14

 

 

Zack zat naar haar te kijken terwijl ze sliep. Hij probeerde niet te denken aan wat hij zojuist had gedaan. Ze zag er zo mooi uit in het flakkerende haardvuur, dat het hem al zijn zelfbeheersing kostte om haar niet in zijn armen te nemen en nog een keer de liefde met haar te bedrijven.

Hoewel hij doodmoe was, wist hij dat hij niet zou kunnen slapen. Zijn geest kon niet tot rust komen omdat hij weer in de fout was gegaan. Hij kon bijna niet geloven dat hij zo stom was geweest om weer met een vrouw te slapen tijdens een gevaarlijke missie. En dat terwijl hij soms, midden in de nacht, nóg wel eens het schot dacht te horen dat Alisa had gedood.

Rusteloos kwam hij overeind. Het was kil geworden in de hut, dus hij legde nog wat blokken op het vuur. Daarna liep hij naar het raam. Peinzend staarde hij naar buiten. Kon hij de missie nog redden? In gedachten vervloekte hij het lot dat opnieuw een vrouw op zijn pad had gebracht met wie hij onmogelijk een relatie kon aangaan.

‘Zack?’

Geschrokken draaide hij zich om.

Ze stond een paar meter bij hem vandaan in het overhemd van haar uniform. Haar silhouet was sierlijk en slank tegen het warme licht van de open haard.

Ze zag er zo verleidelijk uit, dat zijn hart er pijn van deed. ‘Ga terug naar bed.’ Hij was zelf verbaasd door zijn vijandige toon.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze verbaasd.

‘Ik moet nadenken, en dat kan ik niet als jij daar halfnaakt staat.’

Ze knipperde met haar ogen, alsof ze niet begreep wat hij bedoelde. Aarzelend liep ze naar hem toe.

Snapte ze dan niet dat dit nergens toe kon leiden, vroeg hij zich boos af. Wist ze dan niet dat de laatste vrouw die hij had aangeraakt tijdens een missie was gestorven door hem?

Toen ze haar armen om hem heen sloeg, maakte zijn woede meteen plaats voor verlangen. Hij streed tegen zijn gevoel, maar sloeg toch zijn armen om haar heen. ‘Ik had dit niet moeten laten gebeuren,’ mompelde hij, zijn kin op haar kruin leggend.

‘Er zijn de laatste dagen zoveel dingen gebeurd die eigenlijk niet hadden moeten gebeuren,’ merkte ze op. ‘Volgens mij had je daar weinig of geen invloed op.’

Hij duwde haar een beetje van zich af en hield haar op een armlengte afstand. ‘Ik had niet met je moeten vrijen, Emily. Ik ben verdorie met een missie bezig.’ Abrupt liet hij haar los. Hij draaide zich om en liep terug naar het raam. ‘Verdomme!’ Met zijn hand gaf hij een flinke ram op de vensterbank.

‘Zack,’ zei ze, een stap in zijn richting zettend.

‘Blijf uit mijn buurt,’ snauwde hij.

Ze bleef staan. ‘Ik snap niet waar dit ineens vandaan komt.’

Met een ruk draaide hij zich naar haar om. ‘Ik probeer je te beschermen, Emily,’ zei hij, vechtend tegen de verleiding om haar mooie geschrokken gezichtje te bedelven onder de kussen. ‘Als jou iets overkomt –’

‘Er overkomt me heus niets,’ zei ze.

Boos omdat ze hem zo in de verleiding bracht, liep hij naar haar toe. ‘Ik heb het meegemaakt dat onschuldige mensen werden neergeschoten door mijn schuld,’ zei hij, zijn handen op haar schouders leggend. ‘Ik wil niet dat jou dat ook overkomt.’

‘Waar heb je het over?’ vroeg ze.

‘Ik heb het over Alisa Hayes.’ Het was de eerste keer dat hij haar naam weer hardop zei, en dat raakte hem zo diep, dat hij even wankelde op zijn benen.

‘Ik weet niet wie dat is,’ merkte Emily op.

‘Dat is de vrouw die door mijn schuld is gestorven.’

‘Rustig, Zack…’

Hij voelde dat zijn handen beefden. Zijn hart ging als een razende te keer.

‘Vertel me wat er is gebeurd.’

