46

TOEN VALENTINE OVER DE kustweg in oostelijke richting reed was het platteland in de greep van de rijp, die spierwitte bomen toevoegde aan een landschap van verse sneeuw. Shaw probeerde zich te concentreren op de gebeurtenissen op Siberia Belt op de avond dat Harvey Ellis was gestorven. Het centrale raadsel bleef: wie had hem vermoord en hoe? Ze hadden iedereen in de rij gestrande auto’s minstens twee keer ondervraagd, op de tiener na die die avond was weggerend toen de helikopter op Ingol Beach was geland, de jonge Sebastian Draper. Zijn advocaat had gebeld dat hij om negen uur die ochtend beschikbaar zou zijn voor een verhoor, maar dat zijn cliënt hen wilde ontmoeten op een sloperij aan de rand van Wells. Hij moest hun niet alleen iets vertellen, maar ook laten zien.

John Kimbolton & Sons was een autokerkhof. Het lag anderhalve kilometer buiten het dorp in het zoutmoeras. De wankele hopen autowrakken werden slechts gedeeltelijk aan het oog onttrokken door een lelijke, berijpte coniferenheg. Ze toonden hun politiepas aan een monteur die bij de ingang aan het werk was met een lasbrander.

‘We zoeken alleen maar een voertuig,’ zei Valentine. ‘Niets om je zorgen over te maken.’

Draper arriveerde klokslag negen uur in een kobaltblauwe Bentley, bestuurd door zijn advocaat. De achttienjarige had die ochtend niet zelf zijn kleren uitgezocht: een antracietgrijs pak, een wurgend strak geknoopte blauwe stropdas en een overhemd zo wit als een skihelling. Zonder de honkbalpet nu, zag Shaw dat zijn haren donker waren, bijna zwart, goed geknipt, naar achteren geborsteld vanaf het bleke voorhoofd, maar ondanks de gel naar voren vallend. Net achttien, het gezicht aan het veranderen, de wimpers te lang, de huid blozend, de te lange armen slungelig langs zijn lichaam. De advocaat heette Barrett, zwartleren handschoenen, zwarte brogues, wintersportbruin.

Ze gaven elkaar een hand, twee rechercheurs, advocaat en cliënt.

‘Goed. Sebastian? Waarom hier?’ zei Shaw, terwijl de sneeuw begon te vallen. Ze stonden naast een kleine stapel van zes geplette auto’s. Shaw legde een blote hand op het dichtstbijzijnde chassis en trok hem terug toen hij voelde dat zijn huid vastvroor aan het metaal.

Draper had zijn verhaal gerepeteerd, wat niet wilde zeggen dat het was gelogen.

Het overbruggingsjaar was een ramp geworden. Al zijn vrienden, behalve Gee Belcher, hadden het dorp verlaten. Hij wilde niet naar het buitenland, niet in zijn eentje. Zijn ouders waren door de week in Londen. Sarah, zijn vriendin, studeerde in Durham aan de universiteit. Hij kreeg een toelage van zijn vader, maar dat was niet veel en daarom had hij vakantiewerk gedaan bij de gemeente, gaten in de weg dichten. Hij had vrienden gemaakt, verkeerde vrienden, en hij was gebleven toen het winter werd. Hij ging met de bus naar Lynn, of in de BMW van Rod Belcher, als hij die mocht lenen. Ze selecteerden geschikte auto’s, dronken genoeg om de angst te verdrijven dat ze gepakt werden, en reden dan naar Kimbolton. Nooit vóór zeven uur, de enige regel, en handje contantje: honderd pond per voertuig – elk willekeurig voertuig. Ze wisten niet wat ermee gebeurde, maar het was niet moeilijk te raden: er was een spuitcabine, een stapel kentekenplaten, stapels gebruikte banden.

Valentine zag dat de monteur was gestopt met lassen en in een mobiele telefoon praatte.

‘Ze gaven ons contant geld in een envelop. Briefjes van twintig, altijd van twintig. Daarna moesten we bij het kantoor op een lift naar de stad wachten. Dat was alles, elke keer weer.’

De sneeuw viel dichter nu en bleef liggen op de kasjmieren jas van de advocaat. Naast de coniferen stond een gedeeltelijk gesloopte bus, een dubbeldekker, zonder ramen. Shaw ging hen voor naar binnen en ze gingen op de harde bevroren banken zitten. Het was uit de sneeuw, maar op de een of andere manier kouder, alsof ze in een koelkast zaten.

Draper vertelde hun wat er die avond op Siberia Belt was gebeurd. Hij had een auto gestolen, was op Siberia Belt vast komen zitten, in paniek geraakt toen hij hoorde dat de politie onderweg was en gevlucht. Eén onverwacht detail. Draper zou die avond misschien langer hebben gewacht, maar hij zei dat hij Sarah Baker-Sibley had herkend. Hij zei dat ze haar dochter altijd ophaalde uit de disco’s in Burnham Thorpe. De wereld was klein, zei hij. Dat was het probleem als je erin opgroeide.

