28

Moe zocht op Liz’ computer naar foto’s van Adella Villareal met Ax Dement of Mason Book. Book was alom aanwezig, slank en blond en knap en met zware oogleden.

Dement junior was een paar keer te zien, altijd als een tweederangs bloedzuiger, vrijwel steeds zonder dat hij met name werd genoemd.

Adella was er niet.

Als je werd gewurgd en je kind verdween spoorloos, was je geen aandacht waard, tenzij er een film over je werd gemaakt. Hij dacht aan Caitlin, die op het kind had gepast voor Adella. Georganiseerd door Rory? Of was Adella in Riptide geweest en had ze gepraat met die aardige studente? Waarom zou Caitlin, terwijl ze studeerde en al een baantje had, een extra klus aannemen helemaal in Hollywood?

Misschien had Adella haar overgehaald. Of misschien was Caitlin wel aan Adella voorgesteld door iemand met meer status dan Rory, bijvoorbeeld Mason Book.

Hij kon het langs twee wegen benaderen: Rory of Raymond Wohr. De jongen zou kunnen weigeren met hem te praten, met zo’n moeder, een voor de hand liggende reactie. Het laatste waar Moe op zat te wachten, was de route langs advocaten. Misschien stuitte hij op zo’n superadvocaat, ingehuurd door Mason Book. Wohr leek absoluut een betere kandidaat. Hij moest hem op de een of andere manier klemzetten.

Liz werd wakker en riep hem naar de slaapkamer. Achteraf douchten ze samen. Zij vertrok naar het laboratorium en Moe bereidde zich voor op zijn werk, blij dat ze niet zag waaruit die voorbereiding bestond.

Op weg naar Hollywood belde hij Petra Connor om haar te melden dat hij op haar terrein aan het werk ging.

Ze zei: ‘Veel plezier. Wij zijn bij Zeden geweest. Om te kijken of we iets gemist hadden. Niemand kan bevestigen dat Adella haar lichaam verkocht. Wohr en Eiger opereren langs de zelfkant en hebben geen connecties met de showbusiness waar iemand iets van weet.’

Moe zei: ‘Wohr deugt niet.’ Hij deed verslag van zijn gesprek met de eerwaarde Arnold.

Petra zei: ‘Zijn eigen nichtje. Wat een zak vuil.’

‘Waar ik steeds maar aan moet denken is dat hij geen enkele genegenheid toonde voor het kind, het in principe negeerde.’

‘En wie raakt er nu niet vertederd door baby’s?’

‘Precies. Ik ga hem steeds enger vinden.’

‘Dat klinkt logisch,’ zei ze. ‘Ga je vandaag achter hem aan?’

‘Zodra ik bij zijn hol ben. Ik bevind me nu op het kruispunt van La Brea en Santa Monica.’

‘Welkom in het knotsgekke Hollywood.’

Hij parkeerde zes straten van de flat aan Taft en stelde zich geestelijk in op een trage schuifel met een lege blik in de ogen. De voorbereiding op zijn werkdag had bestaan uit het overslaan van een scheerbeurt, het diep over de ogen trekken van een bivakmuts, het aantrekken van een t-shirt, helemaal onder uit de wasmand opgediept, zijn meest smerige spijkerbroek en meest afgetrapte gymschoenen. Over zijn T-shirt ging een tweedehands, zurig stinkend, groen sweatshirt met capuchon, dat hij zojuist voor negen dollar had gekocht van een straatventer op de hoek van Hollywood en Highland. Hij had het sweatshirt nauwkeurig bekeken, maar kon zich niet losmaken van de gedachte dat er microscopisch kleine beestjes huisden in het polyester.

De straat had zijn prijs.

Als het tenminste ergens op leek.

Niemand besteedde aandacht aan hem toen hij over Hollywood Boulevard schuifelde, dus misschien leek het wel echt. Met afhangende schouders, naar binnen gezogen wangen en één hand diep in de zak van zijn spijkerbroek begraven, alsof hij daar een waardevolle schat moest beschermen, strompelde hij op weg naar het appartement van Raymond Wohr en Alicia Eiger.