Zelfs na twee jaar deed het nog verschrikkelijk veel pijn om over die avond te praten. Hij kreeg de woorden bijna niet uit zijn mond omdat zijn keel zat dichtgeschroefd. ‘Alisa werkte ook voor MIDNIGHT. We werkten samen op een missie. We moesten een groep wapensmokkelaars met banden met terroristische groeperingen in de woestijn van Texas infiltreren. Ze wilden materiaal voor een vuile bom verkopen aan terroristen die een aanslag wilden plegen in een grote stad in het zuidwesten van de Verenigde Staten.’

‘Daar heb ik nooit iets over gehoord,’ zei Emily.

‘Niemand hoort ooit iets over de zaken waarbij MIDNIGHT is betrokken.’

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze.

Hij lachte wrang. ‘Wat is er níet gebeurd?’ vroeg hij spottend. ‘Alles wat fout kon gaan, ging fout. Het was een gevaarlijke groep, Emily. Eén verkeerde beweging, en ze namen je mee de woestijn in en schoten je dood.’

‘Is het jullie gelukt om de groep te infiltreren?’

‘Het kostte ons bijna een jaar voordat we door hen werden geaccepteerd. We voelden ons relatief veilig.’ Hij schonk haar een vreugdeloos glimlachje. ‘Voor zover je je veilig kunt voelen in een groep van dertig psychopathische moordenaars.’

‘Het klinkt alsof jullie precies deden wat jullie moesten doen,’ zei ze zacht.

‘Helaas deed ik heel wat meer dan waarvoor ik was gestuurd.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Alisa was verslaafd aan spanning. Dat geldt trouwens voor bijna iedereen die bij MIDNIGHT werkt, maar bij haar was het echt extreem.’

Emily knikte.

‘Ons kamp lag ongeveer tachtig kilometer ten westen van El Paso. We sliepen in tenten, maar de leider van de groep was zo paranoïde, dat hij in een ondergrondse bunker sliep. Daar lagen trouwens ook de meeste wapens.’

Hij keek haar aan. ‘Goed, daar zaten we dus, midden in de woestijn, bang en verveeld en omringd door moordenaars. Alisa en ik waren voor de missie al goed bevriend. Ik had veel respect voor haar, want ze was erg goed in haar werk. We konden ook prima samenwerken.’

Zijn keel schroefde nog verder dicht. ‘Op een nacht kwam ze mijn tent in. Ik lag te slapen. Toen ze binnenkwam, dacht ik eerst dat er iets mis was.’ Bij de herinnering aan wat er daarna was gebeurd, moest hij hevig slikken. ‘Die nacht waren we voor het eerst samen.’

‘Zack, jullie werkten al een jaar samen onder extreme druk. Ik vind het niet zo raar dat er dan een keer zoiets gebeurt.’

‘Maar het bleef niet bij die ene keer, Emily. Vanaf die nacht kwam ze elke avond. Ik wist dat ik haar moest tegenhouden. Ik kon me steeds minder goed concentreren op de missie, en zij ook. Bovendien begon ik…’ Zijn stem haperde even. ‘…om haar te geven.’

Hij kneep zijn ogen stijf dicht en vocht tegen de oude pijn die hij als een bot mes in zijn buik voelde. ‘We waren te moe, te bang en te eenzaam. Ons samenzijn was het enige wat ons ervan weerhield om door te draaien.’

Zijn blik ontmoette de hare. ‘Tegen de tijd dat ik merkte dat ik verliefd op haar was, was het te laat.’

Het woord raakte haar als een stomp in haar maag.

Verliefd.

Ze wist dat het minnetjes van haar was om jaloers te zijn op een vrouw uit Zacks verleden. Vooral omdat die vrouw was gestorven. Toch maakte dat de brandende jaloezie die ze voelde geen steek minder. ‘Wat is er met haar gebeurd?’ vroeg ze.

Hij wendde zich van haar af en tuurde in de vlammen. ‘MIDNIGHT had ons een radio meegegeven die we in een luchtdichte koffer bewaarden die we een paar kilometer buiten het kamp hadden begraven. We moesten ons om de paar dagen melden om de plannen en activiteiten van de groep door te geven en te laten weten dat we in orde waren.’

‘Wie van jullie deed dat?’ vroeg Emily.

