52

Donna gaf het toestel aan mij. Het was van hetzelfde merk en model als het mijne. Ik probeerde het aan te zetten, maar de batterij was leeg. Als de telefoon eigendom was van degene die ik in gedachten had, lag hij al een paar dagen in mijn auto. En al had hij een signaal afgegeven toen de batterij bijna leeg was, dan had ik dat niet kunnen horen, want het geluid stond uit.

‘Van wie is dat ding?’ vroeg Donna.

‘Van Claire, denk ik,’ zei ik. ‘Ze zat ermee te spelen voordat ze uitstapte. Ze moet vrij snel gemerkt hebben dat ze het kwijt was, maar toen Hanna eenmaal in mijn auto zat, kon ze niet meer naar buiten komen om het op te halen.’

Ik hoefde niet te wachten tot de batterij helemaal was opgeladen voordat ik kon zien welke aanwijzingen de telefoon me mogelijk te bieden had. Ik hoefde hem alleen aan te sluiten op de oplader, die in de keuken lag.

‘Wat ga je hiermee doen?’ vroeg Donna, en ze wees naar het gps-zendertje op het dak van de auto.

‘Voorlopig laat ik het aanstaan en leg ik het terug in de auto,’ zei ik.

‘Zet je het niet af? Sla je het niet kapot met een hamer? Doe je er niks mee?’

‘Nee, nog niet,’ zei ik. ‘Degene die het heeft geplaatst hoeft niet te weten dat ik het heb gevonden.’ Ik legde het zendertje onder de passagiersstoel, deed de portieren dicht en sloot ze af. ‘Laten we eerst eens kijken wat er op deze schoonheid staat.’

We gingen weer naar binnen. Op het aanrecht, bij de vaste telefoon, lag de oplader. Ik deed het platte stekkertje in de opening aan de onderkant van het toestel. Het scherm lichtte op en het icoontje van de batterij knipperde.

‘Het zal een paar minuten duren,’ zei ik, ‘aangezien hij helemaal leeg is.’

Het duurde korter dan dat. Als de telefoon een wachtwoordfunctie had om te voorkomen dat iemand anders er gebruik van maakte, was die niet ingesteld.

Omdat de telefoon aan het kabeltje vastzat, bleef ik bij het aanrecht staan en leunde op het werkblad met mijn onderarmen. Wat ik zag was een scherm vol icoontjes en apps. Ik zag ook dat Claire een heleboel oproepen had gemist en dat ze diverse voicemails had. De meeste daarvan zouden van haar ouders zijn, wist ik vrijwel zeker, die zich afvroegen waar ze uithing.

De voicemails afluisteren zou me waarschijnlijk niet lukken, want daar had ik Claires code van vier cijfers voor nodig. Maar voor haar sms’jes had ik geen code of wachtwoord nodig.

Ik ging rechtstreeks naar het groene icoontje met de tekstballon en het woord BERICHTEN eronder, en tikte op de touch-screen, waar wat make-up van Claire op zat.

Eén contact sprong er onmiddellijk uit. In de linkerbovenhoek van het scherm stond de naam ROMAN. Zijn sms’jes stonden in lichtgrijze kadertjes aan de linkerkant van het scherm, die van Claire in lichtblauwe kadertjes, aan de rechterkant. Donna kwam naast me staan, net zo nieuwsgierig als ik naar wat we zouden vinden.

De meest recente sms’jes luidden:

Roman: en, hoe voelt het, huh?

Roman: kom op, geef antwoord

Roman: ik vergeef je alles, laten we het nog een keer proberen

Roman: ik heb dit niet verdiend

Claire: laat me met rust

Ik scrolde omlaag naar eerdere sms’jes:

Roman: zo knap is hij niet

Roman: hoe ziet die van hem eruit?

En toen die foto.

Donna zei: ‘Als dat is wat ik denk dat het is, hoop ik voor hem dat dit niet de ware grootte is.’