Hij passeerde het ene appartementencomplex na het andere, sommige min of meer fatsoenlijk. Niet dat van hen. Gebarsten pleisterwerk, verzakte goten, een verdord gazon. Verder, voorbij Franklin, lag een wat betere buurt. Die kon hij maar beter mijden om geen nerveuze burgers de stuipen op het lijf te jagen. Hij sloeg af Franklin in, liep een paar straten verder en keerde om, stak een sigaret aan die zijn lippen daarna niet meer raakte. Herhaalde het hele rondje nog een paar keer.

De doelloze routine van een eenzame, warhoofdige loser. Veel auto’s, weinig mensen op straat. Het motto van L.A. Bij zijn vierde rondje kwam hij een potige jonge vrouw tegen, met een heleboel piercings en stekeltjeshaar, die vijfendertig kilo niet-aangelijnde witte pitbull uitliet.

Een monster met grote tanden. De hond kreeg hem in de gaten en waggelde op hem af. Moe had zijn wapen op zijn rug achter zijn broeksband gestoken. Hij hoopte vurig dat hij het niet nodig zou hebben.

De hond ging voor hem staan, Rook aan zijn schoenen. Likte zijn hand.

Moe haalde diep adem en klopte op een nek waaromheen een gietijzeren band lag.

De vrouw zei: ‘Iggy mag je wel, man. Je bent cool.’

De straat. Geloofwaardig.

De zevende keer dat hij door Taft liep, zag hij Ramone W en Alicia Eiger ruzie maken op het trottoir. Het was te ver weg om te horen wat ze zeiden, maar hun lichaamstaal sprak boekdelen.

Beiden droegen een sweatshirt en spijkerbroek, zij zonder make-up, haar haar even erg in de war als zijn gordijntjes. Ze had een bril op met een hoornen montuur die misschien ooit mode was geweest. Zo met zijn tweeën konden ze doorgaan voor een doorsnee aan lager wal geraakt paar daklozen.

Zij was het meest aan het woord, Ramone stond er vooral heel treurig bij.

Hij liet Eiger mekkeren, staarde over haar hoofd en deed niet eens alsof hij naar haar luisterde. Toen ze eindelijk in de gaten kreeg dat hij haar negeerde porde ze hem tegen zijn borst tot ze oogcontact had. Meer monoloog. Opnieuw verlegde Ramone zijn aandacht.

Eiger porde opnieuw, begon met haar handen te zwaaien en probeerde hem een reactie te ontlokken.

Een jongen met een hanenkam die langsliep, draaide zich om en staarde naar haar. Ze richtte haar woede op hem. De jongen stak zijn handen met de palmen omhoog in een vredesgebaar en haastte zich verder.

Eiger hervatte haar tirade. Dit keer probeerde Ramone haar te sussen met een vinger op zijn lippen.

Ze haalde uit en sloeg hem hard in zijn gezicht. Ramone wankelde achteruit, wreef over de pijnlijke plek.

Moe’s hand kroop naar zijn wapen, terwijl hij wachtte op de klap als antwoord, op een vechtpartij zonder reserves.

Als hij tussenbeide zou komen, zou dat een ramp zijn voor de zaak, maar hij kon onmogelijk toestaan dat een psychopaat een vrouw molesteerde.

Alicia Eiger leek zich geen zorgen te maken. Ze zette haar handen in haar zij en daagde Ramone uit te reageren.

Domme vrouw. De begraafplaatsen lagen er vol mee.

Moe schuifelde vooruit om tijd genoeg te hebben om in te grijpen. Voor zover hij kon nagaan, zag geen van beiden hem. Raymonds schouders verstrakten. Eiger hoonde hem, maakte een wegwerpgebaar. Ramone haalde zijn schouders op, liet zijn schouders hangen, keerde haar de rug toe en liep weg naar het zuiden, naar Hollywood Boulevard.

Ze zei iets. Moe las haar lippen.

Stomme klootzak.

Misschien moest hij maar eens met deze charmante dame praten. Maar terwijl hij zijn mogelijkheden overpeinsde, stampte Eiger terug naar binnen, het appartementencomplex in. Sorry, mevrouw, LAPD Moordzaken. Waarom vindt u Ramone stom?

