12

 

 

Ineengedoken zat Emily in de badkuip. Ze vreesde dat op elk moment de badkamerdeur kon openvliegen. Dan zouden ze het douchegordijn opzijtrekken en haar meesleuren naar de gevangenis wegens hulp aan een ontsnapte gevangene.

Vechtend tegen de paniek, sloot ze haar ogen. Ze bad dat Zack goed genoeg kon toneelspelen om de politie ervan te overtuigen dat hij een vertegenwoordiger was en dat hij alleen was in de kamer.

Het duurde een volle minuut voordat ze genoeg gekalmeerd was om te kunnen luisteren naar wat er zich in de kamer afspeelde. Hoewel het geluid werd gedempt door de badkamerdeur, kon ze net verstaan wat er werd gezegd.

‘Bent u hier alleen?’ vroeg een barse mannenstem.

‘Jazeker. Ik was van plan om over een paar minuten te vertrekken. Is er iets aan de hand?’

Het duurde even voordat Emily Zacks stem herkende.

Hij had zijn lijzige Ierse tongval vervangen door een perfect Bostons accent.

‘Er is een ontsnapte gevangene in de buurt,’ zei de mannenstem. ‘We zijn de omgeving aan het uitkammen.’

‘Is die persoon gevaarlijk?’ vroeg Zack op angstige toon.

‘Hij is gewapend en extreem gevaarlijk. Hij is in het gezelschap van een vrouw. Ze is gevangenbewaarder, en we denken dat ze hem helpt. Als u hen ziet, moet u meteen 911 bellen.’

‘Natuurlijk. Ik hoop dat u hen snel te pakken krijgt.’

‘Dat hopen wij ook.’

De deur sloeg dicht, en Emily viel bijna flauw van opluchting. Ze was net bezig uit het bad te klimmen, toen Zack de badkamer binnen kwam.

Als de situatie niet zo ernstig was geweest, was ze in lachen uitgebarsten bij de aanblik van boekenwurm Zack.

Hij liep met opgetrokken schouders, waardoor ze eerder smal leken dan breed, en hij had een verstrooide uitdrukking op zijn gezicht. Ze wist niet hoe hij het voor elkaar had gekregen, maar hij had zelfs nog kans gezien om gekleurde contactlenzen in te doen. Het resultaat was verbluffend.

‘Dat scheelde bar weinig,’ zei hij met zijn normale stem.

‘Wat moeten we nu doen?’ vroeg ze.

‘We hebben vervoer nodig,’ antwoordde hij, een blik op de wekker op het nachtkastje werpend. ‘Ik mag de afspraak met mijn contactpersoon van MIDNIGHT niet missen.’

‘Hoe komen we aan een auto?’

‘Aangezien we geen auto kunnen kopen, zullen we er eentje moeten lenen,’ antwoordde hij.

De manier waarop hij het woord ‘lenen’ zei, beviel haar niets. Het klonk te veel als ‘stelen’. Aangezien de politie hen toch al op de hielen zat, leek het haar bovendien de snelste manier om gepakt te worden. ‘Hoe wil je een auto stelen met al die politie in de buurt?’

‘Iets verderop is een garage. Het bedrijf is gesloten op zondag, maar ik zag dat er op het parkeerterrein buiten een paar auto’s stonden die waarschijnlijk morgen aan de beurt zijn voor een reparatie.’

‘Fantastisch. We nemen dus een auto die stuk is.’

Hij grijnsde. ‘We nemen een auto die niemand zal missen tot morgen.’

Ze wilde zijn idee verder afkraken, maar daar kreeg ze niet meer de gelegenheid voor omdat hij haar plotseling hard op haar mond kuste.

De combinatie van adrenaline en lust was zo bedwelmend, dat ze hem zonder aarzelen terugkuste. Ze wist wel dat het waanzin was om zich zo aan hem over te geven terwijl de hele politiemacht van de staat naar hen op zoek was, maar het leek wel of hij haar had betoverd. Als die betovering haar maar niet het leven kostte, dacht ze.

Zijn ogen ontmoetten de hare toen hij zich terugtrok. ‘Houd die gedachte vast,’ zei hij. ‘Ik zie je over vijf minuten op de parkeerplaats achter.’

 

Zack koos een jeep met enorme banden en de sleutel in het contact.

Vijf minuten later reden Emily en hij op de hoofdweg in noordelijke richting naar de plek die hij had afgesproken voor de ontmoeting met zijn contactpersoon van MIDNIGHT.