Ik bekeek de volgende pagina van zijn sms’jes aan Claire. Ze had hem maar twee keer geantwoord, beide keren met het verzoek haar met rust te laten. Ik tikte op het scherm om te zien met wie Claire nog meer had ge-sms’t.

Ik zag de naam DENNIS en tikte erop.

Zijn laatste sms aan haar luidde: ok. hou van je.

En die van Claire, van meteen daarvoor: yep. probeer lift te krijgen. kom zsm. hoop ik.

Donna, naast me bij het aanrecht, met haar schouder tegen de mijne, zei: ‘Scroll naar boven, dan kunnen we het vanaf het begin zien.’

Ik deed wat ze zei en zag dat het begin in een ver verleden lag. Ik koos een min of meer willekeurig startpunt en we begonnen te lezen.

Dennis: mis jou ook

Claire: ben boos op je. heb je op FB uit vriendenlijst geschrapt

Dennis: heb het gezien. zal alles uitleggen als ik je zie

Claire: is je geraden

Dennis: echt. wilde niet zo weggaan. voel me een eikel

Claire: ben je ook

Dennis: zei dat ik het zou uitleggen. maar ik moet je zien

Claire: situatie nogal tricky hier

Dennis: ja

Claire: stomme smerissen houden me voortdurend in de gaten. ben boos op mijn pa. probeert ons bang te maken. speelt machtsspel met politiebaas

Dennis: nee

Claire: ?

Dennis: misschien niet schuld van je pa

Claire: hoezo?

Dennis: zoeken naar mij

Claire: politie?

Dennis: ja

Claire: waarom?

Dennis: kan nu niet zeggen waarom ik opeens moest vertrekken. kan het niet uitleggen

Claire: wat heb je gedaan?

Dennis: niks

Claire: waarom zoeken ze je dan?

Dennis: kan ik nu niet zeggen. moet je zien. moeten plannen wat we gaan doen

Claire: ok. kom dan naar me toe

Dennis: zo simpel is dat niet

Claire: begrijp het niet

Dennis: denk dat niet schuld van je pa is dat politie je volgt

Claire: huh?

Dennis: volgen jou omdat ze hopen dat jij ze bij mij zal brengen

Claire: mooi niet

Dennis: nee. kunnen ergens afspreken maar jij moet politie afschudden

Claire: wat de fuck heb je gedaan?

Dennis: niks

Claire: politie volgt mij omdat jij niks hebt gedaan?

Dennis: leg het je later uit, zei ik al

Claire: moet gaan. spreek je later

Er volgde een pauze in de berichtenstroom. Die werd pas de volgende dag hervat.

Claire: waar ben je?

Dennis: niet thuis

Claire: dacht ik al. waar wel?

Dennis: weet je nog? jeremy’s huisje, canoga springs?

Claire: aan het meer?

Dennis: yep. ben hier veilig

Claire: veilig voor wie?

Dennis: vertel ik je als ik je zie. heb je iets bedacht om politie af te schudden?

Claire: ja. hanna helpt me

Dennis: hoe?

Claire: heb je je auto nog?

Dennis: yep

Claire: sms als het zover is

Dennis: ok

Claire: parkeer achter iggys, uit het zicht, om 22 u

Dennis: ok. mis je. hou zo veel van je

Claire: ik ook van jou

Weer een pauze van een paar uur. Toen:

Claire: ben je er?

Dennis: yep

Claire: ok. kom zsm. wacht bij patchetts op sean. brengt eerst hanna naar iggys

Dennis: ok

Claire: krijg je al honger?

Dennis: haha. nou en of

Claire: geen tijd voor bij iggys

Dennis: doen we onderweg wel

Claire: yep. dan vreet ik je op

Dennis: klinkt goed

Claire: shit

Dennis: ?

Claire: sean is aangehouden

Dennis: waarom?

