53

VALENTINES POLS WERD ZWAKKER en zwakker, dus wachtte Shaw niet op de ambulance. Hij droeg hem, bewusteloos nu, over de sportvelden. Hij schrok ervan dat hij zo licht was, niet meer dan een zak broze botten. Hij gebruikte een van John Holts keukenmessen om de wond te openen, kneep er zoveel mogelijk van het heldere gif uit en verbond de hand toen met een theedoek. Eindelijk verscheen de ambulance in de stortregen en Shaw droeg Valentine naar het achterportier. Valentines gezicht was bezweet en Shaw hielp de verpleger om hem zijn regenjas uit te trekken. Toen hij de kraag beetpakte was hij vreemd ontroerd bij het zien van een etiketje met zijn naam: G. VALENTINE, alsof hij een kind was.

Hij zette een agent op wacht bij het paviljoen, sloot alle deuren en gaf opdracht het zo te laten tot er een team van Litton Zoo uit Cambridge arriveerde.

John Holt wachtte in de patrouilleauto.

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij.

Shaw was niet in de stemming om de klap te verzachten.

‘Hij is gebeten door een van uw spinnen. Misschien blijft hij leven,’ zei hij. ‘Misschien gaat hij dood.’

Holt begroef zijn gezicht in zijn handen. ‘Vertel,’ zei Shaw. ‘Vertel snel.’

‘Het zijn Indian white jackets – vijftienhonderd pond per keer. Terry Brands laatste zending. Izzy zag de trommels die maandagavond bij de oesterbedden drijven. Ze zei niets tegen Narr en Lufkin, ze dacht dat we voor de verandering een rechtmatig aandeel konden pakken zonder dat ze het zouden merken. We brachten de trommels hierheen. Ik kluste wat in het paviljoen. Ik zei tegen het beveiligingsbedrijf dat ik het gebouw wilde inspecteren en ze gaven me de sleutels. Ik vond een handelaar in Manchester die geen vragen stelde. Ik hoefde ze alleen maar te brengen,’ zei Holt. ‘Het spijt me, we –’

‘Laat maar zitten,’ snoerde Shaw hem de mond.

Hij keek de auto na terwijl die naar de kustweg reed en zag dat de oude man niet één keer omkeek. Iemand van de moordbrigade had Shaws Land Rover naar de plaats delict gebracht. Hij opende het portier, schoof op de stoel, zette de verwarming aan en sloot zijn ogen. Van hieruit kon hij de zee zien in het licht van de dageraad, bruin, als te lang getrokken thee met melk. Het was een sepia wereld, zandbruin en zoutwit.

Hij moest terug naar St James. Hij moest rapport uitbrengen aan commissaris Warren. Hij legde zijn handen voor zijn gezicht en wreef over zijn huid. Wat zou hij vóélen als George Valentine stierf? Dat zou Lena willen weten. Op dit moment voelde hij niets. Geschoktheid? Misschien. Verlies.

Hij moest zich vermannen. Sly zou binnenkort verhoord kunnen worden in St James. Ze hadden tastbaar bewijs: zijn bebloede kleren waren ook zonder de verklaringen van Izzy Dereham en John Holt belastend genoeg. Het zou niet makkelijk zijn, maar hij zag niet hoe Sly aan een aanklacht wegens moord kon ontsnappen. En toch…

Hij kon dat meelijwekkende naamplaatje in Valentines kraag maar niet vergeten. Het was alsof de onregelmatige blokletters de enige manier waren om de wereld te laten weten wie hij was. Hij liet de gedachte zweven, een beeld dat beurtelings scherp en onscherp werd. Zijn herinneringen brachten hem als een lift naar de kelder van het verleden. Hij was weer op Siberia Belt, die maandagavond, boog zich voorover in de auto van John Holt om diens pols te voelen zoals hij die van George Valentine had gevoeld. Er zat een etiketje in de kraag van het dikke blauwe jack dat Holt droeg: RFA.

Met een ruk keerde hij terug naar het heden, wreef met koude handen over zijn gezicht, rilde. RFA. Royal Fleet Auxiliary. Niet iemands initialen. Waarom was dat toen niet doorgedrongen? Hij drukte zijn knokkels in zijn oogkassen. Het eerste wat hij zag toen hij ze weer opende was de tekening die Sasha Holt hem had gegeven, op de rechterkant van het dashboard: esdoornhelikoptertjes die opstegen boven een laaiend vuur. Hij raakte de rode vlammen met een vinger aan en voelde zijn bloed bruisen, zijn hart sneller kloppen.

Hij hoorde een motor gieren en zag Tom Haddens terreinwagen aankomen over het pad. Regenwater vanaf de heuvel had de sloten aan weerszijden gevuld. Fonteinen van water spatten op naast de banden wanneer hij door een plas reed. Shaw knipperde met zijn lichten. Hadden stopte naast hem en Shaw draaide het raam omlaag.

Hadden deed hetzelfde.

‘Spring erin,’ zei Shaw. ‘En neem je trukendoos mee.’

Hadden waadde naar de passagierskant van de Land Rover. Binnen, met gesloten portier, was het geluid van de vallende regen oorverdovend.

‘Hoe is het met George?’ vroeg Hadden.

‘Hij is in handen van de verplegers. Ik kan verder niets doen.’

‘Oké,’ zei Hadden. Hij drong niet verder aan bij het horen van de spanning in Shaws stem.

