42

Over foto’s gesproken die geld waard zijn. Aaron lijstte in gedachten de foto in die in de prijzen viel, terwijl hij het meemaakte: Mason Book die langs Swallowsong naar beneden schuifelt, arm in arm met een niet-geïdentificeerde metgezel. Geen paparazzo te bekennen.

Hoeveel zou je bij de tabloids voor zoiets krijgen?

Book struikelde.

‘Kalm aan, Mason.’

Niet-geïdentificeerde zwarte metgezel. Ze zouden er zonder twijfel van uitgaan dat hij een lijfwacht was, misschien wel met een duistere achtergrond. Daar had Aaron geen moeite mee.

Book klaagde niet toen Aaron hem op de passagiersstoel van de Opel zette.

Hij mompelde: ‘Grappig karretje. Rijden ze hierin in de hemel?’ en viel prompt in slaap.

Aaron porde hem in zijn zij om zeker te weten dat hij niet net deed alsof en deed hem toen de gordel om. Hij viste de tie-wraps uit een van zijn zakken en gebruikte er drie: hij bond Books handen bij elkaar en zette de tie-wrap om Books rechterpols vast aan de gordel die over zijn schoot liep. Het was niet zo moeilijk de gordel los te maken, maar in de huidige lichamelijke en geestelijke staat van de acteur was deze voorziening even solide als een stalen kooi.

En nu, waarnaartoe?

Hij stak de contactsleutel in het slot, herinnerde zich de drie telefoontjes die hij niet had beantwoord en pakte zijn telefoon.

Een drietal sms’jes van Liana. Dezelfde tekst, drie keer herhaald. Btrwbr brn: riptide adlla mt dmnts nooit trg.

Nu wist hij waar hij zijn nieuw vriend naartoe moest brengen.

Moe nam het telefoontje aan toen hij en Petra bijna klaar waren met hun koffie. Ze aten gebakken eieren bij een Denny’s in de buurt van bureau Hollywood. Raymond Wohr was opgeborgen in een isoleercel nadat hij een maal bestaande uit donuts, Hershey bars en frisdrank achterover had geslagen.

Aaron zei: ‘Nog laat aan het werk, Moses. Ik had verwacht dat ik je voicemail zou krijgen.’

‘Druk vannacht.’

‘Het gaat nog drukker worden. Ik heb iemand die jij graag wilt zien.’

‘Wie?’

Aaron vertelde het hem.

Moe zei: ‘Heb je iets illegaals gedaan waardoor het voor ons naar de kloten is?’

‘Ik? Ik heb me als een engeltje gedragen.’

Moe en Petra arriveerden vijfendertig minuten later bij Aarons kantoor. Mason Book verkeerde nog steeds volledig in andere sferen. Hij lag vredig te slapen onder een donzen dekbed van Frette, in een logeerkamer waar zelden iets te beleven viel. Hij was nog steeds geboeid met tie-wraps, waarvan de rechter nu ook om een stevige bronzen beddenpoot liep.

De acteur was overal doorheen geslapen, had zelfs geen sjoege gegeven toen Aaron hem over zijn schouder had geslingerd en de trap op had gesleept. Book was zo roerloos blijven liggen dat Aaron een paar keer zijn ademhaling had gecontroleerd. Kalme, rustige, krachtige pols. De tweede keer had Aaron hem een por gegeven. Books ogen waren opengegaan, hij had geglimlacht als een gelukkig kind en was weer onder zeil gegaan.

Een deel daarvan was ongetwijfeld ontspanning na de adrenalinestoot, maar Aaron vermoedde dat een bloedtest allerlei interessante biochemische reacties aan het licht zou brengen. Zonder twijfel zou een advocaat daarop hameren en het willen gebruiken om de opname ongeldig te laten verklaren. De opname die nu was overgebracht naar Aarons computer en op schijf was opgeborgen in zijn zakelijke kluis.

Hij moest Book in de boeien houden tot zijn lichaamssappen weer volstrekt helder waren. Aaron had contact met een medicus waarop hij kon vertrouwen; een internist die hij had geholpen bij een moeilijke scheiding. De man bood hem maar steeds gratis controlebeurten aan, maar Aaron vond dat je doktoren links moest laten liggen tot je ziek was. Of totdat je ze nodig had voor wat werk buiten kantooruren.