Claire: weet niet. man in zwarte pu kijkt naar me

Dennis: kan je daar niet oppikken. te riskant

Claire: shit

Dennis: liften?

Claire: yep. probeer lift te krijgen. kom zsm. hoop ik

Dennis: ok. hou van je

Ik zei tegen Donna: ‘Laptop.’

Ze pakte hem van de keukentafel en zette hem voor me neer. Ik opende Google Maps en typte ‘Canoga Springs’ in het kadertje.

‘Het ligt in het Finger Lakes-district,’ zei ik. ‘Kijk, daar hebben we het al. Aan de westkant van Cayuga Lake. Een paar uur rijden, zo te zien. Niet eens zo ver van waar Dennis’ vader woont. Prima plek om je te verschuilen.’

‘Denk je dat ze daar nog zijn?’ vroeg Donna.

‘Ik durf te wedden van wel.’

Ik ging naar Facebook, naar de pagina van Claire Sanders, en typte ‘Jeremy’ in om te zien of ze een vriend had die zo heette. Ik vond ene Jeremy Finder, die in Rochester woonde. Ik opende de online telefoongids, keek of er een Finder in het Cayuga Lake-district woonde en vond ene M. Finder aan North Parker Road. Ik ging terug naar Google Maps, zoomde in en vond de weg.

‘Tada!’ zei ik tegen Donna, en ik wees naar het scherm.

Vervolgens haalde ik mijn telefoon tevoorschijn en belde Augie.

‘Hadden we elkaar zonet niet gesproken?’ zei hij.

‘Waarom zijn jullie op zoek naar Dennis Mullavey?’

‘Wie?’

‘Dennis Mullavey.’

‘Ik heb geen idee wie dat is,’ zei hij nors.

‘Je hebt een van je mensen helemaal naar Rochester gestuurd om naar hem te informeren.’

‘Ik weet echt niet waar je het over hebt, Cal.’

Ik stond op het punt hem te vertellen wat ik in mijn auto had gevonden, onder de achterbank met tape op de vloer geplakt, maar ik wist me nog net te beheersen. Ik had de indruk dat hij de laatste tijd open kaart met me had gespeeld. Hij had me in die verhoorkamer uit de problemen gehaald. Hij had me meteen verteld wat hij van Quinn te weten was gekomen.

Maar de politie van Griffon was wel degelijk op zoek naar Dennis Mullavey. En die sms’jes van Claire en Dennis leken te bevestigen dat ze haar volgden in de hoop dat zij ze bij hem zou brengen.

Augie wist dat ik op zoek was naar Claire. Waarom zou hij geen gps-zendertje in mijn auto verstoppen en mij het werk voor zijn korps laten doen? Misschien had hij daarom gelogen om me uit de problemen te halen toen Haines en Brindle me hadden opgepakt omdat ik Russell Tapscott had bedreigd. Augie had me nodig om het veldwerk te doen.

‘Ben je er nog?’ vroeg Augie op scherpe toon.

‘Ja.’

‘Was er verder nog iets?’

‘Ja. Waarom heb je toen in die verhoorkamer voor me gelogen, Augie?’

‘Wat?’

‘Omdat ik familie ben? Of omdat je me nodig hebt om jouw werk voor je te doen?’

‘Mijn god, je bent echt een paardenlul.’

Augie verbrak de verbinding.

Tijdens ons vorige telefoontje had hij me verteld dat Quinn had ontkend dat hij tegen Brindle en Haines zou hebben gezegd dat mijn auto in opdracht van de korpschef geconfisqueerd moest worden, waaruit ik de briljante conclusie had getrokken dat er iemand moest hebben gelogen. Ik had toen gedacht aan Quinn, Brindle of Haines.

Misschien was ik iemand vergeten.

‘Je hebt mijn broer niet verteld over dat gps-ding,’ zei Donna.

‘Nee,’ zei ik. ‘Helemaal vergeten.’