Moe schuifelde langs het schamele gebouw. Ramone was uit het zicht verdwenen, verdronk zijn verdriet waarschijnlijk bij Bob’s of een vergelijkbare kroeg.

Moe overwoog binnen te gaan kijken. Was hij echt genoeg om naast de man op een kruk te gaan zitten en bier te drinken en de man aan het praten te krijgen?

Hoe groot was de kans dat Ramone zou toegeven dat hij maar een watje was?

Een watje.

Het bijwonen van de confrontatie had Moe’s vooroordelen op losse schroeven gezet. Hij had een beeld gehad van Ramone als moordzuchtige crimineel, maar de loser had zich zojuist als een wezel gedragen.

Hij liep terug naar zijn auto, kwam nog een paar mensen tegen die de hond uitlieten, waaronder een oud, gebogen vrouwtje met een kleine, pluizige bastaard die kwaadaardig naar hem gromde toen hij passeerde.

Ze zei: ‘Goed zo, kampioen. Dat is een schooier.’

Toen hij terugkeerde bij zijn bureau in West-L.A., zat Aaron op zijn stoel te spelen met een BlackBerry. Toen hij zijn broer zag binnenkomen, sprong hij overeind. ‘Misschien heb ik iets voor je.’

‘Misschien,’ zei Moe.

‘Waar kunnen we praten?’

Dat veronderstelde veel. Moe voelde de neiging dat te zeggen. Maar iets in de houding van Aaron weerhield hem: geen arrogante blik in zijn ogen, dat intense doelgerichte op zijn gezicht – dezelfde uitstraling die Aaron had gehad als hij een lange bal moest gooien of zijn slagstand moest aanpassen. Met vaker een geslaagde worp dan een mislukte. Geweldige score op binnengeslagen punten.

Moe: ‘Kom mee.’

Toen ze in een vensterloos vertrek waren en Aaron had gezocht naar verborgen microfoons, zei hij: ‘Ik heb misschien de plek gevonden waar Caitlin is begraven.’ Hij was zich nog steeds volstrekt niet bewust van Adella Villareal, Raymond Wohr en Alicia Eiger.

Moe gaf zich een moment over aan zelfgenoegzaamheid en zei: ‘Vertel eens,’ terwijl hij onderuit zakte.

Aaron beschreef hoe Mason Book en Ax Dement naar Leo Carillo waren gereden en hoe ze op de open plek een joint hadden gerookt en heroïne hadden gesnoven.

‘Je weet zeker dat het heroïne was.’ Hij deed pietluttig over een detail dat waarschijnlijk volstrekt onbelangrijk was, omdat hij zich behoorlijk onzeker begon te voelen met aan de ene kant deze nieuwe ontwikkeling en aan de andere kant Eiger die van Ramone een lachwekkende figuur maakte.

‘Ik heb een testje gedaan, ervan uitgaande dat het heroïne was.’ Aarons Ik-Heb-Altijd-Gelijk-Grijns lag weer op zijn gezicht.

‘Scheikundesetje, Moses. Ik kan je niet garanderen dat ze daar begraven ligt, er was geen omgewoelde grond. Maar het is een hele tijd geleden en er groeit van alles. En voordat je het vraagt, natuurlijk is het mogelijk dat die twee het gewoon geweldig vinden om stoned te worden bij het strand. Maar het is wel een verdomd eind rijden vanuit de Hollywood Hills. Waarom niet gewoon lekker van de dope genieten achter de gesloten poort aan Swallowsong? Ik denk dat die plek een psychologische betekenis heeft en dat die twee bezig waren met een soort ritueel.’

‘Terug naar de plaats delict.’

Aaron sloeg zijn benen over elkaar, streek een revers glad, staarde Moe aan en probeerde te ontdekken of hij werd beetgenomen.

Om de een of andere reden vond Moe zichzelf onuitstaanbaar. ‘Dat gebeurt bij misdaden met een psychologisch kantje, niet? Opnieuw de opwinding zoeken.’

Aaron ontspande. ‘Dat is zo… Kijk, ik weet ook wel dat dit geen harde bewijzen zijn, Moses, maar ik moest me echt beheersen om er niet zelf weer heen te gaan met een schop.