Ondertussen moest Book hier blijven.

En dat was ook precies wat hij Moe en Petra vertelde toen ze begonnen te kleppen over het arresteren van Book.

Tot zijn verbazing zei Moe: ‘Ik begrijp waar het je om gaat. Maar tenzij wij hem registreren en insluiten, lijkt het heel veel op kidnappen.’

‘Waarom? Hij is mijn gast,’ zei Aaron. ‘Jullie wisten niet eens dat ik hem had.’

‘Een gast die met handboeien vastligt aan het bed?’

‘Dat hebben jullie nooit gezien.’

Geen van beide rechercheurs zei iets.

Aaron zei: ‘Jongens, ik heb zijn leven gered. Het is alleen maar logisch dat hij aanhankelijk is naar mij en dat zal handig zijn voor jullie.’

Petra zei: ‘Haal er nog een vrouw bij en bouw een feestje.’ ‘Kijk.’

Moe keek nors. ‘Een feestje is wat ze Adella beloofden. Jij denkt dat Book niet in de gaten had dat hij erin werd geluisd?’

‘Dat denk ik.’

‘En die bewering van Book dat hij niet weet wat er met de baby is gebeurd?’

Ergens weet hij wel dat Ax het kind heeft vermoord. Daar komt die zelfverachting voor een deel uit voort. Maar op het moment kan hij dat niet toegeven, of wil hij het niet toegeven. Daarom wil ik hem hier geboeid houden. Hem gaar laten stoven in zijn eigen lichaamssappen, nog wat tegen hem aan praten, tot hij nog meer gaat vertellen.’

‘Of precies het tegendeel,’ zei Moe. ‘Wat doe je als hij helder wordt en zijn mond dichtklapt? Of nog erger, als hij in een of andere medische crisissituatie verzeild raakt?’

‘Dan laat ik hem nakijken door een dokter.’

Moe piekerde. ‘Ik weet het niet…’

Aaron zei: ‘Je hebt de opname gehoord. Zonder mij zou Book nu als aardbeienjam onder aan die rotswand liggen. Ik heb je zojuist een goudader op een presenteerblaadje aangeboden.’

De rechercheurs wisselden blikken uit.

‘Heb ik iets gemist?’

Moe zei: ‘Wij hebben onze eigen goudader.’

Aaron luisterde naar het relaas van Raymond Wohrs bekentenis hoe hij Adella de das om had gedaan met de sereniteit van een zenmeester. En naar het nieuws over de moord op Alicia Eiger en het mobiele telefoongesprek dat Wohr met Ax Dement had gevoerd drie uur voor de steekpartij. Toen zei hij: ‘Dat sluit naadloos aan op mijn informatie: Adella kende Ax uit Riptide, maar Book niet. Ze was het probleem van Ax, omdat Ax de vader was van de baby. Daarmee bedoel ik dat Book inderdaad alleen maar lokaas was. Zo past het allemaal in elkaar, een ooggetuige tegen Ax wat Adella betreft, en de logica dat hij de meest voor de hand liggende verdachte is voor de moord op Alicia.’

Petra zei: ‘Als je kijkt naar hoe die smeerlap vrouwen aan de kant schuift, vraag je je af wat hij allemaal nog meer op zijn kerfstok heeft. Book beweert dat hij op dit moment bij papa thuis zit?’

‘Je vraagt je af wat daar allemaal nog meer te halen valt,’ zei Aaron. ‘Babybotjes en zo.’

‘Die gedachte kwam ineens bij me op.’

Moe wreef over zijn massieve biceps.

De spieren in Aarons armen klopten nog steeds. Waar was je toen ik je nodig had, bro? Hij zei: ‘Zelfde ouwe liedje: meisje raakt zwanger van de verkeerde kerel, probeert er een slaatje uit te slaan, en gaat te ver. Wat betreft het begraven van de baby, zou ook Leo Carrillo kunnen zijn, waar Ax en Book naartoe reden om high te worden. Een soort bedevaartsoord.’

Moe zei: ‘Waarom een bedevaartsoord voor Book, als hij schoon is?’

‘Weet ik niet. Misschien weet Book meer over de baby. Hoe dan ook, ik zou er een hondenteam naartoe sturen.’