Hij had Emily niet willen meenemen, want er was een goede kans dat ze in een hinderlaag terecht zouden komen. Hij had overwogen om haar af te zetten bij het plaatselijke politiebureau, maar hij wist dat ze daar niet veiliger zou zijn dan bij hem.

De mensen van Lockdown hadden er met hun persbericht voor gezorgd dat de politie geloofde dat ze medeplichtig was aan moord.

Ze zat stilletjes naast hem met haar handen in haar schoot. Met een duistere blik keek ze uit het raam.

‘We komen hier wel doorheen,’ zei hij, zijn hand even op de hare leggend. ‘En ik zal zorgen dat jouw naam wordt gezuiverd, al is het het laatste wat ik doe.

Met een zucht boog ze haar hoofd. ‘Ik weet niet meer wie ik ben, Zack,’ fluisterde ze.

‘Je bent een fatsoenlijk mens dat haar eigen leven op het spel zet voor de goede zaak.’

Ze hief haar hoofd weer op en zocht zijn blik. ‘Of misschien ben ik hier wel omdat…’ Opnieuw ontsnapte haar een diepe zucht. ‘…omdat ik alles vergeet als je naar me kijkt. Mijn werk, mijn principes, alles verdwijnt naar de achtergrond als je me aanraakt.’

Ze wees op het logo op het borstzakje van haar uniform. ‘Dit uniform betekende iets voor me. Het betekende zelfs alles voor me, en ik heb het gewoon weggegooid.’

‘Emily, we leven al bijna zesendertig uur onder hoogspanning –’

‘Zack, dit gaat niet om spanning of adrenaline of de hoeveelheid tijd die we samen hebben doorgebracht.’

‘Nee, maar die dingen kunnen een situatie die toch al ingewikkeld is wel nog lastiger maken. Vooral als er een bepaalde chemie is tussen twee mensen.’

Ze sloeg haar handen voor haar ogen. ‘Of de geschiedenis herhaalt zich,’ mompelde ze.

‘Waar heb je het over?’ vroeg hij. Tot zijn verbazing begon ze te lachen. Het was geen vrolijke lach, maar een bittere.

‘Misschien ben ik wel echt net zoals mijn vader.’

Hij wist niets over haar vader, maar hij zag wel dat ze erg van streek was. Haar handen beefden, en haar stem trilde. Hij besefte dat ze op het punt stond hem iets te vertellen wat heel pijnlijk voor haar was. ‘Wat heeft dit met je vader te maken?’ vroeg hij.

‘Wil je soms zeggen dat je het verhaal van de beruchte Adam Monroe niet kent?’ vroeg ze hees.

Zack zei niets. Een blik in zijn achteruitspiegeltje leerde hem dat ze niet werden gevolgd.

Kleine sneeuwvlokjes dwarrelden uit de grijze lucht naar beneden, maar het zag er niet naar uit dat er weer een sneeuwstorm zou komen.

‘Praat tegen me Emily,’ zei hij zacht. ‘Vertel me wat er met je vader is gebeurd.’

Ze slikte krampachtig. ‘Hij was een gevangenbewaarder die door hard te werken een hogere functie had weten te bereiken. Hij was goed in zijn werk. Toen ik vijftien was, werd hij overgeplaatst naar de vrouwengevangenis in Balpost. Ze hadden daar wat problemen gehad en stuurden mijn vader erheen om orde op zaken te stellen.’

Ze slaakte een zucht. ‘Hij werkte er pas een halfjaar toen de problemen begonnen. Ik was nog te jong om te begrijpen wat er precies aan de hand was, maar ik hoorde natuurlijk wel de ruzies tussen mijn moeder en hem. Ik las de artikelen in de plaatselijke krant en zag de berichten op het journaal van de regionale zender. En ik hoorde ook het gefluister achter mijn rug op school.’

‘Wat was er dan gebeurd?’ vroeg Zack.

‘Mijn vader was een verhouding begonnen met een vrouwelijke gevangene.’

Er ging een schok van medelijden door hem heen. Eindelijk begreep hij waarom ze zo’n moeite had gehad om hem te vertrouwen. ‘Het spijt me voor je.’

‘Mijn ouders hebben geprobeerd om het zo veel mogelijk voor me af te schermen, maar ik snapte dat hij iets heel ergs had gedaan.’

‘Zoiets is natuurlijk nauwelijks te begrijpen voor een meisje van vijftien,’ zei hij.