‘Omdat het zo gevaarlijk was, deed ik het meestal. Ik sloop ’s nachts weg en rende dan in negen minuten ruim drie kilometer. Met het schepje dat ik tussen de stenen had verborgen, groef ik de koffer uit. Nadat ik de antenne had opgezet, had ik meestal zo’n twee minuten nodig om alles door te geven, en dan begroef ik de koffer weer. Ik holde weer terug en sloop weer onopgemerkt het kamp binnen. Het was een prima systeem.’

‘Het klinkt anders erg gevaarlijk,’ merkte Emily op.

‘Dat was het ook.’ Hij wreef met zijn hand over zijn gezicht. ‘Op een nacht, toen Alisa weer bij me in de tent was, vertelde ik haar dat we echt moesten stoppen omdat we de missie in gevaar brachten.’ Gepijnigd keek hij Emily aan. ‘We kregen ruzie, en ze stormde mijn tent uit. Ik liet haar gaan, omdat ik dacht dat ze even moest afkoelen. Ik had geen idee dat ze naar de radio ging.’

‘Waarom deed ze dat?’

‘Ze had er genoeg van. Ze wilde de missie afblazen.’

‘Wat gebeurde er?’

Hij zuchtte. ‘Er was die middag net een nieuwe lading wapens binnengekomen. Wij wisten niet dat er ook nachtkijkers bij zaten en dat de bewakers van het kamp die uitgerekend die avond droegen.’

‘O, Zack,’ fluisterde Emily.

‘Het was mijn taak om te weten welke spullen ze binnenkregen, Emily,’ zei hij vol zelfverwijt. ‘Een paar uur nadat ze mijn tent uit was gegaan, werd ik wakker van stemmen. Een van de bewakers had haar zien vertrekken uit het kamp. Hij was haar gevolgd en had haar betrapt terwijl ze de radio gebruikte.’

‘O, nee!’ riep Emily uit, en ze sloeg haar hand voor haar mond.

‘Ze sleurden haar terug naar het kamp en maakten de leider wakker, een man die Guy Hind heette. Ik stond vlak buiten mijn tent terwijl ze haar ondervroegen. Alisa was een taainagel en vertelde hun helemaal niets.’ Zijn stem brak. ‘Dus gingen ze haar martelen.’

Emily zag dat hij zijn handen tot vuisten balde.

Zweet parelde op zijn voorhoofd. Hij knipperde snel met zijn ogen, alsof hij probeerde de gruwelijke beelden van de marteling van zijn geliefde uit zijn hoofd te verdrijven. ‘Ik hoopte dat ze nog wel contact had gehad met MIDNIGHT en dat ze een team zouden sturen voordat de zaak nog verder uit de hand liep. Tegelijkertijd wist ik ook dat zelfs MIDNIGHT er niet snel genoeg zou kunnen zijn om haar te redden.’

Zijn ogen waren donker van emotie. ‘Ik wist dat ik een beslissing moest nemen. Ik kon haar leven redden en de missie afblazen, of ik kon haar laten sterven en proberen van de missie te redden wat er te redden viel.’

Zijn raspende ademhaling werd nog sneller. ‘Ik dook mijn tent weer in en pakte mijn wapen. Het was twintig tegen een, maar ik kon niet toestaan dat ze haar vermoordden.’

Zijn stem was zo zacht en schor, dat Emily zich voorover moest buigen om hem te kunnen verstaan.

‘Ik had die rotzak in mijn vizier toen hij de trekker overhaalde,’ zei hij.

Emily voelde tranen achter haar oogleden prikken. Ze zag de pijn die in zijn gezicht stond gegroefd. Het was een pijn die deel van hem was gaan uitmaken.

‘Het was alsof die kogel niet alleen door haar heen ging, maar ook door mij,’ zei hij. ‘Ze was op slag dood. Het was een regelrechte executie.’

‘Mijn God.’

‘Ik dacht dat ik als volgende aan de beurt zou zijn, maar er kwam hulp. Alisa had nog contact weten te leggen met onze contactpersoon bij MIDNIGHT. Binnen een paar minuten landde er een helikopter met een team van vijf man. Avery Shaw, die nu mijn baas is, had de leiding. Hij wist me eruit te krijgen, maar hij kreeg een kogel in zijn ruggengraat. Daarna kon hij geen veldwerk meer doen.’