Het verhoor leverde niets op, zoals Shaw had verwacht. Hij liet Valentine de vragen stellen terwijl hij St James belde en werd doorverbonden met de afdeling gestolen auto’s. Ze moesten elk wrak op het terrein checken voordat de eigenaars tijd hadden om hun sporen uit te wissen.

Valentine rilde en trok zijn regenjas tegen zijn magere nek. ‘Die avond… Hoe ben je thuisgekomen?’ vroeg hij.

‘In de sneeuw? Ik bereikte de kustweg… Ik ben gevallen, twee keer. Er stopte een busje dat me een lift gaf naar Gayton… helemaal naar de auto. Een Renault bestelwagen.’ Hij gaf hun het kenteken.

‘Onthou je dat?’ vroeg Valentine, terwijl hij hem een sigaret aanbood.

Draper keek naar zijn advocaat, toen naar de Marlboro en nam er een. ‘Dat hoef ik niet. Ik kan getallen niet vergeten… Niet als ik ze eenmaal heb gezien.’ Shaw herinnerde zich Parlours beschrijving van de jonge bestuurder van de Mondeo op Siberia Belt, het logo op zijn T-shirt: Pi is God.

‘Waarom nam je de stuurhoes mee toen je de auto stal?’ vroeg Shaw, geïnteresseerd nu hij zich realiseerde dat Valentine er goed aan had gedaan door te vragen.

‘Ik had geen handschoenen,’ bekende hij. ‘Ik had al vaker meegedaan, voor de lol, auto’s jatten. Maar ze zeiden dat deze voor mij was. Zo kwam ik aan geld… Al het geld. Ik wilde geen vingerafdrukken achterlaten. Ik gebruikte mijn T-shirt toen ik het portier opende.’

Draper rookte de sigaret in de holte van zijn hand. ‘We hoeven niet naar het bureau te gaan,’ zei Shaw. Barrett knikte en knipoogde naar zijn cliënt.

‘Ik geloof dat je eerlijk tegen me bent geweest, Sebastian,’ zei Shaw.

‘Seb,’ zei hij en hij beet op zijn lip.

‘Seb,’ zei Shaw. Valentine speelde met zijn sleutelring, maar Shaw was nog niet klaar. Iets aan Seb Draper intrigeerde hem. Hij vroeg zich af hoe het was om een brein te hebben dat geen getallen kon vergeten.

‘Seb, we proberen erachter te komen wat er maandagavond precies is gebeurd op die weg. Weet je wat we hebben ontdekt?’

Draper stak een vinger tussen zijn hals en het witte overhemd. ‘De man vooraan is dood, nietwaar?’

‘Inderdaad. We denken dat hij meedeed aan een complot om het verkeer van de weg te leiden. De dochter van mevrouw Baker-Sibley werd die avond ontvoerd… terwijl zij gestrand was op Siberia Belt.’

Drapers mond ging open en ze zagen een volmaakt gaaf gebit.

‘Ik wil alleen maar dat je me precies vertelt wat er is gebeurd,’ zei Shaw. ‘Je onthoudt details, Seb… dat is wat we nodig hebben. Daar gaat het om, niet? Hoe laat verliet je Gayton in de Mondeo?’

‘Vijf uur. Vijf over. Ik liet de BMW achter onder de bomen bij de poort naar The Walks. Voor nummer 56. Ik reed naar Hunstanton, ik nam de oude weg omdat die rustiger is. Bij de verkeerslichten bij Castle Rising kwam ik achter een andere auto terecht. Daarna hield ik afstand, want ik had geen zin in een stomme aanrijding. Je moet het simpel houden, auto’s jatten… geen ongelukken.’

Barrett keek naar zijn cliënt en zijn blik verhardde zich.

‘Vóór me zag ik lichten die afsloegen naar de zeewering. Ik kwam bij de wegomlegging en sloeg ook af. De lichten waren vóór me, bewogen zich van me af. Toen ik de bocht om kwam, waren de lichten weer voor me, maar ze waren gestopt.’

Shaw knikte. ‘Dus je had vanaf de stoplichten bij Castle Rising achter dezelfde auto gereden, tot de afslag en daarna over het pad tot je tot stilstand kwam?’

‘Ja. Maar dat is een veronderstelling, niet? Voor u. Niet voor mij.’

‘Waarom niet voor jou?’

‘Hetzelfde model Morris, hetzelfde kenteken: kwx 117. Ik zag het bij de verkeerslichten.’

Hij lachte niet, want het was geen grapje en Shaw voelde dat zijn nekharen overeind gingen staan. Hij dacht na. ‘Want als je het kenteken en het merk van de auto niet had gezien, hoefde het niet hetzelfde voertuig te zijn?’

‘Ja… Ik verloor hem twee keer uit het oog. Eén keer op de kustweg en toen hij op het pad om de bocht verdween.’

‘Omdat de auto, in de tijd dat hij uit het gezicht was verdwenen, van de weg kon zijn gegaan en door een andere vervangen?’

‘Precies,’ zei Draper.

Uit de mond van kinderen… dacht Shaw. Hij stelde zich het tafereel die avond op Siberia Belt voor, eindelijk in staat te zien hoe de gebeurtenissen zich voltrokken en de puzzel vormden die ze niet hadden kunnen oplossen. Tot nu toe.