‘Het was een verschrikkelijke tijd. Er was constant ruzie, en er werd zelfs midden in de nacht nog gebeld. De politie kwam over de vloer. Mijn moeder was razend. Ze zei dat hij ons te schande had gemaakt.’

Hij knikte bedachtzaam. ‘Hoe was het gebeurd? Waren er geen verzachtende omstandigheden?’

‘Dat weet ik niet,’ zei ze zacht. ‘Dat heeft hij ons nooit verteld.’

‘Bedoel je dat hij zichzelf helemaal niet heeft verdedigd? Was er dan geen formele hoorzitting? Raakte hij zijn baan kwijt?’

‘Hij heeft niet lang genoeg meer geleefd om ons te vertellen wat er precies was gebeurd.’

‘Wat erg voor je,’ zei hij, haar van opzij aankijkend. ‘Hoe is hij gestorven?’

‘Hij heeft zelfmoord gepleegd.’

‘Ach, nee. Emily –’

‘Het is al een tijd geleden,’ zei ze schouderophalend. ‘Het was heel moeilijk, maar ik ben erdoorheen gekomen. Het gaat weer goed met me.’

Hij wist dat ze zich flinker voordeed dan ze zich voelde. ‘Wat is er met die vrouwelijke gevangene gebeurd?’

‘Dat weet ik niet. Ze heette Shanna James. Ik heb foto’s van haar gezien, en ze was beeldschoon en heel erg jong. Slechts tien jaar ouder dan ik was op dat moment.’ Ze lachte weer dat vreugdeloze lachje. ‘Ze zat al twee jaar vast toen ze mijn vader ontmoette. Ze was veroordeeld voor de moord op haar echtgenoot.’

‘Leuk,’ zei hij droog.

‘Uit de informatie die ik bij elkaar heb gesprokkeld, blijkt dat ze heel doelgericht te werk is gegaan. Ze heeft mijn vader verleid met alle middelen die ze had, haar lichaam incluis.’ Ze sloot haar ogen, alsof wat ze ging zeggen haar ondraaglijk veel pijn deed. ‘Hij heeft alles opgeofferd om bij haar te zijn. Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar volgens mij hield hij echt van haar.’

Zack wist niet wat hij moest zeggen, dus hij liet haar maar praten.

‘Mijn ouders hadden al een tijdje problemen. Toen mijn vaders verhouding aan het licht kwam, heeft mijn moeder meteen de scheiding aangevraagd. Hij ging het huis uit. Twee weken later was hij dood.’

‘Wat moet dat vreselijk pijnlijk voor je zijn geweest.’

‘Het enige wat ik wilde, was dat mijn ouders weer bij elkaar kwamen, zodat we weer een gezin waren. Ik haatte de vrouw die me dat had afgepakt, en ik haatte mijn vader omdat hij zo zwak was geweest.’ Ze wreef even in haar ogen en liet haar handen vervolgens slap in haar schoot vallen. ‘Toen was hij ineens dood en had ik niemand meer om kwaad op te zijn.’

‘Daarom had je zoveel moeite om me te geloven,’ merkte hij op.

‘Daarom ben ik voorzichtig geweest.’

Hij wilde dat hij niet achter het stuur zat, zodat hij zijn armen om haar heen kon slaan om haar te troosten. ‘Je vader was een mens, Emily. Soms maken mensen fouten.’

‘Ik zal niet dezelfde fouten maken als hij,’ zei ze vastberaden.

Haar woorden troffen hem als een stomp in zijn maag. Ze waren nog maar enkele minuten verwijderd van de plek waar hij had afgesproken, en hij kon alleen maar denken aan wat Emily allemaal had moeten doorstaan en aan wat haar nog te wachten stond door zijn schuld.

Het bord waarop de panoramische uitkijkpost werd aangekondigd flitste voorbij. Even verderop zag Zack al het bord van de afslag.

Emily had zich van hem afgewend en keek uit het zijraampje.

Hij wist dat hij zich moest concentreren op de taak die voor hem lag, maar hij wilde zo graag dat ze hem vertrouwde, dat hij het bijna kon proeven.

Hij reed de afslag voorbij.

‘Je hebt de afslag gemist,’ merkte Emily op.

‘Ik ga de auto een paar honderd meter verderop parkeren.

‘Verwacht je problemen?’ vroeg ze.

