stond op het punt om uit te komen. Hij zag de doodsangst in haar ogen en wilde dat hij haar kon troosten. Wist hij maar een manier om haar te redden…

‘Laat haar gaan,’ hoorde hij zichzelf zeggen. ‘Neem mij, in plaats van haar.’

‘Ze is beeldschoon, hè, Devlin,’ zei Carpenter, nadat hij een blik had gewisseld met Underwood.

‘Laat haar gaan,’ herhaalde Zack.

‘Ik ben zelf ook heel dol op haar. Alleen weet ze te veel.’

Zack voelde de razernij door zijn aderen stromen. Hij wilde naar de man toe stormen om zijn hart eruit te rukken. Hij beheerste zich echter en zette zijn laatste troef in. ‘De inlichtingendienst waarvoor ik werk, krijgt je toch wel te pakken. Ze zullen niet stoppen voordat je gestoorde plan net zo dood en begraven is als jij.’ Elke spier in zijn lichaam spande zich toen de deur weer openging.

Avery Shaw verscheen in de deuropening.

Tot Zacks verbijstering was hij alleen. Waar was de rest van het MIDNIGHT-team? Het volgende moment begreep hij hoe de vork in de steel zat. ‘Jij bent de mol,’ zei hij verslagen.

‘Natuurlijk,’ beaamde Avery geamuseerd.

‘W-Waarom?’ stamelde Zack.

‘Begrijp je dat echt niet? Ik had je intelligenter ingeschat,’ merkte Avery spottend op. ‘Ik hield van haar, Zack.’

Plotseling werd alles hem duidelijk. ‘Alisa Hayes.’

Shaws ogen werden donker van emotie. ‘Zij en ik waren samen. Toen kwam jij en… je pakte haar van me af.’

De pijn van het verraad van zijn vriend sneed dwars door zijn ziel. ‘Zij kwam naar mij toe, Avery.’

‘Leugenaar. Je hebt haar verleid, smeerlap. Je hebt met haar geslapen, en daarna heb je ervoor gezorgd dat ze werd vermoord, verdomme!’ Shaw slaakte een rauwe kreet. ‘En bij mij moesten ze een kogel uit mijn ruggengraat graven,’ vervolgde hij. ‘Heb je enig idee hoeveel pijn ik heb gehad?’ Met een kwaadaardige glimlach keek hij naar Emily. ‘Ik ga haar veel pijn doen, Devlin, en ik ga ervan genieten om jou te zien lijden.’

‘Doe het niet, Avery,’ zei Zack. ‘Er zijn al genoeg mensen gestorven. Maak hier nu een einde aan.’

‘Doe hem handboeien om en bind zijn voeten ook vast,’ zei Shaw tegen de man met het blonde haar. ‘Houd hem goed in de gaten, want hij heeft de zwarte band.’

‘Ik zal dokter Lionel vragen om hun een kalmerend middel toe te dienen,’ zei Underwood. ‘Dat werkt gemakkelijker voor ons.’

Shaw schudde zijn hoofd. ‘Ik wil niet dat ze iets kalmerends krijgen,’ zei hij op koude toon. ‘Devlin moet broodnuchter zijn als ze begint te schreeuwen. Ik wil dat hij haar heel goed hoort, en daarna moet hij levend worden verbrand.’

Zijn gezicht vertrok van haat toen hij naar Devlin keek. ‘Ik heb hier twee lange jaren op gewacht. Mijn wraak zal zoet smaken.’

Natuurlijk wist Zack dat Avery het moeilijk had gehad met zijn verwonding. Hij had echter nooit verwacht dat hij hiertoe in staat zou zijn.

Een van de mannen haalde een paar handboeien tevoorschijn. ‘Handen achter je rug, Devlin.’

‘Ren naar de tunnels,’ fluisterde hij tegen Emily.

Tranen blonken in haar ogen. ‘Ik laat je niet achter.’

‘Ik heb een plan,’ loog hij. ‘Ga nu!’

‘Geef me je handen,’ zei de man met de handboeien, en hij draaide Zacks arm ruw achter zijn rug.

Zack draaide zich om en schopte de man met een trap bewusteloos. Daarna stompte hij een van de gewapende mannen tegen zijn neus. Het bloed spoot eruit, en de man liet zijn geweer vallen.