Ik meende dat echt dat ik zou proberen jou niet voor de voeten te lopen. Met een lijkenhond is de vraag zo beantwoord.’

‘Ik hoor nog niet genoeg rechtvaardiging om K-9 erbij te halen. Zeker niet in een openbaar park, in Malibu. De Coastal Commission zou er waarschijnlijk aan te pas moeten komen.’

Moet je mij horen: ik verstop me net zo hard als iedereen achter de regeltjes.

‘Oké,’ zei Aaron. ‘Ik wil alleen maar dat je alles weet wat ik ontdek.’

Het verbaasde Moe hoe teleurgesteld Aaron ineens keek. Twijfel aan zichzelf had toch nooit tot het repertoire van zijn broer behoort.

‘Ik zeg niet dat het niet interessant is, Aaron. Vooral omdat Malibu steeds maar weer opduikt. Alles wat met Caitlin te maken heeft, lijkt aan de kust te gebeuren.’

Alles behalve het babysitten in Hollywood.

Aaron leefde op. ‘Precies wat ik ook dacht. Caitlin en Rory studeren aan Pepperdine, werken in Santa Monica en Lem Dements ranch is in Solar Canyon. En nu heb ik Mason Book al twee keer een ritje zien maken op de Pacific Coast Highway.’

‘Slechte slaper,’ zei Moe.

‘Dat kan zo gebeuren bij wroeging. Al lijkt het er niet op dat de wroeging van meneer Book leidt tot automutilatie.’

‘Wat bedoel je?’

‘Net voordat jij kwam, wiste ik een sms.’ Hij tikte op de BlackBerry. ‘Eén van mijn bronnen had een gerucht gehoord dat er geen snijwonden waren op Books armen, of waar dan ook maar op zijn lichaam, tijdens zijn zogenaamde zelfmoordverblijf in Cedars. Geen enkel spoor, punt uit, dat hij zijn eigen leven in gevaar had gebracht.’

‘Wie is die bron?’

‘Sorry,’ zei Aaron. ‘En gezien alle herrie op de universiteit over medische geheimhoudingsplicht, wil je dat niet eens weten.’

Daar had hij een punt. Moe zei: ‘Betrouwbare bron.’

‘Heel erg.’

‘Iemand die in Cedars werkt?’

Aaron glimlachte. ‘Iemand die een band heeft met iemand die iemand kent die bij Cedars werkt. Maar voordat je het negeert, wil ik je wel vertellen dat we het hebben over iemand die De Industrie verbitterd de rug toekeert na te zijn weggewerkt uit een baan richting vergetelheid.’ Hij citeerde Merry Ginzburg letterlijk. ‘Dat is een krachtige motivatie om mee te helpen de zaak op te lossen.’

‘Waarom?’

‘Ik heb haar een primeur beloofd wanneer het stof weer is neergedwarreld.’

‘Wanneer, niet indien,’ zei Moe. ‘Er gaat niets boven een beetje optimisme.’

‘Zo ben ik nu eenmaal, bro, ik kan niet anders.’

Aaron verschikte zijn jasje. Vandaag een exemplaar van gladde zijde met de kleur van pure chocolade, een tint die zwarte mannen beter stond dan wie ook. Moe prees zichzelf gelukkig dat hij onderweg zijn locker had aangedaan en zijn zwerverskleren had uitgetrokken. Het groene sweatshirt in een afvalbak had gegooid, omdat hij zich niet kon losmaken van het idee dat het ding leefde.

Hij zei: ‘Als Book niet heeft geprobeerd zichzelf van kant te maken, waarom was hij dan opgenomen? En waarom werd er dan gezegd dat het om zelfmoord ging?’

‘Goede vragen, Moses.’

‘Oververmoeidheid,’ zei Moe. ‘Noemen ze dat niet zo bij beroemdheden als ze gaan afkicken?’

‘Niets met afkicken,’ zei Aaron. ‘Had niets met drugs hoe dan ook te maken, dat is wat de bron van mijn bron aan het denken zette. Het leek wel of de man er zijn intrek had genomen als in een hotel.’