‘Problemen zijn het grote thema van deze missie,’ antwoordde hij, de auto in de berm parkerend. Hij maakte zijn gordel los en wendde zich tot Emily. ‘Jij moet op de chauffeursstoel gaan zitten,’ zei hij.

‘Waarom?’ vroeg ze verbaasd.

‘Ik laat de sleutel in het contact zitten,’ zei hij. ‘Als er iets gebeurt, moet je naar het volgende district rijden en je daar bij de politie melden. Vertel ze alles.’

‘Misschien ben je het vergeten, Zack, maar ik word ook gezocht voor een misdrijf. Ik ben op de vlucht, net als jij.’

‘De mol zal je meteen neerschieten, en dat geldt ook voor Underwood en zijn maatjes van Lockdown. Als we in een hinderlaag lopen, is de politie je enige optie.’

‘Misschien is de politie hier wel bij betrokken,’ merkte ze op.

‘Daarom zei ik al dat je naar het volgende district moet rijden.’ Ongeduldig voegde hij eraan toe: ‘En ga nu verdomme op mijn stoel zitten.’ Hij gooide de deur open en stapte uit.

Ze klom over de console en ging achter het stuur zitten. ‘Zack?’

Haar blik trof hem als een mokerslag. Ze zag er zo mooi en angstig uit, dat het hem al zijn wilskracht kostte om haar niet te kussen.

‘Wees voorzichtig,’ zei ze zacht.

Na haar een geruststellende glimlach te hebben geschonken, liep hij met grote passen in de richting van de uitkijkpost.

 

Emily zat achter het stuur naar de sleutel in het contact te kijken. Als ze wilde vertrekken, hoefde ze alleen maar de motor te starten en dan was ze vrij.

Doe het, schreeuwde een stemmetje vanbinnen. Red jezelf en je reputatie.

Ze is net als haar pa, riep een andere stem spottend.

Ze legde haar vingers op de sleutel, maar ze draaide hem niet om. Ze kon Zack nu niet aan zijn lot overlaten.

Maakte ze dezelfde fout als haar vader?

‘Houd op met malen,’ zei ze streng tegen zichzelf.

Ze draaide zich om en keek of ze Zack nog langs de weg zag lopen, maar hij had de uitkijkpost al bereikt. Net toen ze zich weer in haar stoel wilde omdraaien, nam ze een beweging waar in het struikgewas dat zich ongeveer negen meter boven de uitkijkpost bevond.

Tot haar afschuw zag ze een man met een geweer, dat hij op een statief had gezet.

Zonder aan haar eigen veiligheid te denken, sprong ze uit de auto en zette ze het op een lopen naar de uitkijkpost. Ze wilde schreeuwen om Zack te waarschuwen, maar ze was bang dat de man dan voortijdig zou schieten. Het enige wat ze kon doen, was zo hard mogelijk lopen en hopen dat ze op tijd zou zijn.

Haar laarzen stampten op ijzig asfalt toen ze de bocht om kwam gerend. Ze zag Zack bij de reling staan, uitkijkend over de besneeuwde vallei.

Hoewel hij klaarstond om zich tegenover eventuele aanvallers te verdedigen, stond hij met zijn rug naar de struiken. Hij kon de scherpschutter onmogelijk zien.

Even bleef Emily besluiteloos staan. Moest ze hem roepen om hem te waarschuwen? Maar dan waarschuwde ze ook de scherpschutter…

Haar instinct nam het over. ‘Zack, pas op!’ schreeuwde ze. ‘Een schutter, achter je!’

Met een ruk draaide hij zich om. Op zijn gezicht waren achtereenvolgens blijdschap te zien omdat hij haar zag, bezorgdheid om haar veiligheid en ten slotte het besef dat hij een fatale fout had gemaakt.

Het schot kraakte door de lucht als een donderklap.

Zack wankelde. Als in een vertraagde opname greep hij naar zijn buik.

Emily zag bloed tussen zijn vingers door stromen.

Het volgende moment zakte hij op de grond in elkaar.

‘Nee!’ gilde ze. Ze rende door de sneeuw naar hem toe. Vanuit haar ooghoeken zag ze de schutter opnieuw aanleggen.

Hij stond op een heuvel op minder dan dertig meter afstand van Zack.

Haar verstand vertelde haar dat zij de volgende was die aan de beurt was. Haar hart dreef haar echter voort naar Zack.

Lieve God, laat hem niet dood zijn.

Ze was zo bezorgd om hem, dat ze het tweede schot niet eens hoorde.