63

‘Phyllis heeft hem verhuisd,’ zei ik tegen Augie. ‘Ze moet geweten hebben dat we kwamen en heeft hem hier weggehaald.’

‘Dit is waanzin,’ zei Augie.

Ik schoof een paar dozen opzij. ‘Volgens mij staan deze er pas. Eromheen ligt geen stof op de vloer. En kijk, daar, een halve boterham, en het brood is niet beschimmeld. Zou jij hier vrijwillig een broodje komen eten?’

‘Ik krijg bijna geen lucht,’ zei mijn zwager. ‘Wacht eens.’ Hij liep de kamer uit.

‘Wat is er?’ vroeg ik.

‘Sporen op de vloer,’ zei hij. ‘Alsof er iets door de gang is gereden. Daar, door het water dat uit de wasmachine lekt...’

‘Een rolstoel,’ zei ik.

‘Misschien.’

‘Ik heb dit echt niet verzonnen,’ zei ik.

‘Kom, we gaan naar boven,’ zei Augie, en toen we weer in de keuken waren: ‘Volgens mij rijdt Phyllis in een Crown Vic. Een bruine. Lijkt wel wat op een patrouillewagen, maar dan zonder toeters en bellen.’

Hij haalde zijn telefoon uit zijn zak, belde de meldkamer en zei dat ze moesten uitkijken naar Phyllis Pearces auto. ‘Begin bij Patchett’s. Als jullie hem zien, doe je niks. Laat het me alleen weten.’

Hij borg zijn telefoon weer op en zei: ‘Wij kunnen ook beter naar het bureau gaan.’

‘Er is nog iets wat ik je moet vertellen.’

Augie trok een keukenstoel achteruit, ging erop zitten en gebaarde mij hetzelfde te doen.

‘Vertel op,’ zei hij vermoeid.

‘Ik denk dat Ricky Haines Scott heeft vermoord.’

Ik had in de loop der jaren ontdekt dat het vrijwel onmogelijk was om Augustus Perry aan het schrikken te maken. Provoceren wel, maar laten schrikken, nee. Ook als je iets tegen hem zei wat hem in hoge mate verbaasde, deed hij zijn uiterste best je met een stalen gezicht te blijven aankijken.

Maar deze keer lukte het hem niet zijn reactie te verbergen.

‘Wat?’ riep hij. ‘Waar heb je het verdomme over?’

‘Haines stond op een avond Claire Sanders te fouilleren achter Patchett’s. Gebruikte dat als een smoes om aan haar te zitten. Scott zag het gebeuren en toen heeft hij Haines gedreigd dat hij hem zou aangeven, mogelijk bij jou. Daarna heeft hij Haines een paar keer voor viezerik uitgescholden als hij hem in de stad tegenkwam. Haines had iets met hem te vereffenen.’

‘Kom op,’ zei Augie. ‘Misschien heeft Claire het verzonnen.’

‘Scott heeft ons ooit hetzelfde verhaal verteld, maar zonder de naam van de smeris te noemen. Het heeft er de schijn van dat Scott hem, Haines, constant onder vuur bleef nemen. En toen, op die avond, heeft Haines zijn kans schoon gezien.’

Augie schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik kan het nog steeds niet geloven.’

‘Denk jij dat het toeval is dat Scott die avond van het dak van Ravelson Furniture springt en dat het Haines is die hem vindt? Haines reageerde niet op een melding. Het was niet iemand anders die Scott had gevonden. Haines vond hem. En het was Haines die ons het trieste nieuws kwam brengen. Terwijl Haines moet hebben geweten dat jij Scotts oom was. Je zou toch denken dat hij, toen hij het lijk van de neef van zijn eigen baas had gevonden, eerst jou zou bellen. Of je zelfs zou vragen of jij ons wilde inlichten. Maar hij wilde jou er niet meteen bij hebben. Was waarschijnlijk te bang dat hij zichzelf zou verraden.’

‘Jezus,’ zei Augie.

‘Ik zou het eerder misschien niet geloofd hebben,’ zei ik, ‘maar ik weet nu waartoe Ricky Haines in staat is. Ik denk dat hij Hanna Rodomski heeft vermoord. Ik weet dat hij Dennis Mullavey heeft vermoord, en dat hij heeft geprobeerd Claire en mij te vermoorden. Hij heeft gps-zendertjes in mijn auto verstopt, zodat hij me kon volgen naar de plek waar Dennis en Claire zich schuilhielden. Hij had niet verwacht dat ik gearresteerd zou worden wegens bedreiging van die jongen van Tapscott. Hij heeft me zelfs aangeboden mijn advocaat voor me te bellen. Want hij had me in het veld nodig, om hem bij Claire en Dennis te brengen.’

Augie huiverde. ‘Het was Ricky die me kwam vertellen dat jij was gearresteerd. Voordat ik je te hulp schoot en heb staan liegen alsof het gedrukt stond.’

‘Hij en zijn moeder hebben zeven jaar lang iemand in hun kelder gevangen gehouden. Wil jij beweren dat iemand die tot al die dingen in staat is níét mijn zoon van dat dak gegooid kan hebben?’

Daar had hij niet van terug. Ik zag zijn wangen rood worden. ‘De vuile schoft,’ zei hij uiteindelijk. ‘Waarom is Claire Sanders verdomme niet naar me toe gekomen?’

‘Dat meen je toch niet, hè? Met al die shit die er tussen jou en haar vader gaande was? Ze ging ervan uit dat ze niet geloofd zou worden. Ze zei dat als ze Haines zou aangeven, jij zou zeggen dat haar vader het had verzonnen om jullie in een kwaad daglicht te stellen.’

Augie zuchtte. ‘Shit.’ Hij duwde zijn stoel achteruit en stond op. ‘We moeten Haines en zijn moeder zien te vinden, ze allebei arresteren en ze met alles confronteren. Geloof me, als die klootzak Scott heeft vermoord...’ Augie balde zijn beide handen tot vuisten. ‘Weet je, ik hield ook van die jongen. Hij is de zoon van mijn zus.’

‘Ik weet het,’ zei ik.

‘We gaan dit tot op de bodem uitzoeken. Ik zweer het.’

‘Maak je geen zorgen,’ zei ik. ‘Ik ben dat ook van plan.’

‘Eerst moeten we ze zien te vinden,’ zei hij, en hij liep naar de deur.

Mijn mobiele telefoon ging. Ik haalde het toestel uit mijn zak en zag dat er van thuis werd gebeld.

‘Hallo,’ zei ik.

‘Hoi,’ zei Donna. Haar stem klonk vlak, levenloos.

‘Wat is er?’

‘Je moet thuiskomen.’

‘Ik ben... ik ben bij Augie, we zijn met iets bezig.’

‘Toch moet je thuiskomen,’ zei ze. ‘Ik heb bezoek... Er is hier iemand.’

‘Bezoek? Donna, als je gewoon zegt wat er aan de hand is, kan ik...’

Ik hoorde geritsel, iemand die de telefoon van haar overnam, en toen een andere stem. ‘Meneer Weaver? Phyllis Pearce hier. We hebben een paar dingen te bespreken. U gaat me helpen, want als u dat niet doet, is het uw schuld als er iets met uw vrouw gebeurt.’