‘Een dagje naar het strand,’ zei Petra. Tegen Moe: ‘Of Ax nou bij papa zit of niet, we hebben gerede gronden om een inval te doen.’

Moe knikte.

Aaron zei: ‘Nog één ding: wat zegt Wohr over Caitlin?’

‘Hij heeft haar een keer of twee gezien.’

‘Klopt dat?’

‘Wij denken van wel.’

‘Dus dan is Caitlin een heel ander verhaal.’ Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig geweest? Goedemorgen meneer Dmitri…

Petra zei: ‘Dat hoeft niet per se. Ax kan Caitlin ook vermoord hebben, omdat hij dat nu eenmaal doet. Daar had hij Book niet voor nodig, dus heeft hij het hem ook niet verteld.’ Aaron zei: ‘Omdat hij niet wilde dat Book dat wist, omdat Book tussen de oren weinig stabiel is. Ja, dat klinkt goed.’ Moe zei: ‘Wie weet, zit Ax wel te wachten op het juiste moment om zich van Book te ontdoen. Een slappe junk met zelfmoordneigingen die zichzelf uithongert? Wie wordt er achterdochtig als die inderdaad de overstap maakt naar aardbeienjam?’

Aaron zei: ‘De man weegt niets. Ik had hem zelf wel over het randje kunnen gooien.’

Moe zei: ‘Het motief bij Caitlin zou iets te maken kunnen hebben met lust, of misschien wel hetzelfde als bij Adella. Dat ze teveel wist. Omdat ze optrok met Adella. Of Rory Stoltz is loslippig geweest en heeft haar in vertrouwen genomen. Zij is bang en dreigt naar de politie te gaan. In plaats van haar te beschermen, vertelt Rory het aan Book. Of rechtstreeks aan Ax om hem te waarschuwen.’

‘Zijn vriendin vogelvrij verklaren?’ zei Petra. ‘Koud.’

Aaron zei: ‘Ik weet zeker dat Rory dope scoort voor Book, dus hij is toch niet bepaald de All-American Kid waar zijn moeder hem voor houdt. Het kleine ettertje probeert zijn baan als persoonlijk assistent te gebruiken als opstapje naar een echte baan in De Industrie. Dan moet je prioriteiten stellen.’

Petra zei: ‘Corruptie tot in de kern, de beste leerschool voor De Industrie.’

Aaron zei: ‘Je bedoelt dat de botten van Caitlin misschien wel op die ranch begraven liggen. Des temeer reden een inval te doen.’

Moe zei: ‘Books gezondheid zit me nog steeds niet lekker.’

‘Als je hem hebben wilt, neem je hem maar mee. Maar dan roep je wel publiciteit, advocaten en van alles over je af, wat je niet meer onder controle hebt. Als je hem hier laat, zorg ik voor een dokter en iemand die honderd procent betrouwbaar is om hem te bewaken.’

Hij stelde zich voor hoe Liana zou kijken als hij haar haar nieuwste opdracht zou geven. Vrouwelijk en niet te versmaden: de acteur zou zich meteen thuisvoelen. Shit, Liana zou zelfs een blonde pruik op kunnen zetten. ‘Tegen de tijd dat wij hier terugkomen, zit Book gel in zijn haar te smeren en eet hij biefstuk.’

‘Terugkomen waarvandaan?’ zei Moe.

‘Ons kleine feestje.’

‘Ons?’

‘Wat zal ik zeggen, Moses? Ik heb een zwak opgevat voor majesteitsmeervoud.’ Aaron dacht dat hij Petra zag glimlachen. Maar ze keek neutraal en hij kon niets van haar gezicht af lezen. ‘Moses, ik vraag je niet om een expliciete dankbetuiging, maar ik bied je puur goud op een presenteerblaadje. Waarom zou je mij willen buitensluiten?’

Nu zag hij Petra duidelijk glimlachen. Ze bewoog wat om het te verbergen achter een slanke, witte hand.

Moe’s wenkbrauwen gingen omhoog. Hij zei: ‘Wat vind jij, partner?’

Ze zei: ‘Ik vind het best, maar jij bent de baas.’

Moe haalde een vinger langs de binnenkant van de boord van zijn overhemd. Hij bewerkte zijn arm opnieuw, alsof hij een pijnlijke spier wilde masseren, en keek Aaron aan. ‘Bedankt, bro.’