‘Kwam verder iedereen er levend af?’ vroeg Emily.

‘Iedereen, behalve Alisa.’

‘En je geeft jezelf de schuld.’

‘Ik ben de enige die over is om de schuld te geven.’

Ze kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn om zoiets verschrikkelijks te hebben meegemaakt. ‘Daarom ben je er zo op gebrand om me tegen die lui van Lockdown te beschermen.’

Zijn ogen boorden zich in de hare. ‘Er zijn veel redenen waarom ik je wil beschermen.’

Haar hart maakte een sprongetje.

Hij overbrugde de kleine afstand tussen hen en legde een hand op haar schouder. Met de andere hand raakte hij heel teder haar gezicht aan. ‘Ik geef om je, Emily. Ik geef zoveel om je, dat ik het niet aan zou kunnen als jou door mijn schuld iets overkwam.’

‘Er overkomt me niets, en wat er met Alisa is gebeurd, is niet jouw schuld.’

‘Niet doen,’ snauwde hij.

‘Zack, we zijn zo ver gekomen –’

‘En verder dan dit kom je niet, Emily. Het is voorbij,’ zei hij resoluut.

‘Hoe bedoel je?’ vroeg ze, hem ongelovig aankijkend.

‘Ik rijd je naar het eerstvolgende district en draag je over aan de politie. Waarschijnlijk zullen ze je arresteren, maar dan ben je tenminste veilig.’

Een enorme woede borrelde in haar op. ‘Vergeet het maar.’

‘Als je bij mij blijft, loop je gevaar. Ik wil niet riskeren dat jou iets overkomt.’

‘Dat kun je niet zomaar in je eentje beslissen!’ riep ze boos uit.

‘Ik neem je niet verder mee.’

‘Je bent anders niet de baas over mijn leven! En al helemaal niet over wat ik doe!’

‘Maar wel over de missie,’ zei hij, met moeite zijn ergernis over haar opstandige houding bedwingend.

‘Ik ga hier niet voor weglopen, Zack!’

Hij verloor zijn laatste restje zelfbeheersing. ‘Ik neem je niet mee!’ schreeuwde hij.

‘Ik ben Alisa niet!’ schreeuwde ze terug.

Een paar tellen lang keek hij haar aan alsof ze hem in zijn gezicht had geslagen.

‘Sluit me alsjeblieft niet buiten,’ fluisterde ze. ‘Ik moet dit doen. Ik moet jou helpen, en ik moet mezelf helpen. Neem dat alsjeblieft niet van me af.’

Het volgende moment sloeg hij zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. Toen hij haar kuste, voelde ze zijn wanhoop en zijn verlangen en nog wel duizend andere emoties, die ze niet kon benoemen. Daarna gaf ze zich over aan zijn kus en kon ze aan niets anders meer denken.

 

Zack voelde dat de kus hem een richting op trok waarin hij niet meer wilde gaan. Hij was echter te moe om ertegen te vechten. Zijn kus werd harder en dwingender, en hij voelde dat ze hem terugkuste.

Haar zachte lichaam vlijde zich gewillig tegen het zijne. Hij wilde niets liever dan bij haar binnendringen. Verdomme, nee. Grommend duwde hij haar van zich af.

Met grote ogen keek ze naar hem op. Ze hijgde, en haar mond was vochtig en gezwollen.

Hij moest zich beheersen om haar niet ter plekke tot de zijne te maken. ‘Dit is waanzin,’ zei hij verwilderd. Hij wist niet zeker of hij op de situatie doelde of op de enorme aantrekkingskracht tussen hen.

Emily nam aan dat het om dat laatste ging. ‘Het is pas echt waanzin dat je niet wilt dat ik je help omdat je een trauma uit het verleden hebt,’ zei ze.

‘Misschien ben ik wel een van die slimme mensen die leert van zijn fouten.’

‘Je kunt me niet de wet voorschrijven,’ zei ze ademloos. ‘Ik ga hiermee door. Met of zonder jou.’

‘Wat bedoel je daarmee, verdomme?’

Ze zette haar handen op haar heupen. ‘Dat ik doorga. Als jij niet met me verdergaat, dan doe ik het wel in mijn eentje.’