Moe zei: ‘Misschien geen drugs op recept, maar had hij vrienden die op bezoek kwamen met vrijetijdschemicaliën. Misschien was zelfmoord een dekmantel voor iets wat veel schadelijker zou zijn voor zijn carrière. Een complete instorting, bijvoorbeeld. Als Book volledig de draad was kwijtgeraakt, zouden zijn pr-mensen dat niet aan de grote klok willen hangen. Dan maar beter afdekken met een halve waarheid.’

Aarons ogen gingen wijd open. ‘Dat vind ik mooi. Helemaal doordraaien, als een kwijlende idioot… Mensen willen niets te maken hebben met gekken, maar depressies, zelfmoord, weer uit de put klauteren na tegenspoed, dat doet het goed op de omslag van een glossy. Dan is Oprah Winfrey je allerbeste nieuwe vriendin. Jazeker, dat klinkt zinnig, Moses.’ Moe zei: ‘En het feit dat Book nooit op de omslag van een glossy terechtgekomen is en niet bij Winfrey op de bank heeft gezeten, kan betekenen dat hij nog steeds helemaal kierewiet is, dat het probleem nog niet voorbij is. Het past ook bij het feit dat hij al drie jaar in geen enkele film meer heeft gespeeld. Als je dingen hoort of als je kleine groene mannetjes ziet, wordt het lastig het script te volgen. Er is alleen één ding dat me dwarszit. Ze behandelen psychoses met drugs, toch? Weet de bron van jouw bron heel zeker dat er geen medicijnen aan te pas kwamen?’

‘Dat zeggen ze,’ zei Aaron. Hij deed heel erg zijn best om niet te laten merken dat Merry Ginzburg een vrouw was.

‘Dan hebben we het misschien wel niet bij het juiste eind.’

‘Of misschien heeft Book ergens een psychiater opgeduikeld die zonder medicijnen werkt. Ik mag dat idee dat hij helemaal is doorgedraaid wel, want dat betekent dat hij tot de vreselijkste dingen in staat moet zijn. Bijvoorbeeld een door sterrendom verblind meisje als Caitlin oppikken bij Riptide, haar meenemen naar huis om een beetje feest te vieren… en op het moment dat bij haar het licht uit gaat, breekt bij hem de Hannibal Lecter door.’

‘Doet zijn ding met haar in de Hollywood Hills,’ zei Moe, ‘en begraaft haar voor de zekerheid zestig kilometer verderop.’

‘Geholpen door Ax Dement, want Ax is Books eerste huurvriendje, en misschien was hij zelfs wel bij de moord betrokken. Dat zeg ik, omdat Malibu erop wijst dat Ax er ook mee te maken had. Hij is daar opgegroeid. Shit, misschien heeft hij die plek wel uitgezocht om haar te begraven, omdat hij de omgeving kent, lekker dicht bij de ranch van papa.’

Moe zei: ‘En Book, nog steeds zo gek als een deur, gaat naar de plek des onheils terug om high te worden en het allemaal nog eens in zijn herinnering op te roepen. Met Ax aan het stuur van de wagen. Misschien dat hij er ook wel een kick van krijgt.’

Aaron zei: ‘Rory Stoltz zat de eerste keer aan het stuur naar Malibu. Ook al verloor Book toen de moed en keerden ze bij The Colony om, dat betekent nog niet dat Rory niet ook in het complot zit. De ontmoeting van die drie in die kroeg.’ Moe zei: ‘Book is gek, maar niet te gek voor wroeging. Daarom heeft hij zich een week nadat Caitlin werd vermist, laten opnemen in Cedars. Hij werd helemaal gek van wat hij had gedaan.’

Aaron boog voorover, klopte hem op zijn schouder. ‘Dit voelt goed, Moses. Ik weet dat het allemaal speculaties zijn, maar het voelt goed.’

Moe verzonk in stilzwijgen en ging zijn mogelijkheden bij langs. De kaarten op tafel leggen voor zijn broer? Of Aaron laten doormodderen zonder hem in te lichten?

Aaron was slim en zou er uiteindelijk achter komen hoe de vork in de steel stak.

Aaron kon zijn hersens beter gebruiken als hij de juiste informatie had.

‘Wat is er, Moses?’

‘Er is nog meer.’