Terwijl Zack op het geweer af dook, zag hij vanuit zijn ooghoeken dat de derde man zijn geweer aanlegde. ‘Ren!’ gilde hij naar Emily. Hij legde zijn vinger op de trekker en hief het geweer.

Er klonk een explosie.

Even dacht hij dat het hem was gelukt om een schot af te vuren, maar toen hij de kogel in zijn zij voelde inslaan, wist hij wel beter. Er ontsnapte hem een dierlijke kreet.

De pijn die hij had, was echter niets vergeleken met de angst die hij voelde toen hij zag dat Emily vocht voor haar leven tegen Underwood. Het lukte haar om bij de deur te komen.

Rennen, wilde hij roepen.

Toen kreeg een bewaker haar te pakken. De man trok haar armen naar achteren en deed haar de handboeien om.

Het werd zwart voor Zacks ogen.

 

‘Laat me los!’ schreeuwde Emily in doodsnood. Verdomme, ze konden haar niet dwingen om mee te gaan en hem hier bloedend achter te laten. Uit alle macht verzette ze zich tegen de mannen die haar mee de gang op trokken.

Ten einde raad keek ze naar Underwood. ‘Marcus, alsjeblieft. Je kunt hem toch niet laten doodgaan?’

Underwood glimlachte koeltjes. ‘Lieve Emily, je bent wel erg op Mr. Devlin gesteld geraakt, hè?’

Ze sloot haar ogen en knikte. ‘Ik houd van hem. Marcus, ik zal meewerken als je hem maar niet laat sterven.’

Voor het eerst keek Underwood alsof hij zich niet op zijn gemak voelde bij de situatie. ‘Ik kan niets doen.’

Haar hart brak. ‘Nee,’ zei ze. ‘Nee!’

Underwood richtte zich tot de blonde man. ‘Breng haar naar de onderzoekkamer.’

 

Zack lag op zijn zij in een plas van zijn eigen bloed. Hij voelde zich duizelig en misselijk, maar de pijn viel mee. Zou hij kunnen opstaan? Er was maar één manier om daarachter te komen…

Kreunend rolde hij op zijn rug. Meteen voelde hij een stekende pijn die zo intens was, dat hij bijna flauwviel.

‘Geen fijn gevoel om neergeschoten te worden, hè, Zack?’

Shaw. De gewetenloze rotzak.

‘Weet je dat ze zegt dat ze van je houdt?’ vroeg Shaw, naast hem neerknielend. ‘Wat vind je daarvan?’

‘Dat ze een goede smaak heeft.’

‘Tot het einde toe een grote mond,’ zei Shaw, en hij kwam weer overeind. ‘Ik heb altijd respect voor je gehad, maar dat zal je niet helpen. En haar ook niet.’

‘Ga je Michaels en Vanderpol ook vermoorden?’ vroeg Zack, doelend op zijn collega’s van MIDNIGHT die tegelijk met hem naar de gevangenis waren gestuurd.

‘Die houden we vast in de cellen bij de ontvangstruimte.’ Shaw grijnsde. ‘We gaan de sporen uitwissen door middel van een gevangenenoproer. We verbranden het bewijs en de dode lichamen. De RZ-902 wordt per vrachtwagen naar Canada vervoerd. En we laten de gevangenen de rest doen.’

Hij pakte een paar handboeien. ‘Die doe ik je maar even om totdat ze je komen halen.’

‘Ik kan niets doen,’ zei Zack, zijn stem met opzet zwakker makend. ‘Ik verlies te veel bloed. Waarom ga je niet lekker zitten genieten van het schouwspel?’

‘Goed idee,’ zei Shaw. ‘Maar ik doe je toch de handboeien om. Ga op je buik liggen en geef me je handen.’

‘Oké, geef me even de tijd,’ zei Zack kreunend van pijn.

‘Mooi niet,’ zei Shaw, hem opzettelijk ruw omdraaiend.

Zack rolde door en schopte Shaw met beide voeten vol tegen de borst.

Met een schreeuw van verontwaardiging smakte Shaw tegen de grond. Voordat hij weer overeind kon komen, werd hij door Zack tegen zijn kin geschopt.

Vliegensvlug deed Zack een handboei om zijn pols, die hij bevestigde aan de lade van de archiefkast.

Een intense haat gloeide in de ogen van Shaw. ‘Je komt hier nooit levend uit.

‘Misschien niet,’ zei Zack, ‘maar ík heb in elk geval mijn ziel nog.’