‘Ik denk dat ik weet wat er is gebeurd,’ zei Shaw met een zucht. ‘Die avond.’

Hij zette de Land Rover in zijn één en reed naar de huizen toe, om de plassen en geulen heen laverend tot hij naast het donkere huis kon parkeren.

‘Toen ik Holt achter het stuur van de Corsa vond maakte ik zijn kraag los,’ zei Shaw terwijl hij de motor uitzette. ‘Er zat een etiketje in zijn jas… Dat dacht ik tenminste, van de RFA.’

‘Inderdaad. Royal Fleet Auxiliary,’ zei Hadden. ‘De koopvaardij.’

‘Precies. Alleen, Holt heeft nooit bij de koopvaardij gezeten. Het was niet zijn jack, het was het jack van Duncan Sly. De van bloed doordrenkte stof die je bij de woonboot van Sly hebt gevonden was van Holts jack.’

‘Dat snap ik niet.’

‘Ze hebben op de plaats delict geruild. Holt moest blijven en met zijn auto naar de kustweg rijden om Baker-Sibley’s Alfa in te sluiten, hij moest zijn rol spelen. Maar Sly kon weggaan. Hij hoefde alleen maar naar het andere eind van Siberia Belt te lopen en het verkeersbord weghalen. Daarom ruilden ze van jack. Het jack waar bloed op zit is van Holt. Dus was hij op de plaats delict nádat de dodelijke steek was toegebracht… Wat betekent dat Izzy Dereham loog toen ze zei dat ze Ellis in leven had gezien op Siberia Belt toen ze wegreden van Gallow Marsh. Ik denk dat zij en Holt probeerden Sly erin te luizen. Ze zijn familie en ze deden het voor de kinderen. Sly was een eenling. Geen familie, geen banden. Waarom hem er niet voor laten opdraaien, te meer omdat hij alles had gepland, hen had geronseld en omgekocht?’

‘Het zou kunnen,’ zei Hadden.

‘En het geeft ons even de tijd.’

‘Waar hebben we tijd voor nodig?’

‘Omdat het warmer wordt,’ zei Shaw. ‘En we moeten nog steeds bewijzen dat Holt ter plaatse was toen Ellis stierf.’ Hij stapte uit de Land Rover en stond met Hadden in het licht van de koplampen.

Hadden schudde zijn hoofd. ‘Maar ik zei toch dat we de schoenen niet hebben gevonden.’

Shaw legde zijn handen op Haddens schouders en glimlachte. ‘Maar ik denk dat ik de voetafdruk kan vinden die je nodig hebt.’

Hij keek naar de zijkant van het huis. De esdoorn en de magnolia stonden in de luwte van de storm, allebei kleiner nu ze gesnoeid waren, als de armen van een vogelverschrikker.

‘Jouw mensen konden hier geen voetafdrukken vinden doordat de grond bevroren was, al sinds maandagavond. Maar bedenk dat Holt hier op zondag was geweest om de esdoorn te snoeien en ervoor te zorgen dat zijn kleindochter geen nachtmerries meer kreeg. Het voorjaar hing in de lucht. Het was zacht en zonnig.’

Shaw schonk Hadden zijn surfersglimlach. Er vielen regendruppels van het puntje van Haddens neus.

‘Als hij onze man is, had hij bij het snoeien van de boom de schoenen aan die hij op Siberia Belt droeg. En hij deed het voordat de vorst inviel. Het maakt niet uit of hij de schoenen heeft vernietigd, weggegooid of wat dan ook. Want we weten hoe de afdruk eruitziet.’

Ze lieten zich naast de boomstam op hun hurken zakken. Er lag nog sneeuw op de grond, pokdalig door regendruppels.

‘Het is onder de sneeuw,’ zei Shaw. ‘Hier.’

Hadden opende de aluminium TR-koffer en haalde er een bakje gips uit, fixeerspray, gelverwijderaar en een haardroger op batterijen.

‘Wat doen we?’ vroeg Shaw.

‘Probeer het droog te houden terwijl ik er warme lucht overheen blaas. Ik gebruik deze normaliter om stof weg te blazen, maar het lukt wel.’ Hij legde de haardroger in de sneeuw.

Shaw haalde een dekzeil uit de Land Rover dat ze boven de plek hingen aan de laagste takken van de boom. Binnen enkele minuten begonnen er zwarte, door de vorst verbrokkelde aardkluiten door de witte korst van de bevroren grond te steken.

‘Daar,’ zei Shaw, naar de twee afdrukken wijzend die tevoorschijn kwamen. ‘Daar heeft de ladder gestaan.’

Toen begonnen er voetafdrukken te verschijnen. Hadden gebruikte het fixeermiddel om de rulle zandgrond op zijn plaats te houden terwijl het ijs smolt. Hij maakte het gips klaar om in de afdruk te gieten. De eerste voetafdruk was nutteloos: de schoen was uitgegleden in de natte grond en het patroon was uitgesmeerd. Maar de tweede was stabiel, scherp, maar vervagend nu de vorst uit de grond verdween. Shaw dacht tot het laatste moment dat hij het mis had. De hak was het laatste deel van de afdruk die tevoorschijn kwam, maar ten slotte verscheen de uiterst verfijnde structuur van het varenblad, even uniek als een van bloed doordrenkte vingerafdruk.

‘Daar,’ zei Shaw. ‘Eindelijk. De waarheid. Holt was erbij toen Ellis stierf. En hij heeft ons sindsdien alleen maar leugens verteld.’